Η Αγλαΐα Κυρίτση για το Προσφυγικό k τα Γεγονότα σε Λέσβο-Χίο

Συνέντευξη της Αγ. Κυρίτση για το Προσφυγικό

 Παρατίθεται η συνέντευξη:

«Ποια είναι η κατάσταση σήμερα στην Λέσβο;
Δυστυχώς, είναι οριακή. Διαχρονικά και με απόλυτη ευθύνη της προηγούμενης κυβέρνησης και της σημερινής, η οποία συνεχίζει στον ίδιο αδιέξοδο δρόμο των κατευθύνσεων της ΕΕ, έχει διαμορφωθεί ένα εκρηκτικό μείγμα και οι τελευταίες μέρες ανέδειξαν αυτή την πραγματικότητα με τον πιο δραματικό τρόπο.
Οι άνθρωποι που προπηλακίζουν πρόσφυγες και αλληλέγγυους αυτές τις ημέρες, αντιστοιχούν στην πλειοψηφία των ανθρώπων στα νησιά, ή αφορούν μια μικρή μερίδα ακροδεξιών που αξιοποιούν τώρα την ευκαιρία ώστε να βγουν στον δρόμο και ν' ακουστούν;
Το ότι βρίσκει πάτημα η ακροδεξιά πολιτική για να διαμορφώσει συνειδήσεις, ισχύει, όχι μόνο για τη Λέσβο αλλά παντού, σε ολόκληρη τη χώρα και ιδίως στις περιοχές όπου υπάρχει προσφυγικό στοιχείο. Δεν μπορούμε όμως μαζί με τα ξερά να καίμε και τα χλωρά...
Όταν μια κοινωνία οδηγείται στα όριά της, είναι σχεδόν νομοτελειακό ότι διαμορφώνονται οι αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες για να εμφανιστούν τέτοιου είδους επικίνδυνα κοινωνικά φαινόμενα.
Δεν είναι εύκολο να μιλήσει κανείς για πλειοψηφίες ή μικρές μερίδες ανθρώπων και δη ακροδεξιών. Όταν η κατάσταση επί χρόνια είναι οριακή, τότε δημιουργείται το υπόβαθρο πάνω στο οποίο "ανθούν" τέτοιου είδους φαινόμενα.
Επειδή ακριβώς όλες τις προηγούμενες μέρες βρέθηκα στη Μυτιλήνη, μίλησα με πολλούς ανθρώπους και έζησα τις ακραίες συμπεριφορές απέναντι σε πρόσφυγες, εργαζόμενους σε ΜΚΟ, αλλά και σε δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ, δεν μπορώ με ευκολία να "χαρίσω" έναν κόσμο στην ακροδεξιά, η οποία αναμφισβήτητα στη γενικευμένη αναμπουμπούλα επιχειρεί να αρθρώσει λόγο, να επηρεάσει, να κατευθύνει.
Ωστόσο, κατά την εκτίμησή μου, η κατάσταση είναι εξαιρετικά σύνθετη και θέλει προσεκτικό "διάβασμα". Είναι λάθος, με ευκολία να κατηγοριοποιούμε τις αντιδράσεις σε εύκολα δίπολα. Μια τέτοια προσέγγιση είναι απλοϊκή και ακούσια και σπρώχνει κόσμο στη λάθος κατεύθυνση. Θα το ξαναπώ: Όταν μια κοινωνία οδηγείται στα όριά της, όταν ένα σοβαρό πρόβλημα συνεχίζει να διογκώνεται, όταν κανείς δεν πιστεύει και δεν εμπιστεύεται κανέναν, τότε εμφανίζονται οι πιο αντιφατικές κοινωνικές συμπεριφορές. Δεν μπορεί ένα νησί σαν τη Μυτιλήνη, από νησί της αλληλεγγύης και της βοήθειας προς τους κατατρεγμένους και τους ξεριζωμένους, να έγινε μέσα σε λίγα χρόνια νησί ακροδεξιών και ρατσιστών. Ξαναλέω ότι αυτά είναι εύκολα ερμηνευτικά σχήματα που όχι μόνο δεν βοηθούν για να κατανοήσει κάποιος τι συμβαίνει, αλλά "χαρίζουν" και έναν κόσμο σε κάθε είδους ακροδεξιές ρητορείες και πρακτικές.
Πώς επηρεάζει η παρουσία των προσφύγων την καθημερινότητα στα κοντινά χωριά των καταυλισμών;
Όταν υπάρχει μια υπερσυγκέντρωση πάνω από 20.000 απελπισμένων ανθρώπων σε έναν άτυπο, άναρχο καταυλισμό, χωρίς υποδομές, μέσα στη λάσπη και τα σκουπίδια, είναι βέβαιο ότι καθημερινά θα δημιουργούνται πολλά ζητήματα. Μην ξεχνάμε ότι η Μόρια και τα κοντινά στο ΚΥΤ χωριά βιώνουν επί πολλά χρόνια μια πραγματικότητα, που αντικειμενικά επηρεάζει τους κατοίκους και γενικότερα τη ζωή των χωριών και συνολικά της τοπικής κοινωνίας σε πολλά επίπεδα.
Γιατί φτάσαμε από τη Μυτιλήνη, που προοριζόταν για νόμπελ ειρήνης, στη Μυτιλήνη όπου μια γυναίκα καταριέται μια έγκυο;
Νομίζω ότι διαφημιστική - επικοινωνιακή υπερβολή ήταν το πρώτο, υπερβολή είναι και να πει κανείς ότι φτάσαμε στη "Μυτιλήνη όπου μια γυναίκα καταριέται μια έγκυο".
Όπως είπα και στην αρχή, τέτοιους είδους απόλυτα καταδικαστέα περιστατικά, εντάσσονται σε μια εξαιρετικά σύνθετη κοινωνική διαδικασία αλλαγών και μετατοπίσεων, η οποία από τη φύση της εκφράζεται και εμφανίζεται πολλές φορές με αντιφατικούς και φαινομενικά αντικρουόμενους τρόπους. Μιλάμε για μια κοινωνία που πρόσφερε και προσφέρει απλόχερα στο προσφυγικό και ταυτόχρονα για μια κοινωνία κουρασμένη, που σπρώχνεται στα όριά της εξαιτίας των πολιτικών που διαχρονικά ακολουθούνται.
Ποια η στόχευση της σημερινής κυβερνητικής πολιτικής και γιατί αποτυγχάνει μέχρι τώρα;
Η κυβέρνηση παγιδευμένη στη συνειδητά νεοφιλελεύθερη δεξιά ρητορεία της και με ακραίες εκφράσεις αρκετών στελεχών της, πλειοδοτώντας στο επικίνδυνο ιδεολόγημα "νόμος και τάξη", ήρθε αντιμέτωπη με μια πραγματικότητα σε ό,τι αφορά το προσφυγικό, που δεν χωρά στον κορσέ της κατευθυνόμενης ενημέρωσης και προπαγάνδας μέσω των μηχανισμών χειραγώγησης.
Ήρθε αντιμέτωπη (σε Λέσβο και Χίο) με ένα πρόβλημα που δεν είναι "εκκένωση καταλήψεων", ή τηλεοπτική - αστυνομική επιχείρηση εντυπωσιασμού στα Εξάρχεια. Ήρθε αντιμέτωπη με ένα θέμα που απαιτεί πολιτικούς χειρισμούς, οι οποίοι απέχουν πολύ από την "υπαλληλική" και ευρώδουλη αντίληψη που διαπερνά την κυβέρνηση Μητσοτάκη, όπως διαπερνούσε και την κυβέρνηση Τσίπρα πριν.
Βαρεθήκαμε να ακούμε από το 2015 (από Τσίπρα τότε και Μητσοτάκη σήμερα) ότι "το Προσφυγικό - Μεταναστευτικό δεν είναι ελληνικό, αλλά ευρωπαϊκό πρόβλημα". Σε αυτό συμφωνούν απόλυτα.
Και με την ίδια "θρησκευτική ευλάβεια" ακολουθούν κατά γράμμα τις εντολές και τις υποδείξεις του διευθυντηρίου των Βρυξελλών, που έχει αποφασίσει να μετατρέψει την Ελλάδα σε φράχτη και αποθήκη ψυχών για να προστατευτεί ο... "ευρωπαϊκός τρόπος ζωής"...
Όσο η κυβέρνηση υπακούει πιστά και απαρέγκλιτα τις εντολές της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, που με τους πολέμους τους γεννούν προσφυγιά και απελπισία, όσες διακηρύξεις προθέσεων και αν κάνουν, δεν υπάρχει περίπτωση να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα.
Αν δεν υπάρξει τώρα αμφισβήτηση και σύγκρουση με αυτή την πολιτική, με τον Κανονισμό του Δουβλίνου και τις συμφωνίες ΕΕ - Τουρκίας, κανένα μέτρο καταστολής, καμία υποκριτική φωνή ευαισθησίας και συμπαράστασης από αξιωματούχους της ΕΕ, αλλά και κανένα κυβερνητικό ευχολόγιο για δήθεν αλληλεγγύη από την ΕΕ, δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει την όξυνση του προβλήματος.
Αυτό που θα συμβαίνει, είναι να αυξάνεται η λίστα των νεκρών, ανάμεσά τους μικρά παιδιά, να αναζητούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες πιο επικίνδυνους δρόμους διαφυγής και να γίνονται έρμαια διακινητών, αλλά και κυβερνήσεων, όπως η κυβέρνηση Ερντογάν, που τους αξιοποιεί για τα δικά της γεωπολιτικά παιχνίδια, αλλά και για να εκβιάζει περαιτέρω ανταλλάγματα από ΕΕ - ΝΑΤΟ - ΗΠΑ, για τη στήριξη της εισβολής της στη Συρία.
Οι σημερινοί, όπως και οι προηγούμενοι κυβερνώντες, επικοινωνιακή και όχι ουσιαστική διαχείριση κάνουν, μικροπολιτικούς ελιγμούς και χειρισμούς κάνουν, οι οποίοι το μόνο που τελικά πετυχαίνουν, είναι να οξύνουν την κατάσταση και να σπρώχνουν την κοινωνία όλο και πιο δεξιά.
Τι θα μπορούσε και μπορεί να γίνει διαφορετικά, με δεδομένο ότι η Τουρκία απελευθερώνει τις προσφυγικές ροές προς την Ελλάδα και την ίδια ώρα, οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αρνούνται να μοιραστούν το βάρος;
Ο Ερντογάν -είτε μας αρέσει, είτε όχι- κάνει πολιτική. Μπορεί φασίζουσα, αλλά εφαρμόζει πολιτική που έχει στόχους και στρατηγικό βάθος. Αντιλαμβάνεται το ρόλο και τη θέση της Τουρκίας και "παίζει" πολυεπίπεδα, πιέζοντας και εκβιάζοντας τους πάντες, αποσπώντας οφέλη και καλύτερες θέσεις για την αστική τάξη της Τουρκίας.
Αντίστοιχα η ΕΕ, οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, παρά τις λεκτικές κορώνες, υποκλίνονται στους εκβιασμούς και τις πιέσεις Ερντογάν. Υπάρχει πιο τρανό παράδειγμα από όσα έγιναν δυο μέρες πριν;
Την Τρίτη έρχονται οι "ηγεμόνες" των Βρυξελλών στον Έβρο, μένουν τάχα εμβρόντητοι με όσα συμβαίνουν, καταδικάζουν... πανηγυρικά την εργαλειοποίηση του Προσφυγικού από την Τουρκία και δηλώνουν συμπαράσταση στην Ελλάδα. Την Τετάρτη, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου επισκέπτεται τον Ερντογάν και περιμένει κάποιος ανυποψίαστος ότι... βρε αδερφέ, δεν μπορεί, κάτι θα του είπε, κάπως θα τον πίεσε.
Δείτε τις επίσημες ανακοινώσεις των Βρυξελλών: Η αποθέωση της υποκρισίας, του ψέματος και των ίσων αποστάσεων... Ένα εκκωφαντικό "ναι μεν, αλλά", που αποδεικνύει το ρόλο της ΕΕ, η οποία κατά τα άλλα τάχα κόπτεται για τα ελληνικά σύνορα, τα οποία είναι και... ευρωπαϊκά!
Όσο οι ελληνικές κυβερνήσεις είναι κυριολεκτικά υπάλληλοι των Βρυξελλών, της Μέρκελ, του Τραμπ και του Στόλτεμπεργκ, αποκλείεται να λυθεί το θέμα.
Πόσες Σύνοδοι Κορυφής έγιναν από το 2015 μέχρι σήμερα; Πήγε ο Τσίπρας, ή ο Μητσοτάκης σήμερα να βάλει βέτο σε μια κρίσιμη απόφαση που καίει τη Γερμανία, ζητώντας να λυθεί εδώ και τώρα το Προσφυγικό; Όχι. Και είναι πρόκληση σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ να κραδαίνει το βέτο ως απάντηση και πίεση, όταν επί 4,5 χρόνια δεν τόλμησε καν να ψελλίσει μια λέξη. Κυριολεκτικά στα κρυφά, η κυβέρνηση πήγε να μιλήσει για βέτο στο ΝΑΤΟ και ακόμα -δυστυχώς για την Ελλάδα- γελάνε στις Βρυξέλλες.
To τι θα μπορούσε να γίνει; Να καταργηθούν οι Κανονισμοί του Δουβλίνου και της Κοινής Δήλωσης ΕΕ - Τουρκίας, η οποία έτσι και αλλιώς είναι ατελέσφορη και έχει καταστεί ανενεργή. Τώρα, η ΕΕ και ο ΟΗΕ να οργανώσουν διαδικασίες υποβολής αιτήσεων ασύλου μέσα στην Τουρκία, στα σύνορα με την Ελλάδα και στα σύνορα με τη Συρία και απευθείας μετακίνηση των προσφύγων στις χώρες προορισμού τους, όχι στοίβαγμα στις ήδη υπάρχουσες, απάνθρωπες και άθλιες δομές, όχι δημιουργία και άλλων... Αυτό το μέτρο μπορεί να στηρίξει το δικαίωμα των προσφύγων σε προστασία, με βάση τις διεθνείς συμβάσεις.
Με ποιον τρόπο πρέπει να παρέμβει στην κοινωνία η Αριστερά ώστε να μη μετακινηθεί ο κόσμος στην ακροδεξιά; Πώς απαντάς στο ρατσιστικό λόγο;
Τα τελευταία χρόνια, ο πολιτικός προσδιορισμός "Αριστερά", επιτρέψτε μου να πω ότι έχει "ξεχειλώσει" πολύ. Το κρίσιμο είναι να στέκεσαι και απέναντι στο Προσφυγικό με πολιτικούς όρους.
Το ΚΚΕ απέναντι στο θέμα στέκεται με ουσιαστικό τρόπο, αναδεικνύοντας τις αιτίες και τους πρωταγωνιστές του προβλήματος, προτείνοντας λύσεις και προσανατολίζοντας το λαό για το ποιοι είναι οι πραγματικοί υπεύθυνοι, τους οποίους πρέπει να αντιπαλέψει. Αυτός είναι ο ρόλος και η ουσιαστική παρέμβαση της Αριστεράς. Δυστυχώς, πολλά τμήματα της Αριστεράς ή "Αριστεράς", επί πολλά χρόνια, έχουν αναγάγει το δικαιωματισμό σε κεντρική πολιτική, λειτουργώντας τελικά αποπροσανατολιστικά.
Ο ρατσιστικός λόγος απαντιέται με ουσιαστική πολιτική, η οποία ορίζει πολιτικά περιεχόμενα και κατεύθυνση αγώνα και όχι με αντι-συνθήματα ή υπεραπλουστεύσεις, που, εν τέλει, γίνονται "βούτυρο στο ψωμί" της ακροδεξιάς ή των κυρίαρχων πολιτικών.
Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι κίνδυνοι και τα προβλήματα που προκύπτουν αν δεν δοθεί άμεσα λύση;
Δυστυχώς, σε μια τεταμένη κατάσταση, όταν τα δεδομένα διαμορφώνουν ένα εύφλεκτο υπόβαθρο, μια μικρή αφορμή μπορεί να προκαλέσει αλυσιδωτές και κυρίως ανεξέλεγκτες αντιδράσεις και μετατοπίσεις.
Συμφωνείτε με την άποψη που ακούγεται τελευταία από βουλευτές του Μέρα25, ότι θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί το ζήτημα, αν οι πρόσφυγες μεταφέρονταν σε χωριά λίγων κατοίκων ανά την Ελλάδα και τους έδιναν πάλι ζωή, δουλεύοντας και μένοντας εκεί;
Θα έλεγα να σοβαρευτούμε....».
902.gr

ΤΟ ΚΚΕ ΓΙΑ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΣΕ ΜΚΟ ΣΤΗ ΜΥΤΙΛΗΝΗ

Σε ανακοίνωσή του, για τη φωτιά σε εγκαταστάσεις ΜΚΟ στην περιοχή του Καρά Τεπέ στη Μυτιλήνη, το Γραφείο Τύπου της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ επισημαίνει τα εξής: 

«Η νέα φωτιά σε εγκαταστάσεις ΜΚΟ, στην περιοχή του Καρά Τεπέ, έχει έντονη οσμή προβοκάτσιας. 

Έρχεται να προστεθεί σε μια σειρά γεγονότων, όπως η φωτιά εγκαταστάσεων στη Συκαμιά και τις επιθέσεις κατά εργαζομένων σε ΜΚΟ, που φανερώνουν την ύπαρξη σχεδίου το οποίο υλοποιούν με τη δράση τους ακροδεξιές ομάδες.

Ο στόχος τους δεν είναι να σταματήσει η εμπλοκή των ΜΚΟ στο προσφυγικό, εφόσον η εμπλοκή τους αποτελεί επιλογή της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων, αλλά οι χιλιάδες εγκλωβισμένοι πρόσφυγες και μετανάστες που διαβιώνουν στις γνωστές άθλιες συνθήκες. 

Επιδιώκουν να δημιουργήσουν συνθήκες απόγνωσης και εκρηκτικές καταστάσεις, ώστε να διευκολυνθούν οι αντιδραστικοί σχεδιασμοί της κυβέρνησης και της ΕΕ και να επιβάλλουν τη δημιουργία των νέων κλειστών hot spot στη Λέσβο και στα άλλα νησιά του Αιγαίου, ακόμα και σε ξερονήσια.

Οι ευθύνες της κυβέρνησης, που ανέχεται την προβοκατόρικη και ύποπτη δράση των ακροδεξιών - ρατσιστικών ομάδων, είναι μεγάλες.

Ο σχεδιασμός να γίνουν τα νησιά του Αιγαίου οι μεγάλες φυλακές της ΕΕ, δεν πρέπει να περάσει. 

Ο λαός των νησιών μπορεί και πάλι να τον σταματήσει με την αγωνιστική του δράση, καταδικάζοντας κάθε αντιδραστική φωνή και δράση».

902.gr

ΠΑΡΑΜΟΝΕΣ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ '48 -ΤΟ ΦΟΝΙΚΟ ΣΤΑ ‘Μ’ΛΕΛΙΑ ΛΕΣΒΟΥ:

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ ΛΕΣΒΟΥ.
Παραμονή πρωτοχρονιάς 1948 : Η παγίδα και το φονικό στα Μλέλια

Από το 1946 και στη Λέσβο μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος. Ο Δημοκρατικός Στρατός Λέσβου, δίνει ηρωικές μάχες με το στρατό της “εθνικής” κυβέρνησης» που έχει κουβαληθεί στο νησί για να τον αντιμετωπίσει.

Δεκέμβριος 1948. (..)

Ολόκληρο το 1947 και το 1948 είναι γεμάτα με ηρωικές μάχες, αλλά και ατυχίες και απώλειες για τον ΔΣΛ που δύσκολα αναπληρώνονται. 

Κι η πείνα, ο αποκλεισμός, η στέρηση πιέζει τους αντάρτες. 

Η τακτική του στρατού περιλαμβάνει κι αυτή τη … φροντίδα: Αποκλεισμό των ανταρτών από τα χωριά που πάντα τους τροφοδοτούσαν. 

Και βέβαια επικήρυξη: το κεφάλι κάθε αντάρτη «άξιζε» 15 με 20.000.000 δραχμές.

Στην ύπαιθρο της Λέσβου εκείνο τον καιρό υπήρχαν δυο μεγάλα τσιφλίκια : του Σημαντήρη στην Αχλαδερή και
 της Τσερκέζας στα Μλέλια (ανάμεσα στο Ίππειος, το Κάτω Τρίτος και τους Λάμπου Μύλους). Από κει κάποιες φορές οι αντάρτες πήγαιναν κι απαιτούσαν κι έπαιρναν εφόδια.

Η Τσερκέζα***  ή  Ζουλφιέ Χανούμ   ή   Ελένη Ιορδάνογλου ήρθε από τη Μικρά Ασία. 

Λέγανε ότι είχε σχέση με τον Πλαστήρα, κι ότι στη Μικρά Ασία ήταν πολύ πλούσια. Το τσιφλίκι το απέκτησε με τα ανταλλάξιμα, αλλά και με εκτόπιση οικογένειας Τσουλέλη και κατάχρηση της περιουσίας τους. Ήταν μια γυναίκα κολοπετσωμένη, με καλές σχέσεις με όλων των ειδών τις αρχές (και με τους Γερμανούς). Καβάλα στο άλογο, φορώντας πάντα παντελόνια, οπλισμένη με κουμπούρια. Σε συνεννόηση με το διοικητή της ασφάλειας Σκούρτη, στήνει μια φοβερή παγίδα στο τμήμα του ΔΣΛ της περιοχής Αγιάσου.

Την ώρα που οι αντάρτες δεν έχουν να φάνε και φοβούνται ότι θα εξοντωθούν από την πείνα κι όχι από τον πόλεμο, η Τσερκέζα τους καλεί σε πρωτοχρονιάτικο τραπέζι. Οι αντάρτες παρακολουθούν το τσιφλίκι. Μέρες πριν πήγαν επίσκεψη για να δουν. Αυτοί τους καλόπιασε, τους φόρτωσε τροβάδες με πεσκέσια κι ορκίζονταν ότι κι αυτή έχει ζήσει διωγμούς και διώξεις και τους συμπονάει.

Ήταν δύσπιστοι. Και πρώτος από όλους ο καπετάνιος Μπάμπης Θεοδωσίου (αλλά και κάποιοι άλλοι από τους παλιότερους αντάρτες), που επέστησε την προσοχή στον Κυριάκο Πασχαλιά (που ήταν επικεφαλής του τμήματος της Αγιάσου). 

Ο Αποστόλου στο βιβλίο του λέει ότι ο Θεοδωσίου κάτι είχε μυριστεί. Η πείνα όμως τους πίεζε αφόρητα. Και κλόνισε κάθε αντίσταση και κάθε λογική. 

Ο Πασχαλιάς, επέμενε πως έπρεπε να ρισκάρουν, γιατί θα αναγκάζονταν να παραδοθούνε από την πείνα. Ο ίδιος ο καπετάνιος Θεοδωσίου δεν πήγε.

Δυο μέρες πριν, παρακολούθησαν το σπίτι για ύποπτες κινήσεις. Δεν είδαν τίποτα. Πήραν όλες τις προφυλάξεις, για πιθανή προδοσία, για κρυμμένα αποσπάσματα, για δηλητηρίαση κλπ. 

Για όλα … εκτός από το αδιανόητο που έγινε. Τελικά 13 αντάρτες, το βράδυ της 31/12 πήγαν στο σπίτι της Τσερκέζας. Έφαγαν πλουσιοπάροχα. Αλλά την άφηναν να τρώει πρώτα εκείνη και μετά έτρωγαν οι ίδιοι. Και οι σκοποί φυλούσαν. Ούτε την άφησαν στιγμή μόνη της.

Κάποια στιγμή η οικοδέσποινα προφασίστηκε ότι πάει στο μύλο να τους φέρει γλυκά και βασιλόπιτα για να κόψουν κατά το έθιμο. Είχε παγιδεύσει όλο το σπίτι της με εκρηκτικά (δυναμίτη και νάρκες) τοποθετημένα σε κατάλληλες θέσεις, στο ύψος του κεφαλιού ενός ανθρώπου, ώστε με την έκρηξη να χτυπηθούν τα κεφάλια τους. Όταν βγήκε έξω από το σπίτι άναψε το φυτίλι με το τσιγάρο της.

Από την έκρηξη έμειναν στον τόπο 6 αντάρτες:

Βασίλης Παπαδέλλης ή Χάρος και Σταύρος Καζάκος από Πηγή.

Θανάσης Στεφάνου από Κώμη.

Βασίλης Καλατζής και Στρατής Τσουκαρέλης από Αγιάσο.

Κώστας Πηγάσης από Ασώματο.

Οι άλλοι επτά κάτι ψυλλιάστηκαν και πήδηξαν έξω τη στιγμή της έκρηξης. Είπαν ότι ο Πασχαλιάς μύρισε το κάψιμο του φυτιλιού. Γλύτωσαν με τραύματα, ειδικά στα κεφάλια. Για κάποιες ώρες ή και μέρες δεν έβλεπαν καλά και δεν άκουγαν.

 Αυτοί ήταν: οι Νίκος Αρβανίτης, Κώστας Διαμαντής, Δημήτρης Δεδίτσης, Θρασύβουλος Μπούσδος, Λευτέρης Παπαθανασίου, Κυριάκος Πασχαλιάς, Γιάννης Τσουλέλης.

Πήγαν στο Μανταμάδο να συναντήσουν το άλλο τμήμα και τον καπετάνιο τους. 

Έμειναν κρυμμένοι σ’ ένα ελαιοτριβείο (Στη μηχανή του Κομίλη). Λίγο αργότερα έπεσαν σε δεύτερη παγίδα στα “αντριά” και σκοτώθηκαν κι αυτοί όλοι πλην ενός. 

Του Θρασύβουλου Μπούσδου (που πέθανε πριν λίγες μέρες, στις 25/11/2018).

Ο καπετάνιος είχε πει στον Κυριάκο Πασχαλιά ότι αν πήγαιναν εκεί και πάθαιναν κάτι κακό, η ευθύνη θα ήταν αποκλειστικά δική του. 

Γι’ αυτό κιόλας, μετά το φοβερό χτύπημα στο «Ντάμι» της Τσερκέζας και επειδή το «χρεώθηκε», λόγω της επιμονής του να πάνε εκεί και της εμπιστοσύνης που έδειξε στην Τσερκέζα, καθαιρέθηκε από ανθυπολοχαγός και υποβιβάστηκε σε απλό αντάρτη (Όταν το καλοκαίρι του 1947 ήρθε στη Λέσβο από τη Σάμο ο Μπάμπης Θεοδοσίου και συγκροτήθηκε ο Δ.Σ.Λ. σε μάχιμο και ιεραρχικά δομημένο στρατιωτικό τμήμα, ο Κυριάκος είχε πάρει το βαθμό του ανθυπολοχαγού).

Την επόμενη μέρα, τα άψυχα σώματα των έξι ανταρτών τα φόρτωσαν σε αραμπά και τα έριξαν σε ένα λάκκο που άνοιξαν σε μια γωνιά του Νεκροταφείου στο Ίππειος. 

Οι εφημερίδες του νησιού είχαν την ανακοίνωση του στρατού :

“Εις άγριον μάχην κατά την διάρκειαν της 31ης λήξαντος έτους εις την αγροτικήν περιοχήν του χωριού Ίππειος. Εξ συμμορίται νεκροί, οι υπόλοιποι, τραυματίαι καταδιώκονται απηνώς. Εγκλωβισμένοι εις αγροικίαν προέβαλαν σθεναράν αντίστασην. Ολόκληρη τη νύκτα τα πολυβόλα έβαλλον. Ουδεμία απώλεια εκ των ημετέρων”.

Κάπως έτσι έφτιαχναν το «ηρωικό προφίλ του εθνικόφρονος στρατεύματος», συγκαλύπτοντας ταυτόχρονα τα πρωτοφανή τους εγκλήματα.

Μετά από αυτό η ίδια η Τσερκέζα φοβούμενη εκδίκηση έζησε όλα τα υπόλοιπα χρόνια μέχρι το θάνατό της μέσα στα γραφεία της ασφάλειας Μυτιλήνης. Θαρρώ πως ήταν εκεί τουλάχιστον μέχρι το 1975.

Τώρα εκεί που έγινε το φονικό είναι ο νερόμυλος στα ‘Μ’λέλια». Μπορείτε να επισκεφθείτε το χώρο και να δείτε τα ντουβάρια από το σπίτι που ανατινάχτηκε. 

Από: http://www.lesvosnews.net

Εκεί είναι τώρα άλλο ένα προσκύνημα, από αυτά που είναι γεμάτα τα βουνά της Λέσβου κι έχουν αναδειχθεί από τις εκδηλώσεις του κόμματος.

Οι φωτογραφίες του Κ. Πασχαλιά, του Θρασύβουλου Μπούσδου (επιζήσαντος) και όσων σκοτώθηκαν εκείνη τη μέρα είναι από το βιβλίο «Δημοκρατικός Στρατός Λέσβου» των Β. Καλογερά – Π. Κουτσκουδή.

Βιβλία που μπορείτε να διαβάσετε σχετικά :

«Σελίδες Αγώνα». Γ.Αθ. Σκούφος
«Το αντάρτικο της Μυτιλήνης». Ν. Θεοχάρη
«Σκόρπια από την Αντίσταση». Απ. Αποστόλου.
«Δημοκρατικός Στρατός Λέσβου». Β. Καλογερά. Π. Κουτσκουδή.
«Το 48 χωρίς φεγγάρι». Του Μιχάλη Λιαρούτσου
Σχετικό άρθρο του Παναγιώτη Κουτσκουδή, που περιέχει και συνέντευξη του Θρασίβουλου Μπούσδου, μοναδικού επιζήσαντος από την ηρωική περιπέτεια του Δ. Σ. Λέσβου και του περιστατικού στα Μλέλια.

*** 

Manos Doukas 

και στο Κατιούσα !!