18 Ιουνίου , Παρασκευή πρωί του Σωτήριου έτους 2010…αξημέρωτα.
40 βαθμοί κελσίου πριν 4 μέρες είχαν σαν αποτέλεσμα (λόγω του γαμοκλιματιστικού)να τρέχουν τα σιφώνια της μύτης μου θυμίζοντας αγωγούς της ΕΥΑΘ.
-Παίρνε ένα Nurofen(χαπάκι σκατί χρώματος) κάθε βράδυ και η διαρροή θα σταματήσει μαχαίρι, μούπε η γυναίκα μου ακολουθώντας τις
οδηγίες της γειτόνισσας , που η νύφης της σπουδάζει κτηνίατρος.
…ενεργώντας όπως η φώκια στα τρύπια ψυγεία των αυτοκινήτων (σκέφθηκα)
-Πρόσεχε μόνο φέρνει υπνηλία…μούπε στοργικά…
Σηκώθηκα φρεσκότατος κατά τις 3:00 το πρωί έχοντας ξαπλώσει στις 1:00 το πρωί. Η γαμοφώκια δεν με άφησε να κλείσω μάτι. Η διαρροή στην μύτη όμως σταμάτησε μαχαίρι…
Τελευταίος έλεγχος στο σακίδιο, γιατί την τελευταία φορά που ξέχασα τις μπανέλες της σκηνής αποδείχθηκε ότι μόνο ο Ράμπο και ο Μπλεκ μπορούν να στήσουν σκηνή με κλαδιά δένδρων.
Ταυτότητα, υπνόσακος, γκαζάκι, Άσσους, κάμερες, μπαταρίες, κτλ, κτλ, και ταυτότητα ξανά.
Ανέβασμα στην ζυγαριά χωρίς σαμάρι …75 κιλά, γαμώ την δίαιτά μου, 2 κιλά πάνω είμαι.
Ξανασκαρφαλωμα στην ζυγαριά σαμαρωμένος…91 κιλά!!!
Πεταμένα λεφτά αποδεικνύονται τα κουταλοπίρουνα τιτανίου.
(σκέφτομαι να αρχίσω να τρώω τα σαντουιτσάκια μπας και ελαφρώσω λίγο).
Κατεβαίνω στο βενζινάδικο να περιμένω τον Σπύρο τον -δεν-αργώ-ποτέ-στα-ραντεβού-μου-εσύ-έρχεσαι-πρώιμα στις 4:00 πμ όπως ήταν συμφωνημένο…
Εγγλέζος ο πούστης όπως πάντα, … κατέφθασε με τις Πλειάδες του στις 4:50 πμ.
Κατευθυνόμαστε στον χώρο συνάντησης των υπολοίπων και βρίσκουμε τον Θανάση , –τον άνθρωπο που όταν είναι να διαλέξει ανάμεσα σε 2 δρόμους, θα επιλέξει να σε οδηγήσει ανάποδα σε μονόδρομο, ακόμα και όταν βλέπει να
υπάρχει περιπολικό στην αρχή του μονόδρομου με βλοσυρούς μπάτσους μέσα που τρίβουν τις παλάμες τους περιμένοντας θύματα σαν και μας – και τον γιο του Γιώργο , –ρε-πατέρα-μη-μου-σπας-τ’ αρχίδια-, ως Έλληνα Χαιλάντερ, με την μακριά του κόμη να χαϊδεύει την κωλοτρυπίδα του.
Σε λίγο καταφθάνει και ο συνονόματος μου Αντωνάκης, γεωλόγος σπουδαγμένος στην μυθική Σόφια του Ζίφκωφ. Το μεταφραστικό του ταλέντο θα μας χρειασθεί κατά την εισβολή των Γαλατών στην Γαλατία, στην Βουλγαρία.
Και πάνω που λέμε να πουλήσουμε τον Παναγιώτη και να την κάνουμε, εμφανίζεται ο αθεόφοβος, συνάμενος και κουνάμενος.
Ματς-μουτς, πάμε αλάνια…
Εγνατία οδός-γέφυρα Στρυμόνα- Δράμα- Παρανέστι….Εδώ φορτώνουμε τον Κυριάκο- ο δάσκαλος που μπροστά σε κάθε μεγαλείο της φύσης που συναντάμε στις διάφορες εξορμήσεις μας, η μοναδική λέξη που χρησιμοποιεί από τον πλούσιο λεξιλόγιό του περιορίζεται στην λέξη ΜΑΓΕΙΑ (Αλοίμονο στους μαθητές που διδάσκει)- και ξεκινάμε για την αφετηρία.
Το Δασικό Εργοτάξιο Στάμνας (ένα άθλιο σύμπλεγμα ξύλινων κτισμάτων) διάσημο για την αλεπού του , που φυσικά εμείς της χαρίσαμε την διασημότητα, θα είναι το παρκινγκ για το Forester του Σπύρου. Οι δασικοί που από τις 10 το πρωί της Παρασκευής εγκαταλείπουν τον χώρο με κατεύθυνση τον πολιτισμό (λέγε με Δράμα) μας διαβεβαιώνουν ότι το αμάξι θα είναι ασφαλές, γιατί οι Βούλγαροι μαντράδες γνωρίζουν ότι τα 2λιτρα τζιπάκια έχουν χαμηλή τιμή μεταπώλησης λόγω της οικονομικής κρίσης…ο Σπύρος βγάζει βαθύ αναστεναγμό , κοιτάζει με δακρυσμένο βλέμμα τις λαμαρίνες που μας μεταφέρουν στις διάφορες εξορμήσεις, και αναγκάζεται να μας ακολουθήσει στην περιπέτεια που ξεκινάει…
…η αλήθεια είναι ότι η περιπέτεια ξεκίνησε πριν 3 χιλιόμετρα, όταν αναγκασθήκαμε να εγκαταλείψουμε το Astra του Αντωνάκη λόγω μπατακίλας και ένας αγριάνθρωπος δασεργάτης προσπάθησε να ρίξει ένα μαυρόπευκο στο αμάξι του Σπύρου. Ο καριόλης δεν το πέτυχε και εύχομαι στην επιστροφή να σημαδέψει καλύτερα…
Έχουμε μπροστά μας 20 γαμημένα χιλιόμετρα, μέσα από ένα γαμημένο όμορφο δάσος γεμάτο οξιές, φλαμουριές, σημύδες, κολόπευκα (η σχέση με αυτό το δενδροειδές είναι γνωστή, είναι καλό μόνο για Χριστουγεννιάτικο αξεσουάρ, κάτι σαν τον Αη βασίλη) και άλλα δένδρα όπως έλεγαν οι παλιοί στον Βερτίσκο . …ΜΑΓΕΙΑ μας πρήζει συνέχεια ο δημόσιος λειτουργός…
Οι κερασιές που συναντάμε διάσπαρτες στον δασικό δρόμο είναι κατάλοιπα των αγριανθρώπων που μέναν εδώ παλαιότερα και που ίχνη των οικισμών τους διακρίνουμε μέσα στην πυκνή βλάστηση.
Βαδίζουμε μέσα σε πυκνή ομίχλη σε περιβάλλον που θυμίζει Σκωτία, αφήνοντας πίσω μας κατεστραμμένη γη. Βατόμουρα , κερασιές, αγριαχλαδιές και κράνα δέχονται ανηλεή επίθεση από την ομάδα μας κάτι που οδηγεί σε σίγουρη λιμοκτονία την πανίδα της περιοχής. Σαν ανταμοιβή γι αυτά που μας παρέχει η μάνα Ροδόπη κοπρίζουμε ασύστολα στο διάβα μας αφήνοντας ότι πολύτιμο
έχουν τα σωθικά μας στην ερημωμένη από το πέρασμα μας γη.
Τύφλα νάχουν οι Ούννοι.
Νέο πρόβλημα σε λίγο μπροστά μας. Ο δρόμος αδιαπέραστος από φρεσκότατο χεζοβολιό αγελάδων. Μια στάνη που ζήλεψε την δόξα των ΣΕΟ, καταλαμβάνει και τις 2 μεριές του δρόμου και οι υποψήφιες μοσχαρίσιες μπριζόλες μετατρέπουν τον χωματόδρομο σε εύφορη γη της επαγγελίας. Ο τσομπάνης που εμφανίζεται αλαφιασμένος και έκπληκτος –μάλλον διακόψαμε τις σεξουαλικές του περιπτύξεις με τα "χτίνια"– , μου κάνει τράκα τους Άσσους (έμεινα με 9 πακέτα, θα φθάσουν για ΠΣΚ
;)και δηλώνει Αλβανός. Άλλη μια επικερδής και αξιοζήλευτη θέση εργασίας χάθηκε για τα παιδιά μας.
Ακριβώς στις 3:00 μμ oπως μας το είχε υποσχεθεί η χλιμίντζουρας ο Σάκης στο δελτίο καιρού, ανοίγουν οι ουρανοί και γινόμαστε αιδοίο . Σε αντίθεση με όσα τόσα χρόνια μας γαλούχησαν οι πατέρες μας, κατασκηνώνουμε κάτω από τα φυλλώματα παχιάς και ψηλής φλαμουριάς για να βρούμε προστασία από την θανατηφόρα βροχή και αδιαφορώντας για τις αστραπές και τους κεραυνούς που οι φήμες φέρνουν να πέφτουν τάχαμ-τάχαμ στα ψηλά δένδρα.
Η fuckenφλαμουριά μας προστατεύει μόνο κανένα μισάωρο και ένας νέος κίνδυνος πλησιάζει. Η υπνηλία. Το σκατί χαπάκι μετά από 12 ώρες δείχνει τα δόντια του. Με το ζόρι ανοίγω τα μάτια μου και έκπληκτος αντιλαμβάνομαι ότι όλοι οι πούστηδες γύρω μου πρέπει να κατανάλωσαν πολύ σκατί χαπάκι. Χασμουριούνται όλοι σαν γελάδια.
Γρήγορα αποφασίζουμε να βγούμε στην βροχή γιατί η προστασία της φλαμουριάς ¨καπούτ".
Μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο συνεχίζουμε μέσα στην βροχή –ρε πούστη Σάκη , έλεγες ότι θάναι τοπικές και σύντομες οι μπόρες, και μας έστειλες στον κατακλυσμό του Νώε– για τις επόμενες 2 ώρες.
Μουγκανητά αγελάδων – το πιο άγριο ζώο της περιοχής που συναντήσαμε, μετά από τα γιγάντια σαλιγκάρια που αφθονούν σε αυτά τα μέρη – μας ειδοποιούν ότι φθάνουμε στον πολιτισμό. Το γνωστό καλυβοτσαντίρι των ελλήνων κτηνοτρόφων μας καλωσορίζει στην περιοχή της 1ης κατασκήνωσης. Ένα καταπράσινο λιβάδι που το διασχίζει ποταμάκι με χρώμα και η υφή του θυμίζει αγωγό αποβλήτων ,-υποθέτουμε λόγω βροχής-, θα είναι το αντικείμενο λατρείας για τις βιντεοκάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές μας.
Στήνουμε τις σκηνές υπό βροχή-αδιαφορώντας για τους ορθούς τρόπους στησίματος των σκηνών που ενδελεχώς είχαμε συζητήσει στα διάφορα meeting που είχαν προηγηθεί της αποστολής και συνοψίζονταν στο εξής " όλοι βοηθούμε στο στήσιμο της κάθε σκηνής με στόχο την ελαχιστοποίηση του να μπούμε σε μια σκηνή μπανιέρα".
Ο καθείς ενδιαφέρεται να στήσει το σκηνάκι που θα τον φιλοξενήσει και στις κοχόνες του το τι θα κάνουν οι συνοδοιπόροι του δίπλα.
Το σχέδιο αποδίδει για όλους αποδεικνύοντας περίτρανα το μεγαλείο της θεωρίας της αταξίας .
Πρόβλημα αντιμετωπίζει μόνο ο γεωλόγος -μεταφραστής Θέλω-Να-Κοιμάμαι-Μόνος-Μου-Και-Και κουβαλώ-Και-Το-Μαξιλάρι-Μου-Μαζί ό οποίος κουβαλάει μόνος του μια σκηνή 5 κιλών ικανή να στεγάσει τσίρκο, αλλά φιλοξενεί μόνο τον ίδιο. Δεν ανέχεται άλλον δίπλα του, ούτε και τον εαυτό του.Τον βοηθώ βρίζοντας από μέσα μου, αλλά σκέφτομαι ότι μας είναι απαραίτητος ο παλιοκουμουνιστής στην Βουλγαρία.
Λίγο πριν ξεραθούμε στον απογευματινό ήχο μαθαίνουμε –διότι τα σκηνάκια έχουν λεπτούς τοίχους– διάφορες προσωπικές καταστάσεις των συν-ορειβατών μας. Οι χρυσοπληρωμένες μεμβράνες των Αθανασίου και Υιου , αποδείχτηκαν τούλια και μεταξωτές κορδέλες.
Το μποξεράκι του Παναγιώτη χώθηκε στα κωλομέρια του, μπλέχθηκε με τις εκει υπάρχουσες τρίχες – εεεεε που πας στο βουνό χωρίς χαλάουα βρε Γιέτι των Ιμαλαίων – και δεν βρίσκεται εθελοντής να του το ξεμπλέξει. Ο συγκάτοικος του Κυριάκος, δηλώνει εθελοντής για το εγχείρημα ανακράζοντας ΜΑΓΕΙΑ, αλλά το μουστάκι αλλά Οτσαλάν που διακοσμεί το πάνω χείλος του δεν είναι σίγουρο ότι είναι ο φερετζές του πούστη και τρομοκρατεί τον Παναγιώτη που δηλώνει ότι θα εγχειρισθεί μόνος του με την ξιφολόγχη των ΟΥΚ που παραδοσιακά κουβαλά μαζί του.
Ο Σπύρος -Εχω-Ολα-Τα-Φαρμακευτικά-Ιατρικά-Σκευάσματα-Που-Θα-Χρεισθώ-Στο-Βουνό-, καταριέται την μαύρη τύχη του , που ξέχασε να πάρει τάλκ , για να πουδράρει την ρεματιά που χωρίζει τα κωλομάγουλά του και έχει γίνει λόγω βροχής σαν της μαϊμού τον κώλο.
Εγώ προσπαθώ να κοιμηθώ αλλά φευ, κατέστη αδύνατο, γιατί είμαι τρομοκρατημένος από την απώλεια των άκρων μου. Δεν έχω πόδια…υπάρχουν μόνο πατούσες στο τέλος του υπνόσακου που ουρλιάζουν από πόνο όπως οι έλληνες πατριώτες στα χέρια του Γιώργου Μούτσιου …
Κατά τις 8:00 μμ μας σύρουν με υποσχέσεις και απειλές εκτός σκηνών για να συμμετέχουμε στο καθιερωμένο τσιμπούσι στο Γαλατικό χωριό. Η βροχή έχει παραχωρήσει την θέση της σε μια ζεστή και ξάστερη βραδιά
–Χαμούρη Αρναούτογλου πάλι μέσα έπεσες-.
Ο Τσιπιρίπο της παρέας, Χέσε-Με-Ρε-Πατέρα, έχει ανάψει μεγαλοπρεπή φωτιά –η πυροσβεστική θα την χαρακτήριζε πυρκαγιά– και καταβάλουμε φιλότιμες προσπάθειες να καταναλώσουμε όσα περισσότερα
λουκάνικα-μπριζόλες-λουκάνικα-παστουρμά -λουκάνικα-χωριάτικηη σαλάτα-λουκάνικα- λουκάνικα μπορούμε, με στόχο να μειώσουμε το βάρος από την πλάτη μας αύριο. Μεταφέρουμε δηλαδή το βάρος που κουβαλάμε στους ώμους, στο στομάχι μας για καλύτερη κατανομή βάρους και περισσότερη ροπή στην ανηφοριά.
Τσίπουρα με γλυκάνισο και άνευ, τσίπουρα παλαιωμένα με απροσδιόριστο τρόπο, γαλλικά κρασιά (ευγενική χορηγία και μεταφορά του γαλλικοαναθρεμένου Αθανάσιου), ξύδια του Σπύρου, καταναλώνονται σε χρόνο dt με αποτέλεσμα η συζήτηση να ανάψει και να περιστραφεί περί παντός επιστητού.
Πολιτική , οικονομία, κοινωνία, φτώχια , κλίμα , περιβάλλον και φυσικά πουτσοσυζήτηση. Η τελευταία ομολογώ ότι καταλαμβάνει τα 8/10 της βραδιάς και σας αφήνω να αναρωτιέστε ποιος την συντηρεί…
Χσσ, χρρ, ζζζζ … Καληνύχτα Τζον μπόι
Λόγω της προειδοποίησης του Μαγεία (που είναι φαίνεται γκρούπι του χαμένου του Σάκη) ότι για το Σάββατο προβλέπονται καταιγίδες στις 3:00 το μεσημέρι, αποφασίζουμε να ξεκινήσουμε νωρίς μόλις φέξει. Θα πέσετε απο τα σύννεφα αν μάθετε πόσο στεναχωρήθηκαν οι συνοδοιπόροι μου, όταν στις 5 το πρωί άνοιξα το iphone (-βάλε ρε Στηβ , παραπάνω ένταση στο γαμίδι) και σάλπισα εγερτήριο , μαθαίνοντας ότι ό ήλιος ανατέλλει τόσο βάρβαρη ώρα.
Παίρνουμε ένα Continental πρωινό (καφές και τσιγάρα για μένα-τραχανάς οι υπόλοιποι) και δρόμο παίρνω-δρόμο αφήνω ξεκινάμε για το πιο δύσκολο μέρος της αποστολής. Να βρούμε σύνορα-να μπούμε Βουλγαρία-να μη μας βρουν οι Βούλγαροι συνοριοφύλακες-και να βρούμε Βουλγάρες-.
Τα καταφέραμε κατά 50%…στα 2 τελευταία αποτύχαμε…Να δω οι κουφάλες οι σύντροφοί μου τι θα κάνουν τα άλλα χαπάκια που πήραν , όχι τα σκατί, τα άλλα τα μπλέ…ουουουυ ρεζίλες…
Σε αυτό το άγνωστο πεδίο, που ποτέ κάνεις ορειβάτης δεν ξαναπερπάτησε, που δεν υπήρχε καμιά πληροφόρηση από πουθενά, φάνηκε το μεγαλείο της συστηματικής και επίπονης προσπάθειας που κατέβαλα για την οργάνωση της διαδρομής. Google, GPS, χάρτες πολιτικοί , χάρτες στρατιωτικοί και απόρητοι(του πέους απόρρητοι δηλαδή) βοήθησαν τα μάλα ώστε να χαθούμε ΑΜΕΣΩΣ μόλις περάσαμε την συνοριογραμμή. Ας είναι καλά οι σύντροφοι κομισάριοι του πάλαι ποτέ πανίσχυρου ΚουΚου Βουλγαρίας που δημιούργησαν από την δική τους πλευρά των συνόρων ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα μονοπατιών, που μας οδήγησαν βαθειά μέσα στην καρδιά του εχθρού (κι όταν λέμε βαθειά εννοούμε βαθειά, τουλάχιστον 4 χιλιόμετρα από τα σύνορα, άντε 3, 2χιλιομετρα είναι οκ, τύλιξε τα να φύγουμε).
Λίγο πριν αρχίσουμε να σωριαζόμαστε χάμου από την κούραση (Αντωνάκη πες αλεύρι),την ταλαιπωρία, και την γρίνια, συναντήσαμε έφιππο Βούλγαρο ψηλό-ευθυτενή και ροδομάγουλο, ο οποίος ανακρινόμενος από τον ανακριτή-μεταφραστή της ομάδος, ομολόγησε ότι όντως ήμασταν στην Βουλγαρία, όντως ήμασταν παράνομοι και όντως ήμασταν οι πρώτοι λαθρομετανάστες που εισέβαλαν στην Βουλγαρία από την Ελλάδα, μετά το ξέσπασμα της Κρίσης.
Ακολουθώντας τις οδηγίες του κατευθυνθήκαμε προς την κοιλάδα της Gorna Arda , απ όπου και οι πηγές του Άρδα ποταμού ,γνωστού σε όσους δεν είχαν βύσματα και υπηρέτησαν στην τουριστική περιοχή του τριγώνου του Εβρου.
Η περιοχή θυμίζει την χώρα των Χομπιτ. Καταπράσινα λιβάδια, πλαγιές δασωμένες, μικρά χωριουδάκια , οικισμοί πνιγμένοι στο πράσινο, κρυστάλλινα ποταμάκια. Καμία σχέση όπως καταλαβαίνετε με το αντίστοιχο Ελληνικό μέρος του Κουσλάρ.
Η προσπάθεια να περάσουμε απαρατήρητοι μέσα από τους κεντρικούς δρόμους των οικισμών αποδεικνύεται μεγάλη μαλακία. Οι κάτοικοι έχουν βγει στους δρόμους και χαζεύουν το θέαμα που προσφέρει το μπουλούκι μας. Κάποιοι γέροι σταυροκοπιούνται (δεν ξέρω πως λέγεται το αντίστοιχο ρήμα για τους μουσουλμάνους, γατί πρόκειται περί Πομάκων Ξανθών , Γαλανομάτηδων)και πιστεύουν ότι οι capitalist Έλληνες εισέβαλαν στην χώρα τους.
Ευγενέστατοι μας ενημερώνουν ότι αυτό που κάναμε είναι μάλλον παράνομο και μας προειδοποιούν ότι μάλλον θα έχουμε μπλεξίματα με την φρουρά του Φυλακίου που βρίσκεται στο δρόμο για τα σύνορα.
Την πουτάνα μου, έβλεπα στο χάρτη μια θέση σημειωμένη ως ΒΦ, αλλά που να φανταστώ ότι σημαίνει Βουλγάρικο Φυλάκιο και περιλαμβάνει και Βουλγάρικη Φρουρά.
Ένας γέρος, μάλλον ο χαφιές του χωριού , ρωτούσε πόσοι ακριβώς είμαστε, αν ακολουθούσαν άλλοι, και από που περάσαμε τα σύνορα. Ευτυχώς ο μεταφραστής διαθέτει πειθώ και χαμόγελο που θάκανε παρθένα κορασίδα να σηκώσει τα πόδια της στους ώμους του , καταφέρνει να τον πείσει ότι είμαστε ειρηνική φυλή 7 ατόμων που δεν θέλουμε να μπούμε στην Βουλγαρία, αλλά να βγούμε από αυτήν.
Με αυτές τις πληροφορίες από τους ντόπιους, κινούμαστε ανάμεσα από παρκαρισμένα οχήματα νέας τεχνολογίας- trampant , 4χ4 με ατμόσφαιρα από Κούβα του Scarface, κάρα και άλογα, μιναρέδες ,μαγευτικές λίμνες, γυναίκες που λιχνίζουν με δικράνια,- και κατευθυνόμαστε σε περιοχή όπου υπάρχει μπάρμπεκιου (ταβέρνα) κατά δήλωσή τους.
Μένουμε μακριά από την ταβέρνα οι υπόλοιποι και στέλνουμε τον πιο αναλώσιμο για διαπραγματεύσεις με τον ταβερνιάρη ,για την προμήθεια παγωμένων μπυρών.
Γυρνώντας από την διαπραγμάτευση ο μεταφραστής, ανακοινώνει τα δυσάρεστα. Το μαγαζί έχει μόνο 3 μπύρες, ο ταβερνιάρης μας προσκαλεί στο σπίτι του να πάρουμε το μπάνιο μας (έχετε δει το Hostel;;;)και το φυλάκιο απέχει 300 μέτρα, ευρισκόμενο στο μέσον της απόστασης από τα ελληνικά εδάφη…
Αποφασίζουμε να κατασκηνώσουμε δίπλα στο ιδιόκτητο ποταμάκι του ταβερνιάρη, ενώ η διχόνοια έχει φωλιάσει στην κατά τα άλλα συμπαγή ομάδα μας.
5 στους 7 δηλώνουν ότι πρέπει πάραυτα να επιστρέψουμε στο ελληνικό έδαφος, ενθυμούμενοι σαφώς
τους Γενναίους του Βορρά και την ατάκα του Λάκη Κομνηνού "Χόρευε Σκύλα" …εμένα πάντα μου άρεσε ο Λάκης Κομνηνός και δεν θάχα αντίρρηση να γίνω η σκύλα του…Εξ άλλου σε όσες ταινίες με φυλακές είδα πρόσεξα ότι οι σκύλες περνάνε καλά….το προσπερνάω…
Ξανά στρώνουμε τραπέζι στο Γαλατικό Χωριό, αφού προηγουμένως κατευθυνόμαστε στο ποταμάκι για να πλυθούμε, χτενισθούμε, καλωπισθούμε και να υπενθυμίσουμε στους διάφορους Βούλγαρους που από τον δρόμο μας παρακολουθούν ότι είμαστε απόγονοι του Λεωνίδα και των 300ων…
Πέφτουμε για ύπνο και στα όνειρά μας έρχονται σκηνές από ναρκοπέδια, κυνηγητά από συνοριοφύλακες, πομπές σιδηροδέσμιων ορειβατών στον κεντρικό δρόμο της Σόφιας…μπρρρ
Κατά τις 2 το πρωί άνοιξαν οι ουρανοί και άρχισε καταρρακτώδη βροχή και όπως στο Forest Gamb σταμάτησε μετά από 2 μήνες…να γιατί είναι καταπράσινη η περιοχή εδώ.
Μαζεύουμε τις σκηνές κάτω από καταρρακτώδη βροχή-χαλάζι και με 4500 κεραυνούς να πέφτουν πάνω από το κεφάλι μας από τους 5000 που δήλωσε ο παλιοχαμούρης ο Σάκης ότι θα πέσουν σε όλη την Ελλάδα.
Προφυλαγμένοι πίσω από το πυκνό παραπέτασμα που δημιουργούσε η βροχή και ποντάροντας στο γεγονός ότι και οι Βούλγαροι σκοποί μαλάκες δεν είναι, να κάθονται στην βροχή και κάπου θα λουφάζουν, αποφασίζουμε να περάσουμε πίσω από το φυλάκιο .
Το λιβάδι που διασχίζουμε δεν παρέχει καμία κάλυψη. Παρέχει όμως ψηλό χορτάρι μέχρι τους όρχεις με συνέπεια τα παντελόνια να γίνουν vetex-οι κάλτσες σιφώνια και τα πανάκριβα παπούτσια μας, μπανιέρες…
Μπαίνουμε στην κάλυψη του δάσους και τα gps δείχνουν απόσταση 200 μέτρων από την ασφάλεια του ελληνικού εδάφους.
Κινούμενοι μέσα σε δάσος με φτέρες , οργιαστική βλάστηση και καταρρακτώδη βροχή, ακούμε τον δάσκαλο να βγάζει την πολεμική του κραυγή ΜΑΓΕΙΑ…έφθασε στην συνοριογραμμή ο τσόγλανος …
Ξεψαρωμένοι ποζάρουμε σε κάθε κολονάκι της συνοριογραμμής που βρίσκουμε κατευθυνόμενοι στο διάσελο από όπου αρχίζει ο δασικός δρόμος στο ελληνικό έδαφος.
Μια μικρή ομάδα αποτελούμενη από τους πιο συνετούς αποφασίζει να κόψει μέσα από το ελληνικό έδαφος και να κατευθυνθεί στην ασφάλεια του δασικού χωματόδρομου.
Οι υπόλοιποι 2 –τυγχάνει ο ένας να είναι ο ομόκλινος της σκηνής μου και η αφεντιά μου -, εγώ κι ο Σπύρος δηλαδή, για τους βραδύνους, κατευθυνόμαστε στο διάσελο όπου υπάρχει μπάρα για να πάρουμε points και φωτογραφίες.
Κατηφορίζουμε προς την μπάρα έχοντας ανάμεσα μας το χαντάκι που χωρίζει τις 2
χώρες, όταν αντιλαμβανόμαστε ότι κάποιος τυπάς έρχεται προς το μέρος μας από το διάσελο, χειρονομώντας, φωνάζοντας και το σπουδαιότερο φορώντας στολή…όχι ορειβατική φυσικά.
Κινούμενος πιο γρήγορα κι από το φώς πηδώ το χαντάκι και τηλεμεταφέρομαι ως Mr Σπωκ ,Ελλάδα.
Και επειδή ο τύπος φαίνεται αγριεμένος και μάλλον δεν μας καλωσορίζει, αποφασίζουμε να την κάνουμε βαθειά στο ελληνικό έδαφος…
Βρίσκουμε τους 5 Σώφρονες συνοδοιπόρους μας και με την σιγουριά που μας παρέχει το ζουμ της κάμερας αποθανατίζουμε τους διώκτες μας , τους αποχαιρετούμε και δίνουμε ραντεβού για κάποια άλλη φορά…
Ο Μαγείας συνεχίζει να καταστρέφει την πανίδα της περιοχής συγκεντρώνοντας σε μια σακούλα όλα τα σαλιγκάρια της περιοχής, – το μέγεθος των γαμημένων σαλιγκαριών θυμίζουν το πουλί του John Holmes–
Συνεχίζουμε προς την Στάμνα κάτω από καταρρακτώδη βροχή. Οι ολοήμερες παρακλήσεις του Σπύρου εισακουστήκαν. Το Forester ,μας περιμένει ακόμα εκεί αποδεικνύοντας περίτρανα την χαμηλή τιμή μεταπώλησης που έχει για τους Βουλγάρους λαθρέμπορους…
Μπαίνουμε στα αμάξια και παίρνουμε τον δρόμο που οδηγεί στο καθιερωμένο φαγοπότι στο τέλος κάθε αποστολής-εκδρομής , κάτω απο καταρρακτώδη βροχή…
Ακόμη πρέπει να βρέχει εκεί…
ΜΑΓΕΙΑ !!! (θα σε δέσουμε στο δένδρο βάρδε)
