Η Ιστορία Επαναλαμβάνεται Όλο και Πιο Τραγική...

"Η πρώτη κραυγή του ανθρώπου είναι το κλάμα.
Από ‘κει και πέρα, οι άνθρωποι ή παραμένουν άνθρωποι και κλαίνε ή γίνονται τέρατα, και κάνουν τους άλλους να κλαίνε."

                     (Μενέλαος Λουντέμης)

Πρόσφυγες και μετανάστες, βρίσκουν χώρο ανάπαυσης σε νεκροταφείο.
Ζωντανοί νεκροί.Μόρια.2020
(photo:Daphne Tolis )

Και για τους δικούς μας Μικρασιάτες το απόσπασμα από το βιβλίο της Διδώς Σωτηρίου "Ματωμένα χώματα", -γιατί η ιστορία επαναλαμβάνεται όλο και πιο τραγική.

"Πήγαμε στο νεκροταφείο. Ούτε σπιθαμή να σταθείς. Είχανε προλάβει άλλοι, πριν από μας, και πήρανε την πρωτοκαθεδρία. Βγάλανε απ’ τους τάφους λιωμένους κι άλιωτους νεκρούς και βάλαν οι ζωντανοί τα στρωσίδια τους και τα παιδιά τους. Γυναίκες γεννούσανε πρόωρα. Είχε διαδοθεί στους γύρω μαχαλάδες: «Οποία είναι για γέννα, στο νεκροταφείο. Παραστέκουνε και γιατροί!». Γερόντισσες βράζανε νερά για τις λεχώνες με προσάναμμα κόκαλα πεθαμένων!"

και

Επειδή εθίγησαν πολλά φασισταριά για τους "αγενείς" χαρακτηρισμούς μου προς αυτούς λέω να μη γράψω τίποτα άλλο κι έτσι αντιγράφω το ποστ της Μακή Χατζηδιακου

ΜΟΡΙΑ-ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΟ.

Πριν 10 χρόνια, μέσα σε 12 στρέμματα τοποθετήθηκαν 2.300 άνθρωποι, οι οποίοι ήρθαν, όχι για να μείνουν, αλλά για να φύγουν για κάποια ευρωπαϊκή χώρα, για να ζήσουν οι ίδιοι και τα παιδία τους που, αναγκάστηκαν να ξενιτευθούν, γιατί εμείς οι της Δύσης, οι "πρωτοκοσμικοί" και "πολιτισμενένοι", οι δήθεν υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, διαλύσαμε τις χώρες τους, για δικά μας οικονομικά και γεωπολιτικά συμφέροντα. 

Και τους εγκλωβίσαμε εδώ.
10 χρόνια μετά, κανένα κομμάτι γης παραπάνω. Τα στρέμματα τα ίδια για περίπου 20.000 ανθρώπους κάποια στιγμή και 12-13.00, μέχρι πριν 2 μέρες.
Δεν χωρούσαν όλοι μέσα στη δομή-αυτονόητο και αναγκάστηκαν να στήσουν σκηνές και παραπήγματα εκτός αυτής.
Κάηκε...

Γιατί και τα κολαστήρια καίγονται.

Κάηκαν: ένα τ.μ. ανά άτομο...κάηκαν μία και 2 ώρες στην ουρά, για το συσσίτιο...κάηκαν ώρες αναμονής για νερό, όταν οι βρύσες δεν αρκούσαν για τόσες χιλιάδες ανθρώπους...κάηκαν σκηνές και αυτοσχέδια παραπήγματα...κάηκαν ποντίκια και φίδια με τα οποία αναγκαζόταν να ζουν πρόσφυγες και μετανάστες...κάηκαν...κάηκαν...
Αυτά που δεν κάηκαν ήταν τα είδη υγιεινής, γιατί ΔΕΝ υπήρχαν..δεν κάηκαν αντισηπτικά, γιατί ΔΕΝ υπήρχαν..
Και δεν κάηκαν τα ΜΜΔ, τα οποία φιλοξενούν ρατσιστές, οι οποίοι δεν μπήκαν ούτε για 1 λεπτό στη θέση αυτών των ανθρώπων. 

Δεν μπήκαν στη θέση των 400 ανήλικων κι ασυνόδευτων παιδιών, εκ των οποίων, πολλά-10χρονα και 12χρονα είχαν αυτοκτονικές τάσεις. 

10χρονα παιδάκια...
Τα σχόλια αυτών των φασιστοειδών, απερίγραπτα. "Αφήστε τους να καούν".."βαλτε τους σε βάρκες κι αφήστε τους να πνιγούν".."να εξαφανιστούν τα λαθροπιθήκια".."να τους πάτε σε ξερονήσια..να τους πάτε στη Μακρόνησο και στη Γυάρο" και τόσα άλλα που δεν περιγράφονται. 

Δεν χρειάζονται αποδείξεις πως λέχθηκαν αυτά και άλλα πολλά. Τα διαβάζουμε εδώ μέσα, σε αναρτήσεις κάποιων.

"Αυτοί είναι προνομιούχοι. όχι σαν κι εμάς", λένε.

Τι να σας πω ρε σείς; Να αποκτήσετε κι εσείς αυτά τα προνόμια, να ζείτε οι ίδιοι στις ίδιες άθλιες συνθήκες;
Είστε ανθρωπάκια όλοι εσείς. 

Υπάνθρωποι, βρώμικοι μέσα σας και με ψυχή-βούρκο.

Αντί να τα βάλετε με όλους αυτούς που δημιούργησαν την προσφυγιά και την μετανάστευση, τα βάζετε με τα θύματα αυτών των καταστάσεων και των κυβερνήσεων που δημιούργησαν το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Καταλάβετε πως, αυτό που ζητούν οι άνθρωποι αυτοί είναι να φύγουν. 

Αυτό δεν θέλετε κι εσείς και όλοι μας. Ν' ανοίξει η μαμα-Ευρώπη τα σύνορα της και να πάνε στη χώρα που επιθυμούν; 

Έχουν κάθε δικαίωμα να πάνε στη Γερμανία, στην Αγγλία, στη Γαλλία κ.λ.π., ακόμη και στην Αμερική, γιατί αυτές οι χώρες διαμέλισαν τις πατρίδες τους και κατακερμάτισαν τους λαούς τους.
Αλλά είστε τόσο δειλοί, τόσο άδικοι, τόσο μικρόψυχοι, τόσο σκατόψυχοι, τελικά.
Σκάστε επιτέλους. Δεν αντέχεστε.
Σας λυπάμαι.

Ερη Ριτσου 

ΟΙ ΤΟΤΕ «ΤΟΥΡΚΟΣΠΟΡΟΙ»...και ΤΩΡΑ ΞΕΣΠΙΤΩΜΕΝΟΙ, ΑΠ' ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΘΥΤΕΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ

Οι «τουρκόσποροι», οι «κουρελήδες» με τις «παστρικιές» τους, ήταν στην μικρασιατική καταστροφή οι ξεριζωμένοι του παιχνιδιού των κυβερνήσεων Βρετανίας-Γαλλίας για τα πετρέλαια της Μεσοποταμίας και της Μέσης Ανατολής.
 Δεν έφτασαν οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, το ξερίζωμα και η εξαθλίωσή τους, αλλά έζησαν και το ρατσισμό, την ξενοφοβία και την εκμετάλλευση από τους «γηγενείς αδελφούς» τους. 
Λοιδορήθηκαν, κυνηγήθηκαν, κάποιοι δολοφονήθηκαν, έγινε απόπειρα να τους φορέσουν και κίτρινο περιβραχιόνιο για να… ξεχωρίζουν. Θλιβερό αποτέλεσμα των παιχνιδιών των τότε ιμπεριαλιστών, που στη πλάτη τους και με το αίμα των λαών της περιοχής, μοίραζαν τη λεία τους από το πτώμα της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι σημερινοί πρόσφυγες μπορεί να μην μιλούν την ελληνική γλώσσα αλλά είναι τα επόμενα θύματα του ίδιου δράματος. 
Ξεσπιτώνονται, δυστυχούν, πονούν το ίδιο, ανεξαρτήτως της γλώσσας που μιλούν. 
Κλαίνε τους νεκρούς τους εξ’ ίσου γοερά όπως και οι μικρασιάτες προγενέστεροί τους.
 Πάντα για τα πετρέλαια. 
Ίδιοι οι θύτες. 
Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Ιδιαίτερα οι
απόγονοι των δύστυχων μικρασιατικών προσφύγων.

*****

Φωνάζοντας “ξένοι, τι θέλετε εδώ;” ένοπλος Γερμανός ακροδεξιός στο Μαγδεμβούργο επιτέθηκε σε Έλληνα μετανάστη.
Έλληνα, ρε; 

Που δεν είναι από την… υποσαχάρια Αφρική.

 Ούτε καν από τη Μέση Ανατολή. 

Απόγονο του Αλέξανδρου (και του Ηφαιστίωνα, έστω). Χριστιανό! Άνθρωπο της… παναγιάς!

Καλά να τους πετάμε έξω απ’ την Ελλάδα (και την Ευρώπη) εμείς. 

Αλλά να παθαίνουμε τα ίδια στην… Ευρώπη;

Stelios Kanakis

Δεν Ξεχνάμε ότι: 

ΤΟ F/B ΞΑΝΑΜΠΛΟΚΑΡΙΣΕ TO VIVA LA REVOLUCION (!!!)

kαι πρέπει να βοηθήσουμε να ξεμπλοκαριστεί...

ΕΝΑΣ "ΛΑΘΡΟ" !! ΟΠΩΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΥΠΑΝΘΡΩΠΟΙ

Νυν και αεί ..!
Πάντα μες τη λαίλαπα, το ολοκαύτωμα, τη σαπίλα και το φασισμό με τα μυριάδες πρόσωπά του που μάς έχει περικυκλώσει, αναζητώ μια χαραμάδα φωτός να κρατήσω όρθια κι ακέραιη την ψυχή μου .
Να μη νιώσω μίσος για την ανθρωπότητα και καταντήσω μισάνθρωπος .

     Περνούσε με την πραμάτεια του στο καρότσι κι άκουσε φωνές... .
     Παράτησε το πλανόδιο μαγαζάκι του στον δρόμο κι έτρεξε να δει τι συμβαίνει .
Ένα διαμέρισμα στον 3ο όροφο είχε παραδοθεί στις φλόγες κι από μέσα ο άνθρωπος, ανήμπορος ν αντιδράσει σπάραζε για βοήθεια .
Σκαρφάλωσε απ τα μπαλκόνια, ένας γείτονας έφερε μια σκάλα, μπήκε στη φωτιά, πήρε τον κατάκοιτο 39χρονο στους ώμους, τον κατέβασε ασφαλή στον δρόμο κι εν συνεχεία έφυγε φοβούμενος μην τον καταδιώξουν οι ισπανικές αρχές που εργάζεται παράνομα να επιβιώσει η οικογένειά του απ τη Σενεγάλη και το 7 μηνών μωρό του .
Ένας παράνομος, ένα χαμίνι του δρόμου, ένας λάθρο όπως λένε διάφορα φασιστοστόματα υπανθρώπων, δε δίστασε λεπτό κι έπραξε το χρέος του ως άνθρωπος, διακινδυνεύοντας από την παραμονή του στη χώρα έως και την ίδια τη ζωή του, όταν οι νόμιμοι γείτονες και γνωστοί απλώς παρακολουθούσαν τη φωτιά κι άκουγαν αδρανείς την απελπισία ενός αβοήθητου συνανθρώπου τους υπό την απειλή της απανθράκωσής του .
Οι νόμιμοι ανήθικοι .
Ο παράνομος ηθικός .
Κι η ανθρωπιά έξω από χρώμα δέρματος, έθνη, θρησκείες, χαρτιά και κάρτες παραμονής .
Άγραφος νόμος, προαιώνιος και πρωτόλειος .
Ακατάλυτος, αμαγάριστος και απρόσβλητος, όσο υπάρχουν Άνθρωποι .
Νυν και αεί .

Σχόλια

Kornilia Kourassi Aristea Seremeti εποιησεν !

ΠΡΟΣ ΣΚΑΤΟΨΥΧΟΥΣ ΕΛΛΗΝΑΡΑΔΕΣ: -ΟΙ "ΛΑΘΡΑΙΟΙ" ΣΤΙΣ ΗΠΑ !!

Λαός που έχει κοντή μνήμη, έχει πρόβλημα. Σήμερα οι ακροδεξιοί, οι νεοναζί, οι φασίστες, αποκαλούν τους μετανάστες «λαθροπίθηκους» που έρχονται στη χώρα μας και μας παίρνουν τις δουλειές. Ξεχνάνε πολλοί ότι ενδεχομένως και οι παππούδες τους να είχαν βρεθεί κάποτε στην ίδια θέση. Και είχαν βρεθεί. Πήγαιναν στις ΗΠΑ χωρίς χαρτιά για να αναζητήσουν ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά τους.

Δούλευαν σαν σκλάβοι κάτω από άθλιες συνθήκες, για ένα ξεροκόμματο που θα το έκοβαν στη μέση και το μισό θα το έστελναν σαν έμβασμα πίσω στην Ελλάδα στους δικούς τους ανθρώπους που πεινούσαν.

Το 1924 στα ορυχεία της Γιούτα 50 Έλληνες εργάτες θάφτηκαν κάτω από τόννους βράχων και βρήκαν φριχτό θάνατο. Ήταν όλοι τους χωρίς χαρτιά. Ήταν παράτυποι και δούλευαν εκεί.

Στο ορυχείο του Castle Gate στις αρχές του Μαρτίου, έγινε το κακό στα βάθη της γης.

Οι εργάτες δούλευαν εκατοντάδες μέτρα κάτω από την επιφάνεια. Συνθήκες ασφαλείας δεν υπήρχαν. Δεν τους είχαν δώσει ούτε καν το κλασικό κλουβί με τα καναρίνια (τα οποία εντόπιζαν τα τοξικά αέρια). Κάποια στιγμή έσβησε μια λάμπα. Ένας από τους εργάτες προσπάθησε να την ανάψει, πυροδότησε την σκόνη άνθρακα και τα εύφλεκτα αέρια στο χώρο με αποτέλεσμα να προκληθούν διαδοχικές εκρήξεις σε όλες τις σήραγγες.

Η πρώτη έκρηξη ήταν τόσο ισχυρή που βαγόνια ορυχείου και πάσσαλοι υποστήριξης εκτινάχτηκαν ως την απέναντι πλευρά του φαραγγιού σε απόσταση δυο χιλιομέτρων. Οι τεράστιες ατσάλινες πόρτες του ορυχείου εκσφενδονίστηκαν και τα τσιμεντένια τοιχώματα γίνανε θρύψαλα μαζί με τους άτυχους ανθρακωρύχους.

Ο νεαρότερος ανθρακωρύχος που έχασε τη ζωή του ήταν 15 χρονών και ο γηραιότερος 73. Όλοι οι παραπάνω αφήσανε πίσω τους δεκάδες χήρες και ορφανά οι οποίοι δεν πήραν ποτέ καμία αποζημίωση από κανέναν. Γιατί; Γιατί ήταν παράτυποι. Δεν είχαν χαρτιά. Είχαν πάει στις ΗΠΑ όχι με τον νόμιμο τρόπο. Δούλευαν παράνομα εκεί και οι υπεύθυνοι τους εκβίαζαν να μην ζητάνε δικαιώματα γιατί θα τους καταγγείλουν που δεν είχαν χαρτιά, θα τους απελάσουν οι αρχές και θα πεινάσουν τα παιδιά τους.

Εκτός από τους 50 Έλληνες, μαζί τους έχασαν τη ζωή τους 25 Ιταλοί, 32 Ιρλανδοί, 12 Σλάβοι, 9 Πολωνοί, 8 Αυστραλοί, 15 Άγγλοι, 22 Κινέζοι. Συνολικά 173 ψυχές.

Πηγή

ΑΠΟ ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΟ F/B:

Τι χρήματα παίρνουν οι πρόσφυγες
Από το ευρωπαϊκό ταμείο, μέσω της Ύπατης Αρμοστείας, μηνιαίως:  https://www.emprosnet.gr/prosfyges/ti-xrimata-pairnoun-oi-prosfyges?fbclid=IwAR2JLI8tB2u7lLnIC3IVCs3otCee4OOlOAY3u5iHnw8tbagyyDIuwpWE-7M

https://www.facebook.com/profile.php?id=100002185237867
*************************************************

 Δήλωση του Σάββα Κωφίδη στον «Ημεροδρόμο»:

«Μετανάστες, αδέρφια μας»

  «Από τη μια υπάρχει η αξιοπρέπεια του Αφγανού, του Σύρου, του Έλληνα, του Γερμανού, του Ρώσου, του Πακιστανού, του ανθρώπου από οποιαδήποτε φυλή και από οποιαδήποτε μέρος της Γης που ψάχνει –  στην Ελλάδα και οπουδήποτε στον κόσμο – μια ζωή αντάξια της ανθρώπινης υπόστασής του. Από την άλλη υπάρχει ο εθνικοσοσιαλισμός, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός που μισεί τους αδύναμους – από οποιαδήποτε φυλή και οποιαδήποτε χώρα – με πρόσχημα ότι είναι διαφορετικοί.

 Στην παρακμή και την ανηθικότητα που «ηθικολογεί» ψευδολογώντας, παραποιώντας, παραχαράσσοντας, διαστρεβλώνοντας έννοιες όπως «πατρίδα» και «πολιτισμός», η απάντηση είναι η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως η διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν είναι έγκλημα. Έγκλημα είναι ο μισανθρωπισμός. Που παριστάνει τον ιδιοκτήτη της πατρίδας μας και του πλανήτη για να μην επιτρέπει σε κατατρεγμένους ανθρώπους να αναπνέουν και να αναζητούν καταφύγιο πουθενά στον κόσμο.

 Ούτε η Ελλάδα, ούτε ο πλανήτης ανήκουν στους φασίστες και στους μισανθρώπους. Οι μετανάστες, οι πρόσφυγες, όσους η ανάγκη οδήγησε εδώ κι εκεί, από όπου κι αν έρχονται, όπου κι αν πηγαίνουν, είναι το ίδιο αδέρφια μας, όπως τα αδέρφια μας οι Έλληνες μετανάστες. Κι επειδή είναι αδέρφια μας, ο τόπος μας είναι τόπος τους, και ο τόπος τους είναι τόπος μας.

 Ελλάδα δεν είναι να «τσικνίζεις» τον πεινασμένο. Αθλητισμός δεν είναι να κλωτσάς τον χτυπημένο. Ουμανισμός δεν είναι η λογοκοπία της «φιλανθρωπίας». Είναι ο σεβασμός στον ανήμπορο, το χέρι να σηκωθεί στον πεσμένο, ένα πιάτο φαΐ στον κατατρεγμένο. Ό,τι χρώμα, θρησκεία, καταγωγή κι αν έχει.

 Το μόνο απαραβίαστο σύνορο είναι η ανθρωπιά. Το μόνο διαβατήριο για να πορεύεται κανείς στον κόσμο του Ανθρώπου, είτε τρώει χοιρινό είτε όχι, είτε πιστεύει στο Χριστό είτε όχι, είναι η αλληλεγγύη σε όσους την χρειάζονται».

*********************************************** 

Μπάρμπεκιου για ντόπιους και πρόσφυγες στην Κοτύλη Καστοριάς

Οι ηλικιωμένοι κάτοικοι του ορεινού χωριού στον Γράμμο δίδαξαν σεβασμό και αλληλεγγύη, προσφέροντας σουβλάκι κοτόπουλο, αντί για χοιρινό, και αναψυκτικά, αντί για κρασί, στους 50 πρόσφυγες που φιλοξενούσαν τον περασμένο χειμώνα
Απόκριες 2019 στη χιονισμένη πλατεία του ορεινού χωριού Κοτύλη του Δήμου Νεστορίου Καστοριάς, στον Γράμμο: Ο Πολιτιστικός Σύλλογος έχει την καθιερωμένη του εκδήλωση-έθιμο, με τους κατοίκους, συγκεντρωμένους γύρω από τη μεγάλη φωτιά («μπουμπούνα»), να γιορτάζουν με μουσική, χορό, ψητό χοιρινό κρέας και άφθονο κρασί, όπως κάθε χρόνο.

Η φετινή εκδήλωση διέφερε από τις προηγούμενες. Μαζί με τους ηλικιωμένους μόνιμους κατοίκους -12 όλοι και όλοι τον χειμώνα- και δεκάδες άλλους που κατάγονται από την Κοτύλη, καλεσμένοι στη γιορτή ήταν και οι 50 πρόσφυγες -29 παιδιά και οι γονείς τους- που φιλοξενήθηκαν για μερικούς μήνες σε ξενώνα του χωριού.

Οι άνθρωποι του Συλλόγου είχαν φροντίσει και γι’ αυτούς, σεβόμενοι τις δικές τους συνήθειες. Σουβλάκια κοτόπουλου, που ψήθηκαν πριν από τα χοιρινά, μοιράστηκαν στους καλεσμένους, μαζί με αναψυκτικά και όλοι έγιναν μια παρέα.

Η σύγκριση με το «μπάρμπεκιου πάρτι» που διοργάνωσαν την Κυριακή οι «Ενωμένοι Μακεδόνες» στα Διαβατά Θεσσαλονίκης είναι αναπόφευκτη. Η σχετική ανάρτηση στο Twitter της Βασιλικής Γκαρσία, προέδρου της Πολιτιστικής Επιχείρησης του Δήμου Νεστορίου, έγινε viral μέσα σε λίγες ώρες, προκαλώντας αίσθηση, συζητήσεις και διαμάχες για την Ελλάδα της ανεκτικότητας και αυτήν της ξενοφοβίας. «Δεν χρειάζεται πολλά για να συνυπάρξουμε και να γίνουμε ένα. Μόνο αγάπη, αλληλεγγύη και σεβασμός στις συνήθειες του άλλου», λέει στο ethnos.gr η κυρία Γκαρσία, η οποία ήταν μεταξύ αυτών που επιμελήθηκαν την εκδήλωση.

Η ίδια ανέβαινε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα στην Κοτύλη, από το Νεστόριο, όπου διαμένει και εργάζεται, προκειμένου να βλέπει τα παιδιά και να δίνει ένα χέρι βοήθειας, όποτε χρειαζόταν. 

Τα 29 παιδιά ήταν ηλικίας από ενός ως 11 ετών.

«Την πρώτη φορά που πήγα είδα την 11χρονη Μπράσκα, από οικογένεια Κούρδων του Ιράκ. Ήταν η μεγαλύτερη από τα παιδιά και μιλούσε ελληνικά γιατί είχε πάει δύο χρόνια στο σχολείο στη Σάμο. Το πρώτο που με ρώτησε ήταν αν υπάρχει σχολείο στο δικό μου χωριό, ώστε να έρθει μαζί μου και να πηγαίνει. Ζητούσε βιβλία, όπως και άλλα παιδιά. Κάναμε τότε μια μεγάλη καμπάνια μέσω Twitter και συγκεντρώσαμε βιβλία. Η χαρά τους ήταν μεγάλη όταν τα παρέλαβαν» θυμάται και προσθέτει: «Όταν πήγα την άνοιξη για να ανοίξω το παλιό ερειπωμένο σχολείο της Κοτύλης για να γίνει Εκλογικό Τμήμα για τις δημοτικές εκλογές, τα παιδιά πανηγύριζαν και άρχισαν να χορεύουν, γιατί νόμιζαν ότι θα λειτουργούσε».

Οι 50 πρόσφυγες έμειναν για διάστημα έξι μηνών στον παραδοσιακό πέτρινο ξενώνα «1.450» (σ.σ. πήρε το όνομά του από το υψόμετρο, στο οποίο είναι χτισμένο το χωριό) και πέρασαν βαρύ χειμώνα, με το χιόνι να ξεπερνά κατά διαστήματα και τα δύο μέτρα. Ήταν ένα σοκ για τα παιδιά, που δεν είχαν ξαναζήσει σε τέτοιες συνθήκες. Ο Δήμος Νεστορίου βοήθησε με όποιον τρόπο μπορούσε, οργάνωσε ξεναγήσεις και κοινές εκδηλώσεις, ενώ στο χωριό αναπτύχθηκε μια ιδιαίτερα ζεστή σχέση μεταξύ των προσφυγικών οικογενειών και των ηλικιωμένων ντόπιων. Μαζεύονταν στο καφενείο και συνεννοούνταν με όποιον τρόπο μπορούσαν.

 Οι ηλικιωμένοι μάθαιναν στα παιδιά ελληνικές λέξεις και εκείνα τους απαντούσαν μεταφράζοντάς τες στη δική τους γλώσσα. Το «σ’ αγαπώ» ήταν από τα πρώτα ελληνικά που έμαθαν και το πρόφεραν συνέχεια.

«Ο ένας βοηθούσε τον άλλο. Δεν θα ξεχάσω ποτέ μια εικόνα που μου έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη: Σε ένα από τα σπίτια του χωριού δύο παιδάκια ήταν κουρνιασμένα στην αγκαλιά μιας γιαγιάς και την κοιτούσαν στα μάτια καθώς τους διάβαζε παραμύθια, την ώρα που ο μπαμπάς τους βοηθούσε τη γυναίκα, κουβαλώντας τα καυσόξυλα», λέει η κυρία Γκαρσία.

Η αποκριάτικη γιορτή ήταν το επιστέγασμα μιας αρμονικής συμβίωσης, που έληξε το καλοκαίρι, όταν οι πρόσφυγες αποχώρησαν από την Κοτύλη. 

«Περάσαμε πολύ καλά, όλοι μαζί. Εμείς τρώγαμε τα χοιρινά και εκείνοι τα κοτόπουλα. Εμείς πίναμε κρασί και εκείνοι αναψυκτικά. Τα παιδιά το χάρηκαν», είπε στο ethnos.gr ο πρόεδρος του Τοπικού Συμβουλίου Κοτύλης, Δημήτρης Κοσμάς, και πρόσθεσε: «Σε όλη τη διάρκεια της παραμονής τους εδώ δεν είχαμε το παραμικρό πρόβλημα μαζί τους, ούτε αυτοί μαζί μας».
Ο ίδιος διατηρεί ακόμα επαφή με 2-3 οικογένειες, που ζουν σήμερα στην πόλη της Καστοριάς, ενώ οι περισσότεροι έχουν μετεγκατασταθεί σε χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, όπου έχουν συγγενείς.

«Είμαι ο Ali Jaafari 16 ετών -Θέλω να Ακούσετε τη Φωνή μου..»

Στην τάξη του γιου μου ήρθε σήμερα ένα αγόρι από το Αφγανιστάν, 13 χρονών.
Κλαίει συνέχεια. Έχει άσχημες αναμνήσεις από τον πόλεμο.
Ο μπαμπάς του σκοτώθηκε ή τον σκότωσαν βίαια μπροστά στα μάτια του.

Οι άσχετοι θα αναρωτηθούν "ποιον πόλεμο".   Αυτόν που μαίνεται εδώ και 35 περίπου χρόνια στο Αφγανιστάν.

Την παρακάτω επιστολή την έστειλε πριν λίγες μέρες ένας άλλος ασυνόδευτος ανήλικος Αφγανός "κρατούμενος" στο το κολαστήριο της Μόρια.

«Είμαι ο Ali Jaafari. Είμαι 16 ετών. Θέλω να ακούσετε τη φωνή μου από εδώ από την Μόρια. Είναι ένα κολαστήριο. Η κατάσταση είναι άθλια. Αντιμετωπίζουμε τεράστια προβλήματα. Είμαστε διαρκώς σε κίνδυνο από ομάδες κακοποιών. Ζούμε σε τριτοκοσμικές συνθήκες.

Ζούμε σαν ζώα. Θέλω να γνωρίζουν οι Ελληνες ότι εμείς δεν ξεκινήσαμε από το Αφγανιστάν για να δημιουργήσουμε αυτή την κατάσταση. Τις οικογένειες μας θέλουμε να βρούμε. Συγγενείς σε Ευρωπαϊκές χώρες.

 Αντ΄αυτού ζούμε σε τριτοκοσμικές συνθήκες και είμαστε σε διαρκή κίνδυνο. Ζητώ βοήθεια. Βρώμικοι άνθρωποι πλένονται σε βρώμικα μέρη.

Θέλουμε από την Ελλάδα και τα Ηνωμένα Εθνη να μας βοηθήσουν όχι να μας σκοτώσουν.
Ζητάμε να ταξιδέψουμε στην Ευρώπη. Είμαστε πρόσφυγες. Εχουμε το δικαίωμα. Οχι να πεθάνουμε αβοήθητοι στη Λέσβο. Σας ευχαριστώ που με καταλαβαίνετε φίλοι μου. Το μόνο που ζητάμε είναι κατανόηση από τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Σε αυτόν τον πλανήτη είμαστε όλοι αδέλφια».

Στη φωτογραφία: ευτυχισμένες Αφγανές πριν την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν.

Thesska Katerina

Γ. ΜΠΕΧΡΑΚΗΣ: "ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΖΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙ «ΔΕΝ ΗΞΕΡΑ»"

«Η αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε. Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: “δεν γνώριζα”».

Κατιούσα

Θλίψη και συγκίνηση προκαλεί η είδηση για το θάνατο του Γιάννη Μπεχράκη, που έφυγε πρόωρα από τη ζωή, σε ηλικία 58 ετών, μετά από άνιση μάχη με τον καρκίνο, αφήνοντας πίσω του τη σύζυγό του Ελισάβετ και δύο παιδιά, τη Ρεβέκκα και το Δημήτρη.

Ο Γιάννης Μπεχράκης γεννήθηκε το 1960 στην Αθήνα, σπούδασε φωτογραφία στο Λονδίνο και από το 1988 εργαζόταν για το πρακτορείο ειδήσεων Reuters. Έκλεισε τρεις δεκαετίες σε αυτή τη θέση, καταγράφοντας με το φακό του συγκλονιστικά ιστορικά γεγονότα: τον πόλεμο στο Αφγανιστάν, την Σομαλία, την Τσετσενία και τα Βαλκάνια ή ακόμα τον καταστροφικό σεισμό στο Κασμίρ και την “αραβική άνοιξη” στην Αίγυπτο το 2011.

Η δουλειά που τον καταξίωσε όμως ήταν η κάλυψη του δράματος των προσφύγων, που ξεριζώθηκαν μαζικά από τη Συρία, αναζητώντας καλύτερη τύχη δυτικά, σε κάποια άλλη ακτή της Μεσογείου. Τα συρματοπλέγματα, τα απεγνωσμένα βλέμματα, το δελφίνι που καλωσόριζε τους πρόσφυγες, τα καραβάνια της απελπισίας… Η ομάδα του τιμήθηκε με το βραβείο Πούλιτζερ για αυτήν τη συγκλονιστική δουλειά, αλλά ο ίδιος είχε ενοχές γιατί δεν μπορούσε να κάνει τίποτα άλλο, για να βοηθήσει τους πρόσφυγες. Κατάφερε όμως να αφυπνίσει συνειδήσεις ή τουλάχιστον να μην αφήσει κανέναν να προβάλει το άλλοθι της άγνοιας…

«Η αποστολή μου είναι να σας αφηγηθώ την ιστορία, ώστε εσείς να αποφασίσετε τι θέλετε να κάνετε. Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: “δεν γνώριζα”».

Οι συνάδελφοί του θυμούνται και εξαίρουν το πάθος, το ζήλο και την αφοσίωση στη δουλειά του. Η Ένωση Φωτορεπόρτερ Ελλάδας εκφράζει την οδύνη της για την απώλεια και αποχαιρετά το Γιάννη Μπεχράκη, με μια λιτή ανακοίνωση.


Με οδύνη πληροφορηθήκαμε πριν λίγη ώρα ότι έφυγε από κοντά μας ο αγαπημένος φίλος, συνάδελφος, δάσκαλος, ο πολυβραβευμένος φωτορεπόρτερ Γιάννης Μπεχράκης.

Τα λόγια είναι φτωχά για να εκφράσουν το μέγεθος της απώλειας για όλους εμάς που τον ζήσαμε από κοντά.

Πάντα παρών στο δρόμο, σε συρράξεις, στο προσφυγικό, πάντα εκεί όπου όλοι οι άλλοι φεύγουν και πάντα με την δικιά του μοναδική και ανεπανάληπτη ματιά.

Εκφράζουμε την απέραντη θλίψη και τα θέρμα μας συλλυπητήρια στην οικογένεια και τους οικείους του.

Φίλε Γιάννη καλό ταξίδι

Κατιούσα

Ερη Ριτσου

5 ώρες · 

 

Το f.b. κατεβάζει από τοίχους φίλων αυτή τη φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη από τη Σομαλία, με το αιτιολογικό που βλέπετε.
Ο Γιάννης Μπεχράκης πέθανε νεότατος αλλά άφησε πίσω του ένα σημαντικότατο έργο, τη σημασία του οποίου εξηγούσε ο ίδιος με αφορμή τις φωτογραφίες του των προσφύγων.

"Αυτό που κάνω είναι σημαντικό. Να είμαι εκεί, να φωτογραφίζω και να κάνω το κοινό να μη μπορεί να πει, «δεν ήξερα». Το θέλω συνυπεύθυνο. Καλύπτω ήδη το προσφυγικό και το μεταναστευτικό για πάνω από 25 χρόνια, αλλά φέτος ήταν διαφορετικά: οι μετανάστες έφθαναν στην πατρίδα μου. Πλοία έφταναν κάθε βράδυ. Όλοι στα πλοία ήταν φοβισμένοι, επειδή δεν γνώριζαν πώς θα αντιδράσουν η αστυνομία και οι ντόπιοι. Πέρυσι, ήμουν στην Suruc στα τουρκο-συριακά σύνορα απαθανατίζοντας τις χιλιάδες των Κούρδων προσφύγων που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από την πόλη Αΐν αλ-Αράμπ. Φέτος στη Λέσβο, ένας άνθρωπος που συνάντησα στην Suruc με αναγνώρισε. «Τα κατάφερα φίλε μου, τα κατάφερα», μου είπε.

Το λιγότερο δύσκολο κομμάτι ήταν να βγάλω φωτογραφίες. Ο μεγαλύτερος αγώνας ήταν η συναισθηματική εμπλοκή … ήταν τόσο λυπηρό να βλέπουμε το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά. Άρχιζα να δουλεύω στις 6:30 το πρωί και τελείωνα στις 23:00 το βράδυ. Σκάφη συνέχιζαν να έρχονται μέσα στη νύχτα. Γύρω στο μεσημέρι σταματούσαν για λίγες ώρες, επειδή ο ήλιος ήταν καυτός. Σταματούσα στις 2μμ και στη συνέχεια, ξεκινούσα πάλι στις 16:00. Μια μέρα φωτογράφιζα μια σχεδία, όταν παρατήρησα κίνηση στο νερό. Νόμιζα ότι κάποιος είχε πηδήξει στη θάλασσα. Έβαλα τότε διαφορετικό φακό και είδα ένα πτερύγιο. Ένα δελφίνι πήδηξε σχεδόν μπροστά από τη σχεδία. Ήταν μια πραγματικά μαγική στιγμή. Ήταν σαν το δελφίνι να έδειχνε το δρόμο καλωσορίζοντας τους ανθρώπους. Η συναισθηματική επίδραση από την κάλυψη της προσφυγικής κρίσης είναι καταστροφική. Υποφέρω από αϋπνία και εφιάλτες, ενώ αισθάνθηκα ένοχος πολλές φορές που δεν είμαι σε θέση να κάνω περισσότερα. Έχω κι εγώ προσφυγικό αίμα και είμαι πατέρας.

Η φωτογραφία μπορεί να αφήσει τους ανθρώπους άφωνους με τη δύναμη και την ομορφιά της. Μπορεί να στείλει ένα μήνυμα, να κάνει τους ανθρώπους να κλαίνε ή να γελούν ή και τα δύο. Μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να αισθάνονται ένοχοι – ή να δώσουν χρήματα για καλό σκοπό. Και μπορεί να κάνει τους ανθρώπους να σκεφτούν δύο φορές πριν τραβήξουν τη σκανδάλη.''

 — μαζί με Νικος Μποβολης

Δες Ακόμη 

Επικαιρότητα

01-03-2019

Τέλος στο ρατσιστικό έθιμο της Γιαννούλας της Κουλουρούς έβαλε ο Δήμος Πάτρας

Κατιούσα

28-02-2019

Καταδικάζουν τους εργαζόμενους στην ανεργία

Επικαιρότητα

Κατιούσα

28-02-2019

Υπήρχε ζωή πριν το ΣΥΡΙΖΑ; – Ως το 2015 οι άνθρωποι έτρωγαν από τα σκουπίδια και είχαν εξαφανιστεί γάτες και σκύλοι λέει ο Τάσος Πετρόπουλος

Επικαιρότητα

ΟΙ ...ΦΑΤΝΕΣ ΤΟΥ ΑΙΩΝΑ ΜΑΣ !!

Οι φάτνες του αιώνα μας δεν έχουν άστρο φωτεινό, δεν έχουν μάγους με δώρα, δεν έχουν ζεστασιά και δεν έχουν Μεσσία.

*************** 

Πήραν τη ζωή τους, τα ρούχα που φορούσαν, το παιδί, το φόβο στο βλέμμα, την απελπισία στην ψυχή και κάπου στο βάθος μία ελπίδα. Είναι πολλοί οι … Ηρώδες που τους κυνηγούν. Οι φάτνες του αιώνα μας δεν έχουν άστρο φωτεινό, δεν έχουν μάγους με δώρα, δεν έχουν ζεστασιά και δεν έχουν Μεσσία.

Ἐτοῦτο τὸ τοπίο εἶναι σκληρὸ σὰν τὴ σιωπή,
σφίγγει στὸν κόρφο του τὰ πυρωμένα του λιθάρια,
σφίγγει στὸ φῶς τὶς ὀρφανὲς ἐλιές του καὶ τ᾿ ἀμπέλια του,
σφίγγει τὰ δόντια. Δὲν ὑπάρχει νερό. Μονάχα φῶς.

(Ρωμιοσύνη, Γιάννης Ρίτσος)

Οι φάτνες του αιώνα μας έχουν φόβο και παγωνιά

… που να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική

(Οι πόνοι της Παναγιάς, Κώστας Βάρναλης)

Στις φάτνες του αιώνα μας κοιμάται ο ξεριζωμός

και ένα παιδί που είχε για κρεβάτι ένα παγωμένο κύμα που το ξέβρασε στο ξένο τόπο

και εκείνο το παιδί που δεν το βρήκαν οι μάγοι με τα δώρα μα οι «κακοί» με τις λόγχες

Μα, μάγοι και προφήτες δεν υπάρχουν πια… Μόνο τα διπλανά ανθρώπινα χέρια που λίγο ελαφραίνουν τη δυστυχία. Το νου μας στο παιδί.

Αλλά, να, που στη λάσπη, στο σπίτι από χάρτινους τοίχους υπάρχει ένας βασιλικός, μία λάμπα για το μωρό και μία Παναγία που κρατάει τη ζωή στα χέρια της και χαμογελάει.

…Θέ μου πόσο ἦταν ὄμορφησὰν ἕνα φωτισμένο δέντρο μιὰ παλιὰ νύχτα τῶν Χριστουγέννων…

(Συμφωνία αρ. 1, Τάσος Λειβαδίτης)

Αλλά να που στη λάσπη τρέχει και γελάει η ζωή, πιασμένη από τα χέρια των παιδιών. Κι αν κρατήσουν έτσι τα χέρια τους κρατημένα σφιχτά, κι αν μάθουν την αλήθεια, εκεί είναι η ελπίδα για ένα κόσμο που να αξίζει στα παιδιά.

Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος για τον κόσμο

(Ρωμιοσύνη, Γιάννης Ρίτσος)

*Το κείμενο δημοσιεύθηκε στον «Ημεροδρόμο» στις 24 Δεκεμβρίου 2016

ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΡΙΛΛΑ ΑΠΟΨΕΙΣ 23 Δεκεμβρίου 2018
dmyrilla@imerodromos.gr

 -***-

https://atexnos.gr/%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%B7%CE%B4%CE%AF%CE%B1-2018-%CE%BA%CE%AC%CE%B8%CE%B5-%CE%BC%CE%AD%CF%81%CE%B1/?fbclid=IwAR3k1AGh8YrNP4J7YT0AH8xqgm1oGndWre3Fcox1MRZte3d6htQT8rsRXE8