Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Απ' την Ζωή. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 20 Οκτωβρίου 2024

"tips" Σαν τον ζήτουλα Τι θα μάς αφήσει ο καθένας ?

Ως δασκαλα δεν είχα ποτέ φιλοδώρημα...
Είχα κάτι πολύ ωραία δωράκια από το τζάμπο...ωραια στυλό...όμορφα κοσμήματα...από της γειτονιάς τα καταστήματα...παρεο...γάντια...ό,τι θυμάμαι λέω...τα Χριστούγεννα αντε και στο τέλος της σχολικής χρονιάς...
Ποτέ κανένας γονιος ή γιαγιά δε μου βάλε το μεσημέρι στο σχολασμα 2 ευρώ γιατί έκανα μάθημα στα παιδιά τους...
Μόνο σπουδαία δωρα που ακόμα στολίζουν το σπίτι μου κι εμένα...και που με έκαναν να ντρέπομαι, γιατί πολλές φορές ήταν από το υστέρημά τους κυριολεκτικά...
Ποτέ
στο τέλος της χρονιάς δε μου βαλαν στο χέρι 10 ευρώ...
Ποτέ δεν έλεγα 1400 μισθο και 1000 τιπς...2400 μια χαρά...γαμα την απεργία και το Σωματείο...
Αυτή η στενοχώρια που έπεσε για τα φιλοδωρηματα με εντυπωσιάζει...
Κι αν την συνδυάσω με τις συζητήσεις...
700 ευρώ ως σερβιτόρος και 800 τιπς μια χαρά είμαι...
700 ευρώ ως κομμώτρια και άλλα τόσα τιπς...
Δηλαδη αφού δε μας πληρώνουν...πού να τρέχω να γραφτώ στο σωματείο να διεκδικήσω όπως οι λιμενεργάτες ...ας κοιτάζω σαν τον ζητουλα τι θα μου αφήσει ο καθένας και η καθεμία επιπλεον...

Γιατι ρε παιδιά;;;
Γίνομαι πολύ αποκρουστική εάν πω ότι αντί να ζητάμε από τους κηφηνες ό,τι μας ανήκει...κοιτάμε ο ένας τον αλλον σα λυγουρια τι τιπς θα αφήσουμε...
Και πρέπει και να αγχωθω μη βγω και δεν έχω ψιλά να αφήσω...
Με τρομάζουν αυτές οι "ευαισθησιες"
Εκτός κι αν είναι κάτι που δεν καταλαβαίνω...

Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2022

#απ_τη_ζωή -Να Πάνε Σχολείο να Ζεσταθούνε...

Στέλιος Παλαρμάς:
Ήταν μια από τις μέρες που τα σχολεία ήταν κλειστά λόγω της κακοκαιρίας. Είχα πάει στο σούπερ μάρκετ και συνάντησα δυο μαθητές μου με την μαμά τους.

- Γεια σας, κύριε, τι κάνετε?

- Καλά , εσείς? Ξεκούραση και παιχνίδι είμαι σίγουρος.

- Ποτέ θα ανοίξουμε, κύριε?

- Δεν ξέρω, πιθανά αύριο.
Τότε καθώς έφευγαν γυρίζει η μητέρα και μου λέει:

- Να πάνε σχολείο να ζεσταθούν.

Γροθιά στο στομάχι.
Στο βλέμμα της συνυπήρχαν η ντροπή, η απόγνωση και ο θυμός.
Ο παραπάνω διάλογος είναι χαρακτηριστικός της απόγνωσης της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού μας.
Οι λογαριασμοί της ΔΕΗ, τα καύσιμα, η ακρίβεια κυριολεκτικά οδηγούν τις περισσότερες οικογένειες να ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης.
Το 2022 θέλουν να ζούμε όπως ζούσαν τη δεκαετία του 30.
Σόμπες με το χρονόμετρο, μαγκάλια, μπουφάν μέσα στο σπίτι... Να σκέφτεσαι να πας από το δωμάτιο που έχει ζέστη σε κάποιο άλλο, και επιπλέον κάθε τόσο κάποιοι να χάνουν τη ζωή τους από φωτιές μέσα στο ίδιο τους το σπίτι.
Αυτά είναι μια βίαιη παρέμβαση σε κάτι που ο Έλληνας θεωρεί ιερό: το σπίτι του.
Αν δεν μπορείς να σταθείς ούτε στο σπίτι σου τότε τι σου έχει μείνει?
Μόνο ο ξεσηκωμός, θα απαντήσω.
Δεν είναι δυνατόν να οδηγούμαστε σε αυτή την εξαθλίωση και να μην υπάρχει ξεσηκωμός, αντίδραση, διαμαρτυρία.
Δεν είναι δυνατόν αυτός ο λαός να έχει πάθει ένα είδους πολιτικής μαλάκυνσης και να θεωρεί όλα αυτά κάτι σαν φυσικό φαινόμενο.
Ποιοι έλεγαν ότι με την απελευθέρωση της ενέργειας θα δούμε μικρότερους λογαριασμούς?
Ποιοι μέσα από τα καύσιμα επιβάλλουν την πιο άγρια φορολογία?
Ποιοι τα χρήματα του λαού τα δίνουν στους έχοντες?
Ε, δεν είναι δυνατόν να ελπίζεις κάτι από αυτούς!!!
Θα έπρεπε η αντίδραση στους δρόμους να ήταν τσουνάμι που θα τους ανάγκαζε να πάρουν μέτρα προστασίας του λαού.
Τι έχει να χάσει αυτός που δεν έχει να πληρώσει το ρεύμα κτλ., αν βγει στους δρόμους?
Είναι αδιανόητο να μην αντιδρούμε ή να περιμένουμε κάποιους άλλους σωτήρες.
Ελπίζω το επόμενο διάστημα στις διαμαρτυρίες που θα οργανωθούν από τα σωματεία κτλ. να έρθουν όλοι όσοι τώρα ποστάρουν τους λογαριασμούς κ.ά.
Παίδες, δεν υπάρχει άλλος δρόμος, ας το καταλάβετε.

Σ.Π.

Παρασκευή 14 Ιανουαρίου 2022

"Κάτω απ' τη Μύτη σου" αλλά και Κάτω απ' τη Μύτη του Παιδιού σου...

Μια συγκλονιστική επιστολή του πατέρα της Αρετής Παληού, που αποκάλυψε τη σεξουαλική της κακοποίηση, έφτασε στον «Ριζοσπάστη»

Κανένα άλλο κακοποιημένο παιδί στο σκοτάδι: Δικαίωση για όλους μας!

* * *

«Από τη στιγμή που φέρνεις το παιδί σου στη ζωή, του δίνεις κρυφά, χωρίς να το ξέρει, ισόβια υπόσχεση ότι θα είσαι πάντα εκεί, δίπλα του, να το αγαπάς και να το φροντίζεις χωρίς αντάλλαγμα. Δεν πρέπει να περιμένεις αντάλλαγμα, ούτε καν την αγάπη του. Αυτή είναι στο χέρι σου να την κερδίσεις. Και την κερδίζεις. Και το αγαπάς. Και σε αγαπάει. Κοιμάσαι ήσυχος γονέας, γιατί είσαι σίγουρος ότι έχεις κάνει το καλύτερο που μπορείς, ώστε να ζήσει όσο γίνεται πιο ευτυχισμένα, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο δυστυχία. Δεν ξεχνάς ότι πάντα ελλοχεύουν κίνδυνοι, αλλά προχωράς κάνοντας κάθε μέρα το καλύτερο που μπορείς... Ωσπου τελικά, έρχεται η μέρα που διαπιστώνεις ότι δεν μπόρεσες να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο έγκαιρα. Γιατί η ανθρωπότητα όλα τα κατάφερε, εκτός από το να εξοντώσει τους κακούς.

Όλα λοιπόν ξεκινούν από τη στιγμή που το παιδί σου βρίσκει το κουράγιο να σου μιλήσει για τον "Γολγοθά" που ανέβαινε μόνο του τόσον καιρό. Τόσον καιρό έβλεπες δείγματα, αλλά τα απέδιδες στην εφηβεία. Το πρώτο μου παιδί την αντιμετώπισε ήπια... Το δεύτερο, η Αρετή, σκέφτηκα, μάλλον την περνάει δυσκολότερα.

Σε μια τόσο τρυφερή ηλικία (13 - 16 ετών) όση αγάπη και εμπιστοσύνη κι αν έχεις καταφέρει να χτίσεις με το παιδί σου, δεν πρέπει να ξεχνάς ότι τότε το παιδί ξεκινά να ανακαλύπτει πια τον κόσμο μόνο του. Δεν του αρκούν όσα του έχεις πει και όσα του λες. Αρχίζει να σε αμφισβητεί, νομίζει πως μπορεί να τα καταφέρει μόνο του. Τότε λοιπόν έρχεται ένας επιτήδειος και "κάτω απ' τη μύτη σου" αλλά και κάτω απ' τη μύτη του παιδιού σου, δρα μεθοδικά ώστε να πλάσει με τις δικές του ειδεχθείς ορέξεις και πεποιθήσεις ένα σεξουαλικό έρμαιο, ένα παιχνιδάκι.

Ενοχοποιείς ως πατέρας ή ως μάνα τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι ότι εσύ έφταιξες. Μέγα λάθος. Κανένας πατέρας και καμιά μάνα δεν πρέπει να ενοχοποιούν τους εαυτούς τους. Ούτε το θύμα πρέπει να ενοχοποιεί τον εαυτό του. Ο μόνος ένοχος είναι ο κακοποιός.

Η κόρη μου η Αρετή κακοποιήθηκε ψυχικά και έπειτα σεξουαλικά από ένα τέρας που εισχώρησε στην οικογένειά μας, από τα 13 μέχρι και τα 16 της, που δεν άντεξε άλλο και μας μίλησε για την κακοποίηση που δεχόταν. Αμέσως πήγαμε στην αστυνομία με την μητέρα της, εν έτει 2015. Έκτοτε μέχρι σήμερα, έχουμε πάει στα δικαστήρια για ανακρίσεις, καταθέσεις και όλες τις άλλες διαδικασίες που προστάζει ο νόμος, πάνω από 30 φορές. Τα αδικήματα χωρίστηκαν σε πλημμελήματα και σε κακουργήματα, καθώς τα πλημμελήματα ήταν προς παραγραφή. Για το κακούργημα, τόσα χρόνια μετά, δεν έχει οριστεί δικάσιμος. Ο κατηγορούμενος δικηγόρος, μάλιστα, μας έκανε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, όταν μάλιστα κατηγορείται και για κακοποίηση άλλων δυο μικρών κοριτσιών, αδελφών, 9 και 11 ετών κατ' εξακολούθηση. Πού είναι η δικαιοσύνη;

Σε λίγες μέρες, με κίνδυνο να παραγραφούν τα πλημμελήματα της προσβολής γενετήσιας αξιοπρέπειας και της διακίνησης πορνογραφίας ανηλίκων μετά από εφτά χρόνια, οδηγούμαστε ξανά (20 Ιανουαρίου) ενώπιον της Δικαιοσύνης... Και αναμένουμε να οριστεί δικάσιμος για το κακούργημα. Είμαστε ευτυχείς, όμως, γιατί τώρα η Αρετή δεν είναι μόνη της. Υπάρχουν τα άλλα δύο κορίτσια και με το δικαστήριό τους να έχει οριστεί τον Μάιο, αισθανόμαστε ότι θα δικαιωθούμε κι εμείς μαζί τους.

Στηρίζοντας ως πατέρας την κόρη μου σε αυτό που πέρασε και περνάει μέχρι σήμερα, θέλω να πω στους γονείς αυτό που βαθιά πιστεύω: Χωρίς καμιά ντροπή και δισταγμό στηρίξτε τα παιδιά σας, μην αφήνετε τα θέματα στο σκοτάδι. Αυτοί που κάνουν τέτοιες πράξεις πρέπει να καταγγέλλονται και να οδηγούνται στη Δικαιοσύνη. Να μην βιώσει κανένα άλλο παιδί τον εφιάλτη που έζησε η κόρη μου. Θέλω να τιμωρηθούν όσοι έβλαψαν το παιδί μου και του έκαναν κακό στην πιο τρυφερή του ηλικία.

Την ψυχή και τα χρόνια που της έκλεψαν, δεν μπορώ να της τα δώσω πίσω. Μπορώ όμως και θα παλέψω να την βοηθήσω μέχρι να δικαιωθεί. Και θα το κάνω. Και θα το κάνουμε όλοι μαζί, σαν οικογένεια».

https://www.902.gr/eidisi/koinonia/282859/kanena-allo-kakopoiimeno-paidi-sto-skotadi-dikaiosi-gia-oloys-mas?fbclid=IwAR2nR6xWCAX7WjNj_CiG-hugnj6HgpAOjPhmAF0TrTLW_cDMNJJ728Pw6A8

Παρασκευή 18 Ιουνίου 2021

Μαθήματα Ιστορίας της Ιατρικής (17ον) Υπόθεση Brryan Jackson.

Panagiotis Houpas:
Μερικά μαθήματα Ιστορίας της Ιατρικής
Μάθημα 17ον

994526711040375

Brryan Jackson: My father injected me with HIV

By Lucy Hancock
BBC World Service

Published: 19 October 2016

When Brryan Jackson's father injected his son's infant body with a syringe full of HIV-infected blood, he hoped he'd never see him grow up. Nobody ever imagined that 24 years later, he'd be facing his strapping young son in court to hear about the devastating impact of his crime.

It's lunchtime at the Missouri Department of Corrections. A nervous Brryan Jackson is guided away from the prison waiting room with its entrance buzzers and clanking doors into the quietness of a sparse white-walled courtroom.

At the other end of the room a man wearing a white prisoner's uniform is waiting for him. Although they haven't met since he was a baby, this man, Bryan Stewart, is his father.

Jackson is here to read a statement he's hoping will ensure his father remains behind bars for as long as possible. It's a statement very few believed he'd get the chance to read, when, in 1992, he was diagnosed with "full-blown Aids" and sent home to die.

Clutching a single sheet of typed paper, Jackson calmly takes his place next to his mother, five seats away from his father. "I tried to keep my eyes forward. I didn't want to make eye contact with him," he says.

He can see him out of the corner of his eye, though, and at one point momentarily glimpses his face.

"I recognised him from his mugshot, but I have no connection to him," Jackson says. "I wouldn't even recognise him as my father."

The parole board calls on him to read aloud his victim's statement. Jackson pauses.

"In that moment I wondered if I was doing the right thing, but my mother always taught me to be courageous.

"I tried to remind myself that God was with me. Whatever the result of the hearing, God is bigger than me, bigger than my father, bigger than that room or even the Justice Department."

He takes a deep breath, fixes his eyes firmly on the parole board and begins to tell his story.

It begins when his mother and father met at a military training facility in Missouri, where they were both training as medics. They moved in together and five months later - in mid-1991 - his mother was pregnant.

"When I was first born my father was really excited, but everything changed when he went away for Operation Desert Storm. He came back from Saudi Arabia with a completely different attitude towards me," Jackson says.

Stewart began denying Jackson was his child, demanding DNA tests as proof of paternity, and became verbally and physically abusive towards Jackson's mother.

When she finally left him, the couple fought bitterly over child support payments, which Stewart refused to pay. During their fights he would make sinister threats, Jackson says. "He used to say things like, 'Your child's not going to live beyond the age of five,' and 'When I leave you I'm not going to leave any ties behind.'"

Meanwhile Stewart, who had found work as a blood tester in a laboratory, had begun secretly taking samples of infected blood to store at home, investigators later discovered.

Brryan Jackson as a toddler with his father — image captionAn infant Jackson, right, with his father

"He used to joke around with colleagues saying, 'If I wanted to infect someone with one of these viruses they'd never even know what hit them,'" Jackson says.

By the time Jackson was 11 months old, his mother and father had all but lost contact. But when Jackson was hospitalised following an asthma attack, his mother picked up the phone.

"My mother called my father to let him know - she assumed he'd want to know his son was sick. When she called, his colleagues said, 'Bryan Stewart doesn't have a kid.'"

The day Jackson was due to be discharged, Stewart paid an unexpected visit to the hospital.

"He wasn't a very active father so everyone thought it was strange when he showed up," Jackson says.

"He sent my Mum down to the cafeteria to get a drink so he was alone with me."

When the coast was clear, Stewart took out a vial of HIV-tainted blood and injected it into his son.

"He was hoping I would die off so he wouldn't have to pay child support," Jackson says.

His mother returned to find him screaming in his father's arms. "My vital signs were all out of whack because it wasn't just HIV blood he had injected me with, it was incompatible with mine."

The doctors were baffled. Oblivious to the deadly virus now coursing through his veins, they restored his pulse, temperature and breathing to normal and sent him home expecting him to live a full and healthy life.

But in the weeks that followed, Jackson's mother saw her lively child's body begin to deteriorate before her eyes.

Desperate for a diagnosis, for four years "she carried me to numerous doctors' appointments begging them to find out why I was near death," Jackson says. But none of the tests they ran gave any clue.

Even though he was a child, Jackson was aware his situation was frightening. "I remember waking up in the middle of the night screaming, 'Please Mum don't let me die!'" he says.

One night, after he had been checked for every disease imaginable, his paediatrician woke up from a nightmare and called the hospital to ask them to test for HIV.

"When the test came back, I was diagnosed with full-blown Aids and three opportunistic infections." The doctors came to the conclusion there was no hope of his survival.

"They wanted me to have as normal a life as I could," he says. "So they gave me five months to live and sent me home."

The doctors continued to treat Jackson, though, with every drug available.

Brryan Jackson as a toddler with his mother — image captionBrryan Jackson on his mother's lap

He says his entire childhood was lived "one day at a time". Staying alive was a high-wire act. "One day I would seem fine, the next hour I would be rushed back to the hospital with another infection," he says.

He was left hearing-impaired as a side-effect of the medication.

But while other children Jackson had met in hospital did not survive, much to the amazement of his doctors, Jackson's health began to improve.

Eventually, he was just about healthy enough to go to school, and started attending lessons part-time with a backpack full of medications fed through an intravenous line.

A friendly little boy, he was unaware of social stigma surrounding his disease.

"The tragedy of my school life was that the school didn't want me. They were scared.

"Back in the 90s people thought back then you could get Aids from a toilet seat. I once read a college textbook that said you could get HIV through eye contact," he says.

To begin with it wasn't the children who were afraid of Jackson, it was their parents. They wouldn't invite him to birthday parties - in fact they wouldn't even invite his half-sister. But as they grew older the children adopted their parents' prejudices.

"They'd call me things like, 'Aids boy, gay boy.' That's when I started to feel isolated and alone. I felt like there was no place in the world for me," he says.

Aged 10 he began to piece the story of his father's crime together, but it took a few more years for the magnitude of what his father had done to hit home.

"At first I was very angry and bitter. I grew up watching movies where fathers cheer on their sons from the sidelines. I couldn't wrap my mind around how my own father could do that to me," he says.

"He didn't just try to kill me, he changed my life forever. He was responsible for the bullying, he was responsible for all the years in hospital. He's the reason I have to be so conscious about my health and what I do."

When he was 13, studying the Bible alone in his bedroom, he found faith and this enabled him to forgive his father.

"Forgiveness isn't easy," he says, "but I don't want to lower myself to his level."

Although he was born Bryan Stewart Jnr, last year he added an '"R" to his first name and adopted his mother's surname, Jackson.

"Changing my name helped me protect my identity," he says.

"It also gave me the opportunity to say 'I have no association with Bryan Stewart. I am a victim of his crimes.'

"During the parole hearing he kept calling me his son. I tried to raise my hand to request he refer to me as his victim. I thought, at what point have I ever been his son? Was I his son when he intentionally injected me with HIV?"

But even in the darkest hours of his illness, Jackson would still laugh, cracking the nurses up with Forrest Gump impressions from his hospital bed.

"I've always made jokes," he says. "I like making jokes about what it's like to be HIV-positive, or what it's like to be hard of hearing or what it's like to be without a father.

"I reckon if I hadn't become a motivational speaker, I'd have been a stand-up comedian.

"People get confused. They think my sense of humour is a coping strategy, but I believe if you have the ability to laugh at tragedy and bad things that happen in your life, you're not coping… you've got power."

In July, Jackson received a headed letter from the Missouri Department of Corrections informing him that on the basis of the hearing, his father has been denied parole for another five years.

"All I could do at the hearing was read my statement and pray and hope justice is done. But to have that verdict is very empowering," he says.

"There have been times I've woken up from nightmares, scared he might come back to finish the job," he says. "I may have forgiven him, but even in forgiveness I believe you have to pay the consequences."

Although his father argues in his defence that he was suffering from PTSD, after his time in Saudi Arabia, Jackson is not convinced. He says his father served with the naval reserves and never saw combat.

Meanwhile, Jackson continues to confound medical expectations.

"I'm as healthy as a horse! Healthier than a horse! I am beyond that! I might be slightly chunky, but I'd still consider myself a good athlete," he says.

"Right now my T-cell count is above average. That gives me virtually no chance of passing the virus on. I've gone from taking 23 pills a day to taking one. I don't know what I've been doing but now my HIV status is 'undetectable'.

"I still have Aids, though," he says cheerfully. "Once an HIV diagnosis, always an HIV diagnosis."

Although he is kept busy with his career as a motivational speaker and his charity, Hope Is Vital, which promotes understanding about HIV, he often finds himself daydreaming about fatherhood.

Having had a bad father, he longs to be a good one.

"I would love to be a dad," he says.

"A dad is one of the things in life I think I am meant to be.

"I'd like to root my kids in hope. I want to give them a vision that the world is a peaceful place and I am always going to be there to protect them. Through bad things, great things are possible."

Listen to Brryan Jackson talking to Outlook on the BBC World Service

RevolucionHellas

ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE