ΑΠΟΣΤΟΛΕΣ ΚΟΥΒΑΣ - ΗΠΑ: Ποιους και Γιατί Ενο­χλεί η Διε­θνι­στι­κή Αλ­λη­λεγ­γύη της Κού­βας ;;

Ποιους και γιατί ενο­χλεί η διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη της Κού­βας;

Η ανά­δει­ξη της Κού­βας σε χώ­ρα-πρω­τα­γω­νί­στρια της διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης εν μέσω της παν­δη­μί­ας του COVID-19 φαί­νε­ται πως ενό­χλη­σε αρ­κε­τούς.

Οι ει­κό­νες των κου­βα­νών για­τρών και νο­ση­λευ­τών στην Ιτα­λία και σε άλλες χώρες, όπου βρέ­θη­καν προ­κει­μέ­νου να συν­δρά­μουν στην κα­τα­πο­λέ­μη­ση της παν­δη­μί­ας, ήταν αρ­κε­τές για να ερε­θί­σουν τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά έν­στι­κτα όσων βγά­ζουν σπυ­ριά ακού­γο­ντας τις λέ­ξεις «σο­σια­λι­σμός» και «διε­θνι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη».

Βάλ­θη­καν, λοι­πόν, να απο­δεί­ξουν ότι η απο­στο­λή κου­βα­νι­κού ια­τρι­κού προ­σω­πι­κού σε λαούς που το έχουν ανά­γκη δεν είναι πράξη αλ­λη­λεγ­γύ­ης, αλλά κί­νη­ση που εξυ­πη­ρε­τεί ιδιο­τε­λείς οι­κο­νο­μι­κούς σκο­πούς της Κού­βας.

Τι λένε με λίγα λόγια; Ότι οι κου­βα­νοί για­τροί και νο­ση­λευ­τές που συμ­με­τέ­χουν σε απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό δεν ερ­γά­ζο­νται «τζά­μπα» (μα είναι δυ­να­τόν;) αλλά πλη­ρώ­νο­νται (βρε τους άτι­μους!) και μά­λι­στα το συ­ντρι­πτι­κό πο­σο­στό των χρη­μά­των αυτών πη­γαί­νει στα κρα­τι­κά τα­μεία της Κού­βας.

Ενόσω το βρα­βείο Πού­λιν­τζερ για τα σαϊ­νια αυτά της δη­μο­σιο­γρα­φί­ας βρί­σκε­ται καθ’ οδόν, επι­τρέψ­τε μας να επι­ση­μά­νου­με ορι­σμέ­να πράγ­μα­τα:
1. Ο αντι­κομ­μου­νι­σμός τυ­φλώ­νει σε τέ­τοιο βαθμό, ώστε κά­ποιοι να αρα­διά­ζουν 3.500 λέ­ξεις για να συ­κο­φα­ντή­σουν την Κούβα και τις ια­τρι­κές της απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό, χωρίς να αρ­θρώ­νουν όμως ούτε μια (1) λέξη για τον επί 60 σχε­δόν χρό­νια οι­κο­νο­μι­κό, εμπο­ρι­κό και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό απο­κλει­σμό των ΗΠΑ! Ανα­φέ­ρο­νται στα υπαρ­κτά αρ­νη­τι­κά στοι­χεία της κου­βα­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας χωρίς όμως να γρά­φουν λέξη για τον υπαί­τιο: το αμε­ρι­κα­νι­κό εμπάρ­γκο.

Έτσι – μας λένε – η Κούβα «είναι φτωχή», είναι «τρι­το­κο­σμι­κή», οι κου­βα­νοί «πει­νά­νε», οι κτι­ρια­κές τους υπο­δο­μές είναι «κα­κο­συ­ντη­ρη­μέ­νες», θέ­λο­ντας να ρί­ξουν το ανά­θε­μα – που αλλού; – στην σο­σια­λι­στι­κή οι­κο­νο­μία! Το γε­γο­νός ότι το απάν­θρω­πο αμε­ρι­κα­νι­κό εμπάρ­γκο και οι επι­και­ρο­ποι­ή­σεις-προ­σθή­κες του (π.χ. νόμος Helms-Burton του 1996) έχει κο­στί­σει στη χώρα πάνω από 1,1 τρι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια, έλ­λει­ψη σε πρώ­τες ύλες, κα­θη­με­ρι­νά βα­σι­κά αγαθά αλλά και ανυ­πο­λό­γι­στο κό­στος και σε αν­θρώ­πι­νες ζωές, απο­τε­λεί μάλ­λον ασή­μα­ντη λε­πτο­μέ­ρεια για τους «αντι­κει­με­νι­κούς» συ­κο­φά­ντες του σο­σια­λι­σμού και της Κού­βας. Τι κι’ αν επί 27 συ­να­πτά έτη η διε­θνής κοι­νό­τη­τα κα­τα­δι­κά­ζει τον απο­κλει­σμό στο πλαί­σιο της Γε­νι­κής Συ­νέ­λευ­σης του ΟΗΕ; Τι κι’ αν η ίδια η Γεν. Συ­νέ­λευ­ση του ΟΗΕ έχει υιο­θε­τή­σει πλη­θώ­ρα ψη­φι­σμά­των ενά­ντια στη γε­νο­κτο­νι­κή αυτή πο­λι­τι­κή των ΗΠΑ;

2. Οι ίδιοι «αντι­κει­με­νι­κοί» κύ­ριοι, που δεν ψελ­λί­ζουν κου­βέ­ντα για τον οι­κο­νο­μι­κό, εμπο­ρι­κό και χρη­μα­το­πι­στω­τι­κό απο­κλει­σμό (εμπάρ­γκο) της Κού­βας από τις ΗΠΑ, ισχυ­ρί­ζο­νται ότι οι κου­βα­νι­κές ια­τρι­κές απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό στο­χεύ­ουν στο να με­τρια­στεί η «ιδιαί­τε­ρα κακή διε­θνή ει­κό­να» (sic) της χώρας εξαι­τί­ας της… «συ­στη­μα­τι­κής πα­ρα­βί­α­σης αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των». Επι­κα­λού­νται μά­λι­στα σχε­τι­κές εκ­θέ­σεις της «Διε­θνούς Αμνη­στί­ας».
Το πολύ γαρ του αντι­κομ­μου­νι­σμού γεννά πα­ρα­φρο­σύ­νη. 

Τα περί «συ­στη­μα­τι­κής πα­ρα­βί­α­σης αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των» στην Κούβα έχουν τόση σχέση με την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όση και η εξω­τε­ρι­κή πο­λι­τι­κή των ΗΠΑ με την πα­γκό­σμια ει­ρή­νη και ασφά­λεια.

 Και εξη­γού­μα­στε:
α) Κρι­τή­ριο για την τή­ρη­ση ή μη των αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των εκ μέ­ρους μιας χώρας δεν είναι οι εκ­θέ­σεις και η προ­πα­γάν­δα του State Department και της CIA, αλλά τα πραγ­μα­τι­κά στοι­χεία. Οι ετή­σιες εκ­θέ­σεις της Οι­κου­με­νι­κής Πε­ριο­δι­κής Αξιο­λό­γη­σης (Universal Periodic Review- UPR) του Συμ­βου­λί­ου Αν­θρω­πί­νων Δι­καιω­μά­των του ΟΗΕ μαρ­τυ­ρούν την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα. Το 2013, για πα­ρά­δειγ­μα, πε­ρισ­σό­τε­ρες από 100 χώρες και 290 μη κυ­βερ­νη­τι­κές ορ­γα­νώ­σεις απ’ όλο τον κόσμο κα­τέ­θε­σαν στο πλαί­σιο του UPR δη­λώ­σεις στή­ρι­ξης υπέρ της Κού­βας.

β) Βα­σι­κή πηγή των συ­κο­φα­ντι­κών εκ­θέ­σε­ων περί «πα­ρα­βί­α­σης αν­θρω­πί­νων δι­καιω­μά­των» στην Κούβα είναι οι ομά­δες των χρη­μα­το­δο­τού­με­νων από τις ΗΠΑ «αντι­φρο­νού­ντων». Κλασ­σι­κό πα­ρά­δειγ­μα απο­τε­λεί η πε­ρί­φη­μη blogger Yoani Sanchez, γνω­στή για τις στε­νές σχέ­σεις της με το αντι-κου­βα­νι­κό πο­λι­τι­κό κα­τε­στη­μέ­νο των ΗΠΑ (γε­ρου­σια­στές Ρού­μπιο, Με­νέ­ντεζ, Ρος Λε­τί­νεν, κλπ) και τον ακρο­δε­ξιό εσμό της Λα­τι­νι­κής Αμε­ρι­κής (βλέπε οι­κο­γέ­νεια Μπολ­σο­νά­ρο). Άλλη πε­ρί­πτω­ση είναι ο Χοσέ Ντα­νιέλ Φερέρ, επι­κε­φα­λής της αντε­πα­να­στα­τι­κής τρο­μο­κρα­τι­κής ορ­γά­νω­σης «Πα­τριω­τι­κή Ένωση της Κού­βας» που έχει χρη­μα­το­δο­τη­θεί από το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, μέσω του δια­βό­η­του NED (Εθνι­κό τα­μείο για τη Δη­μο­κρα­τία).

3 Οι εγ­χώ­ριοι συ­κο­φά­ντες της Κού­βας, λει­τουρ­γώ­ντας σαν «μακρύ χέρι» της αμε­ρι­κα­νι­κής προ­πα­γάν­δας, επι­χει­ρούν να μειώ­σουν τη διε­θνι­στι­κή προ­σφο­ρά της Κού­βας με το επι­χεί­ρη­μα ότι οι ια­τρι­κές υπη­ρε­σί­ες που πα­ρέ­χουν οι κου­βα­νοί για­τροί και νο­ση­λευ­τές στο εξω­τε­ρι­κό γί­νο­νται… επί πλη­ρω­μή. Διό­λου τυ­χαία, πρό­κει­ται για ανα­πα­ρα­γω­γή του ίδιου επι­χει­ρή­μα­τος που διο­χε­τεύ­ει εδώ και κά­μπο­σες εβδο­μά­δες στο Διε­θνή Τύπο το αμε­ρι­κα­νι­κό ΥΠΕΞ, μέσω του «Γρα­φεί­ου Δη­μο­κρα­τί­ας, Αν­θρω­πί­νων Δι­καιω­μά­των και Ερ­γα­σί­ας (DRL)».

Τρία σχό­λια επ’ αυτού:

α) Το κου­βα­νι­κό ια­τρι­κό προ­σω­πι­κό που συμ­με­τέ­χει σε απο­στο­λές στο εξω­τε­ρι­κό πράγ­μα­τι πλη­ρώ­νε­ται για τις υπη­ρε­σί­ες του. Και, πράγ­μα­τι, η πλειο­ψη­φία των χρη­μά­των αυτών πη­γαί­νει – πολύ ορθά – στα κρα­τι­κά τα­μεία της Κού­βας. Βλέ­πε­τε, σε αντί­θε­ση με όσα συμ­βαί­νουν στον κα­πι­τα­λι­σμό όπου ο κα­θέ­νας κοι­τά­ει το «το­μά­ρι του» και την τσέπη του, στην σο­σια­λι­στι­κή Κούβα υπάρ­χει μια δια­φο­ρε­τι­κή αντί­λη­ψη. Εκεί ο επι­στή­μο­νας, ο για­τρός δεν είναι ο ελεύ­θε­ρος επαγ­γελ­μα­τί­ας που κοι­τά­ει να πλου­τί­σει μέσω της επι­στή­μης του, αλλά να προ­σφέ­ρει στο συλ­λο­γι­κό καλό. Αυτή η αντί­λη­ψη είναι δυσ­νό­η­τη, αλλά κυ­ρί­ως δυ­σκο­λο­χώ­νευ­τη, για όσους έχουν μο­λυν­θεί από το μι­κρό­βιο του ατο­μι­κι­σμού που εν­στα­λά­ζουν στον άν­θρω­πο οι κα­πι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής.

Έκα­στος εφ’ ω ετά­χθη: Κου­βα­νοί για­τροί στην Ιτα­λία και (δεξιά) αμε­ρι­κα­νοί πε­ζο­ναύ­τες στο Αφ­γα­νι­στάν πο­ζά­ρο­ντας με την ση­μαία των SS…

β) Ισχύ­ει, πράγ­μα­τι, ότι ο κα­θέ­νας που­λά­ει ότι έχει. Ια­τρι­κές υπη­ρε­σί­ες η Κούβα, βόμ­βες και πυ­ραύ­λους στα κε­φά­λια των λαών οι ΗΠΑ-ΕΕ. Είναι ωστό­σο αξιο­μνη­μό­νευ­το ότι όσοι βγή­καν να ψέ­ξουν την Κούβα που «που­λά­ει» ια­τρι­κές υπη­ρε­σί­ες σε άλλες χώρες, ου­δέ­πο­τε βρή­καν μισή κου­βέ­ντα να πουν για τους ιμπε­ρια­λι­στι­κούς πο­λέ­μους των κα­πι­τα­λι­στι­κών χωρών!

Ανα­λο­γι­στεί­τε το μέ­γε­θος της υπο­κρι­σί­ας που κρύ­βει η «αντι­κει­με­νι­κό­τη­τα» τους: Ενο­χλή­θη­καν από τη δη­μο­σιό­τη­τα που πήρε η πα­ρου­σία κου­βα­νών για­τρών στην Ιτα­λία, αλλά όχι από την ύπαρ­ξη του γε­νο­κτο­νι­κού εμπάρ­γκο επί 60 χρό­νια! Βγή­καν να σχο­λιά­σουν το γε­γο­νός ότι οι κου­βα­νι­κές ια­τρι­κές απο­στο­λές πλη­ρώ­νο­νται (όπως είναι φυ­σι­κό) για τις υπη­ρε­σί­ες τους, αλλά δεν έγρα­ψαν ποτέ, ούτε λέξη, για τις δο­λο­φο­νι­κές κυ­ρώ­σεις που έχουν επι­βάλ­λει οι ΗΠΑ σε μια σειρά χώρες στε­ρώ­ντας τους, ιδιαί­τε­ρα εν μέσω παν­δη­μί­ας, φαρ­μα­κευ­τι­κό υλικό και βα­σι­κά προ­ϊ­ό­ντα!

γ) Εμπε­ριέ­χει, μήπως, ιδιο­τέ­λεια εκ μέ­ρους της Κού­βας και η άδεια ελ­λι­με­νι­σμού του βρε­τα­νι­κού κρουα­ζε­ρό­πλοιου «MS Braemar», που στις 18 Μάρτη 2020 έδεσε στο λι­μά­νι της Αβά­νας; Θυ­μί­ζου­με ότι το βρε­τα­νι­κό πλοίο, με πε­ρί­που 1000 επι­βαί­νο­ντες, ανα­ζη­τού­σε για μέρες λι­μά­νι στην Κα­ραϊ­βι­κή καθώς είχαν εντο­πι­στεί ασθε­νείς με κο­ρω­νο­ϊό που έπρε­πε το συ­ντο­μό­τε­ρο να λά­βουν ια­τρι­κή πε­ρί­θαλ­ψη. Ενώ 10 κράτη, με­τα­ξύ των οποί­ων οι ΗΠΑ και χώ­ρες-μέ­λη της Βρε­τα­νι­κής Κοι­νο­πο­λι­τεί­ας, αρ­νή­θη­καν να το δε­χτούν, η Κούβα έδει­ξε έμπρα­κτη αλ­λη­λεγ­γύη δί­νο­ντας άδεια για τον ελ­λι­με­νι­σμό του πλοί­ου στην Αβάνα. Η ίδια η κυ­βέρ­νη­ση της Βρε­τα­νί­ας, που δεν φη­μί­ζε­ται για την θε­τι­κή της στάση απέ­να­ντι στην Κούβα, εξέ­φρα­σε δη­μό­σια δια μέσου του ΥΠΕΞ Ντό­μι­νικ Ράαμπ τις ευ­χα­ρι­στί­ες της στην Κούβα για την πράξη αυτή.

Ο πραγ­μα­τι­κός στό­χος

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια, οι επι­θέ­σεις ενά­ντια στην Κούβα γί­νο­νται υπό το μαν­δύα της δήθεν «αμε­ρο­λη­ψί­ας», της «αντι­κει­με­νι­κής έρευ­νας» (βλέπε Ελ­λη­νι­κά Hoaxes) που βλέ­πει, υπο­τί­θε­ται, από ου­δέ­τε­ρη σκο­πιά τα γε­γο­νό­τα. Πρό­κει­ται, ασφα­λώς, για μέ­γι­στη αφέ­λεια να πι­στεύ­ει κα­νείς ότι υπάρ­χει ανε­ξάρ­τη­τη, απαλ­λαγ­μέ­νη από τα τα­ξι­κά συμ­φέ­ρο­ντα, δη­μο­σιο­γρα­φία.

Στο πλαί­σιο αυτό, οι επι­θέ­σεις του αστι­κού Τύπου απέ­να­ντι στην Κούβα, που εντά­θη­καν από το θά­να­το του Φι­ντέλ και έπει­τα, έχουν σαφή και ξε­κά­θα­ρο στόχο. Τους ενο­χλεί ότι σή­με­ρα, 61 χρό­νια μετά την Επα­νά­στα­ση και τρεις δε­κα­ε­τί­ες μετά την πα­λι­νόρ­θω­ση της βαρ­βα­ρό­τη­τας στην ΕΣΣΔ και την Ανα­το­λι­κή Ευ­ρώ­πη, το πα­ρά­δειγ­μα της Κού­βας συ­νε­χί­ζει να εμπνέ­ει ερ­γα­τι­κές-λαϊ­κές μάζες. Τους ενο­χλεί ότι η μικρή, σο­σια­λι­στι­κή Κούβα, παρά τα με­γά­λα εμπό­δια, τις δυ­σκο­λί­ες, τα στρα­βο­πα­τή­μα­τα, δεν έσκυ­ψε το κε­φά­λι.

Αδυ­να­τούν να χω­νέ­ψουν ότι σή­με­ρα, εν μέσω παν­δη­μί­ας, η Κούβα ανα­δει­κνύ­ε­ται σε πα­ρά­δειγ­μα διε­θνι­στι­κής αλ­λη­λεγ­γύ­ης προς άλ­λους λαούς, την ίδια στιγ­μή που στη μη­τρό­πο­λη του κα­πι­τα­λι­σμού, τις ΗΠΑ, σκά­βουν ομα­δι­κούς τά­φους για να θά­ψουν τους νε­κρούς. Στην ίδια μη­τρό­πο­λη του κα­πι­τα­λι­σμού όπου, με­τα­ξύ άλλων, 17χρο­νος πέ­θα­νε επει­δή δεν είχε ασφά­λεια και που οι άστε­γοι στο Λας Βέ­γκας κοι­μού­νται στα πάρ­κινγκ.

Συ­κο­φα­ντούν λοι­πόν την Κούβα, ση­μα­δεύ­ο­ντας τον σο­σια­λι­σμό. Γι’ αυτό και οι δήθεν «αντι­κει­με­νι­κές έρευ­νες» τους στά­ζουν αντι­κομ­μου­νι­στι­κό δη­λη­τή­ριο. Νο­μί­ζουν πως έτσι θα ξορ­κί­σουν την κοι­νω­νι­κή πρό­ο­δο, πως θα εμπο­δί­σουν την ιστο­ρία να προ­χω­ρή­σει μπρο­στά.

Μά­ταιος ο κόπος τους. Η ίδια η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα που σή­με­ρα δια­στρε­βλώ­νουν κατά πως τους βο­λεύ­ει, αύριο θα τους δια­ψεύ­σει και πάλι.

ΑΠΟ NIKOS 

Έγραψε ο Νίκος Μότ­τας //

Νίκος Μότ­τας Γεν­νή­θη­κε το 1984 στη Θεσ­σα­λο­νί­κη. Είναι υπο­ψή­φιος δι­δά­κτο­ρας (Phd) Πο­λι­τι­κής Επι­στή­μης, Διε­θνών Σχέ­σε­ων και Ιστο­ρί­ας. Σπού­δα­σε Πο­λι­τι­κές Επι­στή­μες στο Πα­νε­πι­στή­μιο Westminster του Λον­δί­νου και είναι κά­το­χος δύο με­τα­πτυ­χια­κών τί­τλων (Master of Arts) στις δι­πλω­μα­τι­κές σπου­δές (Πα­ρί­σι) και στις διε­θνείς δι­πλω­μα­τι­κές σχέ­σεις (Πα­νε­πι­στή­μιο Τελ Αβίβ). Άρθρα του έχουν δη­μο­σιευ­θεί σε ελ­λη­νό­φω­να και ξε­νό­γλωσ­σα μέσα.

ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΌΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΤΑΛΙΝ !!

Από Ατέχνως»Ιστορία»Αλήθειες και ψέματα για τον Στάλιν: Συνέντευξη με τον καθηγητή Grover Furr

Συ­νέ­ντευ­ξη – Επι­μέ­λεια: Νίκος Μότ­τας //

Με την ευ­και­ρία της συ­μπλή­ρω­σης 140 χρό­νων από τη γέν­νη­ση του Ιωσήφ. Β. Στά­λιν μι­λή­σα­με με τον Grover Furr, κα­θη­γη­τή στο Πα­νε­πι­στή­μιο Montclair του Νιού Τζέρ­σι, γνω­στό για τις με­λέ­τες και το συγ­γρα­φι­κό του έργο πάνω στην ιστο­ρία της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης και ιδιαί­τε­ρα για την πε­ρί­ο­δο της ηγε­σί­ας του Ι.Β.Στά­λιν. Από τα πλέον γνω­στά βι­βλία του είναι το “Khrushchev Lied” (Ο Χρου­στσόφ είπε ψέ­μα­τα) ενώ έχει συγ­γρά­ψει πλη­θώ­ρα ερευ­νη­τι­κών πο­νη­μά­των, με­τα­ξύ άλλων για τη δο­λο­φο­νία του Σερ­γκέι Κιρόφ, τις Δίκες της Μό­σχας και την υπό­θε­ση της «σφα­γής στο Κατίν». Το 2007 το όνομα του Grover Furr συ­γκα­τα­λέ­χθη­κε από συ­ντη­ρη­τι­κούς κύ­κλους των ΗΠΑ στον κα­τά­λο­γο των «101 πιο επι­κίν­δυ­νων ακα­δη­μαϊ­κών στην Αμε­ρι­κή».

* * *  

-Εξή­ντα-πέ­ντε χρό­νια μετά το θά­να­το του Στά­λιν, το όνομα του πα­ρα­μέ­νει στο επί­κε­ντρο του αντι­κομ­μου­νι­σμού. Η αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία και οι πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις της αστι­κής τάξης συ­νε­χί­ζουν την συ­κο­φά­ντη­ση του, απο­κα­λώ­ντας τον «δι­κτά­το­ρα» και «αι­μο­στα­γή τύ­ραν­νο» που- όπως ισχυ­ρί­ζο­νται- «σκό­τω­σε δε­κά­δες εκα­τομ­μύ­ρια αν­θρώ­πους». Γιατί οι αντι­κομ­μου­νι­στές εστιά­ζουν ακόμη και σή­με­ρα τις επι­θέ­σεις τους στον Στά­λιν και ποιες είναι οι κύ­ριες πηγές των ισχυ­ρι­σμών τους;

Ο κα­θη­γη­τής Grover Furr.

Οι υπε­ρα­σπι­στές του κα­πι­τα­λι­σμού χρειά­ζε­ται να πα­ρου­σιά­σουν τον κομ­μου­νι­σμό ως κάτι απαί­σιο! Γι’ αυτό, εκτός απ’ το να κρύ­βουν την φρίκη του κα­πι­τα­λι­σμού και του ιμπε­ρια­λι­σμού, χρειά­ζο­νται έναν «μπα­μπού­λα» στον οποίο να εστιά­ζουν, χρη­σι­μο­ποιώ­ντας τον σαν την επι­το­μή των «κακών» του κομ­μου­νι­σμού. Ο Στά­λιν υπήρ­ξε ο ηγέ­της της ΕΣΣΔ και του διε­θνούς κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος κατά την πε­ρί­ο­δο των με­γα­λύ­τε­ρων τους θριάμ­βων και επο­μέ­νως κατά την πε­ρί­ο­δο της με­γα­λύ­τε­ρης απει­λής ενά­ντια στον κα­πι­τα­λι­σμό. Ως εκ τού­του, ο Στά­λιν είναι φυ­σι­κό να απο­τε­λεί στόχο σε κάθε πε­ρί­πτω­ση.

Υπάρ­χουν, όμως, του­λά­χι­στον άλλοι δύο λόγοι. Ο πρώ­τος είναι ο Λέων Τρό­τσκι, ο οποί­ος είπε ψέ­μα­τα για τον Στά­λιν σε όλα όσα έγρα­ψε από το 1928 έως τη δο­λο­φο­νία του το 1940. Τα γρα­πτά του Τρό­τσκι, από το 1929 και έπει­τα, απο­τέ­λε­σαν την πρώτη βα­σι­κή πηγή ψε­μά­των και συ­κο­φα­ντιών ενά­ντια στον Στά­λιν και την ΕΣΣΔ. Ο δεύ­τε­ρος είναι ο Νι­κί­τα Χρου­στσόφ. Η «μυ­στι­κή ομι­λία» του στις 25 Φλε­βά­ρη 1956 στο 20ο Συ­νέ­δριο [του ΚΚΣΕ] ήταν ένα ολέ­θριο πλήγ­μα για το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα. Απο­τέ­λε­σε δε ένα ανε­κτί­μη­το δώρο για τους αντι­κομ­μου­νι­στές όλου του κό­σμου!

Έπει­τα από το 22ο Συ­νέ­δριο του Κόμ­μα­τος τον Οκτώ­βρη του 1961, όταν ο Χρου­στσόφ και οι συ­νερ­γά­τες του επι­τέ­θη­καν ακόμη πιο άγρια στον Στά­λιν, με ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρα ψέ­μα­τα, ο Χρου­στσόφ και το ΚΚΣΕ στή­ρι­ξαν την έκ­δο­ση εκα­το­ντά­δων βι­βλί­ων και άρ­θρων που επι­τί­θο­νταν και ψευ­δο­λο­γού­σαν ενά­ντια στον Στά­λιν. Επί­σης, υπό την αι­γί­δα του Χρου­στσόφ, εκ­δό­θη­καν εκα­το­ντά­δες βι­βλία και άρθρα με επι­θέ­σεις και ψέ­μα­τα ενά­ντια στο Λα­βρέ­ντι Μπέ­ρια, τη δο­λο­φο­νία του οποί­ου ορ­γά­νω­σε ο ίδιος ο Χρου­στσόφ στις 26 Ιούνη 1953. Ο Μπέ­ρια δεν είναι τόσο ση­μα­ντι­κή φυ­σιο­γνω­μία στην σο­βιε­τι­κή ιστο­ρία όσο ο Στά­λιν. Αλλά ο Χρου­στσόφ και οι συ­νερ­γά­τες του συ­κο­φά­ντη­σαν τον Μπέ­ρια το ίδιο αγρί­ως- αν όχι και πε­ρισ­σό­τε­ρο- όπως έπρα­ξαν με τον Στά­λιν. Και αυτοί που είχαν υπάρ­ξει πιο κοντά στον Στά­λιν – οι Μό­λο­τοφ, Μα­λέν­κοφ, Κα­γκα­νό­βιτς- υπο­στή­ρι­ξαν τον Χρου­στσόφ σε αυτήν την αδί­στα­κτη επί­θε­ση ενα­ντί­ον του, όπως και στην δο­λο­φο­νία του Μπέ­ρια.

Άμεσο απο­τέ­λε­σμα της αντι­στα­λι­νι­κής εκ­στρα­τεί­ας του Χρου­στσόφ ήταν ο μισός πε­ρί­που αριθ­μός των κομ­μου­νι­στών διε­θνώς- εκτός του σο­σια­λι­στι­κού μπλοκ – να εγκα­τα­λεί­ψουν τα κόμ­μα­τα τους. Κά­ποιοι εξ’ αυτών πέ­ρα­σαν κυ­ριο­λε­κτι­κά στο απέ­να­ντι πε­ζο­δρό­μιο και έγι­ναν μέλη τρο­τσκι­στι­κών κομ­μά­των! Σε ότι αφορά τα ψέ­μα­τα του Χρου­στσόφ για τον Στά­λιν και την Σο­βιε­τι­κή ιστο­ρία, πρέ­πει να θυ­μό­μα­στε πως, την εποχή εκεί­νη, ελά­χι­στοι άν­θρω­ποι αντι­λή­φθη­καν πραγ­μα­τι­κά πως ήταν ψέ­μα­τα. Κα­νείς δεν μπο­ρού­σε να απο­δεί­ξει ότι ήταν ψέ­μα­τα, μιας και ο Χρου­στσόφ ου­δέ­πο­τε δη­μο­σί­ευ­σε κα­νέ­να απο­δει­κτι­κό στοι­χείο. Ούτε ο Χρου­στσόφ, ούτε οι διά­δο­χοι του, επέ­τρε­ψαν την πρό­σβα­ση – ακόμη και σε ιστο­ρι­κούς του Κόμ­μα­τος- σε βα­σι­κά ντο­κου­μέ­ντα των αρ­χεί­ων.

Οι ψευ­δο­λο­γί­ες του Χρου­στσόφ και των εκα­το­ντά­δων γρα­φιά­δων του έγι­ναν δε­κτές με εν­θου­σια­σμό από αντι­κομ­μου­νι­στές της Δύσης και ανα­δεί­χθη­καν σε βα­σι­κή πηγή αντι­στα­λι­νι­κών ψε­μά­των για όλους τους αντι­κομ­μου­νι­στές συγ­γρα­φείς και «ακα­δη­μαϊ­κούς» που ακο­λού­θη­σαν, μέχρι και σή­με­ρα. Κά­ποια απ’ τα σο­βιε­τι­κά αντι­κομ­μου­νι­στι­κά έργα της επο­χής του Χρου­στσόφ δη­μο­σιεύ­θη­καν στο δυ­τι­κό κόσμο και γνώ­ρι­σαν ευ­ρεία δη­μο­σιό­τη­τα από τους κα­πι­τα­λι­στές. Ανά­με­σα σε αυ­τούς τους συγ­γρα­φείς πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται οι Αλε­ξά­ντρ Σολ­ζε­νί­τσιν, Ρόι Με­ντ­βέ­ντεφ και Αλε­ξά­ντρ Νέ­κριτς.

Πολλά έργα δυ­τι­κών «ει­δη­μό­νων» περί της ΕΣΣΔ βα­σί­στη­καν σε με­γά­λο βαθμό στις ψευ­δο­λο­γί­ες της χρου­στσο­φι­κής πε­ριό­δου. Ση­μα­ντι­κά πα­ρα­δείγ­μα­τα αυτών είναι τα έργα του Ρό­μπερτ Κόν­κου­εστ και η βιο­γρα­φία του Μπου­χά­ριν από τον αμε­ρι­κα­νό ιστο­ρι­κό Στί­βεν Κοέν. Κατά την διάρ­κεια της ηγε­σί­ας του Μπρέζ­νιεφ και των δια­δό­χων του, του Αντρό­ποφ και Τσερ­νιέν­κο, τα αντι­στα­λι­νι­κά πο­νή­μα­τα και άρθρα σχε­δόν εξα­λεί­φθη­καν. Ο Μπρέζ­νιεφ και οι άλλοι σο­βιε­τι­κοί ηγέ­τες αντι­λή­φθη­καν τη με­γά­λη ζημιά που ο Χρου­στσόφ – και τα εμπνευ­σμέ­να από τον Χρου­στσόφ έργα – προ­κα­λού­σαν στην Σο­βιε­τι­κή Ένωση και το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα. Είναι, όμως, ση­μα­ντι­κό να ση­μειώ­σου­με ότι αυτοί οι με­τα-χρου­στσο­φι­κοί ηγέ­τες ου­δέ­πο­τε απο­κή­ρυ­ξαν τα ψέ­μα­τα του Χρου­στσόφ για τον Στά­λιν και την στα­λι­νι­κή πε­ρί­ο­δο. Θα μπο­ρού­σαν να το έχουν πρά­ξει. Τόσο οι ίδιοι, όσο και οι ερευ­νη­τές τους, είχαν πρό­σβα­ση σε όλα τα απο­δει­κτι­κά στοι­χεία, σε όλο το αρ­χεια­κό υλικό. Ήξε­ραν, ασφα­λώς, ότι ο Χρου­στσόφ είχε πει ψέ­μα­τα. Όμως δεν απέρ­ρι­ψαν κα­νέ­να από αυτά τα ψέ­μα­τα.

Προ­κύ­πτει, λοι­πόν, ένα ερώ­τη­μα: Γιατί ο Χρου­στσόφ έκανε ότι έκανε; Ανά­με­σα στους λό­γους είναι σί­γου­ρα το γε­γο­νός ότι ο Χρου­στσόφ και η υπό­λοι­πη ηγε­σία του Κόμ­μα­τος είχε εγκα­τα­λεί­ψει την ιδέα του κομ­μου­νι­σμού. Ήθε­λαν μια Σο­βιε­τι­κή Ένωση που να ήταν ισχυ­ρή οι­κο­νο­μι­κά, στρα­τιω­τι­κά και πο­λι­τι­κά. Δεν ήθε­λαν όμως να προ­χω­ρή­σει η ΕΣΣΔ προς την κα­τεύ­θυν­ση μιας αλη­θι­νά κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας. Ο Στά­λιν το ήθελε! Το πέ­ρα­σμα στο επό­με­νο στά­διο [της σο­σια­λι­στι­κής οι­κο­δό­μη­σης] προς τον κομ­μου­νι­σμό ήταν το θέμα του 19ου Συ­νε­δρί­ου του Κόμ­μα­τος το 1952. Πρό­κει­ται για το ΜΟ­ΝΑ­ΔΙ­ΚΟ κομ­μα­τι­κό συ­νέ­δριο στην ιστο­ρία της ΕΣΣΔ τα πρα­κτι­κά του οποί­ου ου­δέ­πο­τε δη­μο­σιεύ­θη­καν. Υπάρ­χουν πολλά πε­ρισ­σό­τε­ρα που μπο­ρούν να ει­πω­θούν για την προ­ώ­θη­ση, εκ μέ­ρους του Στά­λιν, της κομ­μου­νι­στι­κής προ­ο­πτι­κής, όπως και για τις απο­τυ­χη­μέ­νες από­πει­ρες πε­ραι­τέ­ρω εκ­δη­μο­κρα­τι­σμού της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης, όμως κάτι τέ­τοιο δεν μπο­ρεί να ανα­λυ­θεί στο πλαί­σιο μιας συ­νέ­ντευ­ξης.

Ένα χρόνο και πλέον από τότε που έγινε Γε­νι­κός Γραμ­μα­τέ­ας του ΚΚΣΕ, ο Μι­χα­ήλ Γκορ­μπα­τσόφ ξε­κί­νη­σε μια εκ­στρα­τεία ψε­μά­των και συ­κο­φα­ντιών για τον Στά­λιν και ευ­ρύ­τε­ρα για την σο­βιε­τι­κή ιστο­ρία που έκανε ακόμη και την αντί­στοι­χη κα­μπά­νια του 1962-1964 επί Χρου­στσόφ να μοιά­ζει με­τριο­πα­θής! Για άλλη μια φορά, εκα­το­ντά­δες βι­βλία και χι­λιά­δες άρθρα γρά­φτη­καν, επι­τι­θέ­με­να στον Στά­λιν, πα­ρου­σιά­ζο­ντας την ΕΣΣΔ της στα­λι­νι­κής πε­ριό­δου ως πεδίο τε­ρα­τω­δών εγκλη­μά­των και τον ίδιο τον Στά­λιν ως αρ­χιε­γκλη­μα­τία. Και πάλι δεν υπήρ­χαν απο­δεί­ξεις, μο­νά­χα επα­νά­λη­ψη των ψε­μά­των της πε­ριό­δου του Χρου­στσόφ αλλά και ανα­κά­λυ­ψη κι’ άλλων ψευ­δο­λο­γιών. Αυτή η αντι­στα­λι­νι­κή, αντι­κομ­μου­νι­στι­κή επί­θε­ση βο­ή­θη­σε ιδε­ο­λο­γι­κά στο να στρω­θεί ο δρό­μος για την επι­στρο­φή στον κα­πι­τα­λι­σμό και την διά­λυ­ση της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης. Διότι, άπαξ και έχεις εγκα­τα­λεί­ψει τον προ­λε­τα­ρια­κό διε­θνι­σμό, σε τι χρειά­ζε­ται ένα πο­λυ­ε­θνι­κό, πο­λυ­φυ­λε­τι­κό κρά­τος όπως η ΕΣΣΔ;

Τα ψέ­μα­τα επί επο­χής Χρου­στσόφ και Γκορ­μπα­τσόφ ανα­φο­ρι­κά με τον Στά­λιν και την στα­λι­νι­κή πε­ρί­ο­δο απο­τε­λούν τη βα­σι­κή πηγή της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής προ­πα­γάν­δας σε όλο τον κόσμο. Πρό­κει­ται για ψευ­δο­λο­γί­ες πολύ χρή­σι­μες για τους κα­πι­τα­λι­στές και τους αντι­κομ­μου­νι­στές για την συ­κο­φά­ντη­ση του κομ­μου­νι­σμού. Τόσο χρή­σι­μες που είναι αδύ­να­το για έναν ιστο­ρι­κό να βρει δου­λειά ως κα­θη­γη­τής σο­βιε­τι­κής ιστο­ρί­ας εάν δεν απο­δέ­χε­ται ως αλή­θειες τα αντι­κομ­μου­νι­στι­κά ψέ­μα­τα της πε­ριό­δου του Χρου­στσόφ και του Γκορ­μπα­τσόφ. Για πα­ρά­δειγ­μα, είναι απα­γο­ρευ­μέ­νο να δη­λώ­νεις ότι ο Χρου­στσόφ είπε ψέ­μα­τα στη «μυ­στι­κή ομι­λία» του, παρ’ ότι οι ακα­δη­μαϊ­κοί ερευ­νη­τές της σο­βιε­τι­κής ιστο­ρί­ας γνω­ρί­ζουν πολύ καλά ότι ο Χρου­στσόφ ψεύ­δο­νταν. Αλλά το να το πα­ρα­δε­χτείς ότι ο ίδιος και οι συ­νερ­γά­τες του είπαν ψέ­μα­τα – όπως είπαν ο Γκορ­μπα­τσόφ και οι δικοί του συ­νερ­γά­τες – είναι σα να γκρε­μί­ζεις και να απορ­ρί­πτεις όλη την αντι­κομ­μου­νι­στι­κή ιστο­ριο­γρα­φία του­λά­χι­στον τριών γε­νε­ών «ακα­δη­μαϊ­κών». Αυτό απα­γο­ρεύ­ε­ται. Αυτά τα ψέ­μα­τα ήταν και συ­νε­χί­ζουν να είναι εξαι­ρε­τι­κά χρή­σι­μα για τους αντι­κομ­μου­νι­στές και τους κα­πι­τα­λι­στές ώστε να τα εγκα­τα­λεί­ψουν!

Φυ­σι­κά και ο Τρό­τσκι είπε ψέ­μα­τα. Ελά­χι­στοι του έδω­σαν ση­μα­σία μέχρι τη «μυ­στι­κή ομι­λία» του Χρου­στσόφ. Τότε, ο Τρό­τσκι έμοια­ζε σαν «προ­φή­της», ως «ο μόνος αλη­θι­νός κομ­μου­νι­στής», όπως ο ίδιος και οι οπα­δοί του πά­ντο­τε ισχυ­ρί­ζο­νταν. Μετά την ομι­λία Χρου­στσόφ ο τρο­τσκι­σμός ξα­να­γεν­νή­θη­κε. Ο τρο­τσκι­σμός μπο­ρεί να συ­νε­χί­ζει να υπάρ­χει δια­δί­δο­ντας αντι­στα­λι­νι­κά και αντι­κομ­μου­νι­στι­κά ψεύδη! Γι’ αυτό σή­με­ρα οι τρο­τσκι­στές προ­ω­θούν όλα τα αντι­στα­λι­νι­κά ψέ­μα­τα – αυτά του Τρό­τσκι, του Χρου­στσόφ και των συγ­γρα­φέ­ων της πε­ριό­δου του, των δυ­τι­κών αντι­κομ­μου­νι­στών όπως ο Κόν­κου­εστ, ο Ρό­μπερτ Τάκερ και τόσων άλλων, του Γκορ­μπα­τσόφ, των με­τα­σο­βιε­τι­κών αντι­κομ­μου­νι­στών ψευ­δο­λό­γων όπως οι Όλεγκ Χλεβ­νιούκ, Γιοργκ Μπα­μπε­ρόφ­σκι, Νί­κο­λας Γου­έρθ, Αν­δρέα Γρα­τσιό­ζι και Τί­μο­θι Σνάϊ­ντερ που είναι ιδιαί­τε­ρα γνω­στοί στην Ευ­ρώ­πη. Ο τρο­τσκι­σμός δια­θέ­τει κά­ποιο κύρος σε αν­θρώ­πους που βλέ­πουν μέσα από το μαρ­ξι­σμό και τον κομ­μου­νι­σμό την απε­λευ­θέ­ρω­ση από τον κα­πι­τα­λι­σμό, αλλά που έχουν εμπο­τι­στεί βαθιά από τα αντι­στα­λι­νι­κά ψέ­μα­τα που προ­ω­θού­νται πα­ντού από το 1956. Επο­μέ­νως, ο τρο­τσκι­σμός απο­τε­λεί μια ση­μα­ντι­κή δύ­να­μη, η οποία ωστό­σο βα­σί­ζε­ται εξ’ ολο­κλή­ρου σε ψεύδη. Πρό­κει­ται για ένα είδος «δόγ­μα­τος». Καμία κρι­τι­κή δεν επι­τρέ­πε­ται για τον «με­γά­λο ηγέτη».

Ένα εύ­λο­γο συ­μπέ­ρα­σμα είναι ότι κα­νέ­νας αντι­κομ­μου­νι­στής, από τον Τρό­τσκι και τον Χρου­στσόφ μέχρι τους πιο δια­βα­σμέ­νους, σύγ­χρο­νους «ει­δι­κούς» του αντι­κομ­μου­νι­σμού, δε μπο­ρεί να απο­δεί­ξει ούτε ένα πραγ­μα­τι­κό έγκλη­μα που να διέ­πρα­ξε ο Στά­λιν. Διότι δεν υπήρ­ξε κα­νέ­να! Το λέω αυτό με σι­γου­ριά διότι, εάν υπήρ­χαν τέ­τοια εγκλή­μα­τα, οι αφο­σιω­μέ­νοι αυτοί αντι­κομ­μου­νι­στές ακα­δη­μαϊ­κοί θα τα είχαν σί­γου­ρα απο­κα­λύ­ψει και δη­μο­σιο­ποι­ή­σει σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουν βρει όμως κα­νέ­να αλη­θι­νό έγκλη­μα! Γι’ αυτό και ανα­γκά­ζο­νται να πουν ψέ­μα­τα, να επι­νο­ή­σουν πράγ­μα­τα, να πλα­στο­γρα­φή­σουν…

-Ένα από τα πλέον συ­νη­θι­σμέ­να επι­χει­ρή­μα­τα που χρη­σι­μο­ποιού­νται ενά­ντια στον Στά­λιν είναι ότι «σύ­να­ψε συμ­μα­χία με την χι­τλε­ρι­κή Γερ­μα­νία», με το γερ­μα­νο­σο­βιε­τι­κό σύμ­φω­νο μη-επί­θε­σης Ρί­μπε­ντροπ-Μο­λό­τοφ που υπο­γρά­φτη­κε στις 23 Αυ­γού­στου 1939. Αυτός ο ισχυ­ρι­σμός απο­τε­λεί έναν από τους πυ­λώ­νες της αντι­δρα­στι­κής θε­ω­ρί­ας «των δύο άκρων» που επι­χει­ρεί την εξί­σω­ση του κομ­μου­νι­σμού με το να­ζι­σμό και το φα­σι­σμό. Ποια είναι η ιστο­ρι­κή αλή­θεια για το σύμ­φω­νο Ρί­μπε­ντροπ-Μο­λό­τοφ;

Όλα αυτά τα ανα­λύω με όλα τα σχε­τι­κά ντο­κου­μέ­ντα στα κε­φά­λαια 7 και 8 του βι­βλί­ου μου “Blood Lies”. Η ΕΣΣΔ επι­χεί­ρη­σε να δη­μιουρ­γή­σει μια συμ­μα­χία – μια αμοι­βαία αμυ­ντι­κή συμ­φω­νία ενά­ντια στη να­ζι­στι­κή Γερ­μα­νία – με τη Με­γά­λη Βρε­τα­νία, τη Γαλ­λία και την Πο­λω­νία. Οι δια­πραγ­μα­τεύ­σεις κο­ρυ­φώ­θη­καν τον Αύ­γου­στο του 1939, όταν βρε­τα­νοί και γάλ­λοι απε­σταλ­μέ­νοι βρέ­θη­καν στη Μόσχα για συ­νο­μι­λί­ες. Ωστό­σο, οι απε­σταλ­μέ­νοι-εκ­πρό­σω­ποι της Βρε­τα­νί­ας και της Γαλ­λί­ας δεν είχαν δι­καιο­δο­σία να υπο­γρά­ψουν οποια­δή­πο­τε συμ­φω­νία. Η πο­λω­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση αρ­νή­θη­κε ακόμη και να σκε­φτεί το εν­δε­χό­με­νο να επι­τρέ­ψει την πα­ρου­σία σο­βιε­τι­κών δυ­νά­με­ων στο έδα­φος της. Ήταν επο­μέ­νως ξε­κά­θα­ρο στους σο­βιε­τι­κούς ότι η Με­γά­λη Βρε­τα­νία και η Γαλ­λία δεν ήθε­λαν πραγ­μα­τι­κά μια συμ­φω­νία συλ­λο­γι­κής ασφά­λειας που θα τις δέ­σμευε να αντε­πι­τε­θούν στη να­ζι­στι­κή Γερ­μα­νία σε πε­ρί­πτω­ση που οι γερ­μα­νοί επι­τί­θο­νταν πρώ­τοι σε οποια­δή­πο­τε απ’ αυτές τις χώρες (η Πο­λω­νία ήταν ο πιο προ­φα­νής στό­χος της Γερ­μα­νί­ας). Η Βρε­τα­νία και η Γαλ­λία χρη­σι­μο­ποιού­σαν τις συ­νο­μι­λί­ες ώστε να πιέ­σουν τη Γερ­μα­νία, με την οποία ήθε­λαν πράγ­μα­τι να κά­νουν κά­ποια συμ­φω­νία.

Αυτή τους η στάση ήταν συ­νε­πής με τη δι­πλω­μα­τία που ασκού­σαν τα προη­γού­με­να χρό­νια, ιδιαί­τε­ρα με την συμ­φω­νία του Μο­νά­χου, με την οποία Βρε­τα­νία και Γαλ­λία πα­ρέ­δω­σαν τμήμα της Τσε­χο­σλο­βα­κί­ας στον Χί­τλερ χωρίς καν να ρω­τή­σουν την τσέ­χι­κη κυ­βέρ­νη­ση. Οι βρε­τα­νοί και οι γάλ­λοι ήθε­λαν να εν­θαρ­ρύ­νουν τον Χί­τλερ να επι­τε­θεί στην ΕΣΣΔ. Αλλά αυτό σή­μαι­νε πως θα άφη­ναν τη Γερ­μα­νία να υπο­τά­ξει την Πο­λω­νία, μιας και η Γερ­μα­νία δεν είχε σύ­νο­ρα με την ΕΣΣΔ. Και αυτό ήταν που στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η Με­γά­λη Βρε­τα­νία και η Γαλ­λία έπρα­ξαν. Υπέ­γρα­ψαν αμοι­βαίο αμυ­ντι­κό σύμ­φω­νο με την Πο­λω­νία αλλά αρ­νή­θη­καν να επι­τε­θούν στη Γερ­μα­νία ακόμη κι’ όταν η Πο­λω­νία είχε ητ­τη­θεί κατά κρά­τος τις πρώ­τες μέρες μετά τη γερ­μα­νι­κή ει­σβο­λή.

Όταν το πο­λω­νι­κό κρά­τος κα­τέρ­ρευ­σε, ο Κόκ­κι­νος Στρα­τός κα­τέ­λα­βε την ανα­το­λι­κή Πο­λω­νία. Όμως, η «ανα­το­λι­κή Πο­λω­νία» απο­τε­λού­σε τμήμα της σο­βιε­τι­κής Ρω­σί­ας μέχρι που η ιμπε­ρια­λι­στι­κή πο­λω­νι­κή κυ­βέρ­νη­ση το άρ­πα­ξε δια της βίας στον Ρω­σο-Πο­λω­νι­κό πό­λε­μο του 1919-1921. Οι πο­λω­νοί ου­δέ­πο­τε ήταν πλειο­ψη­φία στην πε­ριο­χή εκεί­νη. Ακόμη και το με­τα­σο­σια­λι­στι­κό αντι­δρα­στι­κό κα­θε­στώς της Πο­λω­νί­ας ου­δέ­πο­τε έχει διεκ­δι­κή­σει τα εδάφη αυτά μέχρι σή­με­ρα.

Το σύμ­φω­νο Ρί­μπε­ντροπ-Μο­λό­τοφ δεν συ­νι­στού­σε «συμ­μα­χία». Ήταν ένα σύμ­φω­νο μη-επί­θε­σης με­τα­ξύ της ΕΣΣΔ και της Γερ­μα­νί­ας. Πε­ριε­λάμ­βα­νε μια απόρ­ρη­τη ρήτρα στην οποία ο Χί­τλερ ανα­γνώ­ρι­ζε την σο­βιε­τι­κή δι­καιο­δο­σία στο ανα­το­λι­κό τμήμα της Πο­λω­νί­ας, τις χώρες της Βαλ­τι­κής και την Φιν­λαν­δία. Αυτή η ρήτρα κρα­τού­σε τα γερ­μα­νι­κά στρα­τεύ­μα­τα εκα­το­ντά­δες χι­λιό­με­τρα μα­κριά από τα σο­βιε­τι­κά σύ­νο­ρα. Όταν ο Χί­τλερ επι­τέ­θη­κε στην ΕΣΣΔ αυτή η επι­πλέ­ον από­στα­ση που ο γερ­μα­νι­κός στρα­τός είχε να δια­σχί­σει, συ­νέ­βα­λε στο να απο­σο­βη­θεί η κα­τά­λη­ψη και η κα­τα­στρο­φή της Μό­σχας και του Λέ­νιν­γκραντ.

-Εί­ναι γνω­στό ότι έχετε ερευ­νή­σει εκτε­νώς την υπό­θε­ση της «σφα­γής του Κατίν» η οποία σύμ­φω­να με την αστι­κή ιστο­ριο­γρα­φία ήταν ενα έγκλη­μα που διέ­πρα­ξε η Σο­βιε­τι­κή Ένωση. Σε επί­ση­μη ανα­κοί­νω­ση που εξέ­δω­σε τον Απρί­λη του 1990 η κυ­βέρ­νη­ση Γκορ­μπα­τσόφ εξέ­φρα­σε την «ει­λι­κρι­νή της θλίψη για την τρα­γω­δία του Κατίν», απο­κα­λώ­ντας την «ένα από τα χει­ρό­τε­ρα εγκλή­μα­τα του στα­λι­νι­σμού». Ένας αριθ­μός «απο­χα­ρα­κτη­ρι­σθέ­ντων» ρω­σι­κών κρα­τι­κών εγ­γρά­φων έχουν πα­ρου­σια­στεί ως από­δει­ξη της- υπο­τι­θέ­με­νης- ενο­χής του Στά­λιν για τη μα­ζι­κή σφαγή στο Κατίν. Κά­νο­ντας μια σύ­νο­ψη των ευ­ρη­μά­των της έρευ­νας σας, ποιος είναι ο πραγ­μα­τι­κός ένο­χος για το έγκλη­μα στο Κατίν και ποια είναι τα ση­μεία-κλει­διά της υπό­θε­σης;

Οι γερ­μα­νοί σκό­τω­σαν τους πο­λω­νούς. Τα απο­δει­κτι­κά στοι­χεία δεν αφή­νουν πε­ρι­θώ­ριο για κα­νέ­να άλλο συ­μπέ­ρα­σμα. Στα τέλη του 1991, ο Γκορ­μπα­τσόφ πα­ρέ­δω­σε στο Γέλ­τσιν τα έγ­γρα­φα που ανα­φέ­ρα­τε, τα οποία είναι γνω­στά ως «Κλει­στό Πα­κέ­το 1». Αυτά τα ντο­κου­μέ­ντα, εάν ήταν αλη­θι­νά, θα απο­δεί­κνυαν την σο­βιε­τι­κή ενοχή στην σφαγή του Κατίν. Ωστό­σο, το 2010, το μέλος της Δούμα, βου­λευ­τής του ΚΚ της Ρω­σι­κής Ομο­σπον­δί­ας Βί­κτορ Ιλιού­χιν πα­ρου­σί­α­σε δη­μο­σί­ως ισχυ­ρά απο­δει­κτι­κά στοι­χεία σύμ­φω­να με τα οποία τα έγ­γρα­φα του «Κλει­στού Πα­κέ­του 1» ήταν πλα­στο­γρα­φη­μέ­να.

Το 2012, σε έκ­θε­ση ενός πο­λω­νού αρ­χαιο­λό­γου, όπου συ­νο­ψί­ζο­νται τα ευ­ρή­μα­τα κοι­νής πο­λω­νο-ου­κρα­νι­κής ανα­σκα­φής σε το­πο­θε­σία μα­ζι­κών εκτε­λέ­σε­ων στο Βο­λι­ντί­μιρ-Βο­λίν­σκι (Ου­κρα­νία), ανα­φέ­ρε­ται ότι βρέ­θη­κε σε μα­ζι­κό τάφο το δια­κρι­τι­κό σήμα ενός πο­λω­νού αστυ­νο­μι­κού. Ο εν λόγω αστυ­νο­μι­κός είναι ένας απ’ τους πο­λω­νούς που φέ­ρο­νται να δο­λο­φο­νή­θη­καν από τους σο­βιε­τι­κούς την άνοι­ξη του 1940 και να τά­φη­καν κοντά στο Τβερ (τέως Κα­λί­νιν), εκα­το­ντά­δες χι­λιό­με­τρα μα­κριά. Ένα χρόνο πριν τη δη­μο­σιο­ποί­η­ση της αυτής της έκ­θε­σης, το δια­κρι­τι­κό ενός άλλου πο­λω­νού αστυ­νο­μι­κού – που επί­σης υπο­τί­θε­ται πως δο­λο­φο­νή­θη­κε από τους σο­βιε­τι­κούς στο Τβερ την άνοι­ξη του ’40 – είχε επί­σης βρε­θεί στον ίδιο μα­ζι­κό τάφο. Το θέμα συ­ζη­τή­θη­κε στα πο­λω­νι­κά και ου­κρα­νι­κά ΜΜΕ, αν και η ανα­κά­λυ­ψη αυτή είχε πα­ρα­λη­φθεί από το πό­ρι­σμα του πο­λω­νού αρ­χαιο­λό­γου. Η πο­λω­νι­κή έκ­θε­ση ση­μεί­ω­νε επί­σης ότι τα θύ­μα­τα του μα­ζι­κού τάφου είχαν αδιαμ­φι­σβή­τη­τα δο­λο­φο­νη­θεί από τους γερ­μα­νούς του 1941. Ωστό­σο, στο σχε­τι­κό πό­ρι­σμα των ου­κρα­νών αρ­χαιο­λό­γων δεν ανα­φέ­ρο­νταν ούτε η εύ­ρε­ση των δύο [αστυ­νο­μι­κών] δια­κρι­τι­κών που ανή­καν σε υπο­τι­θέ­με­να θύ­μα­τα του Κατίν, ούτε τα ευ­ρή­μα­τα που απο­δεί­κνυαν ότι οι άν­θρω­ποι είχαν δο­λο­φο­νη­θεί από τους γερ­μα­νούς. Ενας δε ου­κρα­νός αρ­χαιο­λό­γος δή­λω­σε πως ήταν λάθος του πο­λω­νού συ­να­δέλ­φου του να ανα­φέ­ρει τα σχε­τι­κά ευ­ρή­μα­τα, καθώς κάτι τέ­τοιο θα μπο­ρού­σε να «εγεί­ρει αμ­φι­βο­λί­ες» για την σφαγή στο Κατίν.

Το 2013 δη­μο­σί­ευ­σα σχε­τι­κό άρθρο για τις ανα­κα­λύ­ψεις αυτές που, από μόνες τις, εγεί­ρουν σο­βα­ρό­τα­τες αμ­φι­βο­λί­ες για τα περί σο­βιε­τι­κής ενο­χής στο Κατίν. Ήξερα όμως ότι έπρε­πε να ψάξω πε­ρισ­σό­τε­ρο την υπό­θε­ση. Με­τα­ξύ 2015 και 2018 διε­ξή­γα­γα με­γά­λης κλί­μα­κας έρευ­να για την υπό­θε­ση Κατίν. Απο­φά­σι­σα να προ­σεγ­γί­σω το Κατίν ως μυ­στή­ριο, χωρίς κά­ποια προ­κα­τά­λη­ψη σχε­τι­κά με το ποια πλευ­ρά – γερ­μα­νοί ή σο­βιε­τι­κοί – είναι ένοχη. Στο βι­βλίο μου “The Mys­tery of the Katyn Mas­sacre: The Ev­i­dence, The So­lu­tion”, που δη­μο­σιεύ­θη­κε τον Ιούλη του 2018, ανα­φέ­ρω όλα τα απο­δει­κτι­κά στοι­χεία που πι­θα­νό­τα­τα δε μπο­ρούν να αμ­φι­σβη­τη­θούν. Το απο­τέ­λε­σμα είναι ολο­φά­νε­ρο, όσο και απρό­σμε­νο. ΌΛΑ τα αδιαμ­φι­σβή­τη­τα έγκυ­ρα απο­δει­κτι­κά στοι­χεία δεί­χνουν γερ­μα­νι­κή ενοχή. ΚΑ­ΝΕ­ΝΑ απ’ αυτά δεν συ­νη­γο­ρεί ως προς την ενοχή των σο­βιε­τι­κών.

Ασφα­λώς, αυτό το συ­μπέ­ρα­σμα δεν είναι «απο­δε­κτό», απο­τε­λεί «τα­μπού». Έχω ήδη γίνει δέ­κτης πάρα πολ­λών πα­ρε­νο­χλή­σε­ων από πο­λω­νούς εθνι­κι­στές αλλά και από ακα­δη­μαϊ­κούς ει­δι­κούς στον τομέα της σο­βιε­τι­κής ιστο­ρί­ας. Θε­ω­ρεί­ται απλώς αδια­νό­η­το να συ­μπε­ραί­νει κά­ποιος πως οι σο­βιε­τι­κοί δεν ήταν ένο­χοι και… ποιος νοιά­στη­κε για απο­δεί­ξεις!

Η σφαγή του Κατίν, λοι­πόν, που υπο­τί­θε­ται πως είναι το πλέον καλά τεκ­μη­ριω­μέ­νο «έγκλη­μα του Στά­λιν» είναι ένα ψέμα!

-Αστοί ιστο­ρι­κοί θε­ω­ρούν τις «Δίκες της Μό­σχας» ως σκευω­ρί­ες με στόχο την ενο­χο­ποί­η­ση αθώων κα­τη­γο­ρού­με­νων και πως ο Στά­λιν κα­τα­σκεύ­α­σε τις κα­τη­γο­ρί­ες. Ποια είναι η αλή­θεια; Ήταν πράγ­μα­τι οι κα­τη­γο­ρού­με­νοι (τρο­τσκι­στές, ζι­νο­βιε­φι­κοί, «μπλοκ των δε­ξιών», κλπ) αθώοι;

Δεν έχει υπάρ­ξει, ου­δέ­πο­τε, καμία από­δει­ξη ότι οι Δίκες της Μό­σχας, όπως και η υπό­θε­ση Του­χα­τσέφ­σκι τον Ιούνη του 1937, ήταν «σκευω­ρί­ες» και πως οι κα­τη­γο­ρού­με­νοι βα­σα­νί­στη­καν, απει­λή­θη­καν, κλπ, ώστε να προ­βούν σε ψευ­δείς ομο­λο­γί­ες. Στα πρώτα 12 κε­φά­λαια του βι­βλί­ου μου Trot­sky’s Amal­gams (2015) εξε­τά­ζω και δια­σταυ­ρώ­νω όσες πε­ρισ­σό­τε­ρες δη­λώ­σεις των κα­τη­γο­ρού­με­νων μπό­ρε­σα. Νω­ρί­τε­ρα φέτος δη­μο­σί­ευ­σα μια επι­και­ρο­ποι­η­μέ­νη έκ­δο­ση της έρευ­νας αυτής ως ξε­χω­ρι­στό βι­βλίο (The Moscow Tri­als As Ev­i­dence).

Έχου­με συ­ντρι­πτι­κές απο­δεί­ξεις ότι οι κα­τη­γο­ρού­με­νοι στις Δίκες της Μό­σχας ήταν ένο­χοι το λι­γό­τε­ρο για τα εγκλή­μα­τα που οι ίδιοι ομο­λό­γη­σαν. Σε ορι­σμέ­νες δε πε­ρι­πτώ­σεις, όπως επί πα­ρα­δείγ­μα­τι του Νι­κο­λάι Μπου­χά­ριν, γνω­ρί­ζου­με πλέον ότι οι κα­τη­γο­ρού­με­νοι ήταν ένο­χοι εγκλη­μά­των τα οποία ου­δέ­πο­τε ομο­λό­γη­σαν. Έχου­με επί­σης πλη­θώ­ρα απο­δει­κτι­κών στοι­χεί­ων που επι­βε­βαιώ­νουν ότι ο Τρό­τσκι συ­νερ­γά­στη­κε πράγ­μα­τι με τη να­ζι­στι­κή Γερ­μα­νία και την φα­σι­στι­κή Ιτα­λία, όπως κα­τη­γο­ρή­θη­κε στις Δίκες της Μό­σχας.

-Ο ιτα­λός μαρ­ξι­στής Ντο­μέ­νι­κο Λο­ζούρ­ντο- που πέ­θα­νε φέ­τος- είχε γρά­ψει ότι «υπάρ­χουν δυο κρί­σι­μα χρο­νι­κά ση­μεία που δια­μόρ­φω­σαν την σύγ­χρο­νη άποψη που υπάρ­χει για τον Στά­λιν: η έναρ­ξη του Ψυ­χρού Πο­λέ­μου το 1947 και το 20ο Συ­νέ­δριο του ΚΚΣΕ». Συμ­φω­νεί­τε με την εκτί­μη­ση αυτήν;

Συμ­φω­νώ με τον κα­θη­γη­τή Λο­ζούρ­ντο, ο θά­να­τος του οποί­ου απο­τε­λεί με­γά­λη απώ­λεια για όλους εμάς που ψά­χνου­με την αλή­θεια για την πα­γκό­σμια ιστο­ρία και την ιστο­ρία του κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος του 20ου αιώνα. Κοι­τώ­ντας πίσω στο πα­ρελ­θόν, ο Ψυ­χρός Πό­λε­μος ήταν ανα­πό­φευ­κτος. Παρ’ όλα αυτά, για πολ­λούς εντός του κομ­μου­νι­στι­κού κι­νή­μα­τος, δεν έδει­χνε ανα­πό­φευ­κτος. Με το που ξε­κί­νη­σε, όλη η αντι­στα­λι­νι­κή αντι­κομ­μου­νι­στι­κή προ­πα­γάν­δα μπήκε πολύ γρή­γο­ρα σε εφαρ­μο­γή.

-Πως εκτι­μά­τε την συ­νο­λι­κή συμ­βο­λή του Ιωσήφ Στά­λιν στην οι­κο­δό­μη­ση του σο­σια­λι­σμού στην Σο­βιε­τι­κή Ένωση;

Κάτω από την ηγε­σία του Στά­λιν στην Σο­βιε­τι­κή Ένωση οι­κο­δο­μή­θη­κε η σο­σια­λι­στι­κή κοι­νω­νία. Ο φα­σι­σμός ητ­τή­θη­κε. Το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα διέ­δω­σε τη θε­ω­ρία του Μαρ­ξι­σμού-Λε­νι­νι­σμού σε όλο τον κόσμο. Ο ιμπε­ρια­λι­σμός δέ­χθη­κε θα­νά­σι­μο πλήγ­μα στο οποίο συ­νέ­βα­λαν, με την αφο­σιω­μέ­νη βο­ή­θεια τους, μια σειρά κομ­μου­νι­στι­κά κόμ­μα­τα. Ωστό­σο, ο σο­σια­λι­σμός της ΕΣΣΔ δεν εξε­λί­χθη­κε στα­θε­ρά προς την κα­τεύ­θυν­ση του κομ­μου­νι­σμού, παρά το γε­γο­νός ότι ακρι­βώς αυτό ήταν που ήθελε ο Στά­λιν και που πί­στευε πως θα συμ­βεί. Αντί­θε­τα, την πε­ρί­ο­δο του θα­νά­του του, στις 5 Μάρτη 1953, ο ίδιος ήταν πο­λι­τι­κά απο­μο­νω­μέ­νος στην ηγε­σία του ΚΚΣΕ.

Ο δρό­μος προς τον κομ­μου­νι­σμό εγκα­τα­λεί­φθη­κε. Ο Χρου­στσόφ αντι­κα­τέ­στη­σε την ιδέα ότι η επα­νά­στα­ση ήταν ανα­γκαία για την ανα­τρο­πή του κα­πι­τα­λι­σμού με την λαν­θα­σμέ­νη θε­ω­ρία του «ει­ρη­νι­κού αντα­γω­νι­σμού» (σ.σ: ει­ρη­νι­κής συ­νύ­παρ­ξης) με τον κα­πι­τα­λι­σμό. Σύμ­φω­να μ’ αυτήν την θε­ω­ρία ήταν οι εκλο­γές, αντί της επα­νά­στα­σης, που θα έφερ­ναν τη νίκη του κομ­μου­νι­σμού. Αυτό σή­μαι­νε απόρ­ρι­ψη της ερ­γα­τι­κής τάξης ως ηγέ­τι­δας δύ­να­μης της ιστο­ρί­ας. Όμως η ερ­γα­τι­κή τάξη ήταν και συ­νε­χί­ζει να είναι ικανή να πα­ρε­μπο­δί­σει την κα­πι­τα­λι­στι­κή πα­ρα­γω­γή και, στο βαθμό που είναι ορ­γα­νω­μέ­νη από ένα επα­να­στα­τι­κό κόμμα, να κάνει την επα­νά­στα­ση, να ανα­τρέ­ψει τον κα­πι­τα­λι­σμό και να κα­τα­κτή­σει την εξου­σία.

Υπό την ηγε­σία του Στά­λιν η Σο­βιε­τι­κή Ένωση έκανε πράξη τη λε­νι­νι­στι­κή θε­ω­ρία του σο­σια­λι­σμού. Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι η θε­ω­ρία του Λένιν και του Στά­λιν για τον σο­σια­λι­σμό δεν εμπε­ριεί­χε μοι­ραία λάθη. Από την έρευ­να μου συ­μπε­ραί­νω ότι η θε­ω­ρία των Λέ­νιν-Στά­λιν για τον σο­σια­λι­σμό δια­τή­ρη­σε υπερ­βο­λι­κά πολλά στοι­χεία της θε­ω­ρί­ας που ανα­πτύ­χθη­κε από την Δεύ­τε­ρη Σο­σια­λι­στι­κή Διε­θνή πριν τον Πρώτο Πα­γκό­σμιο πό­λε­μο. Από τη μια πλευ­ρά, «σο­σια­λι­σμός» σή­μαι­νε ένα είδος κα­πι­τα­λι­σμού με ισχυ­ρό ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα βα­σι­σμέ­νο στα ερ­γα­τι­κά συν­δι­κά­τα, αρ­κε­τά ισχυ­ρό πο­λι­τι­κά ώστε να ανα­γκά­ζει τις κα­πι­τα­λι­στι­κές κυ­βερ­νή­σεις να προ­βαί­νουν σε ση­μα­ντι­κές με­ταρ­ρυθ­μί­σεις ώστε να γί­νε­ται λι­γό­τε­ρο ανυ­πό­φο­ρη η ζωή των ερ­γα­ζό­με­νων: υψη­λό­τε­ρη μι­σθοί και μια σειρά κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές. Από την άλλη πλευ­ρά, ο «σο­σια­λι­σμός» έφτα­σε στο ση­μείο να ση­μαί­νει μια πλή­ρως βιο­μη­χα­νο­ποι­η­μέ­νη κοι­νω­νία στην οποία ο κα­πι­τα­λι­σμός είχε ανα­τρα­πεί και η πο­λι­τι­κή εξου­σία είχε πε­ριέλ­θει στην ερ­γα­τι­κή τάξη μέσω του κομ­μου­νι­στι­κού κόμ­μα­τος. Η ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα πα­ρα­γω­γής είχε κα­ταρ­γη­θεί. Τα σο­βιέτ ήταν ο μη­χα­νι­σμός που διοι­κού­σε την κοι­νω­νία προς όφε­λος της ερ­γα­τι­κής τάξης. Οι ερ­γά­τες και οι αγρό­τες- όχι οι κα­πι­τα­λι­στές- ήταν οι προ­νο­μιού­χοι. Αυτή είναι η λε­νι­νι­στι­κή θε­ω­ρία του σο­σια­λι­σμού.

Ωστό­σο, στο πλαί­σιο αυτής της θε­ω­ρί­ας, οι σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής πα­ρέ­μει­ναν αρ­κε­τά όμοιες με τις αντί­στοι­χες που επι­κρα­τού­σαν επί κα­πι­τα­λι­σμού. Το χρήμα συ­νέ­χι­ζε να κα­θο­ρί­ζει την κα­τα­νο­μή των αγα­θών και των υπη­ρε­σιών. Ήταν βέ­βαια αδύ­να­το να συσ­σω­ρεύ­σει κά­ποιος προ­σω­πι­κό πλού­το και οι ερ­γά­τες μαζί με τους αγρό­τες απο­λάμ­βα­ναν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρες κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές και δι­καιώ­μα­τα σε σχέση με οποια­δή­πο­τε κα­πι­τα­λι­στι­κή χώρα. Ωστό­σο, οι κα­πι­τα­λι­στι­κές σχέ­σεις πα­ρα­γω­γής, η συ­νε­χι­ζό­με­νη δια­φο­ρο­ποί­η­ση με­τα­ξύ πόλης και υπαί­θρου, η δια­φο­ρά πνευ­μα­τι­κής και χει­ρω­να­κτι­κής ερ­γα­σί­ας, συ­νέ­χι­ζαν να υπάρ­χουν. Αυτές οι αδυ­να­μί­ες απο­δεί­χθη­καν ισχυ­ρό­τε­ρες από την πο­λι­τι­κή θέ­λη­ση να προ­χω­ρή­σει μπρο­στά η προ­ο­πτι­κή της πραγ­μά­τω­σης μιας κομ­μου­νι­στι­κής κοι­νω­νί­ας.

Η ιστο­ρία της Σο­βιε­τι­κής Ένω­σης την πε­ρί­ο­δο του Στά­λιν είναι μια με­γά­λη απο­θή­κη μα­θη­μά­των, ένα «βι­βλίο» το οποίο μπο­ρού­με και πρέ­πει να με­λε­τή­σου­με, ώστε να αντλή­σου­με μα­θή­μα­τα, τόσο θε­τι­κά όσο και αρ­νη­τι­κά, για το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα του 20ου αιώνα. Πρέ­πει να δι­δα­χθού­με από όσα σωστά και ηρω­ι­κά έκα­ναν οι σο­βιε­τι­κοί και – υπό την ηγε­σία αυ­τών- η Κο­μι­ντέρν, προς την κα­τεύ­θυν­ση της κομ­μου­νι­στι­κής προ­ο­πτι­κής. Όπως πρέ­πει να μά­θου­με να ξε­χω­ρί­ζου­με όσα λάθη έγι­ναν τα οποία στα­δια­κά απο­μά­κρυ­ναν την Σο­βιε­τι­κή Ένωση και το διε­θνές κομ­μου­νι­στι­κό κί­νη­μα από την ανά­πτυ­ξη του κομ­μου­νι­σμού, οδη­γώ­ντας πίσω στον λη­στρι­κό κα­πι­τα­λι­σμό.

Χάρη στις κο­σμοϊ­στο­ρι­κές προ­σπά­θειες των κομ­μου­νι­στών του 20ου αιώνα, ιδιαί­τε­ρα κατά την πε­ρί­ο­δο της ηγε­σί­ας του Στά­λιν, μπο­ρού­με να με­λε­τή­σου­με αυτήν την εκ­πλη­κτι­κή κλη­ρο­νο­μιά. Στη­ρι­ζό­με­νοι στους ώμους γι­γά­ντων μπο­ρού­με να δούμε μα­κρύ­τε­ρα απ’ όσο μπό­ρε­σαν αυτοί, χάρη στην εμπει­ρία που μας πα­ρεί­χαν, προς την κα­τεύ­θυν­ση του κομ­μου­νι­στι­κού μέλ­λο­ντος της ισό­τη­τας και της ελευ­θε­ρί­ας για το οποίο η αν­θρω­πό­τη­τα πα­σχί­ζει.

_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

Νίκος Μότ­τας 

Y/Γ Απ' το blog: Εμπνευστήκαμε να Αλλάξουμε τον Αρχικό Τίτλο της Συνέντευξης απ' τη "αναφορά" του David Horowitz για τον καθηγητή Grover Furr που είδαμε στη wikipedia !!

29+1 ΛΟΓΟΙ ΓΙΑ ΔΑΓΚΩΤΟ ΚΚΕ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΑΛΠΕΣ !!

Όσοι ένιω­σαν και νιώ­θουν στο πετσί τους την βαθιά αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή των κυ­βερ­νή­σε­ων ΠΑ­ΣΟΚ-ΝΔ και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, μπο­ρούν να αντι­λη­φθούν το προ­φα­νές: Πως ακόμη κι’ αν δεν συμ­φω­νούν σε όλα με τις θέ­σεις και προ­τά­σεις του ΚΚΕ, ακόμη κι’ αν δια­τη­ρούν τις όποιες επι­φυ­λά­ξεις και δια­φω­νί­ες τους με την κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία, είναι αναμ­φί­βο­λα προς το συμ­φέ­ρον τους η ισχυ­ρο­ποί­η­ση του ΚΚΕ στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές.


29+1 λόγοι για δα­γκω­τό ΚΚΕ σε όλες τις κάλ­πες

ΑΠΟ ATEXNOS3 

Γρά­φει ο Νίκος Μότ­τας //

Στις δι­πλές κάλ­πες του Μάη (δη­μο­τι­κές/πε­ρι­φε­ρεια­κές και ευ­ρω­ε­κλο­γές), όσο και στις βου­λευ­τι­κές εκλο­γές όποτε κι’ αν αυτές γί­νουν, τα κρι­τή­ρια ψήφου πρέ­πει να είναι ενιαία. Όπως ενιαία είναι και η πο­λι­τι­κή που υλο­ποιεί­ται από κόμ­μα­τα και πα­ρα­τά­ξεις σε όλα τα επί­πε­δα της πο­λι­τι­κής, από την κυ­βέρ­νη­ση μέχρι την το­πι­κή διοί­κη­ση.

Έπει­τα από δέκα χρό­νια συ­νε­χούς κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης, τέσ­σε­ρα μνη­μό­νια, τέσ­σε­ρις δια­δο­χι­κές κυ­βερ­νή­σεις (ΠΑ­ΣΟΚ-ΝΔ, ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ), εκα­το­ντά­δες αντι­λαϊ­κούς-αντερ­γα­τι­κούς νό­μους, δεν υπάρ­χει χώρος για αυ­τα­πά­τες και δι­καιο­λο­γί­ες. Η πο­λι­τι­κή της αστι­κής δια­χεί­ρι­σης δο­κι­μά­στη­κε – τόσο απ’ τα δεξιά, όσο και απ’ τα αρι­στε­ρά- και τα απο­τε­λέ­σμα­τα τα βί­ω­σαν και τα βιώ­νουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι, οι άνερ­γοι, η νε­ο­λαία, οι συ­ντα­ξιού­χοι, η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία του λαού.

Όσοι ένιω­σαν και νιώ­θουν στο πετσί τους την βαθιά αντι­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή των κυ­βερ­νή­σε­ων ΠΑ­ΣΟΚ-ΝΔ και ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, μπο­ρούν να αντι­λη­φθούν το προ­φα­νές: Πως ακόμη κι’ αν δεν συμ­φω­νούν σε όλα με τις θέ­σεις και προ­τά­σεις του ΚΚΕ, ακόμη κι’ αν δια­τη­ρούν τις όποιες επι­φυ­λά­ξεις και δια­φω­νί­ες τους με την κομ­μου­νι­στι­κή ιδε­ο­λο­γία, είναι αναμ­φί­βο­λα προς το συμ­φέ­ρον τους η ισχυ­ρο­ποί­η­ση του ΚΚΕ στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές.

Προ­φα­νώς, δεν τρέ­φου­με καμία αυ­τα­πά­τη ότι απο το απο­τέ­λε­σμα των εκλο­γών δύ­να­ται να προ­κύ­ψει κά­ποια επα­νά­στα­ση και ανα­τρο­πή της εξου­σί­ας του κε­φα­λαί­ου. Ωστό­σο, δεν πρέ­πει να υπο­τι­μού­νται οι εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις, που οδη­γούν στην σύν­θε­ση αστι­κών ορ­γά­νων (κοι­νο­βού­λιο, ευ­ρω­βου­λή, δη­μο­τι­κά-πε­ρι­φε­ρεια­κά συμ­βού­λια). Αντί­θε­τα, μπο­ρούν και πρέ­πει να αξιο­ποιού­νται για την άσκη­ση πί­ε­σης προς όφε­λος των ερ­γα­τι­κών-λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων, την πλα­τιά προ­βο­λή των θέ­σε­ων του Κόμ­μα­τος, την απο­κά­λυ­ψη του αντι­λαϊ­κού χα­ρα­κτή­ρα της αστι­κής εξου­σί­ας σε όλες τις βαθ­μί­δες της.

Στο πλαί­σιο αυτό λοι­πόν, η ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ σε κάθε κάλπη κα­θί­στα­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο από επι­βε­βλη­μέ­νη και ανα­γκαία. Γιατί;

1. ΓΙΑΤΙ ήταν το μο­να­δι­κό κόμμα που απ’ το ξε­κί­νη­μα της κρί­σης μί­λη­σε ανοι­χτά και ξε­κά­θα­ρα στο λαό για τον πραγ­μα­τι­κό της χα­ρα­κτή­ρα, ως συ­στη­μι­κής κρί­σης του κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος. Όταν τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα μι­λού­σαν για κρί­σεις «χρέ­ους», «θε­σμών», «δια­φθο­ράς» κλπ, απο­φεύ­γο­ντας να αγ­γί­ξουν την «τα­μπα­κιέ­ρα», το ΚΚΕ πρό­τα­ξε ως λαϊκό αί­τη­μα «καμία θυσία για την πλου­το­κρα­τία», απο­κα­λύ­πτο­ντας την αιτία και το ανα­πό­φευ­κτο της οι­κο­νο­μι­κής κρί­σης στον κα­πι­τα­λι­σμό και πως αυτή (η κρίση) αξιο­ποιεί­ται σε βάρος των ερ­γα­ζό­με­νων και των λαϊ­κών στρω­μά­των ώστε να βγει αλώ­βη­το και με τις λι­γό­τε­ρες δυ­να­τές απώ­λειες το κε­φά­λαιο.

2. ΓΙΑΤΙ ήταν το ΚΚΕ το μο­να­δι­κό κόμμα που τον Φλε­βά­ρη του 1992 κα­τα­ψή­φι­σε στη Βουλή την πε­ρί­φη­μη Συν­θή­κη του Μά­α­στρι­χτ, το «μνη­μό­νιο των μνη­μο­νί­ων», που άνοι­ξε τους ασκούς του αιό­λου για την εφαρ­μο­γή μνη­μο­νί­ων διαρ­κεί­ας σε βάρος των ερ­γα­ζό­με­νων σε όλες τις χώ­ρες-μέ­λη της Ε.Ε. Το Μά­α­στρι­χτ είχαν υπερ­ψη­φί­σει στη Βουλή το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, ο Συ­να­σπι­σμός και η Πο­λι­τι­κή Άνοι­ξη – όλοι «πλην λα­κε­δαι­μο­νί­ων».

3. ΓΙΑΤΙ, με συ­νέ­πεια και επι­μο­νή, απο­κα­λύ­πτει τον αντι­δρα­στι­κό, αντι­λαϊ­κό ρόλο της ΕΕ ως μη­χα­νι­σμού εξυ­πη­ρέ­τη­σης των συμ­φε­ρό­ντων του κε­φα­λαί­ου και των μο­νο­πω­λί­ων. Αντι­τά­χθη­κε στην έντα­ξη της Ελ­λά­δας στην ΕΟΚ, στις Συν­θή­κες του Μά­α­στρι­χτ, του Άμ­στερ­νταμ, της Λι­σα­βό­νας, στην συμ­με­το­χή της χώρας στην ΟΝΕ και δι­καιώ­θη­κε, την στιγ­μή που τα αστι­κά κόμ­μα­τα δια­γκω­νί­ζο­νταν για το ποιος θα απο­δει­χθεί ο κα­λύ­τε­ρος εφαρ­μο­στής των ευ­ρω­ε­νω­σια­κών πο­λι­τι­κών.

4. ΓΙΑΤΙ στο ευ­ρω­παϊ­κό κοι­νο­βού­λιο είναι ανά­γκη να υπάρ­χει δυ­να­τή φωνή υπε­ρά­σπι­σης των συμ­φε­ρό­ντων της ερ­γα­τι­κής τάξης και των λαϊ­κών στρω­μά­των, απέ­να­ντι στους πο­λυ­πλό­κα­μους μη­χα­νι­σμούς της ΕΕ, των αστι­κών τά­ξε­ων και των κομ­μά­των τους. Διότι, ήταν και είναι η ευ­ρω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κή ομάδα του ΚΚΕ που ανα­δει­κνύ­ει και ξε­σκε­πά­ζει τον αντι­δρα­στι­κό, βαθιά αντι­λαϊ­κό ρόλο του ευ­ρω­κοι­νο­βου­λί­ου, της Κο­μι­σιόν και των άλλων ορ­γά­νων της ΕΕ.

5. ΓΙΑΤΙ έχει απο­κα­λυ­φθεί πλή­ρως ο ρόλος του λε­γό­με­νου «Κόμ­μα­τος της Ευ­ρω­παϊ­κής Αρι­στε­ράς» (ΚΕΑ), στο οποίο πρω­τα­γω­νι­στεί ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ως «όχημα» χει­ρα­γώ­γη­σης λαϊ­κών συ­νει­δή­σε­ων για μια δήθεν πιο φι­λο­λαϊ­κή ΕΕ. Η δε πο­λι­τι­κή ομάδα της «Αρι­στε­ράς» στο Ευ­ρω­κοι­νο­βού­λιο (GUE/NGL) επι­δί­δε­ται δια­χρο­νι­κά και συ­στη­μα­τι­κά στο «ξέ­πλυ­μα» της Ευ­ρω­έ­νω­σης των μο­νο­πω­λί­ων, ακο­λου­θώ­ντας γραμ­μή αθώ­ω­σης του ιμπε­ρια­λι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα της ΕΕ.

6. ΓΙΑΤΙ τα αστι­κά κόμ­μα­τα, από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και το ΚΙΝΑΛ μέχρι τη ΝΔ και τη να­ζι­στι­κή Χρυσή Αυγή, πί­νουν νερό στο όνομα της ΕΕ συ­σκο­τί­ζο­ντας τον πραγ­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα της Ένω­σης των 26.000.000 ανέρ­γων, της αυ­ξα­νό­με­νης φτώ­χειας, των μνη­μο­νί­ων διαρ­κεί­ας, των ιμπε­ρια­λι­στι­κών πο­λέ­μων σε συ­νερ­γα­σία με το ΝΑΤΟ, των τρο­μο­νό­μων και της κα­τα­στο­λής, της αντι­κομ­μου­νι­στι­κής δια­στρέ­βλω­σης της ιστο­ρί­ας.

7. ΓΙΑΤΙ το ΚΚΕ υπήρ­ξε η μο­να­δι­κή πο­λι­τι­κή δύ­να­μη που με συ­νέ­πεια ανέ­δει­ξε τους κιν­δύ­νους που συ­νε­πά­γε­ται η ενερ­γός εμπλο­κή της Ελ­λά­δας στους εν­δοι­μπε­ρια­λι­στι­κούς αντα­γω­νι­σμούς στο πλευ­ρό των αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κών και ευ­ρω­ε­νω­σια­κών συμ­φε­ρό­ντων.

8. ΓΙΑΤΙ μόνο το ΚΚΕ όρ­θω­σε ανά­στη­μα στη με­τα­τρο­πή της χώρας μας σε απέ­ρα­ντη αμε­ρι­κα­νο­ΝΑ­ΤΟι­κή βάση, ενη­με­ρώ­νο­ντας το λαό και πραγ­μα­το­ποιώ­ντας κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στην επέ­κτα­ση και ανα­βάθ­μι­ση των αμε­ρι­κα­νι­κών βά­σε­ων. Την ίδια στιγ­μή, στο όνομα της «γε­ω­στρα­τη­γι­κής ανα­βάθ­μι­σης», τα αστι­κά κόμ­μα­τα (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, Πο­τά­μι, Χρυσή Αυγή κλπ.) έβα­ζαν πλάτη για τη με­τα­τρο­πή από την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ της Ελ­λά­δας σε να­τοϊ­κό στρα­τό­πε­δο, κα­θι­στώ­ντας τη χώρα μα­γνή­τη πι­θα­νών επι­θέ­σε­ων σε πε­ρί­πτω­ση ιμπε­ρια­λι­στι­κού πο­λέ­μου.



9. ΓΙΑΤΙ μόνο το ΚΚΕ έχει μό­νι­μη, ξε­κά­θα­ρη και συ­νε­πή στάση ενά­ντια στην ιμπε­ρια­λι­στι­κή δο­λο­φο­νι­κή συμ­μα­χία του ΝΑΤΟ. Το ίδιο ΝΑΤΟ, για τις ανά­γκες του οποί­ου η χώρα μας δα­πα­νά ετη­σί­ως το 2,36% του ΑΕΠ (4,2 δις. ευρώ), όντας δεύ­τε­ρη σε στρα­τιω­τι­κούς εξο­πλι­σμούς μετά τις ΗΠΑ. Ακού­σα­τε ποτέ καμια πο­λι­τι­κή δύ­να­μη – εκτός του ΚΚΕ – να κα­ταγ­γέλ­λει τους να­τοϊ­κούς πο­λέ­μους, τις υπέ­ρο­γκες πο­λε­μι­κές δα­πά­νες και να μιλά για έξοδο απ’ την ιμπε­ρια­λι­στι­κή συμ­μα­χία;

10. ΓΙΑΤΙ το ΚΚΕ δι­καιώ­θη­κε για την στάση του στο ζή­τη­μα της ονο­μα­σί­ας της ΠΓΔΜ, ανέ­δει­ξε από την πρώτη στιγ­μή την ουσία του θέ­μα­τος που ήταν και πα­ρα­μέ­νουν οι επι­κίν­δυ­νες με­θο­δεύ­σεις των ιμπε­ρια­λι­στών (ΗΠΑ-ΝΑ­ΤΟ-ΕΕ) στα Βαλ­κά­νια. Όταν τα υπό­λοι­πα κόμ­μα­τα έμπαι­ναν στον φαύλο κύκλο της ονο­μα­το­λο­γί­ας, πλειο­δο­τώ­ντας σε υπερ­πα­τριω­τι­κό βερ­μπα­λι­σμό και ρί­χνο­ντας νερό στο μύλο του εθνι­κι­στι­κού πα­ρο­ξυ­σμού, το ΚΚΕ ατα­λά­ντευ­τα στό­χευε τον πραγ­μα­τι­κό αντί­πα­λο: τους ιμπε­ρια­λι­στές που με την πρα­κτι­κή του «διαί­ρει και βα­σί­λευε» υπο­νο­μεύ­ουν την ει­ρή­νη και την ασφά­λεια στην πε­ριο­χή.

11. ΓΙΑΤΙ το ΚΚΕ κα­τήγ­γει­λε από την πρώτη στιγ­μή την αμε­ρι­κα­νο­να­τοι­κής κοπής «Συμ­φω­νία των Πρε­σπών» η οποία απο­τε­λεί το δια­βα­τή­ριο για την έντα­ξη της «Βό­ρειας Μα­κε­δο­νί­ας» στο ΝΑΤΟ και ταυ­τό­χρο­να δια­τη­ρεί σπέρ­μα­τα αλυ­τρω­τι­σμού με ανι­στό­ρη­τες, αντε­πι­στη­μο­νι­κές ανα­φο­ρές σε«μα­κε­δο­νι­κή γλώσ­σα» και «μα­κε­δο­νι­κή ιθα­γέ­νεια» που δύ­να­ται να αξιο­ποι­η­θούν κατά το δο­κούν από τους ιμπε­ρια­λι­στές όταν αυτό κρι­θεί ανα­γκαίο.

12. ΓΙΑΤΙ δή­μα­χοι και πε­ρι­φε­ρειάρ­χες που ανή­κουν στα αστι­κά κόμ­μα­τα έπαι­ξαν και παί­ζουν ενερ­γό ρόλο στην προ­ώ­θη­ση των επι­κίν­δυ­νων αμε­ρι­κα­νο­να­τοϊ­κών σχε­δια­σμών. Πρό­κει­ται για το­πι­κούς άρ­χο­ντες προ­σκεί­με­νους στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τη ΝΔ, το ΚΙΝΑΛ, αλλά και υπο­τι­θέ­με­νους «ακ­κο­μά­τι­στους» που έχουν κάνει ότι περ­νά­ει απ’ το χέρι τους για να «ξε­πλύ­νουν»τους να­τοϊ­κούς δο­λο­φό­νους (π.χ. συ­να­ντή­σεις με στε­λέ­χη του ΝΑΤΟ, της πρε­σβεί­ας των ΗΠΑ, κλπ).

13. ΓΙΑΤΙ οι πέντε κομ­μου­νι­στές δή­μαρ­χοι (Πάτρα, Και­σα­ρια­νή, Χαϊ­δά­ρι, Πε­τρού­πο­λη, Ικα­ρία) στή­ρι­ξαν με το πα­ρα­πά­νω τα αι­τή­μα­τα του ερ­γα­τι­κού-λαϊ­κού κι­νή­μα­τος, ενα­ντιώ­θη­καν σε όλο το φάσμα της αντι­λαϊ­κής πο­λι­τι­κής των κυ­βερ­νή­σε­ων, πρό­βα­λαν τα λαϊκά προ­βλή­μα­τα, απέ­σπα­σαν κα­τα­κτή­σεις, ανέ­λα­βαν πλη­θώ­ρα πρω­το­βου­λιών για δομές αλ­λη­λεγ­γύ­ης και προ­στα­σί­ας των λαϊ­κών οι­κο­γε­νειών.



14. ΓΙΑΤΙ, όπως όλο το προη­γού­με­νο διά­στη­μα έτσι και τώρα, οι δή­μαρ­χοι, οι δη­μο­τι­κοί και πε­ρι­φε­ρεια­κοί σύμ­βου­λοι, οι εκλεγ­μέ­νοι με τα ψη­φο­δέλ­τια του ΚΚΕ («Λαϊκή Συ­σπεί­ρω­ση») είναι το μάτι και το αυτί του λαού σε κάθε χωριό και πόλη, σε κάθε δήμο και πε­ρι­φέ­ρεια. Είναι αυτοί που θα στα­θούν στο πλευ­ρό του ερ­γα­ζό­με­νου, του άνερ­γου, του φοι­τη­τή, του χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χου, της λαϊ­κής οι­κο­γέ­νειας, ανα­δει­κνύ­ο­ντας τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες και διεκ­δι­κή­σεις τους.

15. ΓΙΑΤΙ τα ψη­φο­δέλ­τια της «Λαϊ­κής Συ­σπεί­ρω­σης» μπο­ρούν να εκ­φρά­σουν την πιο πλα­τιά αγα­νά­κτη­ση και κα­τα­δί­κη της αντι­λαϊ­κής πο­λι­τι­κής που εφαρ­μό­ζει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και με την οποία ου­σια­στι­κά συ­ντάσ­σο­νται η ΝΔ και τα λοιπά κόμ­μα­τα.

16. ΓΙΑΤΙ απο­δεί­χθη­κε- σε όλο της το με­γα­λείο- η απάτη των λε­γό­με­νων«ακομ­μά­τι­στων» δη­μάρ­χων-μά­να­τζερ που προ­βάλ­λο­νταν από τα κυ­ρί­αρ­χα ΜΜΕ τάχα ως λύση στα προ­βλή­μα­τα της το­πι­κής διοί­κη­σης. Τα πα­ρα­δείγ­μα­τα πολλά, από τους «ακομ­μά­τι­στους» και δήθεν «ανε­ξάρ­τη­τους» δη­μάρ­χους Αθή­νας και Θεσ­σα­λο­νί­κης (Κα­μί­νης-Μπου­τά­ρης), μέχρι την πε­ρί­πτω­ση του πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νου δη­μάρ­χου Μα­ρα­θώ­να Ψι­νά­κη.

17. ΓΙΑΤΙ – όπως απο­δει­κνύ­ε­ται κα­θη­με­ρι­νά- οι «κόκ­κι­νοι» δή­μαρ­χοι του ΚΚΕ απο­τε­λούν αγκά­θι στο μάτι του συ­στή­μα­τος που τους πο­λε­μά με κάθε τρόπο και μέσο. Όπως, για πα­ρά­δειγ­μα, στην Πάτρα όπου ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και ακρο­δε­ξιοί επι­χει­ρούν να συ­κο­φα­ντή­σουν τον κομ­μου­νι­στή δή­μαρ­χο Κ. Πε­λε­τί­δη. Διότι ο Πε­λε­τί­δης ενο­χλεί, πάει κό­ντρα στο κυ­ρί­αρ­χο πο­λι­τι­κό ρεύμα, συ­ντάσ­σε­ται με το λαό και τους ερ­γα­ζό­με­νους της πόλης, φτύ­νει κα­τά­μου­τρα τα επι­χει­ρη­μα­τι­κά συμ­φέ­ρο­ντα που οι άλλοι υπη­ρε­τούν.

18. ΓΙΑΤΙ η ψήφος στο ΚΚΕ και τη «Λαϊκή Συ­σπεί­ρω­ση» δεν με­ταλ­λάσ­σε­ται, δεν αλ­λοιώ­νε­ται, δεν εξαρ­γυ­ρώ­νε­ται σε συν­διαλ­λα­γές και δια­πραγ­μα­τεύ­σεις στή­ρι­ξης άλλων πο­λι­τι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων η επι­χει­ρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων.

19. ΓΙΑΤΙ είναι το ΚΚΕ που στα­θε­ρά πρω­το­στα­τεί ενά­ντια στην πο­λι­τι­κή της λε­γό­με­νης ναρ­κω­κουλ­τού­ρας και των εξαρ­τή­σε­ων που καλ­λιερ­γεί το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα με στόχο την ευ­κο­λό­τε­ρη χει­ρα­γώ­γη­ση της νε­ο­λαί­ας. Διότι οι νέοι και οι νέες της χώρας μας πρέ­πει και μπο­ρούν να διεκ­δι­κή­σουν μια ζωή ολό­κλη­ρη και όχι σε δό­σεις, όπως λέει και το γνω­στό σλό­γκαν.

20. ΓΙΑΤΙ πρέ­πει να απο­μο­νω­θεί και να τσα­κι­στεί πο­λι­τι­κά και ιδε­ο­λο­γι­κά το μα­ντρό­σκυ­λο του κε­φα­λαί­ου, η να­ζι­στι­κή εγκλη­μα­τι­κή συμ­μο­ρία της Χρυ­σής Αυγής. Η ενί­σχυ­ση του ΚΚΕ, σε κάθε δήμο, σε κάθε πε­ρι­φέ­ρεια, σε όλη την επι­κρά­τεια είναι προ­α­παι­τού­με­νο για να εντα­θεί η αντι­φα­σι­στι­κή πάλη, να δυ­να­μώ­σει το ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό κί­νη­μα, ώστε να μην έχουν μέρος να στα­θούν οι θρα­σύ­δει­λοι από­γο­νοι του Χί­τλερ και των ταγ­μα­τα­σφα­λι­τών.



21. ΓΙΑΤΙ – το ξέ­ρουν μέχρι και οι πέ­τρες αυτής της χώ­ρας- πως ήταν και είναι το ΚΚΕ και οι τα­ξι­κές δυ­νά­μεις που συ­σπει­ρώ­νο­νται στο ΠΑΜΕ οι οποί­ες βρί­σκο­νται σε ανει­ρή­νευ­το πό­λε­μο με τις πο­λι­τι­κές κυ­βέρ­νη­σης-ΕΕ-κε­φα­λαί­ου. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι έχουν πείρα και γνω­ρί­ζουν ποιοι στά­θη­καν στο πλευ­ρό τους, ποιοι πρω­τα­γω­νί­στη­σαν στις απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις ενά­ντια στην ερ­γο­δο­τι­κή τρο­μο­κρα­τία και τον εκ­φυ­λι­σμέ­νο κυ­βερ­νη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό.

22. ΓΙΑΤΙ έχει απο­δει­χθεί στην πράξη ο ρόλος πα­ρα­τά­ξε­ων της λε­γό­με­νης εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής αρι­στε­ράς, όπως η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και η ΛΑΕ, ως «εξα­πτέ­ρυ­γα» του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Παρά τους υπε­ρε­πα­να­στα­τι­κούς τους βερ­μπα­λι­σμούς, απο­τε­λούν και οι δύο οπορ­του­νι­στι­κά-ρε­φορ­μι­στι­κά ανα­χώ­μα­τα απέ­να­ντι στο ερ­γα­τι­κό-λαϊ­κό κί­νη­μα. Οι μεν της ΛΑΕ είναι οι πρώην συ­γκυ­βερ­νή­τες-υπουρ­γοί του Τσί­πρα και του Καμ­μέ­νου, οι δε της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ έχουν πλού­σιο ιστο­ρι­κό ποι­κι­λό­μορ­φης στή­ρι­ξης στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, τόσο στο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα όσο και στην το­πι­κή διοί­κη­ση.

23. ΓΙΑΤΙ το ΚΚΕ συ­στη­μα­τι­κά ανα­δει­κνύ­ει το ζή­τη­μα των τε­ρά­στιων ελ­λεί­ψε­ων σε αντι­σει­σμι­κά, αντι­πλημ­μυ­ρι­κά και αντι­πυ­ρι­κά έργα και υπο­δο­μές. Οι ανεί­πω­τες τρα­γω­δί­ες στην ανα­το­λι­κή Ατ­τι­κή και τη Μάν­δρα ήρθαν – δυ­στυ­χώς- να επι­βε­βαιώ­σουν την εγκλη­μα­τι­κή έλ­λει­ψη τέ­τοιου εί­δους έργων, τα οποία δεν είναι επι­λέ­ξι­μα (για χρη­μα­το­δό­τη­ση και υλο­ποί­η­ση) από κυ­βερ­νή­σεις και ΕΕ διότι δεν είναι κερ­δο­φό­ρα!

24. ΓΙΑΤΙ το ΚΚΕ πήγε κό­ντρα στα ιδε­ο­λο­γι­κά ρεύ­μα­τα του «εθνι­κι­σμού»(δε­ξιού/ακρο­δε­ξιού λαϊ­κι­σμού) και του «κο­σμο­πο­λι­τι­σμού» (ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ/Κε­ντρο­α­ρι­στε­ρά κλπ), υπο­γραμ­μί­ζο­ντας πως πρό­κει­ται για τις δυο, εξί­σου επι­κίν­δυ­νες για το λαό, όψεις του ίδιου νο­μί­σμα­τος.

25. ΓΙΑΤΙ είναι η- επο­νο­μα­ζό­με­νη απ’ ορι­σμέ­νους- «ξύ­λι­νη γλώσ­σα» του ΚΚΕ και των κομ­μου­νι­στών που λέει τα πράγ­μα­τα με τ’ο­νο­μα τους, που λέει την αλή­θεια όπως ακρι­βώς είναι, ερ­μη­νεύ­ο­ντας με επι­στη­μο­νι­κή ακρί­βεια την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, χωρίς γλωσ­σο­λο­γι­κά τερ­τί­πια, εξω­ραϊ­σμούς και λε­κτι­κούς μο­ντερ­νι­σμούς. Διότι, εν τέλει, ο κα­πι­τα­λι­σμός, ο ιμπε­ρια­λι­σμός, η πλου­το­κρα­τία, τα μο­νο­πώ­λια είναι έν­νοιες υπαρ­κτές, τις βιώ­νου­με, κα­θο­ρί­ζουν τις ζωές μας, όσο κι’ αν κά­ποιοι δεν θέ­λουν να τ’ ακού­νε.

26. ΓΙΑΤΙ οι ερ­γα­ζό­με­νοι, η νέα γενιά, ούτε θέ­λου­με, ούτε πρέ­πει να συμ­βι­βα­στού­με με τους μι­σθούς των 300 και 400 ευρώ, την ανερ­γία, την υπο­α­πα­σχό­λη­ση, τις ελα­στι­κές μορ­φές ερ­γα­σί­ας.

27. ΓΙΑΤΙ πραγ­μα­τι­κά προ­ο­δευ­τι­κό για το λαό είναι να ζει με βάση τις σύγ­χρο­νες ανά­γκες του, τις δυ­να­τό­τη­τες που δη­μιουρ­γούν η επι­στή­μη, η τε­χνο­λο­γία, η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα της ερ­γα­σί­ας. Πρό­ο­δος είναι η ανα­τρο­πή συ­νο­λι­κά του μνη­μο­νια­κού και αντι­λαϊ­κού πλαι­σί­ου, προ­κει­μέ­νου να ανα­κτή­σουν οι ερ­γα­ζό­με­νοι τις τε­ρά­στιες απώ­λειες, να ικα­νο­ποι­η­θούν οι σύγ­χρο­νες ανά­γκες του λαού για μό­νι­μη και στα­θε­ρή δου­λειά, δω­ρε­άν Παι­δεία, Υγεία-Πρό­νοια, πρό­σβα­ση στον Αθλη­τι­σμό και τον Πο­λι­τι­σμό.

28. ΓΙΑΤΙ ο «μη­δε­νι­σμός» και η αποχή από τις εκλο­γές όχι μόνο δεν απο­τε­λούν λύση και διέ­ξο­δο αλλά, αντί­θε­τα, ρί­χνουν νερό στο μύλο του εκ­με­ταλ­λευ­τι­κού συ­στή­μα­τος. Αποχή ση­μαί­νει απε­μπό­λη­ση του δι­καιώ­μα­τος του λαού να αλ­λά­ξει τη μοίρα του. Ση­μαί­νει πα­θη­τι­κό­τη­τα και απο­δο­χή της μοι­ρο­λα­τρί­ας.

29. ΓΙΑΤΙ ο αλη­θι­νός πα­τριω­τι­σμός βρί­σκε­ται στον αγώνα για την ερ­γα­τι­κή-λαϊ­κή εξου­σία, ώστε να γίνει ο λαός αφέ­ντης του πλού­του που πα­ρά­γει, σε μια χώρα απο­δε­σμευ­μέ­νη από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές συμ­μα­χί­ες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.



Ωστό­σο, ακόμη κι’ αν υπο­θέ­σου­με πως δεν συ­νέ­τρε­χαν όλοι οι πα­ρα­πά­νω λόγοι για την ανά­γκη ενί­σχυ­σης του ΚΚΕ στις επερ­χό­με­νες εκλο­γές, τότε θα αρ­κού­σε μο­νά­χα ο ακό­λου­θος, 30ος λόγος:

ΓΙΑΤΙ την επό­με­νη μέρα των εκλο­γών, όταν οι άλλες πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις θα δια­πραγ­μα­τεύ­ο­νται τη λαϊκή ψήφο στο πα­ζά­ρι της αστι­κής εξου­σί­ας προσ­δο­κώ­ντας θώ­κους και οφί­τσια, το ΚΚΕ θα βρί­σκε­ται και πάλι δίπλα στον ερ­γά­τη, το χα­μη­λό­μι­σθο, τον χα­μη­λο­συ­ντα­ξιού­χο, τους άνερ­γους, τους αυ­το­α­πα­σχο­λού­με­νους, τους αγρό­τες, τους νέους και τις νέες. Διότι, την επό­με­νη ακρι­βώς μέρα, σε κάθε χώρο δου­λειάς, σε κάθε γει­το­νιά, απ’ άκρη σε άκρη της χώρας, οι κομ­μου­νι­στές θα βρί­σκο­νται και πάλι στις επάλ­ξεις του αγώνα, απ’ οποιο­δή­πο­τε με­τε­ρί­ζι, για κα­λύ­τε­ρα με­ρο­κά­μα­τα και συν­θή­κες ερ­γα­σί­ας, για την προ­στα­σία των ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των, την ανά­σχε­ση απο­λύ­σε­ων, την ορ­γά­νω­ση της πάλης του λαού ενά­ντια στην κα­πι­τα­λι­στι­κή βαρ­βα­ρό­τη­τα. Μέχρι την κα­τάρ­γη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης αν­θρώ­που από άν­θρω­πο.

Γι’ αυτό λοι­πόν, ισχυ­ρό ΚΚΕ πα­ντού.

_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__



Νίκος Μότ­τας

ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΝΟΙΚΟΚΥΡΗ ΜΟΥ -ΚΟΙΤΑΞΟΥ ΤΙ ΥΙΟΘΕΤΕΙΣ- ΜΗΠΩΣ ΣΕ ΚΑΝΑΝΕ ΦΑΣΙΣΤΑ ?!!

«Έντιμε άνθρωπε, κυρ-Παντελή…»




Η σκηνή του λιν­τσα­ρί­σμα­τος στην Ομό­νοια είναι ο κα­θρέ­φτης του κοι­νω­νι­κού εκ­βαρ­βα­ρι­σμού που ζούμε. Είναι ο φα­σι­σμός της δι­πλα­νής πόρ­τας, αυτός που κρύ­βε­ται πίσω από το προ­σω­πείο του «ήσυ­χου νοι­κο­κύ­ρη», του καλού οι­κο­γε­νειάρ­χη, του «κυρ-Πα­ντε­λή» του 21ου αιώνα που συ­νε­χί­ζει να ζει βου­τηγ­μέ­νος στις μι­κρο­α­στι­κές του αυ­τα­πά­τες.

Η αυ­τα­πά­τη του μι­κρο­α­στού ότι μπο­ρεί κά­πο­τε να γίνει με­γα­λο­α­στός, ότι μπο­ρεί να πλου­τί­σει μέσα σε ένα σύ­στη­μα εξ’ ορι­σμού άδικο, τον οδη­γεί στη θε­ο­ποί­η­ση του ατο­μι­κού του πλού­του, της όποιας μι­κρό­τε­ρης ή με­γα­λύ­τε­ρης ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας. Πάνω σε αυτό το έδα­φος ανα­πτύσ­σε­ται ο ατο­μι­κι­σμός, η ιδιο­τέ­λεια, η πε­ρι­φρό­νη­ση για την αν­θρώ­πι­νη ζωή και αξιο­πρέ­πεια και η ανύ­ψω­ση της ιδιο­κτη­σί­ας σε μέ­γι­στο αγαθό.

Στο «θερ­μο­κή­πιο» του κα­πι­τα­λι­σμού όπου ευ­δο­κι­μούν οι «κυρ-Πα­ντε­λή­δες» είναι διά­σπαρ­τες οι ρίζες του φα­σι­σμού. Ο μι­κρο­α­στός βρί­σκει στο φα­σι­σμό το αντί­δο­το απέ­να­ντι σε οτι­δή­πο­τε- και οποιον­δή­πο­τε- απει­λεί τις επί­πλα­στες αυ­τα­πά­τες του. Έτσι τρέ­φε­ται η απα­ξί­ω­ση και συχνά το μίσος απέ­να­ντι στους ερ­γα­ζό­με­νους που αγω­νί­ζο­νται για δι­καιώ­μα­τα, στους απερ­γούς, στους δια­δη­λω­τές, στους πρό­σφυ­γες και τους με­τα­νά­στες, σε κοι­νω­νι­κά πε­ρι­θω­ριο­ποι­η­μέ­νες ομά­δες αν­θρώ­πων, σε όσους ξε­φεύ­γουν από τα στε­ρε­ό­τυ­πα που έχουν δη­μιουρ­γη­θεί στο πλαί­σιο της κα­πι­τα­λι­στι­κής κοι­νω­νί­ας.


«Μια δια­κή­ρυ­ξη ενά­ντια στο φα­σι­σμό δεν μπο­ρεί να έχει ίχνος ει­λι­κρί­νειας, όταν μέ­νουν ανέ­πα­φες οι κοι­νω­νι­κές κα­τα­στά­σεις, που τον πα­ρά­γουν σαν φυ­σι­κή ανα­γκαιό­τη­τα. Όποιος δε θέλει να εγκα­τα­λεί­ψει την ατο­μι­κή ιδιο­κτη­σία στα μέσα πα­ρα­γω­γής, όχι μο­νά­χα δε θ’ απαλ­λα­γεί από το φα­σι­σμό, αλλά θα τον χρειά­ζε­ται»
                                                     – Μπ. Μπρε­χτ, Για τον φα­σι­σμό και τον πό­λε­μο.

       Ο φα­σι­σμός του «κυρ-Πα­ντε­λή» είναι μα­κράν ο πιο επι­κίν­δυ­νος, ο πιο δη­λη­τη­ριώ­δης. Κι’ αυτό γιατί κα­λύ­πτε­ται πίσω από το πέπλο της υπο­κρι­σί­ας και της νοι­κο­κυ­ρο­σύ­νης. Ο ευ­σε­βής «κυρ-Πα­ντε­λής» που σταυ­ρο­κο­πιέ­ται το πρωί της Κυ­ρια­κής στην εκ­κλη­σία είναι ο ίδιος που το βράδυ επι­κρο­τεί από τον κα­να­πέ του σπι­τιού του τον ξυ­λο­δαρ­μό με­τα­νά­στη από νε­ο­να­ζί χρυ­σαυ­γί­τες: «Καλά του έκα­ναν! Να φύ­γουν να παν στη χώρα τους!» μουρ­μου­ρί­ζει χαι­ρέ­κα­κα. Είναι ο ίδιος «κυρ-Πα­ντε­λής» που θα πα­ρα­μεί­νει άπρα­γος και απα­θής στη θέα ενός άγριου λιν­τσα­ρί­σμα­τος, ενώ λίγα λεπτά αρ­γό­τε­ρα θα βγει λα­λί­στα­τος στα δελ­τία ει­δή­σε­ων, ως «αυ­τό­πτης μάρ­τυ­ρας», να πε­ρι­γρά­ψει με κάθε λε­πτο­μέ­ρεια όσα είδε.

Για να επα­νέλ­θου­με όμως στην ουσία: Πηγή του κοι­νω­νι­κού εκ­βαρ­βα­ρι­σμού και του μι­κρο­α­στι­κού φα­σι­σμού δεν είναι άλλη από το ίδιο το κα­πι­τα­λι­στι­κό σύ­στη­μα. Ο εκ­φα­σι­σμός της κοι­νω­νί­ας γεν­νιέ­ται και ανα­πα­ρά­γε­ται από την ανά­γκη του κα­πι­τα­λι­σμού να δια­τη­ρή­σει «μα­ντρω­μέ­να» τα μι­κρο­α­στι­κά στρώ­μα­τα, τους «κυρ-Πα­ντε­λή­δες».

Η ανα­γω­γή της ατο­μι­κής ιδιο­κτη­σί­ας σε απα­ρα­βί­α­στο αγαθό που πρέ­πει να προ­στα­τευ­τεί με κάθε κό­στος πάει χέ­ρι-χέ­ρι με την ανά­πτυ­ξη φα­σι­στι­κών αντι­λή­ψε­ων. Έτσι ο «κυρ-Πα­ντε­λής», ο κάθε μι­κρο­α­στός που ζει και ανα­πνέ­ει για την κοι­νω­νι­κή-τα­ξι­κή του ανα­βάθ­μι­ση, γί­νε­ται ο κα­λύ­τε­ρος θε­μα­το­φύ­λα­κας του σά­πιου κα­πι­τα­λι­στι­κού συ­στή­μα­τος και ταυ­τό­χρο­να νε­κρο­θά­φτης του μέλ­λο­ντος των παι­διών του.

Μέχρι, λοι­πόν, να γκρε­μι­στεί μιας δια πα­ντός, από την ορ­γα­νω­μέ­νη πάλη του ερ­γα­ζό­με­νου λαού, το σύ­στη­μα που γεννά και ανα­πα­ρά­γει «κυρ-Πα­ντε­λή­δες», σκη­νές βαρ­βα­ρό­τη­τας όπως αυτή στην Ομό­νοια θα απο­τε­λούν ανα­πό­σπα­στο μέρος της ανυ­πό­φο­ρης, θλι­βε­ρής κα­θη­με­ρι­νό­τη­τας μιας κοι­νω­νί­ας σε προ­χω­ρη­μέ­νη σήψη.

_______________________________­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­_­__

του Νίκου Μότ­τα