ΓΙΑ ΤΣΟΥ «ΑΝΤΡΑΚΛΕΣ»:

Ό,τι ανεβαίνει, κατεβαίνει…

…οι σφαίρες δεν καταλήγουν στο διάστημα, αλλά μπορεί να πέσουν στο κεφάλι κάποιου χιλιόμετρα μακριά. 

Όποιος θέλει να το παίζει «άντρακλας», «βαρύς» και «επαναστάτης», όποιος θέλει στην πραγματικότητα να τιμήσει τις βαθιές πολεμικές μας ρίζες, να κατέβει στον δρόμο αύριο. Να κατέβει στις πορείες της Πρωτομαγιάς, να τιμήσει τους νεκρούς που εκτέλεσαν οι σφαίρες των ναζί, Γερμανών και Ελλήνων, να υποστηρίξει τον αγώνα των ανθρώπων για αξιοπρεπή δουλειά, να υπερασπιστεί τη ζωή ολόκληρης της κοινωνίας. Εκεί φαίνεται το αντριλίκι και η επαναστατικότητα. 

Όταν πηγαίνεις στη δουλειά με το κεφάλι κάτω, όταν περνάνε οι μήνες και δεν πληρώνεσαι, όταν σε αναγκάζουν να χαμογελάσεις ενώ στο σπίτι σου τα παιδιά σου δεν έχουν τα βασικά, έχεις ήδη παραδώσει κάθε αντριλίκι και καμία τυφλή μπαλοθιά στον αέρα δεν μπορεί να σου το φέρει πίσω.
Δια της παρούσης θα ήθελα να δηλώσω ότι το δικό μου DNA δεν έχει καμία σχέση με κροτίδες και αδέσποτες σφαίρες. 

Επιπλέον, επειδή υπάρχει και αυτή η άποψη, που ενισχύεται από κάτι παλικαράδες του γλυκού νερού, κάτι γιαλαντζί μουστακαλίδες – μαυροπουκαμισάδες, ότι εμείς οι Κρητικοί είμαστε ταυτισμένοι με τα όπλα, να σας ενημερώσω ότι οι σοβαροί Κρητικοί τα όπλα τους δεν τα βγάζουν περίπατο στα γλέντια.

 Στα γλέντια τα βγάζουν οι ψευτονταΐδες που έχουν ανάγκη να δείχνουν στον γείτονα ότι το δικό τους σιδερικό είναι μεγαλύτερο από το δικό του… είναι αυτοί από τους οποίους, επίσης, θα ήθελα να διαχωρίσω το DNA μου, μιας και δεν έχουμε θάψει λίγους και στην Κρήτη από αδέσποτες σφαίρες. 

Πριν από λίγο καιρό μια κοπέλα οδηγούσε το αυτοκίνητό της στα Χανιά, μέσα στο κέντρο της πόλης. Ξαφνικά μια σφαίρα καρφώθηκε στην οροφή του αυτοκινήτου της. Ήταν τυχερή που δεν τρύπησε τη λαμαρίνα… πάρα πολλές φορές, πάρα πολλοί άλλοι δεν είχαν τη δική της τύχη.
Γυρίστε, λοιπόν, τα σιδερικά πίσω στις θήκες τους και κατεβείτε στον δρόμο, με όπλο τη συντροφικότητα και τη μαζικότητα, στο πραγματικό πεδίο της μάχης για τη ζωή μας.

Πιο ισχυρό όπλο από το "μαζί" των εργαζομένων δεν υπάρχει...

Σοφία Χουδαλάκη