ΑΙΝΣΤΑΙΝ:"ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΤΟΥ ΣΠΙΝΟΖΑ" !!

Όταν ο Αϊνστάϊν έδινε ομιλίες σε διάφορα συνέδρια σε πανεπιστήμια των Η.Π.Α, η ερώτηση που έκαναν οι σπουδαστές του ήταν:

-Πιστεύετε στον Θεό?

Και εκείνος απαντούσε

-Πιστεύω στον Θεό του Σπινόζα.

Όποιος δεν είχε διαβάσει Σπινόζα είχε ακόμα μια θολή ιδέα πάνω στο θέμα. Ο Μπάρουχ Σπινόζα ήταν ένας Ολλανδός φιλόσοφος που θεωρούταν ένας από τους πιο μεγάλους ορθολογιστές της φιλοσοφίας του 17ου αιώνα.

Αυτός είναι ο Θεός ή Φύση του Σπινόζα:

Ο Θεός έλεγε: 

“Σταμάτα να προσεύχεσαι και να χτυπιέσαι στο στήθος! Αυτό που θέλω να κάνεις είναι να βγεις έξω στον κόσμο και να χαρείς την ζωή σου. Θέλω να ζεις, να τραγουδάς, ναι χαίρεσαι και να απολαμβάνεις όλα αυτά που έχω φτιάξει για ‘σένα. 

Σταμάτα πια να πηγαίνεις σε εκείνους τους μελαγχολικούς, σκοτεινούς και κρύους ναούς που εσύ ο ίδιος κατασκεύασες και λες πως είναι το σπίτι μου. Το σπίτι μου είναι στα βουνά, στα δάση, στα ποτάμια, στις λίμνες, στις θάλασσες. Εκεί είναι που ζω και εκφράζω την αγάπη μου για εσένα.

Σταμάτα να με θεωρείς υπεύθυνο για την μίζερη ζωή σου, εγώ ποτέ δεν σου είπα πως δεν υπήρχε τίποτε κακό σε ‘σένα ή ότι ήσουν αμαρτωλός, ή ότι η σεξουαλικότητα σου ήταν κάτι κακό. Το σεξ είναι ένα δώρο που σου έχω δώσει με το οποίο μπορείς να εκφράσεις την αγάπη, την έκσταση, την χαρά σου. Έτσι μη με κατηγορείς για όλα αυτά που σε έκαναν να πιστεύεις. 

Σταμάτα πια να διαβάζεις υποτιθέμενες αγίες γραφές που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με εμένα. Αν δεν μπορείς να με διαβάσεις σε ένα ηλιοβασίλεμα, στην εξοχή, στο βλέμμα των φίλων σου, στα μάτια του παιδιού σου….. Δεν θα με βρεις σε κανένα βιβλίο!

Πίστεψε με και σταμάτα να με ρωτάς. Θα μου πεις πώς να κάνω την δουλειά μου? 

Σταμάτα να με φοβάσαι τόσο. Εγώ δεν σε κρίνω, δεν σε κριτικάρω, ούτε με ενοχοποιώ, ούτε χαλιέμαι, ούτε τιμωρώ. Εγώ είμαι αγνή αγάπη. 

Σταμάτα να μου ζητάς συγχώρεση, δεν υπάρχει τίποτα να συγχωρήσω. Αν εγώ σε έφτιαξα… εγώ σε γέμισα με πάθη, με όρια, με απολαύσεις, με συναισθήματα, με ανάγκες, με ασυνέπειες, με ελεύθερη βούληση.

 Πως μπορώ να σε συγχωρήσω εάν ανταποκρίνεσαι σε κάτι που εγώ έβαλα μέσα σου? Πως μπορώ να σε τιμωρώ επειδή είσαι αυτό που είσαι, εάν εγώ είμαι αυτός που σε έφτιαξα? Πιστεύεις πως θα μπορούσα να φτιάξω ένα μέρος για να καίω όλους εκείνους τους γιούς μου που συμπεριφέρονται άσχημα, για την υπόλοιπη αιωνιότητα? Τι είδους Θεός θα το έκανε αυτό?

Ξέχνα οποιουδήποτε τύπου εντολή, οποιουδήποτε τύπου νόμο, αυτά είναι κόλπα για να σε μεταχειρίζονται, για να σε ελέγχουν, ώστε μόνο να δημιουργούν τύψεις μέσα σου.

 Σεβάσου τους όμοιους σου και μην κάνεις αυτό που δεν θα ήθελες για ‘σένα. 

Το μόνο που σου ζητάω είναι να προσέξεις την ζωή σου, και η εγρήγορση σου να είναι ο οδηγός σου. Αγαπημένε μου, αυτή η ζωή δεν είναι μια δοκιμή, ούτε ένα επίπεδο, ούτε ένα βήμα στον δρόμο, ούτε μια πρόβα, ούτε ένα πρελούδιο προς τον παράδεισο.

Αυτή η ζωή είναι το μόνο που υπάρχει εδώ και τώρα το μοναδικό που έχεις ανάγκη. 

Είσαι απόλυτα ελεύθερος για να δημιουργήσεις στην ζωή σου έναν παράδεισο ή μια κόλαση. Δεν θα μπορούσα να σου πω αν υπάρχει κάτι άλλο μετά από αυτή την ζωή, αλλά μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή. Ζήσε σαν να μην υπήρχα. Ζήσε σαν να ήταν η μοναδική σου ευκαιρία να απολαύσεις, να αγαπήσεις, να υπάρξεις.

Έτσι, αν δεν υπάρχει τίποτα, λοιπόν θα έχεις αξιοποιήσει την ευκαιρία που σου έδωσα. Και αν υπάρχει, να είσαι σίγουρος πως δεν θα σε ρωτήσω αν συμπεριφέρθηκες καλά ή κακά, θα σε ρωτήσω, σου άρεσε? Το διασκέδασες? Τι ήταν αυτό που απόλαυσες περισσότερο? Τι έμαθες?….

Σταμάτα να πιστεύεις σε ‘μένα, πιστεύω σημαίνει υποθέτω, φαντάζομαι, μαντεύω. 

Εγώ δεν θέλω να πιστεύεις σε ΄μένα, θέλω να με νιώθεις σε ‘σένα. Θέλω να με νιώθεις σε ‘σένα όταν φιλάς την αγαπημένη σου, όταν ντύνεις την κορούλα σου, όταν χαϊδεύεις τον σκύλο σου, όταν κάνεις μπάνιο στην θάλασσα. 

Σταμάτα να με επαινείς, τι είδους θεός εγωλάτρης νομίζεις ότι είμαι? Με κάνει να βαριέμαι όταν με επαινούν, με εκνευρίζει όταν μου εκφράζουν ευγνωμοσύνη. 

Νιώθεις ευγνώμων? Απόδειξε το προσέχοντας εσένα, την υγεία σου, τις σχέσεις σου, τον κόσμο. Νιώθεις ευλογημένος, προικισμένος? Έκφρασε την χαρά σου! Αυτός είναι ο τρόπος να με επαινείς. 

Σταμάτα να περιπλέκεις τα πράγματα και να επαναλαμβάνεις σαν παπαγάλος αυτά που σου έμαθαν για ΄μένα. Το μόνο σίγουρο είναι πως είσαι εδώ, πως είσαι ζωντανός, πως αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα. Γιατί να ψάχνεις περισσότερα θαύματα? Γιατί τόσες εξηγήσεις?

Μην με ψάχνεις έξω, δεν θα με βρεις, ψάξε με μέσα….εκεί είμαι, παλλόμενος μέσα σου.

“Σπινόζα”

Το βρήκαμε Εδώ

https://repository.kallipos.gr/bitstream/11419/2711/7/Eisagogi%20sti%20Filosofia%20tou%20Spinoza%20PDF-KOY.pdf

Άλμπερτ Αϊνστάιν: «Ιδού η πηγή του Κακού»

Το άρθρο του διάσημου φυσικού για την κρίση και το σοσιαλισμό

«Ο καπιταλισμός, ιδού η πηγή του κακού», είναι ο τίτλος άρθρου του Άλμπερτ Αϊνστάιν που έγραψε το 1949 για το αμερικάνικο περιοδικό «Monthly Review» και αναδημοσιεύει η κομουνιστική εφημερίδα Ουμανιτέ.

Στον πρόλογό του, και πριν αναπτύξει τις θέσεις του, ο μέγας επιστήμονας απαντά στο ερώτημα: «Είναι σωστό για ένα άτομο που δεν έχει εμπειρία (προσανατολισμό) σε οικονομικά και κοινωνικά θέματα να εκφράζει απόψεις για το σοσιαλισμό; Για πολλαπλούς λόγους πιστεύω πως ναι», υπογραμμίζει.

«Έχω σήμερα φθάσει στο σημείο» συνεχίζει, «όπου μπορώ να αναφέρω επιγραμματικά, ποια είναι κατά την άποψή μου η ουσιαστική αιτία της κρίσης της εποχής μας. Πρόκειται για τη σχέση ανάμεσα στο άτομο και την κοινωνία. 

Το άτομο έχει συνειδητοποιήσει όσο ποτέ άλλοτε, την εξάρτησή του από την κοινωνία. Δεν νοιώθει όμως την εξάρτηση αυτή σαν ένα θετικό καλό, σαν έναν οργανικό δεσμό, σαν μια προστατευτική δύναμη, αλλά μάλλον σαν μια απειλή για τα φυσικά του δικαιώματα, ή ακόμα για την οικονομική του ύπαρξη».

Παρατηρώντας την κοινωνική συμπεριφορά των συνανθρώπων του, ο Αϊνστάιν εκτιμά ότι «η κοινωνική θέση του ατόμου είναι τέτοια, που οι εγωιστικές τάσεις της ύπαρξής του βρίσκονται σε διαρκή προβολή, ενώ οι κοινωνικές τάσεις, που από τη φύση τους είναι ασθενέστερες, επιδεινώνονται σταδιακά.

Όλα τα ανθρώπινα όντα, ανεξάρτητα από τη θέση τους στην κοινωνία, υποφέρουν από αυτή τη διαδικασία της φθοράς.

Δέσμιοι, χωρίς να το γνωρίζουν, του δικού τους εγωισμού, νοιώθουν ανασφαλείς, απομονωμένοι και στερημένοι, από την αγαθή, απλή και γνήσια χαρά της ζωής», λέει ο Αϊνστάιν και προσθέτει: 

«Ο άνθρωπος δεν μπορεί να βρει ένα νόημα στη ζωή, που είναι σύντομη και επικίνδυνη, παρά αφιερώνοντας τον εαυτόν του στην κοινωνία. 

Η οικονομική αναρχία της καπιταλιστικής κοινωνίας, όπως είναι σήμερα, αποτελεί κατά τη γνώμη μου, την πραγματική πηγή του κακού», καταλήγει.

Ο Άλμπερτ Αϊνστάιν περιγράφει στη συνέχεια το τρόπο λειτουργίας μιας κοινωνίας όπου τα μέσα παραγωγής και επομένως η παραγωγική ικανότητα δημιουργίας καταναλωτικών αλλά και κεφαλαιακών αγαθών, ανήκουν νομίμως στην ιδιωτική ιδιοκτησία. 

Μιλά για την ανισότιμη σχέση ανάμεσα σε εργαζόμενο και εργοδότη καπιταλιστή, τις «ελεύθερες συμβάσεις εργασίας» που υπογράφονται όχι με βάση την αξία των προϊόντων που ο εργαζόμενος παράγει, αλλά με βάση το ελάχιστο των αναγκών του (εργαζόμενου), 

αλλά και σε σχέση με τον αριθμό των εργαζόμενων που έχει ανάγκη ο καπιταλιστής αλλά και τον αριθμό των ανέργων που αναζητούν εργασία.

«Στρατιές ανέργων»

Η επικρατούσα κατάσταση σε μια οικονομία που βασίζεται στην ιδιωτική ιδιοκτησία του κεφαλαίου, χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι «η παραγωγή γίνεται με στόχο το κέρδος κι όχι τη χρησιμότητα», τονίζει ο Αϊνστάιν και προσθέτει:

«Δεν υπάρχει τρόπος να προβλεφθεί εάν όλοι αυτοί, που είναι ικανοί και επιθυμούν να εργασθούν, θα μπορέσουν πάντα να βρουν μια απασχόληση. Έχουμε ήδη μια στρατιά από ανέργους. Ο εργάτης είναι μονίμως μέσα στο φόβο να χάσει την εργασία του. (...)

Το κεντρί του κέρδους, σε συνδυασμό με τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους καπιταλιστές ευθύνονται για την αστάθεια σε ό,τι αφορά στη συσσώρευση και τη χρήση του κεφαλαίου που οδηγεί σε οικονομικές υφέσεις όλο και πιο σοβαρές. Ο απεριόριστος ανταγωνισμός οδηγεί σε μια τεράστια σπάταλη εργασίας, αλλά και ακρωτηριασμό της κοινωνικής συνείδησης (των καπιταλιστών). Θεωρώ ότι αυτός ο ακρωτηριασμός είναι το χειρότερο κακό του καπιταλισμού. Ολόκληρο το εκπαιδευτικό μας σύστημα υποφέρει απ’ αυτό το κακό. Την έννοια της υπερβολικής ανταγωνιστικότητας έχει ενστερνισθεί ο φοιτητής, που έχει εκπαιδευθεί να λατρεύει την επιτυχία “του έχω” (ιδιοκτησίας) ως προετοιμασία της μελλοντικής του σταδιοδρομίας».

Για την απαλλαγή των κοινωνιών από όλα αυτά τα κακά, ο Αϊνστάιν είναι πεπεισμένος ότι «δεν υπάρχει παρά ένα μόνο μέσο, και αυτό είναι, η θέσπιση μιας σοσιαλιστικής οικονομίας, η οποία να συνοδεύεται από ένα εκπαιδευτικό σύστημα προσανατολισμένο σε κοινωνικούς στόχους».

Σε μια τέτοια οικονομία εξηγεί, «τα μέσα παραγωγής θα ανήκουν στην ίδια την κοινωνία και θα χρησιμοποιούνται βάσει προγραμματισμού (σχεδιασμού). 

Μια σχεδιασμένη οικονομία η οποία θα προσαρμόζει την παραγωγή στις ανάγκες της κοινωνίας, θα μοιράζει την εργασία σε όλους αυτούς που είναι ικανοί και θα εξασφαλίζει τα προς το ζην για κάθε άνδρα, γυναίκα, παιδί.

Η παιδεία του ατόμου θα πρέπει να ενισχύει την ανάπτυξη των έμφυτων ικανοτήτων του και να του ενσταλάζει το αίσθημα ευθύνης απέναντι στους συνανθρώπους του, αντί να εξυμνεί την εξουσία και την επιτυχία, όπως ακριβώς γίνεται σήμερα», έγραφε το 1949 ο Α. Αϊστάιν.

Αναγνωρίζει στη συνέχεια «ότι μια σχεδιασμένη οικονομία δεν είναι ακόμα σοσιαλισμός (...) ο οποίος θα πρέπει να επιλύσει ορισμένα εξαιρετικά δύσκολα κοινωνικό-πολιτικά προβλήματα, όπως: 

τον κίνδυνο της πλήρους υποδούλωσης του ατόμου, τον κίνδυνο ενός σκληρού συγκεντρωτισμού της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, καθώς και μια γραφειοκρατία που θα μπορούσε να γίνει παντοδύναμη και αλαζονική».