ΜΙΑ ΑΠΟΡΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΦΩΛΙΑΣΕΙ ΣΤΟ ...ΠΙΣΩΚΑΥΚΑΛΟ !!

ΨΑΧΝΟΝΤΑΣ ΣΤΟ ΦΑΤΣΟΤΕΥΤΕΡΟ:

Κάτσε να σου ξομολογηθώ μια απορία απού με βασάνιζε στα πέτρινα μικράτα μου.
Κατά που μας είχανε δασκαλέψει οι γονέοι κι οι δασκάλοι μας και κατά που καθημερνά μας επιβεβαίωναν οι παπάδες, ο διάολος άλλη δουλειά δεν κάνει, εξόν να μπαίνει στα χωράφια του Θεού και να πασκίζει να τα κάμει κατοχή του και να πάρει με το μέρος του όλους τους αθρώπους.
Αυτά μας ελέγανε κι εγώ τα πίστευα, πιότερο επειδή εφοβούμουνε τα καζάνια τση κόλασης όπου εβράζανε σαν το ζυγούρι στο τσικάλι, όσοι δεν επίστευαν αυτά που τους λέγανε οι γονέοι, οι δασκάλοι και οι παπάδες.
Όμως, στο πισωκαύκαλο μου είχε φωλιάσει μια απορία, που δεν ετόλμουνα να τηνε πω σε άθρωπο γεννημένο, παρεχτός στον απατό μου:
Γιάντα δηλαδή να μπορεί ο διάολος να μπαίνει στα χωράφια του Θεού, και να μη μπορεί και ο Θεός να μπαίνει στα χωράφια του διαόλου και να του τα κάνει γης μαδιάμ;
Όσο εμεγάλωνα, τόσο και εκείνη η απορία λιγότερο βασανιστική εγινότανε.

Ίσαμε που επαραμεγάλωσα και έπαψε να κατέχει θέση στο πισωκαύκαλο μου.

Όχι γιατί εβρήκα την απάντηση, αλλά επειδή δεν υπήρχε ερώτηση.

Μόνο η παιδική αγνότητα και η καπατσοσύνη των μεγάλων υπήρχανε.

Ακριβώς όπως και σήμερα.

***

Σε σένα μιλώ, απού δεν ξανοίγεις μόνο, μα και θωρείς...

Χειρότερη από τη μοίρα του ζούμπερου είναι η μοίρα του αθρώπου, καμάρι μου.
Μια σταλιά είναι η ζωή του ζούμπερου και δεν προκάνει ο βοσκός να κερδίσει πολλά απ' αυτό.
Πόσο γάλα θα αρμέξει; Πόσο μαλλί θα κουρέψει; Πόσο κρέας θα πουλήσει; 
Ένα ανοιγόκλεισμα των αμαθιών είναι η ζωή του ζούμπερου και λιγοστά τα κέρδητα.
Μα ο άθρωπος είναι πολυχρονίτικο ζούμπερο για τους, κάθε λοής, πεζεβέγκηδες απού τον έχουνε μαντρωμένο και βγάνουνε παράδες με το σακί απ' όνομις του.
Όσο ζει ο άθρωπος, αυτοί πλουτίζουνε ακόμη και από την ανασεμιά του.
Του πουλούνε και τον αέρα π' αναπνέει.
Του πουλούνε ακόμη και το θάνατο του.

Μη με θωρείς παράξενα, ετσα 'ναι όπως στο λέω. Και το θάνατο μας μας πουλούνε.

Ίντα θα γενούμε σαν αποθάνουμε μας μαθαίνουνε να σκεφτόμαστε, όσο ζούμε, και ετούτηνα η αγωνία μας, γεμίζει τση τσέπες τους με παράδες.

Για τούτονα ονειρεύγομαι τη μέρα απού θα τελέψει η εκμετάλεψη, τουλάχιστο του θανάτου μου, από τους πεζεβέγκηδες κάθε λοής.
Αφού δεν έχω μήτε ένα δικαίωμα στη ζήση μου, τουλάχιστο ας έχω ένα δικαίωμα στο θάνατο μου: Να απαγορέψω στους πεζεβέγκηδες να κερδίσουνε παράδες κι από την κάσα μου.

Ήμουνε βέβαιος πως τουλάχιστο οι τωρινοί απού μας κυβερνούνε, θα 'χανε την παλικαριά να βγάλουνε το νόμο απού ονειρεύγομαι και που θα μου 'δινε το δικαίωμα να διαλέξω αντί τον κερδοφόρο τάφο, την εξαγνιστική φωθιά.

Μα, όσο περνά ο καιρός, τόσο και πιότερο σιγουρεύομαι πως μήτε ετούτοινε έχουνε τα πνεμόνια να τα βάλουνε με τους πεζεβέγκηδες νεκρεμπόρους και ψυχεμπόρους.
Για τούτο σου λέω, καμάρι μου, άστα να πάνε στο γέρο το διάολο.
Μα θαρώ πως εκειά πλιά καλά θα 'μαστε.΄

Μιχάλης Στρατάκης

************************

ΓΙΑ ΤΑ ...ΧΑΛΙΚΙΑ,,

Αλέξη Τσίπρα, Αθήνα.
Κύριε Πρωθυπουργέ, κατάλαβε το, πως ο κάθε Έλληνας (εκτός των γνωστών ελαχίστων εξαιρέσεων), πορπατεί έχοντας στο κάθε παπούτσι του από 'να χαλίκι.
Αποφάσισε αν θα του βγάλεις τα χαλίκια, μα κάμε το γλήγορα.
Γιατί, αν δεν του τα βγάλεις, σύντομα θα τον δεις να βγάζει τα παπούτσια του.
Καλλιά 'χει να πορπατεί αξυπόλητος, παρά με χαλίκια στα παπούτσια.
Πράμα άλλο δεν σου λέω, πιστεύω κατάλαβες.

Μιχάλης Στρατάκης

Απ΄τα σχόλια:

 
Mariam Mariam απ τη μια συμφωνω ...απ την άλλη ....οθε που θα παμε??? ...κι αξυπόλητοι ....στα αγκαθια κιόλας ????

Merkos Xaris Μιχάλη Δάσκαλε σε λάθος άνθρωπο απευθυνεσε! Είναι δυνατόν από εσένα αυτό;

Stratos Rizoudis Ναι Μιχάλη πως και δεν στηριζεις τους κλεφτες και τα λαμογια

Μιχάλης Στρατάκης: Και επειδή δεν μασάω τα λόγια μου, εκείνο που με πείραξε ιδιαίτερα, είναι το ότι μέσα στο καταχείμωνο ακρίβηνε το πετρέλαιο θέρμανσης. Και καλά, εγώ στην Κρήτη ζω και την παλεύω τη βαρυχειμωνιά. Τους άλλους σκέφτομαι που δεν την παλεύουν. Αυτό το θέμα, δεν με πείραξε απλά, με εξόργισε. Κυρίως επειδή θεωρώ υπέυθυνους τους συντρόφους μου στην κυβέρνηση. Ντρέτες κουβέντες.

Ευγενία Καρφή Μπράβο Μιχάλη μου που δεν μασάς τα λόγια σου .Καλό σου βράδυ

Sofia Xanthopoulou Αγαπητέ κύριε Στρατάκη η κατάσταση απλώς δεν πάει άλλο. Πληρώνω τα παντα στην ώρα τους. Καποια στιγμή όμως δε θα μπορώ. Και ερχεται αυτη η στιγμη. Πρόσφατα εκανα αποποίηση κληρονομιάς. Τα εδωσα στο κρατος. Εγω να μην εχω. Να έχει αυτό. Δεν υπάρχει φως. Δε ριχνω ευθύνη σε εναν. Εδω εφαγαν πολλοί και μαλλον κάποιοι πληρώνουν τη νύφη. Τι νύφη όμως και αυτή, ε; Να είστε παντα καλα.

Kostas Karidas -14 στο νευροκοπι χτες το πρωι......
Gregory Tsaknakis Ω . . ρε ΜΙχάλη στο κόψιμο του ΕΚΑΣ έστερξες ?

Αμαλία Δημήτρης Αγαπω σε καπετανιε στο πα?? Στο λεω τωρα!!!!

Νικόλας Π. Λύκους Μιχάλη έχεις δίκιο να ζητάς κι εγώ ζητώ... Αλλά καταλαβαίνω όμως ότι 53 δις είναι τα έσοδα του κράτους και 62δις τα έξοδα θα ήταν, αν δεν μας αφαιρούσε τα 8 δις η ΕΕ. Αλλά και σκεφτούμε οτι: Αν ο Σοιμπλε και οι από πίσω του, κέρδιζε, σήμερα θα ήμασταν …

Nitsa Voutsa Πάντα σωστές οι κουβέντες σου, καλημέρα!!⭐😊☕

Ευτυχιος Σιδεριδης Πεστα Καπετάνιο .
Την Καλημέρα μου

Λία Ζωρδούμη όλα τα είπες κύριε Μιχάλη ! και το "κύριε" το εννοώ !!!

Δημητρα Μαρουκακη Κύριε Μιχάλης Στρατάκης,

 μου κάνει εντύπωση που εξοργιστήκατε κυρίως με την αύξηση του πετρελαίου.

Θα έπρεπε να σας εξοργίζει ομοίως, ότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να καταβάλουν την συμμετοχή για την αγορά των φαρμάκων τους,

που η νοσοκομειακή περίθαλψη πάσχει βαρύτητα, όταν για να κλείσεις ραντεβού για μία εξέταση θα πρέπει να περιμένεις διάστημα και άλλο τόσο διάστημα για να πάρεις την απάντηση, 

ότι βρίσκονται απ΄ότι ακούω σε έλλειψη φάρμακα για τις χημειοθεραπείες καρκινοπαθών, 

ότι φορτωθήκαμε τόσα χαράτσια που βρισκόμαστε περιορισμένοι οικονομικά μόνο για να καταβάλλονται αυτά (και αν βγαίνει) και να εξασφαλίζουμε την διατροφή μας κουτσή και λειψή,

ότι υπάρχουν παιδιά που περνούν σε πανεπιστημιακά ιδρύματα εκτός του τόπου κατοικίας των γονέων τους και επειδή αδυνατούν στα έξοδα, τα περιορίζουν σε άλλες κατώτερες σχολές κοντά τους, 

ότι είναι τόση η ανάγκη των ανθρώπων που και μόνον με την απόφαση ότι δεν θα κοπούν οι συντάξεις,(η περικοπή των οποίων είχε αρχικά προσυπογραφεί από την κυβέρνηση), ο Σύριζα ευελπιστεί να ανεβάσει το εκλογικό ποσοστό του, ότι για να δημιουργηθεί αυτό το περίφημο πλεόνεσμα θα στραγγαλίσουν το κοσμάκη. Γιατί με πλήρη αναίδεια μια σοσιαλιστική κυβέρνηση παραδέχτηκε ότι τόσα χρόνια τα βάρη της οικονομικής κρίσης τα σήκωσαν στην πλάτη τους συνταξιούχοι και μισθωτοί. 

Μια δηλαδή καθαρά...... σοσιαλιστική πολιτική.

 Δεν μιλώ για την μετανάστευση των νέων, δεν μιλάω που η Ελλάδα χάνει τα καλύτερα μυαλά για να τα εκμεταλλευτούν άλλες χώρες. 

Και δεν ενοχληθήκατε άραγε από τα τόσα ψέμματα που ακούστηκαν και που το παραδέχθηκε και ο ίδιος ο Πρωθυπουργός;; 

Δεν περιμένω ν΄αλλάξει τίποτα με την επόμενη κυβέρνηση, μα απολύτως τίποτα. 

Η πορεία είναι προδιαγεγραμμένη. 

Αλλά καλό θα ήταν να σκεφτόμαστε πως δεν έχουμε μόνον ένα χαλίκι στο παπούτσι μας. Γεμάτο από χαλίκια είναι και στα χαλίκια θα περπατάμε αν βγάλουμε το παπούτσι μας.

ΜΕΡΕΣ ΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΤΕΣ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ -ΘΟΡΩΝΤΑΣ ΤΟ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙ

Όλα τα φώτα μ' αρέσανε στις σκοτεινιές του χειμώνα, μα υπήρχε ένα φως που με μάγευε, κι απόμενα να το θωρώ τόσο εκστασιασμένος, όσο και οι νυχτοπεταλούδες που δεν ελέγανε ν' αλαργιέψουνε από το τσιτσιριστό φωτοστέφανο του λύχνου, μα πομένανε σιμά του κι ας εκατέχανε πως μπορούσανε και να καούνε.
Ήτανε το φως που εστόλιζε τη νοικιασμένη κάμαρα μας, στα Καμίνια του Μεγάλου Κάστρου, μέρες σαν και τούτες που ζούμε, μέρες καταχειμωνιάτικες που εκοιλιοπονούσε η Παναγία και 'τοιμαζότανε να γεννήσει τον Χριστό.
Μέσα από 'να μανταρίνι ξεχυνότανε εκείνο το μοναδικό, μυστηριακό και υπερκόσμιο φως που με συνέπαιρνε και με ανέβαζε στα επουράνια.
Η κακομοίρα η μάνα μου έτσι εστόλιζε την κάμαρα μας, μιας και δεν είχαμε μήτε δέντρο, μήτε πράμα άλλο μπιχλιμπίδι χριστουγεννιάτικο να τη στολίσουμε.
Έκοβε ένα μανταρίνι στη μέση, έβγαζε τη σάρκα του καρατώντας αμάλαγο το φλούδι με το λίκι, έβανε μια ολιά λάδι μέσα, άναβε με τον πυρόβολο το λαδωμένο λίκι, εκαπάκωνε το φλούδι του μισού μανταρινιού με το άλλο μισό κι αυτό ήταν όλο.
Μια φωτίτσα άναβε μέσα στο μανταρίνι, μα έφτανε και περίσσευε για να 'χω εγώ μπροστά στα μάθια μου κάτι μαγικότερο από το άστρο της Βηθλεέμ που εθωρούσανε οι τρεις μάγοι με τα δώρα.
Εκείνο το φωτισμένο μανταρίνι των παιδικάτων μου, μ' έκανε ν' αγαπώ τα Χριστούγεννα και κυρίως να τα ζω, ακόμη και όταν σωνότανε το λαδάκι στο μανταρίνι κι έσβηνε η φωθιά και το φως.
Επερίμενα εψές τη γυναίκα μου να κατεβεί στη Χώρα για ψώνια, για να μη με κοροϊδέψει, κι έπιασα κι έκοψα στη μέση ένα μανταρίνι.
Εκατάφερα να το κάμω χριστουγεννιάτικο καντυλάκι.
Μα δεν εκατάφερα να κρατήξω στεγνά τα μάθια μου.

Μιχάλης Στρατάκης