Άγιος Νικόλας (#των_Εφοπλιστών) #ΣΤΕΛΙΟΣ_ΚΑΝΑΚΗΣ

Από Stelios Kanakis

Άγιος Νικόλας (των εφοπλιστών)
(χρόνια πολλά)
Πρόκειται για ιστορικό πρόσωπο αλλά με χριστιανικές… ικανότητες.
Ο Νικόλας ήταν χριστιανός από έμβρυο ακόμα και γεννήθηκε βλαμμένος. Σαν βρέφος αρνιόταν να θηλάσει Τετάρτες και Παρασκευές. Αργότερα, έτρωγε μόνο μολόχες. Πιτσιρικά ακόμη, τον κακοποίησε ένας θείος του, χειροτονώντας τον ιερέα. Έκτοτε πήρε την κάτω βόλτα. Έσωσε από διακόρευση τρεις παρθένες – αυτές του επιτέθηκαν επειδή δεν τις άφησε να διακορευτούν, έγινε ηγούμενος και κατέληξε αρχιεπίσκοπος. Η ομοιότητά του με τον Μεντζελόπουλο (μητροπολίτη Πειραιά) λογίζεται ως ξεχωριστό θαύμα.
Στη συνέχεια κατάντησε χριστιανοταλιμπάν. Κάπου εκεί τον στρούγκαραν. Έφαγε τις ψιλές του αλλά σύντομα τη σκαπούλαρε λόγω «μεγάλου» Κωνσταντίνου. Στην 1η οικουμενική σύνοδο που έχτισαν την ιδεολογία του δουλοκτητισμού και τ’ ονόμασαν χριστιανισμό, ο Νικολάκης μοίραζε καρπαζιές σε αντιφρονούντες. Πλάκωσε στο ξύλο τον Άρειο και τον ξανάχωσαν φυλακή. Όταν βγήκε, τράβηξε να προσκυνήσει τον σταυρό που είχε ανακαλύψει η μάνα του Κωνσταντίνου, η αγία Ελένη – το γνωστό χριστιανοξέκωλο, ο οποίος σταυρός τελειωμό δεν έχει μέχρι σήμερα και τον έχουν κάνει από οδοντογλυφίδες έως και μπατονέτες για τ’ αυτιά.
Σ’ ένα ταξίδι του έπεσαν σε τρικυμία, αλλά ο μπάρμπα-Νικόλας την κατεύνασε με θαύμα και σώθηκε το πλοίο. Πάνω εκεί έσκασε ένας ναύτης απ’ το κατάρτι σαν καρπούζι κι έκανε ζημιά στο κατάστρωμα, αλλά με δεύτερο θαύμα ο Νικόλας το επισκεύασε και επί τη ευκαιρία ανέστησε και τον πεθαμένο. Έτσι τον έχρισαν προστάτη τους οι εφοπλιστές και τον φόρεσαν στον σβέρκο των ναυτικών. Εξ’ ου και κάθε καράβι φέρει την εικόνα του άγιου για προστασία. Την εικόνα τη φέρουν κι όσα καράβια βρίσκονται στο βυθό τίγκα στους πνιγμένους, αλλά γι αυτά εισέπραξαν την ασφάλεια οι εφοπλιστές.
Θεωρείται, μαζί με τον άλλον αγύρτη Ιωάννη Χρυσόστομο, υπεύθυνος για την ολοκληρωτική καταστροφή του πιο φημισμένου από τα επτά θαύματα της αρχαιότητας, του Ναού της θεάς Αρτέμιδος.
Σαν προστάτης των πλοίων – ακόμη και της ψαρόβαρκας του «Καπετάν Φλωριά» και των εφοπλιστών, είναι προστάτης του Μαρινάκη και του ιδρύματος Νιάρχου, του οποίου του πρόσφερε μπόλικα Λίμπερτυ τσάμπα και δεν άφησε κανένα να πάει στον πάτο ανασφάλιστο. Ακόμη, προστατεύει τους εργαζόμενους στα… ηλεκτρονικά μέσα – εκτός του κλαδικού ΣΕΤΗΠ που ελέγχεται από το ΠΑΜΕ. Επίσης, διάφορα αποβράσματα όπως τους ενεχυροδανειστές, τους μεταμελημένους κλέφτες και τους αδίκως κατηγορηθέντες. Αλλού, φέρεται να μοιράζει και δώρα στα παιδιά. Βόμβες φωσφόρου, ναπάλμ, πείνα, δυστυχία κλπ. Εντελώς παραδόξως είναι πολιούχος και της Κοζάνης που δεν έχει θάλασσα.
Όταν πήγε προς… θεού του (εκοιμήθη), άρχισε η περιπέτεια με τα κόκκαλά του. Μυροβολούσαν ασυστόλως. Το άρωμα ονομάστηκε… osso acqua ή boneswater (κάτι σαν κοκκαλόνερο) που το πατεντάρισε αργότερα η Harmani ως acqua di Nicola.
Όσο για τα κόκκαλα του άγιου τα ξέθαβαν, κάθε τόσο, τα κοίταζαν, τα μέτραγαν, τα έλεγχαν, τα μελέταγαν και βουτούσε ο καθείς οστεολάγνος μεγαλοτραγόπαπας το κάτι τις του. Από την μελέτη που διενέργησε το ΕΜΠ – μια ακόμη προσφορά του ιδρύματος στην… επιστήμη, δια της κας Μοροπούλου και χρηματοδοτούμενη από υπόλοιπα του… Κοσκωτά, διαπιστώθηκε πως εντελώς φυσικά (!!!) ανάβλυζαν μύρο. Έπασχε όμως από αγκυλωτική σπονδυλαρθρίτιδα (είναι που δεν θήλαζε Τετάρτες και Παρασκευές) και διάχυτη ενδοκρανιακή υπερόστωση (πιο απλά χοντροκεφαλίαση) η οποία εικάζεται πως έσπρωξε τον Νικόλα στην αγιοσύνη και στον χριστιανοταλιμπανισμό για τον οποίο διακρίθηκε στη ζωή του. Επίσης «απόδειξαν» πως τα κόκκαλα ήταν… αυτουνού (;;;) κι όχι κάποιου άλλου, άρα επρόκειτο για τον συγκεκριμένο άγιο. Σήμερα έχει κόκκαλο κάθε καρυδιάς καρύδι.
Τον έχουν κάνει τεύχη στην κυριολεξία. Μέχρι και η αγία Λαύρα έχει ένα δόντι του (με μια κουφάλα να!) χωρίς να διευκρινίζεται αν πρόκειται για γομφίο, κυνόδοντα ή κοπτήρα.
Τέλος, έχει δύο τάφους και διπλά οστά, τουλάχιστον. Έναν στην πόλη Ντέμρε της νοτιοδυτικής Τουρκίας και άλλον έναν στο Μπάρι της Ιταλίας.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

..Θύματα μιας αργής, επίμονης, μεθοδικής διαδικασίας,,

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ:

«Δεν θέλω την πραγματικότητα, θέλω τη μαγεία»

Λέει η Μπλανς Ντιμπουά στο Λεωφορείο ο Πόθος, του Τένεσι Ουίλιαμς.

Ένα πλάσμα που δεν μπορεί να αντέξει την σκληρή πραγματικότητα. Αλλά δεν την αντιμάχεται. Τη βιώνει, υπόκειται στις ολέθριες επιδράσεις της κι όμως την αποδέχεται. Βυθίζεται όλο και περισσότερο σ’ αυτήν, όσο κι αν πασχίζει με τη μαγεία και κάθε είδους παραισθησιογόνο ξόρκι να την αποφύγει και στο τέλος φτάνει να μην την αναγνωρίζει. Κι ακόμη χειρότερα: Την υπηρετεί! Μέχρι που παύει να υπάρχει πνευματικά ή βιολογικά.

Πόσα εκατομμύρια άνθρωποι δεν είναι έτσι; Που μπορεί να αγνοούν τον Τένεσι Ουίλιαμς, την Μπλανς Ντιμπουά, τους συν αυτή και πολλά άλλα, βιώνουν, όμως, την ίδια δυστυχία. Δυστυχία διπλή, αφόρητη κι απύθμενη. Μια που υπόκεινται σ’ αυτήν, ως βλαπτικότατη-στραγγαλιστική επίδραση, στη μοναδική και εξ αυτού απείρως πολύτιμη ζωή και μια – ακόμη χειρότερη, καθώς αυτή τη δυστυχία που τους πνίγει την αγνοούν, την εναγκαλίζονται και στο τέλος, γίνονται αυτοί οι ίδιοι δυστυχία βδελυρή, μιαρή και όζουσα και καταντούν να την υπηρετούν. Θύματα κατ’ αρχήν μιας αργής, επίμονης, μεθοδικής διαδικασίας πολιτιστικής εκβαρβάρωσης και κοινωνικής απανθρωποποίησης, θύτες στη συνέχεια των υπολοίπων, προς την ίδια κατάντια.

Αφαίρεσαν απ’ τη ζωή τους αξίες ζωής και συναισθηματικές καταστάσεις αξιοπρέπειας, λεβεντιάς, ηρωισμού, αλληλεγγύης, ηθικής και συναισθηματικής ανάτασης, έπαψαν οι άνθρωποι να τις βιώνουν, οι έννοιες ξεθύμαναν στη μνήμη, λησμονήθηκαν κι αυτές οι λέξεις που τις σήμαιναν. Αποκόπηκε ο άνθρωπος από το παγκόσμιο πολιτιστικό προϊόν – η όποια ενασχόληση κάποιων που επιμένουν με αυτό κατάντησε αντικείμενο χλεύης, ο ίδιος ο πολιτισμός «γκρίζαρε», θόλωσε, εξαφανίστηκε κάτω από τις λεπρές εναποθέσεις. Ο άνθρωπος έπαψε να ακούει μουσική, χάθηκαν τα βιβλία από τα σπίτια, η πληροφορία αντικαταστάθηκε απ’ τον θόρυβο, απωλέσθηκε κι αυτή ακόμη η ικανότητα ανάγνωσης. Τριακόσιες λέξεις απόμειναν να συνθέτουν τη διανοητική ένδεια και το εγκεφαλικό χέρσο από συνάψεις. Του επέτρεπαν μόνο κανένα ζωώδες ξεφάντωμα με πιθηκισμούς πάνω στα τραπέζια σκυλάδικων. Στις κερκίδες γηπέδων όπου αναστενάζει κάθε λογική.

Τον έπνιξαν στη βλακεία, στην παραεπιστήμη, στον ανορθολογισμό, στον κάθε παραλογισμό. Άμβλυναν τις νοητικές του λειτουργίες, ξέφτισαν τις αντιληπτικές του ικανότητες, εξαφάνισαν τα κοινωνικά αντανακλαστικά του. Τον εξαπατούν, τον χλευάζουν, τον εξευτελίζουν. Δυσωδία, αποχαύνωση και δουλοπρέπεια. Τον κατάντησαν άψυχο κουφάρι, «πουκάμισο αδειανό».

Έπαψε ακόμη και να αναγνωρίζει την ολέθρια βλαπτικότητα του περιβάλλοντος που του διαμόρφωσαν. Και τότε του τα πήραν όλα. Ακόμη και τη ζωή του. Κι αποβλακωμένος, ανίκανος να αντιληφθεί, στοιχίζει πειθήνια στη σειρά και τα ίδια τα παιδιά του για να τα κατασπαράξει ο θηρευτής του, ο δήμιος που ο ίδιος έθρεψε και υπηρετεί…

Χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, στη Ν. Ζηλανδία, ένας επιστήμονας, θέλοντας να αποφύγει τις ακαθαρσίες των περιστεριών από το περβάζι του παραθύρου του γραφείου του, τοποθετεί ένα ψεύτικο φιδάκι. Περιστέρια δεν ξαναπλησίασαν. Αλλά η Ν. Ζηλανδία δεν έχει φίδια. Και τα περιστέρια – οι γενιές που αναπαράχθηκαν εκεί, δεν έχουν δει ποτέ τους φίδι. Κι όμως αυτά, έχοντας αποτυπωμένο τον κίνδυνο στον ελάχιστο εγκέφαλό τους, δεν πλησιάζουν.

Έτσι γίνεται με το «φίδι». Αν δεν κόψεις το κεφάλι του, κινδυνεύεις να κλωσάς τ’ αυγά του.

 Λάσπη όλα

Κι ο λαός πίσω απ’ τα κάγκελα να βλέπει τα θηρία να κατασπαράζουν. Στο Κολοσσαίο του σάπιου καπιταλισμού.

Ένας Καλιγούλας λείπει να ανακηρύξει το άλογό του Ύπατο της Ρώμης. Ζώο, έτσι κι αλλιώς, θελκτικότερο από προεδρίνες που στέκονται εξευτελιστικά προσοχή σε πεμπτοφαλαγγίτες πρεσβευτίσκους και πρωθυπουργούς, κλαυσίγελους κλόουν – γόνους μαφιόζικων οικογενειών.

Ξεπουλάνε τα πάντα. Λιμάνια, πόλεις, εγκαταστάσεις.

Σάπια όλα.

Η δικαιοσύνη τους –“τυφλή” μάς υπόσχονται- αλλά με τις πέντε αισθήσεις στραμμένες στα αφεντικά της. Πολύ περισσότερο απώλεσε και την ελάχιστη τσίπα και πλατσουρίζει στην ξεδιαντροπιά της.

Στις φυλακές οι φουκαράδες κι έξω οι δικοί τους, οι λεφτάδες, οι υπηρέτες τους, καταχραστές και κλέφτες ιλιγγιωδών ποσών, βιαστές, παιδόφιλοι, κάθε είδους τσογλάνια και τσόλια, ελεύθερα να υπηρετούν το κράτος τους.

Έξω, να διαφεντεύουν τη ζωή μας κι οι δικαστάδες που τους απαλλάσσουν.

Η επιστήμη – ξεδιάντροπη τσούλα τους, προσκυνά παπάδες φασίστες, ανώμαλους, ανισόρροπους και μοιράζει ανορθολογισμό.

Απατεώνες “Λεφάκηδες” θολώνουν ακόμη περισσότερο το μέλλον μας, αμβλύνουν και συσκοτίζουν τη λογική μας.

Βούρκος η παιδεία τους. Ερωμένοι και ερωμένες καθηγητριών και καθηγητών που γίνονται καθηγητές και καθηγήτριες.

Έπειτα σύζυγοι. Κι όταν χωρίζουν τους νταβαντζήδες τους, παλουκώνουν σε καθηγητική καρέκλα το δικό τους τσιράκι. Γόνοι, ανίψια κι υπηρέτες καθηγητάδων που γίνονται καθηγητές, από ανθρωπίσκους που απαρτίζουν «εκλεκτορικά» σώματα και που στο μέλλον θα ανταλλάξουν την ψήφο δάνειο για να εκλεγούν οι δικές τους ερωμένες, οι δικοί τους γόνοι, ανίψια συγγενείς και υπηρέτες τους.

Πανεπιστήμια όπου το εμπόριο, η συνδιαλλαγή, η ρεμούλα, ο νεποτισμός, η απάτη δίνουν και παίρνουν και η σήψη ξεχειλίζει.

Σχολεία γκέτο, της υλικής και πνευματικής μιζέριας, των αναξιοπαθούντων, πεινασμένων αλλά ηρωικών – πολλές φορές δασκάλων.

Πολιτισμός τους το σκυλάδικο, το χυδαίο, η καρικατούρα, η φτήνια, η αισχρότητα.

Η αποχαύνωση, η διάβρωση κι ο εκμαυλισμός συνειδήσεων στο όνομα της ενημέρωσης, όπως και ο πολιτισμός τους, στα χέρια των εφοπλιστάδων και των μεγαλέμπορων ναρκωτικών που με τους σκυλοπνίχτες τους, πλούτισαν απ’ τα κενοτάφια των ναυτικών που έστειλαν στους βυθούς της υδρογείου.

Και τα παράσιτα του βούρκου της “ενημέρωσής” τους, όλο και πετάνε σάρκες στην αρένα.

Προσφέρουν αίμα και θέαμα στους σκλάβους, ώστε να αποστρέψουν το βλέμμα και την προσοχή από τα αίτια της δυστυχίας τους, να συσκοτίσουν, να εξαπατήσουν.

Χυδαίοι γκεμπελίσκοι, φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί όσων δήθεν καταγγέλλουν, που δεν ορρώδησαν προ ουδενός και δεν εφείσθησαν αναλγησίας για να καταλάβουν μια θεσούλα δουλικού και δόλιου μπαμπουίνου, ξερνώντας στα μούτρα μας ό,τι τους μπούκωσαν τ’ αφεντικά τους κατά την έρπουσα αναρρίχησή τους.

Μοιράζουν ρόλους θυμάτων και θυτών στο όνομα εγκλημάτων που το ίδιο το καθεστώς τους γεννά και καλλιεργεί και οι ίδιοι αναπαράγουν.

Θυμάτων που είναι αποδέκτες, υπηρέτες και δημιουργήματα αυτού ακριβώς του αναξιακού και όζοντος περιβάλλοντος και που καθίστανται θύτες – ενσυνείδητοι ή όχι λίγη σημασία έχει, στην ηθική αποσάθρωση της κοινωνίας.

Διαποτίζουν κάθε πτυχή της ζωής μας με την αήθη «ηθική» της αρπαχτής, του κέρδους και της στυγνής εκμετάλλευσης.

Σε κάθε εκδήλωση ή πεδίο κοινωνικής δραστηριότητας φτάνοντας βαθιά ακόμη και στο κύτταρο του καπιταλιστικού καθεστώτος τους, την οικογένεια. «Μ’ αυτόν τον ξεβράκωτο θα πας;» «Πρόσεχε μη σε τυλίξει καμιά ξεβράκωτη!» «Είναι δουλειά αυτή που διάλεξες για να βγάλεις λεφτά;» «Εσύ θα βγάλεις τα κάστανα απ’ τη φωτιά;» «Το φίδι απ’ την τρύπα;»

Όλα αυτά στοχεύοντας στην πλήρη αποσάθρωση του κοινωνικού ιστού, στην εξαφάνιση κάθε ίχνους αντίστασης ηθικής, πολιτισμικής, αξιακής, ταξικής, του βαλλόμενου πανταχόθεν και διατελούντος εν υπνώσει υποκειμένου, ώστε να επελάσει απρόσκοπτα η φασιστικοποίηση που επιβάλουν.

Φασιστικοποίηση που εισχωρεί σε κάθε πτυχή της ζωής μας. Που την γεννά, την καλλιεργεί και την επισείει το ίδιο το απάνθρωπο καπιταλιστικό σύστημα κάθε φορά που τα βρίσκει δύσκολα.

Και την επιβάλει πάντα, αφού εκριζώσει κάθε αξία και ιδανικό, στο χέρσο έδαφος της συνειδησιακής άμβλυνσης και της ηθικής ανυπαρξίας.

Έτσι γίνεται με το «φίδι». Αν δεν κόψεις το κεφάλι του, κινδυνεύεις να κλωσάς τ’ αυγά του.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

 Στη 

Ξεχάστε για λίγο τον Τραμπ και το ποιον του.
Δεν είναι χειρότερος από τους προηγούμενους προέδρους των ΗΠΑ, δεν θα είναι ο Μπάιντεν καλύτερος. 

Όσο και αν ελπίζετε πολλοί, όπως ελπίζατε και πλανηθήκατε με τον Κλίντον (ήταν μια χώρα που την έλεγαν Γιουγκοσλαβία), τον Μπους υιό (θυμηθείτε το Ιράκ), τον Ομπάμα (Συρία κλπ). 

Αυτοί είναι οι πρόεδροι των ΗΠΑ και αυτή την πολιτική εξυπηρετούν για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Μέχρι να βουλιάξουν στην επιδεινούμενη γενική κρίση του συστήματός τους, μόνες ή παρασύροντας και τον υπόλοιπο κόσμο.

Αλλά, όπως αποκαλύπτεται ξεκάθαρα από την ανάρτηση του Zuckerberg 

(και βιαστείτε να το καταλάβετε πριν αποχαιρετίσετε τον μάταιο τούτο κόσμο με αυτή την αβυσσαλέα και θανατηφόρα πλάνη), δεν είναι αυτοί που κάνουν κουμάντο σε μια αστική δημοκρατία (δικτατορία της αστικής τάξης είναι ό,τι κι αν καταλαβαίνετε οι διάφοροι).

 Αυτό θα έπρεπε να είναι εμφανές, όπως στο κουκλοθέατρο διακρίνει κανείς τα νήματα που κινούν τις μαριονέτες.

Όποιος κι αν είναι ο Τραμπ, είναι ο εκλεγμένος πρόεδρος μιας χώρας. Μάλιστα της ισχυρότερης καπιταλιστικής. Η οποία χώρα διαθέτει συνταγματικά όργανα, θεσμούς και θεσμικά πρόσωπα. Αντιπρόεδρο, Υπουργικό Συμβούλιο, Γερουσία, Βουλή. Έτσι τουλάχιστον ορίζει η «δημοκρατία» τους. 

Και όμως, δεν είναι αυτά που αποφασίζουν και επιβάλουν την απαγόρευση (το θέμα δεν είναι αν αυτό συνέβη δικαίως ή αδίκως), αλλά το αφεντικό των συγκεκριμένων μέσων. 

Το αφεντικό, όμως, είναι ο κάθε Mark Zuckerberg. Έτσι γίνεται πάντα σε περιόδους κρίσης του συστήματος. Παίρνουν την κατάσταση στα χέρια τους τα πραγματικά αφεντικά και βγάζουν τα σκυλιά τους στη γύρα.

Σε μια αντίστοιχη περίοδο κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος (που να μην ξεχνάμε πως έφερε τον Β΄ΠΠ) το δήλωναν ξεκάθαρα οι Γερμανοί βιομήχανοι – εμπιστευτικά τότε (Ομοσπονδία Γερμανικών Βιομηχανιών), στις Deutsche Fuhrerbriefe (Επιστολές στους ηγέτες)

«Η διαδικασία μετάβασης στην οποία βρισκόμαστε σήμερα, λόγω της αναγκαίας ακύρωσης αυτών των κατακτήσεων [αναφέρεται σε μισθούς και κοινωνικές παροχές] από την οικονομική κρίση, περνά το στάδιο του οξυμμένου κινδύνου, καθώς με την εξαφάνισή τους ο μηχανισμός διάσπασης της εργατικής τάξης ο οποίος βασίζεται σε αυτές θα πάψει να λειτουργεί, με αποτέλεσμα η εργατική τάξη να αρχίσει να στρέφεται στην κατεύθυνση του κομμουνισμού και η αστική κυριαρχία να βρεθεί αντιμέτωπη με την αναγκαιότητα της οργάνωσης ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος… Ένα αστικό καθεστώς το οποίο καταστρέφει αυτές τις κατακτήσεις πρέπει να θυσιάσει τη σοσιαλδημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό, να δημιουργήσει ένα υποκατάστατό της και να μεταπηδήσει σε ένα “περιορισμένο” κοινωνικό σύνταγμα.»

Απολύτως εξωθεσμική και η απαγόρευση του προέδρου-κλόουν. Ένας από τους μεγαλοκαπιταλιστές. Μόνος του ή με άλλους μαζί. Και αυτό, στα πλαίσια μιας όξυνσης της ενδοαστικής κόντρας των διαφόρων ελίτ που εξουσιάζουν στις ΗΠΑ. Δηλαδή, το πραγματικό αφεντικό (ένα από αυτά ή πολλοί μαζί) και για τους δικούς τους λόγους επέβαλαν την απαγόρευση.

Παραδόξως, τα αφεντικά, στη βιασύνη τους να πάρουν μέτρα, μας αποκαλύπτουν ποιος κυβερνά. 

Βεβαίως και την ανησυχία τους. 

Το παγκόσμιο οικοδόμημά τους τρίζει. Αποσυντίθεται, κυρίως σ’ αυτή τη φάση, από τις εγγενείς αδυναμίες και τα προβλήματά του. Η εξέλιξη επιταχύνεται με αφορμή την πανδημία. 

Η αμετάκλητη πτώση του δεν θα συμβεί αύριο και κάθε άλλο παρά ανώδυνη θα είναι. 

Ήδη συντελούνται και επιταχύνονται τεραστίων διαστάσεων οικονομικό-πολιτικές μετατοπίσεις.

Μέχρι τότε, ας βολευτούμε αναπαυτικά κι ας απολαύσουμε τις κατακλυσμιαίες εξελίξεις που έρχονται. Που θα είναι τρομακτικές. Εκτός αν οι λαοί αφυπνιστούν και αντιληφθούν ότι παίζεται η ζωή τους και το μέλλον του είδους μας.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ 

https://atexnos.gr/%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%AE-%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CF%85%CF%88%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%84%CF%81%CE%BF%CE%BC%CE%B1%CE%BA%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%80%CF%81-2/?utm_campaign=shareaholic&utm_medium=facebook&utm_source=socialnetwork&fbclid=IwAR2esrLUR_zqqS_1KNnVReMFDo9ixdM1c9XmylZvdrRATl7Xn7_qstORGAQ

Δες και 

| Τι συνέβη με το αμερικανικό "όνειρο";

Podcast της ΚΝΕ - Επεισόδιο 20:

 

Το Εξ Αποστάσεως Μάθημα-Πάθημα του Κανάκη με τους Μαθητές του...

Εξ αποστάσεως και ταξική, αλλά όχι εκπαίδευση

Εξ αποστάσεως δουλειά η γυναίκα μου. Εδώ και έξι μήνες. 

Εξ αποστάσεως διδασκαλία εγώ. 

Εξ αποστάσεως και μεταξύ μας. 

Όσο μας επιτρέπει η συγκατοίκηση.

 Ποτέ στο παρελθόν δεν ήμουν τόσο καιρό και τόσο αδιάλειπτα με κάποια γυναίκα. Εκείνη στο γραφείο της. Στην οθόνη της μερικά κουτάκια με γυναίκες. Λένε διάφορα. 

Παιδάκια ακούγονται να παίζουν, σκυλάκια γαυγίζουν, καμιά φορά χαχανίζουν μεταξύ τους. 

Όταν ακούγονται ιαχές είναι που ξεχνιέμαι και περνάω μπροστά τους με το σώβρακο.

Εγώ στο δικό μου γραφείο, δυο πόρτες παρακάτω. Έχω κι εγώ τετραγωνάκια. Υποτίθεται πως κάνω εργαστηριακό μάθημα σε τάξη νυχτερινού ΕΠΑΛ. 

Εξ αποστάσεως και άνευ εργαστηρίων.

Στην αρχή βλέπω μόνο τη φάτσα μου. Μέχρι να φανούν μαθητές παίζω με την οθόνη. Με την ελάχιστη υστέρηση της κάμερας κοιτάζω δεξιά κι όταν επιστρέφω το βλέμμα στην κάμερα, προλαβαίνω να δω τις κόρες των ματιών μου να επιστρέφουν. Εντυπωσιακό!
Να ‘σου ένας μαθητής. Του κάνω add. Κάτι όπως στο fb. Βγαίνει το τετράγωνό του στην οθόνη. Κι άλλος… κι άλλος. 

Μαζεύονται καμιά δεκαπενταριά. Από τους τριάντα-δύο του τμήματος. 

Άλλους ακούω, άλλους βλέπω, ελάχιστους τους ακούω και τους βλέπω, τους περισσότερους – πολλές φορές, ούτε τους ακούω ούτε τους βλέπω. 

Παθαίνω ναυτία από τις κινήσεις των καμερών τους μέχρι να τις σταθεροποιήσουν κάπου τα κινητά. Όποιος μου μιλάει το περίγραμμα του τετραγώνου του γίνεται μπλε. Γράφει από κάτω και τ’ όνομά του. Έτσι προσανατολίζομαι. Αλλά, συνήθως, δεν καταλαβαίνω τι μου λέει. 

Οι συνδέσεις από τα δεδομένα του κινητού αδύναμες. 

Ένας μαθητής βάζει τσίπουρο. Μας εύχεται στην υγειά μας. 

Άλλος τρώει καθώς μόλις μπήκε απ’ τη δουλειά του. 

Στον τρίτο φαίνεται η γυναίκα του να σιδερώνει. 

Παιδάκια πηγαινοέρχονται, άλλα σκυλάκια γαυγίζουν εδώ, ομιλίες ακούγονται από τα βάθη των σπιτιών, θόρυβος από πιάτα και κατσαρολικά, τηλεοράσεις παίζουν. 

Κάποιος έχει στήσει την κάμερα μπροστά από μια μπαλκονόπορτα και τοποθετεί… πλακάκια. Κάθε τόσο περνά μπροστά της και ρίχνει ένα γεια. 

Ο Δημήτρης δεν ανοίγει την κάμερα γιατί είναι με την κοπελιά του νεγκλιζέ. 

Φωνές από τα άλλα τετραγωνάκια: «Άνοιξε, άνοιξε…».

Με το που κοπάζει η μάταιη φασαρία, «γεια σας κύριε καθηγητά» ακούω μια φωνούλα – κόρη ενός μαθητή μου. 

«Γεια σου μικρούλα μου, πώς σε λένε:» ρωτάω εγώ μ’ όση τρυφερότητα μπορεί να σηκώσει η φωνή μου. 

«Γεωργία» με λένε», απαντάει η κορούλα άλλου μαθητή μου νομίζοντας πως ρωτούσα εκείνη. 

Μύλος!

Όποτε κατορθώνουμε να αρθρώσουμε κάποιο λόγο είναι για τα προβλήματά μας. Την ανεργία πολλών εξ αυτών, τα οικονομικά προβλήματα, την ξεφτίλα που μας περικυκλώνει αλλά και την δική μας ανοχή και απραξία.
Γενικώς νιώθω αμήχανα. 

Μάθημα, βεβαίως, δεν γίνεται. Απλώς, δεν μπορεί να γίνει. Αυτό είναι κοροϊδία.

 Εισβάλω στο χώρο τους κι αυτοί στον δικό μου. Σ’ ένα χώρο που, πολλοί από μας δεν είναι διατεθειμένοι ή νιώθουν άβολα να δείξουν. Τελικά η εξ αποστάσεως εκπαίδευση – και ως παντομίμα, είναι ακόμη πιο ταξική. 

Πόσοι διαθέτουμε την υλικοτεχνική υποδομή, τις συνδέσεις υψηλών ταχυτήτων, την οικονομική δυνατότητα να τα αποκτήσουμε, αλλά και την εξοικείωση με την τεχνολογία, τον επαρκή χώρο για απομόνωση στο σπίτι; Μερικοί δυσκολεύονται ακόμη και στο κόστος ανανέωσης των «δεδομένων» του κινητού.

Όταν τελειώνει το «μάθημα» κλείνω κατάκοπος. Άνευ αντικρίσματος.

 Αηδιασμένος κι αγανακτισμένος. Από μια ξεπουλημένη και ανάλγητη κυβερνητική ελίτ που καταφέρνει – ακόμη, να μη βρίσκει, στο πρόσωπο του κατατρεγμένου λαού, τον μάστορά της.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

17 ώρ.  · 

Πτωματολάγνοι .🧐😄💀

Τον αγιοποίησαν, τον ξέθαψαν, τον μπουγάδιασαν και κοκαλάκι-κοκαλάκι, τον συναρμολόγησαν.

Κάποιοι βγάζουν φωτογραφία το καινούργιο τους ταίρι. Άλλοι το αυτοκίνητο ή τη μηχανή τους. Τα μπράτσα τους ή τα πόδια τους. Το ετήσιο πεντικιούρ (με το κότσι). Το τατουάζ, δίκην βοοειδούς, ράντσου της άγριας Δύσης. Το σκυλί τους, το παιδί τους ή κάποιο προσφυγόπουλο. Εν ανάγκη ένα… μπριάμ. Ο καθείς με την «πραμάτειά» του.

Η μητροπολιτική σαπίλα των πτωματολάγνων σκεμπέδων και παράσιτων όμως, ξεπερνά κάθε φαντασία, όσο άρρωστη κι αν είναι. Τον αγιοποίησαν, τον ξέθαψαν, τον μπουγάδιασαν και κοκαλάκι-κοκαλάκι, τον συναρμολόγησαν. Αφού τον ντύσουν (όσο να ‘ναι σκανδαλίζει η γύμνια του) θα τον περιφέρουν και θα τον εκθέτουν. Παρόντες στη μπουγάδα και οι δήμαρχος Έδεσσας και αντιπεριφερειάρχης Πέλλας.
Άντε και καλά κέρδη!


ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ

ΟΙ ΤΟΤΕ «ΤΟΥΡΚΟΣΠΟΡΟΙ»...και ΤΩΡΑ ΞΕΣΠΙΤΩΜΕΝΟΙ, ΑΠ' ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ ΘΥΤΕΣ, ΓΙΑ ΤΑ ΠΕΤΡΕΛΑΙΑ

Οι «τουρκόσποροι», οι «κουρελήδες» με τις «παστρικιές» τους, ήταν στην μικρασιατική καταστροφή οι ξεριζωμένοι του παιχνιδιού των κυβερνήσεων Βρετανίας-Γαλλίας για τα πετρέλαια της Μεσοποταμίας και της Μέσης Ανατολής.
 Δεν έφτασαν οι εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί, το ξερίζωμα και η εξαθλίωσή τους, αλλά έζησαν και το ρατσισμό, την ξενοφοβία και την εκμετάλλευση από τους «γηγενείς αδελφούς» τους. 
Λοιδορήθηκαν, κυνηγήθηκαν, κάποιοι δολοφονήθηκαν, έγινε απόπειρα να τους φορέσουν και κίτρινο περιβραχιόνιο για να… ξεχωρίζουν. Θλιβερό αποτέλεσμα των παιχνιδιών των τότε ιμπεριαλιστών, που στη πλάτη τους και με το αίμα των λαών της περιοχής, μοίραζαν τη λεία τους από το πτώμα της πάλαι ποτέ Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Οι σημερινοί πρόσφυγες μπορεί να μην μιλούν την ελληνική γλώσσα αλλά είναι τα επόμενα θύματα του ίδιου δράματος. 
Ξεσπιτώνονται, δυστυχούν, πονούν το ίδιο, ανεξαρτήτως της γλώσσας που μιλούν. 
Κλαίνε τους νεκρούς τους εξ’ ίσου γοερά όπως και οι μικρασιάτες προγενέστεροί τους.
 Πάντα για τα πετρέλαια. 
Ίδιοι οι θύτες. 
Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Ιδιαίτερα οι
απόγονοι των δύστυχων μικρασιατικών προσφύγων.

*****

Φωνάζοντας “ξένοι, τι θέλετε εδώ;” ένοπλος Γερμανός ακροδεξιός στο Μαγδεμβούργο επιτέθηκε σε Έλληνα μετανάστη.
Έλληνα, ρε; 

Που δεν είναι από την… υποσαχάρια Αφρική.

 Ούτε καν από τη Μέση Ανατολή. 

Απόγονο του Αλέξανδρου (και του Ηφαιστίωνα, έστω). Χριστιανό! Άνθρωπο της… παναγιάς!

Καλά να τους πετάμε έξω απ’ την Ελλάδα (και την Ευρώπη) εμείς. 

Αλλά να παθαίνουμε τα ίδια στην… Ευρώπη;

Stelios Kanakis

Δεν Ξεχνάμε ότι: 

ΤΟ F/B ΞΑΝΑΜΠΛΟΚΑΡΙΣΕ TO VIVA LA REVOLUCION (!!!)

kαι πρέπει να βοηθήσουμε να ξεμπλοκαριστεί...