"Η ΑΓΙΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ" ΤΩΝ Κ. ΜΑΡΞ-Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ

Από τον πρόλογο της έκδοσης: Ο πραγματικός Ουμανισμός δεν έχει στη Γερμανία πιο επικίνδυνο εχθρό απ' τον σπιριτουαλισμό ή θεωρητικό ιδεαλισμό, που βάζει στη θέση του πραγματικού ανθρώπου την "αυτοσυνείδηση" ή το "πνεύμα" και μαζί με τους Ευαγγελιστές διδάσκει: αυτό που δίνει ζωή είναι το πνεύμα, το σώμα δεν είναι ωφέλιμο. Εννοείται πως αυτό το χωρίς σώμα πνεύμα μόνο στη φαντασία του έχει πνεύμα.
Αυτό που καταπολεμούμε στην "κριτική" του Μπάουερ, είναι ακριβώς η θεωρία που εδώ αναπαράγεται σαν γελοιογραφία. Από μας αυτή θεωρείται σαν η πιο τέλεια έκφραση των χριστιανογερμανικών αρχών, που καταβάλλουν την τελευταία τους προσπάθεια, μεταβάλλοντας την ίδια την κριτική σε δύναμη υπερβατική. [...]

Καλό Διάβασμα:

«Έχετε διαβάσει Μαρξ και Λένιν, κ. Τσίπρα;»-Ο ΝΙΚΟΣ ΜΟΤΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΝΕΙ "ΦΥΛΛΟ και ΦΤΕΡΟ" !!

Στείλτε το και στους "πρόθυμους" προβοκάτορες... 

που κάποτε πέρασαν αλλά δεν "κόλλησαν' στο ΚΚΕ !!

Δεν ξέρουμε αν έχει ποτέ μπει στη διαδικασία να διαβάσει έργα του Μαρξ και του Λένιν ο πρωθυπουργός. Σε κάθε περίπτωση, ωστόσο, με βάση όσα είπε σε πρόσφατη συνέντευξη του, με αφορμή την συμφωνία Ελλάδας-ΠΓΔΜ, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: Ή έχει μαύρα μεσάνυχτα από μαρξιστική-λενινιστική ιδεολογία, ή διαστρεβλώνει συνειδητά το νόημα όσων έχουν γράψει οι θεμελιωτές του επιστημονικού σοσιαλισμού προκειμένου να δικαιολογήσει τον αντιδραστικό κοσμοπολιτισμό που η κυβέρνηση του ακολουθεί στα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Τι είπε ο κ. Τσίπρας στην συνέντευξη του στην ΕΡΤ; Ερωτηθείς για τη θέση του ΚΚΕ σχετικά με την συμφωνία Ελλάδας-ΠΓΔΜ στο ονοματολογικό, ο πρωθυπουργός είπε μεταξύ άλλων: «…ξεπερνά, προφανώς, τα όρια της κατανόησης από τη δική μου πλευρά και για όσους έχουν διαβάσει Μαρξ και Λένιν, ξεπερνά τα όρια, με την έννοια ότι η αυτοδιάθεση και το αναφαίρετο δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού των λαών, δεν μπορεί να αμφισβητείται από το Κομμουνιστικό Κόμμα» [1].

Μιας και πρόκειται για λαθροχειρία ολκής εκ μέρους του πρωθυπουργού- λαθροχειρία που την επαναλαμβάνουν περιφερόμενα στα ΜΜΕ στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ- αξίζει να σημειώσουμε ορισμένα πράγματα:

Η γενική επίκληση στο δικαίωμα της «αυτοδιάθεσης» και του «αυτοπροσδοιορισμού», χωρίς να συνοδεύεται από σαφή αναφορά στις δοσμένες ιστορικές συνθήκες, είναι τέχνασμα προπαγανδιστικό και παραπλανητικό. Είναι ίδια, άραγε, η θεώρηση της αυτοδιάθεσης που της προσέδιδαν το 19ο αιώνα οι Μαρξ και Ένγκελς και στις αρχές του 20ου αιώνα ο Λένιν, με την ερμηνεία που επιχειρεί να προσδώσει στον όρο σήμερα ο κ.Τσίπρας; Προφανώς και όχι.

Μέσα στο ιστορικό προτσές η έννοια της «αυτοδιάθεσης»- και εν γένει του εθνικού ζητήματος- δεν θα μπορούσε να παραμείνει η ίδια. Κατά την περίοδο των αστικών επαναστάσεων και την αποσύνθεση των φεουδαρχικών καθεστώτων το 19ο αιώνα η αυτοδιάθεση είχε- σε αρκετές περιπτώσεις- προοδευτικό πρόσιμο. 

Η προσέγγιση των Μαρξ και Ένγκελς για το ζήτημα της αυτοδιάθεσης συνδέεται αναπόφευκτα με τα κοινωνικά και οικονομικά δεδομένα της εποχής ανόδου του καπιταλισμού. Έτσι, το αίτημα της αυτοδιάθεσης κρίνεται από τους Μαρξ και Ένγκελς ανα περίπτωση, με βάση το κατά πόσο μπορεί κάθε φορά να συμβάλει στην ενίσχυση της πάλης του προλεταριάτου για την κατάκτηση της εξουσίας.

Για παράδειγμα, ο Μαρξ έβλεπε θετικά τον αγώνα του ιρλανδικού λαού για ανεξαρτησία από τη βρετανική αυτοκρατορία, όπως και το αίτημα της ανεξαρτησίας της- τριχοτομημένης τότε- Πολωνίας ενώ, αντίθετα, θεωρούσε (ορθά) αντιδραστικό το κίνημα του «πανσλαβισμού» που καθοδηγούνταν πρωτίστως από την τσαρική Ρωσία. Η περίπτωση των νοτιοσλαβικών κινημάτων εθνικής ανεξαρτησίας εκείνης της εποχής είναι ενδεικτικό παράδειγμα της χειραγώγησης της έννοιας της «εθνικής αυτοδιάθεσης» από μεγάλες δυνάμεις στο πλαίσιο των μεταξύ τους ανταγωνισμών [2].

Την στάση των Μαρξ και Ένγκελς απέναντι σε κινήματα εθνικής ανεξαρτησίας της εποχής εξηγούσε αργότερα ο Β.Ι.Λένιν. «Το 1848», σημείωνε ο Λένιν «υπήρχαν ιστορικοί και πολιτικοί λόγοι να γίνεται διάκριση ανάμεσα στα «αντιδραστικά» και τα επαναστατικά-δημοκρατικά έθνη. Ο Μαρξ είχε δίκιο, όταν καταδίκαζε τα πρώτα και υποστήριζε τα δεύτερα. Το δικαίωμα αυτοδιάθεσης είναι μια από τις διεκδικήσεις της δημοκρατίας, που, φυσικά, πρέπει να υποτάσσεται στα γενικά συμφέροντα της δημοκρατίας. Το 1848 και στα επόμενα χρόνια αυτά τα γενικά συμφέροντα ανάγονταν πρώτ’ απ’ όλα στην πάλη ενάντια στον τσαρισμό» [3].

Στο έργο του «Κριτικά σημειώματα πάνω στο εθνικό ζήτημα» (1913), ο Λένιν αποκρυσταλλώνει τη μαρξιστική οπτική πάνω στο θέμα της αυτοδιάθεσης. Για το Λένιν, η αυτοδιάθεση των λαών δεν είναι ούτε γενικόλογο σύνθημα, ούτε αυτοσκοπός. Το αίτημα της αυτοδιάθεσης έχει προοδευτικό πρόσημο μόνο ως επιμέρους σύνθημα εντασσόμενο στο πλαίσιο της πάλης για την σοσιαλιστική επανάσταση. Εξυπηρετεί ή όχι τους σκοπούς της προλεταριακής επανάστασης – αυτό είναι το ερώτημα βάσει του οποίου η λενινιστική οπτική οφείλει να εξετάζει το αίτημα της αυτοδιάθεσης, εθνικής ανεξαρτησίας κλπ.

«Οι αστοί», έγραφε ο Β.Ι.Λένιν, «θέτουν πάντοτε τα εθνικά τους αιτήματα σε εξέχουσα θέση και έτσι είναι πάντα της μόδας. Όμως, για το προλεταριάτο, αυτά τα αιτήματα υποτάσσονται στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων του ταξικού αγώνα» [4]. Ως εκ τούτου, για το Λένιν το αίτημα της «αυτοδιάθεσης» ήταν αποδεκτό στο βαθμό που δεν συγκρούονταν με την συνολικότερη πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος. Αντιθέτως, τέτοιου είδους αιτήματα – και συνθήματα- οι επαναστάτες όφειλαν (και οφείλουν) να τα εξετάζουν στο πλαίσιο μιας διαλεκτικής ενότητας για την ανατροπή του καπιταλισμού, για την προλεταριακή επανάσταση.

Να τι έγραφε: «Οι διάφορες διεκδικήσεις της δημοκρατίας, μαζί και η αυτοδιάθεση, δεν είναι κάτι το απόλυτο, αλλά ένα «μέρος» του πανδημοκρατικού (σήμερα: πανσοσιαλιστικού) «παγκόσμιου» κινήματος. Μπορεί σε ορισμένες συγκεκριμένες περιπτώσεις το μέρος να έρχεται σε αντίθεση με το όλο και τότε πρέπει να απορρίπτεται» [5]. 

Γίνεται λοιπόν σαφές ότι οι κομμουνιστές οφείλουν να αντιμετωπίζουν το ζήτημα της αυτοδιάθεσης με διαφορετικά κριτήρια απ’ ότι η αστική τάξη και οι ιμπεριαλιστικές της ενώσεις.

Φωτό αριστερα: Άγαλμα του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον στην ομώνυμη λεωφόρο που φέρει το όνομα του στην Πρίστινα, πρωτεύουσα του Κοσόβου | Δεξιά: Άντρας με την σημαία της Παλαιστίνης κατά τη διάρκεια ταραχών στα σύνορα Ισραήλ-Γάζας. Δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις όπου το αίτημα της αυτοδιάθεσης αντιμετωπίστηκε με πολύ διαφορετικό τρόπο από τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές ενώσεις.

Ήδη την εποχή του Λένιν- περίοδο άνθισης μιας σειράς αντιαποικιοκρατικών κινημάτων- το αίτημα της αυτοδιάθεσης έχριζε ιδιαίτερης προσοχής και μελέτης, στη βάση των ιστορικών, κοινωνικών και οικονομικών συνθηκών μέσα στις οποίες διατυπώνονταν. 

Στην σημερινή σύνθετη πραγματικότητα το ζήτημα της «εθνικής αυτοδιάθεσης» περιπλέκεται ακόμη περισσότερο. Έχουμε δει παραδείγματα κινημάτων που θέτουν στόχους «εθνικής ανεξαρτησίας» και «αυτοδιάθεσης» να χειραγωγούνται από την αστική τάξη στο πλαίσιο των ενδοιμπεριαλιστών ανταγωνισμών.

Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις όπου εθνοτικές, θρησκευτικές, γλωσσικές και πολιτισμικές διαφορές αξιοποιούνται από ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΝΑΤΟ, ΕΕ, κλπ), στο πλαίσιο της ενίσχυσης και όξυνσης των ενδοαστικών ανταγωνισμών, για την προώθηση απώτερων σχεδιασμών. Το έργο το έχουμε δει, στα Βαλκάνια, στην Τσετσενία, σε περιοχές της Μέσης Ανατολής και αλλού, όπου η αστική τάξη υιοθετεί αιτήματα «αυτοδιάθεσης» και «αυτοπροσδιορισμού» στο βαθμό που αυτά ικανοποιούν τις ταξικές της επιδιώξεις.

Στην εποχή, λοιπόν, του μονοπωλιακού καπιταλισμού, της «νέας τάξης πραγμάτων» και της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, η αστική τάξη δε διστάζει να προωθεί ζητήματα αυτοδιάθεσης και αυτοπροσδιορισμού, χρησιμοποιώντας για τον εγκλωβισμό πλατιών λαϊκών μαζών το δίπολο εθνικισμού-κοσμοπολιτισμού. 

Στο πλαίσιο αυτό, παραδείγματος χάρη, η σκόπιμα αφηρημένη και γενικόλογη έννοια του «αυτοπροσδιορισμού» (αυτοκαθορισμού) πλασάρεται ως- υποτιθέμενο- «δώρο» της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας στις καταπιεσμένες μειονότητες κάθε είδους. Με λίγα λόγια, ο καθένας μπορεί να αυτοπροσδιορίζεται όπως επιθυμεί αρκεί ο αυτοπροσδιορισμός αυτός να μην οδηγεί στην ταξική συνειδητοποίηση του ατόμου.

Με όχημα αυτήν, την κοσμοπολίτικη αντίληψη του κεφαλαίου, ο κ.Τσίπρας μιλά για αυτοδιάθεση και αυτοπροσδιορισμό, επιχειρώντας να τις εμφανίσει ως έννοιες που, τάχα, έχουν παντού και πάντοτε προοδευτικό πρόσημο. Μόνο που στη λαθροχειρία του αυτή, έκανε το λάθος να εμπλέξει τους κλασσικούς του μαρξισμού, από τον οποίο ο ίδιος και το πολιτικό του σινάφι έχουν πάρει οριστικό και αμετάκλητο διαζύγιο εδώ και πολλά χρόνια.

____________________________________________________________________________

1. Συνέντευξη στην ΕΡΤ, 13 Ιούνη 2018: https://www.youtube.com/watch?v=Z1pyFXq0lck
2. Βλ. Σχετικά: Ι.Β.Στάλιν, «Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα», Απαντα τ. 2, Σύγχρονη Εποχή & Φρ. Ένγκελς, «Δημοκρατικός Πανσλαβισμός» (Νέα Εφημερίδα του Ρήνου, 14/2/1849).
3. Β. Ι. Λένιν: «Η σοσιαλιστική επανάσταση και το δικαίωμα αυτοδιάθεσης των εθνών». Απαντα, τ. 27, σελ. 260.
4. Β. Ι. Λένιν: «Για το δικαίωμα των εθνών στην αυτοδιάθεση», Άπαντα, τ.25, σελ.273.
5. Β. Ι. Λένιν: «Τα αποτελέσματα της συζήτησης για την αυτοδιάθεση». Απαντα, τ. 30, σελ. 39.

Από atexnos3 στο ΙΟΥΝ 22, 2018 Απόψεις


Νίκος Μόττας

*************

Δες Ακόμη:

ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ - ΠΓΔΜ

Τα χρονοδιαγράμματα ΕΕ και ΝΑΤΟ υποβάλλουν τις επόμενες κινήσεις

Στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης βρίσκονται οι επόμενες κινήσεις για την υλοποίηση της συμφωνίας με τα Σκόπια, με τον υπουργό Εξωτερικών της γειτονικής χώρας Ν. Ντιμιτρόφνα δηλώνει σε συνέντευξή του ότι η ΠΓΔΜ έχει ήδη ενημερώσει την ελληνική πλευρά για την κύρωση της συμφωνίας από το Κοινοβούλιο της χώρας και πως τώρα προβλέπεται η Αθήνα να στείλει επιστολή στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο και στον γγ του ΝΑΤΟ, στην οποία θα αναφέρει ότι δεν έχει πλέον παρατηρήσεις σε σχέση με την ένταξη της ΠΓΔΜ. Το «ρυθμό», εξάλλου, τον δίνουν τα ευρωΝΑΤΟικά χρονοδιαγράμματα που καταγράφονται «με το νι και με το σίγμα» και στο άρθρο 2 της συμφωνίας.

Σε ό,τι αφορά την άρνηση του Προέδρου της ΠΓΔΜ Γκ. Ιβάνοφ να κυρώσει τη συμφωνία, ο Ν. Ντιμιτρόφ δηλώνει ότι ο Πρόεδρος της χώρας έχει δικαίωμα μόνο να αναπέμψει τον νόμο στο Κοινοβούλιο και στη συνέχεια, αν αυτός ψηφιστεί εκ νέου, είναι υποχρεωμένος να τον υπογράψει. 

Πρόσθεσε ότι αυτήν τη στιγμή η χώρα διαθέτει Πρόεδρο που δηλώνει ότι δεν πρόκειται να σεβαστεί αυτήν τη συνταγματική του υποχρέωση και πως στο θέμα αυτό υπάρχει συνταγματικό κενό, καθώς αρκετά Συντάγματα άλλων χωρών προβλέπουν προθεσμίες εντός των οποίων πρέπει να υπογραφεί ο νόμος από τον αρχηγό του κράτους και, αν αυτό δεν συμβεί, ο νόμος θεωρείται υπογεγραμμένος.

Επίσης, ο ΥΠΕΞ της ΠΓΔΜ ανέφερε ότι για τη συμφωνία θα αποφασίσουν οι πολίτες σε δημοψήφισμα και πρόσθεσε ότι, αν ο Γκ. Ιβάνοφ δεν υπογράψει τον νόμο κύρωσης της συμφωνίας και οι πολίτες εγκρίνουν τη συμφωνία στο δημοψήφισμα, τότε ο Πρόεδρος θα βρεθεί σε εξαιρετικά άβολη θέση.

«Αν η έκβαση του δημοψηφίσματος είναι θετική, σε συνθήκες άμεσης έκφρασης της βούλησης των πολιτών, θα είναι πολύ δύσκολο για τον Πρόεδρο να μην υπογράψει τον νόμο κύρωσης της συμφωνίας, γιατί τότε θα πάει κόντρα στη βούληση των πολιτών. Ισως εδώ βρίσκεται η ελπίδα ότι ο νόμος θα υπογραφεί. Η πολιτική δυναμική είναι τέτοια που, αν δεν υπογράψει τον νόμο σε τέτοιες συνθήκες, θα έχει καταπατήσει τρία πράγματα: Τη βούληση των πολιτών, την ένταξη στο ΝΑΤΟ και την ευρωπαϊκή προοπτική και αυτό είναι τρομερή ευθύνη», ανέφερε ο Ν. Ντιμιτρόφ.

Αλλά και για τη στάση της αντιπολίτευσης δηλώνει ότι αν το δημοψήφισμα είναι επιτυχημένο, κανένα πολιτικό κόμμα δεν θα μπορεί να αγνοήσει το αποτέλεσμά του. «Θα βγαίνουμε αν χρειαστεί κάθε μέρα, και δέκα φορές, και εκατό φορές, για να εξηγήσουμε γιατί πιστεύουμε ότι αυτή η συμφωνία είναι καλή και γιατί πρέπει να προχωρήσει. Δεν ξέρω ποιες θα είναι οι απόψεις της αντιπολίτευσης. Ομως αυτή η κυβέρνηση και αυτή η κοινοβουλευτική πλειοψηφία θα σεβαστούν τη βούληση του λαού. Είμαι πεπεισμένος ότι οι πολίτες θα στηρίξουν αυτήν την προσπάθεια, ότι οι φόβοι θα πέσουν», υποστήριξε.

Ερωτηθείς «πότε ξεκινά η "μακεδονική" ιστορία», ο Ν. Ντιμιτρόφ ανέφερε ότι αυτό είναι θέμα των ιστορικών και ότι ο ίδιος είναι νομικός. «Ομως, ως πολίτης γνωρίζω ότι η γλώσσα μου είναι μία από τις νοτιοσλαβικές γλώσσες, ο πολιτισμός μας, η παράδοσή μας (...) νομίζω ότι για μας είναι υγιές να είμαστε υπερήφανοι για αυτό που είναι δικό μας και πιστεύω ότι αυτή η περιπέτεια (σ.σ. του εξαρχαϊσμού) πρέπει να τελειώσει», πρόσθεσε.

Στο μεταξύ, όπως μεταδίδει το πρακτορείο ειδήσεων της ΠΓΔΜ «MIA», ο επικεφαλής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης VMRO-DPMNE, Ντράγκαν Ντάνεφ, δήλωσε ότι το κόμμα του, που αντιδρά στη συμφωνία, προτίθεται να υποβάλει αίτημα προς τη λεγόμενη Επιτροπή Βενετίας του Συμβουλίου της Ευρώπης, προκειμένου αυτή να γνωμοδοτήσει επί της νομικής φύσεως της συμφωνίας Ελλάδας - ΠΓΔΜ για το θέμα του ονόματος.

    

ΑΣΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ

Στα «απόνερα» της συμφωνίας με την ΠΓΔΜ

Συνεχίζονται οι κραδασμοί στο αστικό πολιτικό σκηνικό που εκφράστηκαν με αφορμή την αντιπαράθεση για τη συμφωνία με την ΠΓΔΜ.

Οι διαφωνίες και διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό του Κινήματος Αλλαγής το ώθησαν να εκδώσει ανακοίνωση, όπου υπερασπίζεται την ...ύπαρξή του και στο μέλλον, στο φόντο σεναρίων για αποχώρηση συνιστωσών, βουλευτών κ.λπ., που φέρονται έτοιμοι να στηρίξουν την κυβέρνηση στην περίπτωση που ζητήσει ψήφο εμπιστοσύνης απ' τη Βουλή.

«Κοινός στόχος των κομμάτων και των κινήσεων που συνθέτουν το Κίνημα Αλλαγής είναι ο αυτόνομος πρωταγωνιστικός μας ρόλος μέσα από την αύξηση της επιρροής μας και την ανατροπή των σημερινών πολιτικών συσχετισμών (...) Συζητήσεις για "αποχωρήσεις εν αναμονή" δεν βοηθούν και σε κάθε περίπτωση προχωράμε δυναμικά μπροστά για την ισχυρή κεντροαριστερά», αναφέρει στην ανακοίνωσή του.

Σε απάντηση ο Στ. Θεοδωράκης δήλωσε («Αθήνα 9,84») ότι «θα ήθελα να μην είναι τόσο συντηρητικό σε κάποιες του επιλογές το ΚΙΝΑΛ. Υπάρχουν μερικά πράγματα που το μαρτυρούν. Οι τοποθετήσεις μας για το εθνικό θέμα και εννοώ το πρόσφατο εθνικό θέμα το Μακεδονικό, νομίζω ότι έρχονται από το παρελθόν».

Είχαν προηγηθεί παρεμβάσεις, όπως του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του Ποταμιού, Σπ. Δανέλλη, ο οποίος αφού το βράδυ της Τετάρτης είχε μιλήσει σε εκδήλωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλη για τις «αναγκαίες προοδευτικές συγκλίσεις», χτες δήλωσε στον ρ/σ «24/7» ότι «το μακεδονικό είναι ταυτοτικό ζήτημα και αν ως προς αυτό δεν έχουμε καθαρή και ενιαία φωνή δεν έχει νόημα η παρουσία του Ποταμιού στο ΚΙΝΑΛ», προσθέτοντας ότι θα ψηφίσει οπωσδήποτε τη συμφωνία όποια στάση και αν αποφασίσει η Χ. Τρικούπη.

Διεργασίες προκαλεί και στο χώρο της λεγόμενης δεξιάς η συμφωνία.

Σε συνέντευξη Τύπου που παραχώρησαν στην έδρα της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ, Γ. Πατούλης, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απ. Τζιτζικώστας, ο περιφερειάρχης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Χ. Μέτιος, οι πρόεδροι και αντιπρόεδροι των Περιφερειακών Ενώσεων Δήμων (ΠΕΔ) Κεντρικής Μακεδονίας, Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Δ. Μακεδονίας, εξέφρασαν την απαίτηση για διεξαγωγή δημοψηφίσματος για τη συμφωνία, ενώ προανήγγειλαν και διεξαγωγή κοινής συνεδρίασης με φορείς, μητροπόλεις, επιμελητήρια κ.ά. την ερχόμενη βδομάδα για «να συναποφασίσουμε τα επόμενα βήματά μας».

Την ίδια ώρα, υπέρ της συνένωσης όλων των μικρών κομμάτων εκ δεξιών της Νέας Δημοκρατίας σε έναν «ΣΥΡΙΖΑ της δεξιάς», ώστε να διασφαλίσουν την είσοδό τους στη Βουλή στις επόμενες εκλογές, τάχθηκε εκ νέου ο πρώην γραμματέας της κυβέρνησης Σαμαρά, Τ. Μπαλτάκος, (στο ρ/σ «24/7»), σημειώνοντας πάντως: «Ποτέ δεν είπα ότι θέλω να κάνω εγώ κόμμα, ούτε ότι θέλω να είμαι αρχηγός σε κανένα κόμμα. Αυτό είπα και τώρα, ότι οπωσδήποτε θα πρέπει να υπάρξει ένα κόμμα το οποίο να ενώσει τα υπόλοιπα κόμματα. Και νομίζω ότι αυτή η στιγμή είναι κατάλληλη (...) Προεργασίες βεβαίως έχουν γίνει και έχουν γίνει όχι μόνο πρόσφατα μετά τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ, έχουν γίνει και τις προηγούμενες ημέρες και εβδομάδες. Μετά από τη συμφωνία οπωσδήποτε οι συζητήσεις εντάθηκαν. Δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό...». Εγκωμίασε πάντως Σαμαρά και Γεωργιάδη για τη στάση της ΝΔ στο Σκοπιανό και υποστήριξε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα αν η θέση της ΝΔ ταυτίζεται με αυτή της ΧΑ.

Ο Ευ. Αντώναρος επιτέθηκε εκ νέου στον πρόεδρο της ΝΔ, Κυρ. Μητσοτάκη υποστηρίζοντας ότι «η συνεχιζόμενη σιωπή του για μια ακόμη φορά "μυρίζει" διγλωσσία, αναποφασιστικότητα και ενδεχομένως προετοιμασία κωλοτούμπας».

Αξίζει πάντως σε ένα τέτοιο φόντο να καταγραφεί και νεότερο δημοσίευμα της «Frankfurter Allgemein Zeitung», που θέτοντας το ερώτημα «Τι στάση θα κρατήσει ως πρωθυπουργός ο Κ. Μητσοτάκης, αν η συμφωνία με τα Σκόπια έχει επικυρωθεί», απαντά σημειώνοντας ότι «πολλοί συνομιλητές του σε ευρωπαϊκό επίπεδο υποστηρίζουν ότι ο Μητσοτάκης έχει ευλόγως δηλώσει ότι η κυβέρνησή του θα τηρήσει φυσικά την αρχή Pacta sunt servanda (τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται)».

«Μάλιστα», συνεχίζει το δημοσίευμα, «κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Μητσοτάκης φέρεται να έχει πει πως ελπίζει το ζήτημα να έχει επιλυθεί έως ότου αναλάβει πρωθυπουργικά καθήκοντα»...

Μάλιστα, η γερμανική εφημερίδα σχολιάζει και τη στάση πολιτικών «της ΝΔ όπως ο Απόστολος Τζιτζικώστας, (που) έχουν μετατρέψει τη μάχη κατά της συμφωνίας σε "σήμα κατατεθέν" τους» και κατά την εφημερίδα «θεωρείται, όπως και άλλοι πολιτικοί της ΝΔ, ότι βρίσκεται κοντά στον ρωσικής καταγωγής ολιγάρχη εκ Βορείου Ελλάδος Ιβάν Σαββίδη».

Ριζοσπάστης 

Καρλ Μαρξ ο Φιλόσοφος που Άλλαξε τη Ροή της Ιστορίας !!

05/05/1818
Γεννιέται στην πόλη Τριρ της Πρωσίας ο Καρλ Μαρξ. 

Αφού τέλειωσε το γυμνάσιο, ο Μαρξ πήγε στο Πανεπιστήμιο, στην αρχή στη Βόννη και έπειτα στο Βερολίνο όπου σπούδασε νομικά, προπαντός όμως ιστορία και φιλοσοφία. Τέλειωσε το Πανεπιστήμιο το 1841 με τη διδακτορική διατριβή για τη φιλοσοφία του Επίκουρου.
Με τον Φρίντριχ Ένγκελς συνδέθηκε το Σεπτέμβρη του 1844 στο Παρίσι, που από τότε έγινε ο πιο στενός του φίλος. 

Μαζί πήραν ενεργότατο μέρος στην τοτινή κοχλάζουσα ζωή των επαναστατικών ομάδων του Παρισιού (ιδιαίτερη σημασία είχε η θεωρία του Προυντόν, που ο Μαρξ την καταπολέμησε αποφασιστικά στην Αθλιότητα της Φιλοσοφίας το 1847) 

και επεξεργάστηκαν -παλεύοντας επίμονα ενάντια στις διάφορες θεωρίες του μικροαστικού σοσιαλισμού- τη θεωρία και την τακτική του επαναστατικού προλεταριακού σοσιαλισμού - κομμουνισμού. 

Το 1845, ύστερα από επιμονή της πρωσικής κυβέρνησης, ο Μαρξ απελάθηκε από το Παρίσι σαν επικίνδυνος επαναστάτης και πήγε στις Βρυξέλλες.

 Την άνοιξη του 1847, οι Μαρξ και Ένγκελς προσχώρησαν στην «Ένωση των Κομμουνιστών» και πήραν μέρος στο II Συνέδριό της (Νοέμβρης 1847 στο Λονδίνο), όπου έπαιξαν εξέχοντα ρόλο. 

Με εντολή του Συνεδρίου συνέταξαν και το περίφημο Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος που εκδόθηκε το Φλεβάρη του 1848.

Στο έργο αυτό εκθέτονταν με μεγαλοφυή σαφήνεια και διαύγεια η νέα κοσμοαντίληψη, ο συνεπής υλισμός που αγκαλιάζει και την περιοχή της κοινωνικής ζωής, η διαλεκτική σαν η πιο ολόπλευρη και η πιο βαθιά διδασκαλία της εξέλιξης, η θεωρία της ταξικής πάλης και ο κοσμοϊστορικός επαναστατικός ρόλος του προλεταριάτου, του δημιουργού της νέας, της κομμουνιστικής κοινωνίας.
Η νέα θεωρία επιβεβαιώθηκε περίλαμπρα από την πορεία των επαναστατικών γεγονότων του 1848-1849, όπως επιβεβαιώθηκε αργότερα και απ' όλα τα προλεταριακά και δημοκρατικά κινήματα όλων των χωρών του κόσμου. 

Με τη νίκη της αντεπανάστασης ο Μαρξ παραπέμφθηκε σε δίκη και κατόπιν απελάθηκε από τη Γερμανία (16 Μάη 1849). 

Αρχικά πήγε στο Παρίσι. 

Απελάθηκε όμως και από κει και πήγε στο Λονδίνο, όπου έμεινε ως το τέλος της ζωής του. 

Από εκεί ο Μαρξ διεξήγε αμείλικτο πόλεμο εναντίον των θεωριών και των ρευμάτων του μικροαστικού και γενικότερα του μη προλεταριακού σοσιαλισμού που κυριαρχούσαν τότε. 

Σε μια σειρά ιστορικές εργασίες επεξεργάστηκε την υλιστική του θεωρία, αφιερώνοντας τις δυνάμεις του κυρίως στη μελέτη της πολιτικής οικονομίας. 

Την επιστήμη αυτή ο Μαρξ την επαναστατικοποίησε στα έργα του «Η κριτική της πολιτικής οικονομίας» (1859) και «Το Κεφάλαιο» (τ. 1, 1867).
Το 1864 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Ι Διεθνής, η «Διεθνής ένωση των εργατών». 

Ο Μαρξ ήταν η ψυχή αυτής της οργάνωσης, ήταν εκείνος που έγραψε την πρώτη «Διακήρυξή» της, καθώς και μια σειρά αποφάσεις, δηλώσεις και διακηρύξεις της. 

Ο Μαρξ, συνενώνοντας το εργατικό κίνημα των διαφόρων χωρών, σφυρηλάτησε μια ενιαία τακτική της προλεταριακής πάλης της εργατικής τάξης των διαφόρων χωρών. 

Ύστερα από την ήττα της Κομμούνας του Παρισιού («Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία του 1871») και ύστερα από τη διάσπαση της Διεθνούς από τους μπακουνιστές, έγινε αδύνατη η παραμονή της Διεθνούς στην Ευρώπη. 

Έτσι, μετά το συνέδριο της Διεθνούς στη Χάγη (1872) ο Μαρξ εξασφάλισε τη μεταφορά του Γενικού Συμβουλίου της Διεθνούς στη Νέα Υόρκη. 

Η Διεθνής εκπλήρωσε έτσι τη διεθνή της αποστολή και παραχώρησε τη θέση της σε μια εποχή απροσμέτρητα πιο μεγάλης ανόδου του εργατικού κινήματος σε όλες τις χώρες του κόσμου, συγκεκριμένα στην εποχή της ανάπτυξής του σε πλάτος, στην εποχή της δημιουργίας μαζικών σοσιαλιστικών εργατικών κομμάτων στα πλαίσια κάθε εθνικού κράτους.

 Η εντατική δράση στη Διεθνή και η ακόμη πιο εντατική απασχόληση του Μαρξ υπέσκαψαν οριστικά την υγεία του. 

Πέθανε στις 14 Μαρτίου 1883 στο Λονδίνο.

Αλιεύτηκε απ' την σ. Ράνια !!

200 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ Κ. ΜΑΡΞ - 100 ΧΡΟΝΙΑ ΚΚΕ

Το ΚΚΕ «σκαπανέας» στη μετάφραση και διάδοση του μαρξιστικού έργου στην Ελλάδα

«Μελέτη των κλασσικών μας Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν. Να εξασφαλιστούν προς την κατεύθυνση αυτή οι απαραίτητες υλικές προϋποθέσεις, πρωτ' απ' όλα καλές έγκυρες μεταφράσεις».1

 Τα λόγια αυτά του Ν. Ζαχαριάδη τον Ιούλη του 1945, στο κλείσιμο των εργασιών της 12ης Ολομέλειας της ΚΕ, αναδεικνύουν γλαφυρά τη σταθερή έγνοια του ΚΚΕ, ακόμη και στις πιο δύσκολες φάσεις του ταξικού αγώνα, για μετάφραση και διάδοση των έργων των Μαρξ - Ενγκελς.

Για το ΚΚΕ η γνωστή λενινιστική αρχή «χωρίς επαναστατική θεωρία δεν μπορεί να υπάρξει επαναστατικό κίνημα» έχει μετατραπεί, στην εκατοντάχρονη πορεία του, σε «βίωμα», σε πυξίδα της ύπαρξης και της δράσης του. 

Μάρτυρας αυτής της προσπάθειας και σημαντικό κομμάτι της Ιστορίας του ΚΚΕ είναι η αδιάλειπτη εκδοτική - διαφωτιστική δραστηριότητα του Κόμματος, από την ίδρυσή του έως σήμερα, κάτω από όλες τις συνθήκες.

Ξεχωριστό κομμάτι αυτής της συγκλονιστικής διαδρομής του ΚΚΕ αποτελεί η πρωτοπόρα και αναντικατάστατη συμβολή του στη μετάφραση και διάδοση του μαρξιστικού έργου στην Ελλάδα.

 Η έκδοση και κυκλοφορία των έργων των θεμελιωτών του μαρξισμού στα Ελληνικά αποτελεί βασική προϋπόθεση για την προώθηση της επαναστατικής θεωρίας στην εργατική τάξη της χώρας μας. 

Σε αυτήν την υπόθεση το ΚΚΕ αφιέρωσε και συνεχίζει να αφιερώνει συστηματικές προσπάθειες.

Οπως αναφέρεται στη Διακήρυξη για τα 100 χρόνια: «Το ΚΚΕ ιδρύθηκε σε μια χώρα που παρουσίαζε καθυστέρηση στην ανάπτυξη και συγκέντρωση της εργατικής τάξης συγκριτικά με τις χώρες που αποτέλεσαν το λίκνο του επαναστατικού εργατικού κινήματος, του κομμουνιστικού. Καθυστέρησε επίσης η διάδοση στην ελληνική γλώσσα βασικών έργων και διακηρύξεων του επιστημονικού κομμουνισμού. Παρ' όλ' αυτά, από τα πρώτα χρόνια του το Κόμμα ξεκίνησε την προσπάθεια για τη μετάφραση, έκδοση, διάδοση και εκλαΐκευση βασικών έργων της μαρξιστικής - λενινιστικής, της κομμουνιστικής κοσμοθεωρίας».

Δεν πρόκειται για εύκολο καθήκον. 

Το έργο των Μαρξ - Ενγκελς είναι πολυσχιδές, με απαράμιλλο θεωρητικό βάθος, η έγκυρη μετάφραση του οποίου από μόνη της αποτελεί μια συστηματική επιστημονική εργασία υψηλών απαιτήσεων. 

Μπορούμε να πούμε χωρίς υπερβολή ότι χωρίς το ΚΚΕ και τις ακαταπόνητες προσπάθειες των μελών και στελεχών του, των κομμουνιστών διανοητών και επιστημόνων που ανέλαβαν με ευσυνειδησία αυτό το καθήκον, η μετάφραση του έργου του Μαρξ στα Ελληνικά θα βρισκόταν «έτη φωτός πίσω» και συνεπώς η δυνατότητα να έρθει κανείς σε επαφή με το μαρξισμό στη χώρα μας.

Το ΚΚΕ «φέρνει» το μαρξιστικό έργο στην Ελλάδα

Για το νεαρό ΚΚΕ (ΣΕΚΕ), που ιδρύθηκε το 1918, η ανάγκη μετάφρασης και έκδοσης βιβλίων των θεμελιωτών του μαρξισμού ήταν τεράστια και συνδεόταν άμεσα με την πάλη για κατάκτηση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του. 

Το 1ο Εθνικό Συμβούλιο του ΣΕΚΕ, με ειδική απόφασή του το Μάη του 1919, αποφασίζει τη συγκέντρωση των εκδοτικών δραστηριοτήτων υπό την ευθύνη της ΚΕ με σκοπό την προώθηση της εκδοτικής δουλειάς. 

Τον Ιούνη του 1919 κυκλοφορεί σε νέα μετάφραση από το εκδοτικό του ΣΕΚΕ το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», το οποίο έως τότε υπήρχε στα Ελληνικά σε μετάφραση του λογοτέχνη Κ. Χατζόπουλου υπό τον χαρακτηριστικό τίτλο «Το κοινωνιστικό μανιφέστο».

Τον επόμενο χρόνο, τον Απρίλη του 1920, το 2ο Συνέδριο του ΣΕΚΕ αποφάσισε την ίδρυση εκδοτικής εταιρείας. 

Εξάλλου, ένας από τους 21 όρους εισδοχής στην Κομμουνιστική Διεθνή (ΚΔ) ήταν εκείνος που δέσμευε το Κόμμα στην ανάπτυξη εκδοτικής δραστηριότητας για τη διάδοση των έργων του μαρξισμού. Το 1921, ως μέσο ενίσχυσης του κομμουνιστικού χαρακτήρα του Κόμματος ιδρύεται η ΚΟΜΕΠ.

Τα επόμενα χρόνια, η πορεία «μπολσεβικοποίησης» του Κόμματος συνειδητοποιήθηκε και ως αναγκαιότητα ιδεολογικής ανάπτυξης με ενίσχυση της εκδοτικής δραστηριότητας και της εσωκομματικής μόρφωσης. 

Αποτυπώθηκε στην απόφαση της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΚΚΕ, το Γενάρη 1925, με τίτλο «Οδηγίες της Εκτελεστικής Επιτροπής για τη Μορφωτική Εργασία»: 

«Η παραμέληση της καλλιεργείας της μαρξιστικής θεωρίας και της διαδόσεως των θεμελιωδών αρχών του κομμουνιστικού προγράμματος και της κομμουνιστικής τακτικής, ο περιορισμός στον εμπειρισμό και στη στενή πρακτική προχειρότητα υπήρξε πάντοτε ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της "δράσεως" των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων και ένα φαινόμενο που πάντα συνώδευσε κάθε παραστράτημα από τη βασική γραμμή του επαναστατικού μαρξισμού [...]. Η συστηματική μορφωτική λενινιστική εργασία είναι μια από τις προϋποθέσεις για την μπολσεβικοποίηση των κομμουνιστικών κομμάτων»2.

Το 1933, στην επέτειο των 50 χρόνων από το θάνατο του Κ. Μαρξ, με Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, όπως τονίζεται στο σχετικό εισαγωγικό σημείωμα, κυκλοφορεί η Β' περίοδος της σειράς «Μαρξιστική Βιβλιοθήκη» (τεύχη στα οποία περιλαμβάνονταν σε συνέχειες μεταφράσεις μαρξιστικών έργων), στον κατάλογο της οποίας περιλαμβάνονται έργα όπως η «18η Μπρυμαίρ» του Κ. Μαρξ, η «Διαλεκτική της Φύσης» του Φ. Ενγκελς, έργα του Λένιν και του Στάλιν. 

Η εκδοτική δραστηριότητα και η μετάφραση μαρξιστικών έργων συνδέθηκε άμεσα σε εκείνη τη φάση με την πάλη του ΚΚΕ ενάντια στις λικβινταριστικές - διαλυτικές και τροτσκιστικές απόψεις, κάνοντας βήματα στην εδραίωση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του Κόμματος Νέου Τύπου. 

Στο σημείωμα της «Μαρξιστικής Βιβλιοθήκης» αναφέρεται χαρακτηριστικά: 

«Οι διάφοροι διαστρεβλωτές του Μαρξισμού και του Λενινισμού, φορείς της αστικής ιδεολογίας μέσα στις τάξεις του προλεταριάτου, προσπαθούνε να κρυφτούνε κάτω από ''μαρξιστική'' ή ''μπολσεβίκικη - λενινιστική'' προσωπίδα για να διαστρέψουνε το νόημα της διδασκαλίας του Μαρξ και του Λένιν, για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας. Ενάντια στις προσπάθειες αυτές των σοσιαλφασιστών και τροτσκιστών η ''Μαρξιστική Βιβλιοθήκη'' θ' αγωνιστεί, κάνοντας όσο το δυνατό πιο προσιτά στις φαρδειές εργαζόμενες μάζες τα έργα των δυο αθάνατων αρχηγών, καθώς και τα έργα των καλύτερων συναγωνιστών και μαθητών τους, Ενγκελς και Στάλιν»3.

Ακόμη και στους πιο δύσκολους καιρούς...

Η εκδοτική δουλειά του ΚΚΕ δεν σταμάτησε στιγμή, ούτε στην παρανομία, ούτε στο βουνό (προσαρμοσμένη στις συνθήκες της ένοπλης αναμέτρησης), ούτε αργότερα στην πολιτική προσφυγιά.

Το 1ο τεύχος (Β' περίοδος) της «Μαρξιστικής Βιβλιοθήκης» που κυκλοφόρησε στα 50 χρόνια από το θάνατο του Κ. Μαρξ, το 1933

Μέσα στη φωτιά του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ, ξεχωρίζει η έκδοση του «Μανιφέστου του Κομμουνιστικού Κόμματος» το 1948, σε νέα μετάφραση του Μιλτιάδη Πορφυρογένη.

Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι ορισμένες αποφάσεις - σταθμοί για τη μεταφραστική δουλειά του Κόμματος παίρνονται μέσα στις δύσκολες συνθήκες της ήττας του ΔΣΕ και της πολιτικής προσφυγιάς. 

Με Απόφαση του ΠΓ το Δεκέμβρη του 1949, καθορίζεται η έκδοση των «Διαλεχτών Εργων» των Μαρξ - Ενγκελς, η οποία ολοκληρώνεται με βάση το πλάνο σε δύο χρόνια και εκδίδεται το 1951 σε δύο τόμους. 

Με τα «Διαλεχτά Εργα» των Μαρξ - Ενγκελς κυκλοφόρησαν σημαντικά έργα όπως: 

«Μισθωτή εργασία και κεφάλαιο», «Μισθός, τιμή και κέρδος», «Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία», «Η κριτική του προγράμματος της Γκότα», «Η καταγωγή της οικογένειας, της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους» κ.ά. Επιπλέον, με την ίδια Απόφαση γίνεται η έκδοση δύο τόμων «Διαλεχτών Εργων» του Λένιν και τα «Ζητήματα Λενινισμού» του Στάλιν.

Στηριγμένη σε αυτήν τη δουλειά, η ΚΕ αποφασίζει τον Οκτώβρη του 1951 την έκδοση του «Κεφαλαίου», όπως και την έκδοση των «Απάντων» Λένιν και Στάλιν. 

Οπως αναφέρεται σε σχετική Απόφαση του ΠΓ με ημερομηνία 28/12/1951: 

«Οι επιτυχίες της ομάδας του Εκδοτικού στο 1951 πρέπει να σταθούν παράδειγμα και κίνητρο για μεγαλύτερες και καλύτερες επιδόσεις στον εκδοτικό τομέα και ειδικά στην καλή έκδοση του ''Κεφαλαίου'' του Μαρξ και των Απάντων του Λένιν και Στάλιν, που αποφάσισε η 2η Ολομέλεια της ΚΕ. (...) Εχοντας υπόψη τη σοβαρότητα και τον όγκο του έργου των κλασικών μαρξιστικο-λενινιστικών εκδόσεων για το 1952, το ΠΓ αποφασίζει να επιστρατεύσει γι' αυτή τη δουλειά όλες τις κατάλληλες μεταφραστικές δυνάμεις και να ευκολύνει παραπέρα την ορθολογικότερη διάθεσή τους, ώστε να πετύχουμε καλύτερη επεξεργασία των κειμένων».4

Το «Κομμουνιστικό Μανιφέστο», έκδοση του ΣΕΚΕ, 1919

Ειδική αναφορά αξίζει στο τιτάνιο έργο της μετάφρασης του «Κεφαλαίου», το οποίο με ευθύνη του ΠΓ ολοκληρώθηκε σε μετάφραση του Π. Μαυρομμάτη και μας προσφέρει σήμερα τη μοναδική ολοκληρωμένη έκδοση του «Κεφαλαίου» στα Ελληνικά. Οπως αναφέρει ο μεταφραστής σε συνέντευξή αργότερα: 

«Το 1952-1955 μετέφρασα τους δυο πρώτους τόμους στο Βουκουρέστι, όπου και τυπώθηκαν. Και ύστερα από 20χρονη σχεδόν διακοπή, μετάφρασα τον τρίτο τόμο του "Κεφαλαίου" στη Δρέσδη, όπου και τυπώθηκε, αργότερα επανατυπώθηκε στην Αθήνα το 1978 από το εκδοτικό "Σύγχρονη Εποχή". Ακολούθησαν οι δυο πρώτοι τόμοι, ή τα δυο πρώτα μέρη των "Θεωριών για την Υπεραξία" που εκδόθηκαν επίσης από το εκδοτικό "Σύγχρονη Εποχή" και τώρα μεταφράζεται και το 3ο μέρος...»5.

Τα επόμενα χρόνια, η εκδοτική - μεταφραστική δραστηριότητα του ΚΚΕ δεν έμεινε ανεπηρέαστη από τη δεξιά οπορτουνιστική στροφή που συντελέστηκε με το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956, την επίδρασή της σε άλλα Κομμουνιστικά Κόμματα και στο ΚΚΕ. 

Ως συνέπεια σταμάτησε η έκδοση σειράς έργων και ορισμένα αποσύρθηκαν, όπως «Τα οικονομικά προβλήματα του σοσιαλισμού» του Ι. Στάλιν. 

Η καταδίκη και αποχώρηση της οπορτουνιστικής ομάδας στη 12η Ολομέλεια του 1968 έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην ιστορική συνέχεια και το χαρακτήρα του Κόμματος, γεγονός που εκφράστηκε και στο εκδοτικό του έργο στη συνέχεια, κυρίως μέσα από τις εκδόσεις «Νέα Ελλάδα» και «Νέα Βιβλία» που κυκλοφόρησαν πλήθος βιβλίων.

Η «Σύγχρονη Εποχή» στυλοβάτης του μαρξιστικού βιβλίου

Το 1973, με Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ, ιδρύθηκε εκδοτικό με έδρα την Αθήνα. 

Ο πρώτος τίτλος που εξέδωσε ήταν «Ο Λενινισμός και η σύγχρονη εποχή», από όπου δόθηκε και ο τίτλος του νέου εκδοτικού: «Σύγχρονη Εποχή». 

Από την ίδρυσή της έως σήμερα, η «Σύγχρονη Εποχή» έχει αποτελέσει τον στυλοβάτη του μαρξιστικού βιβλίου, εκδίδοντας πλήθος έργων των θεμελιωτών του μαρξισμού, αλλά και πολυπληθείς τίτλους πολιτικού, ιστορικού, λογοτεχνικού, παιδικού βιβλίου.

Απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (28/12/1951) σχετικά με την έκδοση των «Διαλεχτών Εργων» Μαρξ - Ενγκελς - Λένιν - Στάλιν, όπως επίσης και σχετικά με τη μετάφραση και έκδοση του «Κεφαλαίου», που αποφασίστηκε στη 2η Ολομέλεια της ΚΕ τον Οκτώβρη του 1951

Από τη «Σύγχρονη Εποχή» κυκλοφορούν τα πολύτομα έργα του «Κεφαλαίου», όπως και τα «Απαντα» του Β.Ι. Λένιν στην πλήρη τους έκδοση, πανομοιότυπη με τη ρωσική, που περιλαμβάνει 55 τόμους και 2 ευρετήρια και στους οποίους περιέχονται σχεδόν 9.000 κείμενα του Λένιν. Η έκδοση των «Απάντων» του Λένιν έχει και αυτή τη δική της ιστορία και αποτελεί ακόμη έναν μεταφραστικό άθλο του ΚΚΕ. Θα περιοριστούμε σε μια σύντομη αναφορά.

 Η πρώτη προσπάθεια μετάφρασης στα Ελληνικά ξεκίνησε με βάση την 4η ρωσική έκδοση. 

Η προσπάθεια αυτή δεν ολοκληρώθηκε (βγήκαν μόνο 27 από τους 45 τόμους), το μεταφραστικό υλικό όμως αξιοποιήθηκε για τη μετάφραση της 5ης, πλήρους έκδοσης. 

Η εργασία ξεκίνησε με Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ το 1963. Ο πρώτος τόμος βγήκε το 1964 και το έργο ολοκληρώθηκε το 1985.

 Οπως αναφέρει ο Θ. Λιακόπουλος, ο οποίος είχε την ευθύνη της γενικής επιμέλειας της σειράς των «Απάντων»: 

«Στη μετάφραση, θεώρηση και επιμέλεια των "Απάντων" πήραν μέρος επιστήμονες Ελληνες μαρξιστές, διπλωματούχοι ανωτάτων σχολών, ελληνικών και σοβιετικών. Αξίζει να σημειωθεί ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα του δυτικού κόσμου, όπου εκδόθηκε η πλήρης έκδοση των "Απάντων" του Β.Ι Λένιν».6

Οι μεταφραστικές και εκδοτικές προσπάθειες του Κόμματος και της «Σύγχρονης Εποχής» συνεχίζονται, αυξάνοντας τον αριθμό των γραπτών των Μαρξ - Ενγκελς που είναι διαθέσιμα στη γλώσσα μας. 

Ολη αυτή η προσπάθεια έχει ως αποτέλεσμα ο Ελληνας αναγνώστης να έχει πρόσβαση σε μια εκτεταμένη σειρά, ακόμη και για τα διεθνή δεδομένα, έργων του μαρξισμού - λενινισμού.

Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος αυτής της προσπάθειας, χρειάζεται να τονιστεί ότι το έργο του Μαρξ και του Ενγκελς είναι τεράστιο σε όγκο και πολυσχιδές. 

Εξάλλου, η ίδια η έκδοση του συνόλου των κειμένων των Μαρξ - Ενγκελς, η οποία γίνεται στο πλαίσιο της «Συνολικής Εκδοσης» των έργων των Μαρξ και Ενγκελς MEGA (Marx - Engels - Gesamtausgabe), αναμένεται να ολοκληρωθεί το 2025 και θα περιλαμβάνει τα κείμενα των κλασικών στην πρωτότυπη γλώσσα στην οποία γράφτηκαν (έχουν εκδοθεί έως σήμερα 64 από τους 114 προγραμματισμένους τόμους).

Μεγάλα τμήματα αυτού του τεράστιου έργου, που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων βιβλία, πλήθος άρθρων, σημειώσεων, επιστολών, παραμένουν αμετάφραστα στα Ελληνικά, ενώ, όπως φάνηκε παραπάνω, ένα μέρος παραμένει αδημοσίευτο ακόμη και στα Γερμανικά. 

Το ΚΚΕ και το εκδοτικό του συνεχίζουν την προσπάθεια και σε αυτό το πλαίσιο κυκλοφόρησαν τα τελευταία χρόνια νέες, πληρέστερες μεταφράσεις, όπως η «Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» του Κ. Μαρξ, νέες επιμέλειες, όπως η συλλογή κειμένων Μαρξ - Ενγκελς «Για τον Αναρχισμό», αλλά και ακυκλοφόρητα στα Ελληνικά κείμενα των Μαρξ - Ενγκελς, όπως αυτά που περιλαμβάνονται στις συλλογές «Κείμενα για την οικονομία και την πολιτική», «Κείμενα για την οικονομική κρίση», «Επιστολές στον Κούγκελμαν», «Για την προκαπιταλιστική κοινωνική εξέλιξη».

Στο πλαίσιο των 200 χρόνων από τη γέννηση του Μαρξ που συμπληρώνονται αυτήν τη χρονιά, το ΚΚΕ και η «Σύγχρονη Εποχή» προγραμματίζουν νέες εκδόσεις, ενώ η ΚΟΜΕΠ ήδη, με το επόμενο τεύχος, εγκαινιάζει σχετικό αφιέρωμα στον Κ. Μαρξ.

Παραπομπές:

1. Εγγραφο 80344, Αρχείο ΚΚΕ

2. «Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα», τ. 2ος, 1925-1928, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 14

3. Εγγραφο 500185, Αρχείο ΚΚΕ

4. Εγγραφο 328741, Αρχείο ΚΚΕ

5. Αναφέρεται στο «Νέες περιπέτειες του "Κεφαλαίου" στην Ελλάδα», ΚΟΜΕΠ 4/2017

6. «Λενινιστικές Αλήθειες», Εισαγωγή, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1987, σ. 9

Του Κωστή ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ

μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

*********

ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ

Αξεπέραστη η μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία

Ανακοίνωση της Γραμματείας για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Καρλ Μαρξ

Σε ανακοίνωσή της για τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Κ. Μαρξ, η Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία, που συσπειρώνει 29 Κόμματα της Ευρώπης, ανάμεσά τους και το ΚΚΕ, σημειώνει:

«Οι φιλόσοφοι μονάχα εξηγούσαν με διαφορετικούς τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε.

Στις 5 Μάη 1818, στην πόλη Τριρ της Πρωσίας, 200 χρόνια πριν, γεννήθηκε ο μεγάλος επαναστάτης Καρλ Μαρξ, που η συμβολή του ήταν καθοριστική στη θεμελίωση της επαναστατικής κοσμοθεωρίας της εργατικής τάξης όσο και στην οικονομική, πολιτική και φιλοσοφική σκέψη της ανθρωπότητας. Συνδέθηκε με τον Φρίντριχ Ενγκελς και με την αποφασιστική συμβολή τους διαδραμάτισαν καθοριστικό ρόλο στις πρώτες επαναστατικές ομάδες του Παρισιού. Αντιπάλεψε με συνέπεια διάφορες μικροαστικές θεωρίες για το σοσιαλισμό, που κυριαρχούσαν εκείνα τα χρόνια. Με την απέλασή του στις Βρυξέλλες το 1845, μαζί με τον Ενγκελς προσχώρησε στην "Ενωση των Κομμουνιστών" και πήρε μέρος στο 2ο Συνέδριό της, όπου έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην υιοθέτηση επαναστατικών θέσεων. Με εντολή του Συνεδρίου συνέγραψαν το περίφημο και αξεπέραστο έργο "Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος", που εκδόθηκε το Φλεβάρη του 1848.

Στο έργο αυτό παρουσιάζεται με μεγαλοφυή σαφήνεια ο συνεπής υλισμός, που αφορά κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής, ως η πιο ολοκληρωμένη και βαθιά διδασκαλία της εξέλιξης, με μοχλό τη θεωρία της ταξικής πάλης. 

Για πρώτη φορά, παρουσιάζεται ο κεφαλαιώδους σημασίας καθορισμός του πρωτοπόρου επαναστατικού ρόλου της εργατικής τάξης ως δημιουργού της νέας, της κομμουνιστικής κοινωνίας, ως αποτέλεσμα του συμπεράσματος ότι "όλη η έως τώρα ιστορία των κοινωνιών είναι ιστορία της ταξικής πάλης" και ότι αυτή "οδηγεί αναγκαστικά στη δικτατορία του προλεταριάτου", η οποία "αποτελεί μονάχα το πέρασμα στην κατάργηση όλων των τάξεων και σε μια αταξική κοινωνία".

Σε μια σειρά από τις πιο ιστορικές στρατηγικές επεξεργασίες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, ο Μαρξ ανέπτυξε την υλιστική του θεωρία, αφιερώνοντας τις δυνάμεις του κυρίως στη μελέτη της Πολιτικής Οικονομίας. 

Την επιστήμη αυτή ο Μαρξ την επαναστατικοποίησε στα έργα του "Η κριτική της πολιτικής οικονομίας" (1859), όπως βεβαίως και στο "Κεφάλαιο" (ο πρώτος του τόμος εκδόθηκε το 1867), που αποτέλεσε ανεπανάληπτη μελέτη για το παγκόσμιο προλεταριάτο του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος, της οικονομικής του λειτουργίας, καθώς και πολύτιμη συμβολή στην επιστημονική τεκμηρίωση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, μεταξύ άλλων με την ανάλυση του όρου της υπεραξίας.

Μετά τα επαναστατικά γεγονότα του 1848, απελαύνεται στη Γερμανία, τη Γαλλία, καταλήγοντας στο Λονδίνο. Εκεί αποτέλεσε τον πρωτεργάτη της "Διεθνούς Ενωσης των Εργατών", συγγράφοντας την ιδρυτική "Διακήρυξή" της και σειρά αποφάσεών της, συνενώνοντας στην πράξη το εργατικό κίνημα των διαφόρων χωρών σε μια εποχή επαναστατικής ανόδου του προλεταριάτου και δημιουργίας μαζικών σοσιαλιστικών εργατικών κομμάτων σε κάθε χώρα, που σφραγίστηκε με την περίφημη Παρισινή Κομμούνα το 1871.

Το αξεπέραστο έργο των Μαρξ - Ενγκελς και η μεθοδολογία του ιστορικού υλισμού που ανέπτυξαν, με τη μοναδική συνεισφορά του Λένιν για τον ιμπεριαλισμό, την προλεταριακή επανάσταση και την οργάνωση του επαναστατικού κόμματος της εργατικής τάξης, επέτρεψαν στη μαρξιστική - λενινιστική κοσμοθεωρία να αποκτήσει διεθνή δυναμική. 

Οι απόψεις και ο αγώνας τους αποτέλεσαν και αποτελούν έμπνευση και φωτισμένο οδηγό για την εργατική τάξη, προκειμένου να εκπληρώσει την επαναστατική αποστολή της, να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να οικοδομήσει τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία. 

Το έργο του Μαρξ, παρότι έχει αποσιωπηθεί από τους αστούς εδώ και χρόνια και έχει αποτελέσει στόχο αναρίθμητων οπορτουνιστικών και φιλελεύθερων επιθέσεων διαστρέβλωσης και κάθε είδους παραμόρφωσης στο όνομα του μαρξισμού, στέκει σήμερα ακλόνητο και συνεχίζει να επιτελεί τον αναντικατάστατο ρόλο στην ανάλυση των σύγχρονων κρίσεων του καπιταλισμού και στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης.

Τα Κόμματα της Ευρωπαϊκής Κομμουνιστικής Πρωτοβουλίας τιμούν τον Καρλ Μαρξ και την ανεκτίμητη προσφορά του με τη συνέχιση της πάλης στην κάθε χώρα, για να ανυψώσει ο μαρξισμός - λενινισμός τις εργατικές, λαϊκές συνειδήσεις στις χώρες μας. 

Συνεχίζουμε την ιδεολογικοπολιτική πάλη ενάντια στον ταξικό εχθρό. 

Τεκμηριώνουμε με την κοσμοθεωρία μας το μαρξισμό - λενινισμό και τη δράση μας την ανάγκη να χειραφετηθεί η εργατική τάξη και με τη συμμαχία της με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να ανατρέψει τη σημερινή αστική εξουσία, την καπιταλιστική βαρβαρότητα και να οικοδομήσει το νέο κόσμο, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

 Με πίστη και αφοσίωση, με επαναστατική αισιοδοξία, δρούμε καθημερινά ανταποκρινόμενοι στο διαχρονικής αξίας διεθνιστικό κάλεσμα: 

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!».

Ριζοσπάστης !!

Σαν σήμερα "Έπαψε να Σκέφτεται" -Ο ΠΙΟ ΣΥΚΟΦΑΝΤΗΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΥ ΤΟΥ:

κορωνίδα όλων, ο σχηματισμός της μεγάλης Διεθνούς Ένωσης Εργατών — αυτό μάλιστα ήταν ένα επίτευγμα για το οποίο ο δημιουργός του κάλλιστα θα μπορούσε να υπερηφανεύεται ακόμα και αν δεν είχε κάνει τίποτα άλλο.

Να γιατί, ο Μαρξ ήταν ο πιο έντονα μισητός και συκοφαντημένος άνθρωπος του καιρού του. Οι κυβερνήσεις, και απολυταρχικές και δημοκρατικές, τον απέλαυναν από τα εδάφη τους. Οι αστοί, είτε συντηρητικοί είτε υπερδημοκρατικοί, συναγωνίζονταν μεταξύ τους ποιος θα τον δυσφημίσει περισσότερο. 

ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ 14 ΜΑΡΤΗ στις 3 παρα τεταρτο

το απόγευμα Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΣΤΟΧΑΣΤΗΣ

ΕΠΑΨΕ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ!

Ο επικήδειος λόγος του Φ. Έγκελς
<<Στις 14 του Μάρτη στις 3 παρά τέταρτο το απόγευμα [1883], ο μεγαλύτερος εν ζωή στοχαστής έπαψε να σκέφτεται. Είχε αφεθεί μόνος για μόλις δυο λεπτά, και όταν γυρίσαμε τον βρήκαμε στην πολυθρόνα του ειρηνικά κοιμισμένο, αλλά για πάντα. Μια ανυπολόγιστη απώλεια έχουν υποστεί και το μαχητικό προλεταριάτο της Ευρώπης και της Αμερικής και η ιστορική επιστήμη, με το θάνατο αυτού του ανθρώπου. 

Πολύ σύντομα θα γίνει αισθητό το κενό που έχει δημιουργηθεί με την αναχώρηση αυτού του ρωμαλέου πνεύματος.
Ακριβώς όπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νομό της εξέλιξης της οργανικής φύσης,

 έτσι και ο Μαρξ ανακάλυψε την εξέλιξη της ανθρώπινης Ιστορίας:

 το απλό, μέχρι τώρα συγκαλυμμένο από τα ιδεολογικά επιστρώματα, γεγονός, ότι οι άνθρωποι πρέπει πριν από όλα να φάνε, να πιούν, να στεγαστούν και να ντυθούν, πριν μπορέσουν να ασχοληθούν με την πολιτική, την επιστήμη, την τέχνη, τη θρησκεία κ.τ.λ., ότι γι’ αυτό η παραγωγή των άμεσων υλικών μέσων συντήρησης και κατά συνεπεία η εκάστοτε βαθμίδα της οικονομικής εξέλιξης που έχει επιτευχθεί από έναν συγκεκριμένο λαό ή κατά τη διάρκεια μιας συγκεκριμένης εποχής, διαμορφώνουν το θεμέλιο, απ’ όπου αναδύθηκαν και εξελίχθηκαν οι κρατικοί θεσμοί, οι αντιλήψεις για το δίκαιο, την τέχνη, ακόμα και οι θρησκευτικές παραστάσεις, των ανθρώπων αυτής της εποχής, τη βάση απ’ όπου επομένως, και κάτω από το φως της οποίας, πρέπει να εξηγηθούν, και όχι αντίστροφα, όπως γινόταν μέχρι τώρα.

Μα αυτό δεν είναι όλο. 

Ο Μαρξ επίσης ανακάλυψε τον ειδικό νομό της κίνησης που διέπει τον σημερινό καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, και την αστική κοινωνία που αυτός ο τρόπος παραγωγής έχει δημιουργήσει.

 Η ανακάλυψη της υπεραξίας έριξε φως δια μιας στο πρόβλημα, που προσπαθώντας να το επιλύσουν όλες οι προηγούμενες έρευνες, τόσο των αστών οικονομολόγων, όσο και των κοινωνικών κριτικών, ψηλαφούσαν στο σκοτάδι.

Δυο τέτοιες ανακαλύψεις θα ήταν αρκετές στη διάρκεια μιας ζωής. Ευτυχής ο άνθρωπος που θα είχε αξιωθεί να κάνει έστω και μια τέτοια ανακάλυψη. 

Μα σε καθένα ξεχωριστό, από τους πάρα πολλούς τομείς, που ερευνούσε ο Μαρξ και κανέναν επιφανειακά, ακόμα και σ’ αυτόν των μαθηματικών, έκανε πρωτότυπες ανακαλύψεις.
Τέτοιος ήταν ο άνθρωπος της επιστήμης. 

Αυτό όμως δεν ήταν ούτε το μισό του ανθρώπου. Η επιστήμη ήταν για τον Μαρξ μια ιστορικά κινητήρια, επαναστατική δύναμη.

 Όμως όσο μεγάλη κι αν ήταν η χαρά του που καλωσόριζε κάθε νέα ανακάλυψη σε κάποια θεωρητική επιστήμη, της οποίας οι πρακτικές εφαρμογές ήταν ίσως αδύνατο να οραματιστείς, δοκίμαζε μια τελείως διαφορετικού είδους χαρά, όταν η ανακάλυψη είχε ως συνεπεία άμεσες επαναστατικές αλλαγές στη βιομηχανία και γενικά στην ιστορική εξέλιξη. 

Για παράδειγμα, παρακολουθούσε από κοντά την πορεία των ανακαλύψεων στον τομές του ηλεκτρισμού και πρόσφατα εκείνες του Marcel Deprez.
Διότι ο Μαρξ ήταν πριν από κάθε τι άλλο επαναστάτης.

 Η πραγματική αποστολή του στη ζωή ήταν να συνεισφέρει, με τον έναν ή άλλον τρόπο, να ανατραπεί η καπιταλιστική κοινωνία και οι κρατικοί θεσμοί που έχει δημιουργήσει, 

να συνεισφέρει στην απελευθέρωση του συγχρόνου προλεταριάτου, που αυτός ήταν ο πρώτος που έκανε δυνατή τη συνείδηση της θέσης του και αναγκών του, τη συνείδηση των όρων της χειραφέτησης του.

 Ο αγώνας ήταν το στοιχείο του. 

Και αγωνιζόταν με ένα πάθος, ένα πείσμα, και μια επιτυχία τέτοια, όσο λίγοι. 

Η πρώτη «Εφημερίδα του Ρήνου» [Rheinische Zeitung] (1842), η παριζιάνικη «Φόρβερτς» [Voerwarts] (1844), η «Γερμανική Εφημερίδα των Βρυξελλών» [Deutsche Brusseler Zeitung] (1847), η «Νέα Εφημερίδα του Ρήνου» [Neue Rheinische Zeitung] (1848-49), το «Βήμα της Νέας Υόρκης» [New York Tribune] (1852-61) και, επιπρόσθετα σ’ αυτά, ένα πλήθος από μαχητικά φυλλάδια, δουλειά σε οργανώσεις στο Παρίσι, στις Βρυξέλλες, στο Λονδίνο, και τελικά, 

κορωνίδα όλων, ο σχηματισμός της μεγάλης Διεθνούς Ένωσης Εργατών — αυτό μάλιστα ήταν ένα επίτευγμα για το οποίο ο δημιουργός του κάλλιστα θα μπορούσε να υπερηφανεύεται ακόμα και αν δεν είχε κάνει τίποτα άλλο.

Να γιατί, ο Μαρξ ήταν ο πιο έντονα μισητός και συκοφαντημένος άνθρωπος του καιρού του. Οι κυβερνήσεις, και απολυταρχικές και δημοκρατικές, τον απέλαυναν από τα εδάφη τους. Οι αστοί, είτε συντηρητικοί είτε υπερδημοκρατικοί, συναγωνίζονταν μεταξύ τους ποιος θα τον δυσφημίσει περισσότερο. 

Όλα αυτά τα παραμέριζε σαν να ήταν ιστός αράχνης, αγνοώντας τα, και απαντώντας μόνο όταν ήταν μεγάλη ανάγκη.
Και πέθανε αγαπημένος, τιμημένος, τον θρήνησαν εκατομμύρια επαναστάτες σύντροφοι και συνεργάτες του, από όλη την Ευρώπη και την Αμερική – από τα ορυχεία της Σιβηρίας ως την Καλιφορνία, σε όλα τα μέρη της Ευρώπης και της Αμερικής– και τολμώ να πω ότι αν και μπορεί να είχε αποκτήσει πολλούς αντιπάλους, δεν είχε σχεδόν καθόλου ούτε έναν προσωπικό εχθρό.
Το όνομα του, όπως επίσης και το έργο του, θα ζήσουν δια μέσου των αιώνων.>>

ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ

Κώστας Κόκκινος

Σχόλια

Αριέττα Καστανιά Όλα επίκαιρα και όλα επαληθευονται καθημερινά... ΑΘΑΝΑΤΟΣ!!!!!

Διαχείριση

Κώστας Κόκκινος όπως ο Νευτωνας βρηκε τον νομο της βαρυτητας στην φυσικη ο Μαρξ με τον Ενγκελς ανακαλυψαν τους νομους της οικονομιας και εθεσαν τις βασεις του επιστημονικου σοσιαλισμου και όπως ο νομος της βαρυτητας επαληθευεται καθημερινα ετσι και οι νομοι της οικονομιας των Κλασσικων του Σοσιαλισμου επαληθεύονται καθημερινα !!!

*****************

Μας έδωσε τα εργαλεία. Μας ξεστράβωσε όπως και εκατομμύρια των εκατομμυρίων εργατών, φιλοσόφων, οικονομολόγων, ερευνητών. 

Η πάλη των τάξεων, o ιστορικός υλισμός, η θεωρία της υπεραξίας, ο διεθνισμός, η αναπόφευκτη νίκη της πλειοψηφίας που είναι η εργατική τάξη και το πέρασμα στην αταξική κοινωνία είναι όλα παιδιά του. 

Παιδί του κι ο Αϊνστάιν. Πήρε τα εργαλεία τα χρησιμοποίησε σωστά για να μας πει ότι ο Μαρξ είχε δίκιο, ότι όλα μεταβάλλονται, δεν χάνονται αλλά αλλάζουν μορφή.

 Επιστημονικό παιδί τους και ο Χόκινς. Πήγε πιο βαθιά στις μαύρες τρύπες του διαστήματος για να επιχειρήσει να στηρίξει το ίδιο. Η ιστορία διάλεξε σαν σήμερα να πεθάνει ο Μαρξ το 1879, να γεννηθεί ο Αϊνστάιν το 1883 και να πεθάνει ο Χόκινς το 2018.

Η αστική τάξη είδε στο πρόσωπο της θεωρίας του Μαρξ τον μεγαλύτερο εχθρό της και η εργατική τάξη τον απελευθερωτή της. 

Χώρισαν το έργο του σε ηλικίες, σε κεφάλαια σε διαφορετικές ερμηνείες οι απολογητές του συστήματος, αυτοί που θέλουν συνεργασία των τάξεων και αιώνια αποβλάκωση. 

Το «φάντασμα» που δημιούργησε συνεχίζει να πλανάται. Είναι πάντα επίκαιρος ο Μαρξ ίσως πιο πολύ σήμερα που θέλει πιο μεγάλα ..προσόντα να είναι κανείς συνεπής μαρξιστής.
Γι’ αυτό πέθανε χωρίς να φύγει ποτέ.

Panos Alepliotis