Το νέο «απαγορευτικό» στις διαδηλώσεις από την κυβέρνηση είναι ένα ακόμα επεισόδιο στο σίριαλ της έντασης του αυταρχισμού. Σε μια προσπάθεια μάλιστα να επενδυθεί με επιχειρήματα αυτή η απαράδεκτη απόφαση, επανέρχονται οι προκλητικές αναλύσεις που ακούγαμε και παραμονές του Πολυτεχνείου, ότι τάχα «όλοι πρέπει να περιοριζόμαστε» και ότι «δεν πρέπει κανένας να έχει "ειδική μεταχείριση"...».
Γίνεται δηλαδή μια προσπάθεια να αποσπαστεί η αγωνιστική διαμαρτυρία, η διαδήλωση των εργαζομένων και της νεολαίας από το περιεχόμενό της. Παρουσιάζουν τον λαϊκό αγώνα απλά σαν ένα «χούι» μιας μερίδας ανθρώπων, που αθροίζεται με αντίστοιχα «χούγια» άλλων κοινωνικών ομάδων: Των «καταναλωτών», των θρησκευόμενων, των ταξιδιωτών κ.ο.κ.
Μόνο που κανένας δεν κατεβαίνει στο δρόμο από χόμπι, για να περνάει η ώρα του. Η πάλη του λαού και της νεολαίας έχει στο επίκεντρο την πολιτική που πλήττει όλους τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους, είτε κατεβαίνουν στους δρόμους είτε όχι.
Πρέπει να είναι καθαρό ότι τα μέτρα αυτά της κυβέρνησης, όπως και ο νόμος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων που «ντύθηκε» με αντίστοιχη επιχειρηματολογία, δεν στοχεύουν κυρίως σε αυτούς που θα κατέβουν έτσι κι αλλιώς στη διαδήλωση.
Η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία γνωρίζουν καλά ότι όσα μέτρα και να πάρουν, δεν μπορεί να μπει φίμωτρο ειδικά στις πιο πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος. Αυτό που αμφισβητείται στην πράξη είναι συνολικά το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να οργανώνεται, να αντιστέκεται, να διεκδικεί.
Κάθε τέτοιο μέτρο είναι και μια «ψηφίδα» σε αυτήν τη στρατηγική, που περιλαμβάνει το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τα νομικά εμπόδια στη διεξαγωγή της Γενικής Συνέλευσης στο χώρο δουλειάς, τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, τον κατάπτυστο νόμο για τις διαδηλώσεις, το αντίστοιχο «εθνικό σχέδιο» που παρουσιάστηκε προχτές κ.ο.κ.
Ενα πλέγμα δηλαδή που αντιμετωπίζει συνολικά τη λαϊκή διεκδίκηση σχεδόν ως εγκληματική πράξη, ως ένα «βαρίδι» με το οποίο πρέπει να «ξεμπερδεύουμε», μαζί με ό,τι άλλο «ενοχλεί» τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Πρόκειται για μια στρατηγική που ακολουθείται σε όλη την ΕΕ και από όλες τις κυβερνήσεις. Δεν είναι αποτέλεσμα ούτε κάποιας ανεξήγητης «εμμονής» της ΝΔ, ούτε του «εθισμού» της σημερινής κυβέρνησης στην καταστολή, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η καταστολή είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής πολιτικής. Και θα εντείνεται όσο περισσότερο εντείνεται η ανάγκη του κεφαλαίου για αντιδραστικές αλλαγές, κάτι που συμβαίνει ειδικά τα τελευταία χρόνια.
Αλλωστε, και η τελευταία ανακοίνωση της κυβέρνησης για το «όριο των 100 ατόμων» έγινε δύο μόλις μέρες πριν τα αγωνιστικά ραντεβού των φοιτητικών συλλόγων, των εργατικών σωματείων και άλλων φορέων που απαιτούν την απόσυρση ενός ακόμη νομοσχεδίου - τερατούργημα για την Ανώτατη Εκπαίδευση.
Οι απαγορεύσεις αυτές είναι λοιπόν πολιτική επιλογή και όχι «σύσταση των επιστημόνων»(!)... Η πανδημία αξιοποιείται ως πρόσχημα, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δεν σταματάει να φέρνει στη Βουλή και να εφαρμόζει σωρηδόν μέτρα που γεννούν δικαιολογημένες αντιδράσεις.
Η προσπάθεια να ντυθούν οι απαράδεκτες αυτές απαγορεύσεις με «υγειονομικό μανδύα», πέρα από τον αντιεπιστημονικό της χαρακτήρα, είναι και εμπαιγμός απέναντι στους εργαζόμενους.
Γιατί την ίδια στιγμή που «απαγορεύονται συγκεντρώσεις άνω των 100 ατόμων» σε ανοιχτούς χώρους, η κυβέρνηση επιβάλλει το στοίβαγμα 150 και 200 ατόμων σε κάθε βαγόνι του μετρό ή σε κάθε λεωφορείο, το πάστωμα μαθητών σε ακατάλληλες αίθουσες, ενώ προστατεύει και την εργοδοσία με την ανυπαρξία ουσιαστικών ελέγχων στους χώρους δουλειάς - υγειονομικές βόμβες.
Το οργανωμένο εργατικό και το νεολαιίστικο κίνημα έχουν δείξει στην πράξη ότι μπορούν να τηρούν και μέσα στην πάλη τους κάθε απαραίτητο μέτρο προστασίας, αφού άλλωστε τα διεκδικούν από την πρώτη στιγμή της πανδημίας, σε αντίθεση με την κυβέρνηση που τα υπονομεύει.
Το πού, πώς και πότε θα γίνει μια διαδήλωση, πώς θα οργανωθεί μια διαμαρτυρία είναι αποκλειστικά υπόθεση των σωματείων και των άλλων μαζικών φορέων, και όχι της κάθε κυβέρνησης και του κράτους.
Η κυβέρνηση, η εργοδοσία και τα παπαγαλάκια τους ας το πάρουν απόφαση: Οσο κι αν προσπαθούν να αξιοποιήσουν την πανδημία ως ευκαιρία για το ξήλωμα λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οι αγώνες, η αντίσταση, η διεκδίκηση δεν πρόκειται να κάνουν διάλειμμα, πόσο μάλλον να σημάνουν σιωπητήριο. Κι αυτό ας το χωνέψουν καλά!
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη», Πέμπτη 28 Γενάρη 2021
