ΚΑΛΗ ΜΑΣ...ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!

Απ' την Εφημερίδα της Εργατιάς:

Καπιταλισμός και λαϊκές ανάγκες δεν συναντιούνται πουθενά

• Οι χιλιάδες νεκροί στις ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες, οι ανταγωνισμοί για τα φάρμακα, τα εμβόλια, ακόμα και το υγειονομικό υλικό, οι αντιθέσεις που οξύνονται από την πανδημία, τα μέτρα που παίρνονται μπροστά στη νέα κρίση ένα πράγμα φανερώνουν: Το σύστημα που προστατεύει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων εκθέτει σε μόνιμο κίνδυνο τα δικαιώματα, την ασφάλεια, την υγεία, ακόμα και τη ζωή του λαού.
• Οι αγωνιστικές πρωτοβουλίες σωματείων και φορέων στα νοσοκομεία, στα σούπερ μάρκετ και αλλού, η αλληλεγγύη και η κοινή δράση δημιουργούν προϋποθέσεις για μαζική απάντηση το επόμενο διάστημα, για την οργάνωση της αντεπίθεσης.

ΣΕΛ.  3,    6  -  7,    16  -  17

    

https://www.rizospastis.gr/

Δ. Κουτσούμπας: Ο λαός όρθιος και δυνατός για να ζήσει τη δική του Ανάσταση

ΠΟΛΙΤΙΚΗ /Σάββατο 18 Απριλίου 2020, 15:33:43 / / Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

«Χρόνια Πολλά με υγεία και δύναμη, με την ευχή ο λαός μας να βγει όρθιος και δυνατός απ' αυτή την περιπέτεια, όρθιος και δυνατός για να ζήσει τη δική του Ανάσταση, που μπορεί να έρθει αν αποφασίσει να απαλλαγεί από το Γολγοθά ενός συστήματος, που έχει σε μόνιμη καραντίνα τη ζωή του, τα δικαιώματά του» δήλωσε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας.

Ο σχετικός σύνδεσμος της δήλωσης του Δ. Κουτσούμπα είναι: https://www.youtube.com/watch?time_continue=3&v=Q8DW6xgmojw&feature=emb_title

Κατιούσα

Δήλωση Νίκου Σοφιανού, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ & Δημοτικού Σύμβουλου Αθήνας, στο πόρταλ του “Αθήνα 98.4” και τη δημοσιογράφο Μάγδα Μπουλούκου.
«Έτσι ζωγραφίζονται και οι ευχές σ’ αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες. Μένουμε δυνατοί & αισιόδοξοι. Η ατομική ευθύνη γίνεται συλλογική δράση για να μην πληρώσουν τις συνέπειες της κρίσης οι εργαζόμενοι, οι επαγγελματίες, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι.

Η σκέψη και ο προβληματισμός, οι φόβοι για τις οικονομικές συνέπειες να γίνουν αγώνες & διεκδικήσεις. Τα καλά λόγια για τους υγειονομικούς, τους εργαζόμενους στην καθαριότητα, τους εργαζόμενους της πρώτης γραμμής να εκφραστούν με μαχητική απαίτηση για αποκλειστικά δημόσια & δωρεάν υγεία, και υπηρεσίες που δεν θα λειτουργούν με κριτήριο το κέρδος, αλλά την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών καθολικά του λαού μας. Με εργαζόμενους που θα έχουν σταθερή εργασία, δεν θα ανακυκλώνονται, δεν θα δουλεύουν με ημερομηνία λήξης. Γιατί, ο Δήμος της Αθήνας στηρίζεται στους χιλιάδες εργαζόμενους του.

Ποια είναι η κατάσταση του Δήμου σήμερα:
• Υποστελέχωση κρίσιμων υπηρεσιών (καθαριότητα, ηλεκτρολογικό, πράσινο, τεχνικά έργα).
• Εμπλοκή δεκάδων ΜΚΟ στις κοινωνικές δομές.
• Ανταποδοτική λειτουργία στους παιδικούς σταθμούς, τον πολιτισμό, τις αθλητικές υποδομές.
• Χρονοβόρες εργολαβίες, συμπράξεις με ιδιωτικές επιχειρήσεις, αναθέσεις εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ.

Μπαίνοντας στην περίοδο μετά την καραντίνα, η ατομική ευθύνη που δείξαμε πρέπει να μετατραπεί σε συλλογική ευθύνη και αλληλεγγύη. Βάζουμε πλάτη για να πάρουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν.»

ΥΠΗΡΞΑΝ και ΆΛΛΟΙ ΘΕΟΙ -ΑΠΟ ΆΛΛΟΥΣ ΛΑΟΥΣ- ΠΟΥ ΑΝΑΣΤΑΙΝΟΝΤΑΝ ΤΗΝ ΆΝΟΙΞΗ ?!!

Η κάθε θρησκεία διεκδικεί την πρωτοπορία σε διάφορες πτυχές της πίστης της. Στην ουσία όμως καμία πίστη και καμία δοξασία δεν είναι αυθύπαρκτη. Είναι όλες επηρεασμένες από προηγούμενες θρησκείες, μύθους και δοξασίες που προσαρμόζονται στα δεδομένα της νεότερης θρησκείας και παρουσιάζεται ως κάτι το νέο. 

Προς αυτή την κατεύθυνση είναι ίσως και
η ανανοηματοδότηση που δίνεται σε ένα γεγονός, δηλαδή η προσαρμογή του μηνύματός του στα νέα δεδομένα. Αυτό συνέβη και με την περίπτωση της ανάστασης του Ιησού.

Κατανοώ ότι αυτό το σημείωμα μπορεί να θεωρηθεί ως βλάσφημο από μερικούς. Ωστόσο η πρόθεσή μας δεν είναι αυτή. Αντιμετωπίζουμε την ανάσταση όχι ως ζήτημα θρησκευτικής πίστης, αλλά ως ιστορικό γεγονός.

Θεοί που πεθαίνουν και ανασταίνονται την άνοιξη

Η ιστορική έρευνα καταγράφει θρύλους, μύθους και διηγήσεις για αναστάσεις θεών μέσα στην άνοιξη. Αυτό δεν είναι τυχαίο αφού την άνοιξη έχουμε την αναγέννηση της φύσης. Και μέσα από τις αναστάσεις τους οι διάφοροι θεοί ήθελαν να στείλουν το μήνυμα της αναγέννησης του ανθρώπου.

Η ιστορική έρευνα, λοιπόν, καταδεικνύει ότι η πίστη στο θάνατο και στην ανάσταση δεν αποτελεί χριστιανική ανακάλυψη. Ακόμα θα λέγαμε πως ορισμένα χριστιανικά τελετουργικά τυπικά του Πάσχα είναι αντιγραφή και αναπροσαρμογή τελετών που γίνονται προς τιμή παλαιότερων «ειδωλολατρικών» θεών.

Επίσης, θάνατοι θεών (και μάλιστα με σταύρωση) και ανάστασή τους καταγράφονται σχεδόν σε όλον τον γνωστό κόσμο από αρχαιοτάτων χρόνων, αιώνες πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.

Στην αμερικανική ήπειρο

Όσο κι αν ακουστεί περίεργο, ανάσταση θεού είχαμε και στη μακρινή σε μας αμερικανική ήπειρο. Ο Εμμανουήλ Γιαροσλάφσκι στο βιβλίο του «Πώς γεννιούνται, ζουν και πεθαίνουν οι
θεοί και οι θεές» σημειώνει: «… όταν οι Ευρωπαίοι ανακάλυψαν τη Νότια Αμερική και γνώρισαν τη θρησκεία των εκεί λαών, διαπίστωσαν με κατάπληξη ότι ανάμεσα σ’ εκείνους τους λαούς, που ως τότε δεν είχαν έλθει σ’ επαφή με τον χριστιανικό κόσμο, υπήρχε η ίδια πίστη σ’ ένα θεό που πεθαίνει και ανασταίνεται».

Σύμφωνα με τους μεξικάνικους θρύλους, ο θεός Κουετζαλκοάτλ είχε σταυρωθεί σ’ έναν ξύλινο σταυρό. Οι Μεξικανοί πίστευαν ότι ο θεός είχε φονευθεί μ’ αυτόν τον βάρβαρο τρόπο γιατί εκείνοι, που ήρθε να σώσει, στάθηκαν αγνώμονες.

Ο Κουετζαλκοάτλ σταυρώθηκε πάνω σε ένα βουνό εν μέσω δύο εγκληματιών, τάφηκε για τρεις ημέρες και αναστήθηκε από τους νεκρούς, υποσχόμενος ότι θα επιστρέψει ως νέος ήλιος σε μία δεύτερη παρουσία του επί γης που θα σώσει οριστικά το γένος των ανθρώπων. Οι ομοιότητες που παρουσιάζει αυτός ο θρύλος με τα όσα γνωρίζουμε για τον Ιησού είναι αξιοσημείωτες.

Στην εργασία του «Το αρχαίο Μεξικό», ο Κίνγκσμπο Ρονγκ λέει ότι οι αρχαίοι κάτοικοι της χερσονήσου Γιουκάταν λάτρευαν ένα σωτήρα που τον έλεγαν Μπακάμπ και είχε γεννηθεί από την άμωμο παρθένα Τσιριμπίρας και ήταν στεφανωμένος με ακάνθινο στεφάνι. Σύμφωνα με την παράδοση κι αυτός σταυρώθηκε πάνω σ’ έναν ξύλινο σταυρό. Έμεινε πεθαμένος 3 μέρες, αναστήθηκε και αναλήφθηκε στον ουρανό.

Ανάμεσα στους δεκάδες «μαρτυρήσαντες» για το καλό των ανθρώπων θεούς, ξεχωρίζει και ο ύπατος του Σκανδιναβο-γερμανικού Πανθέου, Θεός Όντιν, που σταυρώθηκε πάνω στο Δένδρο της Ζωής.

Στη Μέση Ανατολή

Ερχόμενοι κοντά στην περιοχή μας συναντούμε μέσα στους βαβυλωνιακούς θρύλους τον Μαρντούκ, ο οποίος ήταν ο δημιουργός, ο λυτρωτής και ο σωτήρας του κόσμου. 

Αυτός που απάλλαξε τους 

ανθρώπους από κάθε ανάγκη, θεραπεύοντας αρρώστους και ανασταίνοντας νεκρούς. Εκείνοι που προσκυνούσαν τον Μαρντούκ πίστευαν ότι πεθαίνει το χειμώνα και ανασταίνεται την άνοιξη.

Πλατιά διαδεδομένη σ’ ολόκληρη την Ανατολή ήταν και η λατρεία του θεού Άδωνη, η λατρεία του οποίου έφτασε και μέχρι την Ιουδαία, στην οποία γεννήθηκε πολύ αργότερα ο Ιησούς Χριστός.

Σύμφωνα με το θρύλο, ο Άδωνις πεθαίνει αλλά ύστερα από τρεις ημέρες ανασταίνεται. Οι τελετουργίες της ταφής του θεού αυτού μοιάζουν πολύ με τις τελετουργίες της χριστιανικής παράδοσης σε σχέση με τον επιτάφιο.

Το ίδιο διαδεδομένη ήταν και η λατρεία του θεού Άττι και της μητέρας του, της «μεγαλόπρεπης μάνας» των θεών, Κυβέλης, θεάς της Φρυγίας, όπως και του Μελκάρτ, του θεού των Φοινίκων της Τύρας, η οποία είχε διαδοθεί πάνω από 1.000 χρόνια, πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.

Παρόμοια περίπτωση είναι επίσης ο θεός Σαντάν και ο θεός Ιμπραέζ στην Καππαδοκία.

Οι ιστορικοί της προγενέστερης του χριστιανισμού εποχής περιέγραψαν λεπτομερειακά την πλατιά διαδεδομένη λατρεία της Αιγύπτιας θεάς Ίσιδας και του θεού Σεράπιδα (Όσιρις). Αυτή η λατρεία ήταν γνωστή σ’ όλα τα παράλια της Μεσογείου, δηλαδή εκεί ακριβώς όπου έμελλε να διαδοθεί αργότερα ο χριστιανισμός. Τον καιρό των Πτολεμαίων η λατρεία αυτή ήταν η πιο διαδεδομένη στον ελληνορωμαϊκό κόσμο. Όπως οι χριστιανοί χρησιμοποίησαν αργότερα, με τον τρόπο τους, τις αιγυπτιακές συριακές, ασσυριακές κλπ παραδόσεις και δοξασίες, το ίδιο και οι Ρωμαίοι προσπάθησαν να προσαρμόσουν στις αντιλήψεις τους τη λατρεία της Ίσιδας και του Σέραπι.

Ο Μίθρας

Ας δούμε όμως και τον Μίθρα που πάνω από 1.000 χρόνια πριν το χριστιανισμό θεωρείτο θεός των φυτών, θεός της γονιμότητας και η λατρεία του ήταν πολύ διαδεδομένη στις χώρες όπου οι άνθρωποι ασχολούνταν με τη γεωργία. Ο Μίθρας ήταν γιος θεού και γεννήθηκε σε μία σπηλιά!

Οι οπαδοί του Μίθρα συνήθιζαν το τελετουργικό δείπνο, που προσομοιάζει με τον μυστικό δείπνο του Ιησού, στο οποίο έτρωγαν αγιασμένο ψωμί και έπιναν κρασί, κοινωνώντας από το σώμα και το αίμα του Μίθρα. Επίσης, τα πλυσίματα που συνήθιζαν να κάνουν οι λάτρεις του Μίθρα μοιάζουν πάρα πολύ με το χριστιανικό μυστήριο της βάπτισης.

Στην Ελλάδα

Ας έρθουμε όμως στα πιο κοντινά μας, στην Ελλάδα.

Ο εσταυρωμένος Διόνυσος (Ορφέας) Βάκχος

Στα ελληνικά θρησκευτικά δρώμενα έχουμε αρκετές περιπτώσεις που προσομοιάζουν με τα χριστιανικά. Έχουμε τον σταυρωμένο Προμηθέα, τον Ιδαίο Δία της Κρήτης που κάθε χρόνο γιορταζόταν ο θάνατος και η ανάστασή του στα Κρητικά μυστήρια και τέλος τον Διόνυσο που πεθαίνει σαν Διόνυσος Ζαγρέας για να αναστηθεί σαν Διόνυσος Ελευθερέας, σωτήρας και
ελευθερωτής των ώριμων ψυχών.

Λόγω του περιορισμένου χώρου που έχουμε στη διάθεσή μας θα αναφερθούμε επιγραμματικά σε αυτά. Την άνοιξη, λοιπόν, στην Ελλάδα πανηγύριζαν τη γιορτή της ανάστασης του θεού Διόνυσου (Βάκχος).

Σύμφωνα μ’ ένα μύθο, ο Διόνυσος είναι γιος του Δία και της Περσεφόνης. Καταδιώκεται από τους Τιτάνες που τους στέλνει η Ήρα. Ο Διόνυσος συλλαμβάνεται και κατατεμαχίζεται, αλλά μένει μόνον η καρδιά του. Τότε ο Δίας ανασταίνει τον Διόνυσο. Η ανάσταση του Διόνυσου γιορταζόταν την άνοιξη. Οι αναστάσιμες τελετές γίνονταν σε όλη την Ελλάδα και αυτό γινόταν πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.

Παρόμοια λατρεία συναντούμε και στην περίπτωση του Κρηταγενούς Ζεύς ή Φελχανού που πεθαίνει και ανασταίνεται. Ο θάνατός του συμβολικά απεικονίζεται πάνω σε ισοσκελή σταυρό, στις τέσσερις δηλαδή δυνάμεις της (ανα)δημιουργίας και στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, γήινα και συμπαντικά.

Εδώ πρέπει να σημειώσουμε την εκτεταμένη θρησκευτική, λυτρωτική χρήση του σταυρού και στον ελλαδικό και νοτιοϊταλικό χώρο, αλλά και από τους Αιγύπτιους πολύ πριν την εμφάνιση του χριστιανισμού.


Ο συμβολισμός

Ιστορικά βλέποντας και αναλύοντας τους μύθους και τις δοξασίες, ο καθηγητής της Κλασικής Αρχαιολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Μιχάλης Α. Τιβέριος σημειώνει σε άρθρο του στο «Βήμα» των Αθηνών (17-01-1999):

«Έχοντας όλα αυτά υπόψη και συγχρόνως το δέος που αισθάνονταν τότε οι πιστοί, καθώς έβλεπαν τον μυστηριώδη και ανεξήγητο τρόπο με τον οποίο ο μούστος μετατρεπόταν σε κρασί, κατανοούμε καλύτερα και το γιατί η νέα θρησκεία του Ναζωραίου θέλησε να οικειοποιηθεί τόσο το θείο αυτό δώρο του Διονύσου όσο και ένα από τα βασικά σύμβολά του, την κληματαριά. 

Το γεγονός αυτό προκάλεσε τις αντιδράσεις των οπαδών της παλαιάς θρησκείας, που κατηγορούσαν τους χριστιανούς ότι τους υφαρπάζουν τα ιερά και τα όσιά τους. (…) Αλλά το γεγονός ότι ο χριστιανισμός υιοθέτησε τα σύμβολα αυτά της παλαιάς θρησκείας είχε αποτέλεσμα να μην μπορέσει να απαλλαγεί εύκολα από τον Διόνυσο, παρ’ όλο που από πολύ νωρίς τον ενέταξε στους μεγαλύτερους πολέμιους του Ιησού».

Βιβλιογραφία
• Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ «Επιστήμη και Θρησκεία», Μόσχα 1960, Αθήνα 1962.
• Κάρεν Άρμστρονγκ «Η ιστορία του Θεού», εκδ. Φιλίστωρ, β’ έκδοση 1998.
• Γιάννη Κορδάτου «Αρχαίες Θρησκείες και χριστιανισμός», εκδ. Μπουκουμάνη 1973.
• Harvey Spencer Lewis «Η μυστικιστική ζωή του Ιησού», εκδ. Τετρακτύς, πρώτη έκδοση 1929.
• Γιάννη Κορδάτου «Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός», τόμ. Α’ και Β’, εκδ. Μπουκουμάνη, 1975.
• Λιλή Ζωγράφου «ΑΝΤΙΓΝΩΣΗ τα δεκανίκια του καπιταλισμού», εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 1974.
• Θωμά Μάρα «Οι αντιφάσεις της Καινής Διαθήκης», εκδ. Δίβρης, 1979.
• Γ. Γρηγορομιχελάκης «Δεκαπέντε εσταυρωμένοι και αναστημένοι σωτήρες», εκδόσεις Δαδούχος, 2003.

Επιμέλεια: Μιχάλης Μιχαήλ / Χαραυγή

Από Ατέχνως με Τίτλο:
Αναστημένοι θεοί από την αρχαιότητα μέχρι τον Ιησού

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΣΤΑΣΗ !!!

Ξεκίνησα να πάω στην Κυριακάτικη πρωινή Αναστάσιμη λειτουργία! 

Το μυαλό μου φορτωμένο με σκέψεις καθώς δεν κοιμήθηκα καλά! Ύπνος γεμάτος εφιάλτες καθώς ανάμεσα στα βεγγαλικά, στα πυροτεχνήματα στις καμπανοκρουσίες, στις μαγειρίτσες, στα κόκκινα αυγά, στους πατσάδες της προηγούμενης νύχτας της Αναστάσεως ήμουν σίγουρος ότι δεν τον είδα να Ανασταίνεται!

Όχι μόνο δεν τον είδα να Ανασταίνεται, αλλά ολόκληρο το βράδυ άκουγα τους ήχους των σφυριών που τον κάρφωναν γερά απάνω στον σταυρό!
Άκουγα καλά τα καρφιά να καρφώνονται απάνω στο σώμα του κι ας προσπαθούσαν οι ήχοι της καμπάνας να κρύψουν την μουσική των σφυριών καθώς εκείνα χτυπούσαν πάνω στα καρφιά κι εκείνα με τη σειρά τους επάνω στην ανθρώπινη σάρκα!

Βαδίζοντας για την Κυριακάτικη λειτουργία κοιτούσα ψηλά! Ηλιόλουστη ημέρα!
Κοιτούσα ψηλά μήπως τον δω, μήπως έκανα λάθος, μήπως έχω βυθίσει τον εαυτό μου σ’ έναν ατέλειωτο εφιάλτη και κάνω πως δεν τον βλέπω αναστημένο, για να μπορέσω πιο εύκολα να περάσω την Πύλη καθώς για μια ακόμα φορά νομίζω ότι περπατάω μέσα στο Έρεβος!
Κοιτάω ψηλά μήπως κάνω λάθος μα δυστυχώς δεν κάνω λάθος, ούτε είναι η κατάθλιψη, ούτε και τα νεύρα, ούτε και η σχιζοφρένεια που οδηγούν το βλέμμα μου!
Βλέπω καθαρά! Ο ουρανός είναι γεμάτος πνιγμένα παιδιά, γεμάτος παιδιά πεθαμένα από την πείνα, γεμάτος νεκρά παιδιά από την δίψα, γεμάτος άψυχα παιδικά κορμάκια που δεν άντεξαν την βαρβαρότητα της εκμετάλλευσης!

Καθώς με διώχνουν από κάθε εκκλησία που προσπαθώ να μπω απογοητεύομαι! Με βρίζουν, με κλωτσούν, με χτυπούν! Καμία δουλειά δεν έχω εκεί μέσα! 

Μου φωνάζουν ότι προσπαθώ να χαλάσω την τάξη του Θεού, ότι είμαι αντίχριστος, ότι είμαι θεομπαίχτης! Φεύγω και χτυπάω την πόρτα άλλης εκκλησίας καθώς οι καμπάνες χτυπάνε χαρμόσυνα, αλλά πουθενά δεν με βάζουν μέσα παρά με διώχνουν λιθοβολώντας με. Αντιλαμβάνομαι ότι μαζί με τα δάκρυα τρέχει και το αίμα μου ποτάμι!
Στο κεφάλι έχω ένα ακάνθινο στεφάνι και στην πλάτη μου έχω φορτώσει τον σταυρό και τον σέρνω από Γολγοθά σε Γολγοθά, αλλά κανένας Γολγοθάς δεν αντέχει την ύπαρξή μου και με διώχνουν όλοι!

Κυριακή πρωί της Αναστάσεως εγώ γυρνάω φορτωμένος τον σταυρό του μαρτυρίου από εκκλησία σε εκκλησία!

«Φύγε αντίχριστε! Σταυρώθηκες την Πέμπτη, τάφηκες την Παρασκευή και χθες αναστήθηκες! Τι θέλεις και γυρνάς με τον σταυρό και προκαλείς τον λαό και τον Θεό! Τι καμώματα είναι κι αυτά τα φετινά;!»

Δεν είναι όμως φετινά καμώματα! Κάθε χρόνο την ίδια δουλειά κάνω το πρωινό της Κυριακής του Πάσχα! Γυρίζω από εκκλησία σε εκκλησία φορτωμένος τον σταυρό κι εκείνοι με περιγελούν και με κλωτσούν, εμένα που φορτώθηκα τον δικό τους σταυρό και τον έκανα δικό μου! 

Χιλιάδες εκκλησίες πέρασα και εκατομμύρια κλωτσιές κατάφερα να εισπράξω! 

Είπα να μαζέψω τον σταυρό και να του δίνω αφού μέρα είναι και αύριο και δόξα τον Θεό κάθε μέρα εγώ αυτήν την δουλειά θα κάνω! Σηκώνω το κεφάλι για τελευταία φορά ψηλά μήπως και τον δω να ανασταίνεται!

Εκεί ανάμεσα στα νεκρά παιδάκια στην κορυφή ενός Γολγοθά ξεχωρίζω έναν μικρό ναό!
Αποφασίζω να δοκιμάσω την τύχη μου για τελευταία φορά σ’ εκείνον τον ναό που στέκει έρμος και μόνος στα ξάγναντα!

Δεν σκέφτομαι πώς θα χτυπήσω την πόρτα! Έχω πάρει τον αέρα του χτυπήματος και έχω συνηθίσει στα χτυπήματα που θα ακολουθήσουν μετά πάνω στο κορμί μου από τις γροθιές και τις κλωτσιές!

Δεν έφτασα καλά – καλά στην πόρτα του αυλόγυρου και η πόρτα του ναού ανοίγει και στο κατώφλι εμφανίζεται ένας παπάς άγριος που η όψη του δεν έχει καμία σχέση με όλους εκείνους τους γλυκύτατους παπάδες που μαζί με το γλυκύτατο ποίμνιό τους με έχουν ταράξει στις κλωτσιές. Καθώς κατεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας και με πλησιάζει ένας περίεργος τρόμος ανάμεικτος με μια περίεργη γαλήνη με κυριεύουν!

Φτάνει μπροστά μου και με κοιτάει στα μάτια, με μάτια που βγάζουν φωτιές και ίσα που φαίνονται ανάμεσα στα άγρια κι αχτένιστα μαλλιά και γένια του!

Κατά περίεργο τρόπο δεν σφίγγομαι όπως τις προηγούμενες φορές για να προστατεύσω το κορμί μου από το χέρι του αγρέπαπα που σηκώνεται επάνω μου! Όλως παραδόξως το χέρι του παπά δεν πέφτει στο κορμί μου!
Πίσω του ξεχωρίζω τον κόσμο που έχει βγει από την εκκλησία και κατευθύνεται κι εκείνος προς το μέρος μου!

Το χέρι του παπά απλώνεται απάνω στον σταυρό, τον αρπάζει και τον φορτώνει στη δική του πλάτη! Μπροστά απ’ όλον τον κόσμο που βγήκε από αυτήν την περίεργη εκκλησία και με πλησιάζει πηγαίνουν δύο παιδάκια αλλά δεν κρατούν εξαπτέρυγα!

– Ποιος είσαι εσύ, ρωτώ τον παπά καθώς εκείνος ήδη σέρνει τον σταυρό του μαρτυρίου προς τον Γολγοθά!

– Παπά Φώτη με λένε μα οι άνθρωποι με φωνάζουν παπά Κόκκινο! 

Τα δύο παιδάκια έχουν πάρει θέση δεξιά κι αριστερά από τον παπά Φώτη και κρατούν στα χέρια τους δύο τεράστιες σημαίες βαμμένες με το αίμα της θυσίας του Ανθρώπου και πάνω τους έχουν σχηματισμένα τα εργαλεία!
Κοιτώ καλά και τώρα μπορώ να ξεχωρίσω! Το ένα είναι ο Μέλιος που τόσο αγάπησε αυτήν την σημαία με τα εργαλεία! Το άλλο είναι ο Αϊλάν! Παίρνω θέση δίπλα στον παπά Φώτη από την άλλη μεριά του σταυρού!
– Μαζί θα πάμε για την σταύρωση, λέω του παπά Φώτη!
– Δεν πάμε να σταυρωθούμε, μου απαντάει ξεκαρδισμένος στα γέλια ο παπά Φώτης!

Κοιτάζω ψηλά καθώς τα πεθαμένα παιδάκια από τον ουρανό ζωντανεύουν και κατεβαίνουν να ακολουθήσουν την πομπή και είμαι κι εγώ για πρώτη φορά τόσο χαρούμενος παρά το ότι έχω φορτωμένο επάνω μου τον σταυρό, γιατί αυτήν την φορά δεν είμαι μαναχός μου!

– Για την Ανάσταση πηγαίνουμε, συνεχίζει ο παπά Φώτης!

Για την Ανάσταση! Όχι για την σταύρωση!

Μενέλαος Καζαντζής

Σε δήλωσή του την Ημέρα του Πάσχα, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρης Κουτσούμπας επισήμανε: 

«Η Ανάσταση κι η ελπίδα δε βρίσκεται στα γεωπολιτικά παιχνίδια, στα σχέδια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που βάζουν τους λαούς σε πολεμικούς κινδύνους. 

Η ελπίδα υπάρχει, αν ο λαός αποφασίσει να βαδίσει το δικό του δρόμο, για μια κοινωνία χωρίς φτώχεια, εκμετάλλευση, οικονομικές κρίσεις και πολέμους.

Χρόνια Πολλά και καλή δύναμη, με υγεία σε όλους και όλες!»

Δες Ακόμη: 
Ζυγώνει η ώρα της Ανάστασης !