Τον αγιοποίησαν, τον ξέθαψαν, τον μπουγάδιασαν και κοκαλάκι-κοκαλάκι, τον συναρμολόγησαν.
Κάποιοι βγάζουν φωτογραφία το καινούργιο τους ταίρι. Άλλοι το αυτοκίνητο ή τη μηχανή τους. Τα μπράτσα τους ή τα πόδια τους. Το ετήσιο πεντικιούρ (με το κότσι). Το τατουάζ, δίκην βοοειδούς, ράντσου της άγριας Δύσης. Το σκυλί τους, το παιδί τους ή κάποιο προσφυγόπουλο. Εν ανάγκη ένα… μπριάμ. Ο καθείς με την «πραμάτειά» του.
Η μητροπολιτική σαπίλα των πτωματολάγνων σκεμπέδων και παράσιτων όμως, ξεπερνά κάθε φαντασία, όσο άρρωστη κι αν είναι. Τον αγιοποίησαν, τον ξέθαψαν, τον μπουγάδιασαν και κοκαλάκι-κοκαλάκι, τον συναρμολόγησαν. Αφού τον ντύσουν (όσο να ‘ναι σκανδαλίζει η γύμνια του) θα τον περιφέρουν και θα τον εκθέτουν. Παρόντες στη μπουγάδα και οι δήμαρχος Έδεσσας και αντιπεριφερειάρχης Πέλλας. Άντε και καλά κέρδη!
Την γειτονιά των μερμηγκιών , ίσως να μην την γνωρίζετε , ίσως πάλι να σας είναι αδιάφορη.
Δεν σας το κρύβω ότι όταν πληροφορήθηκα ότι υπάρχει πήγα και την επισκέφθηκα. Βρισκότανε σε μια ήρεμη περιοχή που το περιβάλλον της μου θύμισε νοσοκομείο και μάλιστα θάλαμο ασθενών την στιγμή που πλησιάζει το τέλος και επικρατεί μια ιδιαίτερη ηρεμία και γαλήνη.
Η γειτονιά των μερμηγκιών δεν διαθέτει πολίτες αλλά μόνο υπηκόους οι οποίοι εργάζονται νύκτα μέρα χωρίς διακοπή για την συσσώρευση κεφαλαίου και για να έχουν ασφάλεια.
Επίσης δεν υπάρχει το δικαίωμα της αντίρρησης και οι υπήκοοι δεν δικαιούνται να έχουν άλλη άποψη για τίποτα και όλοι ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα .
Γενιές και γενιές ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα χωρίς ποτέ να σκεφτούν κάτι διαφορετικό , να διατυπώσουν κάτι το διαφορετικό , να αρνηθούν , να φύγουν , να αλλάξουν τρόπο ζωής .
Χρόνια τώρα πιστά στρατιωτάκια υπάκουα από την ανατολή του ηλίου μέχρι την δύση του φορτώνονται και κουβαλούν χωρίς σταματημό και συσσωρεύουν για να υπάρχει ασφάλεια .
Όταν γίνει πόλεμος με σκοπό να τους πάρουν αυτά που συγκεντρώσανε τότε πάνε στον πόλεμο να πολεμήσουν και να πεθάνουν υπερασπιζόμενοι την ασφάλεια και την ακεραιότητα του κεφαλαίου .
Χάνεται η ζωή τους μέσα από την ομοιομορφία , την επανάληψη και τον πόλεμο και φεύγει για πάντα .
Καθώς σεργιανούσα στην γειτονιά των μερμηγκιών συνάντησα ένα πολύ τυχερό γέρο μέρμηγκα και τον ρώτησα να μου μιλήσει για την γειτονιά των μερμηγκιών .
Ο γέρος μέρμηγκας με κοίταξε στα μάτια και κούνησε το κεφάλι του και άρχισε να μου μιλά.
Είμαι από τους λίγους και πολύ τυχερούς που κατάφερα να γεράσω και δεν δουλεύω πιά γιατί έχω χάσει δυο από τα πόδια μου και είμαι άχρηστος πλέον .
Έφυγε η ζωή μου στο να κουβαλώ , να φορτώνομαι και να κοιμάμαι για να είμαι έτοιμος για την επόμενη μέρα .
Μια ζωή σπίτι ,δουλειά , σπίτι , ύπνος και πάλι από την αρχή και τα χρόνια περάσανε σαν νερό μέσα από τα χέρια μου .
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια , ήμουν πολύ νέος τότε που επισκέφθηκε την γειτονιά μας ένας μέρμηγκας ποιητής , μας μίλαγε για την ζωή που μας φεύγει μέσα από τα χέρια μας , μας μίλαγε για διάφορα θέματα της γειτονιάς μας , μας διάβαζε ποιήματα , μας περιέγραφε την ζωή που υπάρχει έξω από την δική μας γειτονιά , για την απομόνωση , για την αλλοτρίωση , μας φώναζε γιατί δεν έχουμε όνειρα , που δεν παλεύουμε για την αλήθεια , δεν ερωτευόμαστε , δεν αγαπάμε, δεν ζούμε .
Ταραχθήκαμε όλοι και αρχίσαμε να φωνάζουμε , να διαμαρτυρόμαστε , και να κραυγάζουμε « τι είναι αυτά που μας λες ,ανατρέπουν την ήσυχη κοινωνία μας , απειλούν τα παιδιά μας , εισαγάγουν κενά δαιμόνια , καταστρέφουν την ζωή μας» . Ταραχθήκαμε τόσο πολύ που ορμήσαμε επάνω του και τον δαγκώναμε συνέχεια μέχρι που πέθανε .
Έτσι ήσυχοι , ήρεμοι επιστρέψαμε στην δουλειά μας με ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε το καθήκον μας καθαρίσαμε την γειτονιά μας από τα παράσιτα .
Περάσανε τα χρόνια και μεγάλωσα και κατάλαβα πόσο δίκαιο είχε εκείνος ο μέρμηγκας ποιητής βλέποντας όλα αυτά που μας έλεγε τότε να συμβαίνουν μετα , αλλά να σου πω τίποτα δεν θα αλλάξει και δεν θα αλλάξει γιατί δεν το θέλουν έχουν βολευτεί στην σιγουριά της δυστυχίας τους .
Για να αλλάξει κάτι πρέπει να το θέλουνε και αυτοί δεν το θέλουν ικανοποιούνται με το επιφανειακό , το ψεύτικο , την εικόνα χωρίς περιεχόμενο , ζουν με την ψευδαίσθηση , την αυταπάτη , το εύπεπτο , τον φόβο και συναινούν στην επικράτηση της δικτατορίας της ασημαντότητας για να νιώθουν ότι το τίποτα τους το έχουν όλοι το ίδιο και είναι όλοι ομοιόμορφοι το ίδιο , ένα τίποτα .
Ευχαρίστησα τον σοφό γέροντα μέρμηγκα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής αφήνοντας την γειτονιά των μερμηγκιών μέσα στον φόβο , την ανασφάλεια , την επιβίωση , και την συνεχή δουλειά .
Η γειτονιά των μερμηγκιών είναι μια γειτονιά που τώρα ίσως την αναγνωρίζετε , είναι μια γειτονιά σαν όλες τις άλλες γειτονιές της πόλης σας , της πόλης μας
This is the ninth song from Secret Gardens album Songs From a Secret Garden, from 1995. "Adagio was written in Spain while working on a project in 1988. This...
Την γειτονιά των μερμηγκιών , ίσως να μην την γνωρίζετε , ίσως πάλι να σας είναι αδιάφορη .Δεν σας το κρύβω ότι όταν πληροφορήθηκα ότι υπάρχει πήγα και την επισκέφθηκα . Βρισκότανε σε μια ήρεμη περιοχή που το περιβάλλον της μου θύμισε νοσοκομείο και μάλιστα θάλαμο ασθενών την στιγμή που πλησιάζει το τέλος και επικρατεί μια ιδιαίτερη ηρεμία και γαλήνη . Η γειτονιά των μερμηγκιών δεν διαθέτει πολίτες αλλά μόνο υπηκόους οι οποίοι εργάζονται νύκτα μέρα χωρίς διακοπή για την συσσώρευση κεφαλαίου και για να έχουν ασφάλεια . Επίσης δεν υπάρχει το δικαίωμα της αντίρρησης και οι υπήκοοι δεν δικαιούνται να έχουν άλλη άποψη για τίποτα και όλοι ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα . Γενιές και γενιές ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα χωρίς ποτέ να σκεφτούν κάτι διαφορετικό , να διατυπώσουν κάτι το διαφορετικό , να αρνηθούν , να φύγουν , να αλλάξουν τρόπο ζωής . Χρόνια τώρα πιστά στρατιωτάκια υπάκουα από την ανατολή του ηλίου μέχρι την δύση του φορτώνονται και κουβαλούν χωρίς σταματημό και συσσωρεύουν για να υπάρχει ασφάλεια . Όταν γίνει πόλεμος με σκοπό να τους πάρουν αυτά που συγκεντρώσανε τότε πάνε στον πόλεμο να πολεμήσουν και να πεθάνουν υπερασπιζόμενοι την ασφάλεια και την ακεραιότητα του κεφαλαίου . Χάνεται η ζωή τους μέσα από την ομοιομορφία , την επανάληψη και τον πόλεμο και φεύγει για πάντα . Καθώς σεργιανούσα στην γειτονιά των μερμηγκιών συνάντησα ένα πολύ τυχερό γέρο μέρμηγκα και τον ρώτησα να μου μιλήσει για την γειτονιά των μερμηγκιών . Ο γέρος μέρμηγκας με κοίταξε στα μάτια και κούνησε το κεφάλι του και άρχισε να μου μιλά . Είμαι από τους λίγους και πολύ τυχερούς που κατάφερα να γεράσω και δεν δουλεύω πιά γιατί έχω χάσει δυο από τα πόδια μου και είμαι άχρηστος πλέον . Έφυγε η ζωή μου στο να κουβαλώ , να φορτώνομαι και να κοιμάμαι για να είμαι έτοιμος για την επόμενη μέρα . Μια ζωή σπίτι ,δουλειά , σπίτι , ύπνος και πάλι από την αρχή και τα χρόνια περάσανε σαν νερό μέσα από τα χέρια μου . Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια , ήμουν πολύ νέος τότε που επισκέφθηκε την γειτονιά μας ένας μέρμηγκας ποιητής , μας μίλαγε για την ζωή που μας φεύγει μέσα από τα χέρια μας , μας μίλαγε για διάφορα θέματα της γειτονιάς μας , μας διάβαζε ποιήματα , μας περιέγραφε την ζωή που υπάρχει έξω από την δική μας γειτονιά , για την απομόνωση , για την αλλοτρίωση , μας φώναζε γιατί δεν έχουμε όνειρα , που δεν παλεύουμε για την αλήθεια , δεν ερωτευόμαστε , δεν αγαπάμε, δεν ζούμε . Ταραχθήκαμε όλοι και αρχίσαμε να φωνάζουμε , να διαμαρτυρόμαστε , και να κραυγάζουμε « τι είναι αυτά που μας λες ,ανατρέπουν την ήσυχη κοινωνία μας , απειλούν τα παιδιά μας , εισαγάγουν κενά δαιμόνια , καταστρέφουν την ζωή μας» . Ταραχθήκαμε τόσο πολύ που ορμήσαμε επάνω του και τον δαγκώναμε συνέχεια μέχρι που πέθανε . Έτσι ήσυχοι , ήρεμοι επιστρέψαμε στην δουλειά μας με ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε το καθήκον μας καθαρίσαμε την γειτονιά μας από τα παράσιτα . Περάσανε τα χρόνια και μεγάλωσα και κατάλαβα πόσο δίκαιο είχε εκείνος ο μέρμηγκας ποιητής βλέποντας όλα αυτά που μας έλεγε τότε να συμβαίνουν μετα , αλλά να σου πω τίποτα δεν θα αλλάξει και δεν θα αλλάξει γιατί δεν το θέλουν έχουν βολευτεί στην σιγουριά της δυστυχίας τους . Για να αλλάξει κάτι πρέπει να το θέλουνε και αυτοί δεν το θέλουν ικανοποιούνται με το επιφανειακό , το ψεύτικο , την εικόνα χωρίς περιεχόμενο , ζουν με την ψευδαίσθηση , την αυταπάτη , το εύπεπτο , τον φόβο και συναινούν στην επικράτηση της δικτατορίας της ασημαντότητας για να νιώθουν ότι το τίποτα τους το έχουν όλοι το ίδιο και είναι όλοι ομοιόμορφοι το ίδιο , ένα τίποτα . Ευχαρίστησα τον σοφό γέροντα μέρμηγκα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής αφήνοντας την γειτονιά των μερμηγκιών μέσα στον φόβο , την ανασφάλεια , την επιβίωση , και την συνεχή δουλειά . Η γειτονιά των μερμηγκιών είναι μια γειτονιά που τώρα ίσως την αναγνωρίζετε , είναι μια γειτονιά σαν όλες τις άλλες γειτονιές της πόλης σας , της πόλης μας
This is the ninth song from Secret Gardens album Songs From a Secret Garden, from 1995. "Adagio was written in Spain while working on a project in 1988. This...
Όχι, δεν φοβάμαι. Μιά μέρα οι παραπόταμοι ενώνονται με τη θάλασσα. Νόμος τής φύσης είναι. Εκεί πάνω στο τρελό σμίξιμο θέλω να χτίσω την πολιτεία μου. Μιά πολιτεία για παράνομους. Χωρίς σηματοδότες με το κόκκινο τού απαγορεύεται και τής τιμωρίας. Χωρίς το πράσινο τού μίσους, τής ντροπής, και τής νομιμότητας. Χωρίς το πορτοκαλί ,με την ψυχή στο στόμα να προλάβω να περάσω. Δεν θέλω την ψυχή στο στόμα. Θέλω το στόμα στην ψυχή, για να φιλάω τίς φτερούγες της, να πηγαίνουν πιο ψηλά.
Δεν θέλω σήματα οδικής κυκλοφορίας.
Δεν θέλω τούς δρόμους τους με τη λάσπη και τις λακκούβες. Έχω εγώ τις αρτηρίες και τις φλέβες μου για λεωφόρους.
Το αίμα μου θέλω για αυτοκίνητο. Να πηγαίνει με πρώτη για να βλέπω πώς σκάνε τα πέταλα τών λουλουδιών, και με τετάρτη όταν γεννιέται ένα αδύναμο αηδόνι, για να το σώσω.
Θέλω νότες ωδικής συμφωνίας, για να μού θυμίζουν πότε ο ήλιος είναι κατακόρυφα. Να βγάζω τα ψήγματα της προαιώνιας μιζέριας μου, για να τα κάψει. Αφού δεν θα υπάρχει ώρα, αλλά μόνο ωραία. Αφού όλα θά' ναι άχρονα..Έτσι..Για να μη λυσσάει η ζωή ότι και πάλι δεν πρόλαβε.. Έτσι, για να μην έχουμε απωθημένα.
Θα φτιάξω πάρκα γεμάτα ανάκλιντρα.
Ποτέ πια παγκάκια, και στα σπίτια και στα σχολεία ποτέ καρέκλες, για να μην ασφυκτιά το αίμα στα πόδια.Οι αφέντες θαρρώ τίς επινόησαν, γιατί φοβόντουσαν το αίμα στο κεφάλι τών δούλων.
Με ανάκλιντρα θα γεμίσω την πολιτεία μου. Δεν θέλω τον πολιτισμό τους που οδηγεί στην υπακοή μου, και στη συναίνεση μου για τη δουλεία μου. Να κυλάει θέλω το αίμα μου, όχι να λιμνάζει. Δεν θέλω επιστήμονες στην πολιτεία μου. Θέλω γύρη και στήμονες, κι ένα σμήνος μέλισσες,να με μυήσουν στην επιστήμη.
Κι άμα δώ την κάμπια να αποκτά φτερά και χρώματα,κι άμα δώ τα ηλιοτρόπια όταν νυστάζουν,το ηλιοβασίλεμα να γλείφει με τα μώβ του μάτια τον ουρανό και να τον παρακαλά για λίγη ακόμα ζωή, και το σκυλί μου να γλείφει τα χέρια μου, δεν θα ορμάω να γλείψω την ευτυχία και να σακατεύομαι.Θα έχω τη γεύση τής ευτυχίας στον ουρανίσκο μου.
Τα δέντρα θα είναι ψηλά.
Τα δέντρα θα τα ποτίζουμε με γέλια και ορμόνες τής χαράς και τής ηδονής,να ψηλώνουν.
Τα σπίτια θά' ναι όλα χαμηλά με κεραμίδια. Να σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και να πίνω το λιωμένο χιόνι όταν στάζει. Όποιος δεν ήπιε λιωμένο χιόνι όταν ήταν παιδί, κι ήπιε μονάχα γάλα , τού έκανε μεγάλες πλάκες ο πυρετός όταν τον " έψηνε".
Ποτέ ψηλά κτίρια δεν θα φτιάξω, ποτέ- ποτέ!
Εκεί πρωτοείδα ρομπότ και εξωγήινους να τρέχουν αλαφιασμένοι, αντίθετα με τη ρότα της ζωής. Εκεί βιάζουν ακόμη και τον αέρα οι ιερόσυλοι, μέσα σε μηχανές.
Εκεί στα ψηλά κτίρια ,στις πίσω αίθουσες δεν ακούγονται έξω οι κραυγές όσων βασανίζουν.
Εκεί στα ψηλά κτίρια βάζουν στη ζυγαριά το ψωμί μας, και τα πόδια τού μικρού παιδιού που μεγαλώνουν γρήγορα, κι όταν γέρνει η ζυγαριά τους απ' τη ντροπή, και παύει να λειτουργεί, μόνο τότε δεν κόβουν τα πόδια τών παιδιών, και τούς παίρνουν παπούτσια..
Γιατί εκεί μέσα μόνο οι ζυγαριές νιώθουν ντροπή.
Εκεί στα ψηλά κτίρια που η ανθρωπιά βρίσκεται στη φορμόλη, κάποια γουρλωμένα μάτια από τη μαστούρα τής εξουσίας, κάποια χέρια με ακριβά ποτήρια και αλκοόλ , παίζουν σε επιτραπέζια παιχνίδια τον πλανήτη.
Αυτά τα επιτραπέζια που έκλεψαν γδέρνοντας τα παιδιά, ξεγελώντας τα, και ξερριζώνοντας τα δοντάκια τους , για να' χουν ζάρια για το παιχνίδι τους.
Από ένα τέτοιο ψηλό κτίριο πριν χρόνια πέταξε για την αιωνιότητα ο φίλος μου ο Σωτήρης, πιστεύοντας ότι τα έχασε όλα. Δεν τον πρόλαβα.. Δεν ξέρω αν τα κατάφερνα.. Δεν πρόλαβα να τού πώ ότι "ΟΛΑ" ήταν αυτός. Ότι " ΌΛΑ" είναι ο καθένας μας, μόνο να αποφασίσει να μπει στη μάχη για να αλλάξει τον κόσμο.
Μόνο αυτό στην αρχή, και μετά επιτέλους αρχίζει να τραγουδά η ψυχή και δεν σε αφήνει να νοιώσεις ποτέ ερημιά!
Κι όταν συγχρονιστούν πολλές ψυχές που τραγουδούν το ίδιο τραγούδι, τότε γκρεμίζονται με μιάς όλες οι σάπιες γέφυρες.
Με πόσο τρόμο και με πόση πλάνη τίς συντηρούμε!!! Πιστεύουμε ότι γκρεμίζοντας τες, θα σκοτωθούμε κι εμείς που είμαστε επάνω. Κανείς ποτέ δεν μάς είπε, κανείς ποτέ δεν θα μάς πεί, ότι τη στιγμή που γκρεμίζει ο άνθρωπος τίς σάπιες γέφυρες, εκείνη τη στιγμή πετάει!!! ( Στον Σωτήρη που έφυγε νωρίς)...
Τζατζανης ΑλεκοςΚι εγώ Μαράκι μου ονειρεύομαι τον αταξικό παράδεισο, κάπως αλλιώς βέβαια γιατί έχω άλλες εμπειρίες αλλά το κείμενο σου με έφερε πολύ κοντά του. Σημασία έχει ότι όλοι οι συνοδηπόροι αγωνιζόμαστε για κάτι το τόσο υπέροχο που απαλαίνει το γεγονός οτι ίσως και να μην είμαστε στην σημερινή μορφή μας οταν γίνει πραγματικότητα. Τώρα το πρωί που το μυαλό είναι καθαρό είχα σκοπό να γράψω κάτι για τη μόλυνση απο τα ξύλα αλλά έπεσα στο αριστουργηματάκι σου και είπα: Ολα είναι τίποτα μπροστά στον τελικό στόχο που δεν πρέπει ούτε λεπτό να ξεχνάμε. Να θυμάσαι πάντα με τέτοιο τρόπο τους φίλους σου που έφυγαν❤️🧡💛💚💙💜
μαρια σαρρηΤζατζανης Αλεκος Ίδιο τόν ονειρευόμαστε Αλέκο μου.... Να γράψεις για τά ξύλα.. Θέλω πολύ να μάθω.. Όταν επέλεγα φωτογραφία ήταν η μέρα που " έφυγε" η Μαή, και ήταν συνεχώς στο μυαλό μου.. Ξέρω ότι η φωτογραφία ανήκει σε Εκείνη.. Καλό μεσημέρι ♥️
Τζατζανης ΑλεκοςΚαι να σου πω την αμαρτία μου, στο εκλεψα και τ' αφιέρωσα νοερά στην φίλη μου Μαή!
μαρια σαρρηΤζατζανης Αλεκος Κι εγώ τής αφιερώνω ένα ψηλό δέντρο για ίσκιο και είμαι σίγουρη ότι αντιπαθεί τα ψηλά, απρόσωπα κτίρια, και θα απολάμβανε να λέει αστεία , πάνω σε ένα ανάκλιντρο ♥️
Πολύ βαριά η μετεκλογική ατμόσφαιρα από όλες τις απόψεις. Μια μικρή Βουλή κατάντησε,όπως πάντα άλλωστε, και το φβ, οχι βέβαια με συζητήσεις επικοδομητικές και προβληματισμένες, αλλά με όλα τα αρνητικά που βλέπουμε και στη Βουλή των 300. Φαίνεται οι Έλληνες δεν είμαστε ικανοί να συνδιαλλεχθούμε σοβαρά, χωρίς ειρωνείες,υποτιμήσεις, απειλές, διαγραφές! Χάνουμε το δάσος κι εστιάζουμε στο δέντρο κι αυτό μας κάνει τόσο εύκολα απροστάτευτους και διαχειρίσιμους. Τλπ δικαίωμα του καθενός να εκφράζεται και να πράττει κατά το δοκούν και δικό μας δικαίωμα να κρατιόμαστε μακρυά από νοσηρές συμπεριφορές. Πόσο θα θελα να ξαναγύριζα στην παιδική μου ηλικία,τότε που δεν είχα έννοιες, νοιάζονταν άλλοι για μένα που μ αγαπούσαν και με προστάτευαν, να μην προβληματίζομαι και να μην στεναχωριέμαι με τίποτα γύρω μου,να μπορούσα τον κόσμο ν αλλαζα και να μην σιγοτραγουδούσα
“Καληνύχτα Κεμάλ αυτός ο κόσμος δεν θ αλλάξει ποτέ” να διατηρούσα τις ελπίδες μου και ν’ ατένιζα το μέλλον με αισιοδοξία και περηφάνεια, αντί να μου ψυθιρίζουν στ αυτί
"κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν πως σε πιστεύουν σ' αγαπούν και πως σε θέλουν έχε το νου σου στο παιδί κλεισε την πορτα με κλειδί ψεματα λενε καποτε θα'ρθουν γνωστικοι λογαδες και γραμματικοι για να σε πεισουν εχε το νου σου στο παιδι κλεισε την πορτα με κλειδι θα σε πουλησουν και οταν…"
Και εν πολλοίς να επιβεβαιώνονται Θάθελα λίγο να νοιώσω σαν τη Λώρα στο "Μικρό σπίτι στο λιβάδι", ή τη Χάϊντι στις Αλπικές κορυφές, επιτρέψατέ μου,χωρίς να θεωρηθεί οτι γυρίζω τις πλάτες μου στο μέλλον και αδιαφορώ. ΚΑΘΕ ΑΛΛΟ!
απλά όλη αυτή η κατάσταση με προβληματίζει και με τρομοκρατεί, οχι για μένα, αλλά για τα παιδιά κι αυτά που μέλλουν να συμβούν, για μας, χωρίς εμάς, με την ανοχή μας…
Manina StroΧαρά Θεοδωρίτση ειναι .. Θα γινει .. το μπάχαλο.θα καταρρεύσει το σύμπαν .. Είναι η μόνη πιθανότητα να ταρακουνηθουν μερικοί και αποκτήσουν πολιτική συνείδηση και αρχίσουν να ψηφίζουν με γνώμονα το κοινό καλό και όχι το προσωπικό τους συμφέρον. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να γίνουμε κράτος .. με σωστές βάσεις..
Δεσποινα ΜπηταΚαλημέρα Χαρά !!! Ξέρεις τι νομίζω θέλουμε μεις ;;; Τίποτε...όπου πάει ο άνεμος...μας αρέσει το κουκί κ το ρεβύθι..το βολεμα ...οι αρπαχτές ...κ προπαντώς αν ο ένας έχει γιατί έχει..κι εγώ να χω κ τι με νοιάζει...απλα τα λέω...μπορούσα κ αλλιώς..αλλά η κατανόηση της επιλογής..μας..ας έχει...κι άποψη.....
Χαρά ΘεοδωρίτσηΚαι μαζί συμφωνούμε Δεσποινα,μας αρεσει να μας χαιδέυουν τ αυτιά ή να μας χτυπάνε συγκαταβατικά την πλάτη και νοιώθουμε σπουδαίοι. Δυστυχώς η ευπιστία στα παραμύθια μας οδηγεί όλο και πιο βαθειά σ ενα έλος που μας ρουφάει
Maria ChaloftiΣυμφωνώ και προσυπογράφω μία προς μία όλες τις λέξεις σου..δυστυχώς η δυνατότητα του να συζητάμε,χωρίς εμπάθειες και προκαταλήψεις,να ακούμε και να σεβόμαστε την άλλη άποψη και όχι μόνο να προσπαθούμε να επιβάλλουμε τη δική μας,να αποδεχόμαστε τα λάθη μας και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας,δεν μας χαρακτηρίζει εμάς τους Νεοέλληνες τους περισσότερους τουλάχιστον.Τι να πω,ίσως είναι γιατί η παιδεία που παίρνουμε(και όχι μόνον απ'τα σχολεία)είναι αυτή που είναι..γι'αυτό αρχή μου είναι να αποφεύγω τις πολιτικες συζητήσεις στο FB...όμως με λυπεί να βλέπω τις επιλογές, των νέων παιδιών ειδικά,στις τελευταίες εκλογες..να επιλέγουμε αυτούς που μας δείχνει η τηλεόραση και όχι ανθρώπους με προσόντα...άστα να πανε Χαρά...ευτυχώς που έχεις τη ζωγραφική σου και τη τεχνη για διέξοδο,γιατί αυτή η χώρα δεν παλεύεται...
Χαρά ΘεοδωρίτσηΜαρία αρχίζω απο σένα,γιατί συμφωνώ κι εγω μ αυτά που γράφεις. Κατ αρχάς νοιώθω βαρειά την ευθύνη για τη μεταπολιτευτική γενιά.Πώς τα σκάτωσε έτσι;Πώς πέταξε όλα τα όνειρα που επενδύθηκαν πάνω της στον κάδο των αχρήστων;πώς βολεύτηκε; και ερχομαι στη σημερινή που πάει ακόμα χειρότερα... απέχει,αδιαφορεί ή επικροτεί τακτικές φασίζουσες,άγνωστο γιατί αφου δεν εχει ζήσει τις ιδέες τους στην πράξη. Παραβλέπει την ιστορία και ωθεί τα πράγματα σε πιο σκοτεινά άκρα.Οσο για τις επιλογές κι εμένα με νευριαζει αφάνταστα το γεγονός οτι επιπλέουν οι τηλεπερσόνες και οι τηλεμαϊντανοί που σερβίρει καθημερινά η ΤV.Ανθρωποιτου απόλυτου τίποτα που απλά έπιασαν κάποια ευκαιρία και έγιναν αναγνωρίσιμοι.Που δεν εχουν αρθρώσει ποτέ λέξη κι αν το κάνουν εκτοξεύουν πάσης φύσεως μαργαριτάρια,ενώ αγνοήθηκαν ανθρωποι με γνώσεις και σοβαρό παρελθόν.Τλπ όπως λέει και η ποιητρια "εικόνα σου ειμαι κοινωνία και σου μοιάζω"
Maria ChaloftiΜεγάλες οι ευθύνες μας,Χαρά μου,γι'αυτό που ζούμε...γι'αυτό που γίναμε και για το πως καναμε τα παιδιά μας.Οι γονείς μας ζήσανε πολέμους,φτώχειες και όμως έμειναν όρθιοι με αξιοπρέπεια...εμείς χαθήκαμε μέσα στον καταναλωτισμό,στο φαίνεσθαι,στον παρτακισμό...εμείς να περνάμε καλά κι ας καίγεται το σύμπαν..και δυστυχώς μάθαμε και τα παιδιά μας έτσι...δεν ξέρω αν η κατάσταση είναι αναστρέψιμη..Καλό μεσημερι,Χαρά μου!
Χριστίνα Παπασπηλιοπούλουαχ βρε Χαρά μου, οι λέξεις είναι χρωματισμένες με ιστορία και δυστυχώς αυτή η ιστορία είναι τόσο "χρωματισμένη" από τις λέξεις... το σκοτάδι, έλλειψη του φωτός και του χρώματος, μια και είμαστε ζωγράφοι!!!, το νοιώθει κανείς πολύ προσωπικά, δεν είναι αντικειμενικό! αυτά για να πώ και γω κάτι σε αυτήν την συζήτηση.....
Χαρά ΘεοδωρίτσηΜέρες βλέπω ακούω και προσπαθώ αν μην εμπλακώ Χριστίνα μου,αλλά πονάει ολο τούτο και προβληματίζει ακομα περισσότερο για το "πού πάμε;","τι μελλον θέλουμε για μας και τα παιδιά μας", γιατί γινόμαστε ιδανικοί αυτόχειρες,συμπαρασύροντας και τη νέα γενιά; Ακολουθούμε παλαιοκομματικές νοοτροπίες που κάποτε στιλιτεύαμε και ευαγγελιζόμαστε οτι θα τις αλλάζαμε
Χριστίνα ΠαπασπηλιοπούλουΧαρά μου το κακό δεν είναι ότι ακολουθούμε παλαιοκομματικές νοοτροπίες, αλλά ότι αυτές μας ακολούθησαν στο επονομαζόμενο "νέο" που αρκετοί το πίστευσαν. Μας ακολούθησαν και "κάθησαν" με το έτσι θέλω μέσα στην ζωή μας. ένα πράγμα έχω μάθει, δόξα τον Θεό, στα 65 χρόνια της ζωής μου. να βλέπω πέραν από τις ετικέττες. και για μένα οι ονοματικοί και επιθετικοί προσδιοριμοί (δίδαξα και γλώσσα η άτιμη..., πέραν των Μαθηματικών) που λανσάρονται τόσο εύκολα ένθεν και ένθεν είναι απλά σχήματα λόγου, όχι ουσία. τα σχήματα αλλάζουν, οι τακτικές επαναλαμβάνονται. ελπίζουμε ότι αυτό θα μπορούσε κάποια στιγμή να σταματήσει. όχι εντελώς, σιγά-σιγά. και όχι επειδή το διαλαλούμε με αριστερή φρασεολογία (την εμπέδωσα αυτή στα νιάτα μου και είδα και απόειδα, πέρασα αρκετά ενεργά μέσα από τα μονοπάτια της και ευτυχώς έφυγα τρέχοντας) αλλά επειδή βιώνουμε στην πράξη την ανάγκη της αλλαγής. και η ανάγκη της αλλαγής είναι τόσο άμεση όσο ποτέ. λέω να ζωγραφίσω κάτι άμεσα για να διώξω όλη αυτήν την αρνητική ενέργεια από τα κομματικά συμπλέγματα... και κάτι που χθες μόλις δούλεψα
Anna SeretiΕάν δεν εστιάσει ο καθείς μας στον εαυτό του, δεν πρόκειται ν αλλάξει τίποτα.... Αυτά σκέφτομαι κι εγώ Χαρά αυτές τις μέρες.. και μάλιστα χθες έγραψα ένα κειμενάκι και δεν το κοινοποίησα τελευταία στιγμή. Το πρόβλημα είναι τεράστιο στην κοινωνία μας, δεν υπάρχει σεβασμός, ούτε αγάπη στον εαυτό μας από εκεί ξεκινούν όλα... Όλοι μας τα ξέρουμε όλα, υποτιμούμε, δεν ακούμε τον άλλον, θέλουμε να υπερισχύσουμε στους άλλους κλπ που δεν έχουν τελειωμό.... Ε λοιπόν έχουμε και τέτοιους πολιτικούς.. Γιατί εμείς τους εκλέγουμε... Θέλουμε όλοι μας πολύ δουλειά για να έχουμε ελπίδα για καλύτερο μέλλον... Τα φιλιά μου!!
Αννα ΔελταΠολύ ωραία λόγια, μπράβο σου κορίτσι μου γλυκό, αλλά εμείς οι Έλληνες είμαστε μυστήρια όντα, τρεις και η βάρκα τέσσερις, όπου μας σφυρανε γυρίζουμε γι αυτό φτάσαμε εδώ στον πάτο, τέλος πάντων πότε δεν είναι αργά.
νιώθει ελπίδα
