Είναι προ­νό­μιο του νη­σιού της επα­νά­στα­σης -όχι τυ­χαία, να κερ­δί­ζει κα­θη­με­ρι­νά διε­θνή ΜΜΕ, λόγω μιας αλή­θειας αντά­ξιας της με­γά­λη ση­μα­σί­ας της, να έχει πέντε υπο­ψή­φια εμ­βό­λια, χωρίς άλλον αντί­πα­λο από το να νι­κή­σει την παν­δη­μι­κή επί­θε­ση.
Λίγο πα­ρα­πά­νω από δύο μήνες από τη μέρα που η παν­δη­μία του κο­ρο­ναϊ­ού θα είναι πα­ρελ­θόν -μέ­ρος της ιστο­ρί­ας του πλα­νή­τη, στην Κούβα δί­νε­ται μάχη να μην υπάρ­χει κα­νέ­να νέο πε­ρι­στα­τι­κό.

Σαν σή­με­ρα και πριν από ένα χρόνο που οι πρώ­τοι ασθε­νείς εμ­φα­νί­στη­καν στην εδώ, από τότε, η με­γά­λη μάχη κατά του COVID- 19 δεν είχε ούτε μια μέρα ανά­παυ­λας.
Από τον ανε­πτυγ­μέ­νο κόσμο, έφτα­ναν τρο­μα­κτι­κές ει­κό­νες, με νε­κρο­πό­λεις και τα νο­σο­κο­μεία σε κα­τάρ­ρευ­ση … τρα­γι­κές μαρ­τυ­ρί­ες, πόνος, κα­λυμ­μέ­να πρό­σω­πα, απο­στέ­ρη­ση φι­λιών και αγκα­λιάς, απο­στα­σιο­ποί­η­ση.

Μια βρε­τα­νι­κή κρουα­ζιέ­ρα με τους αν­θρώ­πους μο­λυ­σμέ­νους, που έπρε­πε να φτά­σει σε στα­θε­ρή γη για να μπο­ρέ­σει να στεί­λει τους ασθε­νείς στη χώρα τους, απο­διώ­χτη­κε από άλλες κυ­βερ­νή­σεις.
Και τότε η Κούβα, ερω­τευ­μέ­νη με τη ζωή, ήταν που προ­σφέρ­θη­κε για κείνο που σε άλ­λους προ­κά­λε­σε τρόμο.
Κρα­τή­σα­με μόνο την ει­κό­να που από το κα­τά­στρω­μα της κρουα­ζιέ­ρας έστελ­ναν μα­ζι­κά τις ευ­χα­ρι­στί­ες τους σε εμάς, στην Κούβα.
Αλλά από την πλευ­ρά μας συ­νη­θι­σμέ­νοι στην διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη και την ικα­νο­ποί­η­ση που προ­κα­λούν τέ­τοιες πρά­ξεις, εί­δα­με σαν κάτι κα­θη­με­ρι­νό τη χει­ρο­νο­μία, και όσο η παν­δη­μία ση­μα­το­δο­τού­σε το πέ­ρα­σμα του χρό­νου, ορι­σμέ­να πράγ­μα­τα έγι­ναν ανα­πό­σπα­στη ρου­τί­να της δου­λειάς μας.

Μέρα με τη μέρα βλέ­πα­με το πρό­σω­πο των θε­σμι­κών μας ορ­γά­νων να μι­λά­ει με το λαό, με τον απλό άν­θρω­πο, όπως ακρι­βώς μι­λά­με με τους αγα­πη­μέ­νους μας.

Κα­νείς δεν αμ­φέ­βα­λε ότι θα εί­χα­με εγ­γυ­η­θεί – φυ­σι­κά, δω­ρε­άν, και στις πιο κα­τα­χρη­στι­κές οι­κο­νο­μι­κές συν­θή­κες, λόγω ενός βί­αιου εμπάρ­γκο κατά της χώρας μας πλήρη και δω­ρε­άν ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη για όλους τους Κου­βα­νούς.

Καμιά έκ­πλη­ξη για εμάς που οι μπρι­γά­δες Henry Reeve προ­σγειώ­νο­νταν στα πέ­ρα­τα της οι­κου­μέ­νης για να χα­ρί­σουν τη ζωή σε τό­σους και τό­σους πο­λί­τες του κό­σμου.

Όχι τυ­χαία, είναι κα­τόρ­θω­μα του νη­σιού της επα­νά­στα­σης να κερ­δί­ζει κα­θη­με­ρι­νά διε­θνή ΜΜΕ, λόγω μιας αλή­θειας αντά­ξιας της με­γά­λης ση­μα­σί­ας της, να έχει πέντε υπο­ψή­φια εμ­βό­λια, χωρίς άλλον αντί­πα­λο από το να νι­κή­σει την παν­δη­μι­κή επί­θε­ση, ούτε αυτά τα λίγα λόγια έρ­χο­νται από το που­θε­νά.

Fidel ¡vive!

Αυτή η μα­γεία, που έγινε πράξη από έναν άν­θρω­πο που «τα σκέ­φτη­κε όλα», διαρ­κεί πε­ρισ­σό­τε­ρο από 60 χρό­νια.
Η ιστο­ρία δεν μας επι­τρέ­πει να ξε­χνά­με πως σ’ αυτή ¡Fidel vive! ο Fidel ζει, θε­με­λιώ­νο­ντας, χτί­ζο­ντας μαζί μας και εδραιώ­νο­ντας…

Madeleine Sauté | Madeleine@​granma.​cu.
11 Μαρ­τί­ου 2021