απόThanasis Longie
30 / 1 / 2017 ·
Οι δικοί μου τρεις ιεράρχες δεν είναι τρεις αλλά χίλιοι δεκατρείς!
"Τιμάται αυτές τις μέρες από σύμπασα την πολιτική και εκπαιδευτική ηγεσία σε πανελλήνια κλίμακα η εορτή των Γραμμάτων. Τιμώνται ο Βασίλειος ο Μέγας, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.
Αν διαβάσει κανείς το έργο τους, αβίαστα καταλήγει στο συμπέρασμα ότι και οι τρεις ήταν έξοχοι χειριστές του ελληνικού λόγου. Και οι τρεις συγκαταλέγονται στους επιφανέστερους χριστιανούς θεολόγους όλων των εποχών. Μπορούν ωστόσο να θεωρούνται και οι προστάτες των γραμμάτων;
Αν με τον όρο «γράμματα» εννοούμε τη γραφή και την ανάγνωση σίγουρα ναι. Αυτή ήταν εξάλλου και η σημαντική συμβολή των χριστιανών κατά την περίοδο του Βυζαντίου και του Μεσαίωνα. Οι ιερείς, ως οι πιο μορφωμένοι, ήταν αυτοί που δίδασκαν τους νέους τα βασικά, κυρίως μέσα από την ανάγνωση των Γραφών, του Ψαλτηρίου και των Βίων των αγίων. Ειδικά στον ελληνικό χώρο θα πρέπει να θυμηθούμε με ευγνωμοσύνη όλους τους γνωστούς αλλά και αφανείς ιερείς αποδίδοντάς τους ένα εύγε για τη συντήρηση της ελληνικής γλώσσας.
Αν βεβαίως με τον όρο γράμματα εννοούμε κάτι περισσότερο από τη γραφή και την ανάγνωση, αν γραμματιζούμενος είναι ο κάθε άνθρωπος που μπορεί να ερωτά, να προβληματίζεται και κυρίως να παράγει νέα σκέψη, τότε μάλλον είναι ατυχής η απόφαση του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών να καθιερώσει σε συνεδρίαση του Ακαδημαϊκού του Συμβουλίου, στις 9 Αυγούστου 1841, την 30ή Ιανουαρίου ως ημέρας των Γραμμάτων στη μνήμη των τριών ιεραρχών.
Από κάπου εκεί -ίσως και άθελά τους- οι τότε ακαδημαϊκοί να συνέτειναν στη σημερινή σύγχυση μεταξύ επιστήμης και θεολογίας μετατρέποντας τα σχολεία μας σε ένα χώρο αντιπαράθεσης μεταξύ των οπαδών της κριτικής σκέψης και των απαρασάλευτων δογμάτων.
Η καθιέρωση αυτής της γιορτής βέβαια έλκει την καταγωγή της από το Βυζάντιο επί αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Θ΄ του Μονομάχου (1042 – 1055). Αυτό έγινε για πολιτικούς και θρησκευτικούς λόγους. Για να γεφυρωθεί μια οπαδική αντιπαράθεση ποιος από τους τρεις ιεράρχες ήταν ο καλύτερος και αξιότερος.
Κατά το Συναξαριστή «η στάσις γέγονε παρά των ελλογίμων και εναρέτων ανδρών.....ως συμβαίνειν διαιρεθήναι τα πλήθη, και, τους μεν Ιωαννίτας λέγεσθαι, τους δε Βασιλείτας, Γρηγορίτας δε τους λοιπούς» (Μηναίον, PG 29, CCCXC, A).
Στατικοί και διαλεκτικοί
Λατρεύω όλους τους φιλοσόφους που δεν έχουν οπαδούς, αλλά είναι πάντοτε αμφισβητούμενοι, ακόμα και αναλώσιμοι μπροστά στην αλήθεια.
Η οποία αλήθεια δεν είναι μόνη και απαρασάλευτη, αλλά συνεχώς συμπληρούμενη με όσα προκύπτουν από τα νέα δεδομένα της ρέουσας γνώσης.
Αυτοί οι φιλόσοφοι ξεκίνησαν από την αρχαία Ελλάδα αλλά σήμερα η σκέψη τους είναι παγκόσμια, για ένα και απλούστατο λόγο:
Διότι είναι επιστημονική, υπό την έννοια ότι εδράζεται σε μια απορία και διατυπώνει ένα ερώτημα για να ξεκινήσει μια διαδικασία γνώσης.
Αυτοί οι φιλόσοφοι γενικά δεν σταματούν να ερωτούν, δεν σταματούν να αμφισβητούν και ποτέ δεν καταλήγουν σε αδιαμφισβήτητες αλήθειες. Μιλώ για φιλοσόφους όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Ηράκλειτος, ο Βολταίρος, ο Μαρξ, ο Στίβεν Χόγκινς.
Οι χριστιανοί θεολόγοι, αντίθετα, σταμάτησαν να ερωτούν και να αμφιβάλλουν, επειδή θεώρησαν ότι ανακάλυψαν τη μία και μοναδική αλήθεια. Κάπου εκεί άρχισαν να λειτουργούν ως τροχοπέδη στην ελληνική και την παγκόσμια σκέψη συζητώντας λεπτομέρειες εντός κάποιων δογμάτων:
Για παράδειγμα ποιος εκπορεύει το Άγιο Πνεύμα; Ο Πατήρ, ο υιός ή και οι δύο;
Αυτό το δήθεν ερώτημα οδήγησε σε ένα σχίσμα, στην κατάρρευση μιας Αυτοκρατορίας, μέσω των σταυροφοριών και στην έναρξη μιας αιματηρής και συνεχούς μέχρι τις μέρες μας αιματοχυσίας μεταξύ Χριστιανισμού και Ισλάμ.
Δεύτερο παράδειγμα: Οι άγγελοι είναι αρσενικοί ή θηλυκοί; Κι αυτό χωρίς να δίνουν μια πειστική απάντηση στο εάν υπάρχουν καταρχήν άγγελοι.
Τέτοιες δήθεν ερωτήσεις που δεν μπορούν να στηριχθούν σε πραγματικά δεδομένα, διότι δεν επιτρέπουν σε κανένα να σκεφτεί «έξω από το κουτί» αποτελούν το στυλοβάτη ενός παγκόσμιου ανορθολογισμού που διαχέεται στις μάζες, μετατρέποντας τους ανθρώπους σε παθητικούς δέκτες ακόμα και των πιο ανόητων θεωριών.
Ο χριστιανός που πιστεύει στους αγγέλους πώς είναι πιθανόν να μην πιστεύει σε προφητείες, σε μελλούμενα και ξανθά γένη που θα έρθουν.
Πώς μπορεί ένας μουσουλμάνος να μην θεωρεί ότι σφάζοντας δημόσια χριστιανούς δεν εξυπηρετεί το θέλημα του Αλλάχ;
Πώς ένας ορθόδοξος Εβραίος μπορεί να σκεφτεί πέρα από τη μύτη του όταν το θέμα που τον απασχολεί είναι κατά πόσον μπορεί να σηκώνει το τηλέφωνο κατά την αργία του Σαββάτου;
Εν ολίγοις με τέτοιες θρησκευτικές νοοτροπίες δεν παρέχεται χώρος στην πολιτική και στη λογική να δράσει προς όφελος των καθημερινών προβλημάτων των ανθρώπων.
Απεναντίας το θρησκευτικό δόγμα τις περισσότερες φορές γίνεται ένα με την πολιτική πρακτική: Ιστορικά παραδείγματα υπάρχουν πολλά με τη λογική αυτή να επηρεάζει τις ζωές μας ακόμα και εν έτει 2017.
Πώς;
Αναγορεύοντας τον Θεοδόσιο σε «Μέγα» γιατί έκλεισε τις φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας, σκοτώνοντας την ελληνική διαλεκτική σκέψη και «Παραβάτη» τον Ιουλιανό ο οποίος θέλησε να κρατήσει το φως που καίει αναμμένο, ως άλλος Προμηθέας.
Καίγοντας στην πυρά και αφορίζοντας τους αμφισβητίες, ακόμα και τους επιστήμονες γιατί τόλμησαν να μας πουν ότι η Γη γυρίζει, ενώ κάτι τέτοιο δεν σημειωνόταν στα κιτάπια τους.
Ελέγχοντας την πολιτική σκέψη την οποία ταύτισαν με την εξουσία, με τα κράτη και τα έθνη. Προκαλώντας έτσι σταυροφορίες, τζιχάντ και άλλους ιερούς πολέμους.
Εξουσιάζοντας την ηθική, ακόμα και το lifestyle, και διαχωρίζοντας τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς, αναλόγως του ντυσίματός τους, του κουρέματός τους, πολύ δε περισσότερο των σεξουαλικών τους προτιμήσεων.
Οι δικοί μου:
Εν ολίγοις μιλώντας για τους 3 χριστιανούς ιεράρχες είναι καλό να τους ευχαριστήσουμε για την άψογη χρήση της ελληνικής γλώσσας και τη συμβολή τους στη συνέχεια και τη διατήρηση της.
Δεν μπορούμε βέβαια να τους τιμούμε ως ανθρώπους των γραμμάτων διότι το ζητούμενο σήμερα δεν είναι μόνο η γραφή και η ανάγνωση.
Δεν μπορούμε να τους τιμούμε γιατί επέλεξαν την ελληνική γλώσσα ως όχημα, σκοτώνοντας το αδάμαστο και ανατρεπτικό πνεύμα που αυτή κυοφόρησε.
Δεν μπορούμε να τους τιμούμε γιατί απλούστατα δεν μας άφησαν αναπάντητα ερωτήματα.
Όπως όλοι οι θεολόγοι, τα ήξεραν όλα. Είχαν λύσεις και απαντήσεις για όλα.
Οπότε έβαλαν και αυτοί το λιθαράκι στη δημιουργία όχι ενός Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού, αλλά στην εμπέδωση ενός ελληνόφωνου χριστιανικού πολιτισμού, ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον Ελληνικό Πολιτισμό.
Αντίθετα οι δικοί μου τρεις ιεράρχες δεν είναι τρεις αλλά χίλιοι δεκατρείς.
Είναι οι στρατιές των σκεπτόμενων ανθρώπων. Των ελεύθερων ανθρώπων που αντέχουν να κολυμπούν στο χάος όχι με τα κεράκια που αγοράζουν από τα παγκάρια των Εκκλησιών, αλλά πορεύονται στη ζωή αντλώντας φως από τον καταιγισμό των περσείδων στο αχανές στερέωμα του γαλαξία.
Οι δικοί μου ιεράρχες είναι εικονοκλάστες, είναι χιλιάδες Προμηθείς που τολμούν να κλέψουν τη φωτιά από τον Όλυμπο αμφισβητώντας την παντογνωσία των Θεών.
Είναι αυτοί που επιμένουν να ζουν, όσο ζουν, για να προσδιορίσουν τα όρια της ύπαρξής τους. Που μοναδική τους φιλοδοξία είναι να αφήσουν πίσω τους περισσότερο φως, περισσότερους δρόμους και λεωφόρους για να βρουν τον δρόμο τους οι ατέλειωτες γενεές ανθρώπων που έρχονται.
Γι αυτό θαρσείτε! Όπως έλεγαν και οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, «Τα πάντα ρει. Ουκ αν δις εις τον αυτόν ποταμόν αν εκβαίης».
Δεν υπάρχουν μελίρρυτοι ποταμοί της σοφίας. Υπάρχουν οι δύσβατοι ποταμοί που μας οδηγούν στη γνώση.
Φιλοσοφία είναι η καλλιέργεια του μυαλού, έλεγε ο Κικέρωνας.
Ένα καλλιεργημένο μυαλό δεν διεκδικεί ποτέ τη μοναδική αλήθεια, ούτε το αλάθητο.
Οπότε δεν μπορεί να είναι φανατικό.
Ένα καλλιεργημένο μυαλό είναι καταδικασμένο να ψάχνει και να αναζητεί την αλήθεια. Οπότε παραμένει ζωντανό».
Το κείμενο είναι του ΔΙΟΝΥΣΗ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ
Απ' τα σχόλια:
Thanasis Longie
"Γενικά όμως είναι ένα σκουλήκι (η γυναίκα) που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης.
Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος.
Είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη.
Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες.
Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδια, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της, και έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων μέσω όλων των αισθήσεων.
Όσος και αν είναι ο πλούτος, δεν επαρκεί για να ικανοποιήσει την γυναικεία επιθυμία.
Μέρα και νύχτα η γυναίκα δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα.
Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άντρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί.
Γι’ αυτό το λόγο ο Θεός, γνωρίζοντας την ελεεινή της φύση, την προίκισε με το όπλο της σεξουαλικότητας".
(ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ - ΙΕΡΑΡΧΗΣ !!!!!)
«Η γυναίκα δεν έχει την άδεια να αφήνει τον άνδρα της, αλλά, κι αν δέρνει αυτήν εκείνος, πρέπει να υπομένει κι όχι να χωρίζεται, κι αν την προίκα της ξοδεύει, κι αν σε άλλες γυναίκες πορνεύει, αυτή πρέπει να καρτερεί.
Ώστε η μεν γυναίκα, η αφήσασα τον άνδρα της μοιχαλίς είναι αν πάρει άλλον,
ο δε αφεθείς αυτός άνδρας, αν πάρει άλλη, συγχωρείται»
(Μέγας Βασίλειος - ΙΕΡΑΡΧΗΣ !!!!!)
