Η μεγάλη Γαλλική Επανάσταση, σήμερα γιορτάζει. Χιλιάδες σελίδες την έχουν αναλύσει από επιστημονικές μελέτες μέχρι εφημερίδες.
Αν μπορούσε κανείς να αρχίσει να κόβει, να αφαιρεί, να αρπάζει μια ολόκληρη κοινωνική επανάσταση για να τη στύψει, σαν βρεγμένο ρούχο, για να μείνει στο τέλος μόνο το βάρος του, μόνο η ουσία του, θα άφηνε απ’ έξω πλήθος ειδοποιών στοιχείων της.
Επειδή όμως το FB δεν είναι χώρος επιστημονικής μελέτης, διαλέγω μόνο ένα χαρακτηριστικό της, που είναι εξαιρετικά σύγχρονο.
Ο Πατριωτισμός, μια έννοια που την έχει πιάσει μια παγκόσμια παρέα εγκληματιών και την έχει ταυτίσει με τον εθνικισμό.
Ο Πατριωτισμός, μια έννοια που την έχει πιάσει μια παγκόσμια παρέα εγκληματιών και την έχει ταυτίσει με τον εθνικισμό.
Προσπαθώντας, μάλιστα, να της προσδώσει υπόσταση και κύρος, συχνά επικαλείται το επιχείρημα ότι κατάγεται από τους Γάλλους επαναστάτες.
Τι ήταν, στην πραγματικότητα ο Πατριωτισμός των Ιακωβίνων και των επαναστατών του 1789?Τότε, δημιουργήθηκε η έννοια του πολίτη εντός του εθνικού, νεωτερικού κράτους.
Ήταν η εποχή που τα κράτη δεν ήταν ακόμα εθνικά. Στα τέλη του 1700 στην Ευρώπη κυριαρχούν οι πολύ-εθνοτικές αυτοκρατορίες, η Οθωμανική, η Ρώσικη, η μετέπειτα Αυστροουγγρική. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, κάποιοι μιλούν για το ενιαίο Έθνος και το ορίζουν.
Πως το ορίζουν?Σίγουρα το ορίζουν ως πολιτικό σώμα. Δηλαδή, θεωρούν ότι μέρος του γαλλικού λαού μπορεί να είναι οποιοσδήποτε δηλώσει ότι είναι διατεθειμένος να υπηρετήσει το γαλλικό κράτος, να συμβάλλει με τη ζωή του, τη δουλειά του, τους αγώνες του στην οικοδόμηση αυτού του κράτους.
Αυτός είναι ο πατριώτης της Γαλλικής Επανάστασης. Η καταγωγή, το αίμα, η φυλή, ακόμα και η γλώσσα δεν ήταν απαραίτητα στοιχεία για να γίνει κανείς αποδεκτός ως Γάλλος.
Ούτως ή άλλως, η πολύ-εθνοτικότητα ήταν πάντα ένα δεδομένο στην Ευρώπη των Αυτοκρατοριών, ποτέ δεν ήταν κριτήριο ποιοτικής κατάταξης των ανθρώπων. Ακόμα και για τη γλώσσα, οι Επαναστάτες θεωρούσαν ότι μπορεί κάποιος να μάθει τα Γαλλικά, αφού δηλώσει ότι θέλει να είναι Γάλλος πολίτης.
Συνεπώς, καμία σχέση δεν έχει ο Πατριωτισμός – μια έννοια εντελώς πολιτική– που προϋποθέτει την ελεύθερη βούληση του ανθρώπου και το δικαίωμα στην επιλογή, με τον φυλετικό εθνικισμό που ομαδοποιεί τους ανθρώπους με όρους βιολογικούς (χρώμα, διάπλαση κτλ).
Ο δεύτερος αναδύθηκε έναν αιώνα αργότερα και είχε ακριβώς τις αντίθετες αρχές και στοχεύσεις από τον Πατριωτισμό.
Διότι, αν στύψουμε καλά το ρούχο και αφήσουμε το βάρος του, αυτό που μένει είναι το εξής:Ο Πατριωτισμός απαιτεί πολιτική σκέψη και βούληση. Απαιτεί συνείδηση εθνικής ταυτότητας και μια ζωή υπηρεσίας και προσφοράς σε αυτό που κανείς αναγνωρίζει και αποδέχεται ως το δικό του έθνος, τη δική του Πατρίδα, την ανεξάρτητη πολιτική του ύπαρξη.
Στον Πατριωτισμό την πατρίδα σου μπορείς να τη διαλέξεις. Αφού τη διαλέξεις, κρίνεσαι για τον τρόπο που συμβάλλεις στην προκοπή της, στην προκοπή του συνόλου των ανθρώπων που τη συγκροτούν. Ο Πατριωτισμός ενώνει τα πλήθη και τις δυνάμεις των ανθρώπων.
Ο Εθνικισμός κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Προσπαθεί να δημιουργήσει τομές μέσα στον κόσμο.
Προσπαθεί να αναγάγει σε σπουδαία κάποια στοιχεία φυσικά, όπως το χρώμα του δέρματος ή των ματιών.
Ο Εθνικισμός φτιάχνει μια πυραμίδα αξιολόγησης των ανθρώπινων φυλών και διδάσκει την έννοια του ανώτερου και του κατώτερου.
Ο Εθνικισμός σπάει, διαρρηγνύει τις κοινωνίες, για να μην μπορέσουν ποτέ να ενωθούν, για να μην μπορέσουν ποτέ οι άνθρωποι να συνεργαστούν και να βελτιώσουν τις ζωές τους.Τώρα, αυτοί που προσπαθούν να θολώσουν τα νερά μπερδεύοντας έννοιες που είναι από τη φύση τους αντίθετες, επειδή σίγουρα δεν είναι αδιάβαστοι, είναι μάλλον κακόβουλοι που προσπαθούν να ντύσουν το λύκο σαν πρόβατο για να τον βάλουμε στα σπίτια μας.
