ΟΙ ΙΤΑΛΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΑΡΧΙΖΟΥΝ και ΒΑΖΟΥΝ ΜΥΑΛΟ

Συνέντευξη με το Κομμουνιστικό Κόμμα, Ιταλία (Partito Comunista): Ξανά στο προσκήνιο η κόκκινη σημαία με το σφυροδρέπανο!



Συ­νέ­ντευ­ξη με τον Guido Ricci, μέλος του ΠΓ και επι­κε­φα­λής του τμή­μα­τος διε­θνών σχέ­σε­ων της Κε­ντρι­κής Επι­τρο­πής του Κομ­μου­νι­στι­κού Κόμ­μα­τος, Ιτα­λία (Partito Comunista, Italia). Η συ­νέ­ντευ­ξη φέρει την έγκρι­ση του Πο­λι­τι­κού Γρα­φεί­ου της ΚΕ του Κόμ­μα­τος.

Το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα, Ιτα­λία ιδρύ­θη­κε το 2009 στη βάση της μαρ­ξι­στι­κής-λε­νι­νι­στι­κής ιδε­ο­λο­γί­ας. Συμ­με­τέ­χει στη Διε­θνή Συ­νά­ντη­ση Κομ­μου­νι­στι­κών και Ερ­γα­τι­κών Κομ­μά­των (ΔΣΚΕΚ) και στην Ευ­ρω­παϊ­κή Κομ­μου­νι­στι­κή Πρω­το­βου­λία (Initiative of Communist and Workers Parties) της οποί­ας είναι ιδρυ­τι­κό μέλος. Τον πε­ρα­σμέ­νο Μάρτη συμ­με­τεί­χε για πρώτη φορά αυ­τό­νο­μα στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές απο­σπώ­ντας πε­ρισ­σό­τε­ρες από 100 χι­λιά­δες ψή­φους. Γε­νι­κός Γραμ­μα­τέ­ας της ΚΕ του Κόμ­μα­τος είναι ο Μάρκο Ρίτσο.

– Λαμ­βά­νο­ντας υπ’ όψη τις υπάρ­χου­σες δυ­σκο­λί­ες και τον πο­λι­τι­κό συ­σχε­τι­σμό δυ­νά­με­ων, πως εκτι­μά­τε το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών του Μάρτη για το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα; Επι­τεύ­χθη­σαν οι βα­σι­κοί στό­χοι που εί­χα­τε θέσει πριν τις εκλο­γές;

PC: Όπως γνω­ρί­ζε­τε, το Κόμμα μας δεν θε­ω­ρεί τις εκλο­γές και την κοι­νο­βου­λευ­τι­κή δράση ως τη μόνη δυ­να­τή μορφή πάλης. Σύμ­φω­να με τη δι­δα­σκα­λία του Λένιν και του Γκράμ­σι, η πα­ρου­σία στο αστι­κό κοι­νο­βού­λιο πρέ­πει να αξιο­ποιεί­ται ώστε να ανα­πτύσ­σει τη δου­λειά έξω απ’ αυτό και ενα­ντί­ον αυτού. Προ­σεγ­γί­σα­με τις εκλο­γές ως μια ευ­και­ρία να επι­βε­βαιω­θεί η δυ­να­τό­τη­τα κι­νη­το­ποί­η­σης του Κόμ­μα­τος μας, να βελ­τιώ­σου­με τις ορ­γα­νω­τι­κές μας ικα­νό­τη­τες και να προ­σελ­κύ­σου­με νέους αγω­νι­στές. Θε­ω­ρή­σα­με τις εκλο­γές ως μέσο για την ανά­πτυ­ξη του κόμ­μα­τος.

Πράγ­μα­τι, ένας ση­μα­ντι­κός αριθ­μός ερ­γα­τών και νέων αν­θρώ­πων ήρθε σε επαφή με το Κόμμα κατά τη διάρ­κεια της συλ­λο­γής υπο­γρα­φών (Σ.τ.Μ: για την συμ­με­το­χή του ΚΚ στις εκλο­γές) και της προ­ε­κλο­γι­κής κα­μπά­νιας. Νέες κομ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις δη­μιουρ­γή­θη­καν και οι υπάρ­χου­σες έχουν ενι­σχυ­θεί χάρη στους νέους συ­ντρό­φους που έγι­ναν μέλη.

Από την άλλη, η όλη κι­νη­το­ποί­η­ση μας επέ­τρε­ψε να εντο­πί­σου­με ορι­σμέ­νες ορ­γα­νω­τι­κές αδυ­να­μί­ες και ελ­λεί­ψεις- οι οποί­ες πρέ­πει να διορ­θω­θούν και να εξα­λει­φθούν σύ­ντο­μα- συχνά λόγω της απει­ρί­ας των συ­ντρό­φων μας που είχαν να αντι­με­τω­πί­σουν εντε­λώς και­νούρ­γιους εκλο­γι­κούς κα­νο­νι­σμούς.

Για πρώτη φορά από το 2001, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα παίρ­νει επι­τέ­λους μέρος και πάλι στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές με το όνομα και τα σύμ­βο­λα του- την κόκ­κι­νη ση­μαία, το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και το αστέ­ρι- αλλά και το πρό­γραμ­μα του, που δεν πε­ριε­λάμ­βα­νε προ­ε­κλο­γι­κές υπο­σχέ­σεις αλλά κά­λε­σμα για αγώνα προς επί­τευ­ξη συ­γκε­κρι­μέ­νων επα­να­στα­τι­κών στό­χων. Έπει­τα από 17 χρό­νια, το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα βρι­σκό­ταν επι­τέ­λους και πάλι στις κάλ­πες!

Εξαι­τί­ας ορ­γα­νω­τι­κών λαθών αλλά και γρα­φειο­κρα­τι­κών ζη­τη­μά­των, το Κόμμα μας πήρε εκλο­γι­κά μέρος μόνο στο 53% της επι­κρά­τειας, όπου και έλαβε πε­ρισ­σό­τε­ρες από 100 χι­λιά­δες ψή­φους. Λαμ­βά­νο­ντας υπ΄ όψη αυτήν την πα­ρά­με­τρο αξιο­λο­γού­με θε­τι­κά το απο­τέ­λε­σμα, επει­δή αυτές οι εκλο­γές έδει­ξαν πως το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα είναι μια δύ­να­μη που υπάρ­χει, που με­γα­λώ­νει, που ισχυ­ρο­ποιεί­ται και γί­νε­ται απο­δε­χτή στους κόλ­πους της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των. Παρ’ όλα αυτά, αυτό είναι μο­νά­χα το ξε­κί­νη­μα. Από δω και στο εξής πρέ­πει να εντεί­νου­με τη δράση μας ώστε αυτοί που μας στή­ρι­ξαν να μπουν στον αγώνα εντασ­σό­με­νοι στο Κόμμα, ώστε αυτό να με­γα­λώ­σει πε­ραι­τέ­ρω.



– Θα μπο­ρού­σα­τε να συ­νο­ψί­σε­τε τα κυ­ρί­αρ­χα προ­βλή­μα­τα με τα οποία βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι σή­με­ρα η ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα της Ιτα­λί­ας;

PC: Τα αντι­κει­με­νι­κά προ­βλή­μα­τα που πλήτ­τουν την ιτα­λι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη είναι, λίγο εως πολύ, τα ίδια που ισχύ­ουν και στις άλλες χώρες της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης και, γε­νι­κό­τε­ρα, στον ανε­πτυγ­μέ­νο κα­πι­τα­λι­στι­κό κόσμο. Η εκ­με­τάλ­λευ­ση αυ­ξά­νε­ται μέσω της σχε­τι­κής μεί­ω­σης μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, της επέ­κτα­σης του ορίου ηλι­κί­ας συ­ντα­ξιο­δό­τη­σης, της εντα­τι­κο­ποί­η­σης των ρυθ­μών ερ­γα­σί­ας, των πε­ρι­κο­πών σε βα­σι­κές κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες.

Παρά τις αι­σιό­δο­ξες δια­κυ­ρή­ξεις της κυ­βέρ­νη­σης περί οι­κο­νο­μι­κής ανά­καμ­ψης, η απα­σχό­λη­ση δεν βρί­σκε­ται σε άνοδο, εάν λά­βου­με υπ’ όψη το πραγ­μα­τι­κό μέ­γε­θος του ωρα­ρί­ου ερ­γα­σί­ας. Η ανερ­γία και η ερ­γα­σια­κή ανα­σφά­λεια επηρ­ρε­ά­ζει πλα­τιά λαϊκά στρώ­μα­τα, ιδιαί­τε­ρα στη νότια Ιτα­λία και κυ­ρί­ως τη νε­ο­λαία. Τα ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νων των συν­δι­κα­λι­στι­κών δι­καιω­μά­των και του δι­καιώ­μα­τος στην απερ­γία, δέ­χο­νται την επί­θε­ση της αστι­κής τάξης, καθώς συ­ντάσ­σο­νται ολο­έ­να και πε­ρισ­σό­τε­ροι πε­ριο­ρι­στι­κοί νόμοι. Η καλής ποιό­τη­τας ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη, εκ­παί­δευ­ση, ο πο­λι­τι­σμός, ο αθλη­τι­σμός και η ανα­ψυ­χή είναι απρό­σι­τα για την ερ­γα­τι­κή τάξη. Ακόμη και το δι­καί­ω­μα στην στέγη δεν είναι κα­το­χυ­ρω­μέ­νο. Θα μπο­ρού­σα­με να συ­νε­χί­σου­με λέ­γο­ντας για πολλά ακόμη, αλλά με λίγα λόγια μπο­ρού­με να πούμε πως υπάρ­χει μια τα­χεία και χωρίς προη­γού­με­νο από την εποχή του Δεύ­τε­ρου Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου επι­δεί­νω­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Έπει­τα, πρέ­πει να ανα­φέ­ρου­με κά­ποια προ­βλή­μα­τα που ανα­δει­κνύ­ο­νται μέσα στους κόλ­πους της τάξης, στις ιστο­ρι­κά δε­δο­μέ­νες συν­θή­κες της χώρας μας, ακόμη κι’ αν αυτά προσ­δοιο­ρί­ζο­νται από εξω­τε­ρι­κούς, αντι­κει­με­νι­κούς λό­γους.

Ο σύγ­χρο­νος μο­νο­πω­λια­κός κα­πι­τα­λι­σμός, συχνά για πο­λι­τι­κούς παρά για οι­κο­νο­μι­κούς λό­γους, τίνει να απο­φεύ­γει τη με­γά­λη συ­γκε­ντρο­ποί­η­ση ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού, μέσω της χρή­σης τε­χνο­λο­γί­ας για εξοι­κο­νό­μη­ση ερ­γα­σί­ας, της εξω­τε­ρι­κής ανά­θε­σης τμη­μά­των της πα­ρα­γω­γής και των υπη­ρε­σιών και της ολι­κής η με­ρι­κής με­τε­γκα­τά­στα­σης αυτών στο εξω­τε­ρι­κό. Το απο­τέ­λε­σμα της τάσης αυτής δεν είναι τόσο πο­σο­τι­κό, αλλά ποιο­τι­κό. Η απα­σχο­λού­με­νη ερ­γα­τι­κή δύ­να­μη είναι γε­ω­γρα­φι­κά δια­σκορ­πι­σμέ­νη, απο­σπα­σμα­τι­κή και δια­σπα­σμέ­νη. Ο κα­τα­κερ­μα­τι­σμός αυτός κάνει ακόμη πιο δύ­σκο­λη την επι­κοι­νω­νία μέσα στους κόλ­πους της ερ­γα­τι­κής τάξης. Βοηθά τους κα­πι­τα­λι­στές στο να ελέγ­χουν και να χει­ρα­γω­γούν τους ερ­γα­ζό­με­νους πιο εύ­κο­λα, οδη­γώ­ντας συχνά στην απώ­λεια τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης.

Έχου­με ήδη γίνει μάρ­τυ­ρες πολ­λών πε­ρι­πτώ­σε­ων όπου απερ­γοί-ερ­γα­ζό­με­νοι ενός ερ­γο­στα­σί­ου στέ­κο­νταν ενά­ντια στους ερ­γα­ζό­με­νους άλλου ερ­γο­στα­σί­ου του ίδιου επι­χει­ρη­μα­τι­κού ομί­λου, έχο­ντας την λα­θε­μέ­νη πε­ποί­θη­ση ότι έτσι υπε­ρά­σπι­ζαν τις θέ­σεις ερ­γα­σί­ας τους. Η τάση αυτή οδη­γεί επί­σης στον πο­λα­πλα­σια­σμό των δήθεν αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νων η μι­κρο­ε­πι­χει­ρη­μα­τιών, προ­λε­τά­ριων χωρίς κα­θό­λου δι­καιώ­μα­τα και συν­δι­κα­λι­στι­κή προ­στα­σία, να ερ­γά­ζο­νται σε χει­ρό­τε­ρες συν­θή­κες απ’ ότι ερ­γά­τες ερ­γο­στα­σί­ου, αλλά έχο­ντας πα­ντε­λή έλ­λει­ψη τα­ξι­κής συ­νεί­δη­σης.

Σή­με­ρα, η πλειο­ψη­φία των ερ­γα­ζο­μέ­νων συ­νε­χί­ζει να βρί­σκε­ται υπό την σκέπη του ερ­γο­δο­τι­κού-κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, έχο­ντας τη λα­θε­μέ­νη άποψη ότι αυτά (τα τα­ξι­κά συμ­βι­βα­σμέ­να) συν­δι­κά­τα είναι τα μόνα που μπο­ρούν να επι­τύ­χουν τις “λι­γό­τε­ρο δυ­σά­ρε­στες” ερ­γα­σια­κές συν­θή­κες, σύμ­φω­να με τη λο­γι­κή του “μι­κρό­τε­ρου κακού”.

Σε μια τέ­τοια κα­τά­στα­ση, οι κομ­μου­νι­στές πρέ­πει να αυ­ξά­νουν τη δράση τους μέσα στην ερ­γα­τι­κή τάξη, δη­μιουρ­γώ­ντας κομ­μα­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις σε κάθε χώρο δου­λειάς, προ­κει­μέ­νου να επα­να­φέ­ρουν την τα­ξι­κή ενό­τη­τα, να στη­ρί­ξουν την ανά­πτυ­ξη τα­ξι­κών συν­δι­κά­των και να δια­δώ­σουν στην ερ­γα­τι­κή τάξη το επα­να­στα­τι­κό μας πρό­γραμ­μα, πα­λεύ­ο­ντας ενά­ντια σε αντι­μαρ­ξι­στι­κές ιδε­ο­λο­γι­κές προ­σεγ­γί­σεις που ανα­δύ­ο­νται σε ορι­σμέ­νους πο­λι­τι­κά δρα­στη­ριο­ποι­η­μέ­νους το­μείς της ερ­γα­τι­κής τάξης.

– Στις πρό­σφα­τες εκλο­γές εί­δα­με να συμ­με­τέ­χουν και άλλα κόμ­μα­τα που αυ­το­προσ­δοιο­ρί­ζο­νται ως «κομ­μου­νι­στι­κά» (π.χ. «Κόμμα Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης», «Ιτα­λι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα», «Δί­κτυο των Κομ­μου­νι­στών», «Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά», κλπ.) Θε­ω­ρεί­τε αυτές τις δυ­νά­μεις ως πι­θα­νούς συμ­μά­χους του Κόμ­μα­τος σας και, επι­πλέ­ον, τι πρω­το­βου­λί­ες έχετε πάρει για την ανα­συ­γκρό­τη­ση και ενό­τη­τα του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος;

PC: Ιδρύ­σα­με το Κόμμα μας έχο­ντας αντι­λη­φθεί ότι η προ­σπά­θεια να πα­ρα­μεί­νει ζω­ντα­νό το κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα – όπως αυτή εκ­δη­λώ­θη­κε τόσο από το Κόμμα Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης όσο και από το Κόμμα των Ιτα­λών κομ­μου­νι­στών (που με­το­νο­μά­στη­κε σε Ιτα­λι­κό Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα)- με­τα­τρά­πη­κε σε κάτι δια­φο­ρε­τι­κό και έφτα­σε στο τέλος της. Η συμ­με­το­χή αυτών των δύο κομ­μά­των σε κε­ντρο­α­ρι­στε­ρούς συ­να­σπι­σμούς και αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις, η έγκρι­ση εκ μέ­ρους τους των χει­ρό­τε­ρων αντερ­γα­τι­κών-αντι­λαϊ­κών μέ­τρων στο όνομα της «ενό­τη­τας της αρι­στε­ράς», ο κοι­νο­βου­λευ­τι­κός τους κρε­τι­νι­σμός και οπορ­του­νι­σμός, τους οδή­γη­σε τε­λι­κά στην ήττα του 2008. Η προ­σπά­θεια να στα­μα­τή­σει αυτή η κα­τά­στα­ση και να προ­ω­θη­θεί η ενό­τη­τα των κομ­μου­νι­στών, μέσα από το πρό­τζεκτ «Ενω­μέ­νοι Κομ­μου­νι­στές» στο οποίο συμ­με­τεί­χα­με ενερ­γά, πα­ρέ­λυ­σε εξαι­τί­ας των ηγε­σιών αυτών των δύο κομ­μά­των. Έγινε ξε­κά­θα­ρο ότι οποια­δή­πο­τε αλ­λα­γή «από τα μέσα» αυτών των κομ­μά­των ήταν αδύ­να­τη.

Η απόρ­ρι­ψη του οπορ­του­νι­σμού και η προ­ώ­θη­ση της ενό­τη­τας των κομ­μου­νι­στών ήταν εφι­κτή μόνο μέσα από την ίδρυ­ση ενός νέου κόμ­μα­τος, βα­σι­σμέ­νου στο Μαρ­ξι­σμό-Λε­νι­νι­σμό. Τα υπεν­θυ­μί­ζου­με όλα αυτά, διότι η πρό­θε­ση της κομ­μου­νι­στι­κής ενό­τη­τας υπήρ­ξε ένας από τους λό­γους ίδρυ­σης του Κόμ­μα­τος μας και πα­ρα­μέ­νει κε­ντρι­κό στρα­τη­γι­κό στοι­χείο της δρά­σης μας.

Ασφα­λώς, το ζή­τη­μα της ενό­τη­τας δεν είναι ένα αμοι­γώς πο­σο­τι­κό θέμα. Ανα­φο­ρι­κά με την ενό­τη­τα, έχου­με πάντα να απα­ντή­σου­με σε τρία ερω­τή­μα­τα: Με ποιόν; Σε ποια βάση; Για ποιο σκοπό; Εάν δούμε το ζή­τη­μα της ενό­τη­τας μέσα από αυτήν την οπτι­κή, τότε πρέ­πει να δε­χτού­με ότι η ενό­τη­τα είναι αδύ­να­τη με αυτά τα κόμ­μα­τα και τους ηγέ­τες τους, οι οποί­οι έχουν ορι­στι­κά πα­ρεκ­κλί­νει από το Μαρ­ξι­σμό-Λε­νι­νι­σμό και το δρόμο της προ­λε­τα­ρια­κής επα­νά­στα­σης. Το Κόμμα μας δεν πρό­κει­ται ποτέ να δε­χθεί κα­νέ­ναν συμ­βι­βα­σμό για τις αρχές μας. Συγ­χώ­νευ­ση με τα κόμ­μα­τα αυτά, με τα οποία χώ­ρι­σαν οι δρό­μοι μας, απο­κλεί­ε­ται να συμ­βεί. Επο­μέ­νως, το κά­λε­σμα μας για ενό­τη­τα δεν απευ­θύ­νε­ται στις ηγε­σί­ες τους, αλλά στους κα­λό­πι­στους αγω­νι­στές αυτών των αυ­το­α­πο­κα­λού­με­νων «κομ­μου­νι­στι­κών» κομ­μά­των.

Παρ’ όλα αυτά, δεν απο­κλεί­ου­με το εν­δε­χό­με­νο προ­σω­ρι­νών εκλο­γι­κών συμ­φω­νιών με αυτά- στη βάση ενός κοι­νού προ­γράμ­μα­τος και δε­δο­μέ­νου ότι η εκλο­γι­κή λίστα θα φέρει το όνομα «κομ­μου­νι­στι­κό», με σήμα το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο, ώστε να υπερ­βού­με τα εμπό­δια που το αστι­κό κρά­τος βάζει στην συμ­με­το­χή των κομ­μου­νι­στών στις εκλο­γές. Ακόμη και πριν από τις πρό­σφα­τες εκλο­γές, απευ­θύ­να­με και πάλι σε όλους τους κομ­μου­νι­στές κά­λε­σμα για κοινή εκλο­γι­κή λίστα, αλλά οι οπορ­του­νι­στι­κές τους ηγε­σί­ες το απέρ­ρι­ψαν, προ­τι­μώ­ντας για ακόμη μια φορά να απο­ποι­η­θούν το όνομα και τα σύμ­βο­λα (Σ.τ.Μ: εν­νο­εί ότι δέ­χθη­καν να συμ­με­τέ­χουν σε εκλο­γι­κές λί­στες- συ­να­σπι­σμούς- όπου δεν εμ­φα­νί­ζο­νταν το σφυ­ρο­δρέ­πα­νο και το όνομα «κομ­μου­νι­στι­κό/ος»).

Εάν λά­βου­με υπ’ όψη το συ­νο­λι­κό απο­τέ­λε­σμα των πρό­σφα­των εκλο­γών, θα δούμε ότι η πλειο­ψη­φία ψή­φι­σε δεξιά κόμ­μα­τα, όπως η Λίγκα του Βορρά και η κε­ντρο­δε­ξιά συμ­μα­χία του Κι­νή­μα­τος των 5 Αστέ­ρων. Δεν ήταν ψήφος υπο­στή­ρι­ξης των προ­γραμ­μά­των τους, αλλά πε­ρισ­σό­τε­ρο ψήφος δια­μαρ­τυ­ρί­ας ενά­ντια στο Δη­μο­κρα­τι­κό Κόμμα και τους πρώην συμ­μά­χους του σε πα­λαιό­τε­ρους συ­να­σπι­σμούς (όπως το Κόμμα Κομ­μου­νι­στι­κής Επα­νί­δρυ­σης και των Κόμμα των Ιτα­λών Κομ­μου­νι­στών) της λε­γό­με­νης «αρι­στε­ράς». Οι ερ­γα­ζό­με­νες μάζες δεν ξέ­χα­σαν την ευ­θύ­νη που φέ­ρουν (οι αρι­στε­ροί συ­να­σπι­σμοί) στην στή­ρι­ξη αστι­κών κυ­βερ­νή­σε­ων και την έγκρι­ση αντι­λαϊ­κών μέ­τρων που χει­ρο­τέ­ρευ­σαν το βιο­τι­κό επί­πε­δο του λαού και, για ακόμη μια φορά, τους τι­μώ­ρη­σαν.

Επο­μέ­νως, από τη μια πλευ­ρά, πρέ­πει να εί­μα­στε προ­σε­κτι­κοί ώστε να μην συγ­χε­ό­μα­στε μ’ αυ­τούς, να το­νί­ζου­με αυτά που μας δια­φο­ρο­ποιούν από αυ­τούς, πρώτα απ’ όλα την επα­να­στα­τι­κή μας δέ­σμευ­ση να ανα­τρέ­ψου­με- και όχι να διορ­θώ­σου­με- το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα και να χτί­σου­με τον σο­σια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. Από την άλλη, πρέ­πει να δι­πλα­σιά­σου­με τις προ­σπά­θειες ώστε να προ­ω­θή­σου­με την ενό­τη­τα και να συ­γκε­ντρώ­σου­με τους κομ­μου­νι­στές κάτω από την ση­μαία του Κόμ­μα­τος μας.

– Παρά τα οι­κο­νο­μι­κά προ­βλή­μα­τα των τε­λευ­ταί­ων ετών, η Ιτα­λία πα­ρα­μέ­νει μια ση­μα­ντι­κή χώ­ρα-μέ­λος της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης. Ποιά είναι η θέση του Κόμ­μα­τος σας για το ρόλο της Ε.Ε. στον σχε­δια­σμό και την εφαρ­μο­γή της αντι­λαϊ­κής-αντερ­γα­τι­κής πο­λι­τι­κής;

PC: Η Ιτα­λία, πράγ­μα­τι, πα­ρα­μέ­νει ένας από τους πυ­λώ­νες της Ε.Ε., όντας η 3η κατά σειρά χώρα της Ευ­ρω­ζώ­νης και της Ε.Ε. με βάση το ΑΕΠ, παρά την- κατά μέσο όρο- μεί­ω­ση αυτού κατά 0,6% κατά την πε­ρί­ο­δο 2006-2016. Πα­ρα­μέ­νει μια βιο­μη­χα­νι­κή δύ­να­μη, όντας στην 7η θέση πα­γκο­σμί­ως και 2η στην Ε.Ε. των 28 χωρών στη βιο­μη­χα­νι­κή πα­ρα­γω­γή, στην 8η θέση πα­γκο­σμί­ως με βάση τις εξα­γω­γές βιο­μη­χα­νι­κών προ­ϊ­ό­ντων, με μια αύ­ξη­ση της τάξης του 4% ετη­σί­ως, αλλά μειω­μέ­νη κατά 1,9% το Γε­νά­ρη του 2018 σε σχέση με το Δε­κέμ­βρη του 2017.

Παρ’ όλα αυτά, η σχε­τι­κά υψηλή θέση της Ιτα­λί­ας στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή πυ­ρα­μί­δα και η φαι­νο­με­νι­κά καλή οι­κο­νο­μι­κή της από­δο­ση δεν οδη­γεί σε αύ­ξη­ση του βιο­τι­κού επι­πέ­δου της ερ­γα­τι­κής τάξης και των πλα­τιών λαϊ­κών στρω­μά­των της χώρας. Η αύ­ξη­ση της βιο­μη­χα­νι­κής πα­ρα­γω­γής δε δη­μιούρ­γη­σε την ανά­λο­γη αύ­ξη­ση στην απα­σχό­λη­ση όπως θα πε­ρί­με­νε κά­ποιος. Παρά τα προ­νό­μια που απο­λαμ­βά­νουν οι κα­πι­τα­λι­στές σε το­μείς όπως η φο­ρο­λο­γία και η κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση- εις βάρος της γε­νι­κό­τε­ρης φο­ρο­λο­γί­ας και δρώ­ντας ως ενα είδος ενί­σχυ­σης της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας- η πραγ­μα­τι­κή απα­σχό­λη­ση έχει μειω­θεί, όπως επί­σης και ο αριθ­μός της μό­νι­μης ερ­γα­σί­ας, την ώρα που η ημια­πα­σχό­λη­ση και η αδή­λω­τη ερ­γα­σία, δη­λα­δή η ερ­γα­σια­κή ανα­σφά­λεια, έχουν αυ­ξη­θεί.

Με βάση τους μι­σθούς, η Ιτα­λία βρί­σκε­ται στην 23η θέση ανά­με­σα σε 28 χώρες, κάτω από το μέσο όρο τόσο της Ευ­ρω­ζώ­νης όσο και ευ­ρύ­τε­ρα της Ε.Ε.. Η κατά κε­φα­λήν κα­τα­νά­λω­ση των ιτα­λι­κών νοι­κο­κυ­ριών μειώ­νε­ται συ­νε­χώς από το 2006, πριν ακόμη από το ξέ­σπα­σμα της τε­λευ­ταί­ας κρί­σης: από το 2006 έως το 2011 μειώ­θη­κε κατά 0,6% και από το 2011 έως το 2016 κατά 0,9%, κάτω από το μέσο όρο της Ευ­ρω­ζώ­νης (- 0,1%) και πολύ χει­ρό­τε­ρα από τον αντί­στοι­χο μέσο όρο της Ε.Ε. των 28.

Οι αντι­λαϊ­κές πο­λι­τι­κές, που εφαρ­μό­ζουν από κοι­νού η Ε.Ε. και οι κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές και κε­ντρο­δε­ξιές αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις, έχουν χτυ­πή­σει σκλη­ρά την ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, οδη­γώ­ντας σε άνοιγ­μα της ψα­λί­δας υπέρ του κε­φα­λαί­ου και αυ­ξά­νο­ντας σε τε­ρά­στιο βαθμό τη φτώ­χεια. Σύμ­φω­να με την ετή­σια έκ­θε­ση της Oxfam για το 2016, το 1% των πλου­σιό­τε­ρων ιτα­λών κα­τέ­χει το 25% του πλού­του, ενώ το χάσμα με­τα­ξύ των πλου­σιό­τε­ρων και των φτω­χό­τε­ρων αυ­ξά­νε­ται κάθε χρόνο, τόσο σε ότι αφορά τον κα­τε­χό­με­νο πλού­το όσο και το ει­σό­δη­μα.

Σύμ­φω­να με στοι­χεία της Eu­ro­stat, στην Ιτα­λία υπάρ­χουν 10,5 εκα­τομ­μύ­ρια φτω­χοί (ο με­γα­λύ­τε­ρος αριθ­μός στην Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση) που συ­νι­στούν το 14% των συ­νο­λι­κά 75 εκα­τομ­μυ­ρί­ων φτω­χών της Ε.Ε. Δεύ­τε­ρη έρ­χε­ται η Ρου­μα­νία με 9,8 εκα­τομ­μύ­ρια φτω­χούς. Σύμ­φω­να με τη Eu­ro­stat,φτω­χοί λο­γί­ζο­νται όσοι οι­κο­νο­μι­κά αδυ­να­τούν να έχουν ένα γεύμα (με κρέας, κο­τό­που­λο, ψάρι ή λα­χα­νι­κά) κάθε δύο μέρες, να αγο­ρά­σουν ένα ζευ­γά­ρι πα­πού­τσια το χρόνο, να ζε­στά­νουν το σπίτι τους, να πλη­ρώ­σουν το ενοί­κιο, κλπ. Εάν το δούμε με βάση τα πο­σο­στά, η Ιτα­λία βρί­σκε­ται στην 11η θέση στην Ε.Ε., με το 17,2% του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού της να είναι φτω­χοί. Όπως ανα­φέ­ρει η ISTAT, ο αριθ­μός της από­λυ­της φτώ­χειας- αυτών που δε μπο­ρούν να αγο­ρά­σουν ούτε τα βα­σι­κά αγα­θά- έχει τρι­πλα­σια­στεί μέσα σε 10 χρό­νια, φτά­νο­ντας από 1,66 εκα­τομ­μύ­ρια το 2006 σε 4,7 εκα­τομ­μύ­ρια το 2016, με­τα­ξύ αυτών 1,3 εκα­τομ. παι­διά. Με βάση και πάλι στοι­χεία της ISTAT, 18 εκα­τομ­μύ­ρια ιτα­λοί, δη­λα­δή το 30% του συ­νο­λι­κού πλη­θυ­σμού, βρί­σκο­νται αντι­μέ­τω­ποι με «τη φτώ­χεια ή τον κοι­νω­νι­κό απο­κλει­σμό». Ο κίν­δυ­νος της φτω­χο­ποί­η­σης στην Ιτα­λία είναι λίγο υψη­λό­τε­ρος από τον αντί­στοι­χο στην Ισπα­νία, υψη­λό­τε­ρος από το μέσο όρο στην Ε.Ε. και πολύ υψη­λό­τε­ρος απ’ όσο στη Γαλ­λία και τη Γερ­μα­νία.

Αυτά είναι μόνο ένα μικρό δείγ­μα των τρα­γι­κών απο­τε­λε­σμά­των των αντι­λαϊ­κών και αντερ­γα­τι­κών πο­λι­τι­κών της Ε.Ε. Θα μπο­ρού­σα­με να ανα­φέ­ρου­με πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα. Συ­νο­ψί­ζο­ντας μπο­ρού­με να πούμε ότι τί­πο­τε καλό δεν ήρθε για τους ερ­γα­ζό­με­νους και το λαό από την συμ­με­το­χή της Ιτα­λί­ας στην Ε.Ε και το ευρώ. Αντι­θέ­τως, η πα­ρα­μο­νή της Ιτα­λί­ας στην Ε.Ε. βο­ή­θη­σε τους κα­πι­τα­λι­στές να γί­νουν πλου­σιό­τε­ροι και πιο ισχυ­ροί, σε βάρος του λαού.

Αυτό είναι εύ­κο­λα κα­τα­νοη­τό εάν λά­βου­με υπ’ όψη την πραγ­μα­τι­κή φύση της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης ως ένωση ιμπε­ρια­λι­στι­κών κρα­τών. Η βα­σι­κή της λει­τουρ­γία είναι να συ­ντο­νί­ζει και να εν­σω­μα­τώ­νει τις κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες στο μο­νο­πω­λια­κό τους στά­διο, να ρυθ­μί­ζει τον ανα­πό­φευ­κτο αντα­γω­νι­σμό με­τα­ξύ των χω­ρών-με­λών – ένας αντα­γω­νι­σμός που είναι έμ­φυ­τος στις κα­πι­τα­λι­στι­κές οι­κο­νο­μί­ες, οι οποί­ες βα­σί­ζο­νται στην αναρ­χία της πα­ρα­γω­γής και της αγο­ράς – και να υλο­ποιεί νέες κα­τη­γο­ριο­ποι­ή­σεις αγο­ρών και πλου­το­πα­ρα­γω­γι­κών πηγών ανα­λο­γι­κά με το συ­γκε­κρι­μέ­νο κάθε φορά οι­κο­νο­μι­κό και πο­λι­τι­κό βάρος κάθε συμ­με­τέ­χου­σας χώρας. Βα­σι­κός της στό­χος είναι να εμ­βα­θύ­νει την εκ­με­τάλ­λευ­ση των ερ­γα­ζό­με­νων και των λαών ολο­έ­να και πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά, ώστε να με­γι­στο­ποιεί την ίδια τη μο­νο­πω­λια­κή της αντα­γω­νι­στι­κό­τη­τα και τα κέρδη σε σχέση με τους εξω­τε­ρι­κούς της αντα­γω­νι­στές, από άλλες ιμπε­ρια­λι­στι­κές χώρες ή συ­να­σπι­σμούς χωρών.

Η αστι­κή προ­πα­γάν­δα συχνά πα­ρου­σιά­ζει την Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση ως μια ξε­χω­ρι­στή δύ­να­μη που υπερ­κερ­νά τη θέ­λη­ση κάθε χώ­ρας-μέ­λους. Πόσο συχνά δεν ακού­με τη φράση «η Ευ­ρώ­πη μας ζητά να κά­νου­με αυτό και εκεί­νο»; Αυτή η απει­κό­νι­ση χρη­σι­μο­ποιεί­ται συχνά ως άλ­λο­θι προ­κει­μέ­νου να οδη­γή­σει τις μάζες να απο­δε­χτούν τα πιο αντι­λαϊ­κά μέτρα, εκτρέ­πο­ντας την δυ­σα­ρέ­σκεια τους προς μια εξω­τε­ρι­κή οντό­τη­τα που θε­ω­ρεί­ται αδιαμ­φι­σβή­τη­τη και πέρα από τις δυ­νά­μεις τους.

Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, η Ευ­ρω­παϊ­κή Ένωση και τα όρ­γα­να της έχουν τόση δύ­να­μη όσο η εθνι­κή αστι­κή τάξη της κάθε χώρας που εθε­λο­ντι­κά απο­φά­σι­σε να πα­ρα­χω­ρή­σει τη δύ­να­μη αυτή (στην Ε.Ε) προ­κει­μέ­νου να διεκ­δι­κή­σει υπό κα­λύ­τε­ρους όρους τους στό­χους που ανα­φέ­ρα­με πα­ρα­πά­νω. Οι αντι­λαϊ­κές και αντερ­γα­τι­κές πο­λι­τι­κές της Ε.Ε. υλο­ποιούν την θέ­λη­ση και τα σχέ­δια της κα­πι­τα­λι­στι­κής, αστι­κής τάξης κάθε χώ­ρας-μέ­λους, με έναν κε­ντρο­ποι­η­μέ­νο και συ­ντο­νι­σμέ­νο τρόπο.

Εξαι­τί­ας αυτού, θε­ω­ρού­με ότι η απο­δέ­σμευ­ση της Ιτα­λί­ας από την Ε.Ε, όπως επί­σης από το ΝΑΤΟ και τους άλ­λους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς ορ­γα­νι­σμούς, είναι απα­ραί­τη­το βήμα προς την κα­τεύ­θυν­ση της απε­λευ­θέ­ρω­σης της ερ­γα­τι­κής τάξης και του λαού από την κα­πι­τα­λι­στι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση. Είναι ένα ανα­γκαίο, αλλά όχι αρ­κε­τό βήμα, που εάν δεν συν­δια­στεί με αλ­λα­γή τάξης στην εξου­σία θα επα­να­φέ­ρει απλά την παλιά αστι­κή κυ­ριαρ­χία. Θε­ω­ρού­με την απο­δέ­σμευ­ση της Ιτα­λί­ας από την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ ως βα­σι­κή προ­ϋ­πό­θε­ση για να ανα­τρα­πεί ο κα­πι­τα­λι­σμός και να πάρει η ερ­γα­τι­κή τάξη την εξου­σία στα χέρια της.

– Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός απο­τε­λεί επί­ση­μη πο­λι­τι­κή της Ε.Ε. η οποία εκ­φρά­ζε­ται μέσω της προ­ώ­θη­σης της εξί­σω­σης κομ­μου­νι­σμού και να­ζι­σμού. Πως εκ­φρά­ζε­ται ο αντι­κομ­μου­νι­σμός στην πο­λι­τι­κή σκηνή της Ιτα­λί­ας και μέσα στην κοι­νω­νία;

PC: Η αντι­κομ­μου­νι­στι­κή πο­λι­τι­κή της Ε.Ε. υλο­ποιεί­ται με δια­φο­ρε­τι­κές προ­σεγ­γί­σεις και έντα­ση από χώρα σε χώρα. Σε πολ­λές ανα­το­λι­κές χώρες της Ευ­ρώ­πης, όπου η ιστο­ρι­κή μνήμη του σο­σια­λι­σμού είναι ακόμη ζω­ντα­νή στην ερ­γα­τι­κή τάξη και τα λαϊκά στρώ­μα­τα, οι αστι­κές κυ­βερ­νή­σεις εφαρ­μό­ζουν τις πιο σκλη­ρές αντι­κομ­μου­νι­στι­κές με­θό­δους. Τα κομ­μου­νι­στι­κά σύμ­βο­λα απα­γο­ρεύ­ο­νται, η κομ­μου­νι­στι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα και προ­πα­γάν­δα θε­ω­ρού­νται έγκλη­μα και διώ­κο­νται από το νόμο, τα κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα κη­ρύσ­σο­νται πα­ρά­νο­μα, το τα­ξι­κό συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα και κάθε μορφή αντί­στα­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων έρ­χο­νται αντι­μέ­τω­πα με βίαιη κα­τα­στο­λή.

Στη δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της Ιτα­λί­ας, η αστι­κή τάξη χρη­σι­μο­ποιεί μια δια­φο­ρε­τι­κή προ­σέγ­γι­ση, φαι­νο­με­νι­κά λι­γό­τε­ρο σκλη­ρή, αλλά πολύ απο­τε­λε­σμα­τι­κή. Στο ιδε­ο­λο­γι­κό επί­πε­δο, είναι ευ­κο­λό­τε­ρο γι’ αυ­τούς να συ­κο­φα­ντή­σουν τον σο­σια­λι­σμό μέσω της πα­ρα­χά­ρα­ξης της ιστο­ρί­ας, στο βαθμό που οι λαοί στη δυ­τι­κή Ευ­ρώ­πη δε βί­ω­σαν τον σο­σια­λι­σμό. Η αι­σχρή εξί­σω­ση με­τα­ξύ φα­σι­σμού και κομ­μου­νι­σμού βα­σί­ζε­ται στην πα­ρα­χά­ρα­ξη των γε­γο­νό­των και της ιστο­ρί­ας, στην προ­σπά­θεια να κρυ­φτεί η αλη­θι­νή φύση του φα­σι­σμού ως μιας ανοι­χτά τρο­μο­κρα­τι­κής μορ­φής της αστι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, που γεν­νιέ­ται από τον κα­πι­τα­λι­σμό με σκοπό να συ­ντρί­ψει το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα.

Στο νο­μι­κό επί­πε­δο, ορι­σμέ­νες λι­γο­στές προ­τά­σεις για να κυ­ρη­χθεί πα­ρά­νο­μο το Κομ­μου­νι­στι­κό Κόμμα είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο προ­κλη­τι­κές παρά απο­τε­λε­σμα­τι­κές, αλλά σε κάθε πε­ρί­πτω­ση απαι­τούν επα­γρύ­πνη­ση και δυ­να­τή απά­ντη­ση. Τρο­πο­ποι­ή­σεις του Συ­ντάγ­μα­τος ή των εκλο­γι­κών νόμων χρη­σι­μο­ποιού­νται συχνά προ­κει­μέ­νου να δυ­σκο­λέ­ψουν την συμ­με­το­χή των κομ­μου­νι­στών στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές και να απο­τρέ­ψουν την εκ­προ­σώ­πη­ση της ερ­γα­τι­κής τάξης στο αστι­κό κοι­νο­βού­λιο. Ασφα­λώς, όπως και αλλού, έτσι και στη χώρα μας η πο­λι­τι­κή κα­τα­σκο­πεία και η κα­τα­στο­λή χρη­σι­μο­ποιού­νται για να εμπο­δί­σουν την κοι­νω­νι­κή πάλη.

Για άλλη μια φορά, επα­να­λαμ­βά­νου­με ότι οι διώ­ξεις, οι απα­γο­ρεύ­σεις και η κα­τα­στο­λή δεν πρό­κει­ται ποτέ να κα­τα­φέ­ρουν να στα­μα­τή­σουν τον αγώνα των κομ­μου­νι­στών για την ερ­γα­τι­κή εξου­σία και τον σο­σια­λι­σμό-κομ­μου­νι­σμό. Τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά μέτρα απο­τε­λούν απλά έκ­φρα­ση του φόβου του αστι­κού κρά­τους μπρο­στά στην προ­ο­πτι­κή της σο­σια­λι­στι­κής επα­νά­στα­σης.

– Γνω­ρί­ζε­τε ότι το ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό κί­νη­μα στην Ελ­λά­δα, με το ΚΚΕ στην πρω­το­πο­ρία, δίνει κα­θη­με­ρι­νές μάχες ενά­ντια στην αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή της συ­γκυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ. Ποιο είναι το μή­νυ­μα που θέ­λε­τε να στεί­λε­τε στους συ­ντρό­φους και την ερ­γα­τι­κή τάξη της Ελ­λά­δας;

PC: Το Κόμμα μας πα­ρα­κο­λου­θεί με με­γά­λη προ­σο­χή και βγά­ζει ση­μα­ντι­κά συ­μπε­ρά­σμα­τα από τους αγώ­νες της ελ­λη­νι­κής ερ­γα­τι­κής τάξης, στην πρω­το­πο­ρία της οποί­ας είναι το ΚΚΕ. Η ηρω­ϊ­κή τους αντί­στα­ση και αντί­θε­ση απέ­να­ντι στις απο­φά­σεις της Τρόϊ­κα και τις λη­στρι­κές πο­λι­τι­κές της Ευ­ρω­παϊ­κής Ένω­σης απο­τε­λούν πα­ρά­δειγ­μα για όλους μας αλλά και ση­μα­ντι­κό μέρος του κοι­νού μας αγώνα ενά­ντια στον ιμπε­ρια­λι­σμό και τους υπη­ρέ­τες του, πα­λιούς και νέους, οπορ­του­νι­στές και σο­σιαλ­δη­μο­κρά­τες.

Θέ­λου­με να δια­βε­βαιώ­σου­με την ελ­λη­νι­κή ερ­γα­τι­κή τάξη και τους συ­ντρό­φους μας στο ΚΚΕ ότι το Κόμμα μας, πιστό στις διε­θνι­στι­κές του δε­σμεύ­σεις, θα βρί­σκε­ται πάντα στο πλευ­ρό τους, στον κοινό αγώνα ενά­ντια στα μο­νο­πώ­λια και τον ιμπε­ρια­λι­σμό, για την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού και την οι­κο­δό­μη­ση του Σο­σια­λι­σμού-Κομ­μου­νι­σμού.

ΑΠΟ ATEXNOS3 

Επι­μέ­λεια: Νίκος Μότ­τας //

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΥΣ ΤΟΥ ΝΑΡ και της Εφημερίδας τους «ΠΡΙΝ»

Τώρα ήρθε η σειρά άλλων πλαστογράφων, που αφού «κατασκευάζουν» όπως τους βολεύει τις τοποθετήσεις του Κόμματος, κάνουν αντιπαράθεση με τα κατασκευάσματά τους ώστε να «τεκμηριώσουν» ότι το ΚΚΕ δεν είναι «εθνοπροδοτικό», αλλά στοιχίζει το λαό με την αστική κυβέρνηση! 

Κουτοπόνηροι...

Γράφαμε στις 9 Μάρτη 2018 (σελ. 24) για τους «αφελείς και αγράμματους» φασίστες, όπως της Χρυσής Αυγής, που ξεσπάθωναν ενάντια στο «εθνοπροδοτικό ΚΚΕ», επειδή το Κόμμα μας καλεί το λαό να μη στοιχηθεί πίσω από την αστική τάξη και τον επικίνδυνο στόχο της για «γεωστρατηγική αναβάθμιση», να παλέψει ενάντια στην εμπλοκή στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.

Τώρα λοιπόν ήρθε η σειρά άλλων πλαστογράφων, που αφού «κατασκευάζουν» όπως τους βολεύει τις τοποθετήσεις του Κόμματος, κάνουν αντιπαράθεση με τα κατασκευάσματά τους ώστε να «τεκμηριώσουν» ότι το ΚΚΕ δεν είναι «εθνοπροδοτικό», αλλά στοιχίζει το λαό με την αστική κυβέρνηση! 

Ο λόγος για το «ΠΡΙΝ», την εφημερίδα του ΝΑΡ, που πετσοκόβει κατά το δοκούν την ομιλία του Δημήτρη Κουτσούμπα στη συγκέντρωση του ΚΚΕ στην Αθήνα, όταν ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος ανέπτυξε το θέμα της στάσης των κομμουνιστών απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Το «ΠΡΙΝ» απομονώνει το παρακάτω απόσπασμα από τη σχετική ομιλία: «Οι κομμουνιστές [...] θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας, εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα" (Δ. Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ)».

Σχολιάζοντας το παραπάνω, το «ΠΡΙΝ» ισχυρίζεται ότι η «υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας» σημαίνει ενσωμάτωση στους σχεδιασμούς της αστικής τάξης και μάλιστα αυτό το «ντύνει» με έναν ψευδεπίγραφο διεθνισμό για την αλληλεγγύη των λαών.

Το «ΠΡΙΝ», για να στηρίξει τις κατηγορίες ενάντια στο ΚΚΕ, «κόβει» από το κείμενό του το αμέσως επόμενο κομμάτι από την ίδια ακριβώς ομιλία του Δ. Κουτσούμπα, το οποίο απλά ακυρώνει τον παραλογισμό τους: «(...) Επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του. Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού, έτσι ώστε επιστέγασμα και έπαθλο αυτής της πάλης να είναι η εργατική, η λαϊκή εξουσία, η ανάπτυξη και ευημερία για το λαό, με ειρήνη και ευτυχία για όλους και όλες, για τα παιδιά μας, για τις γενιές που έρχονται».

Μάλιστα, το «ΠΡΙΝ» εγκαλεί το ΚΚΕ ότι διαστρεβλώνει τη θέση για το «απαραβίαστο» και την «επαναχάραξη των συνόρων». 

Στην ομιλία, όμως, του Δ. Κουτσούμπα, υπάρχει η απάντηση και σε αυτήν την κριτική. 

Λέει ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (και αποκρύπτει ο αρθρογράφος): «Ελάτε να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια σε κάθε επιδίωξη αλλαγής συνόρων, κάθε αλλαγή διεθνών συνθηκών, που οδηγεί στην αιματοχυσία των λαών. Ενάντια στον εθνικισμό, που θέλει να κρύψει πως οι εργαζόμενοι στην Ελλάδα, στην Τουρκία και σε άλλες χώρες έχουμε σήμερα τον ίδιο αντίπαλο: Τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό, τις κυβερνήσεις τους και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες τους».

Αλήθεια, από πού προκύπτει ότι η αναγνώριση - από την πλευρά του ΚΚΕ - της επιθετικότητας της τουρκικής αστικής τάξης, το γεγονός δηλαδή ότι βάζει ανοιχτά ζήτημα αμφισβήτησης συνόρων, συνθηκών και κυριαρχικών δικαιωμάτων, σημαίνει και υποταγή στα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης;

 Γιατί επιδεικτικά αγνοείται το κάλεσμα της ομιλίας: «Να απορρίψουμε τα ύπουλα καλέσματα από ριψάσπιδες περί δήθεν "εθνικής ενότητας", δηλαδή υποταγής της εργατικής τάξης, του λαού στα σχέδια του κεφαλαίου και των αμερικανοΝΑΤΟικών».

Από πού προκύπτει επίσης ότι η αγνόηση της τουρκικής επιθετικότητας είναι «διεθνιστική στάση»; 

ή μήπως σημαίνει ότι το ΚΚΕ συγκαλύπτει την αιτία του πολέμου, όταν στην ίδια μάλιστα ομιλία αναφέρεται ότι το Κόμμα «...αναδεικνύει το χαρακτήρα του πολέμου ως σφαγής των λαών για τα συμφέροντα των μονοπωλίων, για το μοίρασμα των αγορών και των ζωνών επιρροής.

Επιμένει να αναδεικνύει ότι ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα - στρατιωτικά κυρίως - μέσα. Οπως σήμερα η πολιτική για την κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων με ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, η οποία μεγαλώνει σε συνθήκες κρίσης όπου επικρατεί η ιμπεριαλιστική ειρήνη με το πιστόλι στον κρόταφο, έτσι και ο πόλεμος είναι η συνέχιση αυτής της πολιτικής με βίαια στρατιωτικά μέσα με στόχο την κατάκτηση αγορών, σφαιρών επιρροής, ελέγχου πλουτοπαραγωγικών πηγών».

Τελικά, όμως, δεν έγινε σαφές τι υποστηρίζει ο συντάκτης του «ΠΡΙΝ»...

 Οτι οι κομμουνιστές δεν πρέπει να επιδιώξουν να καθοδηγήσουν τη λαϊκή πάλη ενάντια στην ξένη εισβολή και την πιθανή κατοχή εδαφών; 

Πρέπει να αδιαφορήσουν; 

Να το αφήσουν στα χέρια της αστικής τάξης; 

Εξάλλου, η ιστορική πείρα δείχνει πως το πρόβλημα δεν ήταν ότι οι κομμουνιστές πρωτοστάτησαν στην οργάνωση αυτού του αγώνα, αλλά ότι δεν είχαν στρατηγική ετοιμότητα να τον συνδέσουν με την πάλη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης που γεννά τη φτώχεια και τους πολέμους. 

Αντί λοιπόν να εξηγήσει ο αρθρογράφος τη θέση τους για το τι πρέπει να κάνουμε σε συνθήκες πολέμου, οχυρώνεται πίσω από το γενικό και αόριστο σύνθημα για την «αποτροπή του πολέμου», χωρίς να μπει καν στον κόπο να μας εξηγήσει πώς κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει πραγματικότητα.

Την επόμενη φορά λοιπόν που οι ΝΑΡίτες θα επιχειρήσουν να παρουσιάσουν τις θέσεις τους για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να αντιπαρατεθούν με το ΚΚΕ, ας διαβάσουν καλύτερα και πιο ολοκληρωμένα τη θέση του Κόμματος, που είναι η μόνη συνεπής στην ανάγκη της αυτοτελούς πάλης της εργατικής τάξης κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. 

Ούτε «αφελείς» είναι, ούτε και «αγράμματοι»... Απλά κουτοπόνηροι.

Δ. Κ. 

-βρήκαμε την φωτο Εδώ

********************
Οι πασιφιστές του ΝΑΡ

Σε πρόσφατο άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα diktiospartakos.blogspot.gr, των παραδοσιακά διαστρεβλωτών των θέσεων του ΚΚΕ, του ΝΑΡ - Σπάρτακος, με θέμα «Το ΚΚΕ και τα κυριαρχικά δικαιώματα», συνεχίζουν τη βρώμικη δουλειά, με ταχυδακτυλουργικά κόλπα, αλλοίωσης των θέσεων του ΚΚΕ. Προσπαθούν να συγκαλύψουν με αυτό τον τρόπο τα αδιέξοδα της πολιτικής τους, που ως νέοι πασιφιστές έχουν το σύνθημα: «Δεν πολεμάμε».

Θα μπορούσαμε να τους αφήσουμε στη μοναχική διαδρομή τους και τις κολακείες από τους ομογάλακτους, τους σημαιοφόρους της πολιτικής των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, δηλαδή την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Για μια ακόμα φορά όμως θα αποκαλύψουμε τον βρώμικο και προβοκατόρικο ρόλο των παρατρεχάμενων του υπουργείου Άμυνας.

Οι επαγγελματίες ψεύτες και ταχυδακτυλουργοί γράφουν: «Το ΚΚΕ αποσυνδέει τη συμμετοχή της χώρας στο ΝΑΤΟ και γενικά τις ολοκληρώσεις του δυτικού καπιταλισμού, με τις προθέσεις και τους στόχους της ελληνικής αστικής τάξης». Πού το βρήκαν κάτι τέτοιο; Πουθενά φυσικά. Οι θέσεις, οι διαδηλώσεις, τα συνθήματά μας τους αποστομώνουν.

Ο Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ στην ομιλία του 22 Μάρτη στην Κάλυμνο ανάμεσα στα άλλα τόνισε: «Όλοι μας είμαστε ταγμένοι να υπερασπιστούμε τα σύνορα της χώρας, στον αέρα, στη στεριά και τη θάλασσα και πουθενά αλλού! Ταυτόχρονα είμαστε ταγμένοι να υπερασπιστούμε τα συμφέροντα της τάξης μας στη χώρα μας, της ειρήνης και της φιλίας των λαών στη γειτονιά μας, σε όλο τον κόσμο.

Οι κομμουνιστές όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία μας θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, για να αποκρουστεί ο όποιος ξένος εισβολέας, εάν και όποτε τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.

Ταυτόχρονα όμως επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν δείχνουμε και καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που υποκινεί ή συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.

Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού, έτσι ώστε επιστέγασμα και έπαθλο αυτής της πάλης να είναι η εργατική εξουσία, η ανάπτυξη και ευημερία για το λαό, με ειρήνη και ευτυχία για όλους και όλες, για τα παιδιά μας, για τις γενιές που έρχονται.

Ελάτε να παλέψουμε όλοι μαζί ενάντια σε κάθε επιδίωξη αλλαγής συνόρων, κάθε αλλαγή διεθνών συνθηκών που οδηγεί στην αιματοχυσία των λαών».

Το ψέμα έχει κοντά ποδάρια. Γι' αυτό κάποιοι νέοι άνθρωποι, που ακολουθούν το ΝΑΡ, να βγάζουν συμπεράσματα και να γυρίσουν την πλάτη σ' αυτούς τους κύριους που το έβαλαν στα πόδια τρέχοντας και εγκαταλείποντας την ταξική πάλη, φωνάζοντας ψευτιές για το ΚΚΕ και κραυγάζοντας το σύνθημα «Δεν πολεμάμε».

Λ. Α.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΓΥΝΑΙΚΕΣ !!

Η φύση του γυναικείου ζητήματος είναι ταξική, οι ρίζες του βρίσκονται στις εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.

 Αυτές οι σχέσεις παραγωγής έχουν με τη σειρά τους αντανάκλαση και στο εποικοδόμημα της κοινωνίας, διαμορφώνουν τις αντιλήψεις, τις απόψεις, τις προκαταλήψεις για τη θέση και το ρόλο της γυναίκας. 

Η εξάλειψη του γυναικείου ζητήματος προϋποθέτει την ανατροπή της υλικής βάσης που το γεννά. 

Προϋποθέτει την ανατροπή του καπιταλισμού, της τελευταίας εκμεταλλευτικής κοινωνίας στην Ιστορία της ανθρωπότητας και την οικοδόμηση μιας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, άρα χωρίς καπιταλιστές ιδιοκτήτες στα μέσα παραγωγής, η ιδιοκτησία των οποίων γίνεται κοινωνική. 

Είναι η κοινωνία του σοσιαλισμού - κομμουνισμού. 

Μια κοινωνία, που θα θέσει αρχικά τις βάσεις για να κατακτηθεί η ισοτιμία των δυο φύλων, ως την πλήρη εξασφάλισή της.

Για να εξαλειφθεί το γυναικείο ζήτημα δεν αρκεί η εδραίωση των νέων σχέσεων παραγωγής.

Απαιτείται η διαρκής εμβάθυνσή τους, μέχρι την πλήρη και ανεπίστρεπτη επικράτησή τους. 

Χρειάζεται το καινούριο να παλέψει με το παλιό και τις επιβιώσεις του μέχρι να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά. 

Μόνο η πλήρης και οριστική επικράτηση των σοσιαλιστικών - κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής, η ωρίμανση του νέου τρόπου παραγωγής και το ξεπέρασμα των αρχικών στοιχείων ανωριμότητάς του, θα βάλει το γυναικείο ζήτημα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, χωρίς να έχει πια καμία δυνατότητα να αναβιώσει.

Παρ' όλες τις δυσκολίες ή τις παρεκκλίσεις στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού και τελικά παρά την αντεπανάσταση, 

η θέση της γυναίκας στο σοσιαλισμό υπήρξε ασύγκριτα ανώτερη από τη θέση της γυναίκας και στην πιο ανεπτυγμένη σημερινή καπιταλιστική κοινωνία.

Στο σοσιαλισμό, τέθηκαν οι βάσεις για τη λύση της γυναικείας ανισοτιμίας, η οποία συνοψίζεται σε δυο βασικά εργαλεία: 

την εργατική εξουσία και την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής.

Καταρρίφθηκαν τα αστικά ιδεολογήματα περί «ισότητας» ανδρών - γυναικών στη βάση της ταξικής εκμετάλλευσης,

 ότι η γυναίκα μπορεί να χειραφετηθεί στον καπιταλισμό με τις αστικές μεταρρυθμίσεις στο νόμο, στους θεσμούς, την ισοκατανομή ευθυνών στο σπίτι. 

Επιβεβαιώθηκε η θέση του μαρξισμού, ότι η ρίζα της ανισοτιμίας της γυναίκας βρίσκεται στην ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, που δημιουργεί και το αντίστοιχο ιδεολογικό εποικοδόμημα. 

Οτι η απελευθέρωσή της συνδέεται με την πάλη της εργατικής τάξης για την κοινωνική απελευθέρωση.

Η αντεπανάσταση δεν ακυρώνει το χαρακτήρα της εποχής μας, ως εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. 

Απλώς επιβεβαιώνει ότι ο οπορτουνισμός στην εξέλιξή του οδηγεί στην αντεπανάσταση.

Δες περισσότερα εδώ: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=5645085

Η γυναίκα στο σοσιαλισμό

και εδώ: https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4785021

Απ' την Τατιάνα !!

Για την Ιστορία 

της Ημέρας δες Εδώ 

****

Και Εδώ: 

Η ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΤΩΝ ΜΑΡΞ - ΕΝΓΚΕΛΣ ΓΙΑ ΤΟ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟ ΖΗΤΗΜΑ, ΣΕ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ ΜΕ ΤΙΣ ΣΗΜΕΡΙΝΕΣ ΘΕΩΡΙΕΣ ΠΕΡΙ «ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΦΥΛΟΥ»