Ακόμα να τους περάσει το σοκ της Πρωτομαγιάς και παραληρούν…

Η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη εμφανίστηκε σήμερα το πρωί σε εκπομπή στην ΕΡΤ και μίλησε για τα θέματα της επικαιρότητας.

Η συζήτηση ξεκίνησε με το θέμα του συγχρωτισμού στις πλατείες, με τη βουλευτή του ΚΚΕ να βάζει το θέμα στη σωστή του διάσταση.

Μετά από δυο μήνες αποκλεισμού, τα νέα παιδιά βγήκαν έξω κι αυτό είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα του κόσμου. Αν το δικό μου παιδί δεν ήθελε να βγει έξω, θα ανησυχούσα ότι έχει κατάθλιψη. Τα θεωρούν ικανά για να ψηφίσουν, για να δουλέψουν ως ντελιβεράδες, αλλά ηλίθια για να προστατευτούν και να μην κολλήσουν τον ιό;
Ειδικά στην Αθήνα, όταν είναι κλειστά τα μαγαζιά, οι ελεύθεροι χώροι δεν περισσεύουν κι είναι ευθύνη της πολιτείας αυτό, όπως και να μην αντιμετωπίζει την κατάσταση με ύφος βαρύμαγκα και διάθεση άσκησης εξουσίας.

Για να προσθέσει λίγο αργότερα:

Στις πλατείες ήταν εύκολο να κάνουν ελέγχους. Σε χώρους εργασίας πήγαν οι αστυνομικοί; Να δουν αν τηρούνται αποστάσεις και μέτρα ασφαλείας; Είπαμε να προσαρμοστούμε στις έκτακτες συνθήκες, όχι να γίνει όλη η ζωή μας ένα σποτάκι.

Σημείωσε πως είναι αστεία η εκτίμηση πως η νεολαία βγήκε έξω, γιατί είδε πως δεν έπεσαν πρόστιμα στη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ και πως αυτά τα τσουβαλιάσματα ΚΚΕ, Εκκλησία κτλ, είναι ο πιο εύκολος δρόμος προς τον εκφασισμό.
Σχετικά με τον κορονοϊό είπε ότι ο κόσμος άκουσε τους ειδικούς και έμεινε σπίτι, γιατί γνώριζε πως είχε να κάνει με ένα κακό σύστημα Υγείας με πολλές ελλείψεις και πως αν αρρωστήσει μαζικά πολύς κόσμος, το σύστημα δεν μπορεί να τους περιθάλψει όλους, και κάποιοι θα πέθαιναν, όπως έγινε σε άλλες χώρες. Ανάμεσά τους και κάποιες που έχουμε μάθει να θαυμάζουμε, όπως η “σοσιαλιστική” Σουηδία, όπου έχουν ιδιωτικοποιηθεί τα πάντα και εφάρμοσε την τακτική της “ανοσίας της αγέλης”.
Στο τέλος μίλησε και για την υπόθεση της Μαρφίν και το ζήτημα της στάσης του ΚΚΕ για την περιβόητη πλακέτα και σχολίασε το μήνυμα “όλοι μαζί” που θέλει να περάσει ως συμβολισμό η κυβέρνηση.

Ακούμε συνέχεια όλοι μαζί και όλοι μαζί, αλλά στην κατανομή του πλούτου και στην τσέπη είναι χώρια. Δεν μπορεί το “όλοι μαζί” να το χρησιμοποιούν για συμβολισμούς που βολεύουν την άρχουσα τάξη.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η εργοδοσία κάνει εγκλήματα. Να δούμε αυτό το “όλοι μαζί” την επόμενη φορά που θα γίνει ένα εργατικό δυστύχημα.

Δεν είναι τυχαίο πως αυτή ειδικά η τοποθέτηση, που χαλούσε τη σούπα της κυβέρνησης, προκάλεσε φαιδρές αντιδράσεις από την Ομάδα Αλήθειας, που σπάνε κάθε γραφικόμετρο, πχ εδώ και εδώ, όπου σχολιάζουν ακόμα και το στιγμιαίο lapsus της Κανέλλη για την ημερομηνία της αντιφασιστικής νίκης, που το διόρθωσε άμεσα.
Η Κανέλλη κάνει λάθος και μια φωνή τη διορθώνει στον αέρα. Αυτή είναι οργάνωση… ήταν το κωμικό σχόλιο του επιτελείου.
Ακόμα να τους περάσει το σοκ της Πρωτομαγιάς και παραληρούν…

katiousa.gr

«O ΧΡΥΣΟΣ ΚΑΙ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Της Ευρωελλάδας»

Ο χρυσός και η πραγματικότητα

-Θυμάστε, σύντροφοι, εκείνη τη διαφήμιση πριν από κάμποσα χρόνια, με σλόγκαν «Ο χρυσός μάς ενώνει»; 

Ε λοιπόν, μερικά χρυσά μετάλλια στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, κι ασημένια και χάλκινα, έγινε μια εμπορική - επικοινωνιακή προσπάθεια να «μας ενώσει» όλους, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, φασίστες και κομμουνιστές, εξουσιαστές και υπηκόους, σε μια γιορτή λήθης, πριν καλά καλά σαραντίσουν οι νεκροί στο Μάτι. 

Οχι ότι δεν είναι χαρά να βλέπεις επιδόσεις αθλητών που εκ των πραγμάτων και εκ του συστήματος ευχαριστούν για την υπομονή, την αντοχή και τη στήριξη πρώτα τις οικογένειές τους κι αμέσως μετά τους χορηγούς τους. Είναι. Στιγμιαία και καθόλου πολιτικά ανταποδοτική. Δεν μπορεί όμως να είναι και εξοβελισμός συναισθηματικός της πραγματικότητας και της ιδιωτικοποίησης του κράτους σε επίπεδο καπιταλιστικού κακουργήματος.

Τα τελευταία έξι χρόνια, οι κρατικές επιχορηγήσεις στον ερασιτεχνικό αθλητισμό, στις ομοσπονδίες, μειώθηκαν κατά περίπου 65%! Το ίδιο έγινε και στον ΣΕΓΑΣ (εκεί που ο πρόεδρός του κατάφερε να αναπτύξει ένα μεγάλο χορηγικό πρόγραμμα, κατά το «ανάγκα και θεοί πείθονται»).

Κι αν τα λεφτά είναι το ένα ζήτημα - άλλοθι, το άλλο είναι η τεράστια φθορά και απαξίωση υποδομών και εγκαταστάσεων, χιλιοπληρωμένων από τον φορολογούμενο εξαντλημένο λαό, προ και μετά Ολυμπιάδας. Ειδικά για τον στίβο, ενδεικτικά το κλειστό στάδιο της Παιανίας παραμένει ανενεργό, παρά τη σχετική δέσμευση του πρωθυπουργού πριν από δύο χρόνια και παρά τα κάποια χρήματα που βρέθηκαν και δόθηκαν χωρίς να έχουν καν αρχίσει οι εργασίες αποκατάστασης. Η «Ευρωελλάδα», που θα άλλαζε απ' τ' αριστερά την Ευρώπη, είναι μια από τις ελάχιστες ευρωπαϊκές χώρες χωρίς κλειστό στάδιο για προπονήσεις και αγώνες το χειμώνα.

Στην Αττική και στη Θεσσαλονίκη, στάδιο για αγώνες στίβου δεν υπάρχει. Γιατί τόσο το κεντρικό στο Καυταντζόγλειο, όσο και το βοηθητικό στο ΟΑΚΑ χρειάζονται αλλαγή ελαστικού τάπητα.

 Στο δε ΟΑΚΑ, ο ΣΕΓΑΣ και οι άλλες ομοσπονδίες πληρώνουν για να το χρησιμοποιήσουν, αυτό που φτιάχτηκε με χρήματα του ελληνικού λαού, ο οποίος πρέπει να συνεχίσει να πληρώνει για να μπορεί να χαίρεται όσο κρατάει η ανάκρουση του εθνικού ύμνου στην απονομή μεταλλίων. 

Ο στίβος της πολιτικής εισπράττει στο ακέραιο την υπεραξία των ταλέντων και των προσπαθειών τους, ενώ εδώ και δεκαπέντε χρόνια το Πανθεσσαλικό Στάδιο π.χ. δεν αξιοποιείται, γιατί δεν έχει όργανα για στίβο, αν και τώρα ίσως κάτι γίνει, γιατί συγκινήθηκαν κάποιοι χορηγοί. 

Η πολιτεία, η κυβέρνηση, αρέσκεται να κάνει νοητικά άλματα με δίχτυ ασφαλείας το θυμικό των πολιτών, χωρίς να υπολογίζει ότι χρειαζόμαστε για βασικές ανάγκες στο επί κοντώ 40 κοντάρια το χρόνο προς 1.200 περίπου ευρώ και 28.000 για ένα στρώμα, ώστε να προσγειώνονται οι αθλητές από τα περίπου 6 μέτρα.

Στα ενδεικτικά παράλογα, το πρόγραμμα της παγκόσμιας ομοσπονδίας για μαθητές Δημοτικού ώστε να εξοικειώνονται με τον στίβο, το λεγόμενο «Κids Αthletics», που λειτουργούσε με εξοπλισμό και προσωπικό του ΣΕΓΑΣ, κόπηκε από τον σημερινό υπουργό Παιδείας. Προφανώς κάτι πιο «αριστερό» έχει στο νου του, ή δημοκρατικότερο, που να φέρνει σε ΣΔΙΤ, όπως συμβαίνει στον πολιτισμό - γενναιόδωρο εφοπλισμό...

Το πρόβλημα είναι βαθιά πολιτικό και δεν λύνεται με το να θυμόμαστε σχεδόν μαζοχιστικά πόσα «θαύματα» χρειάζονται για να φανούν οι αθλητικές ικανότητες και τα ταλέντα παιδιών που ξενιτεύονται, πετυχαίνουν, αλλά κι όταν ακόμα εμπνέουν τις επόμενες γενιές ως υποδείγματα, δεν καταφέρνουν να τα φέρουν στην επιφάνεια σε μια χώρα, σε μια πατρίδα που δεν ανήκει σ' αυτούς που τη ζουν, τη δουλεύουν και την υπερασπίζονται...

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

-KATΩ ΑΠΟ ΤΡΥΠΙΕΣ ΣΤΕΓΕΣ

και"Ύστερα ήρθαν και οι αναλύσεις, και ξαφνικά πρόσωπα απέκτησαν μόνον τα αφεντικά και οι αποφασίζοντες ν’ αρχίσουν το ματς επί του ματς που δεν έγινε." 

Ο διάβολος του συνηγόρου

Πάει καιρός που με πιάνω να ζητιανεύω, κυριολεκτικά, μια στάλα από κοινό νου. Θεωρώ ότι ο κοινός νους είναι είδος σε απόλυτη ανεπάρκεια.

 Κι είναι αυτή η έλλειψη που βυθίζει, στην πραγματικότητα εκφασίζει, τις κοινωνίες, εμφατικά τη δική μας, στη δικτατορία του αποδεκτά παραλόγου. 

Συναντώ ολοένα και περισσότερους ανθρώπους που δραπετεύουν απ’ την ανασφάλεια των αγορών και των ανθρώπινων παζαριών, βρίσκοντας καταφύγιο στο συναγελασμό τους με ομοίως ανασφαλείς ανεύθυνους, κάτω από τρύπιες στέγες, με το επιχείρημα “είναι όμως μια στέγη”. 

Είναι οι ίδιοι, που πομποδώς μοιάζει να κοιτάνε τον εαυτό τους στον καθρέφτη, και ν’ αναφωνούν με ύφος καβαφικού καρδιναλίου “τι θ’ απογίνουμε χωρίς βαρβάρους, ρε μπαγάσα”.

Για να μη χρησιμοποιώ αποχρώσες ενδείξεις αλλά απτές αποδείξεις για τη γοητεία της μικρομπορζουάδικης εξουσίας του ενός μέσα στον πολτό του πλήθους, πρέπει να λειτουργήσω ως διάβολος του συνηγόρου, του άθλιου που συγχέεται με τον άθλο. 

Κι έχω πια πεισθεί ότι η αστική πολιτισμική προσέγγιση της δικαιοσύνης, που ανήγαγε την προστασία των “ατομικών” κι όχι των προσωπικών δικαιωμάτων σε θεϊκή προτεραιότητα, στόχευε στην πραγματικότητα να λειτουργήσει σαν καπότα κάθε προβοκατόρικης πράξης, έτσι ώστε όμαδες κι όχι αγέλες, κόμματα κι όχι συλλογικότητες, επαναστατικές διαδικασίες κι όχι χάπενινγκ, να μην μπορούν να παράξουν ποτέ ιστορία, αλλά μόνον ασύνδετα γεγονότα.

Ας μας μεταφέρω λοιπόν στη θέση ενός πρόχειρου πανίσχυρου θεανθρώπου μιας χρήσης, που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, με έναν κεραυνό, κατάφερε να εξοντώσει τις προσδοκίες πενήντα χιλιάδων ανθρώπων, που βρέχονταν στις κερκίδες, περιμένοντας το ματς. 

Ένα εκατομμύριο τουλάχιστον φίλαθλοι, γραπωμένοι απ’ την μπάλα -αντικαταθλιπτικό της πραγματικότητας- να μείνουν με τα χάπια στο χέρι. 

Τριάντα έξι ποδοσφαιριστές και προπονητές, μασέρ, βοηθοί, σεκιουριτάδες, μπάτσοι σε πλήρη εξάρτυση, πασατεμπάδες, σουβλατζήδες, όλοι υπό βροχή, κρεμάστηκαν μαζί με παράγοντες και διαιτητές από τ’ αρχίδια ενός μάγκα και τον ιστό της αράχνης μιας ταμειακής μηχανής, συν την κωλοφαρδία να πετύχει το σαγόνι του Γκαρσία.

Προσοχή! Δεν με απασχολεί καμία λεπτομέρεια του πώς αντέδρασαν και γιατί όλοι οι εμπλεκόμενοι. 

Ο καθένας έκανε, το τραγικό, “εντός των κανονισμών”. Συμπληρώθηκαν φύλλα αγώνα, αποχώρησε μια ομάδα, το ματς θα κριθεί στα χαρτιά, το πρωτάθλημα τινάχτηκε, αυτά έχουν ξαναγίνει, βαθμοί, μπάλα, κουλουβάχατα. 

Ύστερα ήρθαν και οι αναλύσεις, και ξαφνικά πρόσωπα απέκτησαν μόνον τα αφεντικά και οι αποφασίζοντες ν’ αρχίσουν το ματς επί του ματς που δεν έγινε. 

Δε δίνω φράγκο ούτε για το ποιες ομάδες αναμειγνύονται, σε ποια πόλη, εδώ ή οπουδήποτε στη γη παίζεται αυτό το χιλιοπαιγμένο έργο του ενός εναντίον των πολλών. 

Γιατί ξέρω πως το κάταγμα στο μετατάρσιο του Νεϊμάρ πονάει τους επενδυτές, περισσότερο απ’ τον ίδιο, που μετράει τα λεπτά ανάρρωσής του με εκατομύρια διαφυγόντων κερδών για λογαριασμό τους.

Θέλω να μείνω απλώς διάβολος του συνηγόρου του “εικοσπεντάχρονου σεσημασμένου”, όπως αναφέρει το δελτίο σύλληψής του, που αντικατέστησε τη φωτοβολίδα, που πέταξε στο παρελθόν, με τη λιγότερο απαστράπτουσα ταινία ταμειακής μηχανής. 

Και να τον υπερασπιστώ σ’ ένα δικαστήριο του κοινού νου, δηλαδή στην ουτοπία του σήμερα. Μπορεί ο διάολος να υπερασπιστεί το συνήγορο; Έλα μου ντε!

Λοιπόν σε μια εποχή που το πρόσωπο δεν έχει καμιά σημασία, παύει να είναι σπαθί και μπαίνει μόνιμα σε θηκάρι. 

Κι ύστερα στοιβάζεται στη στατιστική του απρόβλεπτου. 

Δεν είναι και λίγο πράγμα να παίζεις το προσωπικό σου ματς και να τινάζεις όλα τ’ άλλα στον αέρα. 

Να σηκώνεις το κουλό σου, να πετάς ό,τι λάχει, και με μια σου κίνηση ν’ αποκτάς ισχύ πάνω σε χιλιάδες ανθρώπους, μεγαλύτερη απ’ αυτή που είχε ο Αδόλφος, όταν σήκωνε το κουλό του, λίγο πάνω από τ’αυτί του, εν ονόματι της βίας που μετράει τη γη.

Τόση εξουσία, τόσο εύκολη εξουσία, κανένας κοινός νους δεν μπορεί να την έχει. Αλλά μόνο όταν εκλείπει ο κοινός νους μπορεί να την παραχωρήσει. Γιατί τέτοιες ευκαιρίες να γίνει θεός για μια στιγμή δεν χάνονται, λέει ο διάβολος στο συνήγορο. 

Το επιχείρημα είναι απλό! Το έκανε γιατί μπορούσε. 

Το υφιστάμεθα γιατί το θέλουμε. 

Νόμος περί ευθύνης του κοινού νοός δεν έχει θεσπιστεί._

ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ
Κοινός νους
Απ' την Κατιούσα 


Λιάνα Κανέλλη

Είμαι ό,τι νομίζετε. Και οπωσδήποτε βουλευτής ΚΚΕ Α´ Αθήνας, δημοσιογράφος, δικηγόρος.

Η ξεφτίλα, το λοφίο της.. k η ευκαιρία "ανάπτυξης"

Μέρισμα λάσπης και ξεφτίλας

Τούτος ο Νοέμβρης του '17, 100 χρόνια μετά, βρίσκει την πατρίδα σε κοινωνικές, πολιτικές, υλικοτεχνικές συνθήκες ζωής, για τεράστια μερίδα του πληθυσμού, ξεφτίλας. 

Με κορμιά παραχωμένα σε νεκροταφεία πνιγμένα στη λάσπη, με πληθυσμό τριών μικρών πόλεων στις παρυφές του χταποδιού που απλώνεται στο λεκανοπέδιο, μετατρέποντας τον ιερό βράχο ως κέντρο σε πυρήνα ανθρωποφάγου τέρατος, εκτός απ' όλα τ' άλλα έχουμε και τον πνιγμό των εννοιών. 

Οργάνωση, δημόσιο, τοπική αυτοδιοίκηση, φως, νερό, αγαθό και κυρίως αλληλεγγύη... Πρόκειται για φερτά υλικά που κουτρουβάλιασαν, μωλώπισαν, γκρέμισαν σπίτια και μαγαζιά και δολοφόνησαν ανθρώπους. 

Είναι παράξενο και συνάμα απολύτως «φυσικό» το φρούτο της εποχής, οι αυτοαποκαλούμενοι «αλληλέγγυοι», να μην καταναλώνεται σε χώρους που θυμίζουν λασπωμένη Πομπηία στα ακροπόδαρα του πανάρχαιου όρους ΠΑΤΕΡΑ.

Αυτό που κάνει συνοδευτικό της οργής και της λύπης την ξετσιπωσιά είναι, πέρα απ' την επαναληπτικότητα των ακραίων καιρικών φαινομένων σε βάθος δεκαετιών, ν' ακούς τα εκλεγμένα επίσημα χείλη, 

τα τοπικά ή γενικά γκουβέρνα, 

να μηρυκάζουν περί του πρωτοφανούς. 

Αυτή η ρήξη του παρθενικού υμένα της ευθύνης που διατυμπανίζεται ωσάν η εξεύρεση άλλοθι να είναι εθνικό κατόρθωμα, είναι που σε κάνει να θες να ξεράσεις, αντί δυστυχώς να επαναστατήσεις.

Κι έρχεται καπάκι μια δράκα φασιστόμορφων νεαρών αντιεξουσιαστών, εκπαιδευμένων να αντιμετωπίζουν ιδεολογικές, παρεϊκές μαζώξεις ωσάν συλλογικότητες, κάργα εξυπηρετικές του συστήματος, να μετατρέπουν την εξέγερση σε φεστιβάλ, το Πολυτεχνείο σε λεσχιακό χουλιγκάνικο καφενείο, την ώρα που οι φετινές εκδηλώσεις είχαν εξ ορισμού αυξημένη βαρύτητα. 

Κι αυτό γιατί ήταν κορυφαία, πρωτίστως ιστορική αλλά και νεανική στιγμή να καταδειχθεί πόσο αυτός ο λαός μας δεν έχει και δεν μοιράζεται «κοινές αρχές κι αξίες» με τον δαιμονικά καλό Τραμπ, παρά τις άοκνες τουριστικές προσπάθειες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Η ξεφτίλα είχε και λοφίο, όχι κερασάκι στην τούρτα. 

Στην κρατική τηλεόραση, που απεχθάνεται το μαύρο, φάτσα κάρτα ο αρχηγός των υπόδικων ναζιστών να κάνει δηλώσεις για τους λασποπνιγμένους, μπροστά σε ένα μόνο μικρόφωνο, με το λογότυπο της εγκληματικής οργάνωσης ΧΑ.

Την ώρα που γράφω μετεωρολογικές προβλέψεις απειλούν και η πορεία προς την αμερικάνικη πρεσβεία δεν έχει αρχίσει.

 Και με προκαλεί χυδαία η βεβαιότητα ότι η καταστροφή αυτής της τραγικής μισής ώρας, που έπληξε το λεκανοπέδιο, σε λίγους μήνες θα προβάλλεται ως ευκαιρία για ν' αλλάξει το Θριάσιο και να γίνει επιτέλους το τεράστιο εμπορικό κέντρο πολλαπλών χρήσεων - mall, που σχεδιάζεται εδώ και καιρό, όσο κρατάει ο αρραβώνας της αριστεράς με την ανάπτυξης της δεξιάς. 

Αλλωστε μ' ένα mall κι ένα καζίνο, δυο φρουτάκια, πέντε μπάρες διοδίων κι ένα δεκάρικο ευρώ το μήνα απ' τα χιλιοκλεμμένα, ο λαός ξεχνιέται και προχωράει, με την ελπίδα όχι αυτήν τη φορά. 

Ο οπορτουνισμός θεριεύει στις καταστροφές. Και τρέμω στην ιδέα, ότι απουσία λαϊκής εξουσίας και κεντρικού σχεδιασμού, μην τυχόν μας προκύψουν ως «λύση» και πάλι στρατιές ΜΚΟ ή ακόμα χειρότερα τίποτα ευρωΝΑΤΟικές δυνάμεις ταχείας επέμβασης και διάσωσης των συμφερόντων των καπιταλιστών.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ