ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορικές Αλήθειες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Ιστορικές Αλήθειες. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018

Η ΑΘΕΑΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΚΑΙ ΤΑ "ΘΑΥΜΑΤΑ" ΤΗΣ ΧΟΥΝΤΑΣ




,,..τέσσερις δεκαετίες μετά, οι απολογητές της δικτατορίας των συνταγματαρχών προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, να την κόψουν και να τη ράψουν στα μέτρα τους. Πατούν πάνω στην άγνοια που έχουν οι νεότερες γενιές για την περίοδο και για να καρπωθούν την όποια αγανάκτηση έχει μερίδα των πολιτών ενάντια στο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Άλλωστε πάντοτε η ιστορική άγνοια είναι αυτή που αποτελεί το λίπασμα για την πολιτική αφασία πάνω στην οποία πατά ο φασισμός για να γίνει πιο ελκυστικός. Τα επίσημα όμως στοιχεία διαψεύδουν παταγωδώς αυτές τις φαντασιώσεις.,,



ΣΚΑΝΔΑΛΑ,ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ… ¨ΘΑΥΜΑΤΑ¨
Η αθέατη πλευρά της 7ετίας

Γράφει ο Θράσος Αβραάμ*

Πολλά έχουν γραφτεί για τα οικονομικά σκάνδαλα της Χούντας αλλά και για τα έργα και τις ημέρες των πραξικοπηματιών. Σ αυτό το άρθρο επιχειρώ μια σταχυολόγηση αυτής της αθέατης πλευράς της 7ετίας.

Ας δούμε τα στοιχεία που μαρτυρούν την ιστορική αλήθεια γι’ αυτή την περίοδο.
Καταρχήν με την εγκαθίδρυση του πραξικοπήματος τo πρώτο πράγμα που φρόντισαν να κάνουν οι χουντικοί, ήταν να αυξήσουν τα δικά τους εισοδήματα. Με τον Αναγκαστικό Νόμο 5 του 1967, ο μισθός του πρωθυπουργού υπερδιπλασιάστηκε, από 23.600 σε 45.000 δρχ., των υπουργών και υφυπουργών αυξήθηκε από 22.400 σε 35.000 δρχ., ενώ θεσπίστηκαν – για πρώτη φορά – ημερήσια «εκτός έδρας» 1.000 και 850 δρχ. αντίστοιχα. 
Δεν τους έφτανε όμως η αύξηση των μισθών τους έπρεπε να εξασφαλίσουν και σπίτια. Έτσι το 1970 οι δικτάτορες θεσμοθέτησαν τη στεγαστική αποκατάσταση «αξιωματικών διαδραματισάντων εξέχοντα ρόλον» στο πραξικόπημα.
Επίσης θέσπισαν και τον δικό τους Νόμο ¨περί ευθύνης Υπουργών¨ με σκοπό να εξασφαλίσουν μελλοντική ασυλία. Συγκεκριμένα ο Ν.Δ. 802 της 30.12.1970 περιείχε μια μεταβατική διάταξη (§ 48) βάσει της οποίας δίωξη υπουργού ή υφυπουργού της χούντας μπορούσε να γίνει μόνο με απόφαση των… συναδέλφων τους. Επιπλέον, όλα τα «εγκλήματα δια τα οποία δεν ησκήθη ποινική δίωξις μέχρι της ημέρας συγκλήσεως» της μελλοντικής Βουλής, θεωρούνταν αυτομάτως παραγεγραμμένα!


(Παπαδόπουλος με Τομ Πάπας)

Οι τερατώδεις συμβάσεις
Στις 15 Μαΐου 1967 η χούντα ανέθεσε στην αμερικανική εταιρεία Litton την παροχή «υπηρεσιών οργανώσεως και διεκπεραιώσεως της οικονομικής αναπτύξεως», στην Κρήτη και τη Δ. Πελοπόννησο. Είχε προταθεί το 1966 απ’ την κυβέρνηση των αποστατών (κυρίως τον Μητσοτάκη), αλλά η Βουλή δεν τόλμησε να την ψηφίσει. Η Litton θα εισέπραττε όλα τα έξοδα που έκανε “βοηθώντας” το δημόσιο (συν κέρδος 11% και προμήθεια 2% επί των κεφαλαίων ή των δανείων που θα έφερνε, θεωρητικού ύψους 800.000.000 δολαρίων). Ως “προκαταβολή”, το δημόσιο της κατέβαλε 1.200.000 δολάρια. Η Litton δεν προσέλκυε επενδυτές, δήλωνε όμως έξοδα και πληρωνόταν από το ελληνικό κράτος! 
Τελικά η σύμβαση λύθηκε στις 15.10.69, με καταβολή από το κράτος των δαπανών της εταιρείας -συν 11%- ακόμη και κατά την ...«περίοδο τερματισμού» (ΦΕΚ 1969/Α/268).
Τεράστια ζημιά για το δημόσιο ήταν και η σύμβαση για την κατασκευή της Εγνατίας, που ο Μακαρέζος υπέγραψε με τον αμερικανό εργολάβο Ρόμπερτ Μακντόναλντ (ΦΕΚ 1969/Α/15). Το δημόσιο έβαζε 45 απ’ τα 150 εκατομμύρια δολάρια του έργου, διευκόλυνε τον ¨επενδυτή¨ με ομόλογα 80.000.000 κι εγγυόταν για τα δάνειά του. Το έργο θα γινόταν από έλληνες υπεργολάβους, ενώ ο ανάδοχος θα φρόντιζε απλώς για μελέτες και δάνεια, εισπράττοντας αμοιβή 14% επί των εξόδων. 
«Εάν κατά την διάρκειαν της μελέτης ήθελεν διαπιστωθή» από τον ίδιο πως 150 εκατομμύρια δεν αρκούν, μπορούσε είτε να ψάξει γι’ άλλα είτε απλά να «θεωρηθή εκτελέσας την σύμβασιν άμα τη συμπληρώσει της κατασκευής τμήματος της οδού, ούτινος η αξία ανέρχεται εις δολλ. ΗΠΑ 150.000.000» (άρθρο 1§4). Τελικά, δε βρήκε ούτε τα προβλεπόμενα κι έφυγε αφού όμως προηγουμένως είχε τσεπώσει 4,5 εκατ. δολάρια συν 33,4 εκατ. σε ομόλογα ελληνικού Δημοσίου. Η ζημιά για το ελληνικό δημόσιο ανήλθε στα 1 ½ δις δρχ.
Το 1968 η χούντα έκανε μεγάλο δώρο στον ελληνοαμερικανό επιχειρηματία Τομ Πάππας, δίνοντας άδεια για τα εργοστάσια εμφιάλωσης της Κόκα Κόλα. Άδεια που είχαν αρνηθεί οι προδικτατορικές κυβερνήσεις, θεωρώντας το συγκεκριμένο σχέδιο του επιχειρηματία άκρως ανταγωνιστικό προς την εγχώρια παραγωγή αναψυκτικών. Το 1972 οι συνταγματάρχες απάλλαξαν τον Πάπας από τις αντισταθμιστικές υποχρεώσεις για έξι αγροτοβιομηχανικές μονάδες σε διάφορες περιοχές της χώρας(ΦΕΚ 1972/Α/72).
Ο Πάππας ήταν και ο μεσολαβητής της χρηματοδότησης της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον από την ελληνική χούντα το 1968. Συγκεκριμένα όπως αποκάλυψε ο έλληνας δημοσιογράφος Ηλίας Δημητρακόπουλος, που ζούσε στην Ουάσινγκτον, η χούντα ενίσχυσε το ταμείο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον με 549.000 δολάρια. Τα χρήματα αυτά κατ εντολή Παπαδόπουλου και με μοχλό το Ρουφογάλη δόθηκαν προς τον Τζον Μίτσελ, υπεύθυνο της προεκλογικής εκστρατείας του Νίξον.

Το ¨οικονομικό θαύμα¨
Πάρα τα όσο θρυλούνται και στον οικονομικό τομέα οι πραξικοπηματίες ξεχαρβάλωσαν όλους τους οικονομικούς δείκτες, αποσάθρωσαν της εγχώρια παραγωγής με βάρη στο λαό και μια πλασματική ανάπτυξη που πίσω της έκρυβε αθρόες εισαγωγές, επιμήκυνση πιστώσεων και τεχνητή κυκλοφορία χρήματος, που προέκυπτε από αναγκαστικό δανεισμό κι άλλες τέτοιες υψηλού επιπέδου δημοσιονομικές αλχημείες.
 Ειδικότερα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της περιόδου, το δημόσιο χρέος από 32 δισ. δραχμές το 1966 εκτινάχτηκε στα 87,5 δισεκατομμύρια δραχμές τον Ιανουάριο του 1973 ενώ το 1974 απογειώθηκε στα 114 δισ. δραχμές.
 Δηλαδή το δημόσιο χρέος υπερτριπλασιάστηκε! 
 Το επίτευγμα της χούντας ήταν τέτοιο που δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε επί των ημερών της. 
Στο «Βήµα» της 20/10/1973, καταγράφεται ότι στην εξαετία της δικτατορίας το εξωτερικό χρέος αυξήθηκε όσο δεν είχε αυξηθεί από την γέννηση του ελληνικού κράτους το 1821! Σε έξι χρόνια οι χουντικοί έκαναν το χρέος 1,5 φορά µεγαλύτερο απ’ όσο είχε αυξηθεί σε διάστηµα 145 χρόνων!
Το εμπορικό έλλειμμα το 1973 έγινε τέσσερις και πέντε φορές μεγαλύτερο από αυτό του 1968. Παρά τη λογοκρισία που ασκείτο στον Τύπο, ήταν τέτοια η κατρακύλα που δεν κρυβόταν με τίποτα: «Η δεύτερη µεγάλη θυσία της ελληνικής οικονοµίας κατά την περίοδο αυτήν (έγραφε το «Βήμα» στο ίδιο άρθρο) υπήρξε η θεαµατική διόγκωση του εµπορικού ισοζυγίου. Το έλλειµµα του εµπορικού ισοζυγίου από 745 εκατ. δολάρια προβλέπεται ότι θα φτάσει τελικά το τέλος του 1973 τα 2.600 εκατ. δολάρια, δηλαδή περίπου θα τετραπλασιασθεί».
Στην Ελλάδα, που 1961-71 είχε το χαμηλότερο ποσοστό πληθωρισμού μεταξύ όλων των χωρών του ΟΟΣΑ (2,2%), ο δείκτης καταναλωτικών τιμών αυξήθηκε κατά 15,3% από το 1972 έως το 1973 και κατά 37,8% από τον Απρίλη του 1973 μέχρι τον Απρίλη του επόμενου έτους, και μάλιστα σε τομείς όπως τα είδη πρώτης ανάγκης και η υγεία. 
Το 1973 το ποσοστό του πληθωρισμού είχε επιφέρει μειώσεις των πραγματικών μισθών κατά 4%. 
Με λίγα λόγια επί χούντας οι πλούσιοι έγιναν πλουσιότεροι. Οι προσωπικές καταθέσεις μειώθηκαν ως αποτέλεσμα της οικονομικής δυσχέρειας των λαϊκών στρωμάτων από 34,2 δισεκατομμύρια δραχμές το 1972 σε 19,6 δισεκατομμύρια δραχμές το 1973.
Στον αγροτικό τομέα, όπου απασχολείτο το 44% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού, αντί της πενταετούς πρόβλεψης του καθεστώτος για ανάπτυξη 5,2%, η αγροτική οικονομία αναπτύχθηκε κατά μόλις 1,8% στην περίοδο 1967 - 1974, σε αντίθεση με το 4,2% κατά την περίοδο 1963 - 1966. 
Οι εξαγωγές αγροτικών προϊόντων μειώθηκαν από το 63% του συνόλου των εξαγωγών το 1968 στο 48% το 1972. 
Το αποτέλεσμα ήταν το κατά κεφαλήν αγροτικό εισόδημα να πέσει από το 55% στο 43% του μέσου κατά κεφαλήν εθνικού εισοδήματος .
Οι φόροι που επιβάρυναν τον ελληνικό λαό ανέρχονταν στο 91% επί του συνόλου των φορολογικών εσόδων του καθεστώτος τα οποία αυξάνονταν σταθερά. Τα φορολογικά έσοδα από 27,4% του ΑΕΠ το 1966, επί συνταγματαρχών και μέχρι το 1972 αυξήθηκαν στο 29,2%. Αυτά για τα λαϊκά στρώματα. 
Από την άλλη oi φόροι επί των επιχειρήσεων μειώθηκαν κατά 10,9% την περίοδο 1972 – 73.Η φορολογική μεταρρύθμιση του 1968 μετέφερε το φορολογικό φορτίο στους ώμους των εργαζομένων με τις μεγάλες επιχειρήσεις να απολαμβάνουν μεγαλύτερα φορολογικά προνόμια. Αποτελέσμα ήταν οι φοροαπαλλαγές 464 μεγάλων επιχειρήσεων το 1971 ήταν κατά τρεις φορές υψηλότερες από τους φόρους που οι ίδιες εταιρείες είχαν καταβάλει!

Τα φορολογικά έσοδα από τις ναυτιλιακές εταιρείες μειώθηκαν από 109 εκατομμύρια δραχμές το 1968 σε 29 εκατομμύρια το 1972 (μείωση 73%!),περίοδος κατά την οποία ο ελληνικός στόλος αυξήθηκε κατά 16,7 εκατομμύρια τόνους. 
Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών αυξήθηκε κατά οχτώ φορές, μεταξύ του 1967 και 1972. 
Το ισοζύγιο πληρωμών από μέσο πλεόνασμα 14,6 εκατ. δολαρίων την περίοδο 1960 - 66, εμφάνισε μέσο έλλειμμα την περίοδο 1967-73 ύψους 117 εκατομμυρίων δολαρίων. 
 Μ ένα εργατικό δυναμικό φτηνό και φιμωμένο έχουμε απαλλαγές από δασμούς και πακτωλός επιχορηγήσεων (Νόμοι 89/1967 και 378/1968) σε εργολάβους, βιομήχανους, μεγαλεμπόρους, μεγαλοξενοδόχους με επιβολή 300 ειδικών μέτρων παροχής πλήρους ελευθερίας στο εγχώριο και ξένο κεφάλαιο να κερδοσκοπεί χωρίς κανέναν έλεγχο.

Το «Τάμα του Έθνους»

Αποτελεί ίσως ένα από τα πλέον εμβληματικά σκάνδαλα της χούντας καθώς πρόκειται για έναν συνδυασμό θρησκευτικής εκμετάλλευσης με τη μεγαλομανία του δικτάτορα αλλά και το ξάφρισμα υπέρογκων δημόσιων κονδυλίων.


Στις 14 Δεκεμβρίου 1968 ο Παπαδόπουλος εξήγγειλε την ανέγερση ενός μνημειώδους ναού του Σωτήρος στα Τουρκοβούνια ως εκπλήρωση, υποτίθεται, της σχετικής υπόσχεσης της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης του 1829 προς το Θεό σε περίπτωση απελευθέρωσης της Ελλάδας. 
Για την επίβλεψή του έργου συστήθηκε το Μάιο του 1969 μια Ανώτατη Επιτροπή με πρόεδρο τον ίδιο τον πρωθυπουργό Γ. Παπαδόπουλο και μέλη τον αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο, τους υπουργούς Εσωτερικών Στ. Παττακό, Συντονισμού Ν. Μακαρέζο, Παιδείας Θ. Παπακωνσταντίνου, Δημ. Έργων Κ. Παπαδημητρίου και τον υφυπουργό Προεδρίας Κ. Βοβολίνη.
Τον Ιούνιο του 1969 ανακοινώθηκε η σύσταση Ειδικού Ταμείου για την οικονομική διαχείριση του “τάματος“. 
Σύμφωνα με τον τελικό απολογισμό του που δημοσιεύθηκε μετά την ανατροπή του Παπαδόπουλου («Εστία» 19.1.1974), σ’ αυτό είχαν εισρεύσει 453,3 εκατομμύρια δρχ., εκ των οποίων είχαν εξαφανιστεί τα 406 εκατομμύρια! 
Όλα απαλλοτριώσεις, προπαρασκευαστικά έργα, μελέτες, εργασίες διοικήσεως και λειτουργικά. Από τα 453,3 εκατομμύρια τα 230 ήταν δάνεια. 
Τα 180 προήλθαν από εισφορές και δωρεές, τμήμα των οποίων κάλυψαν φορείς του Δημοσίου – π.χ. η Αγροτική Τράπεζα έδωσε 10 εκατομμύρια. 
Τα υπόλοιπα 43,3 εκατομμύρια ήταν επιχορήγηση από τον τακτικό προϋπολογισμό.Κανένας μέχρι σήμερα δεν γνωρίζει πόσοι πραξικοπηματίες μαζί με ευνοούμενούς τους έλαβαν μέρος σε αυτό το τρομακτικών διαστάσεων φαγοπότι. Την επίβλεψη πάντως, όπως προανέφερα, την είχε σύσσωμη η αφρόκρεμα του καθεστώτος.
Τα «μαύρα« κρέατα
Είναι το μόνο σκάνδαλο που δικάστηκε επί χούντας και αφορούσε τη χούντα, για λόγους που είχαν να κάνουν με την νομιμοποίηση της ανατροπής του Παπαδόπουλου από τον Ιωαννίδη. 
Τι ακριβώς είχε συμβεί; Πρόκειται για κρέατα της Αργεντινής που έμεινα αδιάθετα και μαύριζαν. 
Η γραπτή εντολή του Παττακού, στις 21 Σεπτεμβρίου 1972 έλεγε να «διατεθούν το ταχύτερον εις την κατανάλωσιν» τα κρέατα. Μεγαλέμποροι είχαν δωροδοκήσει αξιωματούχους του καθεστώτος, για να αποκτήσουν μονοπωλιακά προνόμια στην εισαγωγή κρέατος. 
Μάλιστα για να προωθηθούν στην αγορά τα προβληματικά κρέατα, απαγορεύτηκε για κάποιο διάστημα η διάθεση των ντόπιων.
 Μολονότι, υπήρχε γραπτή εντολή Παττακού, την πλήρωσε μόνο ο υφυπουργός Εμπορίου Μιχαήλ Μπαλόπουλος που καταδικάστηκε τον Ιούνιο του ’74 σε ποινή φυλάκισης 3,5 ετών.

Όλα στους ¨ημετέρους¨
Δεν είχε συμπληρωθεί ούτε ένας χρόνος από το πραξικόπημα και ο εκδότης της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος κεντρικός προπαγανδιστής της χούντας, Σάββας Κωνσταντόπουλος εξομολογείται γραπτά στον παλιό του πάτρωνα Κωνσταντίνο Καραμανλή:
 «Λυπούμαι, διότι είμαι υποχρεωμένος να μνημονεύσω και ένα άλλο εκτάκτως λυπηρόν φαινόμενον. Ενεφανίσθη και αναπτύσσεται μία νέο-φαυλοκρατία (ατομικά ρουσφέτια, προσωπικαί εξυπηρετήσεις, τακτοποιήσεις συγγενών, ατομική προβολή κοκ)» («Αρχείο Καραμανλή», τ.7ος, σ.50).Σε τι ακριβώς, όμως, αναφερόταν ο Κωνσταντόπουλος όταν έγραφε για νέα φαυλοκρατία;
Ο Μακαρέζος διόρισε υπουργό Γεωργίας κι αργότερα Βορείου Ελλάδος τον κουνιάδο του, Αλέξανδρο Ματθαίου. Ο Λαδάς έκανε τον ένα ξάδερφό του διοικητή της ΑΣΔΕΝ και τον άλλο Γ.Γ. Κοινωνικών Υπηρεσιών. 
Ο γαμπρός του Παττακού Αντρέας Μεϊντάσης επιδόθηκε σε μπίζνες με το Δήμο Αθηναίων, από την κατασκευή του υπόγειου γκαράζ της Κλαυθμώνος μέχρι μια τεχνική μελέτη αξιοποίησης δημοτικού ακινήτου, ύψους 1.109.000 δρχ.
Τα αδέρφια του αρχιπραξικοπηματία βολεύτηκαν κι αυτά. Ο Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος ως στρατιωτικός ακόλουθος, Γ.Γ. του Υπ. Προεδρίας, Περιφερειακός Διοικητής Αττικής και υπουργός παρά τω πρωθυπουργώ. 
Ο Χαράλαμπος Παπαδόπουλος αναρριχήθηκε αστραπιαία στην υπαλληλική ιεραρχία για να αναλάβει Γ.Γ. Δημ. Τάξεως.
Ειδική κατηγορία σκανδάλων αποτελούν οι ανεξέλεγκτες δανειοδοτήσεις ημετέρων. 
Αποκαλυπτικά είναι δυο έγγραφα του τότε αρχηγού της ΚΥΠ Μιχαήλ Ρουφογάλη που αποκάλυψε ο Ταχυδρόμος (29.8 και 12.9.74), με το ενδοκαθεστωτικό φακέλωμα «δανείων άτινα θεωρούνται χαριστικά ή επισφαλή», καθώς και των παραγόντων που «παρενέβησαν» για τη χορήγησή τους. Το συνολικό ύψος των χορηγηθέντων δανείων ήταν 1.519.000.000 δρχ. και των «υπό έγκρισιν» 1.644.000.000 δρχ.
Ξεχωριστή αναφορά πρέπει να γίνει και για τον ¨λιτό βίο¨ των χουντικών. Παροιμιώδης ήταν η χλιδή με την οποία ζούσε το αντιβασιλικό ζεύγος Ζωιτάκη και η εξωφρενική επίδειξη πλούτου που έκανε ο αρχηγός της Κεντρικής Υπηρεσίας Πληροφοριών, Μ. Ρουφογάλης. 
Αξίζει κανείς να διαβάζει τις αναμνήσεις της γυναίκας του Ντέλλας, φωτομοντέλου, για να καταλάβει τόσο την πλουσιοπάροχη ζωή που έκαναν αλλά και τις σχέσεις τους με εφοπλιστές και μεγαλοεπιχειρηματίες της εποχής.
«Αρχίζω να ράβω την καινούρια μου γκαρνταρόμπα στους μετρ της ραπτικής για τους οποίους μέχρι τώρα έκανα επιδείξεις. Η ζωή μου έχει αλλάξει τελείως, το ίδιο και η συμπεριφορά όλων απέναντί μου. Μου φέρονται με έκδηλο σεβασμό και τα κοπλιμέντα τους είναι υπερβολικά. Αλλά μου αρέσει. Εγώ εξακολουθώ να φέρομαι φιλικά προς τους παλιούς γνωστούς και τους κανούριους, πλούσιους φιλοχουντικούς επιχειρηματίες που πληθαίνουν μέρα με τη μέρα μαζί με τα ραβασάκια για ρουσφέτια. Αισθάνομαι πως έχω υποχρέωση να εξυπηρετήσω τους πάντες. Ο Μιχάλης συνήθως δεν αρνείται. Γεύομαι τη δύναμη της εξουσίας, και με μαγεύει» (σ.85-6). 
Στην ιδιαίτερη πατρίδα της, τη Βέροια, «έρχονται πολλοί να με δουν. Γνωστοί και άγνωστοι. Ο πατέρας μου μου δίνει πακέτο τα σημειωματάκια με τα ρουσφέτια που ζητούσαν οι γνωστοί του όλο αυτό τον καιρό και εγώ του υπόσχομαι ότι κάτι θα προσπαθήσω να κάνω». Μεταξύ των αιτημάτων που ικανοποίησε, γράφει, ήταν και η απονομή χάριτος (απ’ τον Παπαδόπουλο) σ’ ένα συντοπίτη της εξαγωγέα, πρώην «μεγάλο ποδοσφαιριστή της τοπικής ομάδας», που είχε καταδικαστεί «με αποδείξεις» για κατασκοπεία υπέρ της Βουλγαρίας (σ.89).
Τους αρραβώνες του ζεύγους τίμησαν «επιλεγμένοι εξωκυβερνητικοί παράγοντες», όπως οι επιχειρηματίες Λάτσης και Κιοσέογλου. «Την επόμενη βδομάδα καινούρια δώρα, καινούριες ανθοδέσμες, φρέσκα ψάρια απ’ όλα τα νησιά της Ελλάδας, κούτες με το καλύτερο χαβιάρι της Περσίας και παγωμένα καβούρια της Αλάσκας καταφθάνουν στο σπίτι. Δεν ξέρω τι να τα κάνω» (σ.88).
Στο γάμο τους, πάλι, παραβρέθηκαν «ο Παύλος Βαρδινογιάννης, ο εφοπλιστής Θεοδωρακόπουλος με το γιο του τον Τάκη, ο Κώστας Δρακόπουλος των διυλιστηρίων, ο Νίκος Ταβουλάρης των ναυπηγείων, το ζεύγος Μποδοσάκη, ο Αγγελος Κανελλόπουλος των τσιμέντων ‘Τιτάν’ με τη γυναίκα του, ο Τομ Πάππας, ο Γ. Λύρας, ο Γιώργος Ταβλάριος, εφοπλιστής από τη Νέα Υόρκη με τη γυναίκα του και ο Γιάννης Λάτσης με τη μεγάλη του κόρη, αφού η γυναίκα του την ίδια μέρα πάντρευε την ανηψιά της σε άλλη εκκλησία» (σ.95). 
Εύγλωττη για τις στενές σχέσεις χουντικής ηγεσίας και μεγαλοκαπιταλιστών είναι η περιγραφή ενός ιδιωτικού ταξιδιού της Ντέλλας με τη Δέσποινα Παπαδοπούλου στο Παρίσι: «Μένουμε σε μεγάλες σουΐτες στο Intercontinental. Ερχονται να μας επισκεφθούν με το τραίνο από τη Γενεύη ο Γιάννης Λάτσης και η σύζυγός του Εριέτα. Είναι πολύ φίλοι της Δέσποινας. [...] Πηγαίνουμε σε όλα τα καλά μαγαζιά της Φομπούρ Σεντ Ονορέ. Η Δέσποινα έχει αφεθεί στο γούστο μου. [...] Λόγω της παρατεταμένης κακοκαιρίας, πηγαίνουμε οδικώς στις Βρυξέλλες με λιμουζίνα που μας έστειλε ο Ωνάσης» (σ.87).
Οι επαφές αυτές δεν ήταν αυστηρά κοινωνικές. Λίγο μετά το Πολυτεχνείο, π.χ., το ζεύγος Ρουφογάλη τρώει στο σπίτι του με το Λάτση. Αρχηγός της ΚΥΠ κι εφοπλιστής «συζητούν για τα διϋλιστήρια και τα προβλήματα που έχει». Μετά το τέλος της κουβέντας, ο δεύτερος προθυμοποιείται να συνοδεύσει τη γυναίκα του πρώτου στο Λονδίνο, για κάποιες ιατρικές εξετάσεις (σ.100). 
Μια στιχομυθία του Ρουφογάλη φωτίζει, τέλος, καλύτερα την τυχοδιωκτική διαχείριση του δημόσιου πλούτου από τα ηγετικά στελέχη της χούντας:
«Ενα βράδυ ο Χρήστος Μίχαλος, τότε υπουργός, μισοαστειευόμενος, του λέει ότι τώρα που παντρεύτηκε θα πρέπει να κάνουν καμιά δουλειά να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται. Ο Μιχάλης, ατάραχος, του λέει να μην ανησυχεί. ‘Οσο είμαστε στα πράγματα δεν μας χρειάζονται λεφτά και, αν πέσουμε, τα λεφτά δεν θα μας σώσουν’. Ξεσπάει σε γέλια. Εγώ παγώνω, μαζί μου κι ο Μίχαλος» (σ.98).



(Χλιδάτη ζωή... Παττακός)


Εν κατακλείδι, τέσσερις δεκαετίες μετά, οι απολογητές της δικτατορίας των συνταγματαρχών προσπαθούν να ξαναγράψουν την ιστορία, να την κόψουν και να τη ράψουν στα μέτρα τους. Πατούν πάνω στην άγνοια που έχουν οι νεότερες γενιές για την περίοδο και για να καρπωθούν την όποια αγανάκτηση έχει μερίδα των πολιτών ενάντια στο πολιτικό σύστημα της Μεταπολίτευσης. Άλλωστε πάντοτε η ιστορική άγνοια είναι αυτή που αποτελεί το λίπασμα για την πολιτική αφασία πάνω στην οποία πατά ο φασισμός για να γίνει πιο ελκυστικός. Τα επίσημα όμως στοιχεία διαψεύδουν παταγωδώς αυτές τις φαντασιώσεις.


Θράσος Αβραάμ είναι πρώην εκδότης, δημοσιογράφος, πτυχιούχος του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας και Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2018

ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΘΛΙΟΤΗΤΕΣ ΤΗΣ ΕΡΤ !!





ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ

Ανακοίνωση για το χυδαίο αντικομμουνιστικό ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ


Σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για το χυδαίο αντικομμουνιστικό ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ αναφέρει:  
«Το χυδαίο και ανιστόρητο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ "Την ημέρα που...", το οποίο προβάλλεται αυτές τις ημέρες, είναι ένα μνημείο ιστορικής διαστρέβλωσης και παραχάραξης, βγαλμένο από τις πιο σκοτεινές ημέρες του πιο ωμού αντικομμουνισμού.
Το δήθεν "ιστορικό" ντοκιμαντέρ, το οποίο βέβαια δεν στηρίζεται σε αντικειμενικά ιστορικά τεκμήρια, αλλά σε μια "κουτσομπολίστικη" προσέγγιση της ιστορίας, αναπαράγει όλη την αντικομμουνιστική - αντισοβιετική άποψη των Βρετανών και των Αμερικανών για την ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Καλλιεργεί την ανιστόρητη θεωρία των δύο άκρων. Κρύβει ότι ο πόλεμος έγινε εξαιτίας των αντιθέσεων ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη για το ξαναμοίρασμα του κόσμου. Σπιλώνει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της ΕΣΣΔ στη συντριβή του ναζισμού και του φασισμού. Αποτελεί μια τεράστια προσβολή απέναντι στην ιστορική αλήθεια, αλλά και σε όσους πάλεψαν, θυσιάστηκαν, αγωνίστηκαν με το όπλο στο χέρι ενάντια στο φασιστικό άξονα.
Για το γεγονός αυτό ευθύνη δεν έχει μόνο η διοίκηση της ΕΡΤ, αλλά και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ -ΑΝΕΛ. Η χρονική στιγμή μόνο τυχαία δεν είναι. Η κυβέρνηση έχει υιοθετήσει όλη την πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, οπότε είναι λογικό να υιοθετεί και την άποψή τους για τα ιστορικά γεγονότα.
Γι’ αυτό το λόγο και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Ν. Καραθανασόπουλος, προέβη σε έντονο διάβημα διαμαρτυρίας προς τον εποπτεύοντα υπουργό Ψηφιακής Πολιτικής και Ενημέρωσης, Ν. Παππά.
Ο λαός και οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, που δεν πάλεψαν για να μεταδίδει η κρατική ραδιοτηλεόραση τέτοιες αθλιότητες, ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους».
Για να μην Ξεχνάμε Πέρυσι ξέπλεναν τους ΝεοΝαζί:
https://www.imerodromos.gr/kratos-ert-xeplenoun-nazi-animera-28is-oktovriou-tou-nikou-mpogiopoulou/?fbclid=IwAR0OmAUkRZsF_lmWR1SEVeRUx7VUEFs-WsijFmHdO2cSXA35U7-4OJFhau8

Το ναζιστοπλυντήριο της ΕΡΤ

    Το διέπραξαν πέρσι, το επανέλαβαν και φέτος. Σήμερα η τηλεόραση του κράτος του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, του κράτους της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, του κράτους του Ποταμιού και των Κεντρώων, η τηλεόραση του κράτους των πλουτοκρατών, ένα κράτος που αποτελεί συνέχεια εκείνου του κράτους που ποτέ δεν καταδίκασε δωσίλογους και μαυραγορίτες και έχτιζε τους «νέους Παρθενώνες» του με τα βόλια των χιτών και των ταγματασφαλι(η)τών, διέπραξε ξανά την ύβρη:
    Ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου η ΕΡΤ έδωσε βήμα για να «τιμήσουν» την επέτειο στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης στους ναζί της Χρυσής Αυγής! Έδωσε μικρόφωνα (η ΕΡΤ) για να βγάλει λόγο ένα ναζιστόμουτρο, ο νεο-χίτης Κασιδιάρης, υπέρ φασίστα Μεταξά, δωσιλογισμού  και εθνικιστικής σκοπιανοφαγίας.
    Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Και δεν πρόκειται να τα χαραμίσουμε ούτε για την ΕΡΤ, ούτε για το ΕΣΡ, ούτε για το όποιο θεσμικό πλυντήριο προσφέρεται και επιτρέπει σε μια ναζιστική δολοφονική συμμορία να παριστάνει το “νόμιμο πολιτικό κόμμα”. Πoλύ περισσότερο που εδώ ισχύει στον απόλυτο βαθμό η ρήση: «Μια φωτογραφία – χίλιες λέξεις».
    Ιδού, λοιπόν, ποιοι ποζάρουν σαν «ιδιοκτήτες» της 28ης Οκτωβρίου – και σε ποιους το κράτος και η τηλεόρασή του προσέφερε, πάλι, στασίδι και μικρόφωνα.
    Ιδού ποιοι παριστάνουν τους «επιγόνους» (!) των ηρώων που πολέμησαν στην Πίνδο, στο Αλβανικό Μέτωπο και ενάντια στη γερμανική εισβολή -και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.
    Ιδού ποια είναι η (πραγματική) σχέση τους με την 28η Οκτωβρίου – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.
    Ιδού η (πραγματική) σχέση τους με εκείνους, τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς ναζί, που επιτέθηκαν και ρήμαξαν τότε την Ελλάδα – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα:
Ο υποφυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Χρήστος Παππάς, σε μια από τις πολλές επισκέψεις του στον τάφο του Μουσολίνι στο χωριό Πρεντάπιο της Ιταλίας. Ο «πατριώτης» αποδίδει φόρο τιμής στο ίνδαλμά του: Τον Μουσολίνι! Ο Παππάς, ευλαβικός προσκυνητής στον τάφο του φασίστα, του δικτάτορα που επιτέθηκε στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940…
Ο Παππάς, ο λάτρης του Μουσολίνι, ο χρυσαυγίτης που απευθύνει… γνήσιο «πατριωτικό» (άμα τε και… αρχαιοελληνικό) χαιρετισμό στον Ντούτσε του. Ο Παππάς και οι όμοιοί του. Αυτοί είναι που παριστάνουν τους «ιδιοκτήτες» της 28ης Οκτωβρίου!
Σε αυτούς, που μαθαίνουν παιδάκια να φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ», δόθηκε το μικρόφωνο σήμερα από την ΕΡΤ για δηλώσεις υπέρ… 28ης Οκτωβρίου. 
Σε αυτούς, στους απογόνους των Ες – Ες, στην – καθ’ ομολογία τους – «σπορά των ηττημένων του ‘45», πρόσφερε στασίδι και μικρόφωνα το κράτος στην επέτειο του «Όχι».
    Σε αυτόν τύπο, με τον αγκυλωτό του ναζισμού στο χέρι, έδωσε μικρόφωνα η ΕΡΤ για να παραστήσει τον «ιδιοκτήτη» της 28ης Οκτωβρίου. Στον ίδιο τύπο, που ένα χρόνο πριν μπουν στη Βουλή, έγραφε: 
«Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού;(…). Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…)» (Ηλ.Κασιδιάρης, εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», 20/4/2011).
    Σε αυτούς έδωσε βήμα ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου το κράτος του «δημοκρατικού συνταγματικού τόξου». Σε αυτούς έδωσε μικρόφωνα η κρατική ΕΡΤ.
    Έτσι παίζεται το παιχνίδι όσων αποπατούν πάνω στην Ιστορία και έτσι βρίσκει πλάτες μια ναζιστική δολοφονική συμμορία να παριστάνει το «νόμιμο πολιτικό κόμμα».
    Αιδώς Αργείοι! 

Τρίτη 8 Μαΐου 2018

Μία Αληθινή Ιστορία από Τούρκους Ψαράδες και Ένα Αθλητικό Γεγονός που Θα Σε Καθηλώσει:

Και το Αθλητικό Γεγονός που ξεκίνησε το 1930...,
-Απέναντι στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς και Απ' τις δύο Μεριές του Αιγαίου
Θα σας πω μια ιστορία μικρή:
Ήταν Δεκέμβριος του 2009 όταν Τούρκοι ψαράδες από απέναντι (Τσεσμέ Σμύρνης) φέρανε τα δίχτυα Χιώτη ψαρά τα οποία είχε κατασχέσει η τουρκική ακταιωρός διότι τα είχε καλάρει αυτός μέσα στα τουρκικά νερά. Βγήκανε λοιπόν τα δίχτυα του σε δημοπρασία, οι Τούρκοι ψαράδες αποφάσισαν να συμπαρασταθούν στον Χιώτη συνάδελφό τους που τα έχασε, συνεννοήθηκαν να μην "τα χτυπήσουν" κι έτσι τα πήραν σε τιμή εκκίνησης 480 ευρώ και τα φέρανε μετά Βαΐων και κλάδων πίσω στον ιδιοκτήτη τους.

Ο Σακίρ, ψαράς από τον Τσεσμέ ήταν αυτός που είδε την τουρκική καταδίωξη να μαζεύει τα δίχτυα του Χιώτη, είδε και τον ίδιον τον Χιώτη ψαρά την επόμενη μέρα που πήγε στο σημείο της καλάδας και τα έψαχνε.
 Γνωριζόντουσαν οι δυο τους από το πέλαγος.
Αφού λοιπόν πήρανε τα δίχτυα οι Τούρκοι ψαράδες στη δημοπρασία, τα φέρανε πανηγυρικά με κονβόι βαρκών και τα παραδώσανε μεσοπέλαγα στον συνάδελφό τους από τη Χίο.
Μετά αποβιβάστηκαν όλοι μαζί με τις βάρκες σε παραλιακό ταβερνάκι του νησιού και κάνανε γλέντι τρικούβερτο με ούζα, για να σφραγίσουν τη φιλία και την αλληλεγγύη τους.
Όλα αυτά συνέβησαν μόνον εννέα (9) χρόνια πριν από σήμερα
Εννιά λοιπόν χρόνια πριν συναντήθηκαν μεσοπέλαγα οι βάρκες των Τούρκων ψαράδων με αυτές των Ελλήνων συναδέλφων τους για να τους παραδώσουν τα δίχτυα που είχε κατασχέσει η τουρκική ακταιωρός, όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση.

Εννιά χρόνια επίσης, είχαν περάσει και από την Μικρασιατική καταστροφή, όταν ο νεοϊδρυθείς τότε στη Χίο Προσφυγικός Σύλλογος "Η Αναγέννησις" διοργάνωσε ημερήσια εκδρομή στην απέναντι ακτή, για να πάνε οι άρτι εκδιωχθέντες να δουν τα σπίτια και τα κτήματά τους, να συναντηθούν και με τους Τούρκους πρώην γείτονές τους. Η ίδια και πάλι κατάσταση μεσοπέλαγα. 
Οι Τούρκοι βγήκαν με βάρκες και με μουσικές και υποδέχτηκαν τους παλιούς γειτόνους τους, τους συνόδευσαν στην βόλτα τους και οργάνωσαν γλέντια σε σπίτια και καφενέδες, ομοίως με όργανα μες στις βάρκες τους ξεπροβόδισαν το απόγευμα μέχρι τα μισά του θαλάσσιου στενού Τσεσμέ - Χίου.
Ήταν 1931, εννιά μόλις χρόνια μετά τα γεγονότα της Σμύρνης.
Την ίδια εκείνη χρονιά έγινε και ο ποδοσφαιρικός αγώνας Λαίλαψ Χίου-Καρσιγιακά Σμύρνης, ο οποίος διεκόπη στο 3ο λεπτό λόγω καταιγίδας και για τον οποίον έχω ξαναγράψει.
Τον αγώνα αυτόν τον συνεχίσαμε σε μια συγκινητική ποδοσφαιρική συνάντηση 94 χρόνια μετά στη Χίο, όπου κατέφθασε η Καρσιγιακά με 2.500 οπαδούς της και έγινε η πιο λαμπρή και συγκινητική εκδήλωση φιλίας μεταξύ των λαών των δύο ακτών.
Σας ξαναποστάρω εδώ το βίντεο που έφτιαξαν Τούρκοι ντοκυματερίστες. Αξίζει να αφιερώσετε λίγο χρόνο:
απόλαυσε Στιγμές:
Γιάννης Μακριδάκης
H Φωτο από επεξεργασία του blog

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2018

2-2-43 ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ: Έτσι Ξεκίνησε η Συντριβή του ΧιτλεροΦασισμού.

Aπ' την Ιστορία:
,,η ΕΣΣΔ έδωσε αυτήν τη μάχη εντελώς μόνη και αβοήθητη, παρά τη σημασία που είχε η μάχη του Στάλινγκραντ για την έκβαση ολόκληρου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου,, 
***
,,να γιατί «κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό,τι μπορεί ποτέ να πληρώσει» (Έρνεστ Χέμινγουεϊ).,,

«Δεν υπάρχει γη για μας πέρα από το Βόλγα»! Ήταν τα λόγια του ελεύθερου σκοπευτή Βασίλι Ζάιτσεφ, ενός από τους ήρωες εκείνης της μάχης. Της μάχης που έως εκείνη τη στιγμή δεν υπήρξε παρόμοιά της στην Ιστορία. Η μάχη του Στάλινγκραντ.
   Ήταν 2 Φλεβάρη 1943 – πριν από ακριβώς 75 χρόνια – όταν ολοκληρώθηκε η παράδοση των γερμανικών δυνάμεων στον Κόκκινο Στρατό. Έτσι ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για τη συντριβή του χιτλεροφασισμού.
   Και να γιατί «κάθε άνθρωπος που αγαπά την ελευθερία, χρωστάει στον Κόκκινο Στρατό περισσότερα από ό, τι μπορεί ποτέ να πληρώσει» (Έρνεστ Χέμινγουεϊ).
   Δυο μέρες νωρίτερα, στις 31 Γενάρη του 1943, η Ανώτατη Διοίκηση των Σοβιετικών Ενόπλων Δυνάμεων εκδίδει το Ανακοινωθέν για τη συντριβή των Ναζί στο Βόλγα. Την ίδια μέρα παραδίδεται η νότια ομάδα των γερμανικών ναζιστικών δυνάμεων με επικεφαλής τον διοικητή της 6ης στρατιάς Φ. Πάουλους, που μόλις είχε προαχθεί από τον Χίτλερ σε στρατάρχη. Το ανακοινωθέν ήταν ουσιαστικά η αναγγελία της νίκης στη μάχη του Στάλινγκραντ.
   Στις 2 Φλεβάρη 1943, με την ολοκλήρωση της παράδοσης των ναζί, ο Στάλιν απηύθυνε ημερήσια διαταγή προς τα στρατεύματα του Ντον, όπου έλεγε: 
«Στον αντιπρόσωπο του Αρχηγείου της Ανωτάτης διοίκησης του στρατού, στρατάρχη του πυροβολικού σ. Βορόνοφ. Στον διοικητή των στρατευμάτων του μετώπου του Ντον, στρατηγό σ. Ροκοσόφσκι. Συγχαίρω εσάς και τα στρατεύματα του μετώπου του Ντον για το επιτυχημένο ξεκαθάρισμα των εχθρικών στρατευμάτων που είχαν κυκλωθεί κοντά στο Στάλινγκραντ. Εκφράζω τις ευχαριστίες μου σε όλους τους μαχητές, διοικητές και πολιτικούς καθοδηγητές του μετώπου του Ντον για τις εξαιρετικές αυτές πολεμικές επιχειρήσεις».
   Η μάχη του Στάλινγκραντ κράτησε για σχεδόν 200 ολόκληρα μερόνυχτα.
   Παρότι η ΕΣΣΔ βρισκόταν αντιμέτωπη με 8 ναζιστικές στρατιές, παρότι έδωσε αυτήν τη μάχη εντελώς μόνη και αβοήθητη, παρότι ο συσχετισμός δυνάμεων εκείνης της εποχής ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη χιτλερική Γερμανία ήταν καταθλιπτικός για την πρώτη, το θαύμα έγινε! 
   Το θαύμα της νίκης στο Στάλινγκραντ δεν θα μπορούσε να συμβεί αν δεν στηριζόταν στα τεράστια αποθέματα δύναμης του σοβιετικού λαού για την υπεράσπιση της πατρίδας του και των κοινωνικών του κατακτήσεων.
   Το μέγεθος των απωλειών της Γερμανίας στο Στάλινγκραντ επέδρασε αποφασιστικά στην πορεία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς συγκλόνισε όλη την πολεμική ναζιστική μηχανή. Στη διάρκεια της σοβιετικής αντεπίθεσης καταστράφηκαν 5 ναζιστικές στρατιές. Εξοντώθηκαν ολοκληρωτικά 32 γερμανικές μεραρχίες και 3 ταξιαρχίες. Άλλες 16 μεραρχίες έχασαν το 50%-75% της δύναμής τους και έπαψαν να είναι αξιόμαχες. Οι απώλειες των φασιστικών στρατευμάτων στην περίοδο της σοβιετικής αντεπίθεσης ξεπέρασαν τους 800 χιλιάδες νεκρούς. Τεράστιες ήταν οι καταστροφές πολεμικού υλικού.
«Η μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία των πολέμων».
Ας δούμε τι ήταν αυτό που συντελέστηκε στο Στάλινγκραντ, την «μεγαλύτερη μάχη στην ιστορία των πολέμων» κατά την έκφραση του Στάλιν.
Το καλοκαίρι του 1942, τα γερμανικά στρατεύματα εξαπέλυσαν μεγάλη επίθεση στο Νότιο Τομέα του Ανατολικού Μετώπου. Ένα τμήμα κινήθηκε προς το Στάλινγκραντ και έφτασε στα άκρα της πόλης. Διακηρυγμένος στόχος των γερμανικών στρατευμάτων ήταν η συντριβή της σοβιετικής αντίστασης και η κατάληψη του μεγαλύτερου μέρους των βασικών στρατιωτικών και οικονομικών κέντρων της ΕΣΣΔ.
Για τη ναζιστική επίθεση προετοιμάστηκαν 8 στρατιές, πέντε γερμανικές, μια ρουμάνικη, μια ιταλική και μια ουγγρική, αφού η ευρύτερη περιοχή του Στάλινγκραντ, όπως και η ίδια η πόλη, έπαιζε σημαντικό ρόλο στο πολεμικο-οικονομικό δυναμικό της Σοβιετικής Ένωσης.
Παρά τη σημασία που είχε η μάχη του Στάλινγκραντ για την έκβαση ολόκληρου του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η ΕΣΣΔ έδωσε αυτήν τη μάχη εντελώς μόνη και αβοήθητη, εγκαταλελειμμένη, φτάνοντας πολλές φορές στο χείλος της καταστροφής.
Βλέποντας το συσχετισμό δυνάμεων εκείνης της εποχής ανάμεσα στη Σοβιετική Ένωση και τη χιτλερική Γερμανία, δεν μπορεί παρά να μιλήσει κανείς για θαύμα. 
Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι με την επίθεσή της εναντίον της ΕΣΣΔ, η ναζιστική Γερμανία είχε καταφέρει να καταλάβει τις σοβιετικές αγροτικές και βιομηχανικές περιοχές, που προπολεμικά έδιναν το 71% της παραγωγής χυτοσιδήρου, το 58% του χάλυβα, το 57% του τροχαίου υλικού, το 63% του άνθρακα, καθώς και τον κύριο όγκο του πολεμικού εξοπλισμού και των εφοδίων. Οι κατακτημένες σοβιετικές περιοχές, όπου ζούσε προπολεμικά το 42% του πληθυσμού της χώρας, κάλυπταν το 40% του συνολικού χώρου παραγωγής σιτηρών και το 38% της κτηνοτροφίας.
«Όχι δεύτερο μέτωπο»!
Οι δυτικές δυνάμεις, οι ΗΠΑ και η Αγγλία, αντιμετώπισαν τη μάχη του Στάλινγκραντ ως ευκαιρία να υπάρξει, το λιγότερο, μια αμοιβαία εξασθένηση της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας, ώστε αφενός να ξεμπερδεύουν με το σοσιαλισμό και αφετέρου να διαμοιράσουν τις παγκόσμιες αγορές μεταξύ τους, χωρίς την εμπλοκή του άλλου μεγάλου ιμπεριαλιστή ανταγωνιστή τους, της Γερμανίας.
Έτσι, αρνήθηκαν να ανοίξουν ένα δεύτερο μέτωπο στην Ευρώπη κατά των δυνάμεων του γερμανικού φασισμού κι έδωσαν τη δυνατότητα στον Χίτλερ να συγκεντρώσει στο ανατολικό μέτωπο τεράστιο αριθμό δυνάμεων και πολεμικού υλικού.
Μάλιστα, ο Τσόρτσιλ, με αφορμή το ταξίδι του στην ΕΣΣΔ μέσα στο 1942, γράφει: 
«Σκεπτόμουν την αποστολή που με έφερνε στο θλιβερό αυτό μπολσεβικικό κράτος. Άλλοτε, είχα προσπαθήσει με όλες τις δυνάμεις μου, να το στραγγαλίσω στη γέννησή του και ως την εμφάνιση του Χίτλερ το θεωρούσα θανάσιμο εχθρό της ελευθερίας και του πολιτισμού. Ποιο ήταν τώρα το καθήκον μου; Ο στρατηγός Ουέιβελ, που είχε φιλολογική διάθεση, τα ανακεφαλαίωσε όλα σε ένα ποίημα με πολλές στροφές, που τελείωνε με τις λέξεις: «Οχι δεύτερο μέτωπο το 1942″». (Ουίνστον Τσόρτσιλ: «2ος Παγκόσμιος Πόλεμος», εκδόσεις ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΟΡΦΩΤΙΚΗ ΕΣΤΙΑ, τόμος Δ σελ. 317).
Την επομένη της συνάντησης, ο Στάλιν συνέταξε υπόμνημα, όπου σημειωνόταν: 
«Κατόπιν ανταλλαγής απόψεων γενομένης εις την Μόσχαν την 12 Αυγούστου ε.ε. διεπίστωσα ότι ο Πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας κ. Τσόρτσιλ θεωρεί αδύνατον την οργάνωσιν του δεύτερου μετώπου εις την Ευρώπην κατά το 1942. Ως γνωστόν, η οργάνωσις του δεύτερου μετώπου εις την Ευρώπην κατά το 1942 είχε αποφασιστεί κατά την διάρκειαν της επισκέψεως του Μολότωφ εις Λονδίνον και είχε περιληφθεί εις το κοινόναγγλο- σοβιετικόν ανακοινωθέν, που εδημοσιεύθη την 12 Ιουνίου ε.ε (…). Είναι εύκολον να αντιληφθή κανείς ότι η άρνησις της κυβερνήσεως της Μεγάλης Βρετανίας να δημιουργήση το δεύτερον μέτωπον εις την Ευρώπην εντός του 1942 καταφέρει ηθικόν πλήγμα εναντίον ολοκλήρου της σοβιετικής κοινής γνώμης, που εβασίζετο εις την δημιουργίαν του δεύτερου μετώπου, δυσχεραίνει την θέσιν του Ερυθρού Στρατού εις το μέτωπον και προξενεί ζημίαν εις τα σχέδια της Σοβιετικής Διοικήσεως… Εγώ και οι συνάδελφοί μου νομίζομεν ότι το έτος 1942 παρέχει τους πλέον ευνοϊκούς όρους διά την δημιουργίαν δευτέρου μετώπου εις την Ευρώπην, δεδομένου ότι όλαι αι δυνάμεις των γερμανικών στρατευμάτων, και μάλιστα αι καλύτεραι, είναι απησχολημέναι εις το ανατολικόν μέτωπον, ενώ εις την Ευρώπη έχουν απομείνει ασήμαντοι δυνάμεις, και μάλιστα αι χειρότεραι. Είναι άγνωστον αν το έτος 1943 θα παρέχη τους ιδίους ευνοϊκούς όρους διά την δημιουργίαν δευτέρου μετώπου, όπως το 1942… Αλλά δυστυχώς εγώ δεν κατόρθωσα να πείσω επ’ αυτού τον κύριον Πρωθυπουργόν της Μεγάλης Βρετανίας, ενώ ο κ. Χάριμαν, αντιπρόσωπος του Προέδρου των ΗΠΑ, κατά τις διαπραγματεύσεις εις Μόσχαν, υπεστήριξε απολύτως τον κύριον Πρωθυπουργόν» («Ο Δεύτερος Παγκόσμιος πόλεμος – Η αλληλογραφία Στάλιν – Τσόρτσιλ – Ρούσβελτ – Τρούμαν», εκδόσεις «Μέλισσα», τόμος Α’, σελ. 72-73).
«Από κτίριο σε κτίριο»
Η μάχη για την πόλη του Στάλινγκραντ άρχισε στις 17 Ιούλη του 1942 στον ποταμό Τσιρ και διήρκεσε συνολικά για περίπου 200 μερόνυχτα. Το αμυντικό της στάδιο κράτησε έως τις 18 Νοέμβρη 1942.
Ειδικά το Σεπτέμβρη η πόλη κινδύνεψε να κυριευτεί από τον εχθρό, αφού αυτός κατάφερε να περάσει στο εσωτερικό της και να φτάσει ως το κέντρο της. Μάλιστα, το ραδιόφωνο του Βερολίνου έσπευσε να ανακοινώσει πως το Στάλινγκραντ έπεσε. Αντίστοιχες ανακοινώσεις βγήκαν και στις κατεχόμενες χώρες, όπως και στην Ελλάδα, όπου κυκλοφόρησε προκήρυξη με τίτλο «ΕΠΕΣΕ ΤΟ ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ» (3/2/2002, «Ριζοσπάστης», 
Όμως, στις 19 Νοέμβρη του 1942, ο Κόκκινος Στρατός περνά στην αντεπίθεση. Ως τις αρχές του Γενάρη του 1943 είχε καταφέρει να αντιστρέψει πλήρως την κατάσταση. Οι σοβιετικές στρατιωτικές δυνάμεις άρχισαν την επίθεση για την ολοκληρωτική συντριβή του εχθρού. Η επιχείρηση ολοκληρώθηκε στις 2 Φλεβάρη.
«Η νίκη των στρατευμάτων μας στο Στάλινγκραντ – γράφει ο στρατάρχης Ζούκοφ – αποτέλεσε την αρχή της ριζικής καμπής του πολέμου υπέρ της ΕΣΣΔ…».
Ήταν μια νίκη, που κερδήθηκε με σκληρές μάχες σώμα με σώμα «από κτίριο σε κτίριο, όπου το κάθε κτίριο της πόλης γινόταν ερείπια».

Στη διάρκεια της σοβιετικής αντεπίθεσης καταστράφηκαν δύο γερμανικές, μια ιταλική και δύο ρουμανικές στρατιές. 
Εξοντώθηκαν ολοκληρωτικά 32 γερμανικές μεραρχίες και 3 ταξιαρχίες. Άλλες 16 μεραρχίες έχασαν το 50%-75% της δύναμής τους και έπαψαν να είναι αξιόμαχες. Οι απώλειες των φασιστικών στρατευμάτων στην περίοδο της σοβιετικής αντεπίθεσης ξεπέρασαν τους 800 χιλιάδες νεκρούς. Τεράστιες ήταν οι καταστροφές πολεμικού υλικού.
 Το μέγεθος των απωλειών επέδρασε αποφασιστικά στη γενική στρατηγική κατάσταση, συγκλόνισε όλη την πολεμική μηχανή της ναζιστικής Γερμανίας.
Νίκη – ορόσημο
Ο ηρωικός αγώνας των κατοίκων του Στάλινγκραντ και του σοβιετικού στρατού απέσπασε τον παγκόσμιο θαυμασμό. Ήταν μια νίκη, στην οποία υποκλίθηκαν όλοι. «Είναι μία καταπληκτική νίκη», αναγκαζόταν να γράψει ο Τσόρτσιλ στον Στάλιν.
Ο Ρούζβελτ, στο δικό του μήνυμα, χαρακτήρισε το γεγονός «ως ένα από τα λαμπρότερα κεφάλαια του πολέμου των λαών που ηνώθησαν εναντίον του ναζισμού και των μιμητών του». Έως τη μάχη του Στάλινγκραντ στην Ιστορία δεν υπήρχε παρόμοια περίπτωση κύκλωσης και ολοκληρωτικής καταστροφής τόσο μεγάλης στρατιωτικής δύναμης.
Η συντριβή των Ναζί στο Βόλγα σήμανε την αρχή της αποφασιστικής στροφής στο Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο και σε όλο το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο σοβιετικός στρατός αποσπά τη στρατηγική πρωτοβουλία και δεν την αφήνει μέχρι την οριστική συντριβή της ναζιστικής Γερμανίας. 
Η μάχη του Στάλινγκραντ αποτελεί το ορόσημο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου καθώς από εκεί και πέρα αρχίζει η εκδίωξη των εισβολέων από το σοβιετικό έδαφος και η απελευθέρωση των λαών της Ευρώπης από το χιτλεροφασιστικό ζυγό.