Φίλη μας στο f/b μάς μεταφέρει τις Εικόνες που βλέπει:
--Καλησπέρα. Είμαι καλά και αναμένω το χειρουργείο σε καμιά δεκαριά μερούλες.
Θα τη βγάλω στην καρδιολογική, καθότι σπίτι δεν με αφήνουν ούτε υπό τύπου αστείου να πάω.
Ζω όλη την καθημερινότητα της μονάδας εμφραγμάτων.
Οι νοσηλεύτριες από το πρωί είναι μέσα στη φούρια. Δεν κάθονται ούτε λεπτό. Και οι γιατροί , και οι γιατροί.
Σήμερα έτυχε να έρθουν τα νιάτα της ιατρικής για εκπαιδευσούλα.
Όλη την ενημέρωση στα νεαρούδια -που πολύ φοβάμαι ότι θα αναζητήσουν την τύχη τους μέσω αυτών των αφισών που έχουν κατακλύσει τους τοίχους των νοσοκομείων
"Ζητούνται ιατροί στο Ηνωμένο Βασίλειο",- την έκανε νοσηλεύτρια. Μια νοσηλεύτρια να την καμαρώνεις. Με γνώσεις και πολύ μεράκι.
Έτσι είναι οι νοσηλευτές στην μονάδα εμφραγμάτων του Λαϊκού.
Πρέπει να ξέρουν να αντιμετωπίσουν μέχρι και περιστατικό ανακοπής εάν τύχει και προκύψουν 3-4 μαζί και δεν φτάνει το δυναμικό των γιατρών που δουλεύουν ατελείωτες ώρες με μισθούς ψίχουλα. Να τα λέμε κι αυτά.
Μάχονται στην καθημερινότητα αγόγγυστα. Απόλυτη σύμπνοια με τους γιατρούς.
Και σκέφτομαι αυτή την ποιότητα ενός δημοσίου συστήματος υγείας που αγκομαχά. Από που αντλούν αυτή την δύναμη;
Μα ναι είναι η ανθρώπινη επαφή. Είναι η μυρωδιά της ανησυχίας των συγγενών που αγωνιούν για τον άνθρωπό τους.
Είναι οι χτύποι της καρδιάς που ακούγονται επιβλητικά. Που ο κανονικός της ρυθμός σημαίνει ζωή.
Η αρρυθμία κινητοποιεί δυνάμεις για την ασθμαίνουσα ισορροπία.
Γιατί η καρδιά είναι εδώ , είναι ύλη την ακούμε την βλέπουμε. Την νιώθουμε. Κάτι πέρα από την ψυχή που όλο μιλάμε για αυτή αλλά ανάθεμα κι αν ξέραμε τι στο καλό είναι.
Κι όμως η ύλη, το σώμα, η λογική, η επιστήμη, η γνώση όλα σμίγουν με τούτο το άυλο και γίνονται ένα για να σώσουν τον άνθρωπο.
Πόση απέραντη εκτίμηση νιώθω. Ίσως είναι η πρώτη φορά τούτες τις μέρες που σας τα γράφω και ένα δάκρυ ντρέπεται να κυλήσει στο μάγουλο.
Με μάθανε ότι οι δυνατοί δεν κλαίνε. Πάντα όταν βρίσκομαι στα δύσκολα σκέφτομαι αυτούς που βασανίζονταν στις εξορίες και στις φυλακές του Φράνκο του Μεταξά της καταραμένης κεντροδεξιάς που δολοφόνησε τον Μπελογιάννη, στην Μακρόνησο.
Και μόνο τούτη η σκέψη δεν με αφήνει να νιώθω πόνο. Γιατί ο πόνος αυτός είναι το ένα εκατομμυριοστό μπροστά στα προηγούμενα που απαρίθμησα.
Σας αγαπώ φιλαράκια μου και θα τα λέμε έως τις μέρες της εντατικής.
