Να, η Απάντηση Φίλε μου: Σαπίλα Αυτοί; Καθαρότητα Εμείς! Απελπισία Αυτοί; Ελπίδα Εμείς»!

 

Konstantinos Mpourxas:

''Καλά'', του λέω, «δε σε πιάνει η μπόχα εσένα»; 

«Οχι», μου λέει. «Εγώ, φίλε μου, ανοίγω το παράθυρο. Μόλις δω τα σκούρα ανοίγω το παράθυρο.

 Διαβάζω ένα ποίημα , βλέπω μια καλή ταινία, πάω στο θέατρο, σε μια διαδήλωση. Δε με κλείνουν εμένα στο βόθρο τους! 

Εγώ ζω στην άλλη Ελλάδα. Στην Ελλάδα της ομορφιάς, του χαμόγελου. Στην Ελλάδα της δημιουργίας»!

Τον γνωρίζω σαράντα πέντε ολόκληρα χρόνια. Είναι πολύ καλός ζωγράφος, αλλά έχει αποφασίσει (αποφασισμένο τον γνώρισα) να «ζωγραφίζει» ταμπέλες καταστημάτων, παρά να ξεπουλάει την τέχνη του. 

«Οι πίνακες», μου είχε πει τότε που, νέοι καλλιτέχνες και οι δύο γνωριστήκαμε, «δεν ανήκουν ούτε σε εμένα που τους ζωγραφίζω, ούτε, πολύ περισσότερο, σε αυτούς που θα τους αγοράσουν. Ο καλλιτέχνης συσσωρευμένες ιστορικές και κοινωνικές εμπειρίες ζωγραφίζει. Συσσωρευμένους πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες. Ανθρώπινες αγωνίες. Ελπίδες! Ονειρα! 

Ολα ετούτα δεν μπορούν να κλειστούν σε ένα σαλόνι. Και μάλιστα σε λάθος σαλόνι.

 Στο σαλόνι κάποιου κυρίου, που θέλει να βάλει όλες αυτές τις αγωνίες, όλες αυτές τις ελπίδες των ανθρώπων ταπετσαρία στους τοίχους του»!
Αυτός, με λίγα λόγια, είναι ο φίλος μου. Ενας άνθρωπος με απόλυτες ιδέες. Δεν είναι λίγες οι φορές, που τον «χρησιμοποιώ» για τονωτικό!

 Δε σας κρύβω, ετούτες τις μέρες, με έχει πιάσει κάποια απελπισία! 

Βρώμισε ο τόπος. 

Πας από εδώ, πέφτεις επάνω σε εκβιασμούς. Πας από εκεί, πέφτεις πάνω σε δολοπλοκίες. Στρίβεις στη γωνία και βλέπεις πισώπλατες μαχαιριές. Στρίβεις στην άλλη γωνία και βλέπεις άλλες ασχήμιες. 

Τόσο και τέτοιο κακό μαζεμένο...

«Δεν είναι η πρώτη φορά» με αποπαίρνει ο φίλος μου, «εσύ έγινες πιο ευαίσθητος, σε πήραν, ίσως, τα χρόνια, φυλάξου!

 Ξεχνάς τα "δικά" μας; 

Ξεχνάς την υπόθεση Μέρτεν και τους θησαυρούς των Εβραίων της Θεσσαλονίκης, τα βραχώδη οικόπεδα, τον Μακρή της ΓΣΕΕ, το 1961 που ψήφισαν τα δέντρα, τα βασιλικά πραξικοπήματα, τις αγοραπωλησίες βουλευτών το 1965, το ξύλο που τρώγαμε στην Πανεπιστημίου, τη δικτατορία; 

Και τότε βρώμαγε ο τόπος!

Οπου ακούμπαγες λερωνόσουνα! 

Ομως, εμείς μυρίζαμε καθαρό αέρα! Θυμάσαι; Ομάδες αυτομόρφωσης, βιβλία, ταινίες, διαδηλώσεις, αντίσταση! 

Να, η απάντηση φίλε μου! Σαπίλα αυτοί; Καθαρότητα εμείς! Απελπισία αυτοί; Ελπίδα εμείς»!
Το ορμητήριό μας τότε ήταν τα Παναθήναια, το καλοκαιρινό σινεμά, Χαριλάου Τρικούπη και Λεωφόρος Αλεξάνδρας. 

Την ώρα που ο παλιός κόσμος, η «παλιά» Ελλάδα σάπιζε, εμείς τραγουδάγαμε τον ερχομό του καινούριου κόσμου, της καινούριας της Ελλάδας.

«Το ίδιο κάνουν και οι σημερινοί νέοι», με βεβαιώνει ο ζωγράφος μου. 

«Και όχι μόνον οι νέοι. Και οι εργάτες. Και οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες! 

Η Ελλάδα δε βρίσκεται στα σημαδεμένα τηλεοπτικά παράθυρα. 

Βρίσκεται στα εργοστάσια, στις οικοδομές, στα πανεπιστήμια. Κοίτα αυτήν την Ελλάδα. Την Ελλάδα μας! Τη δική μας Ελλάδα! Την Ελλάδα της δημιουργίας! 

Ποιος νομίζεις ότι λειτουργεί ετούτο το κράτος;

 Τα καθάρματα που κλέβουν, που εκβιάζουν, που σαδομαζοχίζονται. 

Ο τόπος λειτουργεί με αυτούς που αλλάζουνε βάρδιες. Με τους πρωινούς, που αλλάζουν τους βραδινούς. Με τους απογευματινούς που αλλάζουν τους πρωινούς. Και πάλι από την αρχή. Κάθε μέρα, κάθε βδομάδα, κάθε μήνα, κάθε χρόνο! Διαρκώς»!

Ο φίλος μου ο ζωγράφος όταν μιλούσε για το λαό, τα μαγουλά του ρόδιζαν! «Από σεμνότητα», μου είχε εκμυστηρευτεί, «από σεμνότητα και από σεβασμό»! Ρόδινα είναι και τώρα, που μου μιλάει για τα σημερινά.

«Το παράθυρο, φίλε μου! Ανοιξε το παράθυρο! Και όχι ένα. Ολα τα παράθυρα. Και τις πόρτες. Και αν δεν μπαίνει αρκετός αέρας άνοιξε και τις στέγες! 

Καλύτερα είναι, βέβαια, να ζεις διαρκώς έξω, στους δρόμους. Να ξυπνάς με τους πρωινούς, να γυρίζεις στο σπίτι σου με τους βραδινούς και να διαδηλώνεις με τους απογευματινούς! 

Και μην ξεχνάς τις ομάδες αυτομόρφωσης, τα βιβλία, τις ταινίες, το θέατρο, τα ποιήματα, την οργάνωση! 

Κυρίως να μην ξεχνάς την οργάνωση. Και τη φιλοσοφία. Την πολιτική οικονομία. Τον μαρξισμό»!

Δε θέλω να σας πω περισσότερα. 

Η τελευταία ταμπέλα που ζωγράφισε για ένα παντοπωλείο στου Γκύζη έχει πάνω της ένα κόκκινο χελιδόνι. «Τι είναι αυτό»; ρώτησε ο μανάβης. «Η άνοιξη»! του απάντησε και δε σήκωνε άλλη κουβέντα!

Του Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ απο παλιότερο φύλο του Ριζοσπάστη

Επίκαιρο ; 

Με την τόση σαπίλα που κυκλοφορεί γύρω μας με μαέστρο το αστικό πολιτικό σύστημα μάλλον ναι !