ΦΛΕΒΑΡΗΣ, Ο ΜΗΝΑΣ ΤΗΣ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑΣ...

«Ο Φλε­βά­ρης και αν φλε­βί­σει κα­λο­καί­ρι θα μυ­ρί­σει», λέει ο λαός εκ­φρά­ζο­ντας εμπει­ρι­κά τη νο­μο­τέ­λεια της φύσης. Τί­πο­τα δε μένει ακί­νη­το στη φύση και το ίδιο ισχύ­ει και για τις κοι­νω­νί­ες. 

Καλό μήνα – Φλε­βά­ρης, ο μήνας της αι­σιο­δο­ξί­ας…

Γρά­φει ο Ηρα­κλής Κα­κα­βά­νης //

Το όνομά του, Φε­βρουά­ριος, προ­έρ­χε­ται από το λα­τι­νι­κό ρήμα februare που ση­μαί­νει κα­θα­ρί­ζω, εξα­γνί­ζω. Στη διάρ­κειά του, τη ρω­μαϊ­κή εποχή, γί­νο­νταν γιορ­τές θρη­σκευ­τι­κού εξα­γνι­σμού και κα­θα­ρι­σμού. Στη λαϊκή αντί­λη­ψη, η ονο­μα­σία του πα­ρε­τυ­μο­λο­γεί­ται από τη λέξη «φλέβα». Είναι, μήνας που ανοί­γουν οι φλέ­βες της γης από την αφθο­νία των υδά­των. Ανα­βρύ­ουν πολλά νερά μετά τις συ­νε­χείς βρο­χο­πτώ­σεις και από τα χιό­νια που λιώ­νουν. Γι’ αυτό και λέ­γε­ται Φλε­βά­ρης . Επι­γραμ­μα­τι­κή είναι και η λαϊκή πα­ροι­μία που λέει: «Φλε­βά­ρη ! Φλέ­βες με άνοι­ξες!». Σε διά­φο­ρα μέρη της Ελ­λά­δας, λένε ότι στο μήνα αυτόν αρ­χί­ζουν δειλά να φου­σκώ­νουν οι φλέ­βες των δέ­ντρων από χυ­μούς και αρ­χί­ζει η ανοι­ξιά­τι­κη «φου­σκο­δε­ντριά». Από αυτό εξη­γούν και το όνομα «Φλε­βά­ρης ».

Το χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του Φλε­βά­ρη είναι το μήκος του. Είναι ο μήνας ο κου­τσός, ο Κού­ντου­ρος και Κού­τσου­ρος (με κομ­μέ­νη την ουρά). Ο Κου­τσο­φλέ­βα­ρος, όπως είναι η κοινή ονο­μα­σία του σε όλη την Ελ­λά­δα. Εξαι­τί­ας του άστα­του και­ρού λέ­γε­ται και Με­θυ­σμέ­νος. Είναι ο μήνας ο χο­ρευ­τα­ράς, ξέ­νοια­στος γιατί μέσα στο Φλε­βά­ρη πέ­φτουν συ­νή­θως οι Απο­κριές. Ταυ­τό­χρο­να, είναι ο μήνας των αμπε­λιών, τότε γί­νε­ται το κλά­δε­μά τους γι’ αυτό και ονο­μά­ζε­ται και Κλα­δευ­τής.

Πολ­λές είναι οι λαϊ­κές πα­ρα­δό­σεις που δι­καιο­λο­γούν τις λι­γό­τε­ρες μέρες του, γνω­στή και η επι­στη­μο­νι­κή ερ­μη­νεία. Αγνω­στη είναι η εκ­δο­χή που δίνει το Λε­ξι­κό Σου­ΐ­δα (σ.σ. το πα­λαιό­τε­ρο λε­ξι­κό – εγκυ­κλο­παί­δεια, 10 αι. μ.Χ.). Στο λήμμα Φε­βρουά­ριος ανα­φέ­ρει: Ετσι ονο­μά­ζε­ται ο μήνας από κά­ποιον ύπατο του υπάρ­χο­ντος γέ­νους των Γάλ­λων. Γιατί όταν ο Κά­μιλ­λος (σ.σ. Ρω­μαί­ος δι­κτά­τωρ εκλε­γείς 5 φορές, 4ος μ.Χ. αι.) νί­κη­σε τους Τυ­ράν­νους ο Φε­βρουά­ριος επει­δή ζή­λε­ψε φώ­να­ξε από το βήμα ότι ο Κά­μιλ­λος δεν ήταν αί­τιος της νίκης αλλά η τύχη των Ρω­μαί­ων, επι­νό­η­σε δε επί­ση­μα έγρα­φα και ψευ­δο­μαρ­τυ­ρί­ες που επι­βε­βαί­ω­ναν ότι κο­λά­κευε την τυ­ραν­νί­δα. Μετά από αυτά, ο λαός επα­να­στά­τη­σε και έδιω­ξε τον Κά­μιλ­λο από την πόλη. Οταν όμως επα­νήλ­θε μετά την άλωση της Ρώμης και εξα­φά­νι­σε τους βαρ­βά­ρους με επι­κε­φα­λής τον Βρήν­νο, οδή­γη­σε την υπό­θε­ση στη Δι­καιο­σύ­νη, απέ­δει­ξε ότι αί­τιος όσων είχαν συμ­βεί ήταν ο Φε­βρουά­ριος και γι’ αυτό αφού τον ξε­γύ­μνω­σε από τα ρούχα και τον έντυ­σε με ψάθα από βούρ­λα και χτυ­πή­θη­κε με δύ­να­μη από τους υπη­ρέ­τες του άρ­χο­ντα του δήμου, τους επο­νο­μα­ζό­με­νους βερ­νά­κλους (σ.σ. οι­κο­γε­νείς δού­λοι) τον έδιω­ξε από την πόλη και τον ομώ­νυ­μο μήνα τον ακρω­τη­ρί­α­σε σε σύ­γκρι­ση με τους άλ­λους.

Ο Φλε­βά­ρης είναι ο μήνας της αι­σιο­δο­ξί­ας. «Ο Φλε­βά­ρης και αν φλε­βί­σει κα­λο­καί­ρι θα μυ­ρί­σει», λέει ο λαός εκ­φρά­ζο­ντας εμπει­ρι­κά τη νο­μο­τέ­λεια της φύσης. Τί­πο­τα δε μένει ακί­νη­το στη φύση και το ίδιο ισχύ­ει και για τις κοι­νω­νί­ες. Οπως η φυ­σι­κή έτσι και η κοι­νω­νι­κή εξέ­λι­ξη έχουν τις δικές τους νο­μο­τέ­λειες. Οπως ο φυ­σι­κός χει­μώ­νας πα­ρα­δί­δει τη θέση του στην άνοι­ξη έτσι και ο κοι­νω­νι­κός χει­μώ­νας κρύ­βει μέσα του τις προ­ϋ­πο­θέ­σεις για να ξε­πε­ρα­στεί και ν’ αντι­κα­τα­στα­θεί από μια κα­λύ­τε­ρη εποχή για την αν­θρω­πό­τη­τα. Το σο­σια­λι­σμό. Είναι ανα­πό­φευ­κτο. Αυτό δε θα γίνει όμως από μόνο του όπως στη φύση. Πρέ­πει κι εμείς να κά­νου­με κάτι γι’ αυτό. Δίπλα στην ερ­γα­τι­κή τάξη. Η τα­ξι­κή πάλη είναι αυτή που θα φέρει τη νέα εποχή.

_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Ηρα­κλής Κα­κα­βά­νης