Αφού ο τοίχος αυτός είναι για εμένα, κάτι σαν προσωπικό ημερολόγιο, θέλω να καταγράψω μερικά πράγματα, για να βάλω σε σειρά, κάποιες πιθανές παρανοήσεις. Και θα μιλήσω για το χρονικό της κοινωνικής μου παρέμβασης στις Δημοτικές εκλογές, που λίγο πολύ έχει ως εξής.
Αρκετά πριν την τελική μου απόφαση, μίλησα βασανιστικά με τον εαυτό μου και τελικά του έδωσα μία μοναδική ευκαιρία, για να εμπλακεί δυναμικά στα πολιτικά δρώμενα του Δήμου, όπου και ζω εδώ και 42 χρόνια. Εξάλλου, δίχως να συντηρώ ψευδαισθήσεις, συνειδητοποίησα πως μετά από 5 χρόνια, δε θα μπορούσα καν να ξέρω, αν θα κατοικούσα πια σε τούτο τον πλανήτη, ή ενδεχομένως σε ποια κατάσταση θα επιβίωνα, είτε ακόμη ποιες ανάγκες ή προτεραιότητες θα έπρεπε να ικανοποιήσω. Οπότε έπρεπε τώρα να πιάσω το σίδερο, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Θα μπορούσα, βέβαια, κι εγώ να περιοριστώ στον μικρόκοσμό μου - στο μεταπτυχιακό μου, δηλαδή, και την ιστοσελίδα μου - και να μεριμνήσω πρωτίστως για την υγεία μου, εφόσον αυτή η προτεραιότητα είναι και το σημαντικότερο θέμα για την ίδια την επιβίωσή μου. Και θα είχα, όπως καταλαβαίνεις, κάθε λόγο να περιοριστώ στον εαυτό μου, γιατί οι δυνάμεις και οι αντοχές μου είναι έτσι κι αλλιώς περιορισμένες και επιβαρυμένες, ιδίως στο τελευταίο διάστημα.
Το θέμα είναι πως ο Γιάννης - εγώ, δηλαδή, που σας γράφω, διαδικτυακοί μου φίλοι/ ες - δε θα μπορούσα να περιοριστώ μόνο σε τούτο τον μικρόκοσμο. Γιατί, πολύ απλά, η συνείδησή μου φώναζε και μου υπαγόρευε πως έχω την ηθική υποχρέωση να δράσω, παρεμβαίνοντας δυναμικά, προκειμένου να επιτύχω δύο θέματα ζωτικής σημασίας:
1) Να δώσω - στο μέτρο που μου αναλογεί - φωνή στην αναπηρική κοινότητα των "Αόρατων" συμπολιτών, μέχρι και στο επίπεδο της τοπικής εξουσίας, ώστε να σπάσουν κάποια στερεότυπα ή ταμπού, τα οποία μας προσβάλλουν και μας περιθωριοποιούν ως ανθρώπους.
2) Να διεκδικήσω πρωτίστως το αυτονόητο: να εξασφαλιστεί επιτέλους η ασφαλής και ανεμπόδιστη προσβασιμότητα ιδίως των κινητικά ανάπηρων, στις νέες αστικές αναπλάσεις. Και δε σου κρύβω πως η εικόνα και μόνο να φαντάζομαι τους συνανθρώπους μου να επιστρέφουν και πάλι μέσα στην πόλη και σε μία φυσιολογική καθημερινότητα, κυριολεκτικά με στοίχειωσε.
Δεν ξέρω λοιπόν, αν εσύ θα επέλεγες να περιοριστείς αποκλειστικά και μόνο στις προσωπικές σου προτεραιότητες και ανάγκες, πάντως εγώ θεώρησα πως είναι χρέος μου να σταθώ στο ύψος της κοινωνικής μου ευθύνης.
Μπορεί βέβαια να σου φανεί πως κυρίως το θέμα της προσβασιμότητας, καθώς και αυτό των προδιαγραφών στις νέες αστικές αναπλάσεις ίσως και να μοιάζει πολύπλοκο και δύσκολο στην επίλυσή του, όμως εγώ προσωπικά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως αυτό το φαινομενικά δυσεπίλυτο πρόβλημα έχει σχεδόν ήδη λυθεί.
Γιατί, όταν αυτή τη φορά, την κορδέλα των νέων αστικών αναπλάσεων θα την κόψουν πρώτα οι κινητικά ανάπηροι, τότε θα δεις και εσύ πως τελικά άξιζε ο κόπος. Ακόμη κι αν βιάστηκες να παρερμηνεύσεις κάποιες επιλογές και προθέσεις.
Γιατί, τελικά - αγαπητοί μου φίλοι - ποτέ στην ιστορία των ανθρώπινων αγώνων, των διεκδικήσεων και των κοινωνικών ανατροπών, ποτέ το δίκαιο δεν πραγματώθηκε μέσα από ευφάνταστα σχόλια και ανώδυνους χαρακτηρισμούς.
Αλλά επειδή, όπως θα σάρκαζε και στη συγκεκριμένη περίσταση ο λαός, "Κυριακή κοντή γιορτή", σίγουρα εδώ θα είμαστε, για να δούμε την εξέλιξη της όλης ιστορίας. Για να δούμε τελικά ποιανού η γλώσσα προέτρεψε της σκέψης, όπως διαπιστώνανε και οι μακρινοί μας συγγενείς.
Προς το παρόν, λίγη υπομονή μόνο.
Αρκετά πριν την τελική μου απόφαση, μίλησα βασανιστικά με τον εαυτό μου και τελικά του έδωσα μία μοναδική ευκαιρία, για να εμπλακεί δυναμικά στα πολιτικά δρώμενα του Δήμου, όπου και ζω εδώ και 42 χρόνια. Εξάλλου, δίχως να συντηρώ ψευδαισθήσεις, συνειδητοποίησα πως μετά από 5 χρόνια, δε θα μπορούσα καν να ξέρω, αν θα κατοικούσα πια σε τούτο τον πλανήτη, ή ενδεχομένως σε ποια κατάσταση θα επιβίωνα, είτε ακόμη ποιες ανάγκες ή προτεραιότητες θα έπρεπε να ικανοποιήσω. Οπότε έπρεπε τώρα να πιάσω το σίδερο, χωρίς δεύτερη σκέψη.
Θα μπορούσα, βέβαια, κι εγώ να περιοριστώ στον μικρόκοσμό μου - στο μεταπτυχιακό μου, δηλαδή, και την ιστοσελίδα μου - και να μεριμνήσω πρωτίστως για την υγεία μου, εφόσον αυτή η προτεραιότητα είναι και το σημαντικότερο θέμα για την ίδια την επιβίωσή μου. Και θα είχα, όπως καταλαβαίνεις, κάθε λόγο να περιοριστώ στον εαυτό μου, γιατί οι δυνάμεις και οι αντοχές μου είναι έτσι κι αλλιώς περιορισμένες και επιβαρυμένες, ιδίως στο τελευταίο διάστημα.
Το θέμα είναι πως ο Γιάννης - εγώ, δηλαδή, που σας γράφω, διαδικτυακοί μου φίλοι/ ες - δε θα μπορούσα να περιοριστώ μόνο σε τούτο τον μικρόκοσμο. Γιατί, πολύ απλά, η συνείδησή μου φώναζε και μου υπαγόρευε πως έχω την ηθική υποχρέωση να δράσω, παρεμβαίνοντας δυναμικά, προκειμένου να επιτύχω δύο θέματα ζωτικής σημασίας:
1) Να δώσω - στο μέτρο που μου αναλογεί - φωνή στην αναπηρική κοινότητα των "Αόρατων" συμπολιτών, μέχρι και στο επίπεδο της τοπικής εξουσίας, ώστε να σπάσουν κάποια στερεότυπα ή ταμπού, τα οποία μας προσβάλλουν και μας περιθωριοποιούν ως ανθρώπους.
2) Να διεκδικήσω πρωτίστως το αυτονόητο: να εξασφαλιστεί επιτέλους η ασφαλής και ανεμπόδιστη προσβασιμότητα ιδίως των κινητικά ανάπηρων, στις νέες αστικές αναπλάσεις. Και δε σου κρύβω πως η εικόνα και μόνο να φαντάζομαι τους συνανθρώπους μου να επιστρέφουν και πάλι μέσα στην πόλη και σε μία φυσιολογική καθημερινότητα, κυριολεκτικά με στοίχειωσε.
Δεν ξέρω λοιπόν, αν εσύ θα επέλεγες να περιοριστείς αποκλειστικά και μόνο στις προσωπικές σου προτεραιότητες και ανάγκες, πάντως εγώ θεώρησα πως είναι χρέος μου να σταθώ στο ύψος της κοινωνικής μου ευθύνης.
Μπορεί βέβαια να σου φανεί πως κυρίως το θέμα της προσβασιμότητας, καθώς και αυτό των προδιαγραφών στις νέες αστικές αναπλάσεις ίσως και να μοιάζει πολύπλοκο και δύσκολο στην επίλυσή του, όμως εγώ προσωπικά μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως αυτό το φαινομενικά δυσεπίλυτο πρόβλημα έχει σχεδόν ήδη λυθεί.
Γιατί, όταν αυτή τη φορά, την κορδέλα των νέων αστικών αναπλάσεων θα την κόψουν πρώτα οι κινητικά ανάπηροι, τότε θα δεις και εσύ πως τελικά άξιζε ο κόπος. Ακόμη κι αν βιάστηκες να παρερμηνεύσεις κάποιες επιλογές και προθέσεις.
Γιατί, τελικά - αγαπητοί μου φίλοι - ποτέ στην ιστορία των ανθρώπινων αγώνων, των διεκδικήσεων και των κοινωνικών ανατροπών, ποτέ το δίκαιο δεν πραγματώθηκε μέσα από ευφάνταστα σχόλια και ανώδυνους χαρακτηρισμούς.
Αλλά επειδή, όπως θα σάρκαζε και στη συγκεκριμένη περίσταση ο λαός, "Κυριακή κοντή γιορτή", σίγουρα εδώ θα είμαστε, για να δούμε την εξέλιξη της όλης ιστορίας. Για να δούμε τελικά ποιανού η γλώσσα προέτρεψε της σκέψης, όπως διαπιστώνανε και οι μακρινοί μας συγγενείς.
Προς το παρόν, λίγη υπομονή μόνο.
 |
| https://www.facebook.com/permalink.php?story_fbid=1240257936132047&id=100004435575414 |
Παρά το γεγονός πως ποτέ δεν υπήρξα μέλος του ΚΚΕ.
Παρά το γεγονός πως η οικογένειά μου (τουλάχιστον στο παρελθόν) ανήκε σε διαφορετικούς πολιτικούς χώρους.
Παρά το γεγονός πως διατηρούσα και εξακολουθώ να διατηρώ πολλές και σοβαρές ενστάσεις, τόσο σχετικά με τη διαδρομή του κόμματος, όσο και σχετικά με τις επιλογές αυτού του χώρου, και μάλιστα σε πάμπολλα θέματα.
Πάραυτα, οι προσωπικές μου επιφυλάξεις δεν με παρεμπόδισαν στο να συνεργαστώ με τη Λαϊκή συσπείρωση και προσωπικά με τον Κώστα Πελετίδη, τον οποίο εκτιμώ και πιστεύω πλέον ολόψυχα.
Σε αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες, το γεγονός που ξεχωρίζω και κρατώ από τη σύντομη μου διαδρομή στις Δημοτικές εκλογές είναι πως ο Κώστας Πελετίδης (ενδεχομένως και κάποιοι άλλοι συνοδοιπόροι του) γνώριζαν εξαρχής την πολιτική μου ιδιαιτερότητα, χωρίς όμως αυτή να συνιστά τελικά το παραμικρό εμπόδιο στη συνεργασία μου με το συνδυασμό, σε πνεύμα απόλυτου σεβασμού απέναντι στην ελευθερία και την πολυφωνία.
Το λυπηρό όμως, κατ' εμέ, φαινόμενο, που έρχεται να αμφισβητήσει ριζικά την ουσία της Δημοκρατίας είναι κυρίως ο τρόπος που η κοινωνία μας αντιμετωπίζει αυτόν τον πολιτικό χώρο, καθώς και τους αγώνες ή ακόμη και τους πρωταγωνιστές του.
Γιατί η εμπλοκή μου με έκανε να συνειδητοποιήσω πως, ενώ φαινομενικά η Δημοκρατία μας θα έπρεπε προ πολλού να έχει απελευθερωθεί από τα φαντάσματα του παρελθόντος.
Μολονότι θα έπρεπε προ πολλού να έχουμε απαλλαχθεί από τα στερεότυπα και τα φοβικά σύνδρομα της προκατάληψης έναντι του κόμματος και των οπαδών του.
Μολονότι ο σύγχρονος πολιτισμός θα υπαγόρευε την πολυφωνία, την ελευθερία, το σεβασμό της διαφορετικότητας και πρωτίστως το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, εντούτοις η πραγματικότητα αποδεικνύει πως δυστυχώς η κοινωνία μας εξακολουθεί να παραμένει δέσμια της μισαλλοδοξίας, της εμπάθειας και του κοινωνικού διχασμού.
Εν ολίγοις, διαπίστωσα πολύ απλά πως κατά βάθος, ο τόπος μας εξακολουθεί να αντιμετωπίζει τους κομμουνιστές είτε σαν μιάσματα είτε σαν αφελείς και άχρηστους ιδεοληπτικούς. Και μαζί με τους κομμουνιστές, θεωρεί περίπου σαν ντροπή ή σαν πολιτικό αμάρτημα ή τουλάχιστον αφέλεια να επιλέξεις ή και να τολμήσεις να τους εμπιστευθείς και να συνεργαστείς μαζί τους. Ακυρώνοντας κατ' αυτό τον τρόπο ακόμη και τα οράματα, την πεμπτουσία της κομμουνιστικής ιδεολογίας, καθώς και τους αγώνες ή τα πρόσωπα. Ακόμη κι αν τα πρόσωπα αυτά στιγματίστηκαν, περιθωριοποιήθηκαν, βασανίστηκαν μέχρι και θανατώθηκαν.
Λυπάμαι που το δηλώνω, αλλά αυτή η συγκαλυμμένη νοοτροπία ντροπιάζει τη δημοκρατία, τον ανθρωπισμό και τον πολιτισμό μας.
Γιάννης Δημογιάννης
Οι περισσότεροι θα θυμάστε ασφαλώς μια πολύ δυνατή στιγμή από το “Τελευταίο Σημείωμα” του Βούλγαρη, στη σκηνή της εκτέλεσης, όταν δύο κομμουνιστές σηκώνουν στους ώμους τους ένα συγκρατούμενό τους με ειδικές ανάγκες, για να αντικρίσει όρθιος και με ψηλά το κεφάλι τους εκτελεστές του και να τους ταπεινώσει (αν όχι μπορείτε να την θυμηθείτε παρακάτω).
Στα επινίκια του αποτελέσματος της πρώτης Κυριακής, ο δήμαρχος Κώστας Πελετίδης και η Βικτωρία Αξιώτη, αγκαλιάζουν με θέρμη και ενθουσιασμό το “δικό μας” Γιάννη Δημογιάννη (υποψήφιο δημοτικό σύμβουλο με τη Λαϊκή Συσπείρωση) από το αναπηρικό καροτσάκι του και τον σηκώνουν όρθιο. Μια πολύ δυνατή στιγμή που απαθανατίζει ο φωτογραφικός φακός και βρήκαμε στο προφίλ του Στ. Παλαρμά.
Μπορεί όλα αυτά να μη φαίνονται τόσο σημαντικά. Είναι όμως από τις στιγμές που συμπυκνώνουν ουσία και πολιτικούς συμβολισμούς -για τα ΑμεΑ, τις εις βάρος τους διακρίσεις, τον αγώνα που δίνουν και τα αποτελέσματα που βλέπουν στο δήμο Πατρέων- όσο καμία άλλη.
