ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ ΠΑΛΕΥΟΥΝΕ και ΤΡΑΓΟΥΔΑΝΕ: 27ο ΑΝΤΙΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΔΙΗΜΕΡΟ ΤΗΣ ΚΝΕ

«Έλα μαζί μας στον αγώνα ενάντια στο σύστημα που γεννά φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά!»

 Παιδική κατασκήνωση για έκτη συνεχή χρονιά πραγματοποιείται φέτος στο πλαίσιο του 27ου Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου της ΚΝΕ που θα διατρανώσει το μήνυμά του στην Πάτρα, όπου θα διεξαχθεί στις 6, 7 και 8 Ιούλη, με σύνθημα «Έλα μαζί μας στον αγώνα ενάντια στο σύστημα που γεννά φτώχεια, πολέμους, προσφυγιά!».

--Έφτασαν οι πρώτοι μικροί κατασκηνωτές στον Αλισσό στην ΠΑΤΡΑ - Ξεκίνησε η λειτουργία της παιδικής κατασκήνωσης 

«Στα γεμάτα» ξεκίνησε τη λειτουργία της η παιδική κατασκήνωση στο πλαίσιο του 27ου Αντιιμπεριαλιστικού Διημέρου της ΚΝΕ, καθώς οι μικροί κατασκηνωτές από Αττική, νησιά του Αιγαίου, Κρήτη, Πελοπόννησο και Δυτική Ελλάδα έχουν ήδη φτάσει στον Αλισσό. 

Το απόγευμα αναμένονται και τα παιδιά από την υπόλοιπη Ελλάδα που ταξιδεύουν προς την Πάτρα. Ήδη, οι μικροί κατασκηνωτές, παιδιά των τελευταίων τάξεων του Δημοτικού και του Γυμνασίου, έχουν τακτοποιηθεί στις σκηνές τους, γνωρίζονται μεταξύ τους, διαλέγουν ονόματα για τις ομάδες τους και πριν από λίγη ώρα ετοιμάζονταν να φάνε το μεσημεριανό τους.

Στη συνέχεια θα απολαύσουν χαλάρωση και κεφάτες δραστηριότητες, γνωρίζοντας ένα καινούργιο όμορφο μέρος δίπλα στη θάλασσα. Επίσης, οι μικροί κατασκηνωτές θα συμμετάσχουν στην κεντρική συγκέντρωση του Διημέρου, αύριο στην Πάτρα, και θα αναχωρήσουν για τις περιοχές τους μαζί με τους υπόλοιπους κατασκηνωτές το μεσημέρι της Κυριακής.

Αναλυτικά, το πρόγραμμα της παιδικής κατασκήνωσης: 

Για φέτος, η παιδική κατασκήνωση ξεκινάει νωρίτερα, μετά και από απαίτηση και των ίδιων των παιδιών που συμμετείχαν σε προηγούμενα Διήμερα. 

Η κατασκήνωση ως τρόπος καλοκαιρινών διακοπών, οργανωμένης δραστηριότητας στη φύση είναι πολύ ευεργετικός ειδικά για μικρότερες ηλικίες, ακριβώς γιατί έρχεσαι πολύ κοντά στην ίδια τη φύση, γνωρίζεις καινούργια μέρη και φυσικά τοπία.

Τα πέντε τελευταία χρόνια, στα Διήμερα η ΚΝΕ έχει επισκεφτεί πέντε διαφορετικά μέρη σε όλη την Ελλάδα (Στόμιο, Ναύπλιο, Σούδα, Βίτσι, Γιάννενα). Είναι μια καλή ευκαιρία, ειδικά για παιδιά λαϊκών οικογενειών που δυσκολεύονται πολλές φορές να κάνουν διακοπές, πόσο μάλλον και σε διαφορετικά μέρη κάθε χρόνο.

Πέμπτη 5 Ιούλη

Πρωί: Αφίξεις από τις περιοχές - τακτοποίηση στο χώρο.

Μεσημέρι: Μεσημεριανό φαγητό.

Απόγευμα: Μπάνιο στη θάλασσα και παιχνίδια παραλίας.

Βράδυ: Πάρτι και παρατήρηση έναστρου ουρανού - βραδινό φαγητό.

Παρασκευή 6 Ιούλη

Πρωί: Πρωινό ξύπνημα - καθαριότητα - πρωινό.

Επίσκεψη στο παραδοσιακό οινοποιείο «Achaia Clauss».

Δεκατιανό - μπάνιο στη θάλασσα και παιχνίδια παραλίας.

Μεσημέρι: Μεσημεριανό φαγητό.

Απόγευμα: Συμμετοχή στην αντιιμπεριαλιστική πορεία και συγκέντρωση στην Πάτρα.

Βράδυ: Προβολή ταινίας και συναυλία - βραδινό φαγητό.

Σάββατο 7 Ιούλη

Πρωί: Πρωινό ξύπνημα - καθαριότητα - πρωινό.

Μπάνιο στη θάλασσα και παιχνίδια παραλίας - δεκατιανό.

Μεσημέρι: Μεσημεριανό φαγητό.

Απόγευμα: Θεατρική παράσταση «Κοντά στις ράγες» από την ομάδα «Κόκκινα αλεξίπτωτα».

Βράδυ: Γλέντι στο χώρο της κατασκήνωσης - βραδινό φαγητό.

Κυριακή 8 Ιούλη

Πρωί: Πρωινό ξύπνημα - καθαριότητα - πρωινό.

Ομαδικό αντιπολεμικό δρώμενο - φωτογραφίες.

Μεσημέρι: Μεσημεριανό φαγητό - αναχώρηση.

Τα παιδιά πρέπει να έχουν μαζί τους: Υπνόσακο, σεντόνι, φακό, αντηλιακό, αντικουνουπικό, είδη προσωπικής υγιεινής (οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα, πετσέτα, σαμπουάν κ.τλ.), είδη θαλάσσης (μαγιό, πετσέτα, σαγιονάρες), ανοιχτόχρωμα / ελαφριά ρούχα, καπέλο, ζακέτα, αθλητικά παπούτσια, λίγα χρήματα και φάρμακα εφόσον ακολουθούν κάποια φαρμακευτική αγωγή.

https://www.902.gr/…/eftasan-oi-mikroi-kataskinotes-ston-al…

ρε Δήμητρα: Το φαντάζεσαι ένα εκατομμύριο Κνίτες, με τους Γονείς τους..Να πάνε στον αστό και να του πουν: Τέρμα «φίλε», μέχρι εδώ ήτανε...

– γιατί τότε δεν μπο­ρεί, θ’ ακο­λου­θή­σουν και τα ρα­μο­λιά οι γο­νείς- λέμε το κέρ­δος σου να το κά­νου­με σχο­λεία, βι­βλία, νο­σο­κο­μεία, σπί­τια, δρό­μους και πλα­τεί­ες, δου­λειές για όλους και να ‘χουμε και κάτι για τα γε­ρά­μα­τα. 

Να το κά­νου­με και τέχνη, ώστε να μπο­ρεί η Δή­μη­τρα να δη­μιουρ­γεί απρό­σκο­πτα κι όχι εξαρ­τώ­με­νη από κά­ποιον πα­ρα­γω­γό, έστω κι αν είναι “έξυ­πνος”. 

Και το κοινό, εκ­παι­δευ­μέ­νο ως προς το θέ­α­τρο, να ‘χει το αντί­τι­μο να πα­ρα­κο­λου­θή­σει το έργο.

Δεν θα ‘ναι κα­λύ­τε­ρα, ρε Δή­μη­τρα; Και να ‘σαι κι εσύ μαζί μας!

Του Στέ­λιου Κα­νά­κη 

Δήμητρα Παπαδοπούλου, μαντάμ Μποβαρύ κι ένας πάκος από… καθοδηγητές.

“Ξε­φυλ­λί­ζο­ντας” το Google, έπεσα στο Bovary.gr. 

Η Madame Bovary είναι το αρι­στούρ­γη­μα του Gustave Flaubert. Έχου­με και το σύν­δρο­μο Μπο­βα­ρύ, καθώς και τον μπο­βα­ρι­σμό.

Καμία σχέση το σάιτ με τον Φλω­μπέρ. Ομο­λο­γώ πως δεν συ­νέ­λα­βα ακρι­βώς την ταυ­τό­τη­τά του. Λίγο τι προ­στά­ζει ο Dior για τις βλε­φα­ρί­δες, τα φίνα γαλ­λι­κά εσώ­ρου­χα Eres (αυτό να το ψάξω λίγο γιατί χρω­στάω δώρο), άλλα εσώ­ρου­χα της Viktoria’s Secret, κάτι από Τζού­λια Ρό­μπερτς και Όπρα Γουίν­φρεϊ, 5 αντι­φλεγ­μο­νώ­δεις τρο­φές και άλλα τέ­τοια.

Και μια εκτε­τα­μέ­νη συ­νέ­ντευ­ξη της Δή­μη­τρας Πα­πα­δο­πού­λου.

Να ξε­κα­θα­ρί­σω κάτι απ’ την αρχή: Την Κα Πα­πα­δο­πού­λου την “πάω”. 

Μου αρέ­σει ως ηθο­ποιός, ως κει­με­νο­γρά­φος, ως σκη­νο­θέ­της. Έχω πα­ρα­κο­λου­θή­σει σχε­δόν όλες τις δου­λειές της και με τις τρεις ιδιό­τη­τες. 

Ακόμη και σή­με­ρα, αρ­κε­τές φορές, κοι­μά­μαι με επει­σό­δια από το «Σ’ αγα­πώ-μ’ αγα­πάς». Η γραφή της Δή­μη­τρας σε προϊ­δε­ά­ζει, πως λίγο πριν γρά­ψει κάτι, ήταν κρυμ­μέ­νη κάπου στο σπίτι σου κι ανα­δει­κνύ­ει, απο­τυ­πώ­νει και σχο­λιά­ζει έξοχα και με έξυ­πνο χιού­μορ την δική σου κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα.

 Και μιας, καθώς λέει στη συ­νέ­ντευ­ξη, ξε­κί­νη­σε να γρά­φει στο μά­θη­μα με την «Ιθάκη» του Κα­βά­φη, κα­τά­φε­ρε με την πο­λύ­πλευ­ρη δου­λειά της να βρί­σκει «και­νούρ­γιους τό­πους και άλλες θά­λασ­σες». Δεν φο­βή­θη­κε «τους Λαι­στρυ­γό­νας και τους Κύ­κλω­πας», επι­σκέ­φθη­κε «λι­μέ­νας πρω­τοει­δω­μέ­νους» κι «εμπο­ρεία Φοι­νι­κι­κά» κι από­κτη­σε – και πρό­σφε­ρε «καλές πραγ­μά­τειες», «σε­ντέ­φια και κο­ρά­λια, κε­χρι­μπά­ρια κ’ έβε­νους».

Και την ζωή της κι είναι σπου­δαίο αυτό, δεν την εξευ­τε­λί­ζει «μες στην πολλή συ­νά­φεια του κό­σμου, μες στες πολ­λές κι­νή­σεις κι ομι­λί­ες», δεν την εκ­θέ­τει «στων σχέ­σε­ων και των συ­να­να­στρο­φών την κα­θη­με­ρι­νήν ανοη­σία, ως που να γίνει σα μιά ξένη φορ­τι­κή».

Δια­βά­ζο­ντας από­λαυ­σα, λοι­πόν, την συ­νέ­ντευ­ξη (την οποία και συ­νι­στώ), από όπου ανα­δει­κνύ­ε­ται ένας σο­βα­ρός, ικα­νός, έξυ­πνος και με χιού­μορ, αντι­συμ­βα­τι­κός άν­θρω­πος. Ωστό­σο είχα απο­ρί­ες σε τρία ση­μεία:

«Θυ­μά­μαι, όταν είχε βρει ένα πάκο Κα­θο­δη­γη­τές της ΚΝΕ στο δω­μά­τιό μου, τους οποί­ους έπρε­πε να που­λή­σω – αλλά ντρε­πό­μουν να βαράω τις πόρ­τες και να λέω πάρτε, με ρώ­τη­σε τι κάνω, τι ψάχνω. Και του είπα ότι θέλω να αλ­λά­ξω τον κόσμο».

Για να λέμε την αλή­θεια, εδώ μπερ­δεύ­τη­κα πλή­ρως. Τι κά­να­νε ένας πάκος κα­θο­δη­γη­τές στο δω­μά­τιο της Δή­μη­τρας; Πάκος με κα­θο­δη­γη­τές; 

Τέ­τοια μο­νά­δα μέ­τρη­σης… κα­θο­δη­γη­τών, δεν την είχα υπ’ όψιν μου. 

Η αλή­θεια είναι πως συ­να­ντά κα­νείς στη ζωή του αρ­κε­τούς κα­θο­δη­γη­τές. Χρεια­ζού­με­νους και αχρεί­α­στους. 

Πολ­λοί από δαύ­τους προ­σο­μοιά­ζουν, στην προ­σκόλ­λη­ση και στην επι­μο­νή, με… ασφα­λι­στές. 

Σε κάθε εκ­δή­λω­ση και βήμα στη ζωή σου. Φύ­ο­νται πα­ντού. «Κάνε αυτό, αλλά όχι το άλλο», «Κάνε το έτσι κι όχι αλ­λιώς», «αυτό μην το κά­νεις κα­θό­λου, το άλλο κάνε το λίγο και το τρίτο από­φυ­γέ το». 

Απα­ντώ­νται σε οποια­δή­πο­τε πτυχή της κοι­νω­νί­ας. Και συ­νή­θως είναι πα­ντα­χού πα­ρό­ντες. Ανά ένας, αλλά και πε­ρισ­σό­τε­ροι. Κα­θο­δη­γη­τές αυ­τό­κλη­τοι συ­νή­θως αλλά και εντελ­λό­με­νοι. Περί πα­ντός επι­στη­τού. Κα­θο­δη­γη­τές για σο­βα­ρά ζη­τή­μα­τα, αλλά και για ψύλ­λου πή­δη­μα. 

Σο­βα­ροί, αλλά και «χέσε ψηλά κι αγνά­ντευε». Κα­θο­δη­γη­τές για την επα­νά­στα­ση (που σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση είναι ανα­γκαί­οι) αλλά και άλλοι για να μην την κά­νεις. Χώρια που κα­θο­δη­γη­τής είναι μια τέχνη. Πρέ­πει να γνω­ρί­ζει, να έχει να πει, αυτό που θα πει να είναι ου­σιώ­δες, να κα­τέ­χει την τέχνη του πως να το πει και πάνω απ’ όλα να πεί­θει. Τέλος πά­ντων.

Ξέρω κά­ποιον που έχει από τους κα­λούς, τους χρεια­ζού­με­νους 5! 

Τα δύο του παι­διά που όντας στρα­τευ­μέ­να στον τα­ξι­κό αγώνα τον ενη­με­ρώ­νουν, του δί­νουν κου­πό­νια και προ­σκλή­σεις για διά­φο­ρες συ­γκε­ντρώ­σεις κι εκ­δη­λώ­σεις και θε­ω­ρούν, εν γένει, πως χρή­ζει επι­στα­μέ­νης κα­θο­δή­γη­σης, ίσως και πε­ρί­θαλ­ψης. Έχει και τον κα­θο­δη­γη­τή της απο­γευ­μα­τι­νής δου­λειάς του. Και τον άλλο της πρω­ι­νής. Κι έναν πέμ­πτο της συ­νοι­κί­ας του. Παίρ­νει κου­πό­νια απ’ όλους, πλη­ρο­φο­ρεί­ται πε­ντά­κις καθ’ εκά­στην και τρέ­χει σε πέντε ανα­λύ­σεις. Βάλτε τώρα πως, έτσι κι αλ­λιώς, γνω­ρί­ζο­ντας καλή ανά­γνω­ση ενη­με­ρώ­νε­ται κι από μόνος του, κα­τα­φέρ­νει να απο­στη­θί­ζει κάθε θέμα. 

Το εκνευ­ρι­στι­κό, απ’ ότι μου εξο­μο­λο­γεί­ται, είναι όταν παίρ­νουν, εν σειρά, τη­λέ­φω­νο για κά­ποια συ­γκέ­ντρω­ση. Ει­δο­ποιεί­ται από πέντε κι άντε να μην πάει. Έλα όμως που κα­λεί­ται να πα­ρευ­ρε­θεί σε πέντε δια­φο­ρε­τι­κές προ­συ­γκε­ντρώ­σεις ταυ­το­χρό­νως! Τε­λευ­ταία έχει βρει κόλπο να τους αντα­πο­δί­δει το βα­σα­νι­στή­ριο. Μόλις μα­θαί­νει για κάτι ή προ­λα­βαί­νει ο γρη­γο­ρό­τε­ρος κα­θο­δη­γη­τής, παίρ­νει τους υπό­λοι­πους αυτός και τους… ει­δο­ποιεί.

Για να επα­νέλ­θω όμως, σε δω­μά­τιο και μά­λι­στα ένα πάκο από κα­θο­δη­γη­τές, δεν είχα ακού­σει ποτέ. Όσο με­γά­λο και να ‘ναι το δω­μά­τιο, πόσοι να μα­ζευ­τούν; Και γιατί; Και σε… πάκο, τι θα πει;
Άρα, κάτι άλλο συ­νέ­βαι­νε. Μετά από πο­λύ­ω­ρη σκέψη κα­τέ­λη­ξα πως η Δή­μη­τρα, ορθώς, ανα­φέρ­θη­κε σε πάκο από «Οδη­γη­τές» αλλά η συ­νε­ντευ­ξιά­ζου­σα αγνο­ώ­ντας εξ ολο­κλή­ρου τον έναν αλλά και τους πε­ρισ­σό­τε­ρους Οδη­γη­τές, κάτι έπια­σε σε …δη­γη­τές, ΚΝΕ είναι θα σκέ­φτη­κε, κό­τσα­ρε το «κα­θο­δη­γη­τές», που προ­φα­νώς τους φα­ντά­ζε­ται ως κάτι που πα­κε­τά­ρε­ται κι ησύ­χα­σε.

Πρέ­πει να έγινε, πε­ρί­που, όπως με τον κα­πε­τά­νιο και το κουφό τζίνι: 

Απε­λευ­θέ­ρω­σε το τζίνι ο κα­πε­τά­νιος κι αυτό του ζή­τη­σε να του πραγ­μα­το­ποι­ή­σει μιαν ευχή. Είπε την ευχή ο κα­πε­τά­νιος, αλλά κουφό το τζίνι – πα­ρά­κου­σε κι έτσι βρέ­θη­κε με… μού­τσο 50 εκα­το­στά.

Όσο για το ότι ντρε­πό­ταν, το έχω ζήσει κι εγώ. Την πρώτη φορά που βγήκα για Οδη­γη­τή στον Ταύρο – ήταν ’75, είχα τόσο τρακ και συ­στο­λή που δεν άκου­γα τη φωνή μου. Την όλη κα­τά­στα­σή μου επι­βά­ρυ­νε το ότι, στη γει­το­νιά που μου έλαχε, θα χτυ­πού­σα και στην Αρ­γυ­ρού­λα, που ‘ταν ο με­γά­λος μου αλλά – φευ ανι­κα­νο­ποί­η­τος έρω­τας, από την εποχή του… κα­τη­χη­τι­κού. Όχι πως ήμουν χρι­στια­νός, αλλά μια που πή­γαι­νε αυτή ακο­λού­θη­σα κι εγώ – μα­ταί­ως όμως.

Δυ­στυ­χώς, καθώς ετοι­μα­ζό­μουν να μπω στην εί­σο­δο της πο­λυ­κα­τοι­κί­ας της Αρ­γυ­ρού­λας φορ­τω­μέ­νος με τους Οδη­γη­τές, τα άγχη μου και τις συ­στο­λές μου, με στα­μά­τη­σε εκεί­νος ο… συ­μπα­θής κύ­ριος που με πα­ρα­κο­λου­θού­σε από ώρα κι έφαγα ένα τρί­ω­ρο στην Ασφά­λεια. Από τότε θύ­μω­σα και δεν ξα­να­ντρά­πη­κα. Μπορώ να πω μά­λι­στα, πως η νε­ο­λαι­ί­στι­κη εφη­με­ρί­δα, στά­θη­κε πραγ­μα­τι­κός οδη­γη­τής στο δρόμο μου. Αλλά με ξα­νά­πια­σαν Την επό­με­νη βδο­μά­δα βγή­κα­με για αφι­σο­κόλ­λη­ση κι εγώ φύ­λα­γα τσί­λιες. Αφαι­ρέ­θη­κα όμως, χα­ζεύ­ο­ντας κάπου κι όταν μας την έπεσε το πε­ρι­πο­λι­κό, δεν σφύ­ρι­ξα ως όφει­λα. Πάλι μέσα και μετά οι σύ­ντρο­φοι με απέ­φευ­γαν ως «γκα­ντέ­μη».

«Αν αλ­λά­ξου­με εμείς θα ‘χει και μια ελ­πί­δα ο κό­σμος. Κι αν το κάνει αυτό ο κα­θέ­νας μας και επα­να­στα­τή­σει απέ­να­ντι στην κα­θε­στη­κυία τάξη, που μας κρα­τά­ει κάτω, θα μι­λού­σα­με για έναν άλλον κόσμο».

Καλά κάνω και τη συ­μπα­θώ. Αλ­λα­γή, επα­νά­στα­ση και μά­λι­στα απέ­να­ντι στην κα­θε­στη­κυία τάξη. «Το ‘χει»! Αλλά κατά μόνας! 

Πώς μπο­ρεί να γίνει αυτό; Θα πη­γαί­νου­με με τη σειρά σε κάθε εκ­πρό­σω­πο της αστι­κής τάξης και θα επα­να­στα­τού­με… αρ­κού­ντως.

 Και ποιος θα κα­θο­ρί­ζει τη σειρά; Και με τι σειρά προ­τε­ραιό­τη­τας; 

Αν πάμε αλ­φα­βη­τι­κά άντε να ‘ρθει το «Κ». 

Μπα! Κα­λύ­τε­ρα θα ‘ναι να επι­λε­γού­με με μέ­τρη­ση του τα­ξι­κού μας μέ­νους. Τότε μάλ­λον θα προη­γη­θώ κατά με­ρι­κές χι­λιά­δες. Αλλά και ποιος και πώς θα το με­τρή­σει; 

Και πώς θ’ αλ­λά­ξου­με εμείς αν δεν αλ­λά­ξει αυτό που μας έφτια­ξε τέ­τοιους, για να μην πω και χει­ρό­τε­ρους; Να θυ­μη­θώ άμα την γνω­ρί­σω, να την ρω­τή­σω.

«Από την ΚΝΕ έφυγα άρον-άρον. Στα 22 μου ήξερα ότι δεν πάει από εκεί ο δρό­μος και δεν ξα­να­πή­γα σε νε­ο­λαί­ες».

Εγώ πάλι, έμει­να. Πέ­ρα­σαν τα χρό­νια και σή­με­ρα – έξι χρό­νια με­γα­λύ­τε­ρος από την Δή­μη­τρα (δη­λα­δή, πάντα ήμουν έξι χρό­νια με­γα­λύ­τε­ρός της), 

θεωρώ πως αν δεν είχε υπάρ­ξει η ΚΝΕ θα έπρε­πε να την ανα­κα­λύ­ψου­με. 

Να φα­ντα­στεί­τε, πως θα ‘πρεπε όλα τα παι­διά να φοι­τούν σώ­κλει­στα για ένα διά­στη­μα σ’ αυτήν. 

Βέ­βαια μπο­ρεί κά­ποια να έβγαι­ναν… Λο­βέρ­δοι και Κα­τρού­γκα­λοι, αλλά τα πολλά θα σω­θούν και που ξέ­ρεις; 

Μπο­ρεί αρ­γό­τε­ρα να σώ­σουν και τους υπό­λοι­πους. 

Το φα­ντά­ζε­στε ένα εκα­τομ­μύ­ριο Κνί­τες 

(καλά λέμε και καμιά μ@λ@κί@) 

με τους γο­νείς τους – γιατί τότε δεν μπο­ρεί, θ’ ακο­λου­θή­σουν και τα ρα­μο­λιά οι γο­νείς, να πάνε στον αστό και να του πουν: Τέρμα «φίλε», μέχρι εδώ ήτανε, λέμε το κέρ­δος σου να το κά­νου­με σχο­λεία, βι­βλία, νο­σο­κο­μεία, σπί­τια, δρό­μους και πλα­τεί­ες, δου­λειές για όλους και να ‘χουμε και κάτι για τα γε­ρά­μα­τα. 

Να το κά­νου­με και τέχνη, ώστε να μπο­ρεί η Δή­μη­τρα να δη­μιουρ­γεί απρό­σκο­πτα κι όχι εξαρ­τώ­με­νη από κά­ποιον πα­ρα­γω­γό, έστω κι αν είναι “έξυ­πνος”. 

Και το κοινό, εκ­παι­δευ­μέ­νο ως προς το θέ­α­τρο, να ‘χει το αντί­τι­μο να πα­ρα­κο­λου­θή­σει το έργο.

Δεν θα ‘ναι κα­λύ­τε­ρα, ρε Δή­μη­τρα; Και να ‘σαι κι εσύ μαζί μας!

Του Στέ­λιου Κα­νά­κη //

Σήμερα οι Μαθητές:«Λεφτά για F-16 βρήκαν στο λεπτό και δεν υπάρχει σάλιο μας λεν για το σχολειό!»

Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΕΧΕΙ ΙΔΑΝΙΚΑ, ΟΥΤΕ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΣΚΥΝΑ! 

mathites.gr:

30/10/17

Σήμερα χιλιάδες μαθητές σε όλη την Ελλάδα, από την Αθήνα και τον Πειραιά μέχρι τη Θεσσαλονίκη, την Πρέβεζα, την Πάτρα και την Κρήτη βγήκαμε στους δρόμους και διεκδικήσαμε τα δικαιώματά μας! Ένα σχολείο να μορφώνει και όχι να εξοντώνει!

Με δυναμικό παλμό, φωνάζοντας συνεχώς συνθήματα, όπως 

«Λεφτά για F-16 βρήκαν στο λεπτό και δεν υπάρχει σάλιο μας λεν για το σχολειό!», 

«Τόσα χρόνια νόμοι η ίδια ιστορία, κόστος οι μαθητές μέσα στα σχολεία…» κ.ά.

 κάναμε ξεκάθαρο ότι οι μαθητές δε θα κάτσουμε στ’ αυγά μας, θα διεκδικήσουμε να εξασφαλιστεί ΤΩΡΑ χρηματοδότηση για τη λειτουργία των σχολείων μας, δημόσια και δωρεάν παιδεία, τη ζωή και το μέλλον που μας αξίζει!

Στείλαμε δυναμικό μήνυμα αγώνα: 

Η ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΕΧΕΙ ΙΔΑΝΙΚΑ, ΟΥΤΕ ΞΕΠΟΥΛΙΕΤΑΙ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΣΚΥΝΑ! 

Έχουμε αιτήματα, διεκδικούμε το σχολείο και τη ζωή που μας αξίζει κι αυτό δεν μπορεί να κρυφτεί, επειδή τα ΜΜΕ αξιοποιούν ενέργειες που δεν έχουνε καμία σχέση με τον οργανωμένο αγώνα μας!

Σήμερα ήταν μόνο η αρχή… Τώρα ξεκινάμε… 

Η σημερινή κυβέρνηση, που συνεχίζει στον ίδιο δρόμο με τις προηγούμενες και μαζί με τους συνεργάτες τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και αλλού συνεχίζουν να χτυπάνε το δικαίωμά μας στη μόρφωση και τη ζωή ΘΑ ΜΑΣ ΒΡΟΥΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥΣ!

Είμαστε πολλοί, θα γίνουμε περισσότεροι. Δε σταματάμε! Συνεχίζουμε ακόμα πιο δυνατοί και αποφασισμένοι:

Συντονιζόμαστε όλα τα σχολεία, σε κάθε δήμο και πόλη, για να οργανώσουμε καλύτερα, ενωμένοι όλοι μαζί οι μαθητές τον αγώνα μας! 

Αποφασίζουμε πώς θα συνεχίσουμε:

Στην Αθήνα καλούμε όλους τους εκλεγμένους σε 5μελή και 15μελή, αλλά και όλους τους μαθητές που θέλουν να αγωνιστούν να συντονίσουμε τον αγώνα μας για το σχολείο και τη ζωή που μας αξίζει! 

Το Σάββατο 4 Νοέμβρη στις 13:00 στο κτίριο της Ένωσης Λογιστών (Κάνιγγος 27) φτιάχνουμε και φέτος τη Συντονιστική Επιτροπή μαθητών Αθήνας!

Συζητάμε σε κάθε τάξη, σε κάθε σχολείο για να μπουν πιο πολλοί μαθητές στον αγώνα!

Δυναμώνουμε την αλληλεγγύη, τη διεκδίκηση για όλα αυτά που έχουμε ανάγκη!

http://www.mathites.gr/?p=1964

30 Οκτώβρη οι μαθητές στους δρόμους!

mathites.gr:

24/10/17

30 Οκτώβρη κλειστά σχολεία και όλοι οι μαθητές στους δρόμους!

Μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερα σχολεία συζητάνε και παίρνουν αποφάσεις για συμμετοχή τις 30 Οκτώβρη... 

Μέχρι στιγμής, τα ραντεβού για τις μαθητικές πορείες σε όλη την Ελλάδα είναι τα εξής:

ΑΘΗΝΑ: 12:00 μ. Προπύλαια (Στάση ΜΕΤΡΟ "Πανεπιστήμιο")

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 12:00 μ. Αγαλμα Βενιζέλου

ΠΑΤΡΑ: 10:30 π.μ. Πλατεία Γεωργίου

ΛΑΡΙΣΑ: 10:00 π.μ. Πλατεία Ταχυδρομείου

ΑΡΤΑ: 10.30 π.μ. Πλατεία Κιλκίς

ΒΕΡΟΙΑ: 12:00 μ. Πλατεία Δημαρχείου

ΒΟΛΟΣ: 10:00 π.μ. Πλατεία Ελευθερίας

ΓΙΑΝΝΕΝΑ: 10.30 π.μ. Ακαδημία 

ΓΙΑΝΝΙΤΣΑ: 12:00 μ. Πλατεία Μάγκου

ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ: 10.30 π.μ. Πλατεία Ελευθερίας

ΚΑΒΑΛΑ: 12:00 μ. Πλατεία Καπνεργατών 

ΚΑΤΕΡΙΝΗ: 12:00 μ. Κεντρική Πλατεία 

ΚΕΡΚΥΡΑ: 11:00 π.μ. Ενιαία Λύκεια

ΚΙΛΚΙΣ: 12:00 μ. Πλατεία Ειρήνης

ΚΟΜΟΤΗΝΗ: 11:00 π.μ. Κεντρική Πλατεία

ΛΑΜΙΑ: 12.00 μ. Πλατεία Πάρκου

ΛΕΥΚΑΔΑ: 10:30 π.μ. Αγ. Μηνάς

ΛΗΞΟΥΡΙ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ: 10:00 π.μ. Κεντρική Πλατεία

ΞΑΝΘΗ: 11:00 π.μ. Κεντρική Πλατεία

ΟΡΕΣΤΙΑΔΑ: 11:00 π.μ. Κεντρική Πλατεία

ΠΡΕΒΕΖΑ: 10.30 π.μ. Πυροβολικό

ΡΕΘΥΜΝΟ: 12.00 μ. Δημαρχείο

ΣΕΡΡΕΣ: 12:00 μ. Πλατεία Κρονίου

ΤΡΙΚΑΛΑ: 10:00 π.μ. Κεντρική Πλατεία

ΧΑΛΚΙΔΑ: 12:00 μ. Στρογγυλό

ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ: 

- 12:00 μ. Κεντρική Πλατεία Πολυγύρου

- 12:00 μ. Κεντρική Πλατεία Μουδανιών

ΧΑΝΙΑ: 10.00 π.μ. Πεζόδρομο Κοραή

ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΔΥΝΑΜΙΚΑ!!!

30 του μηνός θα γίνει πανικός!!!

Θέλουμε σχολείο να μορφώνει, όχι να εξοντώνει!!!

Οι μαθητές Αποφασισμένοι να διεκδικήσουν το Σχολείο και τη Ζωή που τους Αξίζει

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΜΑΘΗΤΩΝ ΑΘΗΝΑΣ

Μαθητική κινητοποίηση στις 30 Οκτώβρη

Σε κινητοποίηση στις 30 Οκτώβρη, στις 12 το μεσημέρι στα Προπύλαια καλεί η Συντονιστική Επιτροπή Μαθητών Αθήνας, με τους μαθητές να δηλώνουν αποφασισμένοι να διεκδικήσουν το σχολείο και τη ζωή που τους αξίζει, ενάντια στις ελλείψεις και στο νέο λύκειο που ετοιμάζεται.

Όπως σημειώνει μεταξύ άλλων η Συντονιστική Επιτροπή στο κάλεσμά της:

«Από τώρα σε κάθε σχολείο συζητάμε, παίρνουμε αγωνιστικές πρωτοβουλίες με συναυλίες, κλεισίματα δρόμων κ.ά. Την 28η Οκτωβρίου παίρνουμε πάνω μας τις σχολικές γιορτές. Δεν ξεχνάμε τι θα πει φασισμός, δεν ξεχνάμε τα διδάγματα της ιστορίας του λαού μας. Παράλληλα, εκλέγουμε αγωνιστικά 5μελή - 15μελή και ετοιμαζόμαστε για τη μεγάλη μαθητική πορεία στις 30 Οκτώβρη!

Οργανώνουμε - συντονίζουμε τον αγώνα μας σε όλα τα σχολεία γιατί:

...για ακόμα μια χρονιά καταργούν ειδικότητες και τομείς στα ΕΠΑΛ.

...τα σχολεία μας δεν έχουν τα απαραίτητα για να λειτουργήσουν... Λείπουν καθηγητές, αναλώσιμα, υποδομές, τα εργαστήρια είναι απαρχαιωμένα ή ανύπαρκτα, η πρόσθετη διδακτική στήριξη και η ενισχυτική διδασκαλία δεν λειτουργούν.

...δεν δεχόμαστε το σχολείο - εξεταστικό κέντρο, της παπαγαλίας και των σκόρπιων γνώσεων.

...δεν πάει άλλο οι γονείς μας να πληρώνουν ένα σκασμό λεφτά για φροντιστήρια, ακόμα και για τη λειτουργία των σχολείων μας.

...δεν πάει άλλο να τρελαινόμαστε όλη μέρα μέσα σε ένα ατέλειωτο τρεχαλητό από το σπίτι στο σχολείο και μετά στο φροντιστήριο.

...το μέλλον μας δεν χωράει στις ουρές της ανεργίας, στις ακριβές σπουδές και στη δουλειά χωρίς δικαιώματα.

...η κατάσταση που ζούμε στο σπίτι είναι εκρηκτική, με τους γονείς μας να κοιτάνε κάθε μέρα τι θα κόψουν για να τα βγάλουμε πέρα.

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά... η κυβέρνηση ετοιμάζει νομοσχέδιο που κάνει το σχολείο ακόμα χειρότερο, με περισσότερες εξετάσεις πανελλαδικού τύπου από νωρίτερα, ακόμα πιο εξοντωτικό για εμάς και τις οικογένειές μας, που βάζει περισσότερα εμπόδια στο δικαίωμά μας στη μόρφωση, που μας βάζει σε ένα ατέλειωτο κυνήγι των "SOS". Ούτε να το σκέφτονται! Δεν θα περάσει!

Ολοι οι μαθητές τώρα μια γροθιά, οι εξαγγελίες της κυβέρνησης να μείνουν στα χαρτιά!».

902.gr

,,,Αποσκληρυντικό για τα πλυντήρια και τα μυαλά μας,,,

Σπρώχνει κεφάτη το καροτσάκι.

Τα ράφια του Σούπερ Μάρκετ φουλαριστά. Πάνω τους αραδιασμένες οι ανάγκες και οι αξίες της κοινωνίας.

Λεβάντα και μαλακτικό για τους νοικοκυραίους.

Αποσμητικά για τον ιδρώτα, αποσμητικά χώρου, αποσμητικά για να καλύψουν την μπόχα του μικροαστισμού.

Χλωρίνες για την αποστείρωση των κλουβιών μας.

Ασετόν για τα νύχια και τις μνήμες μας.

Αποσκληρυντικό για τα πλυντήρια και τα μυαλά μας. Ποτέ δε λειτουργεί, μα έχει καταχωρηθεί ως αναγκαίο.

Παίρνει κοτόπουλο συσκευασμένο σε αλοιφή. Γάλα βιολογικό που φανερώνει φροντίδα για την οικογένεια. Δύο πακέτα μακαρόνια -από τα φθηνά- για το καλάθι της εκκλησίας.

Ανάμεσα στα ράφια με τα προφυλακτικά, αναστενάζει ασυναίσθητα, θρηνώντας ξεχασμένες ηδονές.

Παίρνει ξυραφάκια ακριβά για το σύζυγο και ένα σκαμπιστό βερνίκι για τα νύχια.

Έχουν το τραπέζι για τις επιτυχίες του παιδιού. Πέρασε αστυφύλακας. «Αστυνομικός ρε μάνα» τη διορθώνει χολωμένος στο μυαλό της.

Τέλος πάντων αστυνομικός, ναι απ’ αυτούς που δέρνουν κόσμο. Ευτυχώς έχουν σταματήσει οι διαδηλώσεις. Μαζεύτηκε από τα γήπεδα, διάβασε και μάζεψε 18000 μόρια. Τώρα όταν ξαναγυρίσει εκεί, θα ‘χει το πάνω χέρι.

Σίγουρη δουλειά, μ’ ασφάλεια. Γιατί όπως και να ‘ρθουν τα πράγματα, τους δικούς τους πάντα θα τους προσέχουν.

Καλημερίζεται με την κυρά Αλεξάνδρα. Η Λενιώ της, πέρασε δασκαλίτσα. Μια χαρά δουλειά για γυναίκα. Θα ‘ταν ωραίο ταίρι με το γιο της. Να θυμηθεί να του πει πως πέρασαν στην ίδια πόλη, να γνωριστούν έστω. Μπρος από το ράφι με τα βρεφικά, κάνει σχέδια για τον κανακάρη της με το Λενιώ.

Στο ταμείο βγάζει δύο κάρτες. Το πλαστικό χρήμα και την κάρτα του Μεγάλου Αδερφού. Αυτή που θα καταγράψει τα πάθη και τα λάθη της. Τα αναγκαία της και κυρίως τις πιθανές αναγκαιότητές της. Θα προσθαφαιρέσει, θα μαζέψει πόντους.

* 30 από τις προσφορές, μιας και ο Μεγάλος, κατάφερε να ξεφορτώσει μέρος της βδομαδιάτικης περίσσειας του
* 15 για κάθε βιολογικό. Καινούρια ανάγκη, ψαγμενιά και δυνατό προμοτάρισμα
* 20 για τα μακαρόνια των φτωχών -της εκκλησίας παράρτημα-
* 10 για την ονειροπόληση δίπλα στις φρουτόκρεμες
* Μείον 15 πόντους για τον ακούσιο αναστεναγμό. Στα Σούπερ Μάρκετ δεν επιτρέπονται θλίψη και ανεκπλήρωτες ανάγκες
* 300 πόντους για τη σχολή αστυνομικών του κανακάρη της

Τρεις δωροεπιταγές για εσάς. Μιλάει ο Μεγάλος Αδελφός διαμέσου του κακοπληρωμένου ταμία και προγραμματίζει το πλαστικό του χαμόγελο.

Στην έξοδο κάποιος προσφέρεται να της μεταφέρει τα ψώνια. Θέλει το ευρώ από το καροτσάκι. «Αλλοδαπός…» μουρμουρίζει και προσπερνά εκνευρισμένη.

Το βρήκαμε εδώ κ εδώ 

Ο Τσε Γκεβάρα μιλάει στους Νέους-Che Guevara talks to young People

,,Γιατί στόχος του σοσιαλισμού σήμερα, σε αυτήν τη φάση οικοδόμησης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, δεν είναι απλά η δημιουργία αστραφτερών εργοστασίων. 

Τα εργοστάσια αυτά φτιάχνονται με στόχο τον ολοκληρωμένο άνθρωπο. 

Ο άνθρωπος θα πρέπει να μετασχηματίζεται παράλληλα με την ανάπτυξη της παραγωγής. 

Δεν θα κάναμε τη δουλειά μας αν ήμασταν αποκλειστικά παραγωγοί εμπορευμάτων και πρώτων υλών και δεν ήμασταν ταυτοχρόνως ικανοί να παράγουμε ανθρώπους,, 

Η Νεολαία πρέπει να βαδίζει στην πρωτοπορία

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ομιλία του Τσε κατά το κλείσιμο σεμιναρίου που είχε διοργανώσει η Ένωση Νέων Κομμουνιστών του Υπουργείου Βιομηχανίας με τίτλο «Η νεολαία και η Επανάσταση». Εκφωνήθηκε στις 9 Μάη 1964 στην Αβάνα.

Αυτό το φορτίο το κουβαλά κανείς για αρκετό καιρό και είναι δύσκολο να αποκοπεί από την σκέψη των ανθρώπων από τη μία μέρα στην άλλη – ακόμα και όταν διακηρρύσσεται ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης. 

Μάλιστα, η διακήρυξη αυτή καθυστέρησε σε σχέση με το ίδιο το γεγονός, γιατί υπήρχε ήδη μια σοσιαλιστική επανάσταση αφού είχαμε αναλάβει τον έλεγχο των περισσότερων από τα βασικά μέσα παραγωγής. Από πολιτική άποψη όμως δεν συμβαδίζαμε πλήρως με όλες τις κατακτήσεις που σημείωνε η επανάσταση στον οικονομικό τομέα και σε ορισμένες πτυχές του ιδεολογικού τομέα.

Αυτή η ιδιαιτερότητα της επανάστασης μας επιβάλλει να είμαστε πολύ προσεκτικοί όταν πρόκειται να χαρακτηρίσουμε το κόμμα μας ως ηγεσία της εργατικής τάξης στο σύνολο της και ιδιαίτερα σε ότι έχει να κάνει με τις συγκεκριμένες σχέσεις που αναπτύσσει με καθεμία από αυτές τις διοικητικές δομές όπως ο στρατός, ο μηχανισμός ασφάλειας κλπ. 

Το κόμμα μας δεν διαθέτει ακόμη καταστατικό, ούτε καν είναι ακόμη οριστικά διαμορφωμένο. Η ερώτηση, λοιπόν, είναι: Γιατί δεν υπάρχει καταστατικό; Εμπειρία υπάρχει μεγάλη και μάλιστα εμπειρία που έχει σχεδόν πενήντα χρόνια πρακτικής εφαρμογής. Τι είναι αυτό που συμβαίνει άραγε;

 Υπάρχουν ορισμένα ερωτήματα σχετικά με αυτήν την εμπειρία στα οποία προσπαθούμε να απαντήσουμε, ερωτήματα όμως που δεν μπορούμε να απαντήσουμε με τρόπο αυθόρμητο ούτε και με μια ανάλυση επιφανειακή γιατί οι συνέπειες για το μέλλον της επανάστασης είναι καθοριστικές.

Στην Κούβα η ιδεολογία των προηγούμενων κυρίαρχων τάξεων επιβιώνει επειδή αντανακλάται στις συνειδήσεις των ατόμων, όπως περιέγραψα προηγούμενως. Είναι επίσης παρούσα γιατί εισάγεται διαρκώς από τις Ηνωμένες Πολιτείες – το κέντρο συντονισμού της διεθνούς αντίδρασης – οι οποίες εξάγουν συμμορίες, δολιοφθορείς και προπαγανδιστές κάθε λογής, και με τις αδιάκοπες εκπομπές τους ουσιαστικά έχουν πρόσβαση σε ολόκληρη την εθνική επικράτεια, με εξαίρεση την Αβάνα. 

Ο λαός της Κούβας βρίσκεται συνεπώς σε συνεχή επαφή με την ιδεολογία των ιμπεριαλιστών. Η ιδεολογία αυτή διαμορφώνεται κατάλληλα εντός της χώρας μέσω μηχανισμών προπαγάνδας επιστημονικά σχεδιασμένων ώστε να προβάλλουν την σκοτεινή πλευρά ενός συστήματος σαν το δικό μας, το οποίο αναγκαστικά θα έχει και σκοτεινές πλευρές. Αυτό συμβαίνει διότι βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο και επειδή όσοι από εμάς έχουμε ηγηθεί της επανάστασης έως τώρα δεν είμαστε επαγγελματίες οικονομολόγοι και πολιτικοί, με πλούσια εμπειρία και ένα επιτελείο από πίσω απ’ τον καθένα μας.

Την ίδια στιγμή, προβάλλουν τις πιο εκθαμβωτικές και φετιχιστικές όψεις του καπιταλιστικού συστήματος. Όλα αυτά εισάγονται στη χώρα και συχνά επιδρούν στο υποσυνείδητο πολλών ανθρώπων. Φέρνουν επίσης στην επιφάνεια απωθημένα συναισθήματα που δεν είχαν καν αγγιχτεί λόγω της ταχύτητας της διαδικασίας και της μεγάλης συναισθηματικής φόρτισης η οποία απαιτήθηκε για να υπερασπιστούμε την επανάσταση μας – όπου η λέξη «επανάσταση» συνδέθηκε με τη λέξη «πατρίδα», με την υπεράσπιση όλων των συμφερόντων μας. 

Αυτό είναι ότι ιερότερο για τον καθέναν, ανεξάρτητα ακόμα και από την ταξική του προέλευση.

Απέναντι στην απειλή μιας θερμοπυρηνικής επίθεσης, όπως τον Οκτώβρη (του 1962), η συσπείρωση του λαού ήταν αυτόματη. Πολλοί άνθρωποι που ούτε σκοπία δεν είχαν εμφανιστεί για να φυλάξουν ποτέ τους στις πολιτοφυλακές προσφέρθηκαν να πολεμήσουν. Συντελέστηκε μια μεταμόρφωση κάθε ανθρώπου μπροστά στην κατάφωρη αδικία. 

Καθένας ήθελε να εκδηλώσει την αποφασιστικότητα του να αγωνιστεί για την πατρίδα του. 

Και είχε να κάνει επίσης με την απόφαση που παίρνει ένας άνθρωπος όταν βρίσκεται μπροστά σε έναν κίνδυνο από τον οποίον δε μπορεί να ξεφύγει με κανέναν τρόπο τηρώντας ουδέτερη στάση – γιατί απέναντι στις ατομικές βόμβες δεν υπάρχει ουδετερότητα, ούτε πρεσβείες, ούτε τίποτα. Τα εξολοθρεύουν όλα.

Έτσι έχουμε πορευτεί: με άλματα, άλματα ακανόνιστα, όπως προχωρούν όλες οι επαναστάσεις, εμβαθύνοντας όμως την ιδεολογία μας συγκεκριμένους τομείς, μαθαίνοντας όλο και πιο πολύ, συγκροτώντας σχολές μαρξισμού. 

Ταυτόχρονα, ανησυχούμε διαρκώς μήπως, μέσα από αυτήν την κριτική στάση απέναντι στα καθήκοντα του κόμματος σε κάθε επίπεδο του κρατικού μηχανισμού, οδηγηθούμε σε στάσεις που θα αδρανοποιήσουν την επανάσταση και θα εισαγάγουν συγκαλλυμένα τις μικροαστικές αντιλήψεις ή την ιδεολογία του ιμπεριαλισμού. 

Γι’ αυτό ακόμη και σήμερα δεν έχουμε οργανώσει κατάλληλα το κόμμα – γι’ αυτό δεν έχουμε ακόμη εξασφαλίσει τον αναγκαίο βαθμό θεσμοποίησης στα ανώτερα επίπεδα του κράτους.

Μας απασχολούν, όμως, και ορισμένα άλλα ζητήματα. Πρέπει να οικοδομήσουμε κάτι καινούργιο που να μπορεί να εκφράζει με σαφήνεια τις σχέσεις που, κατά την κρίς μας, πρέπε να υπάρχουν ανάμεσα στις μάζες και στα άτομα που βρίσκονται σε θέσεις εξουσίας, τόσο άμεσα όσο και μέσω του κόμματος. 

Έχουν αρχίσει να εφαρμόζονται πιλοτικά διάφορα μοντέλα τοπικής αυτοδιοίκησης: ένα από αυτά βρίσκεται στο Ελ Κάνο, άλλο στο Γκουίνες και ένα άλλο στο Ματάνζας. Μέσα από αυτά τα πιλοτικά προγράμματα, παρατηρούμε διαρκώς τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα όλων αυτών των διαφορετικών συστημάτων – στα οποία ενυπάρχουν σπέρματα ενός ανώτερου τύπου οργάνωσης – και ότι αντιπροσωπεύουν για την ανάπτυξη της επανάστασης και, κυρίως, για την ανάπτυξη του κεντρικού σχεδιασμού.

Μέσα σε αυτήν την πανσπερμία, μέσα από τις ιδεολογικές αντιπαραθέσεις υποστηρικτών διαφορετικών ιδεών, ακόμη και αν δεν υπήρχαν τάσεις ή καθορισμένα ρεύματα, άρχισε να αναπτύσσεται και το έργο της νεολαίας. 

Η οργάνωση νεολαίας άρχισε να λειτουργεί αρχικά ως παρακλάδι του Αντάρτικου Στρατού, κατέκτησε ένα μεγαλύτερο ιδεολογικό βάθος στην συνέχεια, και τέλος, εξελίχθηκε στην Ένωση Νέων Κομμουνιστών – σε έναν προθάλαμο θα λέγαμε για να γίνει κανείς μέλος του κόμματος, πράγμα το οποίο προϋποθέτει την υποχρέωση να αποκτήσει μια ανώτερη ιδεολογική κατάρτηση. 

Γύρω από αυτά τα ζητήματα δεν έγινε καμία πραγματική συζήτηση, αν και υπήρξαν κάποιες συζητήσεις σχετικά με το ποιος θα πρέπει να είναι ο ρόλος της οργάνωσης νεολαίας από πρακτική άποψη. 

Θα πρέπει η νεολαία να συναντιέται τρεις, τέσσερις ή πέντε ώρες για να συζητά φιλοσοφικά ζητήματα; Μπορεί να το κάνει, κανείς δεν λέει ότι δεν επιτρέπεται. Είναι απλώς ένα θέμα ισορροπίας και στάσης απέναντι στην επανάσταση, το κόμμα και κυρίως απέναντι στο λαό. Το γεγονός ότι η νεολαία καταπιάνεται με θεωρητικά ζητήματα δείχνει ότι έχει κατακτήσει ένα θεωρητικό βάθος. Όταν όμως το μόνο που κάνει είναι να ασχολείται με θεωρητικά ζητήματα, σημαίνει ότι η νεολαία δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει τη μηχανιστική αντιμετώπιση των πραγμάτων και βρίσκεται σε σύγχυση όσον αφορά τους στόχους της.

Έχει γίνει επίσης λόγος για τον αναγκαίο αυθορμητισμό, για τη χαρά της νιότης. Η νεολαία λοιπόν – αναφέρομαι στο σύνολο της και όχι συγκεκριμένα σε αυτήν την ομάδα του Υπουργείου – οργάνωσε τη χαρά. 

Και οι ηγέτες της βάλθηκαν να αναλογίζονται τι είναι αυτό που οφείλουν να κάνουν οι νέοι, οι οποίοι εξ ορισμού θα πρέπει να είναι χαρούμενοι. 

Και αυτό ακριβώς μετέτρεπε τους νέους σε γέρους. 

Γιατί θα πρέπει ένας νέος άνθρωπος να κάτσει να σκεφτεί πως έπρεπε να είναι η νεολαία; 

Να κάνει απλά αυτό που σκέπτεται, αυτό θα πρέπει να χαρακτηρίζει τη νεολαία. Όμως συνέβαινε το αντίθετο, γιατί υπήρχε μια μερίδα ηγετών της νεολαίας που ήταν πραγματικά γερασμένη. Τότε είναι που η χαρά και ο αυθορμητισμός της νεολαίας γίνονται κάτι επιφάνειακό. 

Θα πρέπει για μια ακόμα φορά να είμαστε προσεκτικοί σε αυτό το ζήτημα και να μην συγχέουμε τη χαρά, τη ζωντάνια και τον αυθορμητισμό που διακρίνει τη νεολαία όλου του κόσμου – και κυρίως την κουβανική, λόγω των χαρακτηριστικών του κουβανικού λαού – με την επιπολαιότητα.

Πρόκειται για δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Μπορεί κανείς και πρέπει να είναι αυθόρμητος και χαρούμενο, πρέπει όμως την ίδια στιγμή να είναι και σοβαρός. Τίθεται λοιπόν εδώ ένα από τα πλέον δυσεπίλυτα προβλήματα, ως προς την θεωρητική του διάσταση. Γιατί, με απλά λόγια, αυτό σημαίνει να είναι κανείς Νέος Κομμουνιστής. 

Δεν πρέπει να χρειάζεται να σκεφτείς πως θα πρέπει να είσαι, είναι κάτι που πρέπει να βγαίνει από μέσα σου.

Δεν ξέρω αν εισχωρώ σε βαθιά ημι-φιλοσοφικά νερά, αναφέρομαι όμως σε ένα από τα θέματα που μας έχουν απασχολήσει περισσότερο απ’ όλα. 

Ο κύριος τρόπος με τον οποίο η νεολαία θα πρέπει να δείχνει τον δρόμο προς τα εμπρός είναι ακριβώς με το να βρίσκεται στην πρωτοπορία σε καθέναν από τους τομείς εργασίας που συμμετέχει. 

Αυτός είναι ο λόγος που πολλές φορές είχαμε διάφορα μικροπροβλήματα με τη νεολαία: γιατί δεν έκοβε όσο ζαχαροκάλαμο όφειλε να κόψει, γιατί δεν συμμετείχε αρκετά στις εθελοντικές εργασίες.

 Με δυο λόγια, κανείς δεν μπορεί να καθοδηγήσει με τη θεωρία και μόνο, ούτε μπορεί να υπάρξει σταρτός αποτελούμενος από στρατηγούς. 

Ο στρατός μπορεί να έχει έναν στρατηγό, και αν είναι πολύ μεγάλος, μπορεί να έχει περισσότερους στρατηγούς και έναν γενικό διοικητή. 

Αν όμως δεν υπάρχουν αυτοί που θα πάνε στο πεδίο της μάχης, δεν υπάρχει στρατός. 

Και αν στο πεδίο της μάχης ο στρατός δεν καθοδηγείται από εκείνους που έχουν πάει και οι ίδιοι στο μέτωπο για να πολεμήσουν, αυτός ο στρατός είναι άχρηστος. 

Ένα από τα χαρακτηριστικά του δικού μας αντάρτικου στρατού ήταν ότι εκείνοι που προάγονταν σε έναν από τους τρείς και μοναδικούς βαθμούς του στρατού – υπολοχαγός, λοχαγός ή διοικητής – ήταν μόνο όσο είχαν με κάποιον τρόπο διακριθεί στο πεδίο της μάχης χάρη στις ατομικές τους αρετές.

Στους δύο πρώτους βαθμούς – του υπολοχαγού και του λοχαγού – ανήκαν όσοι διηύθυναν τις επιχειρήσεις των μαχών. 

Έχουμε ανάγκη συνεπώς από υπολοχαγούς και λοχαγούς ή όπως αλλιώς θέλετε να τους ονομάσουμε. Θα μπορούσαμε αν θέλετε να τους αφαιρέσουμε τον στρατιωτικό τίτλο. 

Τα άτομα, όμως, που θα βρίσκονται στην ηγεσία πρέπει να ηγούνται με τα ο παράδειγμα που δίνουν.

 Το να ακολουθήσεις κάποιον ή να κάνεις τους άλλους να σε ακολουθήσουν είναι ένα έργο που ορισμένες φορές μπορεί να γίνει δύσκολο. 

Είναι όμως απείρως πιο εύκολο από το να υποχρεώσεις κάποιους άλλους να βαδίσουν σε ένα μονοπάτι ανεξερεύνητο όπου κανείς δεν έχει ακόμη περπατήσει.

Η νεολαία μένει να αναλάβει τα μεγάλα ζητήματα που έχει προτάξει η κυβέρνηση, ως ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν από τις λαϊκές μάζες, να τα μετατρέψει σε δική της υπόθεση και στον δρόμο αυτό να πορευτεί στην πρωτοπορία. Με την καθοδήγηση και τον προσανατολισμό του κόμματος, η νεολαία θα πρέπει να βαδίζει στην πρωτοπορία.

Με την απόρριψη όλων των λανθασμένων τρόπων λειτουργίας της ηγεσίας και την εκλογή ως μελών του κόμματος των παραδειγματικών εργαζομένων, των πρωτοπόρων εργαζομένων οι οποίοι στον χώρο εργασίας μπορούσαν να μιλήσουν με κύρος, των ίδιων πρωτοπόρων εργαζομένων που πήγαιναν στο μέτωπο, συντελείται η πρώτη ποιοτική αλλαγή στο κόμμα μας. 

[Σημ: Ως μέρος της αναδιοργάνωσης των Ενοποιημένων Επαναστατικών Οργανώσεων και της συγκρότησης τα ου Ενωμένου Κόμματος της Σοσιαλιστικής Επανάστασης, το 1962-1963, καθιερώθηκε μια διαδικασία κατά την οποία οι εργαζόμενοι εκλέγονται από τους συναδέλφους τους, σε συνελεύσεις που πραγματοποιούνται στους χώρους εργασίας, για την ομάδα από την οποία το κόμμα εκλέγει τα μέλη του. Αυτή η διαδικασία ισχύει μέχρι σήμερα στο Κομουνιστικό Κόμμα Κούβας].

Η αλλαγή αυτή, χωρίς να είναι η μοναδική, και συνοδευόμενη στην συνέχεια από μια σειρά οργανωτικών μέτρων, αποτελεί την πιο σημαντική πτυχή της μετεξέλιξης μας. Έχει επίσης υπάρξει μια σειρά αλλαγών όσον αφορά τη νεολαία.

Η δική μου τώρα επιμονή σε αυτό το σημείο – κάτι που κατ’ επανάληψη σας έχω εκφράσει – είναι να μην πάψετε να είστε νέοι, να μην μετατραπείται σε γέρους θεωρητικούς ή σε θεωρητικολόγους. 

Να διατηρήσετε τη φρεσκάδα και τον ενθουσιασμό της νιότης. 

Να είστε ικανοί να αφουγκράζεστε τα μεγάλα κελεύσματα της κυβέρνησης, να τα αφομοιώνετε και να γίνεστε η κινητήρια δύναμη ολόκληρου του μαζικού κινήματος, βαδίζοντας στην πρωτοπορία. 

Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να μπορείτε να κρίνετε ποιοι είναι οι σημαντικοί τομείς στους οποίους η κυβέρνησης δίνει μεγαλύτερη έμφαση – μια κυβέρνηση που εκπροσωπεί το λαό και είναι την ίδια στιγμή ένα κόμμα.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει κανείς να αξιολογεί τα πράγματα και να θέτει προτεραιότητες. Αυτά είναι τα καθήκοντα που πρέπει να εκπληρώσει η οργάνωση νεολαίας. 

Μιλήσατε για την τεχνολογική επανάσταση. Είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα, ένας από τους πιο συγκεκριμένους στόχους που προσιδιάζει στην ιδιοσυγκρασία των νέων. 

Δεν μπορεί όμως κανείς να πραγματοποιήσει την τεχνολογική επανάσταση από μόνος του, μια που είναι κάτι που συντελείται σε όλο τον κόσμο, σε κάθε χώρα, σοσιαλιστική και μη σοσιαλιστική – αναφέρομαι στις ανεπτυγμένες χωρες φυσικά.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες συντελείται μια τεχνολογική επανάσταση. Στη Γαλλία υπάρχει μια ισχυρή τεχνολογική επανάσταση, όπως και στη Βρετανία και την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Και οι χώρες αυτές σίγουρα δεν είναι σοσιαλιστικές. 

Η τεχνολογική επανάσταση πρέπει συνεπώς να έχει ένα ταξικό και σοσιαλιστικό περιεχόμενο. 

Για να υπάρξει αυτό, απαιτείται μια μεταμόρφωση της νεολαίας, ώστε να γίνει μια πραγματική κινητήριος δύναμη. 

Είναι απαραίτητο να εξαλειφθούν, με άλλα λόγια, όλα τα κατάλοιπα της παλιάς κοινωνίας που έχει πεθάνει. 

Δεν μπορούμε να δούμε την τεχνολογική επανάσταση ανεξάρτητα από μια κομμουνιστική στάση απέναντι στην εργασία. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό. Αν δεν υπάρχει μια κομμουνιστική στάση απέναντι στην εργασία, δεν μπορεί να γίνει λόγος για μια σοσιαλιστική τεχνολογική επανάσταση.

Πρόκειται απλά για τον αντικατοπτρισμό στο εσωτερικό της Κούβας της τεχνολογοικής επανάστασης που συντελείται με μεγάλα βήματα χάρη στις πρόσφατες επιστημονικές εφευρέσεις και ανακαλύψεις. Αυτά είναι γεγονότα που δεν μπορούν να διαχωριστούν το ένα από το άλλο. 

Η κομμουνιστική στάση απέναντι στην εργασία συνίσταται στις αλλαγές που πραγματοποιούνται στην συνείδηση του κάθε ατόμου, αλλαγές που αναγκαστικά απαιτούν πολύ χρόνο. 

Δεν μπορεί κανείς να έχει την αξίωση οι αλλαγές αυτές να ολοκληρωθούν σε μια σύντομη χρονική περίοδο, κατά την οποία η εργασία θα εξακολουθεί να έχει τον ίδιο χαρακτήρα που έχει και σήμερα – θα εξακολουθεί να είναι μια καταναγκαστική κοινωνική υποχρέωση – ώσπου να μετατραπεί σε κοινωνική ανάγκη. 

Αν σε κάθε μας βήμα συνδιάζουμε την ικανότητα να μεταμορφώνουμε τους εαυτούς μας, γενικεύοντας την στάση μας απέναντι στη μελέτη της νέας τεχνολογίας, με την ικανότητα να αποδίδουμε στις θέσεις εργασίας μας ως μέλη της πρωτοπορίας, τότε θα προχωρήσουμε. 

Και αν σταδιακά συνηθίσετε να μετατρέπετε την παραγωγική σας εργασία σε κάτι που με το πέρασμα του χρόνου γίνεται ανάγκη, τότε αυτόματα θα γίνετε η πρωτοπόρα ηγεσία της νεολαίας και δεν θα προβληματιστείτε ξανά για το τι οφείλετε να κάνετε. Θα κάνετε απλά ότι τη δεδομένη στιγμή σας φαίνεται πιο λογικό. 

Δεν θα χρειάζεται να ψάχνετε να βρείτε τι είναι αυτό που ικανοποιεί τη νεολαία.

Θα είστε συγχρόνως νέοι αλλά και εκπρόσωποι της πρωτοπορίας της νεολαίας. 

Όσοι είναι νέοι, προπαντός νέοι στο πνεύμα, δεν χρειάζεται να ανησυχούν για το τι πρέπει να κάνουν για να ευχαριστήσουν τους άλλους. Να κάνετε απλά ότι είναι απαραίτητο, ότι σας φαίνεται λογικό τη δεδομένη στιγμή. Έτσι η νεολαία θα γίνει ηγεσία. 

Σήμερα έχουμε ξεκινήσει μια διαδικασία πολιτικοποίησης, αν μπορούμε να την ονομάσουμε έτσι, του Υπουργείου Βιομηχανίας. Το Υπουργείο είναι ένας πολύ ψυχρός χώρος, ένας πολύ γραφειοκρατικός χώρος, μια φωλιά βαρετών και σχολαστικών γραφειοκρατών, από τον υπουργό και κάτω, που βασανίζονται αδιάκοπα με συγκεκριμένα καθήκοντα προκειμένου να βρουν νέες σχέσεις και νέες συμπεριφορές. 

Εσείς λοιπόν ως οργάνωση νεολαίας παραπονεθήκατε ότι δεν παρακολούθησαν πολλοί τις εκδηλώσεις που οργανώσατε – ο χώρος ήταν άδειος τις μέρες που δεν ήμουν εγώ – και θα θέλατε να κάνω μια παρατήρηση. Μπορώ να πω κάτι, δεν μπορώ όμως να ζητήσω από κανέναν να έρθει εδώ. 

Τι ακριβώς συμβαίνει; 

Το πρόβλημα είναι απλά ότι είτε υπάρχει έλλειψη επικοινωνίας, είτε υπάρχει έλλειψη ενδιαφέροντος, και ότι σε κάθε περίπτωση το θέμα δεν έχει αντιμετωπιστεί από τους ανθρώπους που έχουν επιφορτιστεί να το κάνουν. Και αυτό είναι ένα συγκεκριμένο καθήκον του Υπουργείου. Είναι καθήκον της οργάνωσης νεολαίας, να υπερνικήσει την αδιαφορία που υπάρχει στο Υπουργείο. 

Αναμφίβολα, πάντα υπάρχει περιθώριο για ανάλυση και αυτοκριτική. 

Είναι πάντα επίκαιρη η εκτίμηση ότι δεν γίνονται όλα όσα είναι απαραίτητα ώστε να υπάρχει μια διαρκής επικοινωνία με τον κόσμο.

Σωστά. Όταν όμως κάποιος κάνει αυτοκριτική, πρέπει να είναι ολοκληρωμένη. Αυτοκριτική βέβαια δεν σημαίνει αυτομαστίγωση, αλλά έχει να κάνει με την ανάλυση της στάσης του καθενός. 

Και επιπλέον ο τεράστιος φόρτος εργασίας που κουβαλά ο καθένας στις πλάτες του – όπου στοιβάζονται το ένα πάνω στο άλλο τα καθήκοντα – σημαίνει ότι γίνεται πιο δύσκολο να υπάρξει μια άλλου είδους σχέση, να επιδιώξει κανείς μια σχέση πιο ανθρώπινη, θα μπορούσαμε να πούμε, μια σχέση λιγότερο εγκλωβισμένη στα γραφειοκρατικά κανάλια που σκάβουμε μέσα από το ατελείωτο χαρτομάνι.

Αυτό θα έρθει με τον καιρό, όταν η δουλειά δεν θα είναι τόσο πιεστική, όταν θα μπορεί κανείς να βασιστεί σε έναν επαρκή αριθμό στελεχών, όταν θα εκπληρώνονται πάντα όλα τα καθήκοντα, και όταν θα έχει εκλείψει η δυσπιστία απέναντι στην εργασία που είναι ένα από τα επονείδιστα στοιχεία που χαρακτηρίζουν ολόκληρο αυτό το στάδιο της επανάστασης μας. 

Σήμερα είναι απαραίτητο να ελέγχει κανείς προσωπικά κάθε έγγραφο, να κάνει ο ίδιος τους υπολογισμούς των στατιστικών στοιχείων, και πάλι ανακύπτουν λάθη. Όταν λοιπόν όλη αυτή η περίοδος παρέλθει – ήδη πλησιάζει προς το τέλος της και σύντομα θα εκλείψει – και όταν όλα τα στελέχη ισχυροποιηθούν, όταν θα έχουμε όλοι μας προοδεύσει λίγο ακόμα, τότε φυσικά θα υπάρχει χρόνος για άλλου είδους σχέσεις.

 Αυτό δεν σημαίνει ότι ο υπουργός ή ο διευθυντής θα βγαίνει να ρωτάει τον καθένα πως είναι η οικογένεια του. 

Σημαίνει ότι θα μπορούμε να οργανώσουμε σχέσεις που να μας επιτρέπουν να εργαζόμαστε καλύτερα και μέσα στο υπουργείο αλλά και έξω από αυτό, έτσι ώστε να γνωριστούμε καλύτερα.

Γιατί στόχος του σοσιαλισμού σήμερα, σε αυτήν τη φάση οικοδόμησης του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού, δεν είναι απλά η δημιουργία αστραφτερών εργοστασίων. 

Τα εργοστάσια αυτά φτιάχνονται με στόχο τον ολοκληρωμένο άνθρωπο. 

Ο άνθρωπος θα πρέπει να μετασχηματίζεται παράλληλα με την ανάπτυξη της παραγωγής. 

Δεν θα κάναμε τη δουλειά μας αν ήμασταν αποκλειστικά παραγωγοί εμπορευμάτων και πρώτων υλών και δεν ήμασταν ταυτοχρόνως ικανοί να παράγουμε ανθρώπους. 

Πρόκειται εδώ για μια απο τις αποστολές της νεολαίας: να ωθήσει και να καθοδηγήσει, μέσω του παραδείγματος της, τη δημιουργία του μελλοντικού ανθρώπου. 

Σε αυτό το έργο δημιουργίας και καθοδήγησης συμπεριλαμβάνεται και η συγκρότηση του εαυτού μας, γιατί απέχουμε όλοι από το να είμαστε τέλειοι. 

Και όλοι θα πρέπει να βελτιωνόμαστε μέσα από τη δουλειά μας, τις διαπροσωπικές σχέσεις, μέσα από της σοβαρή μελέτη και τις αντιπαραθέσεις με κριτικό πνεύμα. Όλα αυτά συμβάλλουν στον μετασχηματισμό του ανθρώπου. 

Αυτό το γνωρίζουμε, μια που έχουν περάσει πέντε ολόκληρα χρόνια από τον θρίαμβο της επανάστασης μας.

 Επτά χρόνια πέρασαν επίσης από τότε που οι πρώτοι από εμάς αποβιβάστηκαν και ξεκίνησαν τον αγώνα, την τελική φάση του αγώνα. 

Όποιος κοιτάξει προς τα πίσω και αναλογιστεί πως ήταν ο ίδιος πριν επτά χρόνια θα αντιληφθεί ότι η απόσταση που έχουμε διανύσει είναι μεγάλη, πολύ μεγάλη, αλλά και ότι απομένει ακόμη αρκετός δρόμος.

Αυτοί είναι οι στόχοι μας. Είναι σημαντικό για τη νεολαία να κατανοήσει ποιός είναι ο ρόλος της και ποια είναι η βασική της αποστολή.

 Δεν χρειάζεται να παραφουσκώνει την σημασία του ρόλου αυτού, ούτε να θεωρεί τον εαυτό της ως κέντρο του σοσιαλιστικού σύμπαντος. 

Θα πρέπει όμως να βλέπει τον εαυτό της ως έναν σημαντικό κρίκο, έναν πολύ σημαντικό κρίκο που μας δείχνει το μέλλον.

Εμείς οδεύουμε προς τη δύση, παρόλο που, κατά μία έννοια γεωγραφική, ανήκουμε ακόμη στη νεολαία. Έχουμε φέρει σε πέρας πολλά δύσκολα καθήκοντα. Είχαμε την ευθύνη της καθοδήγησης μιας χώρας σε στιγμές τρομακτικά δύσκολες και αυτό βέβαια γερνά και φθείρει τους ανθρώπους. 

Σε μερικά χρόνια το καθήκον όσων από εμάς έχουν απομείνει θα είναι να αποσυρθούμε σε χειμερινά καταλύματα αφήνοντας τους νέους να καταλάβουν τις θέσεις μας.

 Όπως και να έχουν τα πράγματα, πιστεύω οτι εκπληρώσαμε με αρκετή αξιοπρέπεια μια αποστολή πολύ σημαντική. 

Δεν θα ήταν, όμως, το έργο μας ολοκληρωμένο αν δεν ξέραμε ποια είναι η κατάλληλη στγμή να αποσυρθούμε. 

Συμπληρωματικά, μια άλλη αποστολή σας είναι να διαμορφώσετε τους ανθρώπους που θα μας αντικαταστήσουν, έτσι ώστε το γεγονός ότι εμείς θα καλυφθούμε από τη λήθη, σαν κάτι που ανήκει στο παρελθόν, να αναδειχθεί σε ένα από τα πιο σημαντικά κριτήρια βάσει των οποίων θα αξιολογήσουμε τη δράση ολόκληρης της νεολαίας και ολόκληρου του λαού.

Πηγή: Ο Τσε Γκεβάρα μιλάει στους νέους (Che Guevara habla a la juventud / Che Guevara talks to young people), Pathfinder Press, 2000. Ελληνική Έκδοση: Διεθνές Βήμα, 2004.