Έτσι ιδρύθηκε το "Ελεύθερο Κράτος του Κονγκό"

Όταν το 1876 ο Λεοπόλδος Β' του Βελγίου ίδρυσε την Διεθνή Αφρικανική Ένωση, διακήρυξε τον φιλάνθρωπο σκοπό του με τα εξής λόγια: 

"Η εισαγωγή του πολιτισμού στο μόνο μέρος της υφηλίου στο οποίο δεν έχει ακόμα διεισδύσει, η διάλυση του σκοταδιού που ακόμα κρέμεται πάνω από ολόκληρους λαούς είναι, τολμώ να πω, μία σταυροφορία αντάξια αυτού του αιώνα της προόδου." 

Με μεγαλύτερη σαφήνεια εξήγησε τον στόχο του στον Βέλγο διπλωμάτη στο Λονδίνο τονίζοντας ότι δεν ήθελε να χάσει ένα "κομμάτι από το υπέροχο αφρικανικό κέικ". 

 Πράγματι, στο Συνέδριο του Βερολίνου (1884-85), στο οποίο η ευρωπαϊκή αποικιοκρατία μοίρασε με τον χάρακα την Αφρική, ιδρύθηκε και το "Ελεύθερο Κράτος του Κονγκό", ιδιωτική ιδιοκτησία της Διεθνούς Εταιρείας του Κονγκό, δηλαδή του Λεοπόλδου Β'.
Μετά την εκτόξευση της τιμής του καουτσούκ το 1890, το Κονγκό αποδείχτηκε ιδιαίτερα κερδοφόρο. 

Οι ίδιοι που υπέγραφαν το 1890 στο Συνέδριο των Βρυξελλών την κατάργηση της δουλείας υποχρέωναν τους γηγενείς να δουλεύουν ως σκλάβοι στην συλλογή του καουτσούκ. 

Τα παραγωγικά κίνητρα ήταν πολλά: μαστίγωμα -συχνά μέχρι θανάτου-, απαγωγή και ομηρία των γυναικών και των παιδιών όσων χωριών δεν απέδιδαν την απαιτούμενη ποσότητα, ακρωτηριασμοί των γυναικόπαιδων, εκτελέσεις, ολοκληρωτική καταστροφή των απείθαρχων ή αντιπαραγωγικών χωριών. 

Ο αριθμός των ανθρώπων που εκπολιτίστηκαν βρίσκοντας τον θάνατο στο "Ελεύθερο" Κράτος του Κονγκό (1885-1908) υπολογίζεται πλέον στα 10 εκατομμύρια και εξηγεί στο ακέραιο το τραγούδι που κατέγραψε το 1894 ένας Σουηδός ιεραπόστολος:

" Έχουμε κουραστεί ζώντας αυτήν την τυραννία Δεν μπορούμε να ανεχτούμε ότι μας παίρνουν τις γυναίκες και τα παιδιά Και τους κανονίζουν οι άγριοι λευκοί. Θα κάνουμε πόλεμο…Ξέρουμε ότι θα πεθάνουμε, αλλά θέλουμε να πεθάνουμε Θέλουμε να πεθάνουμε"

Από Vasilis Visinokipos

Σκίτσο Panos Zacharis

«Είμαι ο Ali Jaafari 16 ετών -Θέλω να Ακούσετε τη Φωνή μου..»

Στην τάξη του γιου μου ήρθε σήμερα ένα αγόρι από το Αφγανιστάν, 13 χρονών.
Κλαίει συνέχεια. Έχει άσχημες αναμνήσεις από τον πόλεμο.
Ο μπαμπάς του σκοτώθηκε ή τον σκότωσαν βίαια μπροστά στα μάτια του.

Οι άσχετοι θα αναρωτηθούν "ποιον πόλεμο".   Αυτόν που μαίνεται εδώ και 35 περίπου χρόνια στο Αφγανιστάν.

Την παρακάτω επιστολή την έστειλε πριν λίγες μέρες ένας άλλος ασυνόδευτος ανήλικος Αφγανός "κρατούμενος" στο το κολαστήριο της Μόρια.

«Είμαι ο Ali Jaafari. Είμαι 16 ετών. Θέλω να ακούσετε τη φωνή μου από εδώ από την Μόρια. Είναι ένα κολαστήριο. Η κατάσταση είναι άθλια. Αντιμετωπίζουμε τεράστια προβλήματα. Είμαστε διαρκώς σε κίνδυνο από ομάδες κακοποιών. Ζούμε σε τριτοκοσμικές συνθήκες.

Ζούμε σαν ζώα. Θέλω να γνωρίζουν οι Ελληνες ότι εμείς δεν ξεκινήσαμε από το Αφγανιστάν για να δημιουργήσουμε αυτή την κατάσταση. Τις οικογένειες μας θέλουμε να βρούμε. Συγγενείς σε Ευρωπαϊκές χώρες.

 Αντ΄αυτού ζούμε σε τριτοκοσμικές συνθήκες και είμαστε σε διαρκή κίνδυνο. Ζητώ βοήθεια. Βρώμικοι άνθρωποι πλένονται σε βρώμικα μέρη.

Θέλουμε από την Ελλάδα και τα Ηνωμένα Εθνη να μας βοηθήσουν όχι να μας σκοτώσουν.
Ζητάμε να ταξιδέψουμε στην Ευρώπη. Είμαστε πρόσφυγες. Εχουμε το δικαίωμα. Οχι να πεθάνουμε αβοήθητοι στη Λέσβο. Σας ευχαριστώ που με καταλαβαίνετε φίλοι μου. Το μόνο που ζητάμε είναι κατανόηση από τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Σε αυτόν τον πλανήτη είμαστε όλοι αδέλφια».

Στη φωτογραφία: ευτυχισμένες Αφγανές πριν την εισβολή των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν.

Thesska Katerina