ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εργατική Τάξη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Εργατική Τάξη. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2019

TA ΠΡΩΤΑ BHMATA ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ! 1879!




Στη Σύρο, ένα από τα πρώτα βιομηχανικά κέντρα της Ελλάδας, έχει ξεσπάσει οικονομική κρίση, πυροδοτώντας σειρά απεργιακών-κοινωνικών αγώνων, σημαντική συμβολή στις οποίες έχουν και οι σοσιαλιστές.
Σε απεργία κατεβαίνουν οι αρτοποιοί, οι οινοπώλες, οι εργάτες των ναυπηγείων, κ.α. 
Στις 19/2 ξεκινά η απεργία των εργατών των βυρσοδεψείων, η οποία υπήρξε από τις πιο δυναμικές. Συνολικά τα αιτήματα των εργατών των βυρσοδεψείων ήταν: Αύξηση των μεροκάματων κατά 27%, πληρωμή σε νόμισμα με βάση τη βασιλική διατίμηση, κατάργηση της κουτουράδας (κατ' αποκοπή εργασία), εξασφάλιση εργασίας για όλους τους εργάτες, ελάττωση των ωρών εργασίας και κατάργηση της δίωρης απασχόλησης της Κυριακής που ήταν αγγαρεία γιατί δεν πληρωνόταν.
Έγινε προσπάθεια να δουλέψουν τα βυρσοδεψεία με απεργοσπάστες που όμως απέτυχε, υπήρξε σύγκρουση με την αστυνομία και ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής με μεταφορά από την Αθήνα 50 σκαπανέων, πραγματοποιήθηκαν συλλήψεις, εντάθηκε η τρομοκρατία αλλά το απεργιακό κίνημα δεν υποχώρησε και μετά από μία βδομάδα αγώνων κατάφερε να επιβάλει τα αιτήματά του.
Μόλις όμως οι εργάτες σταμάτησαν την απεργία κι επέστρεψαν στη δουλειά τους, οι εργοδότες «δεχθέντες κατ' εκλογήν τους αναγκαιούντας εργάτας, απέβαλλον τους λοιπούς. Ούτω μέγας αριθμός εργατών, μείνας άεργος, εξεπατρίσθη εις Κωστάντζαν, Οδησσόν, Χίον και Αλεξάνδρειαν». Παρά την κατάληξη που είχε το απεργιακό κίνημα της Σύρου το 1879, σε λίγο οι απεργίες θα κατέκλυζαν την Ελλάδα. 
Η εργατική τάξη έκανε τα πρώτα της βήματα στην ταξικη παλη!!!!!!!
Από 

Σάββατο 16 Ιουνίου 2018

Αυτός ο (Κος "Πήγασος") Διεκδικεί (και η δικαιοσύνη Τους,Επιβάλλει!!) να είναι στη ηγεσία του Εργατικού Κέντρου της Πάτρας






Ότι έσπειρε o Συνδικαλιστής του δαχτυλιδιού, θα ther(os)ίσει.. "Πήγασος Φορτούνα (εν κρανίο) Γκέιμινγκ Α.Ε (στις πλάτες των εργαζομένων)..!
Η συνέχεια επεται καυτή...
Μη ξεχάσουμε να σε ψηφίσουμε...
Όλοι στο ΕΚΠ της 7:30...
Το ξεβράκωμα άρχισε...




****

ΣΩΜΑΤΕΙΑ ΠΑΤΡΑΣ

Συγκεντρώσεις στο Εργατικό Κέντρο σήμερα και την Κυριακή: Η νοθεία και η απάτη δεν θα περάσουν

Φωτό αρχείου
Κάλεσμα σε όλους τους εργαζόμενους να περιφρουρήσουν τις αποφάσεις της Γενικής Συνέλευσης των αντιπροσώπων του Εργατικού Κέντρου Πάτρας, ώστε κανένας νόθος αντιπρόσωπος να μην πάρει μέρος στις αρχαιρεσίες που θα γίνουν την Κυριακή 17 Ιούνη, για την ανάδειξη του νέου Διοικητικού Συμβουλίου, της Ελεγκτικής Επιτροπής και των αντιπροσώπων στη ΓΣΕΕ, απευθύνουν Σωματεία της Πάτρας.
Καλούν σε μαζική συμμετοχή σε συγκεντρώσεις το Σάββατο 16 Ιούνη στις 8.00 μ.μ. και την Κυριακή 17 Ιούνη στις 9.00 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο, σε αγώνα και μάχη για την υπεράσπιση των συλλογικών τους αποφάσεων.
Αναφέρουν συγκεκριμένα:
«Καταγγέλλουμε την απαράδεκτη και άδικη απόφαση των δικαστηρίων, που αγνόησαν οφθαλμοφανή στοιχεία και έγγραφα για τις παρανομίες και νοθείες της ομάδας Νικολάου - Καραγεωργόπουλου στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας. Αγνόησαν προκλητικά την ομόφωνη απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των αντιπροσώπων, του ανώτερου οργάνου του Εργατικού Κέντρου, που δεν νομιμοποίησαν τους νόθους και πλαστούς αντιπροσώπους.
Καλούμε σε επαγρύπνηση και διαρκή δράση όλους τους εργαζόμενους, τα σωματεία, τον Πατραϊκό λαό. Για την υπεράσπιση των συλλογικών μας αποφάσεων. Η νοθεία και η απάτη δεν θα περάσουν!
Όλοι και όλες το Σάββατο 16 Ιούνη 8.00 μ.μ. και την Κυριακή 17 Ιούνη 9.00 π.μ. στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας.
Υπερασπιζόμαστε την απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των αντιπροσώπων του ΕΚΠ. Δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω! Κανένας νόθος δεν θα πάρει μέρος στις αρχαιρεσίες!
Έξω η νοθεία από τα Σωματεία και το Εργατικό Κέντρο Πάτρας!».
Οι Διοικήσεις των Σωματείων:
1. Συνδικάτο Οικοδόμων Πάτρας.
2. Συνδικάτο Ποτών - Τροφίμων Ν. Αχαΐας.
3. Συνδικάτο Μετάλλου Ν. Αχαΐας.
4. Συνδικάτο Τύπου - Χάρτου Ν. Αχαΐας.
5. Σύνδεσμος Σιδηροδρομικών Πελοποννήσου, Παράρτημα Ν. Αχαΐας.
6. Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού, Τουρισμού και Ξενοδοχείων Ν. Αχαΐας.
7. Συνδικάτο Φαρμακοϋπαλλήλων Ν. Αχαΐας.
8. Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων σε Εμπορικές Επιχειρήσεις και Επιχειρήσεις Παροχής Υπηρεσιών Ν. Αχαΐας.

Σάββατο 24 Μαρτίου 2018

«Πέταξαν και το τελευταίο φύλο συκής οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ στην ΓΣΕΕ»

«πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, αφού. Αποκαλύφθηκε ότι πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων όλοι μαζί σφιχταγκαλιασμένοι έχουν συμφωνήσει και προχωρούν στην υπογραφή της αθλιότητας των 586 ευρώ και των 511 για τους νέους κατά παραγγελία κυβέρνησης και εργοδοσίας».

ΤΟ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΕ ΤΗΣ ΓΣΕΕ:
«Πέταξαν και το τελευταίο φύλο συκής οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ στην ΓΣΕΕ», επισημαίνει το ΠΑΜΕ, καθώς όπως αναφέρει, στη σημερινή συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας οι ηγεσίες αυτών των παρατάξεων«πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, αφού. Αποκαλύφθηκε ότι πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων όλοι μαζί σφιχταγκαλιασμένοι έχουν συμφωνήσει και προχωρούν στην υπογραφή της αθλιότητας των 586 ευρώ και των 511 για τους νέους κατά παραγγελία κυβέρνησης και εργοδοσίας».
«Προχωρούν χωρίς να κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Ομολόγησαν ότι διαπραγματεύονται τέτοια σημαντικά ζητήματα που αφορούν στη ζωή της εργατικής τάξης σε δείπνα με τους εργοδότες. Ομολόγησαν ότι είναι στην αντίπερα όχθη με τους εργαζόμενους. Ομολόγησαν ότι ακόμα και τα 751 ευρώ που δήθεν ζητούσαν ήταν όπως είπαν για "τυπικούς λόγους". Κορόιδευαν δηλαδή ξεδιάντροπα την εργατική τάξη.
Συμφώνησαν επιπλέον πέρα από την φτωχοποίηση με τους άθλιους μισθούς στην διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης κάνοντας ένα βήμα παραπέρα. Στη δημιουργία Εθνικού Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης, δηλαδή ιδιωτικά ασφαλιστήρια. Οδηγώντας έτσι τους εργαζόμενους στα νύχια της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν. Καμιά ελπίδα από αυτές τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ.
Είναι ανάγκη να τους πετάξουν από το σβέρκο τους.
Η ελπίδα βρίσκεται στην οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στην μαζικοποίηση των συνδικάτων, στη συνέχιση της οργάνωσης της πάλης για τις συλλογικές συμβάσεις, όπως έκαναν και συνεχίζουν οι οικοδόμοι, οι μεταλλεργάτες, οι ηθοποιοί - μουσικοί με τα συνδικάτα τους.
Καλούμε τους εργαζόμενους να μπουν σε αυτή τη μάχη στηρίζοντας τους αγώνες στις 27 Μάρτη των συμβασιούχων στους ΟΤΑ για σταθερή και μόνιμη δουλειά, στις 29 Μάρτη την κινητοποίηση των εργαζομένων στο Φάρμακο, την απεργία των εργαζομένων στο Γάλα - Τρόφιμα - Ποτά στις 29 Μάρτη. Στις 30 Μάρτη του αγώνα των εκπαιδευτικών για μαζικούς διορισμούς και μόνιμους και σταθερή δουλειά. Στις 25 Απρίλη τον αγώνα των μεταλλεργατών με το Συνδικάτο τους για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, άλλους κλάδους και χώρους δουλειάς».
Η παρέμβαση της ΔΑΣ
Η παρέμβαση της η ΔΑΣ στην συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ στις 23 Μάρτη για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας 2018, έχει ως εξής:
«Από δημοσιεύματα και διαρροές πληροφορηθήκαμε ότι το προεδρείο της ΓΣΕΕ προχώρησε σε συμφωνία με τις εργοδοτικές ενώσεις για την ΕΓΣΣΕ και μάλιστα πραγματοποιώντας κρυφά συνάντηση μαζί τους. Προχωρήσατε στη συμφωνία χωρίς να κρατήσετε ούτε καν τους τύπους και τα προσχήματα.
Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη για το ΔΣ της ΓΣΕΕ, την ΕΕ. Επιδιώκουμε να αποκαλύψουμε την στάση σας, να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι, γιατί τελικά είναι σωστή η διαπίστωση ότι αποτελείτε μέρος του προβλήματος.
Χωρίς καμία ενημέρωση και συλλογική διαδικασία η πλειοψηφία, το προεδρείο συναντηθήκατε και συμφωνήσατε με τις εργοδοτικές οργανώσεις, για να επικυρώσετε εκ νέου το αίσχος των 586 και 511 ευρώ που έχει νομοθετηθεί από κυβέρνηση και εργοδότες.
Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προκειμένου όπως λέει να διατηρήσει το “θεσμό” της ΕΓΣΣΕ που δεν έχει απολύτως καμιά σχέση ούτε με σύμβαση ούτε με συλλογική, προσυπογράφει και συμφωνεί για άλλη μια φορά την πιο βάρβαρη αντεργατική νομοθεσία της κυβέρνησης, που τσακίζει τις συλλογικές συμβάσεις, τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Από ότι φαίνεται προχωράτε στην δημιουργία επαγγελματικού ταμείου ασφάλισης με τα γνωστά αποτελέσματα.
Το μέγεθος της υποκρισίας και της υπονόμευσης των συμβάσεων ξεπερνά αυτήν την περίοδο κάθε όριο. Δυο μήνες μετά τις αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου που προκειμένου να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων τάχα ενέκρινε ως διεκδικητικό πλαίσιο την επαναφορά της ΕΓΣΣΕ και των 751 ευρώ βασικό μισθό και που εσείς το κοινοποιήσατε με εξώδικο προς τις εργοδοτικές οργανώσεις, έρχεστε στο ίδιο τραπέζι με αυτούς που στείλατε εξώδικο και υπογράψατε κάτι άλλο από το εξώδικο που εσείς στείλατε!
Να θυμίσουμε ότι πριν 2 μήνες στο πλαίσιο των ίδιων αποφάσεων που εσείς πήρατε ανακοινώσατε και κάποιες κινητοποιήσεις κάπου και κάποτε, που ακόμα τις αναμένουμε!
Άρα ποιος ο λόγος του εξώδικου και των κινητοποιήσεων όταν έρχεστε και υπογράφετε στα κρυφά την καταδίκη των εργαζομένων σε άθλιους μισθούς και μεροκάματα;
Η αθλιότητα και η υποκρισία δεν μας προκαλούν έκπληξη καθώς πατούν πάνω στην πάγια και σταθερή γραμμή της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, που συνδιαμορφώνετε από κοινού με τα αφεντικά. “Ποιος εργοδότης θα δώσει σήμερα 751 ευρώ” είχε ρωτήσει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ στο πρόσφατο Γενικό Συμβούλιο. Πριν 3 χρόνια έλεγε πως η επαναφορά στα 751 θα προκαλέσει σοκ στην αγορά.
Άρα η διατήρηση αυτών των μισθών και αυτών των ορών συμβάσεων χωρίς διεκδικητικούς αγώνες είναι θέση της ΓΣΕΕ και κάθε άλλη λεκτική αναφορά είναι για να ξεγελά και να κοροϊδεύει. Με αυτήν την άθλια στάση σας, υπονομεύετε ανοιχτά και απροκάλυπτα τους εργατικούς αγώνες, την απεργιακή μάχη που δίνουν αυτό το διάστημα οι εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους.
Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυνάμεις που συνθέτετε την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και άλλες ομοσπονδίες, βάζετε εμπόδια στο εργατικό κίνημα και τους αγώνες του, προκειμένου να εξυπηρετήσετε τη στρατηγική της μεγαλοεργοδοσίας και την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, αφού συντάσσεστε ανοιχτά με τους συγκεκριμένους στόχους.
Είστε ταγμένοι στην υπόθεση του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Γι' αυτό κάνατε ανοιχτή απεργοσπασία τον Γενάρη όταν το ταξικό εργατικό κίνημα, έδινε την απεργιακή μάχη ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης να βάλει στο "γύψο" το δικαίωμα στην απεργία!
Δώσατε τα χέρια με τον ΣΕΒ για το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο, αφού πρώτα δήθεν “τσακωθήκατε” πως καλύτερα θα περπατήσει η καπιταλιστική οικονομία και το "Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο για μια Ελλάδα που θα χαρακτηρίζεται από κοινωνική συνοχή, βιώσιμη ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη".
Μεταξύ άλλων, οι βασικοί άξονες του “Εθνικού Αναπτυξιακού Σχεδίου”, όπως ήδη παρουσιάστηκαν από την ΟΚΕ, μιλούν για:
1.    “Οικονομικό περιβάλλον με δυνατότητα επικερδούς επιχειρηματικής δραστηριότητας”. Αυτά προϋποθέτουν να δυναμώσει η εκμετάλλευση, πλήρης ανατροπή της σταθερής δουλειάς, μεγαλύτερη ευελιξία.
2.    “Διαμόρφωση ενός σταθερού και αναπτυξιακού φορολογικού συστήματος”. Αυτό σημαίνει νέες φοροελαφρύνσεις στο μεγάλο, συνεχώς ζεστό χρήμα. Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα πλειστηριασμοί και νέα φοροληστεία.
3.    “Δημιουργία μιας εξωστρεφούς οικονομίας”. Που σημαίνει νέα πεδία κερδοφορίας.
4.    “Δημόσια διοίκηση σύγχρονη και αποδοτική”, στις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου.
Πρόκειται δηλαδή για σχέδιο του μεγάλου κεφαλαίου κάτω από το οποίο θέλετε να εντάξετε τους εργαζόμενους, για να δουλεύουν όπου, όσο, όπως και όταν θέλουν οι εργοδότες, δηλαδή να δουλεύουν σαν σκλάβοι για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.
Η δήλωση στο Γενικό Συμβούλιο από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, αλλά και τις ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ πως “η απεργία έφαγε τα ψωμιά της”, δηλαδή η άρνηση, η απαξίωση και το μουτζούρωμα της ως επιθετική μορφή πάλης και αγωνιστικής διεκδίκησης απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος τους, όχι μόνο φανέρωσε και απέδειξε όλη την προηγούμενη στάση των Δυνάμεων της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που λύσσαξαν κυριολεκτικά απέναντι σε κάθε πρόταση για απεργιακή απάντηση αλλά φαίνεται πως έχει και συνέχεια.
Και τα λέτε και τα κάνετε αυτά την ώρα που η κυβέρνηση ξηλώνει το απεργιακό δικαίωμα, χτυπάει τα συνδικάτα και βάζει πλώρη να τσακίσει την οργάνωση, την συλλογική πάλη των εργαζομένων, τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις.
Πλέον μέσω θεσμικών ομιλιών προχωράτε σε ένα ποιοτικό βήμα αφοπλισμού του κινήματος, της ταξικής πάλης, των διεκδικητικών αγώνων. Στο συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ η πλειοψηφία της ΓΣΣΕ δια του προέδρου της απευθυνόμενη στην εργοδοσία στο σύνολο της, μίλησε καθαρά και χωρίς αναστολές ως εκπρόσωπος της εργοδοσίας βάζοντας ρητορικά το ερώτημα: “Πότε μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Όταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης και υπερασπίζονται ελεύθερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ή όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση;”.
Υπερασπιστές της ταξικής ειρήνης και συνεργασίας, ομολογείτε σε κάθε ευκαιρία την προθυμία σας να βρίσκεστε ανά πάσα ώρα και στιγμή στη διάθεση της εργοδοσίας, προκειμένου να υπερασπιστείτε τα συμφέροντα της. Να οδηγείτε το εργατικό κίνημα να αγωνίζεται και να παλεύει κάτω από ξένες σημαίες. Ενοχοποιείτε τους ταξικούς αγώνες, τους θεωρείτε μέρος του προβλήματος, όταν χάρις σ’ αυτούς η εργατική τάξη κατάκτησε δικαιώματα. Κατά τα άλλα γιορτάζετε τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ.
Η δήλωση του προέδρου της ΓΣΕΕ πως τα συνδικάτα δεν μπορούν να αλλάξουν την ευρύτερη πολιτική, δεν γίνεται από την πλευρά της έντασης της πολίτικης πάλης και της πολιτικοποίησης των αγώνων αλλά για να καλλιεργήσετε την ηττοπάθεια, το ανώφελο του αγώνα, την ενσωμάτωση. Γι’ αυτό υπονομεύετε κάθε μορφή πάλης και οργάνωσης των εργατών, υιοθετείτε και εντάσσετε βασικούς όρους της στρατηγικής των μονοπωλίων στις διεκδικήσεις τους.
Η τοποθέτηση του προέδρου της ΓΣΕΕ, πως για την ΕΓΣΣΕ, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, αν δεν αρθεί το νομικό καθεστώς που την περιβάλλει, ήταν τροχιοδεικτική για τη νέα άθλια επικύρωση του αίσχους των 586 και 511 ευρώ. Είναι χαρακτηριστική όμως, καθώς εμφανίζει το δηλητήριο που έχουν περάσει στη συνείδηση της εργατικής τάξης, το συμβιβασμό, την ηττοπάθεια. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που αξιοποιούν τα παραπάνω χαρακτηριστικά που έχουν εμποτίσει χρόνια τώρα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, μεταθέτοντας τις ευθύνες στις μορφές πάλης, στα συνδικάτα, αναζητώντας το "νέο" που τάχα θα συγκινήσει τους εργαζόμενους.
Αν και μιλάτε για επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ όχι απλά δεν το πιστεύετε αλλά το υπονομεύετε ως αίτημα. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά λεκτικοί λεονταρισμοί για να κρύψετε τη γύμνια σας αλλά και την συνεπή στάση που έχετε πλάι στα αφεντικά, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Η συνέχεια της τοποθέτησης του προέδρου της ΓΣΕΕ στο Γενικό Συμβούλιο πως αν η κυβέρνηση “με ένα τέχνασμα έδινε τη δυνατότητα να προσδιορίζεται με σύμβαση ο κατώτερος μισθός”, δεν θα βρίσκαμε εργοδότη να δώσει 751 ευρώ και πως “δεν υπάρχουν οι κοινωνικές δυνατότητες και δυνάμεις για να πιέσουμε και να υπογράψουν”, αποδεικνύουν το παραπάνω.
Έχετε βάλει γερή πλάτη στα αφεντικά όλα αυτά τα χρόνια! Εμείς καλούμε τους εργαζομένους να σας δώσουν αυτό που αξίζετε, να σας απομονώσει σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο. Και γι αυτό θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Διότι οι μάχες που δίνονται αυτήν την περίοδο σε μια σειρά κλάδους για τις συλλογικές συμβάσεις, για αυξήσεις στους μισθούς, για διεκδίκηση καλύτερους όρους εργασίας, υπονομεύονται ανοιχτά με αυτή τη στάση και με αυτήν την υπογραφή από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.
Δίνετε σήμα στην εργοδοσία, της κλείνετε το μάτι, πως για οποιαδήποτε διεκδικητική πίεση κι αν ασκηθεί, εσείς θα βρίσκεστε από πίσω ως μοχλός αποσυμπίεσης των αγώνων.
Όλα αυτά την ώρα που είναι σε εξέλιξη απεργιακές κινητοποιήσεις των οικοδόμων, των τροφίμων, των ηθοποιών και μουσικών και κινητοποιήσεις άλλων κλάδων όπως στην παιδεία, στην υγεία, στους ΟΤΑ, για να τους υπονομεύσετε. Για όλους αυτούς τους αγώνες η ΓΣΕΕ δεν έχει βγάλει μια αράδα έστω και για τα προσχήματα και τους τύπους. Είναι προφανές και όχι πως ξαφνιάζει, πως αυτοί οι αγώνες σας ενοχλούν. Είναι κόντρα στη γραμμή σας. Είναι αγώνες που θίγουν τα συμφέροντα των εργοδοτικών ενώσεων, την κερδοφορία τους. Είναι αγώνες που έχουν διεκδικητικό πλαίσιο κόντρα στην ενσωμάτωση που υπερασπίζεστε. Είναι αγώνες με ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης που εσείς ως νέοι Λασκάρηδες θέλετε να καταργήσετε. Είναι αγώνες που στο πλαίσιό τους υπάρχουν και απεργιακές μάχες που εσείς δεν τις θέλετε.
Θα στηρίξουμε τις κινητοποιήσεις όλων των κλάδων όπως:
27 Μάρτη, των συμβασιούχων για σταθερή και μόνιμη δουλειά.
29 Μάρτη την κινητοποίηση της Ομοσπονδίας Φαρμάκου για την κλαδική σύμβαση.
29 Μάρτη, την απεργία των εργαζομένων στο γάλα, τρόφιμα, ποτά και τον σημαντικό αγώνα της Ομοσπονδίας.
30 Μάρτη των εργαζομένων στην παιδεία για μαζικούς διορισμούς για μόνιμη σταθερή δουλειά.
25 Απρίλη, τον αγώνα των μεταλλεργατών με το Συνδικάτο τους για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.
Τον αγώνα που συνεχίζουν οι οικοδόμοι, οι ηθοποιοί, οι μουσικοί και άλλοι κλάδοι και χώροι δουλειάς.
Εμείς σε αυτή τη ρότα θα συνεχίσουμε. Με τις δυνάμεις μας, θα κάνουμε τη νύχτα μέρα ώστε αυτοί οι αγώνες να γενικευτούν, να δυναμώσουν, να ασκήσουμε πιέσεις στην εργοδοσία, να αποσπάσουμε αυξήσεις με βάση τις ανάγκες της τάξης μας. Κόντρα στο περιβάλλον που από κοινού συνδιαμορφώνεται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση που στηρίζει μνημόνια και το σύστημα της εκμετάλλευσης, των επιχειρηματικών ομίλων και του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού».
το βρήκαμε και Εδώ

Πέμπτη 8 Μαρτίου 2018

--ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ--

___________Γεννήθηκα ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, 8 Μάρτη, το 1920,
το 1930, το 1950, το 2018 και θα αφήσω την τελευταία μου πνοή, σε μια μικρή γωνιά της γης, σε μια φτωχογειτονιά, όπως όλες οι γειτονιές του κόσμου όπου μένουν άνθρωποι της τάξης μου. Οι περισσότεροι, εργάτες δουλεύουν σε εργοστάσια της περιοχής απ΄τα χαράματα μέχρι τη δύση του ήλιου, σκυθρωποί και αμίλητοι.
Σήμερα είμαι μια γιαγιά 98 χρονών με παιδιά, εγγόνια, δισέγγονα και τρισέγγονα. Κάνοντας έναν απολογισμό για μένα και τα μέλη της οικογένειάς μου, απαριθμώ, όσα μπορώ να θυμηθώ, τα ονόματα των εργοστασίων και εταιρειών που δουλέψαμε, όπου γης.
Δούλεψα από οχτώ χρονών και σας δείχνω μια φωτογραφία μου που με βγάλανε σε ένα εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας.
Δουλέψαμε στις παρακάτω εταιρείες:
►Gucci brands ►Replay ►Lacoste ►Oneil ►Zara ►Sarah ►Chanel►Nautika ►Luxottica ►Versace ►Yves Saint Laurent ►Fiorucci►Cerruti►Prada ►Armani► ►Apple Bottom ►Clothing ►Adidas ►Calvin Klein ►Champion ►Columbia ►LEE ►Levi's ►Ellesse ►Christian Dior ►Gianfranco Ferre►Hugo Boss ►Pierre Cardin ►Puma ►Wrangler ►Helly Hansen ►Guess ►FILA ►Diesel ►Lucky Brand Jeans ►Fruit of the Loom ►Dolce & Gabbana ►Donna Karan ►Benetton ►Reebok ►Nike ►Marlboro ►Louis Vuitton ►Polo Ralph Lauren ..... και άλλες.

ΤΩΡΑ ΞΕΡΕΤΕ, όταν αγοράζετε ένα επώνυμο ρούχο και βλέπετε το φανταχτερό κόκκινο επάνω του, είναι από το αίμα, ανακατεμένο με ιδρώτα, το δικό μου, της οικογένειάς μου και των ανθρώπων της γειτονιάς μου, της δικής σας γειτονιάς, που δε διαφέρει σε τίποτα απ' όλες τις φτωχογειτονιές του κόσμου».
 ΑΛΛΑΞΤΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΤΟ ΕΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ.
Υ.Γ. Γράψανε κι ένα τραγούδι για μας.
ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ: 


*************************************

Έχουν περάσει 109* χρόνια από την ημέρα που 20.000 εργάτριες ξεχύθηκαν στους δρόμους της Νέας Υόρκης φωνάζοντας το σύνθημα «ΨΩΜΙ και ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ». 
Ήταν το σύνθημα που, μέσα σε δύο λέξεις, ζωγράφισε την εικόνα της σύγχρονης γυναίκας του 20ου αιώνα. «ΨΩΜΙ», δηλαδή δουλειά, περηφάνια, αξιοπρέπεια. 
«ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ», δηλαδή σεβασμός, συντροφικότητα, υποστήριξη στους πολλαπλούς ρόλους. Δύο λέξεις που ενώνουν, διαχρονικά, τους δύο πυλώνες της ύπαρξης κάθε ανθρώπου, τον κοινωνικό και τον προσωπικό.
Επέτειος της μεγάλης απεργίας των γυναικών της 8ης Μαρτίου και αρχίζει, ξανά, η συστηματική προσπάθεια απονεύρωσής της μνήμης από κάθε πολιτικό και κοινωνικό συμφραζόμενο. 
Η επέτειος της απεργίας μετατρέπεται σε χαρωπή γιορτή. 
Το ιστορικό πλαίσιο που συγκροτείται από το εργατικό κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα αντικαθίσταται από την α-πολίτικη στάση διεθνών φορέων. 
Συγχρόνως, η φιγούρα της γυναίκας εργάτριας που διεκδικεί μαχητικά τη βελτίωση των συνθηκών της ζωής της, αντικαθίσταται από την γυαλιστερή, αιωνίως νεαρά καλλονή που ευελπιστεί να της χαρίσουν ένα τριαντάφυλλο. 
Από το μεγάλο σύνθημα αφαιρείται η λέξη «ΨΩΜΙ», με αποτέλεσμα η επέτειος μνήμης της γυναίκας που αγωνίστηκε, που τιμωρήθηκε, που διώχθηκε να διολισθαίνει, σταδιακά, σε μια γιορτή με επίκεντρο το φύλο. 
Είναι απορίας άξιο, αν υπάρχει κάποιος λόγος για να γιορτάζουμε κάτι τέτοιο. 
Η στρέβλωση της επετείου, από εργατικό αγώνα με επίκεντρο της εργάτριες των εργοστασίων ιματισμού, σε φιέστα θεμελιωμένη σε μια φυσική ιδιότητα – δηλαδή το ότι γεννηθήκαμε γυναίκες- μας καθιστά κοινωνικά και πολιτικά ουδέτερες. 
Είναι μια στάση που υπονομεύει την ουσία αυτής της επετείου, μια ουσία που εντοπίζεται στην πολιτική και κοινωνική θέση των γυναικών στον κόσμο. 
Στην πραγματικότητα, την 8η Μαρτίου δεν γιορτάζουν όλες οι γυναίκες, παρά μόνο όσες τιμούν εκείνες που όρθωσαν πολιτικό και κοινωνικό ανάστημα.
Η ιστορία των αγώνων των εργατριών ξεκινά στα μέσα του 19ου αιώνα, την εποχή που στις ανατολικές ακτές των Ηνωμένων Πολιτειών ξεβράζονται οι καραβιές των μεταναστών της Γηραιάς Ηπείρου, ψάχνοντας για ένα καλύτερο μέλλον. 
Ανάμεσά τους άνδρες, γυναίκες και παιδιά, όλοι χρήσιμοι στην εντατικοποίηση της παραγωγής που απαιτούν οι νέες τεχνολογίες και η ραγδαία εκβιομηχάνιση. Η Νέα Υόρκη, η εμπορική πύλη των ΗΠΑ, σφύζει από κόσμο. Στο λιμάνι της μεταφέρονται τόσο οι πρώτες ύλες όσο και τα μεταποιημένα προϊόντα που παράγονται στα σύγχρονα εργοστάσια. Η κλωστοϋφαντουργία αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους πυλώνες της βιομηχανίας. Η πλειοψηφία των γυναικών και των παιδιών δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε συνθήκες που απειλούν την υγεία και τη ζωή τους. Η δυσκολίες αθροίζονται, το καλύτερο αύριο που ονειρεύονταν οι μετανάστες πνίγεται στα γρανάζια των μηχανών, ενώ οι εργάτες – άντρες, γυναίκες και παιδιά – αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμα μεγέθη στην παραγωγική διαδικασία. 
Μέχρι που φτάνει η 8η Μαρτίου του 1857. Οι γυναίκες δεν θέλουν να υπομείνουν άλλο. Απεργούν και διαδηλώνουν, όμως βρίσκονται αντιμέτωπες με την αστυνομική βία. Η κινητοποίησή τους καταστέλλεται γρήγορα, αλλά ο παλμός τους έχει αλλάξει ρυθμό. 
Δύο χρόνια μετά οργανώνουν το πρώτο δικό τους εργατικό σωματείο. Από τότε οι αγώνες τους είναι συχνοί. Από τότε η πολιτεία καταλαβαίνει ότι οι γυναίκες εργάτριες έχουν ισχύ.
Μισό αιώνα αργότερα, στις 8 Μαρτίου 1908 κατεβαίνουν ξανά στους δρόμους. 
Αυτή τη φορά είναι οι κόρες τους, είναι οι εγγονές τους, είναι οι καινούριες φουρνιές που ταΐζουν με ανθρώπους την οικονομική ανάπτυξη. Στους δρόμους της Νέας Υόρκης ξεχύνονται 20.000 κορίτσια, τα περισσότερα είναι μικρότερα από είκοσι χρονών. 
Διαδηλώνουν, απεργούν, απαιτούν και καταφέρνουν πολλά. 
Η απεργία τους διαρκεί 13 εβδομάδες αλλά οι κινητοποιήσεις τους είναι συνεχείς και καταλήγουν σε καθολικές υπογραφές συλλογικών συμβάσεων. Λίγο αργότερα η Κλάρα Τσέτκιν προτείνει στη Συνδιάσκεψη Σοσιαλιστριών Γυναικών, στην Κοπεγχάγη να τιμηθούν οι ιστορικές διαδηλώσεις των αμερικανίδων εργατριών κατοχυρώνοντας την 8η Μαρτίου ως ημέρα τιμής για εκείνες.
Εκείνες οι εργάτριες διεκδίκησαν ίσες αμοιβές για ίση εργασία με τους συναδέλφους τους, διεκδίκησαν δικαίωμα ψήφου, διεκδίκησαν τη μείωση των ωρών εργασίας με στόχο να δουλεύουν 10 ώρες την ημέρα. 
Οι γυναίκες εκείνες προστάτευσαν, μέσα από τη δική τους κινητοποίηση, τα παιδιά ολόκληρης της κοινωνίας απαιτώντας την κατάργηση της παιδικής εργασίας στα εργοστάσια και στις βαριές χειρονακτικές δουλειές. Οι γυναίκες εκείνες υπερασπίστηκαν ως μητέρες, ως σύντροφοι, ως εργάτριες το σύνολο της κοινωνίας τους απαιτώντας δικαιοσύνη και ειρήνη. 
Έναν αιώνα μετά από εκείνες τις κινητοποιήσεις, οι γυναίκες στον δυτικό, κόσμο αμείβονται με 41% λιγότερα χρήματα σε σχέση με τους άνδρες, συχνά εργάζονται περισσότερο από 12 ώρες την ημέρα, ενώ οι συλλογικές συβάσεις καταργούνται, είτε επισήμως είτε στην πράξη. 
Συγχρόνως, οι γυναίκες εμφανίζουν χαμηλά ποσοστά επαγγελματικής εξέλιξης στα ανώτερα διοικητικά κλιμάκια, πράγμα που σημαίνει ότι καθηλώνονται στα κατώτερα χαμηλόμισθα επίπεδα εργασίας. Ιδιαίτερα στη χώρα μας, όπου τα τελευταία χρόνια οι χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι υφίστανται διαδοχικές οικονομικές αφαιμάξεις, η πλειοψηφία των εργαζόμενων γυναικών έρχεται αντιμέτωπη με τις πιο σκληρές πτυχές της κατάρρευσης κάθε μέτρου πρόνοιας και εργατικής νομοθεσίας. Επιπλέον, σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία του ΟΑΕΔ, τον Ιανουάριο του 2017, το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων της χώρας μας ήταν 928.962 άνθρωποι. Απ’ αυτούς οι 572.859 ήταν γυναίκες. Δηλαδή, μεταξύ των εγγεγραμμένων ανέργων, που είναι πολύ λιγότεροι από τους πραγματικά ανέργους, το 61,7% είναι γυναίκες. Από αυτές τις γυναίκες, σχεδόν οι μισές είναι μακροχρόνια άνεργες.
Ο πολιτικός χαρακτήρας της μέρας, όσο και αν αφιερώνεται στις γυναίκες, μας ενώνει όλους στη βάση της κοινωνίας που υπερασπίζεται τις αρχές της κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας, των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων. 
Στο κάτω-κάτω της γραφής, μας ενώνει η ανάγκη της υπεράσπισης της ύπαρξής μας. 
Παραμονές της φετινής επετείου, ευρωβουλευτής της Πολωνίας τοποθετήθηκε από το βήμα του Κοινοβουλίου υπέρ της πνευματικής κατωτερότητας των γυναικών, ανοίγοντας το δρόμο του Καιάδα, τόσο στις ίδιες, όσο και σ’ εκείνους που γεννήθηκαν με κάποια σωματική ή πνευματική ιδιαιτερότητα. 
Ο ίδιος άνθρωπος υποστήριξε, στο παρελθόν, την κατάργηση της τηλεοπτικής αναμετάδοσης των παρά-ολυμπιακών αγώνων, διότι θεώρησε ότι οι άνθρωποι με αναπηρίες δεν είναι θέαμα κατάλληλο για τους αρτιμελείς. Δεν θα ήταν μεγάλο λογικό άλμα να υποθέσει κανείς, ότι εάν του δοθεί η δυνατότητα, θα φροντίσει να τους εξαφανίσει εντελώς από το κοινωνικό τοπίο και όχι μόνο από τις τηλεοράσεις.
Εξάλλου, όταν αρχίζουν οι άνθρωποι να διακρίνονται νομικά με βάση τα φυσικά τους χαρακτηριστικά, είναι πολύ εύκολο να προχωρήσουν και σε περαιτέρω διακρίσεις. Με βάση αυτή την ιδεολογία του συγκεκριμένου ευρωβουλευτή, ο οποίος -ειρήσθω εν παρόδω- υποστήριζε με φανατισμό το οικονομικό μοντέλο του θατσερικού νεοφιλελευθερισμού, δεν θα πρέπει να μας ξαφνιάσει αν επικαλεστεί ότι η ευφυΐα δεν σχετίζεται μόνο με το φύλο, αλλά σχετίζεται και με τη φυλή. 
Επίσης, είναι η ίδια ιδεολογία που, αντιστοιχίζοντας τις ανθρώπινες ικανότητες με τις φυσικές ιδιότητες, τοποθετεί τους ανθρώπους σε συγκεκριμένες θέσεις, κοινωνικά και επαγγελματικά. 
Αυτό γενικεύεται και σε επίπεδο ολόκληρων λαών, αφού είναι ο ίδιος άνθρωπος με τη συγκεκριμένη ιδεολογία, που είχε υποστηρίξει ότι η Ελλάδα χρειάζεται έναν δικτάτορα σαν τον Πινοσέτ. 
Είναι η ίδια ιδεολογία που οδήγησε τους Αθίγγανους, τους Εβραίους, τους μελαμψούς, τις γυναίκες και τα παιδιά στα στρατόπεδα εργασίας και εξόντωσης των Ναζί. Είναι η ίδια ιδεολογία που θεριεύει όταν εμείς οι γυναίκες αποδεχόμαστε την εξουδετέρωση της κοινωνικής και πολιτικής μας διάστασης.
Το ζήτημα υπερβαίνει στις προσωπικές απόψεις του καθενός, ακόμα και αν αυτός είναι ευρωβουλευτής. Το ζήτημα είναι η νομιμοποίηση που παρέχεται σε αυτές τις απόψεις μέσα από τους δομημένους ευρωπαϊκούς θεσμούς, που τις εισαγάγουν στη σφαίρα της πραγματικής πολιτικής μας ζωής. 
Η εφαρμογή αυτής της ιδεολογίας στην πραγματική μας ζωή, διευκολύνεται όταν επιτρέπουμε τη στρέβλωση της ιστορίας της επετείου μας. 
Αφήνοντας τέτοια περιθώρια, επιτρέπουμε να στρεβλώσουν και άλλες πτυχές της Ιστορίας, οι οποίες εκφράζονται πολιτικά και επιτίθενται σε ό,τι εμείς, οι γυναίκες, αγαπάμε και υπηρετούμε.
Μέσα στα γυναικεία χέρια, φωλιάζουν όλες οι φωνές των γυναικών, όλων των χρωμάτων, όλων των θρησκειών, όλων των αιώνων. 
Μέσα σ’ αυτά τα χέρια αποκοιμιόνται τα βρέφη. Μέσα στα μαλλιά της γυναίκας κρύβονται οι μυρωδιές του σπιτιού. Πάνω στη φούστα της γαντζώνονται τα παιδιά για να μη χάσουν το δρόμο. 
Μπροστά σε γυναικείες μορφές στέκονται, εδώ και αιώνες, οι πιστοί για να προσευχηθούν. Άλλοτε γονάτιζαν μπροστά στην ξέστηθη θεά της καρποφόρας άνοιξης. Άλλοτε της φορούσαν μαντήλι και την έκαναν Αγία. Αλλού έγινε άγαλμα και αλλού πίνακας ζωγραφικής που μαρτυρούσε τα πάθη των λαών, τις οδύνες των ανθρώπων, τις αγωνίες και τις ελπίδες τους. Άλλοτε ενέπνευσε μεγάλους κοινωνικούς αγώνες και απεικονίστηκε ως Μασσαλιώτιδα, ενώ άλλοτε φωτογραφήθηκε με το όπλο στο χέρι να υπερασπίζεται τα ιερά της. 
Όπως και αν έχει αποτυπωθεί μέσα στους αιώνες, η γυναίκα δεν έπαψε ποτέ να είναι σύμβολο αγώνα, καθημερινής προσπάθειας και ανθρωπιάς. 
Αυτή η γυναίκα τιμάται κάθε χρόνο, στις 8 Μαρτίου.

* 8 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017
ΨΩΜΙ και ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ – Η γυναίκα δεν έπαψε ποτέ να είναι σύμβολο αγώνα

Παρασκευή 2 Μαρτίου 2018

Προς τα -«αριστερά» και δεξιά πολιτικά τσιράκια του «έθνους»





Τέτοιες μέρες, πριν από 170 χρόνια, τέλη Φλεβάρη του 1848, κυκλοφορούσε ένα έργο εμβληματικό. ‘Ενα βιβλίο από εκείνα που «σημάδεψαν τον κόσμο»: Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
Δυστυχώς η γενιά μας και οι γενιές που θα έρθουν έχουν την «ευκαιρία» να αντιληφθούν και να αποκωδικοποιήσουν την πυκνότητα των μηνυμάτων εκείνου του έργου με περισσότερα εργαλεία: 
Με τα εργαλεία της ίδιας της κοινωνικής εξαθλίωσης που επιφέρει η κρίση και η χρεοκοπία του καπιταλισμού.
Ας έρθουμε τώρα στην Ελλάδα του 2018.ή  καλύτερα στην Ελλάδα των Μνημονίων.
Δεν υπάρχει δήλωση, διάγγελμα, συνέντευξη «αριστερού» κυβερνητικού ή δεξιού πολιτικού παράγοντα, 
δεν υπάρχει δημόσια εμφάνιση εκπροσώπου του ΣΕΒ, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών, των εργολάβων, 
δεν υπάρχει τηλεοπτική παράσταση ή άρθρο από κάποιο παπαγαλάκι και «δημοσιογραφικό» βαποράκι όλων των προηγούμενων αποχρώσεων εδώ και οχτώ χρόνια που
 – είτε μιλάμε για τη Novartis, είτε για τις λίστες, είτε για τα υπουργικά επιδόματα ενοικίων, είτε για τα Ιμια και τη Μακεδονία – 
που να μην περιέχει όλες μαζί ή κάποια από τις λέξεις «Πατρίδα», «Έθνος», «Έλληνες», «Ελλάδα». 

Το μήνυμά τους είναι σαφές:
Όσα κάνουν, τα κάνουν για την «πατρίδα».
Όσα αποφασίζουν, από χαράτσια και ΕΝΦΙΑ μέχρι Υπερταμείο και 99ετές ξεπούλημα, τα κάνουν για το «έθνος».
Οι «αξιολογήσεις», οι ανακεφαλαιοποιήσεις τραπεζιτών, οι μειώσεις των συντάξεων, οι κωλοτούμπες στο ΝΑΤΟ και τον Αμερικανό πρέσβυ, είτε με ΣΥΡΙΖΑ είτε με ΝΔ, γίνονται για το καλό της «Ελλάδας».
Οι μειώσεις μισθών και τα εργασιακά απαρτχάιντ, οι πλειστηριασμοί και οι ευρωενωσιακές εξυπηρετήσεις του Λάτση στο Ελληνικό, γίνονται από αγάπη για τους «Έλληνες».
Παρεμπιπτόντως, όχι μόνο εκτός, αλλά και εντός των συνόρων, δε θα βρεις κανέναν από δαύτους να διαφωνεί ότι… «Είμαστε όλοι Έλληνες».

Από τα πιο ενδιαφέροντα στοιχεία, που συνθέτουν την εν λόγω κομπανία, είναι ότι στην πρώτη σειρά τούτης της «πατριωτικής» πασαρέλας, πέραν του εθνικιστικού εσμού που την απαρτίζει, έχουν πιάσει στασίδι και οι άλλοι. 
Αυτοί που μέχρι πρότινος έβγαζαν αφρούς στο άκουσμα «παρωχημένων» εννοιών όπως «πατρίδα» κ.ο.κ.
Ο κοσμοπολιτισμός τους, βλέπετε, και η «παγκοσμιοποίησή τους» δεν άντεχαν τέτοιες αναφορές… 
Τώρα, αυτού του τύπου οι «διεθνιστές», που πατρίδα τους έχουν τις «αγορές», τις «Γουόλ Στριτ», τις ανά τις ηπείρους στέπες της εργασιακής εκμετάλλευσης όπου εξάγουν τα κεφάλαιά τους, τις θάλασσες της απεραντοσύνης με τις παναμέζικες σημαίες στα πλοία τους, το έχουν γυρίσει το φύλλο:
Εδώ και καιρό επιδίδονται στην… πατριδογνωσία, στην… εθνολαγνεία και επιδεικνύουν με καμάρι την… ελληνικότητά τους. Ακόμα κι όταν αυτή έχει σαν έμβλημα τον «αγγελικό» Τραμπ και την «αναβάθμιση» της Ελλάδας σε γεωπολιτικό «μεντεσέ» – κατά την ορολογία του Αμερικανού πρέσβη – της ευρωατλαντικής συμμαχίας. 
Γιατί άραγε;…
Κατ’ αρχάς, θα προτείναμε και στον τελευταίο Έλληνα της δουλειάς και του μόχθου, και στον τελευταίο Έλληνα του γλίσχρου μεροκάματου και της ανεργίας να κάνει μια σύγκριση:
Να συγκρίνει 
την… ελληνικότητα τη δική του 
με την ελληνικότητα των Ελλήνων μεγαλοκαταθετών της Ελβετίας, των panama papers και των paradise papers.
Πιστεύει ότι αυτές οι «ελληνικότητες» έχουν κάτι κοινό μεταξύ τους;…
Επομένως, ναι μεν «είμαστε όλοι Ελληνες», αλλά βασικότερο από αυτό είναι ότι υπάρχει «Έλληνας» κι «Έλληνας».
Όπως, αντιστοίχως, υπάρχει «Γερμανός» και «Γερμανός» (άλλος Γερμανός αυτός που συνωστίζεται στο 16% των απόκληρων της Γερμανίας κι άλλος Γερμανός αυτός που διοικεί τη «Ζήμενς»)…

Όπως, αντιστοίχως, υπάρχει «Αμερικανός» κι «Αμερικανός» (άλλος Αμερικανός αυτός που συνωστίζεται στις ουρές των 50 εκατομμυρίων κατοίκων των ΗΠΑ που ζουν με συσσίτια κι άλλος Αμερικανός ο κατέχων την «Γκόλντμαν Σακς»)…

Με άλλα λόγια, η πείνα, η φτώχεια και η ανασφάλεια έχουν τόση εθνικότητα, όση ακριβώς εθνικότητα έχει κι ο πλούτος που παράγεται πάνω στην αντίθεση κεφάλαιο – εργασία και υπεξαιρείται από την ανά τη Γη πλουτοκρατία.

Ως εκ τούτου, και για να πάμε στο δεύτερο ζήτημα, στο ζήτημα του «έθνους», είναι φανερό πως είτε μιλάμε για την Ελλάδα, είτε για τη Γερμανία, είτε για την Ταγκανίκα, το κάθε έθνος περιλαμβάνει στο εσωτερικό του

δύο έθνη:
Το ένα «έθνος» είναι μια κάστα βιομηχάνων, τραπεζιτών, εφοπλιστών και των κάθε λογής άπληστων της τάξης των καπιταλιστών, που βαφτίζει το στυγνό, το στενό, το ιδιοτελές, το βουλιμικό, το αποκρουστικό και απάνθρωπο ταξικό του συμφέρον σαν «συμφέρον όλου του Έθνους»!
Αλλά αυτό το «εθνικό συμφέρον» για το οποίο μιλούν δεν είναι παρά η επιβολή και αναπαραγωγή ενός αναίσχυντου κοινωνικού απαρτχάιντ, πίσω από το οποίο εννοείται ένα και μόνο συμφέρον:
Το συμφέρον ενός «έθνους» που το απαρτίζει μια οικτρή μειοψηφία, η οποία στέκεται πάνω από χώρες και από πατρίδες.
Πρόκειται, δηλαδή, για το συμφέρον του «έθνους» των Ελλήνων εκμεταλλευτών, που έχουν συστήσει μια διαρκή «Ιερή Συμμαχία» με τα αντίστοιχα «έθνη» των Γερμανών, Άγγλων, Γάλλων και Πορτογάλων κεφαλαιούχων.
Αυτή η «Ιερή Συμμαχία» συνιστά το ένα «έθνος» ανά τις χώρες του πλανήτη και στον πλανήτη ολόκληρο και όσο αδυσώπητοι κι αν είναι οι εσωτερικοί του ανταγωνισμοί, τόσο ενωμένο και ανελέητο στρέφεται εναντίον του άλλου «έθνους»: 
Του «έθνους» που επίσης απλώνεται ανά τις χώρες του πλανήτη και στον πλανήτη ολόκληρο, το «έθνος» των προλετάριων.
Η καπιταλιστική κοινωνία, λοιπόν, κάθε ταξική κοινωνία, είναι συγκροτημένη με τρόπο που χωρίζει την Ελλάδα σε «δύο Ελλάδες»,
 τη Γερμανία σε «δύο Γερμανίες», την Αμερική σε «δύο Αμερικές» και διαπερνιέται από την ανειρήνευτη αντίθεση ανάμεσα στα δύο αυτά «έθνη» που απαρτίζουν τις «δύο Ελλάδες», τις «δύο Γερμανίες», τις «δύο Αμερικές»:
Από τη μια, το «έθνος» των αστών κι από την άλλη το «έθνος» των εργατών.
Καμία κοινότητα συμφερόντων δεν υπάρχει, και δε θα υπάρξει ποτέ, ανάμεσα σε αυτά τα δύο «έθνη». 
Καμία «εθνική συναίνεση», όπως την ευαγγελίζεται – πάντα – το «έθνος» των καταπιεστών δεν ωφέλησε ποτέ και πουθενά το «έθνος» των καταπιεσμένων.
Να, επομένως, γιατί ο «πατριωτισμός» των αστών (που κλέβουν όλα τα γεννήματα) δεν έχει καμία σχέση με τον πατριωτισμό των εργατών, αφού στην περίπτωση των εργατών
πατριωτισμός είναι το δικαίωμα στη δουλειά και όχι το δικαίωμα στην απόλυση
πατριωτισμός είναι η ικανοποίηση όλων των ανθρώπινων αναγκών και όχι η εκμετάλλευση της ανθρώπινης ανάγκης,
πατριωτισμός είναι μια κοινωνία σε μια πατρίδα που θα έχει απ’ όλα για όλους και όχι μια πατρίδα που θα έχει απ’ όλα για τους λίγους, τους κηφήνες και τους σφετεριστές του μόχθου των πολλών,
πατριωτισμός είναι η ειρήνη μεταξύ των λαών και όχι η αιματοχυσία των λαών στους πολέμους των ιμπεριαλιστών.
Να, λοιπόν, με ποια έννοια, σε όσους απειλούν ή παραμυθιάζουν το λαό με τα πατριδοκάπηλα κηρύγματα, η απάντηση (για να γυρίσουμε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο) είναι ότι
«οι εργάτες δεν έχουν πατρίδα».
Να, επομένως, γιατί από τους εργάτες (όπως διαβάζουμε στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο)
«δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που δεν έχουν».
Γιατί, πολύ απλά, δεν μπορείς να τους πάρεις αυτό που ήδη τους το έχουν στερήσει 
οι απάτριδες «πατριώτες» εκμεταλλευτές τους.
Να γιατί ο πατριωτισμός του λαού, ο αξεδιάλυτα δεμένος με την ταξική και κοινωνική του απελευθέρωση, είναι άλλος και άλλος ο «πατριωτισμός» των εκμεταλλευτών του
«μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε εθνική τάξη (σ.σ.: στην αγγλική έκδοση του 1888 στο σημείο αυτό γράφει: «να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους»), να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καμιά περίπτωση με την έννοια της αστικής τάξης».1
Να, τελικά, γιατί η «σωτηρία της πατρίδας» όπως αρέσκονται να λένε όσοι καταστρέφουν την πατρίδα, περνάει μέσα από την πάλη των προλετάριων. 
Των μόνων που έχουν πατρίδα, (όπως σωστά το είχε διατυπώσει ο Διονύσης Χαριτόπουλος στο άρθρο του «Μόνο οι προλετάριοι έχουν πατρίδα». Εφημερίδα των Συντακτών, 23/7/2016). 
Αυτών που ούτε τα «πεζούλια» τους, ούτε τα «καλύβια» τους μπορούν να τα πάνε στην Ελβετία, όπως έλεγε ο Άρης.
Και να γιατί στο πλαίσιο του γνήσιου πατριωτισμού
«η πάλη του προλεταριάτου ενάντια στην αστική τάξη, αν όχι στο περιεχόμενο, στη μορφή, είναι στην αρχή εθνική. Φυσικά το προλεταριάτο κάθε χώρας πρέπει να ξεμπερδέψει, πριν απ’ όλα με τη δική του αστική τάξη».2
Κι επειδή η Ιστορία ως προϊόν της πάλης των τάξεων 
– όπως μας δίδαξε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο– είναι αμείλικτη, ειδικά σε συνθήκες αναβίωσης του Μεσοπολέμου, ας το θυμόμαστε:
Όποτε η κοινωνία τράβηξε στο δρόμο που υπαγόρευσε ο αστικός «πατριωτισμός», αυτός στον οποίο ομνύουν τα «αριστερά» και δεξιά πολιτικά τσιράκια του «έθνους» των αστών, το αποτέλεσμα ήταν πισωγύρισμα και ανθρωπιστική καταστροφή. Σαν αυτή που βιώνει σήμερα η Ελλάδα.
1. «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», Κ. Μαρξ – Φρ. Ενγκελς, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 44.

2. Ο.π., σελ. 34.

Προλετάριοι, οι μόνοι που έχουν πατρίδα – 170 χρόνια από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο
Πηγή: enikos.gr