Επιτρέπεται τελικά, μετά από 5 ημέρες απομόνωσης αφού επέστρεψα στην Κούβα από Αγγλία, να κυκλοφορήσω ελεύθερα.
Η διαφορά μεταξύ των 2 συστημάτων δεν θα μπορούσε να είναι πιο έντονη... Πριν φύγω από το Ηνωμένο Βασίλειο, πληροφορήθηκα ότι ήταν υποχρεωτικό να κάνω τεστ covid με κόστος 160£ για να μπορέσω να αναχωρήσω. Καθ 'όλη τη διάρκεια του ταξιδιού κανείς δεν μου ζήτησε την απόδειξη του πιστοποιητικού. Κατά την άφιξή μου στην Κούβα, έπρεπε να κάνω ένα άλλο τεστ covid - ωστόσο, αυτό παρέχεται δωρεάν από την κυβέρνηση. Σε λιγότερες από 24 ώρες κάποιος από το Υπουργείο Υγείας έφτασε στην πόρτα μου και με ενημέρωσε ότι τα αποτελέσματά μου ήταν αρνητικά, ωστόσο, έπρεπε ακόμη να παραμείνω σε απομόνωση για 5 ημέρες. Κατά τη διάρκεια αυτών των 5 ημερών, ένας υγειονομικός υπάλληλος περνούσε κάθε πρωί να με τσεκάρει και την τελευταία ημέρα διενήργησε ένα ακόμα τεστ και αφού βγήκε αρνητικό μου έδωσε το ΟΚ ότι μπορώ τώρα να επιστρέψω στην καθημερινότητα και να κάνω τις δουλειές μου. Η διαφορά μεταξύ καπιταλισμού και κοινωνίας που εκτιμά τους ανθρώπους έναντι των κερδών δεν θα μπορούσε να είναι πιο εμφανής. Φεύγοντας από μια από τις πλουσιότερες χώρες στον κόσμο, αναγκάζομαι να πληρώσω ένα εκβιαστικό χρηματικό ποσό για τεστ σε μια ιδιωτική εταιρεία - ωστόσο εδώ στην Κούβα σε μια από τις πιο οικονομικά προβληματικές χώρες στον κόσμο, η κυβέρνηση αρνείται να επωφεληθεί από το πανδημία ή να εκμεταλλευθεί ανθρώπους. Οι άνθρωποι πρέπει να σηκωθούν και να υπερασπιστούν την Κούβα. Πρέπει να απαιτήσουν απαντήσεις σχετικά με το γιατί επιτρέπεται στην κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών να τρομοκρατεί αυτό το περήφανο νησί της Καραϊβικής με ανασταλτικές κυρώσεις και παράνομο αποκλεισμό - απλώς και μόνο επειδή η κυβέρνηση της Κούβας αντιτίθεται στο καπιταλιστικό σύστημα που βάζει τα κέρδη πάνω από τους ανθρώπους. «Όταν τάισα τους φτωχούς με ονόμασαν άγιο, αλλά όταν ρώτησα γιατί οι φτωχοί πεινούν, με ονόμασαν κομμουνιστή». (Dom Helder Camara) Viva la Revolución! Ζήτω η Επανάσταση! @Sasha Korski Sierra Maestra Απ τη σελίδα της
Το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού εμφανίζεται ολοένα και περισσότερο ακόμα και στην καρδιά των πιο ανεπτυγμένων κρατών.
Τρεις βδομάδες καραντίνας στη Μεγάλη Βρετανία ήταν ήδη αρκετές, για να ξεσπάσει μια κανονική κρίση υποσιτισμού στη χώρα, καθώς η δραματική μείωση εισοδήματος, σε συνδυασμό με την ελλιπή ως ανύπαρκτη κρατική στήριξη έχουν οδηγήσει 1,5 εκ. κατοίκους στο να κάνουν ακόμα και 24ωρη αναγκαστική νηστεία, επειδή δεν έχουν χρήματα ή πρόσβαση σε τρόφιμα.
Διπλάσιοι, δηλαδή 3 εκ. άνθρωποι, μείωσαν τον αριθμό των γευμάτων τους σε σχέση με το φυσιολογικό. Πάνω από 1 εκ. άνθρωποι δεν έχουν πια κανένα επεισόδιο, ενώ το 1/3 εξ αυτών θεωρούν πως δε θα δικαιούνται καμιάς κρατικής οικονομικής στήριξης.
Τα στοιχεία βασίζονται σε δημοσκόπηση της YouGov σε Αγγλία, Σκοτία και Ουαλία, με τη διευθύντρια της εταιρείας, Άννα Τέιλορ να δηλώνει πως δεν αρκούν τα τα συσσίτια και οι υποχρηματοδοτούμενες τοπικές αρχές για να ανταποκριθούν στην τεράστια κρίση:
“Χρειάζεται επείγουσα και σημαντική επένδυση από την κεντρική κυβέρνηση, που πρέπει να βάλει χρήματα άμεσα στις τσέπες των ανθρώπων που δεν μπορούν να αγοράσουν χρήματα”.
Τα συσσίτια των φιλανθρωπικών οργανώσεων γνωρίζουν αύξηση της προσέλευσης ως και 300% σε σχέση με πέρσι, έχοντας πρόβλημα στην τροφοδοσία τους.
Στο Λίβερπουλ, έχουν αυξηθεί κατά 150% οι δημοτικές επιχορηγήσεις σε νοικοκυριά που αδυνατούν να πληρώσουν το σούπερ μάρκετ ή το ρεύμα.
Η αντιδήμαρχος της πόλης, Τζέιν Κόρμπετ, μιλά για διπλό πλήγμα από τη λιτότητα και τον κορονοϊό, σημειώνοντας πως οι χρηματοδότηση των δήμων έχει περικοπεί κατά 63% τα τελευταία χρόνια.
Ο αριθμός των ανθρώπων που δηλώνουν ότι δε σιτίζονται αρκετά είναι 1,5 ως 2 φορές υψηλότεροι από εκείνους που δηλώνουν αντίστοιχο πρόβλημα στη διάρκεια ενός ολόκληρου έτους, τονίζει η λέκτρος του King’s College στο Λονδίνο, Ρέιτσελ Λούπστρα, κάτι που “δείχνει ότι το λοκντάουν για τον Covid 19 είχε μια ταχεία και καταστροφική επίδραση στην ικανότητα των ανθρώπων να έχουν πρόσβαση σε επαρκές φαγητό, τόσο για οικονομικούς λόγους, όσο και λόγω της απομόνωσης”.
Σχολιάζοντας τα αποτελέσματα, εκπρόσωπος της βρετανικής κυβέρνησης ισχυρίστηκε πως αποτελεί “κορυφαία προτεραιότητα” η “δημόσια ασφάλεια και η εξασφάλιση ότι οι πιο ευάλωτοι στον ιό θα πάρουν όση υποστήριξη χρειάζεται”, μεταθέτοντας το ζήτημα στον ιδιωτικό τομέα και τους δήμους για την “εξασφάλιση βασικών ειδών το συντομότερο στους πιο αδύναμους”.
«Δεν θα με λυγίσουν» έγραφε στο ημερολόγιο του ο ίδιος, «διότι η θέληση για λευτεριά, για τη λευτεριά του ιρλανδικού λαού, είναι στην καρδιά μου». Όσο για την εκδίκηση απέναντι στη βαρβαρότητα των βρετανών κατακτητών, του αρκούσε το γέλιο ενός παιδιού- «η εκδίκηση μας θα είναι το γέλιο των παιδιών μας».
Ήταν 5 Μάη 1981 όταν ο Μπόμπι Σαντς, στα 27 του χρόνια, άφηνε την τελευταία του πνοή στις φυλακές Μέιζ, στη βόρειο Ιρλανδία. Ο θάνατος του Σαντς, μέλους του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού (IRA), αποτέλεσε γεγονός-σταθμό σε μια αιματοβαμμένη ιστορία γεμάτη ηρωϊσμό, βία, ασίγαστο μίσος, ιμπεριαλιστική καταπίεση και πάθος για εθνική ανεξαρτησία. Πρόκειται για τη μακρά ιστορία του αγώνα για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας από τα δεσμά του βρετανικού ιμπεριαλισμού, της οποίας τραγικός πρωταγωνιστής υπήρξε ο Σαντς.
Ο Μπόμπι Σαντς, γεννημένος στις 9 Απρίλη 1954 σε μια εργατογειτονιά λίγο έξω από το βόρειο Μπέλφαστ, έγινε γνωστός ως ο πρώτος από τους δέκα απεργούς πείνας που έσβησαν στη φυλακή. Ο ίδιος είχε περάσει σχεδόν το ένα τρίτο της σύντομης ζωής του πίσω από τα σίδερα των βρετανικών φυλακών. Το κελί έμελε να γίνει το «σπίτι» του- εκεί παντρεύτηκε, εκεί βρίσκονταν όταν γεννήθηκαν τα δυό του παιδιά, εκεί έγραψε μια σειρά ποιημάτων και άρθρων με πολιτικό περιεχόμενο.
Ο Σαντς είχε γευτεί απ’ τα πρώτα του χρόνια τον κοινωνικό αποκλεισμό και την ανισότητα που η βρετανική πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» είχε επιβάλει στη βόρειο Ιρλανδία. Κατά τη διάρκεια των παιδικών του χρόνων, η οικογένεια του (ιρλανδοί ρωμαιοκαθολικοί) αναγκάστηκε να αλλάξει αρκετές φορές σπίτι προκειμένου να γλυτώσει από παρενοχλήσεις προερχόμενες από «ενωτικούς» (unionists/loyalists). Αναφερόμενος στα παιδικά του χρόνια, ο Σαντς θα γράψει αργότερα στη φυλακή: «Ήμουν μονάχα ένα παιδί της εργατικής τάξης σε ένα εθνικιστικό γκέτο, όμως ήταν η καταπίεση που δημιουργεί το επαναστατικό πνεύμα της ελευθερίας. Δεν θα ηρεμούσα μέχρι να πετύχαινα την απελευθέρωση της χώρας μου, έως ότου η Ιρλανδία γίνει κυρίαρχη, ανεξάρτητη σοσιαλιστική δημοκρατία» (16 Δεκέμβρη 1978).
Το 1972, δύο γεγονότα οδήγησαν στην ένταξη του 18χρονου Μπόμπι στον IRA και τον πολιτικό αγώνα. Η άγρια επίθεση μιας συμμορίας «ενωτικών» στο σπίτι των γονιών του και η απόλυση από τη δουλειά του εξαιτίας της καταγωγής και των απόψεων του. Ήταν καλοκαίρι του 1972, μόλις έξι μήνες μετά την περίφημη «Ματωμένη Κυριακή» όταν ο βρετανικός στρατός είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ 14 αμάχους στην πόλη Ντέρυ. Έκτοτε η ζωή του έγινε ένα μόνιμο εκκρεμές, μεταξύ της παράνομης πολιτικής δράσης και της φυλακής.
Το 1977, μαζί με άλλα μέλη του IRA, ο Σαντς καταδικάστηκε σε 14 χρόνια φυλάκιση για οπλοκατοχή, έπειτα από βομβιστική ενέργεια του ιρλανδικού δημοκρατικού στρατού.
Στις βρετανικές φυλακές ο Σαντς είχε την ευκαιρία να ζήσει από πρώτο χέρι τη βαρβαρότητα των κατακτητών ιμπεριαλιστών: απομόνωση, 15 μέρες χωρίς ρούχα, διατροφή ανά τρείς μέρες.
Την περίοδο εκείνη, η κυβέρνηση του Ηνωμένου Βασιλείου, σε μια προσπάθεια να υποβαθμίσει και να υπονομεύσει το κύρος του IRA, άλλαξε το νομικό στάτους και από «πολιτικοί κρατούμενοι πολέμου» τα μέλη του Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού έμπαιναν στην ίδια κατηγορία με τους κατάδικους του κοινού ποινικού δικαίου.
Ήταν μια κίνηση που σκοπό είχε να αμαυρώσει ως «κοινούς εγκληματίες» τους αγωνιστές για την ανεξαρτησία της Ιρλανδίας.
Ως αποτέλεσμα αυτού, οι κρατούμενοι του IRA έπρεπε πλέον να φοράνε τα ίδια ρούχα με τους υπόλοιπους κρατούμενους, ενώ τους απαγορεύτηκε κάθε δικαίωμα συνάθροισης, ανάγνωσης βιβλίων, αυτομόρφωση κλπ. Φυσικά, δεν επρόκειτο για μια πρωτοφανή απόφαση της βρετανικής κυβέρνησης:
την ίδια πολιτική είχε εφαρμόσει και το ρατσιστικό καθεστώς της Νότιας Αφρικής απέναντι στους πολιτικούς κρατούμενους του Αφρικανικού Κονγκρέσου.
Η απόφαση αυτή των βρετανών αποτέλεσε τη θρυαλλίδα όσων ακολούθησαν και τελικά οδήγησαν στη γενικευμένη απεργία πείνας και το θάνατο (δολοφονία επί της ουσίας) 10 ιρλανδών κρατούμενων.
Αρχικά, οι κρατούμενοι του IRA αρνήθηκαν να φορέσουν τις φόρμες της φυλακής, καλύπτοντας το σώμα τους μονάχα με μια κουβέρτα.
Ήταν η λεγόμενη «διαμαρτυρία της κουβέρτας» στην οποία οι βρετανικές αρχές απάντησαν με απίστευτη βαρβαρότητα:
καθημερινοί βασανισμοί, εξευτελισμοί από τους δεσμοφύλακες, στέρηση σίτισης, μεσαιωνικές συνθήκες κράτησης κλπ.
Ταυτόχρονα, η βία στους δρόμους των βορειοιρλανδικών πόλεων αυξάνονταν και η αστυνομική αυταρχικότητα μεγάλωνε.
Είχε έρθει η εποχή της Μάργκαρετ Θάτσερ και η βρετανική αστική τάξη ήταν αποφασισμένη να τσακίσει όποιον, έστω και κατ’ ελάχιστο, αμφισβητούσε την κυριαρχία της.
Τον Οκτώβρη του 1980 οι κρατούμενοι του IRA προχώρησαν στην πρώτη μακρά απεργεία πείνας, διεκδικώντας ανθρώπινες συνθήκες κράτησης και τη νομική αναγνώριση τους ως «πολιτικών κρατουμένων».
Η κυβέρνηση Θάτσερ αρνήθηκε αρχικά κάθε παραχώρηση, έως τις 18 Δεκέμβρη όταν και επήλθε συμφωνία μεταξύ των κρατουμένων και του βρετανού υπουργού εξωτερικών Χάμφρεϊ Άτκινς.
Όπως αποδείχθηκε αργότερα, επρόκειτο για έναν υποκριτικό ελιγμό της κυβέρνησης η οποία ουδέποτε τήρησε τα συμφωνηθέντα.
Την 1η Μάρτη 1981, οι ιρλανδοί κρατούμενοι της λεγόμενης «πτέρυγας-H» των φυλακών Μέιζ, με μπροστάρη το Μπόμπι Σαντς, ξεκίνησαν νέα απεργία πείνας.
Ο Σαντς ήταν πλέον πεπεισμένος ότι μόνο ο θάνατος του θα μπορούσε να κινήσει το διεθνές ενδιαφέρον και να πιέσει τη βρετανική κυβέρνηση.
Η πολιτική πτέρυγα του IRA, το κόμμα «Σιν Φέιν», αποφάσισε να θέσει το Μπόμπι Σαντς υποψήφιο στις γενικές εκλογές του Απρίλη, σε μια προσπάθεια να τραβήξει τα φώτα της δημοσιότητας.
Την 9η Απρίλη, ημέρα των εκλογών, έπειτα από 40 μέρες απεργία πείνας, ο Σαντς εκλέχθηκε μέλος του κοινοβουλίου με περισσότερες από 30 χιλιάδες ψήφους.
Ούτε αυτό, ωστόσο, στάθηκε ικανό ώστε να αμβλύνει την σκληρότητα του καθεστώτος της Θάτσερ- ο Μπόμπι Σαντς, αν και εκλεγμένος βουλευτής πλέον, έλιωνε μέρα με τη μέρα στο κελί των βρετανικών φυλακών.
Στις 5 Μάη 1981 γράφτηκε ο επίλογος.
Η κηδεία του Σαντς εξελίχθηκε σε διαμαρτυρία περισσότερων από 100 χιλιάδων ατόμων, ενώ μέχρι τον Αύγουστο πέθαναν στη φυλακή άλλοι 9 συναγωνιστές του. Στις 3 Οκτώβρη 1981 η απεργία έληξε, ενώ η διεύθυνση των φυλακών παραχώρησε ορισμένα δικαιώματα στους εναπομείναντες κρατούμενους του IRA.
Ο βρετανικός ιμπεριαλισμός είχε φαινομενικά κερδίσει τη μάχη, αυτήν της φυσικής εξόντωσης ορισμένων γενναίων μαχητών της ιρλανδικής ανεξαρτησίας.
Ταυτόχρονα όμως, ο αγώνας και ο θάνατος του Μπόμπι Σαντς έμελλε να «γεννήσουν» ένα σύμβολο αντίστασης και ανυπακοής απέναντι στον κατακτητή.
«Δεν θα με λυγίσουν» έγραφε στο ημερολόγιο του ο ίδιος, «διότι η θέληση για λευτεριά, για τη λευτεριά του ιρλανδικού λαού, είναι στην καρδιά μου». Όσο για την εκδίκηση απέναντι στη βαρβαρότητα των βρετανών κατακτητών, του αρκούσε το γέλιο ενός παιδιού- «η εκδίκηση μας θα είναι το γέλιο των παιδιών μας».
Το ρωσικό υπουργείο Άμυνας διαθέτει αποδεικτικά στοιχεία που δείχνουν ότι η Βρετανία εμπλέκεται άμεσα στην «προβοκάτσια» που σημειώθηκε στην Ανατολική Γούτα, στη «σκηνοθετημένη» επίθεση με χημικά όπλα εναντίον αμάχων στην πόλη Ντούμα της Συρίας, ανακοίνωσε σήμερα ο εκπρόσωπος του ρωσικού υπουργείου Άμυνας, υποστράτηγος Ίγκορ Κονασένκοφ.
Σύμφωνα με τον ρώσο στρατιωτικό, το ρωσικό υπουργείο εντόπισε όσους συμμετείχαν στα γυρίσματα της σκηνοθετημένης επίθεσης με χημικά όπλα στην πόλη Ντούμα, οι οποίοι και περιέγραψαν πώς έγιναν τα γυρίσματα αυτά.
«Σήμερα, στη διάθεση του ρωσικού υπουργείου υπάρχουν και άλλες αποδείξεις, οι οποίες επιβεβαιώνουν την άμεση εμπλοκή της Βρετανίας στη διοργάνωση αυτής της προβοκάτσιας στην ανατολική Γούτα», δήλωσε ο Κονασένκοφ, διευκρινίζοντας ότι στο διάστημα από τις 3 έως τις 6 Απρίλη, στους εκπροσώπους της λεγόμενης οργάνωσης «Λευκά κράνη»ασκήθηκαν ισχυρές πιέσεις από το Λονδίνο συγκεκριμένα, για να γίνει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα η προβοκάτσια που είχε προετοιμασθεί εκ των προτέρων.
(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ, «TASS», AFP, «Reuters») Δείτε την καταγγελία απ΄τη 1/3/2018 για την προβοκάτσια:
έλεγε τον καιρό του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Αμερικανός βουλευτής Χίραμ Τζόνσον, σε μια φράση που βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση του πολέμου στη Συρία, που πολύ δύσκολα μπορεί να χαρακτηριστεί «εμφύλιος» με τόσες δυνάμεις που εμπλέκονται σ’ αυτόν.
Για ποιο λόγο, Αμερικανοί, Βρετανοί και Γάλλοι «κόπτονται» για το πώς φέρεται ο Μπασάρ αλ Άσαντ στο λαό του;
Είναι τα κίνητρά τους, κίνητρα… δημοκρατικής και ανθρωπιστικής ευαισθησίας; Και αν ναι, γιατί δεν δείχνουν το ίδιο ενδιαφέρον και για την πιο στυγνή, με μεσαιωνικά κατάλοιπα, δικτατορία της περιοχής, τη Σαουδική Αραβία; Μα προφανώς γιατί είναι σύμμαχος. Έστω και αν έχει κατηγορηθεί πολλάκις ότι χρηματοδοτεί τους τζιχαντιστές, οι οποίοι με τη σειρά τους, επιτίθενται και στην Ευρώπη.
Η επίθεση των συμμάχων στη Συρία -ευτυχώς περιορισμένη και χωρίς θύματα- ήρθε την ώρα που Ρώσοι και Σύροι υποδέχονταν Επιτροπή της Οργάνωσης κατά των Χημικών Όπλων, που θα διενεργούσε έρευνα για το αν τελικώς υπήρξε επίθεση με τέτοια, στη Ντούμα.
Τα δυο προβλήματα του ισχυρισμού για την επίθεση με χημικά στη Ντούμα
Υπάρχουν δυο σοβαρότατα προβλήματα στη συλλογιστική πορεία των Δυτικών, σχετικά με την τελευταία επίθεση με χημικά όπλα που έλαβε χώρα στη Συρία και συγκεκριμένα στη Ντούμα.
Σύμφωνα με τους Δυτικούς, οι οποίοι ελέγχουν και τη σχετική ειδησεογραφία που φτάνει στην Ευρώπη, είναι βέβαιο πως η επίθεση με χημικά στη Ντούμα προήλθε από τις δυνάμεις του Άσαντ.
Το 2013 και ενώ ο πόλεμος βρισκόταν σε πολύ χειρότερο σημείο για την πλευρά του Άσαντ, ο Σύρος πρόεδρος συμφώνησε στην καταστροφή του χημικού του οπλοστασίου, θέλοντας να αφαιρέσει επιχειρήματα από τους Δυτικούς για μια εις βάρος του επέμβαση.
Το 2015, Επιτροπή του ΟΗΕ, ανακάλυψε ίχνη χημικών όπλων σε στρατιωτική περιοχή που δεν είχε καταληφθεί από τις δυνάμεις του Άσαντ, κάτι που σημαίνει πως οι αντικαθεστωτικοί διατηρούσαν χημικά όπλα.
Άλλωστε από το 2013 κιόλας, ένα από τα γνωστά μέλη της Επιτροπής του ΟΗΕ, η Κάρλα ντελ Πόντε είχε αποκαλύψει σε συνέντευξή της στο BBC, πως υπήρξε επίθεση με χημικά όπλα από τους αντικαθεστωτικούς.
Το δεύτερο προβληματικό μέρος του αφηγήματος των Δυτικών, είναι το εξής: Πώς ωφελείται ο Άσαντ από μια επίθεση με χημικά εναντίον αμάχων; Η απάντηση είναι προφανής. Δεν ωφελείται. Η Ντούμα είναι μια μικρή πόλη της Γούτα. Επρόκειτο για τον τελευταίο θύλακα των «αντικαθεστωτικών» δυνάμεων που νομοτελειακά -όπως συνέβη- θα έπεφτε. Αυτή η αλήθεια μοιάζει ιδιαίτερα ενοχλητική για τα δυτικά ΜΜΕ. Τόσο ενοχλητική που ακόμα και όταν ο επικεφαλής των βρετανικών δυνάμεων στην επέμβαση του Ιράκ, υπαινίσσεται πως η κυβέρνηση της Συρίας δεν είχε κανένα λόγο να ρίξει χημικά, «κόβεται» κακήν κακώς από το Sky News.
Την ώρα λοιπόν που οι δυνάμεις του Άσαντ έχουν εξασφαλίσει τη νίκη και την ανακατάληψη της περιοχής και ενώ νωρίτερα, η κυβέρνηση της Συρίας, έχει καταστρέψει το χημικό της οπλοστάσιο (έστω ένα μέρος του) για να αποφύγει τη διεθνή δράση εναντίον της, θα ήταν τουλάχιστον αυτοκαταστροφικό την ώρα που δεν κρίνεται τίποτα .
Και ακόμα και αν υποθέσουμε πως ο Άσαντ είναι ένας αιμοσταγής δικτάτορας που θέλει να βλέπει τον λαό του να υποφέρει, η Ρωσία που παίζει βασικό ρόλο τόσο στρατιωτικά όσο και πολιτικά στην περιοχή, δεν θα συναινούσε σε μια τέτοια ενέργεια που θα έθετε σε κίνδυνο την επικράτησή της στην περιοχή.
Ακόμα όμως και οι Αμερικανοί που αποφάσισαν την επίθεση που ξεκίνησε τα ξημερώματα του Σαββάτου, δεν είναι σίγουροι ούτε ότι τέτοια επίθεση υπήρξε, ούτε ότι έγινε από τις δυνάμεις του καθεστώτος Άσαντ. Αυτό τουλάχιστον δηλώνει ο υπουργός Άμυνας, Τζιμ Μάτις, τονίζοντας ακόμα πως η ενημέρωση των ΗΠΑ προέρχεται από τα ΜΜΕ και τα social media.
In which SecDef Mattis admits there's no evidence a so-called "chemical weapons" attack ever happened in #Douma, it's all based on #terrorist propaganda.
"We have no people on the ground there, so I cannot tell you that we have evidence. Just media and social media indicators."
Από πού προέρχεται η πληροφόρηση που έχουμε σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στη Συρία; Οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες της Συρίας, έχουν ιδιαίτερα καλές σχέσεις με τους τζιχαντιστές που είναι και η πραγματική δύναμη πυρός των αντι-Ασάντ δυνάμεων.
Στις περιοχές που καταλάμβαναν αυτές οι ομάδες, δεν μπορούν να βρίσκονται Δυτικοί δημοσιογράφοι, καθώς κατά πάσα πιθανότητα θα αντιμετώπιζαν τον κίνδυνο απαγωγών, βασανισμών κλπ.
Οι αναφορές τώρα σχετικά με την επίθεση με χημικά όπλα του καθεστώτος Άσαντ στη Ντούμα, εκτός του ότι δεν είναι σε καμία περίπτωση αποδεδειγμένες (όπως είδαμε να παραδέχεται ο ίδιος ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ) ούτε και λογικό να έχουν συμβεί με βάση την εξέλιξη του πολέμου (όπως εξήγησε ο άλλοτε αρχηγός των βρετανικών ενόπλων δυνάμεων στο Ιράκ), έρχονται από μια πόλη την οποία είχε υπό τον έλεγχό της ο λεγόμενος «στρατός του Ισλάμ» και προέρχονται από μια και μόνο πηγή, την Συροαμερικανική Ιατρική Κοινότητα ή SAMS.
Μαζί με τα Λευκά Κράνη, για τη δραστηριότητα των οποίων μαίνεται σφοδρή αντιπαράθεση μεταξύ των ΜΜΕ της Δύσης και εκείνων της Ρωσίας, την SAMS επικαλούνται συχνά πυκνά, η Washington Post, οι New York Times, το CNN αλλά και κάθε δυτικός δημοσιογραφικός οργανισμός που αναφέρεται στο «γεγονός». Η SAMS λοιπόν, ισχυρίζεται πως στη Ντούμα βοήθησε περίπου 500 ανθρώπους που είχαν εκτεθεί σε χημικά όπλα.
Η συγκεκριμένη ομάδα, είχε και πριν ακριβώς ένα χρόνο κάνει παρόμοιες καταγγελίες, για χρήση του αερίου sarin σε μια περιοχή υπό τον έλεγχο της Αλ Κάιντα και συγκεκριμένα το Καν Σεϊχούν, παρέχοντας βιοϊατρικά δείγματα στον Οργανισμό κατά των Χημικών Όπλων, τα οποία ο τελευταίος παρέλαβε παρατύπως καθώς δεν είχε τηρηθεί το πρωτόκολλο για τη συλλογή αντίστοιχων υλικών.
Εκείνο το γεγονός είχε οδηγήσει στην επίθεση με 57 πυραύλους σε αεροπορική βάση της Συρίας, από το στρατό των ΗΠΑ. Ακριβώς έναν χρόνο αργότερα, ήταν και πάλι οι ΗΠΑ, η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία που «ανταποκρίθηκαν» πρόθυμα.
Η SAMS ισχυρίζεται πως είναι ένας «μη πολιτικός, μη κερδοσκοπικός ιατρικός οργανισμός» και θεωρείται μια αξιόπιστη πηγή για τα μέσα που αναπαράγουν ειδήσεις σχετικά με τη Συρία, όπως η επίθεση στη Ντούμα.
Η SAMS δεν είναι όμως μια οργάνωση Σύριων γιατρών που προσπαθούν να βοηθήσουν τραυματίες στις εμπόλεμες περιοχές ούτε μπορούν να θεωρηθούν αξιόπιστη πηγή για τις επιθέσεις με χημικά όπλα ή άλλες βαρβαρότητες. Η οργάνωση χρηματοδοτείται από την USAID, δηλαδή την Αμερικανική Υπηρεσία για τη Διεθνή Ανάπτυξη, έναν οργανισμό της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης των ΗΠΑ, η οποία τάσσεται σαφώς και ανοιχτά υπέρ της αλλαγής καθεστώτος στη Συρία.
Η SAMS ιδρύθηκε το 1998 από μέλη της εξόριστης Συριακής κοινότητας στις ΗΠΑ, η οποία συγκεντρώνεται στα προάστεια του Σικάγο. Πριν την εξέγερση ενάντια στο καθεστώς Άσαντ το 2011, η οργάνωση πραγματοποιούσε ιατρικές αποστολές στη Συρία, συνεργαζόμενη με την κυβέρνηση ώστε να αποκτά προσβάσεις.
Σύμφωνα με τα ίδια τα στοιχεία της SAMS το 2015 ο προϋπολογισμός της οργάνωσης εκτινάχθηκε από 672.987 δολάρια το 2013 σε σχεδόν 6 εκατ. δολάρια, σχεδόν δεκαπλασιάστηκε. Περισσότερα από 5.8 εκατ. δολάρια προήλθαν από την USAID.
Επικεφαλής της SAMS, όσο καιρό διαρκεί η σύγκρουση στη Συρία είναι ο Ζάχερ Σαχλούλ, ο οποίος προσπαθούσε να πείσει τον πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα, να επέμβει στη Συρία από το 2013 κιόλας, ενέργεια που ακόμα και σύμφωνα με την Χίλαρι Κλίντον «θα κόστιζε τη ζωή πολλών Σύριων». Για το μη βομβαρδισμό, ο Σαχλούλ είχε κατηγορήσει τον τότε πρόεδρο των ΗΠΑ πως «επέτρεψε μια γενοκτονία στη Συρία».
Μάλιστα λίγες ώρες μετά τους βομβαρδισμούς Αμερικανών, Βρετανών και Γάλλων ανοιχτά ο Σαχλούλ τάχθηκε υπέρ τους, τονίζοντας και πάλι πως ήρθαν πολύ καθυστερημένα.
If only similar #syrianstrikes happened in 2013 by @BarackObama, 400,000 lives would have been saved and 4.5 Million Syrians would not have become refugees @nikkihaley
Η ταινία μικρού μήκους του Netflix για την συγκεκριμένη οργάνωση, πήρε τεράστια δημοσιότητα. Προωθήθηκε ως «η ιστορία πραγματικών ηρώων και της απίθανης ελπίδας». Τα «λευκά κράνη» είναι η οργάνωση πολιτικής προστασίας τα μέλη της οποίας ενεργούν στις περιοχές που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των αντικαθεστωτικών και έδρασαν κυρίως στο Χαλέπι και το Ιντλίμπ.
Μάλιστα η οργάνωση προτάθηκε ακόμα και για Νόμπελ λόγω του έργου της. Οι πιο εμβληματικές εικόνες του πολέμου στη Συρία, είναι αυτές με τα «Λευκά Κράνη» να προσπαθούν να απεγκλωβίσουν κόσμο από κτήρια βομβαρδισμένα από Άσαντ και Ρώσους. Η οργάνωση αποτελεί παράλληλα και την πρωτογενή πηγή των δημοσιογράφων και των οργανώσεων Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τα όσα συμβαίνουν στο πεδίο της μάχης, από τον αριθμό των τραυματιών ως το είδος των πυρομαχικών που χρησιμοποιήθηκαν.
Τα Λευκά Κράνη, θεωρείται ότι έχουν σώσει δεκάδες χιλιάδες ζωές, αν και οι εκτιμήσεις διαφέρουν αρκετά ανάλογα με την πηγή. Το ντοκιμαντέρ του Netflix μιλούσε για 55.000, το State Department για 40.000, το Al Jazeera περίπου για 24.000, ενώ τα ίδια τα Λευκά Κράνη μιλούν για 60.000.
Ούτε όμως και η συγκεκριμένη οργάνωση είναι ανεξάρτητη ή αποστασιοποιημένη από την αντιπαράθεση. Μέχρι πρόσφατα αν επισκεπτόταν κανείς την ιστοσελίδα της οργάνωσης, θα του ζητούνταν να υπογράψει για ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τη Συρία, πάγιο αίτημα των αντικαθεστωτικών. Εκτός από οργάνωση πολιτικής προστασίας, τα «Λευκά Κράνη» είναι και μια οργάνωση που ζητά σταθερά την αμερικανική επέμβαση στην περιοχή με τελικό στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης της Συρίας.
Τα «Λευκά Κράνη» ιδρύθηκαν σε συνεργασία με το Γραφείο Μεταβατικών Πρωτοβουλιών της Αμερικανικής Υπηρεσίας για τη Διεθνή Ανάπτυξη, το τμήμα εκείνο δηλαδή που προωθεί αλλαγές καθεστώτων παγκοσμίως. Τα «Λευκά Κράνη» έχουν λάβει 23 εκατ. δολάρια από το συγκεκριμένο τμήμα. Η USAID χρηματοδοτεί τα «Λευκά Κράνη» μέσω της Chemonics, εταιρείας που δραστηριοποιείται σύμφωνα με την ίδια σε «αναπτυσσόμενες χώρες» και για τη δράση της οποίας σε Αϊτή (μετά τον σεισμό) και Αφγανιστάν (μετά τον πόλεμο) υπάρχουν αρκετές καταγγελίες (κάποιες εκ των οποίων και στην σελίδα της στην Wikipedia).
Μέχρι στιγμής, μέλη των Λευκών Κρανών, έχουν καταγραφεί να βοηθούν ένοπλους αντάρτες να μεταφέρουν διαμελισμένα πτώματα στρατιωτών της κυβέρνησης της Συρίας, άλλοι να κινούνται ένοπλοι, παρότι η οργάνωση υποστηρίζει πως τα μέλη της είναι άοπλα. Ακόμα ένα ακόμα μέλος της οργάνωσης, καταγράφηκε να μεταφέρει πτώμα στρατιώτη του συριακού καθεστώτος έπειτα από την εκτέλεσή του από αντικαθεστωτικούς αντάρτες.
Μακριά από το πεδίο της μάχης όμως, τα Λευκά Κράνη, έχουν αποδειχθεί το πιο αποτελεσματικό εργαλείο των δημοσίων σχέσεων της οργάνωσης «Καμπάνια για τη Συρία», ενός ακόμα οργανισμού που εργάζεται για την ανατροπή του καθεστώτος στη Συρία.
Τα Λευκά Κράνη, έχουν σε μια σειρά περιπτώσεις παρέμβει και στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών, κατηγορώντας τον Άσαντ για μια σειρά επιθέσεις. Και ενώ η οργάνωση δρούσε σε 74 περιοχές της Συρίας που ελέγχονταν από αντικαθεστωτικούς, αρνήθηκε να συνεργαστεί με τον ΟΗΕ από την στιγμή που ο τελευταίος αναγνώριζε ως νόμιμη τη συριακή κυβέρνηση.
Τα «Λευκά Κράνη» και η «Καμπάνια για τη Συρία» έχουν και στο παρελθόν προσπαθήσει να ωθήσουν τις ΗΠΑ σε μια επέμβαση στη Συρία. Τον Μάιο του 2015, ο εκπρόσωπος των Λευκών Κρανών Ρεντ Σάλεχ, συναντήθηκε με αξιωματούχους του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, πιέζοντας για no fly zone πάνω από τη Συρία. Ένα μήνα νωρίτερα, ο συνάδελφός του, Φαρούκ Χαμπίμπ κατέθετε μπροστά στην Επιτροπή Διεθνών Σχέσεων της Αμερικανικής Βουλής υπέρ της επιβολής no fly zone, ισχυριζόμενος ότι γνωρίζει από πρώτο χέρι για επικείμενες επιθέσεις με χημικά όπλα από το συριακό καθεστώς.
Τα όσα αναφέρθηκαν για τα Λευκά Κράνη και την Αμερικανοσυριακή Ιατρική Κοινότητα, συνοψίζει και ο μεταξύ 2003 και 2006 Βρετανός πρέσβης στη Συρία, Πίτερ Φορντ, ο οποίος καλεσμένος σε ραδιοφωνική εκπομπή του BBC Σκωτίας, δήλωσε:
«Δε νομίζω ότι ο Άσαντ ανησυχεί μήπως οι ερευνητές βρουν στοιχεία για την ενοχή του, γιατί πιθανότατα δεν είναι ένοχος, τουλάχιστον σ’ αυτήν την περίπτωση. Προτείνω να βάλουμε το μυαλό μας να δουλέψει, πέρα απ’ τα αισθήματά μας, και να μην ξεγελιόμαστε απ’ αυτά τα βίντεο, που δεν είναι επιβεβαιωμένα, αλλά παίζονται και ξαναπαίζονται και ξαναπαίζονται.
Πρέπει να αναρωτηθούμε ποιες είναι οι πηγές αυτής της πληροφορίας που μπορεί να οδηγήσει σε πόλεμο. Και λυπάμαι που το λέω αλλά τα media δεν κάνουν την δουλειά τους που είναι ότι θα έπρεπε να δουν ποιες είναι οι πηγές αυτής της πληροφορίας. Λοιπόν οι πηγές είναι η Syrian American Medical Society, που είναι βραχίονας της φιλο-ισλαμιστικής προπαγάνδας με έδρα τις ΗΠΑ…».
Ο δημοσιογράφος αντιδρά στα λεγόμενα του πρώην πρέσβη, τον διακόπτει και τον ρωτά αν αυτό που υπαινίσσεται είναι πως η επίθεση είναι στημένη. «Ναι. Ναι! Το εξαιρετικά πιο πιθανό είναι ότι αυτό το περιστατικό είναι στημένο. Ελάτε τώρα, ξέρουμε πόσο εύκολο είναι να φτιαχτούν ψευδείς εικόνες για χρήση στο internet. Κοιτάξετε προσεκτικά τις εικόνες. Οποιοσδήποτε θα μπορούσε να τις στήσει.
Και η δεύτερη πηγή αυτής της πληροφορίας είναι οι υποτιθέμενοι «αυτόπτες», οι οποίοι ποιοι είναι; Στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι οι “white helmets”, που είναι ένας ακόμα μηχανισμός φιλο-ισλαμικής, τζιχαντιστικής προπαγάνδας…. Έχουμε αποφασίσει να θεωρήσουμε αξιόπιστους τέτοιους «αυτόπτες».
Ο δημοσιογράφος, αρνείται να πιστέψει αυτό που ο τέως διπλωμάτης, υπαινίσσεται και ρωτά και πάλι γιατί μπορεί να σκηνοθετούν τέτοιες επιθέσεις. «Δεν είναι προφανές; Ακόμα κι ένα παιδί θα καταλάβαινε ότι ο σκοπός ήταν να δημιουργηθεί αυτή η υστερία και μετά η στρατιωτική δράση που τώρα βρισκόμαστε στο σημείο να αναλάβουμε διακινδυνεύοντας την ίδια την ασφάλειά μας…. Το βρίσκω ελεεινό που επιτρέπουμε στους εαυτούς μας να σέρνονται απ’ αυτούς τους φανατικούς ισλαμιστές. Γιατί περί αυτού πρόκειται.
Σας προκαλώ. Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει. Με ποιον τρόπο θα ωφελούνταν ο Άσαντ με το να χρησιμοποιήσει χημικά; Γιατί θα έκανε κάτι τέτοιο την στιγμή που είχε νικήσει ήδη στη μάχη για την ανατολική Ghouta, ουσιαστικά αυτή η μάχη είχε τελειώσει υπέρ του… Γιατί λοιπόν θα επέλεγε μια τέτοια στιγμή για να κάνει αυτό που ήταν ξεκάθαρο ότι θα καταλήξει σε βάρος του;»
To Όνομά του Τζακ 22 μηνών: ο Τζακ περίμενε πέντε ώρες στα επείγοντα περιστατικά Νοσοκομείου της Αγγλίας πριν τον εξετάσει ένας γιατρός.
το βλέπεις παντού, όπου και να κοιτάξεις
δεςπ.χ. εδώ το δημοσίευμα μιας αστικοφυλλάδας της χώρας μας που γράφει:
"Ο Ερυθρός Σταυρός περιγράφει μια «ανθρωπιστική κρίση», οι γιατροί μιλούν για συνθήκες αντάξιες του «τρίτου κόσμου»: το δημόσιο σύστημα υγείας NHS, καύχημα της Βρετανίας από το 1948, διέρχεται αυτόν τον χειμώνα μια πρωτοφανή κρίση η οποία αρχίζει να έχει συνέπειες για την πρωθυπουργό Τερέζα Μέι.
Η φωτογραφία έκανε τον γύρο των ιστότοπων κοινωνικής δικτύωσης και δημοσιεύτηκε στην πρώτη σελίδα της Daily Mirror. Εικονίζει τον μικρό Τζακ, 22 μηνών, που φοράει μόνο την πάνα του. Καθώς δεν υπάρχει κρεβάτι, κοιμάται πάνω σε μια κουβέρτα τοποθετημένη πάνω σε δύο κόκκινες πλαστικές καρέκλες. Παρά το γεγονός ότι υπήρχε υποψία για μηνιγγίτιδα, ο Τζακ περίμενε πέντε ώρες στα επείγοντα περιστατικά πριν τον εξετάσει ένας γιατρός.
Όπως όλους τους χειμώνες, η National Health Service βρίσκεται «στο χείλος της κατάρρευσης», σύμφωνα με τους γιατρούς και νοσοκομειακούς οργανισμούς. Σύστημα δωρεάν περίθαλψης και πέμπτος εργοδότης στον κόσμο (1,5 εκατ. μισθωτοί), είναι ένας ιερός θεσμός. «Η εθνική θρησκεία μας», έλεγε ο πρώην υπουργός Νάιτζελ Λόσον.
Η NHS αντιπροσωπεύει ένα κρίσιμο πολιτικό στοίχημα που κρίνει εκλογές. Οι οπαδοί του Brexit είχαν καταστήσει το δημόσιο σύστημα υγείας ένα από τα κύρια θέματα της εκστρατείας τους, υποσχόμενοι να γεμίσουν τα ταμεία της NHS με τα χρήματα που δεν θα χρειαζόταν πλέον να στέλνουν στις Βρυξέλλες.
Όμως η NHS είναι επίσης ένα μοντέλο σε κρίση, καθώς πρέπει να αντιμετωπίσει τη γήρανση του πληθυσμού, τη δημογραφική ανάπτυξη και τις πολιτικές λιτότητας.
Αρκεί λοιπόν ο παραμικρός συναγερμός, όπως η φετινή επιδημία γρίπης, για να εκτροχιαστεί το σύστημα. Από το φθινόπωρο, ο χρόνος αναμονής στα τμήματα επειγόντων περιστατικών έχει φθάσει στα όρια: την περασμένη εβδομάδα, 23% των ασθενών περίμεναν περισσότερο από τέσσερις ώρες πριν τους δει κάποιος γιατρός. Αυτή την εβδομάδα, δύο ασθενείς πέθαναν πάνω σε φορείο στον διάδρομο του νοσοκομείου Γούστερσαϊρ Ρόαγιαλ. Παντού λείπουν κρεβάτια, ασθενοφόρα, γιατροί.
«Ο αιώνιος χειμώνας»
Ο γιατρός Ρίτσαρντ Κερ, μέλος του Βασιλικού Συλλόγου Χειρουργών, λέει πως στα 26 χρόνια της σταδιοδρομίας του ουδέποτε είχε δει τέτοια επιδείνωση.
Η κατάσταση είναι τόσο ανησυχητική που ο Ερυθρός Σταυρός έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου. «Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια ανθρωπιστική κρίση», υπογράμμισε ο γενικός διευθυντής του, ο Μάικ Άνταμσον.
Η συντηρητική πρωθυπουργός Τερέζα Μέι απέρριψε τις δηλώσεις αυτές χαρακτηρίζοντάς τις «ανεύθυνες και υπερβολικές». «Τον χειμώνα υπάρχει πάντα πίεση στη NHS», υποστήριξε χθες.
Όμως για πολλούς, το κακό είναι πολύ πιο βαθύ. «Δεν είναι μια χειμερινή κρίση, είναι μια χιονοθύελλα στον αιώνιο χειμώνα της NHS. Ζητούμε από το προσωπικό να προσφέρει υπηρεσίες πρώτης ποιότητας με δυναμικό και αριθμό κλινών αντάξια του τρίτου κόσμου», κατηγορεί ο δρ. Μαρκ Χόλαντ.
Σε μια πολύ συγκινητική ομιλία του στο κοινοβούλιο, ο βουλευτής Τόμπι Πέρκινς εξέφρασε την «ντροπή» του, όταν είδε πως ο πατέρας του «είχε καλύτερη φορντίδα κατά τις διακοπές του στη Γερμανία απ' ό,τι είχε στην πατρίδα του». Πέθανε στην αγκαλιά του τον Ιουλιο από ρήξη ανευρύσματος αφού τον έδιωξαν από το νοσοκομείο επειδή δεν υπήρχε θέση.
«Στην άρνηση»
Σύμφωνα με τους αριθμούς του ΟΟΣΑ, το 2015 η Βρετανία αφιέρωσε το 7,7% του ΑΕΠ της στις δημόσιες δαπάνες για την υγεία, έναντι 8,6% για τη Γαλλία και 9,4% για τη Γερμανία.
«Κάποια στιγμή η κυβέρνηση οφείλει να αναγνωρίσει πως ο περιορισμός των επενδύσεων έχει συνέπειες», σχολιάζει ο Στίβεν Ντάλτον, γενικός διευθυντής της οργάνωσης «NHS Confederation».
Η Τερέζα Μέι, αν και παραδέχεται πως «τεράστια πίεση ασκείται στη NHS», διαβεβαιώνει ότι «ουδέποτε» η κυβέρνηση είχε επενδύσει τόσα στο σύστημα, καθώς το ενισχύει με 10 δισεκ. στερλίνες επιπλέον σε έξι χρόνια έως το 2020.
«Ψευδές», απάντησε ο διευθυντής της NHS England Σάιμον Στίβενς υποστηρίζοντας πως «η χρηματοδότηση της NHS σε πραγματικούς όρους (χωρίς να ληφθεί υπόψη ο πληθωρισμός) θα μειωθεί το 2018/19, πάνω από δέκα χρόνια μετά τη Lehman Brothers και την έναρξη της λιτότητας».
«Η πρωθυπουργός βρίσκεται σε άρνηση», σχολίασε ο ηγέτης της Εργατικής αντιπολίτευσης Τζέρεμι Κόρμπιν. Στη διάρκεια μιας έντονης αντιπαράθεσης την Τετάρτη στο κοινοβούλιο ρώτησε την Τερέζα Μέι αν βρίσκει αποδεκτό αυτό που συνέβη στον Τζακ, το μωρό που υποχρεώθηκε να κοιμηθεί πάνω σε μια καρέκλα στο τμήμα επειγόντων περιστατικών.
«Η πρωθυπουργός είπε πως επρόκειτο για ένα «μεμονωμένο επεισόδιο». «Αστειεύεται; Είδα μεγάλο αριθμό μεμονωμένων επεισοδίων μόνο μέσα σε μια μέρα σ' ένα και μόνο νοσοκομείο. Πρέπει να ξυπνήσει», λέει η Ρόουζ, η μητέρα του μωρού, στην Daily Mirror"
Που βρίσκεται η Αιτία του παραπάνω προβλήματος που γι Αυτή δεν λένε κουβέντα, δες:
Από την Συνθήκη του Μάαστριχτ: Το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης
Το 1972, δύο γεγονότα οδήγησαν στην ένταξη του 18χρονου Μπόμπι στον IRA και τον πολιτικό αγώνα. Η άγρια επίθεση μιας συμμορίας «ενωτικών» στο σπίτι των γονιών του και η απόλυση από τη δουλειά του εξαιτίας της καταγωγής και των απόψεων του. Ήταν καλοκαίρι του 1972, μόλις έξι μήνες μετά την περίφημη «Ματωμένη Κυριακή» όταν ο βρετανικός στρατός είχε δολοφονήσει εν ψυχρώ 14 αμάχους στην πόλη Ντέρυ. Έκτοτε η ζωή του έγινε ένα μόνιμο εκκρεμές, μεταξύ της παράνομης πολιτικής δράσης και της φυλακής.
