Την γειτονιά των μερμηγκιών , ίσως να μην την γνωρίζετε , ίσως πάλι να σας είναι αδιάφορη.
Δεν σας το κρύβω ότι όταν πληροφορήθηκα ότι υπάρχει πήγα και την επισκέφθηκα. Βρισκότανε σε μια ήρεμη περιοχή που το περιβάλλον της μου θύμισε νοσοκομείο και μάλιστα θάλαμο ασθενών την στιγμή που πλησιάζει το τέλος και επικρατεί μια ιδιαίτερη ηρεμία και γαλήνη.
Η γειτονιά των μερμηγκιών δεν διαθέτει πολίτες αλλά μόνο υπηκόους οι οποίοι εργάζονται νύκτα μέρα χωρίς διακοπή για την συσσώρευση κεφαλαίου και για να έχουν ασφάλεια.
Επίσης δεν υπάρχει το δικαίωμα της αντίρρησης και οι υπήκοοι δεν δικαιούνται να έχουν άλλη άποψη για τίποτα και όλοι ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα .
Γενιές και γενιές ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα χωρίς ποτέ να σκεφτούν κάτι διαφορετικό , να διατυπώσουν κάτι το διαφορετικό , να αρνηθούν , να φύγουν , να αλλάξουν τρόπο ζωής .
Χρόνια τώρα πιστά στρατιωτάκια υπάκουα από την ανατολή του ηλίου μέχρι την δύση του φορτώνονται και κουβαλούν χωρίς σταματημό και συσσωρεύουν για να υπάρχει ασφάλεια .
Όταν γίνει πόλεμος με σκοπό να τους πάρουν αυτά που συγκεντρώσανε τότε πάνε στον πόλεμο να πολεμήσουν και να πεθάνουν υπερασπιζόμενοι την ασφάλεια και την ακεραιότητα του κεφαλαίου .
Χάνεται η ζωή τους μέσα από την ομοιομορφία , την επανάληψη και τον πόλεμο και φεύγει για πάντα .Καθώς σεργιανούσα στην γειτονιά των μερμηγκιών συνάντησα ένα πολύ τυχερό γέρο μέρμηγκα και τον ρώτησα να μου μιλήσει για την γειτονιά των μερμηγκιών .
Ο γέρος μέρμηγκας με κοίταξε στα μάτια και κούνησε το κεφάλι του και άρχισε να μου μιλά .
Είμαι από τους λίγους και πολύ τυχερούς που κατάφερα να γεράσω και δεν δουλεύω πιά γιατί έχω χάσει δυο από τα πόδια μου και είμαι άχρηστος πλέον .
Έφυγε η ζωή μου στο να κουβαλώ , να φορτώνομαι και να κοιμάμαι για να είμαι έτοιμος για την επόμενη μέρα .
Μια ζωή σπίτι ,δουλειά , σπίτι , ύπνος και πάλι από την αρχή και τα χρόνια περάσανε σαν νερό μέσα από τα χέρια μου .
Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια , ήμουν πολύ νέος τότε που επισκέφθηκε την γειτονιά μας ένας μέρμηγκας ποιητής , μας μίλαγε για την ζωή που μας φεύγει μέσα από τα χέρια μας , μας μίλαγε για διάφορα θέματα της γειτονιάς μας , μας διάβαζε ποιήματα , μας περιέγραφε την ζωή που υπάρχει έξω από την δική μας γειτονιά , για την απομόνωση , για την αλλοτρίωση , μας φώναζε γιατί δεν έχουμε όνειρα , που δεν παλεύουμε για την αλήθεια , δεν ερωτευόμαστε , δεν αγαπάμε, δεν ζούμε .
Ταραχθήκαμε όλοι και αρχίσαμε να φωνάζουμε , να διαμαρτυρόμαστε , και να κραυγάζουμε « τι είναι αυτά που μας λες ,ανατρέπουν την ήσυχη κοινωνία μας , απειλούν τα παιδιά μας , εισαγάγουν κενά δαιμόνια , καταστρέφουν την ζωή μας» . Ταραχθήκαμε τόσο πολύ που ορμήσαμε επάνω του και τον δαγκώναμε συνέχεια μέχρι που πέθανε .
Έτσι ήσυχοι , ήρεμοι επιστρέψαμε στην δουλειά μας με ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε το καθήκον μας καθαρίσαμε την γειτονιά μας από τα παράσιτα .
Περάσανε τα χρόνια και μεγάλωσα και κατάλαβα πόσο δίκαιο είχε εκείνος ο μέρμηγκας ποιητής βλέποντας όλα αυτά που μας έλεγε τότε να συμβαίνουν μετα , αλλά να σου πω τίποτα δεν θα αλλάξει και δεν θα αλλάξει γιατί δεν το θέλουν έχουν βολευτεί στην σιγουριά της δυστυχίας τους .
Για να αλλάξει κάτι πρέπει να το θέλουνε και αυτοί δεν το θέλουν ικανοποιούνται με το επιφανειακό , το ψεύτικο , την εικόνα χωρίς περιεχόμενο , ζουν με την ψευδαίσθηση , την αυταπάτη , το εύπεπτο , τον φόβο και συναινούν στην επικράτηση της δικτατορίας της ασημαντότητας για να νιώθουν ότι το τίποτα τους το έχουν όλοι το ίδιο και είναι όλοι ομοιόμορφοι το ίδιο , ένα τίποτα .
Ευχαρίστησα τον σοφό γέροντα μέρμηγκα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής αφήνοντας την γειτονιά των μερμηγκιών μέσα στον φόβο , την ανασφάλεια , την επιβίωση , και την συνεχή δουλειά .
Η γειτονιά των μερμηγκιών είναι μια γειτονιά που τώρα ίσως την αναγνωρίζετε , είναι μια γειτονιά σαν όλες τις άλλες γειτονιές της πόλης σας , της πόλης μας
Dionisios Xenos
Την γειτονιά των μερμηγκιών , ίσως να μην την γνωρίζετε , ίσως πάλι να σας είναι αδιάφορη .Δεν σας το κρύβω ότι όταν πληροφορήθηκα ότι υπάρχει πήγα και την επισκέφθηκα . Βρισκότανε σε μια ήρεμη περιοχή που το περιβάλλον της μου θύμισε νοσοκομείο και μάλιστα θάλαμο ασθενών την στιγμή που πλησιάζει το τέλος και επικρατεί μια ιδιαίτερη ηρεμία και γαλήνη . Η γειτονιά των μερμηγκιών δεν διαθέτει πολίτες αλλά μόνο υπηκόους οι οποίοι εργάζονται νύκτα μέρα χωρίς διακοπή για την συσσώρευση κεφαλαίου και για να έχουν ασφάλεια . Επίσης δεν υπάρχει το δικαίωμα της αντίρρησης και οι υπήκοοι δεν δικαιούνται να έχουν άλλη άποψη για τίποτα και όλοι ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα . Γενιές και γενιές ακολουθούν το ίδιο πρόγραμμα χωρίς ποτέ να σκεφτούν κάτι διαφορετικό , να διατυπώσουν κάτι το διαφορετικό , να αρνηθούν , να φύγουν , να αλλάξουν τρόπο ζωής . Χρόνια τώρα πιστά στρατιωτάκια υπάκουα από την ανατολή του ηλίου μέχρι την δύση του φορτώνονται και κουβαλούν χωρίς σταματημό και συσσωρεύουν για να υπάρχει ασφάλεια . Όταν γίνει πόλεμος με σκοπό να τους πάρουν αυτά που συγκεντρώσανε τότε πάνε στον πόλεμο να πολεμήσουν και να πεθάνουν υπερασπιζόμενοι την ασφάλεια και την ακεραιότητα του κεφαλαίου . Χάνεται η ζωή τους μέσα από την ομοιομορφία , την επανάληψη και τον πόλεμο και φεύγει για πάντα . Καθώς σεργιανούσα στην γειτονιά των μερμηγκιών συνάντησα ένα πολύ τυχερό γέρο μέρμηγκα και τον ρώτησα να μου μιλήσει για την γειτονιά των μερμηγκιών . Ο γέρος μέρμηγκας με κοίταξε στα μάτια και κούνησε το κεφάλι του και άρχισε να μου μιλά . Είμαι από τους λίγους και πολύ τυχερούς που κατάφερα να γεράσω και δεν δουλεύω πιά γιατί έχω χάσει δυο από τα πόδια μου και είμαι άχρηστος πλέον . Έφυγε η ζωή μου στο να κουβαλώ , να φορτώνομαι και να κοιμάμαι για να είμαι έτοιμος για την επόμενη μέρα . Μια ζωή σπίτι ,δουλειά , σπίτι , ύπνος και πάλι από την αρχή και τα χρόνια περάσανε σαν νερό μέσα από τα χέρια μου . Θυμάμαι πριν πολλά χρόνια , ήμουν πολύ νέος τότε που επισκέφθηκε την γειτονιά μας ένας μέρμηγκας ποιητής , μας μίλαγε για την ζωή που μας φεύγει μέσα από τα χέρια μας , μας μίλαγε για διάφορα θέματα της γειτονιάς μας , μας διάβαζε ποιήματα , μας περιέγραφε την ζωή που υπάρχει έξω από την δική μας γειτονιά , για την απομόνωση , για την αλλοτρίωση , μας φώναζε γιατί δεν έχουμε όνειρα , που δεν παλεύουμε για την αλήθεια , δεν ερωτευόμαστε , δεν αγαπάμε, δεν ζούμε . Ταραχθήκαμε όλοι και αρχίσαμε να φωνάζουμε , να διαμαρτυρόμαστε , και να κραυγάζουμε « τι είναι αυτά που μας λες ,ανατρέπουν την ήσυχη κοινωνία μας , απειλούν τα παιδιά μας , εισαγάγουν κενά δαιμόνια , καταστρέφουν την ζωή μας» . Ταραχθήκαμε τόσο πολύ που ορμήσαμε επάνω του και τον δαγκώναμε συνέχεια μέχρι που πέθανε . Έτσι ήσυχοι , ήρεμοι επιστρέψαμε στην δουλειά μας με ήσυχη την συνείδηση μας ότι κάναμε το καθήκον μας καθαρίσαμε την γειτονιά μας από τα παράσιτα . Περάσανε τα χρόνια και μεγάλωσα και κατάλαβα πόσο δίκαιο είχε εκείνος ο μέρμηγκας ποιητής βλέποντας όλα αυτά που μας έλεγε τότε να συμβαίνουν μετα , αλλά να σου πω τίποτα δεν θα αλλάξει και δεν θα αλλάξει γιατί δεν το θέλουν έχουν βολευτεί στην σιγουριά της δυστυχίας τους . Για να αλλάξει κάτι πρέπει να το θέλουνε και αυτοί δεν το θέλουν ικανοποιούνται με το επιφανειακό , το ψεύτικο , την εικόνα χωρίς περιεχόμενο , ζουν με την ψευδαίσθηση , την αυταπάτη , το εύπεπτο , τον φόβο και συναινούν στην επικράτηση της δικτατορίας της ασημαντότητας για να νιώθουν ότι το τίποτα τους το έχουν όλοι το ίδιο και είναι όλοι ομοιόμορφοι το ίδιο , ένα τίποτα . Ευχαρίστησα τον σοφό γέροντα μέρμηγκα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής αφήνοντας την γειτονιά των μερμηγκιών μέσα στον φόβο , την ανασφάλεια , την επιβίωση , και την συνεχή δουλειά . Η γειτονιά των μερμηγκιών είναι μια γειτονιά που τώρα ίσως την αναγνωρίζετε , είναι μια γειτονιά σαν όλες τις άλλες γειτονιές της πόλης σας , της πόλης μας
This is the ninth song from Secret Gardens album Songs From a Secret Garden, from 1995. "Adagio was written in Spain while working on a project in 1988. This...
