#Το_παράδειγμα_των_Κομμουνιστών Για την Επιδημία της Χολέρας (Νάπολη 1973)

Κομμουνιστές στα χρόνια της χολέρας
Από Άρης Χατζηστεφάνου
Τον Αύγουστο του 1973, το κομμουνιστικό κόμμα της Ιταλίας έριξε όλες τις δυνάμεις του για να σώσει τους κατοίκους της Νάπολης από την επιδημία χολέρας. Πώς θα έκριναν εκείνοι οι κομμουνιστές τη στάση της σύγχρονης Αριστεράς και της αναρχίας απέναντι στην πανδημία του κορονοϊού;

Μια μικρή κόκκινη σημαία με ένα σφυροδρέπανο κυμάτιζε σε μια από τις πιο εξαθλιωμένες γειτονιές της Νάπολης. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι από ένα ηχείο, της κακιάς ώρας, θα ακουγόταν και κάποιο από τα ιστορικά τραγούδια του ιταλικού κομμουνιστικού κόμματος –ίσως το «Bella Ciao».

Ηταν Αύγουστος του 1973 και η πόλη γνώριζε, για άλλη μια φορά, μια επιδημία χολέρας –ίσως την τελευταία που θα απασχολούσε μια βιομηχανική χώρα της Δύσης. Η κόκκινη σημαία, δίπλα στην οποία έστεκαν υπομονετικά εκατοντάδες άτομα, είχε στηθεί σε ένα από τα δεκάδες εμβολιαστικά κέντρα που είχε δημιουργήσει το τοπικό κομμουνιστικό κόμμα, καλώντας όλους τους πολίτες να εμβολιαστούν.



Νάπολη 1973. Διαμαρτυρία για την επιδημία της χολέρας

Στην «οπισθοδρομική» Νάπολη της δεκαετίας του ’70, αρκετοί θα προτιμούσαν να εναποθέσουν τις ελπίδες τους στην καθολική εκκλησία και τον προστάτη της πόλης, τον Αγιο Ιανουάριο. Οι κομμουνιστές, όμως, είχαν διαφορετική γνώμη (και ευτυχώς δεν χρειάστηκε να συγκρουστούν με την εκκλησία, η οποία επίσης μετέτρεψε αρκετούς από τους ναούς της σε εμβολιαστικά κέντρα).

Το Κομμουνιστικό Κόμμα, βέβαια, δεν ήταν μόνο του στη μάχη απέναντι στη χολέρα. Ο αμερικανικός Εκτος Στόλος είχε μετατρέψει αρκετά από τα πλοία του, που βρίσκονταν ελλιμενισμένα στην περιοχή, σε εμβολιαστικά κέντρα για τους κατοίκους της πόλης. Το ιατρικό προσωπικό των πλοίων, μάλιστα, χρησιμοποιούσε ειδικά «πιστόλια» εμβολίων, τα οποία είχε αναπτύξει για το Βιετνάμ, με τα οποία μπορούσε να εμβολιάζει 30.000 άτομα σε λιγότερο από πέντε ώρες.

Το αποτέλεσμα αυτής της υπερπροσπάθειας, που συντελέστηκε πριν από σχεδόν μισό αιώνα, είναι συγκλονιστικό ακόμη και για τα σημερινά δεδομένα. Το 80% του πληθυσμού της πόλης, δηλαδή περίπου 900.000 άνθρωποι, εμβολιάστηκαν σε διάστημα πέντε ημερών. Παρά το γεγονός ότι η εγκατάλειψη και η σχεδόν τριτοκοσμική βρομιά που επικρατούσε στις φτωχογειτονιές αποτελούσε ιδανικό εκκολαπτήριο για την εξάπλωση της χολέρας, τελικά από την επιδημία πέθαναν μόνο 24 άτομα.

 Οπως έγραφε πρόσφατα η ανταποκρίτρια του Politico στη Νάπολη, Χάνα Ρόμπερτς, ο μικρός αριθμός θυμάτων «οφείλεται ως έναν βαθμό στο αμερικανικό πολεμικό ναυτικό, το ιταλικό κομμουνιστικό κόμμα και την έλλειψη εμβολιαστικού σκεπτικισμού».

Αξίζει να σημειωθεί ότι, παρά το γεγονός ότι το εμβόλιο κατά της χολέρας έχει χαμηλότερο ποσοστό αποτελεσματικότητας από τα σημερινά εμβόλια για τον κορονοϊό (85% προστασία τους πρώτους έξι μήνες που πέφτει στο 50% στον πρώτο χρόνο), κανείς δεν θα διανοούνταν τότε να απορρίψει τον εμβολιασμό, λέγοντας ότι «κολλάνε και οι εμβολιασμένοι».

Εκείνο τον Αύγουστο του 1973, οι αριστερές δυνάμεις της Νάπολης και όλης της Ιταλίας είχαν μια μοναδική ευκαιρία να κάνουν σκληρή αντιπολίτευση. Η κυβέρνηση είχε αποτύχει παταγωδώς να ενημερώσει έγκαιρα τον πληθυσμό για την επιδημία, η οποία εξαπλωνόταν λόγω της εγκατάλειψης της Νάπολης και των ανεπαρκών δομών πρωτοβάθμιας περίθαλψης. 

Οπως συνέβαινε και τον 19ο αιώνα (όταν ο αναρχικός Μαλατέστα έθετε σε κίνδυνο τη ζωή του για να περιθάλπει τα θύματα της χολέρας), τα αίτια της πανδημίας ήταν πρωτίστως ταξικά και αυτή τη φορά μπορούσαν να το αποδείξουν με επιστημονικά στοιχεία.

Η ιταλική Αριστερά θα μπορούσε επίσης να στηλιτεύσει την υποκριτική στάση του αμερικανικού Πενταγώνου, το οποίο σκότωνε χιλιάδες παιδιά με βόμβες ναπάλμ στο Βιετνάμ, ενώ την ίδια στιγμή φορούσε τη στολή του γιατρού και του νοσοκόμου για τον πληθυσμό της Νάπολης.

Η ηγεσία του κομμουνιστικού κόμματος άσκησε αυτή την κριτική, ως όφειλε, αλλά έκρινε ότι προτεραιότητα ήταν να σηκώσει τα μανίκια, να κατέβει στον δρόμο και να σώσει όσες περισσότερες ανθρώπινες ζωές μπορούσε.

 Ισως γιατί καταλάβαινε ότι, αν θες να ανατρέψεις το καπιταλιστικό σύστημα, που παράγει τις επιδημίες χολέρας μέσω των ανισοτήτων που το ίδιο δημιουργεί, πρέπει να κρατήσεις στη ζωή αυτούς που θα το πολεμήσουν.

 Η Αριστερά της Νάπολης σήκωσε στους ώμους της την ιστορική ευθύνη που της αναλογούσε.

Καθώς βέβαια δεν βρισκόμασταν στη Νάπολη το 1973, έχουμε ορισμένες εύλογες απορίες που θα θέλαμε να μοιραστούμε. 

Θα ανεχόταν η ιταλική Αριστερά της δεκαετίας του ’70 να υπάρχουν στους κόλπους της άνθρωποι που θα αμφισβητούσαν δημοσίως την αποδεδειγμένη αποτελεσματικότητα των εμβολίων –αντιπροτείνοντας λόγου χάρη τη θεραπεία με αντιβιοτικά, αντί για την πρόληψη με τα εμβόλια; 

Θα τυπώνονταν στις κόκκινες γειτονιές της Νάπολης αφίσες που θα μιλούσαν για «υγειονομικό απαρτχάιντ» και θα συνέκριναν τον μαζικό εμβολιασμό με τα εγκλήματα των ναζί και τις δίκες της Νυρεμβέργης;

 Θα υπήρχαν έντυπα της Αριστεράς, στα οποία συντάκτες θα έβαζαν τη λέξη «εμβόλια» σε εισαγωγικά; Θα έδινε κανείς σημασία στον (30χρονο τότε) Ιταλό φιλόσοφο, Τζόρτζιο Αγκάμπεν, εάν τους έλεγε ότι τα νοσοκομεία λειτουργούν με το μοντέλο των ναζιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης;

 Θα επέτρεπαν σε αποκαλούμενους αριστερούς και αναρχικούς να κατεβαίνουν σε συγκεντρώσεις ναζιστών εναντίον του εμβολιασμού;

 Θα έβγαιναν οι δοκησίσοφοι της εποχής να αρνηθούν «τον ευεργετικό ρόλο τη ιατρικής» και εν τέλει της επιστήμης στο σύνολό της, με το πρόσχημα ότι έχουν μετατραπεί σε «διαφημιστές» των φαρμακοβιομηχανιών;

 Και εν τέλει θα θυμόταν κανένας τους κομμουνιστές στη Νάπολη ύστερα από μισό αιώνα, εάν είχαν αρκεστεί σε κριτική της κυβέρνησης, χωρίς να βρεθούν στην πρώτη γραμμή της μάχης;

Δεν ξέρουμε αν συνέβησαν ή θα μπορούσαν να συμβούν όλα αυτά, γιατί δεν είμασταν εκεί. 

Γνωρίζουμε επίσης ότι η χολέρα δεν είναι κορονοϊός και η πρόληψη και η αντιμετώπιση διαφέρει ανάμεσα σε μεταδιδόμενες ασθένειες, τουλάχιστον σε επιμέρους ζητήματα. 

Το ερώτημα που κυρίως μας απασχολεί σήμερα, όμως, δεν είναι αν δικαιούμαστε να συγκρίνουμε δύο ασθένειες, αλλά αν δικαιούμαστε να συγκρίνουμε τους κομμουνιστές της δεκαετίας του ’70 με τμήματα της Αριστεράς τού σήμερα

Προς «ψαγμένους» Έχουμε πανδημία ;;

ΠΡΟΣΟΧΗ! ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΣΚΛΗΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ! ΙΑΤΡΙΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ! (Πρώτη δημοσίευση Αύγουστος 2020)

(Μέρος Α’)

Λοιπόν μωρά μου (μωρός = ανόητος, άμυαλος – Μπαμπινιώτης σελίδα 1160), αρνητές και συνωμοσιολόγοι πάσης φύσεως, σας έχω άσχημα νέα: ΕΙΣΤΕ ΚΟΡΟΪΔΑ!

Σας κοροϊδέψανε. Σας πουλήσανε πανάκριβο συμβόλαιο γεμάτο «ψιλά γράμματα». Αναλφάβητοι καθώς είστε, μωροφιλόδοξοι και επιδειξίες, τσιμπήσατε και το αγοράσατε. Και τώρα ΔΕΝ μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε. ΝΟΜΙΖΕΤΕ ότι μπορείτε, αλλά οι «όροι και οι προϋποθέσεις» στα ψιλά γράμματα (που ΔΕΝ διαβάσατε) σας το απαγορεύουν. Έτσι κι αλλιώς, λογική και κρίση είναι για σας ... «ψιλά γράμματα»!

Νομίζετε ότι αγοράσατε και κατέχετε κάποιο «δικαίωμα στην άποψη», γενικό και αόριστο και προπάντων «απεριόριστο».

Πόσο ηλίθιοι!

Τίποτε σ’ αυτή τη ζωή δεν είναι απεριόριστο. Ειδικά στα συμβόλαια, οι «όροι» και οι «προϋποθέσεις» προβλέπουν ΣΥΝΕΤΗ ΚΑΙ ΛΕΛΟΓΙΣΜΕΝΗ ΧΡΗΣΗ. Αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ μπορείτε να αφήσετε το κινητό σας ανοιχτό σε μόνιμη (24/7) σύνδεση με το κινητό τής γκόμενας/τού γκόμενου κι ας έχετε «απεριόριστο χρόνο ομιλίας». Σημαίνει επίσης ότι ο χειρουργός που σας χειρούργησε σε ιδιωτικό νοσοκομείο ΔΕΝ μπορεί να ζητήσει αμοιβή ενός εκατομμυρίου ευρώ κι ας έχετε ασφαλιστική κάλυψη με «απεριόριστες αμοιβές γιατρών».

Εν προκειμένω, σημαίνει ότι ΔΕΝ μπορείτε να έχετε απεριόριστο δικαίωμα στην άποψη, επί απεριόριστων θεμάτων. Για την ακρίβεια, ΔΕΝ μπορείτε να έχετε ΚΑΝΕΝΑ δικαίωμα στην άποψη, χωρίς να κάνετε συνετή και λελογισμένη χρήση.

Ο όρος, η προϋπόθεση γι’ αυτό, είναι Η ΓΝΩΣΗ.

Μάλιστα μωρά μου (Μπαμπινιώτης σελ. 1160), το «δικαίωμά σας» στην άποψη, ΕΠΕΤΑΙ της υποχρέωσής σας για γνώση.

Αν πάτε σε τηλεπαιχνίδι και σας ρωτήσουν «ποια είναι η πρωτεύουσα της Αυστραλίας», ΔΕΝ μπορείτε να απαντήσετε «το Σίδνεϋ» έχοντας την απαίτηση να θεωρηθεί αυτή σας η απάντηση σωστή επειδή είναι η «άποψή σας» και έχετε «απεριόριστο δικαίωμα άποψης». Αν εκεί, μπροστά στον παρουσιαστή, στους συμπαίκτες και στο κοινό, μπροστά στις κάμερες και στους τηλεθεατές, συνεχίσετε να επιμένετε στην «άποψή σας» και να επισείετε το «δικαίωμά σας» σ’ αυτήν, το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι να γίνετε ρόμπα. Ξεκούμπωτη.

Σ’ ένα παιχνίδι γνώσεων, όπως είναι η επιστήμη, η λανθασμένη «άποψή σας» γίνεται περίγελος και το «δικαίωμά σας στην άποψη» δεν πιάνει μία.

Ασφαλώς μπορείτε να υποστηρίξετε ότι και την προϋπόθεση της υποχρέωσης γνώσης γνωρίζετε (κούνια) και γνώση έχετε (που σας κούναγε). Προτείνω όμως αυτό το παραμύθι να μην το σερβίρετε, γιατί θα επιβαρύνετε τη θέση σας.

Η καραμέλα που πιπιλάτε συνεχώς, είναι ότι την «άποψή σας» τη σχηματίσατε διαβάζοντας/ακούγοντας «ειδικούς», «επιστήμονες», «γιατρούς», «επιδημιολόγους» και άλλους τέτοιους φοβερούς και τρομερούς φωστήρες «διεθνώς γνωστούς», «καταξιωμένους», «βραβευμένους», «αντισυστημικούς» και «αντικομφορμιστές», «ψαγμένους» και «αμφισβητίες».

Θα σας τη χαλάσω, αλλά αυτοί οι απίθανοι τύποι είναι του ίδιου φυράματος με σας: μωροφιλόδοξοι και επιδειξίες. Εμμονικοί, ανοϊκοί ή ψυχωτικοί (όσοι δεν είναι κοινοί απατεώνες). «Κοινό» ψάχνουνε να βρούνε και … μαντέψτε … το βρήκανε σε σας (όμοιος ομοίω). Να πουλήσουνε αμφισβήτηση θέλουνε, σε όποιον «γουστάρει τρελά» αμφισβήτηση, σε όποιον τρέφεται με μ@λ@κίες για «ένοχα μυστικά», «κρυφές ατζέντες» και «συνωμοσίες». Καμιά γνώση δεν έχουνε, παρά μόνο την «άποψή τους». Εσείς, άσχετοι και προκατειλημμένοι, έχοντας προσχηματισμένη «άποψη» χωρίς γνώση, εκλαμβάνετε τη δική τους «άποψη» για «γνώση» επειδή σας συμφέρει, και η μ@λ@κία ανακυκλώνεται.

Και αυτοί, βέβαια, τη δουλειά τους κάνουνε. Αμφισβήτηση πουλάνε, σε όποιον ζητά απεγνωσμένα να αγοράσει για να δικαιολογήσει την ασημαντότητά του. Είτε ψώνια είναι, είτε κομπογιαννίτες, μικρή σημασία έχει. Είναι λίγοι.

Το πρόβλημα είστε εσείς. Οι πολλοί. Εσείς, όχι μόνο πιστεύετε τις αναπόδεικτες μπουρδολογίες, εικασίες και μαντεψιές τού κάθε μασκαρά (και η κοπριά στα λάχανα), αλλά και ξημεροβραδιάζεστε σε τοίχους, σάιτ και κανάλια τού κώλου για να ψαρέψετε την παραμικρή αστοχία, το παραμικρό γλωσσικό σφάλμα, τον παραμικρό δισταγμό ή προβληματισμό, την παραμικρή αισιόδοξη και καλόπιστη δήλωση κάθε σοβαρού επιστήμονα και να τα σερβίρετε μετά ως «αδιάσειστα στοιχεία».

Πόσο παρανοϊκοί!

Τι σας πέρασε από το μυαλό (λέμε τώρα) μωρά μου (Μπαμπινιώτης σελ. 1160);

Ότι αν εμφανιστούνε 5-10 πυροβολημένοι με πτυχία ή/και πανεπιστημιακές έδρες και υποστηρίξουνε (ο καθένας για λογαριασμό του και όλοι μαζί για το συμφέρον τους, της ματαιοδοξίας συμπεριλαμβανομένης) ότι η πρωτεύουσα της Αυστραλίας είναι το Σίδνεϋ, εμείς θα πρέπει να το δεχτούμε;

Ότι αν ισάριθμοι «ειδικοί» που έχουν το ακαταλόγιστο, που έχουν σαλέψει ή ραμολίρει, γνωμοδοτήσουν ότι ο ήλιος κάθε πρωί ξεπροβάλλει από τη Δύση, εμείς θα πρέπει να δεχτούμε ότι η επιστημονική κοινότητα είναι διχασμένη; Ότι οι ελάχιστοι και ολίγιστοι «επαγγελματίες της αμφισβήτησης» που πέρδονται ανά την υφήλιο σχετικά με τον ιό, κόντρα σε σύσσωμη την υγιή επιστημονική κοινότητα, δικαιώνουν την «άποψή σας» και κατοχυρώνουν το «δικαίωμά σας στην άποψη»;

Πόσο γελοίοι!

Δια ταύτα:

μωρά μου (Μπαμπινιώτης σελ. 1160), δεν έχουμε καμία ηθική υποχρέωση να σεβαστούμε ούτε την «άποψή» σας, ούτε τα ανύπαρκτα δικαιώματά σας, από τη στιγμή μάλιστα που παραπληροφορείτε και θέτετε την ανθρώπινη ζωή σε κίνδυνο.

(Μέρος Β’)

Λοιπόν πού είχαμε μείνει;

Α, ναι! Στο ότι δεν έχετε κανένα «δικαίωμα στην άποψη» αν δεν εξοφλήσετε πρώτα την υποχρέωσή σας στη γνώση. Κι αν επικαλείστε (καταχρηστικά) ένα τέτοιο δικαίωμα, εμείς δεν έχουμε καμία ηθική υποχρέωση να σεβαστούμε την «άποψή σας».

Μια από τις πιο βάρβαρες επιθέσεις σας, από τις πολλές που κάνετε με τον φανατισμό που σας διακρίνει, είναι έναντι της πανδημίας. Όλων των πτυχών της, αλλά πρωτίστως και κυρίως του ίδιου του ορισμού της. Ξερόλες εσείς, με μόνο όπλο τη διαδικτυακή μαγκιά σας, βάζετε τον όρο σε εισαγωγικά ή/και αμφισβητείτε περιφραστικά ότι πρόκειται πράγματι για πανδημία. Έχετε «άποψη».

Λοιπόν θα σας λυπήσω. Η αποψάρα σας ούτε εδώ πιάνει μία.

Που λέτε, στην επιστήμη υπάρχουν ορισμοί, μέτρα, σταθμά, κριτήρια κ.α. Όλα αυτά είναι εργαλεία των επιστημόνων, προς όφελος της επιστήμης και εντέλει, άμεσα ή έμμεσα, προς όφελος του ανθρώπου.

Οι επιστημονικοί όροι και οι ορισμοί που εκπροσωπούν, είναι αναντικατάστατα εργαλεία:

1) Είναι συντομεύσεις. Για να μη χρειάζεται να ξαναλέει κανείς από την αρχή κάτι πολύπλοκο ή εκτενές. Αν π.χ με ρωτήσει ο τουρίστας πόσο απέχει το Παναθηναϊκό Στάδιο από το σημείο της συνομιλίας μας, ΔΕΝ θα ήταν καλή ιδέα να του απαντήσω «πεντακόσιες φορές την απόσταση που διατρέχει το φως στο κενό σε χρονικό διάστημα ίσο με το 1/299.792.458 του δευτερολέπτου». Καλό θα ήταν να του πω «500 μέτρα».

2) Είναι κοινής αποδοχής. Είναι προϊόντα κοινής συναίνεσης των επιστημόνων, για να μπορούν να συνεννοηθούν μεταξύ τους (και για να μπορούμε εμείς να συνεννοηθούμε μεταξύ μας, όταν περνάνε στην καθημερινότητα). Αν δεν υπάρχει συναίνεση, δεν υπάρχει συνεννόηση. Αν ο τουρίστας έχει την «άποψη» ότι το 1 μέτρο είναι η απόσταση που διατρέχει το φως στο κενό σε χρονικό διάστημα ίσο με 1/2.997.924.580 του δευτερολέπτου, ΔΕΝ μπορεί να στήσει καυγά μαζί μου αν του απαντήσω περιφραστικά (με το 1/299.792.458 μέσα στην απάντηση), ΟΥΤΕ να περιμένει να δει το Καλλιμάρμαρο στα 50 (πραγματικά) μέτρα.

3) Δεν προσθέτουν κάτι στην ήδη υπάρχουσα γνώση, στην πραγματικότητα, στον τρόπο που είναι δομημένος ο κόσμος, αλλά ούτε και αφαιρούν κάτι απ’ αυτά. Η απόσταση του Καλλιμάρμαρου θα ήταν η ίδια, ανεξάρτητα από τον επιστημονικό ορισμό της μονάδας μήκους «μέτρο» και τον υπολογισμό της απόστασης σε «μέτρα».

Ας δούμε λοιπόν τι είναι η πανδημία (υποθέτω ότι έχετε κάποιου είδους επαφή με την πραγματικότητα και τουλάχιστον δεν αμφισβητείτε τον ορισμό της επιδημίας), ενδεικτικά:

«Η επιδημία που επηρεάζει τον πληθυσμό μιας ευρείας γεωγραφικής περιοχής» (Ιατρικό Λεξικό τσέπης Melloni, εκδόσεις Parthenon 2004).

«Μια επιδημική νόσος που επηρεάζει πολλά μέρη τού κόσμου» (Λεξικό Ιατρικών Όρων, εκδόσεις A & C Black 2005).

Μάλιστα! Ο ορισμός της πανδημίας ουδέποτε περιείχε το παραμικρό νούμερο!

Μάλιστα! Οποιαδήποτε προσπάθεια, επιστημονική, με καλή πίστη και αγνές προθέσεις προς όφελος της επιστήμης και της κοινωνίας, να εισαχθούν άλλα επιδημιολογικά δεδομένα, ΠΛΗΝ ΤΗΣ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΗΣ ΕΞΑΠΛΩΣΗΣ, στον ορισμό της πανδημίας, δεν οδήγησε πουθενά. Καμία σημασία δεν έχει ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΡΙΣΜΟ της πανδημίας, ο ρυθμός προσβολής του πληθυσμού, το πόσοι τελικά θα προσβληθούν, το πόσοι θα πεθάνουν κτλ. Οποιαδήποτε νόσος (συνήθως λοιμώδης απειλητική) εξαπλώνεται σε μεγάλες γεωγραφικές περιοχές αποκτώντας επιδημιολογικό ενδιαφέρον, μπορεί να ενταχθεί στον ορισμό.

Μάλιστα! Ούτε ο Μπαμπινιώτης δεν σας σώζει! (συγγνώμη καθηγητά μου, στο μέρος Α΄ τους παρέπεμψα κατ’ επανάληψη στο λεξικό σας, μήπως «τσιμπήσει» κανείς και επιχειρήσει να επικαλεστεί το λήμμα πανδημία όπως το αναφέρετε εκεί).

Ο «ελληνοπρεπής» ορισμός που αναφέρει (κατάλληλος, ίσως, για γενικό λεξικό) για την Επιδημιολογία είναι παντελώς λανθασμένος και για τη Δημόσια Υγεία δεν έχει καμία αξία:

Το κατ’ εξοχήν παράδειγμα μιας πανδημίας ΣΕ ΟΛΑ τα ιατρικά συγγράμματα, η ισπανική γρίπη του 1918, προσέβαλε μόνο το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού και ασφαλώς ΟΧΙ «ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΝ»!

Η μάστιγα των τελευταίων δεκαετιών, το AIDS, χαρακτηρίζεται ΣΕ ΟΛΗ την ιατρική βιβλιογραφία ως πανδημία. ΔΕΝ εξαπλώθηκε πολύ γρήγορα και βεβαίως δεν έχει προσβάλει «ΠΑΝΤΑ ΤΟΝ ΔΗΜΟΝ»!

Το «Λεξικό Επιδημιολογίας» (με την επιμέλεια της Διεθνούς Επιδημιολογικής ‘Ενωσης, Εκδόσεις Πανεπιστημίου Οξφόρδης, 6η έκδοση 2014) είναι σαφές:

«Πανδημία: Μια επιδημία που λαμβάνει χώρα σε πολύ ευρεία γεωγραφική περιοχή, περνά διεθνή σύνορα και συνήθως επηρεάζει μεγάλο αριθμό ανθρώπων. Μερικές μόνο πανδημίες προκαλούν σοβαρή νόσο σε κάποια άτομα ή σε επίπεδο πληθυσμού. Τα χαρακτηριστικά ενός λοιμώδους παράγοντα που μπορούν να επηρεάσουν την πρόκληση πανδημίας περιλαμβάνουν: ο παράγοντας θα πρέπει να μπορεί να μολύνει τον άνθρωπο, να προκαλεί νόσο στον άνθρωπο και να μεταδίδεται εύκολα από άνθρωπο σε άνθρωπο».

Πανδημία είναι μια μεγάλη γεωγραφικά επιδημία.

Έχουμε πανδημία. Τέλος.

Σε κάθε περίπτωση σταματήστε να ξεσπαθώνετε στο διαδίκτυο με στυλάκι-υφάκι του τύπου «με 0,16% θνησιμότητα δεν είναι πανδημία!» (αυτό το έγραψε κάποιος κατά δήλωσή του γιατρός, ο οποίος ούτε τη διαφορά θνησιμότητας και θνητότητας είναι σε θέση να διακρίνει!).

Το μόνο που καταφέρνετε είναι να πάρετε λάικ από τους υπόλοιπους άσχετους του μικρόκοσμού σας στο facebook και να γίνετε γελοίοι στον υπόλοιπο κόσμο (αν όχι εξοργιστικοί). Σταματήστε τα εισαγωγικά στη λέξη για τον ίδιο λόγο.

Η «άποψή σας» και το υποτιθέμενο «δικαίωμά σας» επί αυτής δεν απασχολούν κανέναν. Πολύ περισσότερο δεν μας απασχολούν οι ψευτομαγκιές σας, τα κόμπλεξ σας, τα κολλήματά σας, ο ναρκισσισμός σας, η αλαζονεία της άγνοιάς σας, το θράσος της αμάθειάς σας, η αναίδεια της γλώσσας σας και, γενικότερα, η ασημαντότητα τού «είναι» σας.

Υ.Γ Η πρωτεύουσα της Αυστραλίας είναι η Καμπέρα

(Για τους νέους φίλους. Δεν αναφέρει τα εμβόλια, αλλά μπορείτε να κάνετε αναγωγή στη σημερινή πραγματικότητα. Ο ψεκασμένος μόνο την τρίχα αλλάζει και όχι την κεφαλή)

Panagiotis Houpas
8 Ιουνίου στις 5:07 μ.μ.

Απ' τα σχόλια

Παπανικολάου Χρήστος

Γιατρέ, θα σας στενοχωρήσω, αλλά δεν πρόκειται να διαβαστεί αυτό από αυτούς στους οποίους απευθύνεται. Μέχρι να αρχίσουν να διαβάζουν τη δεύτερη παράγραφο, θα έχουν ξεχάσει τι έλεγε η πρώτη.

ΚΟΛΛΑΕΙ...ΔΕΝ ΚΟΛΛΑΕΙ... -Η ΑΛΛΗ ΟΨΗ !!!

 

Η άλλη όψη




Το νέο «απαγορευτικό» στις διαδηλώσεις από την κυβέρνηση είναι ένα ακόμα επεισόδιο στο σίριαλ της έντασης του αυταρχισμού. Σε μια προσπάθεια μάλιστα να επενδυθεί με επιχειρήματα αυτή η απαράδεκτη απόφαση, επανέρχονται οι προκλητικές αναλύσεις που ακούγαμε και παραμονές του Πολυτεχνείου, ότι τάχα «όλοι πρέπει να περιοριζόμαστε» και ότι «δεν πρέπει κανένας να έχει "ειδική μεταχείριση"...».

Γίνεται δηλαδή μια προσπάθεια να αποσπαστεί η αγωνιστική διαμαρτυρία, η διαδήλωση των εργαζομένων και της νεολαίας από το περιεχόμενό της. Παρουσιάζουν τον λαϊκό αγώνα απλά σαν ένα «χούι» μιας μερίδας ανθρώπων, που αθροίζεται με αντίστοιχα «χούγια» άλλων κοινωνικών ομάδων: Των «καταναλωτών», των θρησκευόμενων, των ταξιδιωτών κ.ο.κ.

Μόνο που κανένας δεν κατεβαίνει στο δρόμο από χόμπι, για να περνάει η ώρα του. Η πάλη του λαού και της νεολαίας έχει στο επίκεντρο την πολιτική που πλήττει όλους τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους, είτε κατεβαίνουν στους δρόμους είτε όχι.

Πρέπει να είναι καθαρό ότι τα μέτρα αυτά της κυβέρνησης, όπως και ο νόμος για τον περιορισμό των διαδηλώσεων που «ντύθηκε» με αντίστοιχη επιχειρηματολογία, δεν στοχεύουν κυρίως σε αυτούς που θα κατέβουν έτσι κι αλλιώς στη διαδήλωση.

Η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία γνωρίζουν καλά ότι όσα μέτρα και να πάρουν, δεν μπορεί να μπει φίμωτρο ειδικά στις πιο πρωτοπόρες δυνάμεις του κινήματος. Αυτό που αμφισβητείται στην πράξη είναι συνολικά το δικαίωμα του εργαζόμενου λαού να οργανώνεται, να αντιστέκεται, να διεκδικεί.

Κάθε τέτοιο μέτρο είναι και μια «ψηφίδα» σε αυτήν τη στρατηγική, που περιλαμβάνει το χτύπημα του απεργιακού δικαιώματος από τη σημερινή και τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τα νομικά εμπόδια στη διεξαγωγή της Γενικής Συνέλευσης στο χώρο δουλειάς, τις ηλεκτρονικές ψηφοφορίες, τον κατάπτυστο νόμο για τις διαδηλώσεις, το αντίστοιχο «εθνικό σχέδιο» που παρουσιάστηκε προχτές κ.ο.κ.

Ενα πλέγμα δηλαδή που αντιμετωπίζει συνολικά τη λαϊκή διεκδίκηση σχεδόν ως εγκληματική πράξη, ως ένα «βαρίδι» με το οποίο πρέπει να «ξεμπερδεύουμε», μαζί με ό,τι άλλο «ενοχλεί» τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Πρόκειται για μια στρατηγική που ακολουθείται σε όλη την ΕΕ και από όλες τις κυβερνήσεις. Δεν είναι αποτέλεσμα ούτε κάποιας ανεξήγητης «εμμονής» της ΝΔ, ούτε του «εθισμού» της σημερινής κυβέρνησης στην καταστολή, όπως υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η καταστολή είναι η άλλη όψη της αντιλαϊκής πολιτικής. Και θα εντείνεται όσο περισσότερο εντείνεται η ανάγκη του κεφαλαίου για αντιδραστικές αλλαγές, κάτι που συμβαίνει ειδικά τα τελευταία χρόνια.

Αλλωστε, και η τελευταία ανακοίνωση της κυβέρνησης για το «όριο των 100 ατόμων» έγινε δύο μόλις μέρες πριν τα αγωνιστικά ραντεβού των φοιτητικών συλλόγων, των εργατικών σωματείων και άλλων φορέων που απαιτούν την απόσυρση ενός ακόμη νομοσχεδίου - τερατούργημα για την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Οι απαγορεύσεις αυτές είναι λοιπόν πολιτική επιλογή και όχι «σύσταση των επιστημόνων»(!)... Η πανδημία αξιοποιείται ως πρόσχημα, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δεν σταματάει να φέρνει στη Βουλή και να εφαρμόζει σωρηδόν μέτρα που γεννούν δικαιολογημένες αντιδράσεις.

Η προσπάθεια να ντυθούν οι απαράδεκτες αυτές απαγορεύσεις με «υγειονομικό μανδύα», πέρα από τον αντιεπιστημονικό της χαρακτήρα, είναι και εμπαιγμός απέναντι στους εργαζόμενους.

Γιατί την ίδια στιγμή που «απαγορεύονται συγκεντρώσεις άνω των 100 ατόμων» σε ανοιχτούς χώρους, η κυβέρνηση επιβάλλει το στοίβαγμα 150 και 200 ατόμων σε κάθε βαγόνι του μετρό ή σε κάθε λεωφορείο, το πάστωμα μαθητών σε ακατάλληλες αίθουσες, ενώ προστατεύει και την εργοδοσία με την ανυπαρξία ουσιαστικών ελέγχων στους χώρους δουλειάς - υγειονομικές βόμβες.

Το οργανωμένο εργατικό και το νεολαιίστικο κίνημα έχουν δείξει στην πράξη ότι μπορούν να τηρούν και μέσα στην πάλη τους κάθε απαραίτητο μέτρο προστασίας, αφού άλλωστε τα διεκδικούν από την πρώτη στιγμή της πανδημίας, σε αντίθεση με την κυβέρνηση που τα υπονομεύει.

Το πού, πώς και πότε θα γίνει μια διαδήλωση, πώς θα οργανωθεί μια διαμαρτυρία είναι αποκλειστικά υπόθεση των σωματείων και των άλλων μαζικών φορέων, και όχι της κάθε κυβέρνησης και του κράτους.

Η κυβέρνηση, η εργοδοσία και τα παπαγαλάκια τους ας το πάρουν απόφαση: Οσο κι αν προσπαθούν να αξιοποιήσουν την πανδημία ως ευκαιρία για το ξήλωμα λαϊκών δικαιωμάτων και κατακτήσεων, οι αγώνες, η αντίσταση, η διεκδίκηση δεν πρόκειται να κάνουν διάλειμμα, πόσο μάλλον να σημάνουν σιωπητήριο. Κι αυτό ας το χωνέψουν καλά!

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη», Πέμπτη 28 Γενάρη 2021

Όταν λένε οικονομία Δεν εννοούν τη δική σου οικονομική κατάσταση...

στο ίντερνετ μπορείς να βρεις πληροφορίες για τα πάντα, μπορείς να δεις πώς να φτιάξεις μόνος σου ένα αεροπλάνο, αλλά πληροφορίες για το πόσες επιπλέον κλίνες ΜΕΘ έχει η Ελλάδα τώρα που κέρδισε το στοίχημα του πρώτου κύματος για να προετοιμάσει το σύστημα υγείας της, δεν θα βρεις. Επίσης δεν θα βρεις καμία αναφορά από όλους αυτούς τους δημοσιογράφους που επανέφεραν το ζήτημα της ατομικής ευθύνης, να αναζητούν τι διάολο έκανε η κυβέρνηση όλους αυτούς τους μήνες για να θωρακίσει το Σύστημα Υγείας. Φυσικά και δεν θα δεις κανενός είδους κριτική σε αποφάσεις που νομίζεις ότι είναι βγαλμένες από σενάριο των Monty Python, σύμφωνα με τις οποίες προτού επιβιβαστείς σε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς θα πρέπει να λύσεις μια εξίσωση αλλιώς θα πληρώσεις πρόστιμο.

2310net
Στην αρχή ήταν οι γρήγορες κινήσεις της κυβέρνησης που πήραν άμεσα μέτρα και δεν γίναμε Ιταλία. Το αφήγημα της εποχής ήταν ‘θα κάνουμε ό,τι χρειαστεί, χωρίς να υπολογίσουμε το κόστος, πάνω από όλα η υγεία’. Όποιος τους πίστεψε να υποβληθεί άμεσα σε τεστ αντισωμάτων για αντισώματα στη βλακεία.

Ο Μητσοτάκης διάβαζε σπαρακτικά και αισιόδοξα διαγγέλματα, τα ΜΜΕ μας έλεγαν ότι είμαστε εξοπλισμένοι και προετοιμασμένοι. Όσες φωνές, προερχόμενες από τον ιατρικό κόσμο, αμφισβητούσαν την κατάσταση που περιέγραφαν τα κανάλια, αντιμετωπίζονταν είτε ως γραφικές είτε καταπνίγονταν από το θόρυβο των χειροκροτημάτων από τα μπαλκόνια. Η ατομική ευθύνη μπήκε απότομα στη ζωή μας.

Καθώς οι εβδομάδες περνούσαν, οι κυβερνητικές παλινωδίες σχετικά με τη στήριξη των εργαζόμενων, το κλείσιμο των Εκκλησιών, τα σκάνδαλα “σκοιλ ελικίκου”, το βάζω-δε βάζω μάσκα, δεν απασχολούσαν πολύ γιατί αρχίσαμε να μεθάμε από την εθνική επιτυχία στην καταπολέμηση της πανδημίας. Όποιος είπε: «εμείς οι Έλληνες όταν ενωθούμε τα καταφέρνουμε» να κλείσει τώρα αυτό το κείμενο.

Σε κάθε ενοχλητική ερώτηση προς τον Κοντοζαμάνη σχετικά με τη στελέχωση των δομών υγείας, τον έλεγχο του πληθυσμού, την επάρκεια των αποθεμάτων, η αντιμετώπιση ήταν μια αλαζονική περιφρόνηση ή κατηγορίες από το Υπουργείο ότι όποιος μιλάει για την κατάσταση στη Δημόσια Υγεία είναι φορέας fake news. Όποιος ακόμα, μετά από όσα έχουμε ζήσει, εμπιστεύεται την Κυβέρνηση, να χαρίσει το μυαλό του στην Επιστήμη γιατί είναι κρίμα τα χάμστερ.

Μέσα σε όλα είχαμε τον κακό μπάτσο, τον σκληρό του Βύρωνα, να κορυφώνει το sexiness του σε ζωντανή σύνδεση και τους δημοσιογράφους να μας ενημερώνουν για τα κουρέματα των κυβερνητικών στελεχών. Πέρασαν μήνες για να μάθουμε πόσο κόστισαν αυτές οι επικοινωνιακές υπηρεσίες αλλά δεν πέσαμε κι από τα σύννεφα όταν βγήκαν στο φως ποσά και παραλήπτες. Όποιος ακόμα ενημερώνεται από τα mainstream media να παραλάβει το σύννεφό του για να πέσει όταν θα του λένε ότι ο μισθός και η σύνταξή του πρέπει να μειωθούν.

Όλο αυτό το διάστημα, ένας συμπαθής καθηγητής είχε τον άχαρο ρόλο να μας μάθει λοιμωξιολογία σε 30λεπτες καθημερινές διαλέξεις. Ο ήπιος λόγος του, αντίθετος σε ρατσιστικά και ξενοφοβικά κηρύγματα, βάζοντας την υγεία στο προσκήνιο, προσπαθώντας να σημάνει επαγρύπνηση και όχι πανικό, τον έκανε συμπαθή στη μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου που κρεμόταν από τα χείλη του για να μάθει πότε θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα.

Καθώς έμπαινε ο Μάιος άρχιζαν τα μέτρα να αίρονται και όλος ο κυβερνητικο-επικοινωνιακός εσμός σταμάτησε σταδιακά να μιλάει για τον ιό, και έβαζε στην καθημερινότητα αυτά τα ξύλινα συνθήματα για επανεκκίνηση της οικονομίας και τη μάχη του τουρισμού. Οι κυβερνητικές επιλογές έδειχναν από την αρχή ότι εκτός από επικίνδυνες είναι και πρόχειρες. Ο Κούλης φωτογραφιζόταν με φόντο το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης, τα βίντεο της προώθησης του ελληνικού τουρισμού σε συνδυασμό με την κατάρρευση ανταγωνιστικών χωρών έδιναν την εντύπωση ότι δεν θα διστάσουν να μας πεθάνουν για να γεμίσουν τα ξενοδοχεία των μεγαλοξενοδόχων, τα καράβια των εφοπλιστών, οι κρατήσεις των τουριστικών πρακτορείων και για να ζήσει το μύθο του στην Ελλάδα ο Χανς με το σανδάλι και την κάλτσα. Και όλα αυτά, μέσα σε τρομερή αύξηση της ανεργίας και της ανασφάλειας σε αυτούς τους κλάδους. Σε αυτό το πνεύμα, έπρεπε γρήγορα να ξεχαστεί ό,τι θύμιζε καραντίνα και lockdown. Οι αποστάσεις και οι μάσκες ξεχάστηκαν γρήγορα και δεν υπήρχαν σε καμία δημόσια εικόνα κυβερνητικού στελέχους από το Μάιο μέχρι πρόσφατα. Ο συνωστισμός για τα εγκαίνια της Ομόνοιας και άλλες εμφανίσεις Άριστων ήταν έτσι σχεδιασμένες ώστε να αρχίζει να θυμίζει κανονικότητα ενόψει του ανοίγματος του τουρισμού. Όποιος πάτησε like ή καρδούλα σε ανάρτηση του Μπακογιάννη, παρακαλώ να ζητήσει εθελοντικά στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.

Τα τεστ στις πύλες εισόδου ελάχιστα, παρόλα αυτά καθημερινά εντοπίζονταν κρούσματα, ο ιός διασπείρεται σε κάθε πόλη καθημερινά. Οι μάσκες γίνονται και πάλι υποχρεωτικές και ταυτόχρονα αυξάνεται η πληρότητα στα πλοία. Πλέον, ούτε για τα μάτια του κόσμου δεν ακούγεται το ‘πάνω από όλα η υγεία’. Το μοναδικό που ακούγεται είναι το ‘πάνω από όλα η οικονομία’. Όμως όταν λένε οικονομία δεν εννοούν τη δική σου οικονομική κατάσταση, αλλά τα κέρδη των επιχειρηματιών. Για αυτά, θα πεθάνουμε αν χρειαστεί. Είτε από κορωναϊο, είτε από άλλες ασθένειες, είτε σε κανένα πόλεμο, είτε άστεγοι, είτε φτωχοί και άνεργοι.

Στο αφήγημα αυτό δεν χωράνε φωνές που θα μιλάνε για την ανάγκη ενός συστήματος υγείας, δεν υπάρχει χώρος για όσους βάζουν την υγεία πάνω από τα καπιταλιστικά κέρδη, ακόμα κι αν προέρχονται από τον πολιτικό χώρο της κυβέρνησης. Έτσι, οι πληροφορίες για διακριτική εκπαραθύρωση του Τσιόδρα μόνο έκπληξη δεν προκαλούν.

Επιπλέον, στο ίντερνετ μπορείς να βρεις πληροφορίες για τα πάντα, μπορείς να δεις πώς να φτιάξεις μόνος σου ένα αεροπλάνο, αλλά πληροφορίες για το πόσες επιπλέον κλίνες ΜΕΘ έχει η Ελλάδα τώρα που κέρδισε το στοίχημα του πρώτου κύματος για να προετοιμάσει το σύστημα υγείας της, δεν θα βρεις. Επίσης δεν θα βρεις καμία αναφορά από όλους αυτούς τους δημοσιογράφους που επανέφεραν το ζήτημα της ατομικής ευθύνης, να αναζητούν τι διάολο έκανε η κυβέρνηση όλους αυτούς τους μήνες για να θωρακίσει το Σύστημα Υγείας. Φυσικά και δεν θα δεις κανενός είδους κριτική σε αποφάσεις που νομίζεις ότι είναι βγαλμένες από σενάριο των Monty Python, σύμφωνα με τις οποίες προτού επιβιβαστείς σε Μέσο Μαζικής Μεταφοράς θα πρέπει να λύσεις μια εξίσωση αλλιώς θα πληρώσεις πρόστιμο.

Εν κατακλείδι, το Μάρτιο λέγαμε ότι μόνο ο λαός μπορεί να σώσει το λαό. Το ίδιο λέμε και τώρα. Η χώρα διοικείται από έναν απίστευτα τουριστικό γόνο, ο οποίος δε χαλάει τις διακοπές του για καμία πανδημία, κανένα θερμό επεισόδιο καμία πυρκαγιά. Υπουργό Υγείας έναν μέτριο πρώην μπασκετμπολίστα με συμπεριφορά τριτοετή ΔΑΠίτη, Πρόεδρο του ΕΟΔΥ έναν άσχετο με τη Δημόσια Υγεία φίλο του Υπουργού, Διοικητές στα Νοσοκομεία κάποιους από εκείνους που απέτυχαν να εκλεγούν βουλευτές. Ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό που δίνει τη μάχη, εργαζόμενοι σε όλους τους σχετικούς κλάδους και ο ένας τον άλλον. Αυτό είχαμε, αυτό έχουμε.

2310net

Ήταν 21 Σεπτεμβρίου του μακρινού 2011, τότε που δουλειά δεν είχαμε, αλλά είχαμε ΠΑΣΟΚ, Μνημόνιο 1, τότε που άρχιζε η κρίση και κανείς δεν ήξερε πως θα εξελιχθεί, όταν σε ένα παλιό desktop που ακουγόταν σαν απορροφητήρας, κάπου στην όμορφη Θεσσαλονίκη ξεκινούσα να γράφω το πρώτο κ...

Διαβάστε περισσότερα

Σχετικά Άρθρα

Η στήλη του αναγνώστη

02-08-2020

Η δίκη της Χ.Α. τελειώνει – Το δίλημμα κορυφώνεται: Δικαιοσύνη ή ατιμωρησία ξανά;

Κατιούσα

01-08-2020

Κι αν ο Ζαχαριάδης ήταν εθνάρχης;

Απόψεις

Σφυροδρέπανος

31-07-2020

Μη χάσουμε τους πατριώτες, «πατριώτη»!

Απόψεις

Η ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ ΣΤΟ LAZARETTO ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΥΚΛΑ

ΓΙΑ ΤΟ LAZARETTO ΤΗΣ ΖΑΚΥΝΘΟΥ

Το lazaretto της Ζακύνθου ιδρύθηκε το 1588 από τους Ενετούς με σκοπό την ενθάρρυνση και την προστασία του εμπορίου και επεκτάθηκε το 1735 στην ακμή της πειρατείας στη Μεσόγειο.
Εκτός από αυτό, χτίστηκε κι ένα «εποχικό lazaretto» «πάνω σε ένα βράχο» όχι για τους επιβάτες των πλοίων αλλά «για να εξυπηρετεί την καραντίνα των χωρικών που πήγαιναν στην Πελοπόννησο κάθε χρόνο για το θερισμό». Αυτό το δεύτερο lazaretto ήταν τοπικού ενδιαφέροντος και δεν είχε σχέση με τη ναυτιλία και το εμπόριο.
Η πανούκλα έπληξε τη Ζάκυνθο το 1617, 1646, 1692 και 1728. 

Η Simonetta Cavaciocchi αναφέρει ότι η πανούκλα εμφανίστηκε στο νησί και το 1689. Τότε είχαν μπει καραντίνα πολλά πλοία χωρίς να διαπιστωθεί η ύπαρξη κρούσματος. 

Ωστόσο, ένα πλοίο με φορτίο μετάξι από το νησί της Μήλου που ελλιμενίστηκε τον Νοέμβριο του 1689, οδήγησε σε επιδημία που διήρκεσε μέχρι τον Δεκέμβριο του 1691 και επέφερε 660 θανάτους.
Αρχικά ο διοικητής του lazaretto διοριζόταν από το Ενετικό Συμβούλιο Υγείας για να υπηρετήσει τετραετή θητεία. Αργότερα όμως η θέση δινόταν είτε ως ρουσφέτι είτε με εξαγορά. Στις αρχές του 18ου αιώνα, περιήλθε μονίμως σε μια τοπική οικογένεια και τις τοπικές του νησιού αρχές.
Όμως οι προτεραιότητες της οικογένειας στα διοικητικά θέματα «διέφεραν» μερικές φορές από αυτές που καθορίζονταν κεντρικά από το Συμβούλιο Υγείας. 

Αντιδρώντας η Βενετία δημιούργησε νέο κανονισμό λειτουργίας, η θητεία του έγινε τετραετής με δικαίωμα μιας ανανέωσης, αλλά ο διευθυντής του lazaretto υπήχθη κατ’ ευθείαν στο Συμβουλίο Υγείας της Βενετίας, του οποίου έγινε υπάλληλος και όχι των τοπικών υγειονομικών αρχών.

Ο John Howard στο βιβλίο του «An Account of the Principal Lazarettos In Europe, 1791» περιγράφει με αρκετές λεπτομέρειες το lazaretto στη Ζάκυνθο.
Λέει ότι το τοπικό ιατρείο της Ζακύνθου βρισκόταν ακριβώς δίπλα στο νερό, έτσι ώστε να μπορούν να λαμβάνονται εύκολα καταθέσεις από τους καπετάνιους του πλοίου όταν έφτασαν. Τρεις άντρες επάνδρωναν στο γραφείο. 

«Αν τα πλοία προέρχονται από την Ανατολή ή από τις ακτές της Αφρικής, εκτελούν καραντίνα σαράντα δύο ημερών, εάν από το Μωριά, μόνο είκοσι μία ημέρες. Εάν από οποιοδήποτε ευρωπαικό μέρος, ο έλεγχος γίνεται από το γραφείο υγείας στην Πόλη της Ζακύνθου, όπως έκανα με το που έφτασα εδώ από τη Μάλτα» γράφει. Από το lazaretto το γραφείο υγείας της Πόλης, ο Χάουαρντ εξηγεί, βρισκόταν σε απόσταση περίπου μισό μίλι στο λιμάνι.
Στο σχέδιο παρακάτω, που προέρχεται από τα αρχεία της Βενετίας, το «παλιό» Lazaretto είναι χρωματισμένο ροζ, ενώ το «νέο», δηλαδή η επέκταση είναι μπλε. Η κυρία είσοδος είναι από το παλιό Lazaretto
«Η είσοδος είναι μια σκεπαστή πύλη με πλάτος δέκα πόδια και βολική για την είσοδο των δεμάτων. Εκεί υπάρχει το φυλάκιο της φρουράς. Το σώμα των φυλάκων αποτελείται από τέσσερις στρατιώτες και έχουν δίπλα στην πύλη τα γραφεία τους, όπου ελέγχουν και απολυμαίνουν, κυρίως με καπνό, την αλληλογραφία. Η είσοδος οδηγεί σε έναν διάδρομο που έχει μήκος περίπου εκατόν τριάντα πόδια και πλάτος τριάντα πέντε. Δεξιά κι αριστερά υπάρχουν δωμάτια των οποίων οι πόρτες ανοίγουν σε αυτόν τον διάδρομο. Υπάρχουν μεγάλοι χώροι για τους επιβαίνοντες των πλοίων, καθένας από τους οποίους επιμερίζεται σε δωμάτια, ένα από τα οποία έχει τζάκι και είναι και κουζίνα. Από την εξωτερική πλευρά υπάρχουν μεγάλα, μακριά, υπόστεγα για εμπορεύματα, με διαχωριστικό τοίχο (σκούρο ροζ χρώμα). Σε κάθε ένα από αυτά υπάρχει ένα πηγάδι για νερό.
Ο εκπρόσωπος της Levant Company, της εταιρείας που είχε κτίσει το lazaretto, William Biddolph, αναφέρει τις διαδικασίες καραντίνας στο ταξίδι του που πραγματοποίησε την πρώτη δεκαετία του δέκατου έβδομου αιώνα. 

Από τον Jacques Callot το 1633 μαθαίνουμε πως οι ημέρες καραντίνας ήταν κάπου είκοσι και μερικές φορές σαράντα. Στο διάστημα των είκοσι ημερών αν κάποιος αρρωστήσει θα πρέπει να μείνει σαράντα μέρες.
Περιγράφοντας ένα ταξίδι που πραγματοποιήθηκε το 1610 και σταμάτησε στη Ζάκυνθο, ο John Sandys εξηγεί ότι σταματούσαν στην Ζάκυνθο και δεν μπορούσαν να συνεχίσουν το ταξίδι τους πριν πάρουν πιστοποιητικό υγείας από το lazaretto, ειδικά αν το πλοίο προερχόταν από την Τουρκία.
Ο Sandyws λέει ότι η ποινή για αυτόν που θα επιδιώξει να αποφύγει το lazaretto είναι ο θάνατος και μάλιστα θάνατος με κρέμασμα από το strappado. Πράγμα που σήμαινε δέσιμο των χεριών του θύματος πίσω από την πλάτη του και την ανάρτηση από ένα σχοινί που είναι προσαρτημένο στους καρπούς τους, κάτι που συχνά προκαλούσε εξάρθρωση των ώμων.(δείτε αναπαράσταση).
THE PIRATES SURGEON JOURNALS
.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
- Ζάκυνθος Λαζαρέτο, 18ος αιώνας, με βάση την εικόνα από τα αρχεία της Βενετίας. Το «παλιό» Lazaretto είναι χρωματισμένο ροζ, ενώ η «νέα» επέκταση του Lazaretto είναι μπλε. Τα γραφεία του Προσωπικού βρίσκονται στο παλιό Lazaretto.
- Από το Nouvel Atlas pour servir al histoire des Isles Ioniennes, By Bory de Saint-Vincent (1823)
- Λαζαρέττα στο Κράτος της Βενετίας.
- Ένας άντρας υφίσταται το μαρτύριο του strappado. Από το The Misieries of War, από τον Jacques Callot (1633)

Dionisis Vitsos

Δύο μήνες πανδημίας: Κάποιος Λέει Ψέματα...

Τους καπιταλιστές δεν τους φοβίζει μια συμβολική ενέργεια ούτε μια εντυπωσιακή εικόνα. Τους τρομάζει το ενδεχόμενο το σύνθημα «Ορατός εχθρός είναι ο καπιταλισμός» να υιοθετηθεί από τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων, να γίνει επιλογή τους η πραγματοποίησή του με οργάνωση, πειθαρχία και πολιτικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής αλλαγής.

Δύο μήνες πανδημίας και η επόμενη μέρα στην Yγεία: Ακριβώς από κει όπου ξεκινήσαμε; 

*Του Γιώργου Σιδέρη

Πέρασαν δύο μήνες πανδημίας, ατελείωτες ώρες εγκλεισμού και καραντίνας, χιλιάδες απολύσεις και ξεχαρβάλωμα εργασιακών σχέσεων, αμέτρητες στιγμές αγωνίας μπροστά στο φόβο του θανάτου για το λαό μας.

Στα νοσοκομεία δόθηκε μία μεγάλη μάχη για να σωθούν ανθρώπινες ζωές. Στους χώρους δουλειάς για αναγκαία μέτρα προστασίας της υγείας των εργαζομένων. Στους δρόμους για να μην μπουν σε καραντίνα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Ο καθένας σήμερα αναρωτιέται: Εχουν όντως γίνει πολλά αυτό το διάστημα ή μήπως είμαστε πάλι εκεί από όπου ξεκινήσαμε; Πώς αξιοποιήθηκε αυτός ο χρόνος που κερδήθηκε με τεράστιες θυσίες του λαού; Τι θα γίνει τις επόμενες μέρες, το καλοκαίρι και ειδικά από Σεπτέμβρη;

Είναι γνωστό σε όλους ότι δεν τελείωσε το ενδεχόμενο να μπούμε ξανά στην ίδια μεγάλη περιπέτεια ή άλλη που μπορεί να προκύψει.

Είναι γνωστό ότι μέχρι την ανακάλυψη του εμβολίου ή αποτελεσματικής θεραπείας η τακτική «παίζουμε κρυφτό» με τον ιό δεν μπορεί να τραβήξει για πολύ, ότι οι υπόλοιπες παθήσεις θεριεύουν και με μαθηματική ακρίβεια θα ζήσουμε σε λίγες μέρες φριχτές εικόνες με καρκινοπαθείς προχωρημένου σταδίου, παραμελημένους καρδιολογικούς, διαβητικούς ασθενείς και άλλα. Ηδη ζούμε τα προεόρτια.

Οι ανάγκες στην Υγεία δεν σταμάτησαν ούτε άλλαξαν

Πολλά στοιχεία κυκλοφορούν. Καθένας μας έχει δει έναν πίνακα με στατιστικά μοντέλα που οδηγούν σε συμπεράσματα και διαβάζει συμπεράσματα που εκβιάζονται να βγουν από στατιστικά μοντέλα. Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη και διαψεύδει την κυβέρνηση, που όπου σταθεί και όπου βρεθεί λέει πως «το σύστημα Υγείας της χώρας ενισχύθηκε». Η κατάσταση των υπηρεσιών Υγείας που προσφέρονται στο λαό μας συνεχίζει να είναι τραγική. Για Πρόνοια, υπηρεσίες αποκατάστασης και πρόληψη ούτε λόγος. Η πολιτική που παράγει υγειονομικούς εξουθενωμένους και χωρίς δικαιώματα, κακοπληρωμένους ή ακόμα και άνεργους συνεχίζεται, μαζί με τους απαραίτητους ασθενείς - πελάτες.

Ας αναρωτηθούν όλοι. Άραγε, σταμάτησαν οι ανάγκες για:

• Αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας με κατάργηση της επιχειρηματικής δράσης; Η κυβέρνηση την περίοδο της πανδημίας συνέχισε να τροφοδοτεί τον ιδιωτικό τομέα, ενώ μία από τις πρώτες της πράξεις μετά τη λήξη της καραντίνας ήταν η άμεση επανέναρξη των απογευματινών ιατρείων των νοσοκομείων (δηλαδή, η επί πληρωμή εξέταση ασθενών).
• Κέντρα Υγείας με αποκεντρωμένα ιατρεία και κινητές μονάδες που συνδέονται με αυτά και παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες; Η κυβέρνηση απαντάει... με έργο: Ούτε μία πρόσληψη δεν έγινε στα Κέντρα Υγείας, παρά μόνο κάποιες μετακινήσεις προσωπικού από αλλού.
• Σύγχρονο τεχνολογικό εξοπλισμό και διαγνωστικά εργαστήρια; Η απάντηση της κυβέρνησης ήταν διαφήμιση δωρεών και ευχαριστίες προς τους «φιλεύσπλαχνους» βιομήχανους (σημείωση: Οι «δωρεές», εκτός των άλλων, είναι ακόμα στο... δρόμο και έρχονται).
• Μονάδες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας που διασυνδέονται με την οικογένεια, τα σχολεία και τις σχολές, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τους τόπους δουλειάς, τους τόπους άθλησης, τα γηροκομεία; Τώρα που ανοίγουν κάποια σχολεία, πάρκα και χώροι άθλησης, ποιος έχει την ευθύνη γι' αυτόν τον πληθυσμό; Μήπως κάποιες υποστελεχωμένες δομές της κάθε περιφέρειας; 'Η μήπως οι δήμοι που διαχειρίζονται τη μιζέρια της υποχρηματοδότησης και φορτώνουν στο λαό νέα φορομπηχτικά βάρη;
• Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού την ώρα που υπάρχουν χιλιάδες άνεργοι υγειονομικοί; Μέχρι στιγμής στα νοσοκομεία έχουν διοριστεί 403 γιατροί, οι οποίοι είναι όλοι επικουρικοί, δηλαδή συμβασιούχοι. Οι ανάγκες για μόνιμους γιατρούς πριν από τον κορονοϊό ήταν 6.000, με βάση τα δικά τους στοιχεία.
• Μαζικά τεστ στον πληθυσμό; Δήλωσε ο υφυπουργός Υγείας: «Θέλω να είμαι σαφής, δεν θα περιμένει ο κόσμος στο σπίτι του να του χτυπήσουν το κουδούνι ή να τον πάρουν τηλέφωνο». Ο νοών νοείτω.

Σταματάμε εδώ, αν και μπορούμε να γεμίσουμε σελίδες...

Κάποιος λοιπόν λέει ψέματα. Αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, που λένε ότι όσον αφορά την έκτακτη, λόγω πανδημίας, χρηματοδότηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας, η Ελλάδα ανάμεσα σε 25 χώρες της Ευρώπης κατατάσσεται 2η... από το τέλος!

Είναι ένα μεγάλο μέτωπο πάλης της εποχής...

Στη χώρα μας όποια κυβέρνηση και αν πέρασε νομίζεις πως οι αποφάσεις για την Υγεία γράφτηκαν από το ίδιο χέρι. Μειώσεις επί μειώσεων στους προϋπολογισμούς, ελλείψεις επί ελλείψεων στα μέσα και τον εξοπλισμό, ενίσχυση της επιχειρηματικής δράσης του δημόσιου τομέα, κέρδη και γιγάντωση των ιδιωτικών μονάδων και διαγνωστικών αλυσίδων.

Τώρα πολύ περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι το μέτωπο της Υγείας είναι βασικό μέτωπο πάλης όλου του λαού και ότι αυτό για το οποίο πάλευαν τα ταξικά συνδικάτα κάθε άλλο παρά δευτερεύον είναι.

Ο αγώνας τώρα ξεκινά, γιατί οι ανάγκες του λαού μας είναι μεγάλες και υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να ικανοποιηθούν τον 21ο αιώνα.

Οι κομμουνιστές υγειονομικοί θα κάνουν τα πάντα για να ανέβουν η μαζικότητα, η μαχητικότητα και η συσπείρωση στα σωματεία, πιο ενεργά θα συμβάλουν στον προσανατολισμό του κινήματος.

Ηρθε η ώρα οι εργαζόμενοι να παραμερίσουν τα εμπόδια του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού. Στα νοσοκομεία αυτές τις μέρες έγινε το εξής αξιοσημείωτο: Οι υγειονομικοί έψαχναν απεγνωσμένα να βρουν έστω και έναν συνδικαλιστή από αυτούς που κοσμούν την πλειοψηφία της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία (ΠΟΕΔΗΝ), δηλαδή των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ. Μάταιος κόπος. Δεν βρήκαν κανέναν. Το μόνο που βρήκαν ήταν τρία δελτία Τύπου καθώς η θλιβερή πλειοψηφία της ΠΟΕΔΗΝ ανέβαλε τρεις φορές (μόνη της) τις κινητοποιήσεις που είχε εξαγγείλει (πάλι μόνη της).

Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός μέσα στην πανδημία έδωσε ρεσιτάλ «οσφυοκαμψίας» στην κυβέρνηση και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Καμία αμφιβολία ότι το ίδιο θα κάνει και στην καπιταλιστική κρίση.

Είναι άλλωστε χαρακτηριστικές οι δηλώσεις κάποιων από τη συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ, που με αφορμή τη μεγαλειώδη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς έσπευσαν να διαστρεβλώσουν το μήνυμα και το περιεχόμενό της. Αυτές οι δηλώσεις δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έμοιαζαν σαν δυο σταγόνες νερό με αυτές των φασιστοειδών, των ακραιφνών κυβερνητικών και κάποιων κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ.

...που φέρνει στην επιφάνεια το μεγάλο πολιτικό πρόβλημα

Σήμερα κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος το αφήγημα του «εξωτερικού» και το «δείτε τι γίνεται σε άλλες χώρες», αφού αποδείχτηκε ότι, παρά τις επιμέρους διαφορές, κανένα σύστημα Υγείας καπιταλιστικής χώρας δεν κατάφερε να προστατεύσει το λαό του, όποια κυβέρνηση και αν είχε και όποιο επιδημιολογικό μοντέλο και αν διάλεξε.

Ακόμα και τώρα, όμως, το πάθος της κυβέρνησης για την υπεράσπιση του καπιταλισμού υπερέχει ακόμα και της κοινής λογικής. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί η δήλωση του υφυπουργού Υγείας: «Σε ό,τι αφορά την ενσωμάτωση όλων των εργαζομένων και των δομών στον ιδιωτικό τομέα σε ένα κρατικό σύστημα Υγείας. Νομίζω σε δύο - τρεις χώρες υπάρχουν αυτά τα συστήματα και η διεθνής εμπειρία έχει καταδείξει ότι έχουν αποτύχει». Δηλαδή, απέτυχε το μοντέλο που λέει να μην υπάρχει κέρδος στην Υγεία! Το ακούσαμε κι αυτό...

Ο αγώνας του εργατικού κινήματος, των αυτοαπασχολούμενων, της νεολαίας για υψηλού επιπέδου παροχές Υγείας - Πρόνοιας και Πρόληψης πρέπει να βάζει στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο. Γιατί για να γίνει πράξη το αυτονόητο, για να έχει ο λαός μας αυτό που δικαιούται, τότε πρέπει να τελειώνουμε με αυτούς που κακοπαίζουν το ίδιο μονότονο θεατρικό με τίτλο «Η αντοχή της οικονομίας». Μια οικονομία καπιταλιστική, που για να υπηρετηθούν οι «αντοχές» της όλες οι κυβερνήσεις στήριξαν τράπεζες, βιομήχανους, εφοπλιστές, πρίγκιπες της ιδιωτικής Υγείας (που τώρα κάποιοι μοστράρονται ως ευεργέτες και δωρητές).

Γιατί όχι μόνο δεν θέλουμε εκατόμβες νεκρών, αλλά απαιτούμε την Υγεία που δικαιούμαστε και μπορεί να εξασφαλιστεί αν εξαλειφθούν το κέρδος, το κόστος, το εμπόρευμα και άλλες τόσες ξένες λέξεις με το ύψιστο αυτό αγαθό. Τους καπιταλιστές δεν τους φοβίζει μια συμβολική ενέργεια ούτε μια εντυπωσιακή εικόνα. Τους τρομάζει το ενδεχόμενο το σύνθημα «Ορατός εχθρός είναι ο καπιταλισμός» να υιοθετηθεί από τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων, να γίνει επιλογή τους η πραγματοποίησή του με οργάνωση, πειθαρχία και πολιτικό σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής αλλαγής.

*Ο Γιώργος Σιδέρης είναι μέλος της Επιτροπής Περιοχής της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, γιατρός

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου»

Υ/Γ
Οι άνθρωποι με χρόνιες σοβαρές ασθένειες που νόσησαν από κορονοϊό, συγκαταλέγονται στα μεγαλύτερα θύματα της πανδημίας.
Υπολογίζεται για παράδειγμα ότι στην Ιταλία το 10% - 20% των νεκρών από τον κορονοϊό ήταν καρκινοπαθείς. Κι αυτοί που δεν νόσησαν όμως έκαναν πισωγύρισμα στις απαραίτητες θεραπείες, γεγονός που ενδέχεται να στοιχίσει σοβαρά στην υγεία τους.
Ενδεικτικά, στην Αγγλία οι χημειοθεραπείες μειώθηκαν αυτήν την περίοδο κατά 60% και κατά 76% οι παραπομπές για έναρξη θεραπειών για καρκίνο. 

Τι δείχνει αυτό; Οτι η προσαρμογή των κουτσουρεμένων συστημάτων Υγείας στις έκτακτες ανάγκες της πανδημίας άφησε χωρίς ουσιαστική φροντίδα χιλιάδες άλλους ανθρώπους, επειδή δεν υπήρχε η δυνατότητα να διαχειριστούν τέτοια περιστατικά παράλληλα με τον κορονοϊό, λόγω των ελλείψεων σε προσωπικό και υποδομές. Τέτοια παραδείγματα καταγγέλλουν και οι υγειονομικοί στη χώρα μας, όπου χιλιάδες περιστατικά σωρεύτηκαν τους προηγούμενους δυο μήνες. 

Τι θα γίνει με όλους αυτούς τους ασθενείς, τη στιγμή μάλιστα που οι λίστες αναμονής προϋπήρχαν στα ογκολογικά νοσοκομεία, όπως και οι ελλείψεις σε φάρμακα ή οι καθυστερήσεις στα χειρουργεία; 

Η «επιστροφή στην κανονικότητα» αφαιρεί και το τελευταίο «φύλλο συκής» από την πολιτική που καταδικάζει αυτούς τους ανθρώπους σε μόνιμο κυνηγητό της θεραπείας τους, είτε σε «έκτακτες» είτε σε «κανονικές» συνθήκες, επιβεβαιώνοντας την απόσταση που χωρίζει την άθλια πραγματικότητα που ζουν και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να έχει ο καθένας πρόσβαση σε υψηλού επιπέδου και δωρεάν υπηρεσίες Υγείας, σε ένα σύστημα που δεν θα υπηρετεί τα κέρδη των λίγων αλλά τις λαϊκές ανάγκες.