Όταν το “ΤΙΜΕ” αποκαλούσε τον Στάλιν “Άνθρωπο της χρονιάς 1942"

Από Καλογερίας Σπύρος

Τα εξώφυλλα του… Στάλινγκραντ!!! Όταν το “ΤΙΜΕ” αποκαλούσε τον Στάλιν… «Σωτήρα του Δυτικού πολιτισμού» γιατί αυτό ήταν το κλίμα στην παγκόσμια κοινή γνώμη

1 Φεβρουαρίου 2023
Στις 4 Ιανουαρίου του 1943, πριν 80 χρόνια, το γνωστό περιοδικό «ΤΙΜΕ», κυκλοφόρησε έχοντας στο εξώφυλλό του τη μορφή του ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, Ιωσήφ Στάλιν. 

Ήταν αφιερωμένο σ’ αυτόν σαν “Άνθρωπος της χρονιάς 1942”. 

Ένα εξώφυλλο με μια ωραία εικόνα του σοβιετικού ηγέτη κι ένα συνοδευτικό κείμενο γεμάτο αναφορές και συνειρμούς που θα έκαναν τους σημερινούς «ιστορικούς» και«δημοσιολόγους» της θεωρίας των δύο άκρων να κοκκινίζουν από αντικομουνιστική κι αντισοβιετική ιερή μανία εναντίον του περιοδικού.

 Μέχρι και “Σωτήρα του Δυτικού πολιτισμού” τον αποκαλούσαν.
Όχι. Δεν είχε “κολλήσει” προσωπολατρία το περιοδικό. Ούτε είχε αρχίσει να αλληθωρίζει φιλοσοβιετικά.
Το κλίμα στην παγκόσμια κοινή γνώμη
Ήταν τότε που όλη η ανθρωπότητα είχε μείνει με κομμένη την ανάσα μπροστά στην επική άμυνα και αντεπίθεση της ΕΣΣΔ απέναντι στο Χίτλερ. 

Ήταν μέχρι εκείνη τη στιγμή, ο Χίτλερ προχωρούσε παντού ακάθεκτος. Κατάπινε χώρες – ακόμα και υπερδυνάμεις σαν τη Γαλλία – με μια χαψιά. Είχε προχωρήσει μέσα στην ΕΣΣΔ, μέχρι τα πρόθυρα της Μόσχας, του Λένινγκραντ και του Στάλιγκραντ και του Καυκάσου, σ’ όλο το τεράστιο ανατολικό μέτωπο.
Ο κόσμος ήταν παγωμένος και ανήσυχος. 

Απλοί άνθρωποι και ηγέτες της αντιχιτλερικής συμμαχίας, περίμεναν με ανυπομονησία μια κάποια νίκη. Κι αυτή πιά την περίμεναν από τον κόκκινο στρατό. Αφού το ανατολικό μέτωπο ήταν εκεί που φαινόταν από τότε ότι κρίνεται ο πόλεμος. 

Από τη μάχη της Μόσχας, που ο κόκκινος στρατός έδειξε πρώτη φορά τα δόντια του, αλλά τίποτα δεν είχε κριθεί ακόμα. Από τις δυνάμεις που ήταν αντιμέτωπες. Από το ότι οι Γερμανοί είχαν στην ανατολή το 75% του στρατού τους.

Μη ξεχνάμε ότι στη Δύση, πριν το 1941, οι ηγέτες κι οι μυστικές υπηρεσίες, «μπουκωμένες» από τις προπαγάνδες των αντισοβιετικών κάθε είδους (Γκαίμπελς, Τρότσκι, Χέρστ, κλπ) , πίστευαν ότι η ΕΣΣΔ θα αντέξει την επίθεση του Χίτλερ μερικές μόνο εβδομάδες, όπως ισχυριζόταν κι ο ίδιος Χίτλερ. 

Ότι μόλις ξεκινήσει η επίθεση οι λαοί κι οι εθνότητες της ΕΣΣΔ θα αποσχιστούν από την ΕΣΣΔ. Ότι κάποιο πραξικόπημα θα ανατρέψει το Στάλιν (αυτό που ετοίμαζε η Γκεστάπο με τους τροτσκιστές) και θα γίνει στη Ρωσία κυβέρνηση φιλοχιτλερική. Ότι η οικονομία δεν θα αντέξει. 

Κι ότι ο στρατός είναι «διαλυμένος» και χωρίς ικανή ηγεσία, λόγω των λεγόμενων «εκκαθαρίσεων του 1936».

Και μετά διαψεύστηκαν οικτρά. Διαψεύστηκαν ως προς την αντοχή της ΕΣΣΔ, ως προς τις δυνατότητες της οικονομίας της, ως προς την ενότητα και την ομοψυχία του λαού της στην υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας.

«Και μετά οι λαοί αποκτήσανε Στάλιγκραντ” (Φ. Αγγουλές).

Η μάχη του Στάλιγκραντ είχε αρχίσει στα τέλη Ιούνη του 1942.

Στο ΤΙΜΕ, είχαν “σοβιετικό” εξώφυλλο και τον προηγούμενο μήνα (14 Δεκεμβρίου του 1942), που ήταν αφιέρωμα – σε ποιόν άλλον – στον Ζούκωφ.

Η επιλογή τους δικαιώθηκε όταν 5 μέρες μετά την κυκλοφορία του περιοδικού (στις 19/11/1942) ξεκίνησε η μεγάλη αντεπίθεση του κόκκινου στρατού, από βορά και νότο του μετώπου του Στάλιγκραντ, που οδήγησε στην περικύκλωση της Γερμανικής στρατιάς του Φ. Πάουλους κι όλος ο κόσμος περίμενε την παράδοσή τους ή την όποια άλλη πιθανή εξέλιξη.

Με την είσοδο της νέας χρονιάς, στις 4 Ιανουαρίου 1943, (όπως είδαμε), το περιοδικό ανακήρυξε τον Στάλιν άνθρωπο της χρονιάς 1942. 

Πριν βγει ο μήνας, η στρατιά του Φον Πάουλους είχε παραδοθεί. Το γόητρο και το περίφημο «αήττητο» της Γερμανικής Βέρμαχτ είχε γίνει κουρέλια.

Στις 22 Φεβρουαρίου 1943, πάλι το ΤΙΜΕ είχε πρωτοσέλιδο τον σοβιετικό στρατιωτικό F. Golikov, διευθυντή της υπηρεσίας πληροφοριών του σοβιετικού στρατού και τίτλο « πόσα ποτάμια πρέπει να περάσει ο κόκκινος στρατός», προαναγγέλλοντας επί της ουσίας την επική επέλαση του κόκκινου στρατού από τη Μόσχα και το Στάλιγκραντ μέχρι το Βερολίνο. 

Πράγματι, χρειάστηκαν πολλές διαβάσεις μεγάλων ποταμών στον κόκκινο στρατό, μέχρι να μπει στο Βερολίνο.

Έλεγε το άρθρο του ΤΙΜΕ, με αφορμή την αρχή της κούρσας του κόκκινου στρατού να σπρώξει τους ναζί έξω από τα σοβιετικά σύνορα :

 «Ήταν δύσκολο να κατανοήσουμε ποιες νέες νίκες θα φαινόταν δυνατές στο τέλος της περασμένης εβδομάδας. Αυτή η περασμένη εβδομάδα ήταν η πιο ευτυχισμένη εβδομάδα του πολέμου για το στρατό της Ρωσίας. Οι θρίαμβοι της εβδομάδας ήταν φοβεροί.
Νέες δυνατότητες ξεδιπλώθηκαν, οι οποίες πριν από ένα μήνα θα φαινόταν μάλλον αποκυήματα αισιόδοξης φαντασίας». 

Πίσω από τον σοβιετικό αξιωματούχο έχουν σχεδιαστεί οι αιχμές των σοβιετικών αντεπιθέσεων για την απώθηση των εχθρών Αντίστοιχο εξώφυλλο είχε το LIFE, κι ήταν ολόκληρο αφιερωμένο στην ΕΣΣΔ, στις 29 Μαρτίου 1943. 

Πάλι με τη φωτογραφία του Στάλιν.

Τέσσερις μήνες με εξώφυλλα παρμένα από το ανατολικό μέτωπο.
Παγκόσμια ανακούφιση και αναγνώριση
Το εξώφυλλο αυτό λοιπόν με τον “άνθρωπο της χρονιάς Στάλιν”, ήταν ουσιαστικά ένα “ουφ” ανακούφισης, της παγκόσμιας κοινής γνώμης, που αντιλαμβανόταν ή ένοιωθε απλώς τη στροφή του πολέμου. 

Ένοιωθε τη νίκη των συμμάχων. Ένοιωθε ότι ο πόλεμος από κει και πέρα θα γύριζε ανάποδα. 

Ότι από δω και πέρα αρχίζει το κυνήγι των ναζί μέχρι το Βερολίνο. Θαύμαζε τον ηρωισμό, την αντοχή και τις δυνατότητες της σοβιετικής οικονομίας. Τιμούσε τα εκατομμύρια των νεκρών. 

Αλλά ταυτόχρονα αναγνώριζε ότι μέχρι εκείνη τη στιγμή η ΕΣΣΔ πολεμάει μόνη της για λογαριασμό όλου του κόσμου. Αυτό εξέφραζε ολοκάθαρα και η εκτίμηση για το Στάλιν: “Στάλιν: ο σωτήρας του Δυτικού πολιτισμού”.

Ίσως λίγοι διορατικοί μπορούσαν τότε να φανταστούν τι θα έγραφε το ΤΙΜΕ μερικά χρόνια αργότερα (μετά το 1945). Κι ακόμα λιγότεροι ότι θα υπήρχαν κάποιοι που θα τολμούσαν να αποπειραθούν να διαστρεβλώσουν την ιστορία του Β’ παγκοσμίου πολέμου και να εξισώσουν τον Χίτλερ με το Στάλιν και τον ναζισμό με τον κομμουνισμό.

Ας ξαναδιαβάσουν λοιπόν τα δικά τους γραπτά, όπως έχουν αποτυπωθεί στην ιστορία με ανεξίτηλα γράμματα.

Ο ΠΑΡΑΞΕΝΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ και Η ΚΟΛΕΓΙΆ...

3 Σεπτεμβρίου 1939: Δύο μέρες μετά την εισβολή της ναζιστικής Γερμανίας στην Πολωνία, η Βρετανία και η Γαλλία τής κηρύσσουν τον πόλεμο, δίχως ωστόσο να ρίξουν τουφεκιά. Είναι ο λεγόμενος «παράξενος πόλεμος», ο οποίος στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου παράξενος, αφού οι ιμπεριαλιστές ευελπιστούσαν σε μια προέλαση της φασιστικής πολεμικής προς ανατολάς δηλαδή ενάντια στη Σοβιετική Ένωση, η οποία αποτελούσε τον πραγματικό εχθρό γι' αυτούς.

Ένα χρόνο πριν άλλωστε, τον Σεπτέμβρη του 1938, οι πρωθυπουργοί της Αγγλίας, Τσάμπερλεν και της Γαλλίας Νταλαντιέ, μαζί με τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ, είχαν υπογράψει τη Συμφωνία του Μονάχου με την οποία παρέδιδαν ερήμην της Τσεχοσλοβακίας και απούσης της κυβέρνησής της από τη Σύσκεψη, εδάφη της τελευταίας στον Χίτλερ.

H ΕΣΣΔ, που προηγουμένως είχε προσπαθήσει ανεπιτυχώς να έρθει σε συμφωνία με Αγγλία και Γαλλία για την αντιμετώπιση των Ναζί, τάχθηκε κατά της Συμφωνίας του Μονάχου και των συνεπειών της. Προσέφερε στρατιωτική βοήθεια στη Γαλλία, ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει στο σύμφωνο συμπαράστασης που είχε προηγούμενα συνάψει με την Τσεχοσλοβακία. Η Γαλλία, όμως, απέρριψε τη σοβιετική πρόταση βοήθειας.

Στα τέλη του Σεπτεμβρίου του 2008 ανοίχθηκαν τα απόρρητα έγγραφα της Συμφωνίας του Μονάχου, με τα οποία τεκμηριώνεται ότι Γαλλία και Βρετανία σκόπευαν να στρέψουν τον Χίτλερ προς Ανατολάς κατά της ΕΣΣΔ.

Αυτά γιατί μας τα έχουν πρήξει με το σύμφωνο Μολότωφ-Ρίμπεντροπ, το οποίο υπεγράφη προκειμένου να κερδίσει χρόνο η ΕΣΣΔ και να προετοιμαστεί στρατιωτικά αφού, ιδιαίτερα μετά τη Συμφωνία του Μονάχου, οι Σοβιετικοί έβλεπαν πια ξεκάθαρα πως οι αστικές κυβερνήσεις της δύσης προτιμούσαν να συνεργαστούν με τους εθνικοσοσιαλιστές για να απομονώσουν την ΕΣΣΔ και να στρέψουν την πολεμική μηχανή του Γ΄ Ράιχ εναντίον της.

Ερη Ριτσου

Δες περισσότερα:

Σαν σήμερα 1-9-1939: Έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου 

Οι λαοί πλήρωσαν ακριβά τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τη συμφωνία τους για τον αφανισμό της ΕΣΣΔ

Οι «Άτακτοι» Κρήτες !!

Σαν σήμερα, 20 Μαίου του 1941, βρακοφόροι Κρητικοί επιτίθενται αναίτια σε Γερμανούς αλεξιπτωτιστές...😵

...Θυμάστε αυτή την ιστορία με τον Γερμανό καθηγητή Χάινς Ρίχτερ, το φρικτό αυτό φιλοναζί παραχαράχτη της ιστορίας, που στο βιβλίο του για τη Μάχη της Κρήτης λέει ότι για όλα αυτά που έκαναν οι Ναζί στην Κρήτη φταίει ο λαός που αντιστάθηκε...

...Και την ανακύρηξή του από το Πανεπιστήμιο Κρήτης, το 2014, ως επίτιμο διδάκτορα...
...Και που κατόπιν, εξ' αιτίας της κατακραυγής και της θύελλας διαμαρτυριών, τόσο από κοινωνικούς, επιστημονικούς και πολιτικούς φορείς του νησιού όσο και από συγγενείς των θυμάτων, το Πανεπιστήμιο ακύρωσε μεν τον τίτλο το 2017, αλλά δηλώσε αδυναμία της ανάκλησής του τίτλου...
...Και ο οποίος τίτλος ανακλήθηκε οριστικά μόλις στις 29/3/2018 (ούτε τρεις μήνες πριν!!!😱) μετά από πολύωρη συνεδρίαση της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Το σκεπτικό της ανάκλησης βασίστηκε όχι στην παραδοχή από πλευράς Πανεπιστημίου της φιλοναζιστικής παραχάραξης της Ιστορίας απο μεριάς Ρίχτερ, αλλά στο γεγονός ότι ο καθηγητής Ρίχτερ έκανε δημοσίως απαξιωτικές δηλώσεις για το ελληνικό πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Κρήτης ειδικότερα, πράξη που θεωρείται ότι προσβάλλει το ίδρυμα και το διεθνές κύρος του. (!!!) 😨😵

http://agonaskritis.gr/%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CE%…/***


Ελενη Μαρκακη

***

“Και πάλι (δυστυχώς) για τον κο Ρίχτερ”: Απάντηση καθηγητή Γιώργου Μαργαρίτη στη συνέντευξη στήριξης του στην Καθημερινή

07/12/2015

Με αφορμή συνέντευξη που παραχώρησε ο Γερμανός καθηγητής Χάινς Ρίχτερ στην “Καθημερινή”, ο καθηγητής Γιώργος Μαργαρίτης, καθηγητής σύγχρονης και πολιτικής ιστορίας στο ΑΠΘ, απαντά στον Γερμανό συνάδελφό του για τις θηριωδίες των γερμανών στην Κρήτη:

Στην εφημερίδα Καθημερινή, στις 5 Δεκεμβρίου 2015 (ημερομηνία ηλεκτρονικής έκδοσης) φιλοξενήθηκε συνέντευση του Γερμανού «ιστορικού» Χάϊνς Ρίχτερ στην δημοσιογράφο Λίνα Γιάνναρη. Η συνέντευξη έφερε τον τίτλο «Η ιστορική επιστήμη στο εδώλιο», και με τον τρόπο που παρουσιάστηκε προφανώς στιγμάτιζε την δικαστική διώξη εναντίον του «ιστορικού». Μέσα από τον τίτλο και τα συμφραζόμενα η δημοσιογράφος και η εφημερίδα θεώρησαν ότι διώκεται και δικάζεται η ιστορική έρευνα και όχι η ανοικτή προάσπιση ναζιστικών πρακτικών και νεο-ναζιστικών «ιστορικών θέσεων».

Η ίδια η τεχνική της συνέντευξης στήριξης στον αναξιοπαθούντα «ιστορικό» δημιουργεί ερωτηματικά. Πραγματικά γίνεται αναφορά στο αδύναμο σημείο του κατηγορητηρίου, δηλαδή στον ισχυρισμό του Ρίχτερ ότι η «επιχείρηση Μαρίτα», όπως και η αντίστοιχη με το κωδικό όνομα «Ερμής» (εισβολή στα Βαλκάνια και στην Κρήτη αντίστοιχα) δεν επηρέασε την γενικώτερη πορεία του πολέμου, δηλαδή το ημερολόγιο της ήδη προγραμματισμένης εισβολής των ναζί στην Σοβιετική Ένωση. Αυτό το σημείο υπήρξε πραγματικά αντικείμενο επιστημονικής συζήτησης η οποία και έχει καταλήξει σε συμπεράσματα τα οποία θεμελιώνονται σε σημαντική βιβλιογραφία.

Πίσω όμως από ετούτο το ζήτημα υποκρύπτεται η ανοικτή αναθεώρηση της ιστορίας στην κατεύθυνση της αποκατάστασης του ναζισμού και των στρατιωτικών πρακτικών του. Μεταφέρω κατά λέξη από το άρθρο της Καθημερινής τα λόγια του Ρίχτερ (αυτολεξεί καθότι σε εισαγωγικά).

«Δεν είναι μόνο η αρχαία Ελλάδα που έχει τους μύθους της, τους έχει και η σύγχρονη» (…) «Είναι αλήθεια ότι οι άτακτοι Κρήτες σκότωναν αρχικά μόνο τους τραυματισμένους αλεξιπτωτιστές, επειδή δεν είχαν όπλα, αλλ΄στην αρχή δεν υπήρχε οργανωμένη αντίσταση ούτως ή άλλως. Οι Γερμανοί όμως αντέδρασαν με αντίποινα. Αυτό που έγραψα είναι ότι μέχρι την Επιχείρηση Ερμής (σ.σ. εναντίον της Κρήτης), ο Β’ Π.Π. υπήρξε σχετικά «καθαρός» πόλεμος, στον οποίο όλες οι πλευρές σέβονταν το διεθνές δίκαιο του πολέμου (σ.σ. Συμβάσεις της Χάγης). Ήταν όταν ξεκίνησαν αυτές οι επιθέσεις και τα αντίποινα που ο πόλεμος έγινε «βρώμικος». Αυτή είναι η άποψη της διεθνούς ιστοριογραφίας».

Η διεθνής ιστοριογραφία, την οποία επικαλείται λέει πολλά για τον ναζισμό τα οποία ο κος Ρίχτερ είτε δεν γνωρίζει είτε –το χειρότερο- κάνει πως δεν τα γνωρίζει. Υποψιαζόμαστε αρχικά ότι δεν γνωρίζει την λέξη, την έννοια και την ιστορική παρουσία του ναζισμού καθότι σε όλη του τη συνέντευξη η λέξη απουσιάζει. Καθώς δεν γνωρίζει τον ναζισμό εξυπακούεται ότι δεν γνωρίζει τίποτε περί των ρατσιστικών νόμων της Νυρεμβέργης που εκπορεύονται από την προγραμματική (από το 1919) στο ναζιστικό κόμμα απόρριψη του ρωμαϊκού δικαίου και αντικατάστασή του από το «φυλετικό-παραδοσιακό». Στο τελευταίο οι όποιοι «υπάνθρωποι» βρίσκονταν αυτόματα εκτός δικαίου και άρα μπορεί να τους σκοτώσει κανείς με την ίδια «νομική» διαδικασία με την οποία θανατώνουμε τα ζώα. Συνακόλουθα δεν φαίνεται να γνωρίζει όρους όπως «Volksturmskampf “ (φυλετικός πόλεμος), “Flurbereiningung” (μεθοδική –φυλετική- εκκαθάριση) ή «Endlosung” (τελική λύση), όλες δηλαδή τις «αξίες» που συνόδεψαν τον ναζιστικό πόλεμο από τις πρώτες κιόλας ώρες της εισβολής στην Πολωνία.

Δεν φαίνεται επίσης να γνωρίζει τα “Einsatzgruppen” (εκκαθαριστικά αποσπάσματα της Ειδικής Ασφάλειας) επιφορτισμένα από τον Σεπτέμβριο κιόλας του 1939 με την εφαρμογή της «δημογραφικής μηχανικής», την -με φυλετικά κριτήρια- αναδιαμόρφωση των κατακτημένων εδαφών. Δεν φαίνεται να γνωρίζει την παρέμβαση του αρχηγού του γερμανικού Γενικού Επιτελείου, στρατηγού Χάλντερ, στις 9 Σεπτεμβρίου 1939, που εξηγούσε στους υφιστάμενους ότι «είναι μέσα στις προθέσεις του Χίτλερ και του Γκαίρινγκ η καταστροφή και η εξόντωση του πολωνικού λαού» έτσι ώστε οι στρατιωτικοί να μην διστάζουν στην μαζική εξόντωση αμάχων (Browning, 17). Δεν φαίνεται να γνωρίζει την απογοήτευση που επικράτησε στις τάξεις της γερμανικής στρατιωτικής και ναζιστικής ηγεσίας όταν στα τέλη του 1939, στον απολογισμό της επιχείρησης για εκκαθάριση της πολωνικής “ιντελλιγκέντσιας” διαπιστώθηκε ότι μόνο (!) 50.000 Πολωνοί έγινε δυνατό να εξοντωθούν. Ο αριθμός κρίθηκε απαράδεκτος καθώς με τέτοιους ρυθμούς η επιχείρηση δεν θα τελείωνε ποτέ… (Browning, 35).

Αναφερθήκαμε στην Πολωνία του 1939 καθότι ο κος Ρίχτερ υποστηρίζει ότι ο πόλεμος που εξαπέλυσαν οι ναζί ήταν εξαιρετικά «καθαρός» μέχρι που οι «άτακτοι» της Κρήτης άρχισαν να σκοτώνουν τραυματίες προκαλώντας με τον τρόπο αυτό τα γερμανικά αντίποινα! Καθώς ο κος Ρίχτερ φαίνεται πως έχει ελάχιστη σχέση με την ιστορία προφανώς αγνοεί ότι τον Μάϊο του 1941, τον καιρό της μάχης της Κρήτης, ο ναζιστικός τρόπος πολέμου είχε ήδη προγραμματιστεί για την απόλυτη αγριότητα. Τα σχέδια εισβολής στην Σοβιετική Ένωση εμπεριείχαν την προγραμματισμένη εξόντωση είκοσι ως τριάντα εκατομμυρίων ανθρώπων με τις «εκκαθαρίσεις» και με την πείνα που θα δημιουργούσε η με βάση τα σχέδια καταλήστευση όλων των πόρων ζωής στα κατακτημένα εδάφη. Για να το περιγράψω με τα λόγια του ίδιου του Χίμμλερ, «(ο πόλεμος) είναι ζήτημα ύπαρξης, πρόκειται για μια φυλετική σύγκρουση ανελέητη, στην οποία θα εξοντωθούν 20 με 30 εκατομμύρια Σλαύοι και Εβραίοι, είτε με τη στρατιωτική δράση, είτε με την πρόκληση επισιτιστικής κρίσης» (ομιλία σε σύσκεψη των ανώτατων διοικητών των Ες Ες στις 12-13 Ιουνίου 1941) (Browning, 240). Κατά τα άλλα, κατά τον κο Ρίχτερ, ο πόλεμος έπαψε να είναι καθαρός επειδή οι αγρότες της Κρήτης –υπερασπιζόμενοι τον τόπο τους από το επερχόμενο θηρίο- “σκότωναν τραυματίες….” !

Αν και ορίζεται ως ιστορικός ο κος Ρίχτερ δεν έχει αντιληφθεί τίποτε από τα παραπάνω αν και όλα τα παραπάνω –και πολύ περισσότερα– είναι πολύ γνωστά στην ιστοριογραφία που επικαλείται. Θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε παράξενη την τόση άγνοια ενός ιστορικού. Στην πραγματικότητα κάτι άλλο συμβαίνει. Ο κος Ρίχτερ αδιαφορεί για την ιστορία και περιφρονεί τα ιστορικά έργα. Χρησιμοποιεί την ακαδημαϊκή ιδιότητά του απλά και μόνο για να κάνει νεο-ναζιστική προπαγάνδα.

Το τι ακριβώς θέλει να πετύχει φαίνεται σε ένα άλλο απόσπασμα (και αυτό κατά λέξη) της ίδια συνέντευξης. «Είδα (περπατώντας από την Έδεσσα στα Γιάννενα) ερείπια χωριών που είχαν καταστραφεί από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς, τους εθνικιστές και τους κομμουνιστές». Ναζισμός, ποιος ναζισμός; Ο Ρίχτερ θεωρεί ότι οι ναζί, οι Γερμανοί, δεν έκαναν τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγώτερο από αυτό που και οι κομμουνιστές έκαναν! Δεν τα λέει τυχαία όλα αυτά. Για επιχείρηση αποκατάστασης του ναζισμού πρόκειται. Μια επιχείρηση όπου περισσεύει το θράσος. Νεο-ναζισμός λέγεται το φαινόμενο και δεν έχει καμία σχέση με την ιστορία.

Προκαλεί εντύπωση το γεγονός ότι όλα αυτά τα προφανή αποσιωπούνται από τους εγχώριους υπερασπιστές του κου Ρίχτερ. Θα μπορούσε κανείς να κατανοήσει τη σκοπιμότητα της εφημερίδας Καθημερινή και του δημοσιογραφικού συγκροτήματος στο οποίο ανήκει. Ο χώρος αυτός έχει καταστεί το επίσημο βήμα έκφρασης των διαφόρων κινήσεων «φίλων του δωσιλογισμού» και σπεύδει με ενθουσιασμό να προβάλει τα εφευρήματά τους. Έχει λοιπόν κάθε λόγο να θεωρεί ότι ο «διωγμός» κατά του κου Ρίχτερ οδηγεί την «ιστορική επιστήμη στο εδώλιο».

Αντίθετα προκαλεί θλίψη η στάση πανεπιστημιακών τμημάτων που αδυνατούν να ξεχωρίσουν την διαφορά ανάμεσα στην επιστήμη της ιστορίας και της νεο-ναζιστικής προπαγάνδας. Ιδιαίτερα θλιβερή είναι η στάση του Τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης στο οποίο ο γράφων υπηρέτησε για είκοσι περίπου χρόνια. Αυτό θα όφειλε να ξέρει και να καταλαβαίνει. Το Τμήμα αυτό δεν βρήκε τίποτα να πει όταν ο κος Ρίχτερ θεώρησε τους ηρωϊκούς αγωνιστές της μάχης της Κρήτης υπαίτιους για τον εκβαρβαρισμό του πολέμου…. Αντίθετα σήμερα σπεύδει να διαμαρτυρηθεί διότι διώκεται «ενας ιστορικός», καθώς και η «ελευθερία της επιστημονικής έρευνας» (Ψήφισμα Τ.Ι.Α. 2 Δεκεμβρίου 2015)! Μα είναι τόσο δύσκολο πλέον να ξεχωρίσουν οι ακαδημαϊκοί το τι συνιστά επιστήμη και τι ναζιστική προπαγάνδα!