"Γιατί να απεργήσω την Πέμπτη" ;

 

Αυτή είναι η καλύτερη ερώτηση που θα μπορούσε να απευθύνει στον εαυτό του ένας νέος εργαζόμενος σήμερα και τις ώρες που απομένουν μέχρι τη γενική πανεργατική απεργία.

Γιατί, λοιπόν;

⇒ Για να μην τους αφήσουμε να κατοχυρώσουν τον Μεσαίωνα στο όνομα, μάλιστα, της νέας γενιάς. Την απάντηση σε αυτή την πρόκληση μπορούν να την δώσουν οι ντελιβεράδες που δουλεύουν ανασφάλιστοι σε χιόνι και σε καύσωνα, οι εμποροϋπάλληλοι των σπαστών ωραρίων και της δουλειάς τις Κυριακές, οι εργαζόμενοι με τηλεργασία που είναι ήδη όλη τη μέρα στη διάθεση του εργοδότη, δηλαδή όλοι όσοι βιώνουν από πρώτο χέρι αυτό που λέει το σύνθημα του ΚΚΕ: «η εκμετάλλευση δεν διευθετείται, καταργείται».

⇒ Γιατί η όρεξη των εργοδοτών έχει ανοίξει για τα καλά και ήδη ζητάνε ακόμα περισσότερα: θέλουν απόλυτη ελευθερία στην εφαρμογή της διευθέτησης του χρόνου εργασίας, ανοίγουν τη συζήτηση για τον διαχωρισμό του σε ενεργό και ανενεργό, με τον δεύτερο να μην αμείβεται κλπ, ενώ η κυβέρνηση ήδη ετοιμάζει το επόμενο νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό.

⇒ Γιατί η οργάνωση, η συλλογική συζήτηση και δράση μέσα από τα συνδικάτα, οι μορφές πάλης όπως η διαδήλωση και η απεργία, είναι τα μόνα μας όπλα απέναντι στην εκμετάλλευση και γι’ αυτό θέλουν να μας τα πάρουν. Aν ψηφιστεί αυτό το νομοσχέδιο, ακόμα και το μοίρασμα μιας ανακοίνωσης με επιχειρήματα σαν αυτά που διαβάζετε, θα μπορούσε να θεωρηθεί «ψυχολογική πίεση» και άρα παράνομη ενέργεια εκ μέρους όσων θα ήθελαν να εξασφαλίσουν τη επιτυχία μιας απεργίας.

⇒ Γιατί δεν πρέπει να επιτρέψουμε να νομιμοποιηθούν τα όσα προβλέπει το νομοσχέδιο-έκτρωμα, απλά και μόνο επειδή αντίστοιχα μέτρα πήρε και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ή έχουν πάρει άλλες κυβερνήσεις στην ΕΕ, όπως λέει συνεχώς ο Χατζηδάκης. Όσο γελοία είναι η προσπάθεια του, άλλο τόσο χρήσιμη είναι για να βγουν συμπεράσματα…

⇒ Γιατί αν σε κάτι λέει αλήθεια η κυβέρνηση, η ΕΕ και οι καπιταλιστές, αυτό είναι ότι το 8ωρο είναι πλέον ξεπερασμένο. Έχει ωριμάσει εδώ και καιρό το αίτημα για 7ωρη, 5ήμερη, 35ωρη εργασία με δυνατότητες ποιοτικής αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου. Για να ζήσουμε επιτέλους όπως αρμόζει στον 21ο αιώνα και όχι να γυρίσουμε στον 19ο.

 

Τελικά το ερώτημα δεν είναι αν υπάρχουν λόγοι για να απεργήσει κανείς την Πέμπτη. Είναι προφανές ότι υπάρχουν. Το ερώτημα είναι αν αξίζει για αυτούς τους λόγους να υπερβεί φόβους και αναστολές, να κάνει αυτό το βήμα ίσως και για πρώτη φορά.

Αυτό, στις ώρες που μένουν, θα το απαντήσει ο καθένας στον εαυτό του και στους συναδέλφους του. Με εμπιστοσύνη στο γεγονός ότι δεν θα είναι μόνος του αν έρθει σε επαφή με το σωματείο, με άλλους νέους ανθρώπους που έχουν τα ίδια προβλήματα και τα ίδια συμφέροντα, αν συμβάλει ο καθένας με τον τρόπο που μπορεί στην επιτυχία της απεργίας. Θα το απαντήσουν, τελικά, όλοι οι εργαζόμενοι μαζί.

Το σίγουρο είναι ότι την Πέμπτη η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ και όσοι θέλουν να συμβιβαστούμε με το μαύρο εργασιακό παρόν ενώ φτιάχνουν για εμάς ένα κατάμαυρο εργασιακό μέλλον, θα έχουν στραμμένα τα μάτια τους στους χώρους δουλειάς και στους δρόμους. Θα μετρήσουν τη στάση και τις διαθέσεις όλων μας ενόψει της συνέχειας.

 

Ας τους δώσουμε το μήνυμα που εύχονται να μην πάρουν!

http://www.odigitis.gr/article/Giati-na-apergiso-tin-Pempti/

Στις 26 Νοέμβρη κάνουμε lockdown στη βάρβαρη πολιτική τους!

 

Στις 26 Νοέμβρη κάνουμε lockdown στη βάρβαρη πολιτική τους!

Λίγες μέρες έμειναν μέχρι την Πέμπτη, που εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις σε όλη τη χώρα δίνουν μια από τις πιο κρίσιμες απεργιακές μάχες των τελευταίων ετών, αφού ο λαός διανύει μια πολύ κρίσιμη περίοδο για τη ζωή και τα δικαιώματά του. Και οι μέρες που απομένουν είναι μέρες δράσης, μέρες προσωπικής και συλλογικής ευθύνης, προκειμένου να είναι επιτυχημένη αυτή η απεργία, να αποτελέσει πραγματικά βήμα αγωνιστικής ανάτασης και κλιμάκωσης, που θα σημαδέψει την εργατική - λαϊκή πάλη για τους επόμενους μήνες.

Είναι μέρες που κρίνονται πολλά περισσότερα από όσα σε άλλους αντίστοιχους απεργιακούς σταθμούς, αφού η πανδημία εξελίσσεται σε ένα τραγικό «σπιράλ» για τον λαό με ευθύνη κυβέρνησης και μεγαλοεργοδοσίας. Και αυτή η τραγωδία μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο από τη μέγιστη δράση του λαϊκού παράγοντα, μόνο αν χιλιάδες εργαζόμενοι περάσουν στην όχθη του οργανωμένου συλλογικού αγώνα, για άμεσα μέτρα προστασίας της δημόσιας υγείας. Αυτή είναι η ουσιαστική ατομική ευθύνη σήμερα, η ενίσχυση της συλλογικής πάλης και διεκδίκησης. Αλλωστε, το οργανωμένο εργατικό κίνημα απέδειξε ξανά τις τελευταίες μέρες, με ξεχωριστό σταθμό την αγωνιστική επέτειο του Πολυτεχνείου, ότι σε αντίθεση με το κράτος και την κυβέρνηση μπορεί να τηρήσει ουσιαστικά υγειονομικά πρωτόκολλα, ταυτόχρονα με την οργάνωση της διεκδίκησης.

Η απεργία της Πέμπτης 26 Νοέμβρη δεν είναι μια μάχη σε «κενό αέρος». Αποτελεί τον επόμενο «κρίκο» μιας σειράς αγωνιστικών πρωτοβουλιών, μέσα από τις οποίες ξεκαθαρίστηκε ότι ο λαός δεν σωπαίνει όπως θα ήθελαν η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία. Πάμε λοιπόν στην απεργία μετά τις μέρες δράσης για την Υγεία και τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, αλλά και με εφόδιο το κουράγιο που πήραμε από τις αντιιμπεριαλιστικές κινητοποιήσεις που πραγματοποιήθηκαν στην Αθήνα και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας στις 17 Νοέμβρη.

Κάθε εργαζόμενος έχει πολλούς λόγους για να απεργήσει

Είναι αλήθεια ότι στην απεργία αυτή δεν υπάρχει κλάδος και χώρος δουλειάς, όπου οι εργαζόμενοι να μην έχουν κάθε λόγο εκείνη τη μέρα να «πέσει ο γενικός διακόπτης», να υπάρξει ένα καθολικό lockdown στην παραγωγή, στις υπηρεσίες του ιδιωτικού και του κρατικού τομέα. Μόνο έτσι μπορεί να δείξει η εργατική τάξη, ο λαϊκός παράγοντας στην πράξη τη δύναμή του.

Οι απεργοί λοιπόν πρέπει να είναι πολύ περισσότεροι από κάθε άλλη φορά:

-- Πρώτον, γιατί το νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τα Εργασιακά αποτελεί μια πολύ σοβαρή εξέλιξη. Είναι ένα ακόμα μπουρλότο στα θεμέλια των εργασιακών σχέσεων, που αν περάσει και μάλιστα χωρίς αντιδράσεις, θα το πληρώνουν πολύ ακριβά η σημερινή και η αυριανή βάρδια της εργατικής τάξης. Μιλάμε για τις ανατροπές του αιώνα, αφού καταργείται και διά νόμου το 8ωρο και νομιμοποιείται η 10ωρη εργασία. Το νομοσχέδιο φέρνει τις απλήρωτες υπερωρίες, την επέκταση και γενίκευση της δουλειάς τις Κυριακές. Επίσης, νέες μειώσεις στους μισθούς, ενώ ήδη έχει θεσμοθετηθεί μισθός των 200 ευρώ, στο όνομα τάχα της αντιμετώπισης της ανεργίας. Αν δεν συναντήσει εμπόδια η καθιέρωση αυτής της ζούγκλας σήμερα, θα είναι απείρως πιο δύσκολο να εμποδιστεί η εφαρμογή της από την εργοδοσία αύριο. Χώρια που η κυβέρνηση έχει ήδη εξαγγείλει νέες αντιδραστικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, επιβεβαιώνοντας ότι θέλει να ξεμπερδεύει με ένα πακέτο βάρβαρων μεταρρυθμίσεων μέσα στην πανδημία, μπας και πιάσει τον λαό στον ύπνο.

-- Δεύτερον, γιατί την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση με το αντεργατικό νομοσχέδιο τελειοποιεί την «ασυλία» που απολαμβάνει η εργοδοσία για να ξεδιπλώνει την επίθεσή της στην εργατική τάξη, της προσφέρει άλλο ένα δωράκι. Φιλοδοξεί να την απαλλάξει από τη διεκδίκηση των εργαζομένων, επιχειρεί να ξεδοντιάσει τα συνδικάτα, το μόνο εργαλείο που έχει απομείνει στους εργαζόμενους για να διεκδικούν. Μετά την προσπάθεια περιστολής του απεργιακού δικαιώματος από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τον νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, σειρά έχει η επίθεση στην ίδια την οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία και τους άλλους φορείς τους.

-- Τρίτον, γιατί ακόμα και να μην υπήρχε το νομοσχέδιο, η κατάσταση που βιώνουν οι εργαζόμενοι φτάνει και περισσεύει για να οργανωθεί ο απεργιακός αγώνας, για την υγεία και τα δικαιώματα του λαού. Γιατί κάθε μέρα πια αποδεικνύονται με τον πιο τραγικό τρόπο οι εγκληματικές ευθύνες της κυβέρνησης στη διαχείριση της πανδημίας. Τα τεράστια κενά στο δημόσιο σύστημα Υγείας, η άρνηση της κυβέρνησης να πειράξει έστω και μια τρίχα από την καπιταλιστική κερδοφορία, θα χειροτερέψουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση, κάτι που φάνηκε στον τραγέλαφο με την «επίταξη». Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν δεν κινητοποιηθεί αποφασιστικά ο λαός, τα αποτελέσματα θα είναι πολύ χειρότερα. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο θα μετράνε όλο και περισσότερα θύματα ανάμεσά τους, αλλά θα βρεθούν και φορτωμένοι με τα βάρβαρα μέτρα που ήρθαν για να μείνουν.

-- Τέταρτον, γιατί πρέπει να πάρει άλλη μια επιθετική απάντηση η προσπάθεια της κυβέρνησης να βάλει φίμωτρο στους αγώνες και τις διεκδικήσεις. Μέσα από την επιτυχία της απεργίας, μπορεί να δείξει ο εργαζόμενος ότι κάτω και από τις πιο δύσκολες συνθήκες, η διέξοδος δεν βρίσκεται στον ατομικό δρόμο, αλλά στη συλλογική οργανωμένη δράση. Γιατί, μετά και το όργιο καταστολής που εξαπέλυσε η κυβέρνηση στις 17 Νοέμβρη στο κέντρο της Αθήνας και αλλού, ακόμα και οι πιο δύσπιστοι το βλέπουν καθαρά: Η πανδημία αξιοποιείται σαν πρόσχημα για να μπει φίμωτρο στη λαϊκή πάλη, για να μετατεθούν οι εγκληματικές ευθύνες για τη γύμνια του κρατικού συστήματος Υγείας στον λαό που αγωνίζεται και όχι στις κυβερνήσεις και το κεφάλαιο που μας έφεραν σ' αυτά τα χάλια.

-- Πέμπτον, γιατί είμαστε ακόμα στην αρχή της οικονομικής κρίσης και ήδη φαίνονται τα αποτελέσματά της, στα εκατοντάδες λαϊκά νοικοκυριά που μένουν χωρίς εισόδημα, στην ένταση της εκμετάλλευσης, στην ένταση των πλειστηριασμών. Σε όλα εκείνα δηλαδή που αποτελούν την άλλη όψη των παχυλών χρηματοδοτήσεων των επιχειρηματικών ομίλων από την κυβέρνηση και την ΕΕ, που θα πληρωθούν πολλαπλά από τα εργατικά - λαϊκά στρώματα.

Την Πέμπτη δείχνουμε τη δύναμή μας

Στις 26 Νοέμβρη δεν πρέπει να υπάρξει χώρος δουλειάς που δεν θα φτάσει το απεργιακό μήνυμα σε κυβέρνηση και εργοδοσία. Αυτό είναι που θα δείξει την αποφασιστικότητα των εργαζομένων, αλλά και τη δυνατότητα που υπάρχει να συγκεντρωθούν δυνάμεις ικανές να σμπαραλιάσουν τους αντεργατικούς νόμους.

Γιατί ό,τι κι αν σκαρφιστούν η κυβέρνηση, ο ΣΕΒ, οι εργατοπατέρες τους στο εργατικό κίνημα και οι δυνάμεις καταστολής τους προκειμένου να βάλουν στο γύψο τους αγώνες, ένα πράγμα δεν μπορούν να κάνουν: 

Να δουλέψουν όπως δουλεύουν καθημερινά κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες εκατομμύρια εργαζόμενοι. Εκεί βρίσκεται η δύναμη της εργατικής τάξης.

Γιατί οι βιομήχανοι δεν μπορούν να ανοίξουν ούτε έναν διακόπτη χωρίς τους εργάτες. 

Οι μεγαλοκατασκευαστές δεν ξέρουν ούτε πώς πιάνεται το μυστρί των οικοδόμων.

 Οι εφοπλιστές δεν μπορούν να σηκώσουν ούτε άγκυρα χωρίς τους ναυτεργάτες. 

Οι μεγαλέμποροι δεν ξέρουν ούτε πού βρίσκονται οι αποθήκες τους, στις οποίες στενάζουν οι εργαζόμενοι αυτές τις μέρες με το ηλεκτρονικό εμπόριο, δεν έχουν ιδέα πώς να γεμίσουν τα ράφια τους με προϊόντα, ούτε πώς να τα «χτυπήσουν» στις ταμειακές στα σούπερ μάρκετ. 

Οι τραπεζίτες δεν έχουν ιδέα από την τηλεργασία στην οποία λιώνουν κάθε μέρα οι εργαζόμενοι στον χρηματοπιστωτικό τομέα, όπως και στις Τηλεπικοινωνίες.

Τη μέρα της απεργίας λοιπόν πρέπει να κάνουμε ακόμα πιο δυνατή τη φωνή κάτω από τις μάσκες, αποδεικνύοντας τη δύναμή μας. 

Τα τηλέφωνα και τα λάπτοπ της τηλεργασίας να σταματήσουν, κι ας περιμένουν στο «connecting» τα αφεντικά, όπως μέρες τώρα περιμένουν χιλιάδες μαθητές και δάσκαλοι στο τηλε-μαρτύριο της τηλεκπαίδευσης. 

Να είναι μέρα που εργοστάσια, εργοτάξια, καράβια και άλλοι μεγάλοι χώροι δουλειάς θα απεργήσουν. 

Που στις αστικές συγκοινωνίες θα ακουστεί ένα στεντόρειο «ως εδώ» με την αθλιότητα της σαρδελοποίησης. 

Που στο Εμπόριο, στις μεγάλες αποθήκες και όπου αλλού συνωστίζονται καθημερινά χιλιάδες εργαζόμενοι, θύματα των «υγειονομικών πρωτοκόλλων» - λάστιχο, θα δοθεί ένα ελάχιστο παράδειγμα του τι σημαίνει «παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας». 

Μπορεί η απεργία να αποτελέσει ένα εφαλτήριο στον αγώνα που θα έχει διάρκεια και συνέχεια την επόμενη μέρα.

Οι εργαζόμενοι έχουν μεγάλη δύναμη και πρέπει αυτήν τη δύναμη να τη νιώσουν κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι. Αυτή είναι η πιο σημαντική ευθύνη που πρέπει να αναλάβει η εργατική τάξη και ο λαός, και η μόνη που μπορεί να δώσει πραγματική διέξοδο.

ριζοσπάστης 

ΤΟ Π.Α.ΜΕ ΧΑΛΑΣΕ ΤΗ ΦΙΕΣΤΑ ΤΩΝ ΚΟΡΑΚΙΩΝ ΤΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ (vid)

Τη φιέστα των κορακιών της ιδιωτικής ασφάλισης χάλασε παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων στη διάρκεια του συνεδρίου της ΕΛΕΤΕΑ
Από Κατιούσα:
Απάντηση στη φιέστα κυβέρνησης – εργοδοτών που μετατρέπει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και ασφάλιση των εργαζόμενων ακόμα περισσότερο σε πεδίο κερδοφορίας ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών έδωσαν το πρωί συνδικάτα και φορείς, την ώρα που διεθξάγονταν το 1ο Συνέδριο Επαγγελματικής Ασφάλισης από την Ελληνική Ένωση Ταμείων Επαγγελματικής Ασφάλισης και άλλους φορείς ιδιωτικής ασφάλισης. Παρεμβάσεις έγιναν από το Νίκο Παπαγεωργίου, εκ μέρους της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και το Γιώργο Στεφανάκη, πρόεδρο του Συνδικάτου Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού, Τουρισμού και Ξενοδοχείων Ν. Αττικής.
Στις παρεμβάσεις αναδείχθηκε ο ιδιαίτερα αρνητικός για τους εργαζόμενους αντιασφαλιστικός νόμος που προωθείται και οι συνέπειες της ιδιωτικοποίησης υγείας και ασφάλισης στην οποία στοχεύει.
Σημειώθηκε χαρακτηριστικά ότι “μας λένε πόσα θα δώσουμε, αλλά όχι πόσα θα πάρουμε”, πως αν ένα επαγγελματικό ταμείο πτωχεύσει, οι εργαζόμενοι δε θα πάρουν ούτε το κεφάλαιό τους, ότι ο λαός έχει μνήμη και θυμάται τι έγινε σε υποθέσεις τύπου Ασπίς Πρόνοια.

Τονίστηκε πως “εμείς πλασιέ των αποθεματικών, των χρημάτων των εργαζομένων δε θα γίνουμε”, αφού “δεν είμαστε Παναγόπουλος, Κιουτσούκης, Βασιλόπουλος”, που θα μπορούσαν κι αυτοί να είναι ομιλητές στην εκδήλωση και ίσως γίνουν στο μέλλον.

Δόθηκε υπόσχεση πως, κι αν ακόμα περάσει ο νόμος – έκτρωμα, ο αγώνας για τη μη εφαρμογή του θα συνεχιστεί και “να πάνε να κόψουν το κεφάλι τους”.
Παράλληλα, κάλεσαν τους εργαζόμενους να συμμετέχουν μαζικά στην απεργία της 18ης Φλεβάρη και τη συγκέντρωση των ταξικών δυνάμεων στις 10.30 π.μ στα Προπύλαια.
Κεντρικά συνθήματα των συγκεντρωμένων ήταν: Να αποσυρθεί τώρα το νομοσχέδιο-λαιμητόμος Κατρούγκαλου – Βρούτση. Κάτω τα χέρια από την Κοινωνική Ασφάλιση. Όλοι στην απεργία στις 18 Φλεβάρη, στις 10.30 π.μ., στα Προπύλαια.

Για να Ξαναθυμηθούμε ΤΙ ΣΧΕΔΙΑΣΑΝ ΠΡΙΝ 20 ΧΡΟΝΙΑ -Από τη «Λευκή Βίβλο»

Αλίευση από "Κατιούσα" kαι Π.Α.ΜΕ 

Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion

TA ΠΡΩΤΑ BHMATA ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΣΤΗΝ ΤΑΞΙΚΗ ΠΑΛΗ! 1879!

Στη Σύρο, ένα από τα πρώτα βιομηχανικά κέντρα της Ελλάδας, έχει ξεσπάσει οικονομική κρίση, πυροδοτώντας σειρά απεργιακών-κοινωνικών αγώνων, σημαντική συμβολή στις οποίες έχουν και οι σοσιαλιστές.
Σε απεργία κατεβαίνουν οι αρτοποιοί, οι οινοπώλες, οι εργάτες των ναυπηγείων, κ.α. 

Στις 19/2 ξεκινά η απεργία των εργατών των βυρσοδεψείων, η οποία υπήρξε από τις πιο δυναμικές. Συνολικά τα αιτήματα των εργατών των βυρσοδεψείων ήταν: Αύξηση των μεροκάματων κατά 27%, πληρωμή σε νόμισμα με βάση τη βασιλική διατίμηση, κατάργηση της κουτουράδας (κατ' αποκοπή εργασία), εξασφάλιση εργασίας για όλους τους εργάτες, ελάττωση των ωρών εργασίας και κατάργηση της δίωρης απασχόλησης της Κυριακής που ήταν αγγαρεία γιατί δεν πληρωνόταν.
Έγινε προσπάθεια να δουλέψουν τα βυρσοδεψεία με απεργοσπάστες που όμως απέτυχε, υπήρξε σύγκρουση με την αστυνομία και ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής με μεταφορά από την Αθήνα 50 σκαπανέων, πραγματοποιήθηκαν συλλήψεις, εντάθηκε η τρομοκρατία αλλά το απεργιακό κίνημα δεν υποχώρησε και μετά από μία βδομάδα αγώνων κατάφερε να επιβάλει τα αιτήματά του.
Μόλις όμως οι εργάτες σταμάτησαν την απεργία κι επέστρεψαν στη δουλειά τους, οι εργοδότες «δεχθέντες κατ' εκλογήν τους αναγκαιούντας εργάτας, απέβαλλον τους λοιπούς. Ούτω μέγας αριθμός εργατών, μείνας άεργος, εξεπατρίσθη εις Κωστάντζαν, Οδησσόν, Χίον και Αλεξάνδρειαν». Παρά την κατάληξη που είχε το απεργιακό κίνημα της Σύρου το 1879, σε λίγο οι απεργίες θα κατέκλυζαν την Ελλάδα. 

Η εργατική τάξη έκανε τα πρώτα της βήματα στην ταξικη παλη!!!!!!!

Από 

Κώστας Κόκκινος

«Πέταξαν και το τελευταίο φύλο συκής οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ στην ΓΣΕΕ»

«πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, αφού. Αποκαλύφθηκε ότι πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων όλοι μαζί σφιχταγκαλιασμένοι έχουν συμφωνήσει και προχωρούν στην υπογραφή της αθλιότητας των 586 ευρώ και των 511 για τους νέους κατά παραγγελία κυβέρνησης και εργοδοσίας».

ΤΟ ΠΑΜΕ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΕΕ ΤΗΣ ΓΣΕΕ:

«Πέταξαν και το τελευταίο φύλο συκής οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ στην ΓΣΕΕ», επισημαίνει το ΠΑΜΕ, καθώς όπως αναφέρει, στη σημερινή συνεδρίαση της Εκτελεστικής Επιτροπής της Συνομοσπονδίας οι ηγεσίες αυτών των παρατάξεων«πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, αφού. Αποκαλύφθηκε ότι πίσω από τις πλάτες των εργαζομένων όλοι μαζί σφιχταγκαλιασμένοι έχουν συμφωνήσει και προχωρούν στην υπογραφή της αθλιότητας των 586 ευρώ και των 511 για τους νέους κατά παραγγελία κυβέρνησης και εργοδοσίας».

Το ΠΑΜΕ στην ανακοίνωσή του αναφέρει:

«Προχωρούν χωρίς να κρατάνε ούτε τα προσχήματα. Ομολόγησαν ότι διαπραγματεύονται τέτοια σημαντικά ζητήματα που αφορούν στη ζωή της εργατικής τάξης σε δείπνα με τους εργοδότες. Ομολόγησαν ότι είναι στην αντίπερα όχθη με τους εργαζόμενους. Ομολόγησαν ότι ακόμα και τα 751 ευρώ που δήθεν ζητούσαν ήταν όπως είπαν για "τυπικούς λόγους". Κορόιδευαν δηλαδή ξεδιάντροπα την εργατική τάξη.

Συμφώνησαν επιπλέον πέρα από την φτωχοποίηση με τους άθλιους μισθούς στην διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης κάνοντας ένα βήμα παραπέρα. Στη δημιουργία Εθνικού Ταμείου Επαγγελματικής Ασφάλισης, δηλαδή ιδιωτικά ασφαλιστήρια. Οδηγώντας έτσι τους εργαζόμενους στα νύχια της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν. Καμιά ελπίδα από αυτές τις ηγεσίες της ΓΣΕΕ.

Είναι ανάγκη να τους πετάξουν από το σβέρκο τους.

Η ελπίδα βρίσκεται στην οργάνωση στους χώρους δουλειάς, στην μαζικοποίηση των συνδικάτων, στη συνέχιση της οργάνωσης της πάλης για τις συλλογικές συμβάσεις, όπως έκαναν και συνεχίζουν οι οικοδόμοι, οι μεταλλεργάτες, οι ηθοποιοί - μουσικοί με τα συνδικάτα τους.

Καλούμε τους εργαζόμενους να μπουν σε αυτή τη μάχη στηρίζοντας τους αγώνες στις 27 Μάρτη των συμβασιούχων στους ΟΤΑ για σταθερή και μόνιμη δουλειά, στις 29 Μάρτη την κινητοποίηση των εργαζομένων στο Φάρμακο, την απεργία των εργαζομένων στο Γάλα - Τρόφιμα - Ποτά στις 29 Μάρτη. Στις 30 Μάρτη του αγώνα των εκπαιδευτικών για μαζικούς διορισμούς και μόνιμους και σταθερή δουλειά. Στις 25 Απρίλη τον αγώνα των μεταλλεργατών με το Συνδικάτο τους για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, άλλους κλάδους και χώρους δουλειάς».

Η παρέμβαση της ΔΑΣ

Η παρέμβαση της η ΔΑΣ στην συνεδρίαση της ΕΕ της ΓΣΕΕ στις 23 Μάρτη για την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας 2018, έχει ως εξής:

«Από δημοσιεύματα και διαρροές πληροφορηθήκαμε ότι το προεδρείο της ΓΣΕΕ προχώρησε σε συμφωνία με τις εργοδοτικές ενώσεις για την ΕΓΣΣΕ και μάλιστα πραγματοποιώντας κρυφά συνάντηση μαζί τους. Προχωρήσατε στη συμφωνία χωρίς να κρατήσετε ούτε καν τους τύπους και τα προσχήματα.

Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη για το ΔΣ της ΓΣΕΕ, την ΕΕ. Επιδιώκουμε να αποκαλύψουμε την στάση σας, να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι, γιατί τελικά είναι σωστή η διαπίστωση ότι αποτελείτε μέρος του προβλήματος.

Χωρίς καμία ενημέρωση και συλλογική διαδικασία η πλειοψηφία, το προεδρείο συναντηθήκατε και συμφωνήσατε με τις εργοδοτικές οργανώσεις, για να επικυρώσετε εκ νέου το αίσχος των 586 και 511 ευρώ που έχει νομοθετηθεί από κυβέρνηση και εργοδότες.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προκειμένου όπως λέει να διατηρήσει το “θεσμό” της ΕΓΣΣΕ που δεν έχει απολύτως καμιά σχέση ούτε με σύμβαση ούτε με συλλογική, προσυπογράφει και συμφωνεί για άλλη μια φορά την πιο βάρβαρη αντεργατική νομοθεσία της κυβέρνησης, που τσακίζει τις συλλογικές συμβάσεις, τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Από ότι φαίνεται προχωράτε στην δημιουργία επαγγελματικού ταμείου ασφάλισης με τα γνωστά αποτελέσματα.

Το μέγεθος της υποκρισίας και της υπονόμευσης των συμβάσεων ξεπερνά αυτήν την περίοδο κάθε όριο. Δυο μήνες μετά τις αποφάσεις του Γενικού Συμβουλίου που προκειμένου να ρίξει στάχτη στα μάτια των εργαζομένων τάχα ενέκρινε ως διεκδικητικό πλαίσιο την επαναφορά της ΕΓΣΣΕ και των 751 ευρώ βασικό μισθό και που εσείς το κοινοποιήσατε με εξώδικο προς τις εργοδοτικές οργανώσεις, έρχεστε στο ίδιο τραπέζι με αυτούς που στείλατε εξώδικο και υπογράψατε κάτι άλλο από το εξώδικο που εσείς στείλατε!

Να θυμίσουμε ότι πριν 2 μήνες στο πλαίσιο των ίδιων αποφάσεων που εσείς πήρατε ανακοινώσατε και κάποιες κινητοποιήσεις κάπου και κάποτε, που ακόμα τις αναμένουμε!

Άρα ποιος ο λόγος του εξώδικου και των κινητοποιήσεων όταν έρχεστε και υπογράφετε στα κρυφά την καταδίκη των εργαζομένων σε άθλιους μισθούς και μεροκάματα;

Η αθλιότητα και η υποκρισία δεν μας προκαλούν έκπληξη καθώς πατούν πάνω στην πάγια και σταθερή γραμμή της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, που συνδιαμορφώνετε από κοινού με τα αφεντικά. “Ποιος εργοδότης θα δώσει σήμερα 751 ευρώ” είχε ρωτήσει ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ στο πρόσφατο Γενικό Συμβούλιο. Πριν 3 χρόνια έλεγε πως η επαναφορά στα 751 θα προκαλέσει σοκ στην αγορά.

Άρα η διατήρηση αυτών των μισθών και αυτών των ορών συμβάσεων χωρίς διεκδικητικούς αγώνες είναι θέση της ΓΣΕΕ και κάθε άλλη λεκτική αναφορά είναι για να ξεγελά και να κοροϊδεύει. Με αυτήν την άθλια στάση σας, υπονομεύετε ανοιχτά και απροκάλυπτα τους εργατικούς αγώνες, την απεργιακή μάχη που δίνουν αυτό το διάστημα οι εργαζόμενοι σε διάφορους κλάδους.

Βέβαια, δεν είναι η πρώτη φορά που οι δυνάμεις που συνθέτετε την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ και άλλες ομοσπονδίες, βάζετε εμπόδια στο εργατικό κίνημα και τους αγώνες του, προκειμένου να εξυπηρετήσετε τη στρατηγική της μεγαλοεργοδοσίας και την πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, αφού συντάσσεστε ανοιχτά με τους συγκεκριμένους στόχους.

Είστε ταγμένοι στην υπόθεση του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Γι' αυτό κάνατε ανοιχτή απεργοσπασία τον Γενάρη όταν το ταξικό εργατικό κίνημα, έδινε την απεργιακή μάχη ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης να βάλει στο "γύψο" το δικαίωμα στην απεργία!

Δώσατε τα χέρια με τον ΣΕΒ για το εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο, αφού πρώτα δήθεν “τσακωθήκατε” πως καλύτερα θα περπατήσει η καπιταλιστική οικονομία και το "Εθνικό Αναπτυξιακό Σχέδιο για μια Ελλάδα που θα χαρακτηρίζεται από κοινωνική συνοχή, βιώσιμη ανάπτυξη, κοινωνική δικαιοσύνη".

Μεταξύ άλλων, οι βασικοί άξονες του “Εθνικού Αναπτυξιακού Σχεδίου”, όπως ήδη παρουσιάστηκαν από την ΟΚΕ, μιλούν για:

1.    “Οικονομικό περιβάλλον με δυνατότητα επικερδούς επιχειρηματικής δραστηριότητας”. Αυτά προϋποθέτουν να δυναμώσει η εκμετάλλευση, πλήρης ανατροπή της σταθερής δουλειάς, μεγαλύτερη ευελιξία.

2.    “Διαμόρφωση ενός σταθερού και αναπτυξιακού φορολογικού συστήματος”. Αυτό σημαίνει νέες φοροελαφρύνσεις στο μεγάλο, συνεχώς ζεστό χρήμα. Για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα πλειστηριασμοί και νέα φοροληστεία.

3.    “Δημιουργία μιας εξωστρεφούς οικονομίας”. Που σημαίνει νέα πεδία κερδοφορίας.

4.    “Δημόσια διοίκηση σύγχρονη και αποδοτική”, στις απαιτήσεις του μεγάλου κεφαλαίου.

Πρόκειται δηλαδή για σχέδιο του μεγάλου κεφαλαίου κάτω από το οποίο θέλετε να εντάξετε τους εργαζόμενους, για να δουλεύουν όπου, όσο, όπως και όταν θέλουν οι εργοδότες, δηλαδή να δουλεύουν σαν σκλάβοι για την κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων.

Η δήλωση στο Γενικό Συμβούλιο από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, αλλά και τις ηγεσίες των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ/ΛΑΕ πως “η απεργία έφαγε τα ψωμιά της”, δηλαδή η άρνηση, η απαξίωση και το μουτζούρωμα της ως επιθετική μορφή πάλης και αγωνιστικής διεκδίκησης απέναντι στους επιχειρηματικούς ομίλους και το κράτος τους, όχι μόνο φανέρωσε και απέδειξε όλη την προηγούμενη στάση των Δυνάμεων της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που λύσσαξαν κυριολεκτικά απέναντι σε κάθε πρόταση για απεργιακή απάντηση αλλά φαίνεται πως έχει και συνέχεια.

Και τα λέτε και τα κάνετε αυτά την ώρα που η κυβέρνηση ξηλώνει το απεργιακό δικαίωμα, χτυπάει τα συνδικάτα και βάζει πλώρη να τσακίσει την οργάνωση, την συλλογική πάλη των εργαζομένων, τις κλαδικές συλλογικές συμβάσεις.

Πλέον μέσω θεσμικών ομιλιών προχωράτε σε ένα ποιοτικό βήμα αφοπλισμού του κινήματος, της ταξικής πάλης, των διεκδικητικών αγώνων. Στο συνέδριο της ΓΣΕΒΕΕ η πλειοψηφία της ΓΣΣΕ δια του προέδρου της απευθυνόμενη στην εργοδοσία στο σύνολο της, μίλησε καθαρά και χωρίς αναστολές ως εκπρόσωπος της εργοδοσίας βάζοντας ρητορικά το ερώτημα: “Πότε μια καπιταλιστική οικονομία μπορεί να λειτουργεί πιο αποτελεσματικά. Όταν το κεφάλαιο και η εργασία μοιράζονται ίσα μερίδια διαπραγμάτευσης και υπερασπίζονται ελεύθερα τα συμφέροντα που εκπροσωπούν ή όταν υπάρχει ταξική πόλωση και σύγκρουση;”.

Υπερασπιστές της ταξικής ειρήνης και συνεργασίας, ομολογείτε σε κάθε ευκαιρία την προθυμία σας να βρίσκεστε ανά πάσα ώρα και στιγμή στη διάθεση της εργοδοσίας, προκειμένου να υπερασπιστείτε τα συμφέροντα της. Να οδηγείτε το εργατικό κίνημα να αγωνίζεται και να παλεύει κάτω από ξένες σημαίες. Ενοχοποιείτε τους ταξικούς αγώνες, τους θεωρείτε μέρος του προβλήματος, όταν χάρις σ’ αυτούς η εργατική τάξη κατάκτησε δικαιώματα. Κατά τα άλλα γιορτάζετε τα 100 χρόνια από την ίδρυση της ΓΣΕΕ.

Η δήλωση του προέδρου της ΓΣΕΕ πως τα συνδικάτα δεν μπορούν να αλλάξουν την ευρύτερη πολιτική, δεν γίνεται από την πλευρά της έντασης της πολίτικης πάλης και της πολιτικοποίησης των αγώνων αλλά για να καλλιεργήσετε την ηττοπάθεια, το ανώφελο του αγώνα, την ενσωμάτωση. Γι’ αυτό υπονομεύετε κάθε μορφή πάλης και οργάνωσης των εργατών, υιοθετείτε και εντάσσετε βασικούς όρους της στρατηγικής των μονοπωλίων στις διεκδικήσεις τους.

Η τοποθέτηση του προέδρου της ΓΣΕΕ, πως για την ΕΓΣΣΕ, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, αν δεν αρθεί το νομικό καθεστώς που την περιβάλλει, ήταν τροχιοδεικτική για τη νέα άθλια επικύρωση του αίσχους των 586 και 511 ευρώ. Είναι χαρακτηριστική όμως, καθώς εμφανίζει το δηλητήριο που έχουν περάσει στη συνείδηση της εργατικής τάξης, το συμβιβασμό, την ηττοπάθεια. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που αξιοποιούν τα παραπάνω χαρακτηριστικά που έχουν εμποτίσει χρόνια τώρα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, μεταθέτοντας τις ευθύνες στις μορφές πάλης, στα συνδικάτα, αναζητώντας το "νέο" που τάχα θα συγκινήσει τους εργαζόμενους.

Αν και μιλάτε για επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751 ευρώ όχι απλά δεν το πιστεύετε αλλά το υπονομεύετε ως αίτημα. Δεν είναι τίποτα άλλο παρά λεκτικοί λεονταρισμοί για να κρύψετε τη γύμνια σας αλλά και την συνεπή στάση που έχετε πλάι στα αφεντικά, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Η συνέχεια της τοποθέτησης του προέδρου της ΓΣΕΕ στο Γενικό Συμβούλιο πως αν η κυβέρνηση “με ένα τέχνασμα έδινε τη δυνατότητα να προσδιορίζεται με σύμβαση ο κατώτερος μισθός”, δεν θα βρίσκαμε εργοδότη να δώσει 751 ευρώ και πως “δεν υπάρχουν οι κοινωνικές δυνατότητες και δυνάμεις για να πιέσουμε και να υπογράψουν”, αποδεικνύουν το παραπάνω.

Έχετε βάλει γερή πλάτη στα αφεντικά όλα αυτά τα χρόνια! Εμείς καλούμε τους εργαζομένους να σας δώσουν αυτό που αξίζετε, να σας απομονώσει σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο. Και γι αυτό θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας. Διότι οι μάχες που δίνονται αυτήν την περίοδο σε μια σειρά κλάδους για τις συλλογικές συμβάσεις, για αυξήσεις στους μισθούς, για διεκδίκηση καλύτερους όρους εργασίας, υπονομεύονται ανοιχτά με αυτή τη στάση και με αυτήν την υπογραφή από την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ.

Δίνετε σήμα στην εργοδοσία, της κλείνετε το μάτι, πως για οποιαδήποτε διεκδικητική πίεση κι αν ασκηθεί, εσείς θα βρίσκεστε από πίσω ως μοχλός αποσυμπίεσης των αγώνων.

Όλα αυτά την ώρα που είναι σε εξέλιξη απεργιακές κινητοποιήσεις των οικοδόμων, των τροφίμων, των ηθοποιών και μουσικών και κινητοποιήσεις άλλων κλάδων όπως στην παιδεία, στην υγεία, στους ΟΤΑ, για να τους υπονομεύσετε. Για όλους αυτούς τους αγώνες η ΓΣΕΕ δεν έχει βγάλει μια αράδα έστω και για τα προσχήματα και τους τύπους. Είναι προφανές και όχι πως ξαφνιάζει, πως αυτοί οι αγώνες σας ενοχλούν. Είναι κόντρα στη γραμμή σας. Είναι αγώνες που θίγουν τα συμφέροντα των εργοδοτικών ενώσεων, την κερδοφορία τους. Είναι αγώνες που έχουν διεκδικητικό πλαίσιο κόντρα στην ενσωμάτωση που υπερασπίζεστε. Είναι αγώνες με ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης που εσείς ως νέοι Λασκάρηδες θέλετε να καταργήσετε. Είναι αγώνες που στο πλαίσιό τους υπάρχουν και απεργιακές μάχες που εσείς δεν τις θέλετε.

Θα στηρίξουμε τις κινητοποιήσεις όλων των κλάδων όπως:

- 27 Μάρτη, των συμβασιούχων για σταθερή και μόνιμη δουλειά.

- 29 Μάρτη την κινητοποίηση της Ομοσπονδίας Φαρμάκου για την κλαδική σύμβαση.

- 29 Μάρτη, την απεργία των εργαζομένων στο γάλα, τρόφιμα, ποτά και τον σημαντικό αγώνα της Ομοσπονδίας.

- 30 Μάρτη των εργαζομένων στην παιδεία για μαζικούς διορισμούς για μόνιμη σταθερή δουλειά.

- 25 Απρίλη, τον αγώνα των μεταλλεργατών με το Συνδικάτο τους για μέτρα υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς.

- Τον αγώνα που συνεχίζουν οι οικοδόμοι, οι ηθοποιοί, οι μουσικοί και άλλοι κλάδοι και χώροι δουλειάς.

Εμείς σε αυτή τη ρότα θα συνεχίσουμε. Με τις δυνάμεις μας, θα κάνουμε τη νύχτα μέρα ώστε αυτοί οι αγώνες να γενικευτούν, να δυναμώσουν, να ασκήσουμε πιέσεις στην εργοδοσία, να αποσπάσουμε αυξήσεις με βάση τις ανάγκες της τάξης μας. Κόντρα στο περιβάλλον που από κοινού συνδιαμορφώνεται από κυβέρνηση και αντιπολίτευση που στηρίζει μνημόνια και το σύστημα της εκμετάλλευσης, των επιχειρηματικών ομίλων και του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού».

902

το βρήκαμε και Εδώ

Nέα Γενιά: Κάντε Θόρυβο Επιτέλους!

Μεγαλώσαμε κάποιοι με αυτονόητες ως ένα βαθμό τις έννοιες 8ωρο, συλλογικές συμβάσεις. μισθός, δώρα, επιδόματα ασθενείας-οικογενεικά, ανεργίας, εργατική νομοθεσία,κοινωνική ασφάλιση, συνταξιοδότηση κλπ.
Αν δεν αλλάξει κάτι, η νέα γενιά θα τα ακούει σαν παραμυθάκι.

Αυτά ολα, που τώρα πια, τα χουν πάρει πίσω εξαιτίας της απραξίας των περισσοτέρων στην επίθεση που μας κάνουν, δε χαρίστηκαν ποτέ και πουθενά.

Όσοι αδιαφορείτε για την κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας, τουλάχιστον να γνωρίζετε ότι ζείτε ή ζήσατε καλά εξαιτίας απεργών εργατών κι όχι εξαιτίας απεργοσπαστών.

Οφείλετε τιμή 

- στον Πρόεδρο των αρτεργατών Θεσσαλονίκης, μέλος του ΕΚΘ και επί δεκαετίες δήμαρχο Συκεών Π. Αφαλή, που τον έπαυσαν και τον έστειλαν στην εξορία,     

- στον δολοφονημένο εδώ στην Θεσσαλονίκη δάσκαλο Γ. Ζέβγο, 

- στον εκτελεσμένο Πρόεδρο των τσαγκαράδων Αθήνας Η. Μπερκέτη,  

- τον δολοφονημένο κλωστουφαντουργο πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Νάουσας, τον Γ. Βουτυρά,  

- τον δολοφονημένο μεταλλουργό Γ.Γ. της ΓΣΕΕ, Μήτσο Παπαρήγα,  

- στον διωγμένο καπνεργάτη ΓΓ της Ενωτικής ΓΣΕΕ Κ. Θέο, 

- τον εκτελεσμένο καπνεργάτη Κ. Λαζαρίδη,  

- τον νεκρό απεργό οικοδόμο Δ. Κοτζαρίδη από δολοφονική επίθεση του παρακράτους το 2011, 

και σε άλλους χιλιάδες πρωτοπόρους εργάτες που εκτελέστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν για να ζήσετε εσείς καλά.    Γιατί άλλο λόγο δεν είχαν. 

Δεν πληρώθηκαν για να πεθάνουν.

Υπήρχαν πάντα οι τίμιοι συνδικαλιστές, σαν αυτούς που διαμαρτυρήθηκαν στο Υπ. Εργασίας χθες. 

Υπήρχαν πάντα αγωνιστές εργατουπάλληλοι, σωματεία ταξικά, που πάλευαν σε συνθήκες παρανομίας και συγκρούστηκαν με το πανίσχυρο κράτος για καλύτερες ημέρες.

Υπήρχαν και οι εργατοκάπηλοι, οι εργατοπατέρες, που τους διόριζαν οι φασιστικές κυβερνήσεις στη ΓΣΕΕ και τα σωματεία, που τους έκαναν και υπουργούς ακόμη, για να μην κουνιέται φύλλο.

Αλλά πάντα το μόνο μέσο που έχει ο εργάτης για να διεκδικήσει τη ζωή που του αξίζει είναι η απεργία. 

Τίποτα άλλο.
Δε θα μας σώσει ούτε ο καναπές, ούτε η τηλεόραση, ούτε η βουβή διαμαρτυρία.

Κάντε θόρυβο επιτέλους!

Εικόνα από το μέλλον:

Δε θα είμαστε πάντα νέοι και ωραίοι ή νέες και ωραίες... Όταν λοιπόν θα είμαστε στην ουρά για τα επιδόματα (αν δίνουν) σε άπορους ηλικιωμένους που δεν κατάφεραν να συνταξιοδοτηθούν, επειδή δε θα έχουμε συμπληρώσει τα 40 χρόνια εργασίας,  ή επείδή στα 50 και κυρίως 60 και 70 μας δε θα μας παίρνει κανείς στη δουλεια και θα είμαστε άνεργοι και τσακισμένοι...αφού τη συνταξη την πήγε αυτή η κυβέρνηση στα 67 (!) έτη, τότε θα είμαι εγώ εκεί σε μια άκρη να σας τρολάρω.

Θα σας θυμίζω τι κάνατε όταν περνούσαν το νομοχέδιο για τα 67 έτη συνταξιοδότησης. Θα σας θυμίζω ότι δεν κάνατε απεργίες με χίλιες δυο προφάσεις και οι μόνες διαδηλώσεις που σας ευαισθητοποίησαν ήταν για τις ταυτότητες και τα ονόματα των γειτονικών λαων. Και θα σας λέω ότι οι μαλακίες πληρώνονται σε αυτή τη ζωή, οι αμαρτίες στην άλλη.  Η διαφορά μας θα είναι ότι εγώ θα χω ήσυχη συνείδηση.  Η δική σας θα βολοδέρνεται.

Thesska Katerina

η Iστορία του Aπεργοκτόνου Νόμου, η Χούντα k oι Επιδιώξεις τους !!

Τους πήρε 50 χρόνια να βρουν τον κατάλληλο άνθρωπο για να περάσουν την απαγόρευση της απεργίας, αλλά τον (τους) βρήκαν.

Διαβάστε την ενδιαφέρουσα αναδρομή...
Και εις ανώτερα...
KIKI EMILIOS TZAN·TUESDAY, 9 JANUARY 2018 
Την δόξα του χουντικού υπουργού Ν. ΕΦΕΣΙΟΥ 
[δεξιου, οσο δεν παιρνει, χεριου του Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ]
 ο οποίος το 1973 εισηγήθηκε [ανεπιτυχως, οπως προέκυψε στην συνέχεια] την θέσπιση της πλειοψηφίας 50+1 για την απόφαση για την κήρυξη απεργίας 
φαίνεται οτι ζήτησε η “αριστερη” ...υπουργός εργασίας η οποία ανερυθρίαστα πρωταγωνιστεί ως αρμόδια υπουργός στην εισαγωγή της χουντικής ρήτρας για απεργία επι ημερών

“πρώτη φορά αριστερά “

Η ρήτρα για την απεργία περιλαμβανόταν στον

“Κωδικα Εργασιας” με τον οποίο η χούντα επιχειρούσε να θέσει ασφυκτικά πλαίσια σε ολο το φάσμα των εργασιακών σχέσεων.
Ήταν δε τόσο “φιλεργατικός” αυτός ο κώδικας που μέχρι και οι εγκάθετοι της χούντας εργατοπατέρες αντέδρασαν και ζήτησαν - “ευπειθώς” βέβαια και με τον προσήκοντα σεβασμό - την απόσυρσή του γιατί παραβιάζει κάθε δικαίωμα του εργαζόμενου.

Και επειδή η Ιστορία καμιά φορά εκδικείται, το σχετικό άρθρο στον Κώδικα Εργασίας για το δικαίωμα της απεργίας είχε αριθμό 509 [ !], αριθμό πολύ οικείο από αρνητικής, βέβαια σκοπιάς για κάθε αριστερό στην εμφυλιακή, μετεμφυλιακή και χουντική Ελλάδα.

Κάποιοι στο Μάξιμου με στοιχειώδη γνώση ιστορίας θα μπορούσαν - και λόγω ηλικίας και εμπειρίας - τι σημαίνει το “ 509 “ για την κήρυξη απεργίας.

Για την διευκόλυνση των φιλομαθών - και πάντα - διαχρονικά μετα το 2015 - ευαίσθητων για τα δικαιώματα των εργαζόμενων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ παραθέτουμε το σχετικό άρθρο του χουντικού κώδικα εργασίας για την απεργία με την αναγκαία διευκρίνηση οτι κάθε ομοιότητα με την διάταξη της “ πρώτης φοράς αριστεράς “ είναι συμπτωματική και ......έργο σκοτεινών δυνάμεων:

“άρθρο 509”:

η απεργία κηρύσσεται και πραγματοποιείται μόνον εφ όσον αποφασίσει περι ταυτης δια μυστικής ψηφοφορίας η συνέλευσις των μελών του εργασιακού σωματείου,,, εις πάσαν περίπτωσιν δια πλειοψηφίας του ημίσεος πλέον ενός των δικαιωμένων ψήφου μελών ...!

Η διατύπωση αυτή είναι η πλέον κατάλληλη για το αναγκαίο “μασαζ” των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να ξεπεράσουν τις ιδεολογικές και ψυχολογικές ευαισθησίες τους.

Για την καλύτερη ψυχολογική στήριξη όσων ψηφίσουν την συγκεκριμένη διάταξη διατυπωμένη με

“αριστερη” φιλοσοφία υπενθυμίζεται ανακοίνωση μέχρι και της χουντικής ΓΣΕΕ [3 Οκτωβριου 1973] σύμφωνα με την οποία ... “ο εν λόγω Κώδιξ Εργασίας εξυπηρετεί μόνον τα συμφέροντα των εργοδοτών, οι δε επιπτώσεις εις βάρος των εργαζομένων είναι προδήλως απαράδεκτοι"

Αντίθετα ο τότε ΣΕΒ σε άλλο προφανώς - ευεξήγητο - πνεύμα υποστήριζε την ανάγκη καταρτισμού...“ενος Κωδικος Εργασίας ανταποκρινόμενου εις τας σύγχρονους παραγωγικας αναγκας” 

Για την ιστορία ο Κώδιξ Εργασίας επρόκειτο να προωθηθεί προς ψήφιση στην λεγόμενη “Συμβουλευτική Επιτροπή”... η οποία ήταν κατασκεύασμα της χούντας που υποτίθεται οτι αντικαθιστούσε την Βουλή και αποτελείτο απο εγκάθετους της χούντας “εκπρόσωπους” διαφορων κοινωνικών τάξεων .
Πρόεδρος της Σ.Ε ήταν ένας Α Βογιατζης , ιδρυτικό μέλος του ΕΑΜ [ ! ] , αργότερα νομικός σύμβουλος της ΓΣΕΕ, μετά υπουργός Εργασίας της χούντας και “εκκαθαριστης” των συνδικαλιστικών οργανώσεων μετά την επιβολή της δικτατορίας.

Αντιπρόεδρος αυτού του μορφώματος ήταν ενας συνδικαλιστής από τον χώρο των τεχνικών τύπου ο οποίος - έχοντας προφανώς ισχυρές χουντικές πλάτες - είχε εγγράφως αποφανθεί ως εισηγητής του Κωδικα Εργασιας [ προφανώς ως προφήτης ] ότι : ........

δια του Κωδικος επέρχεται συγχιση και αβεβαιοτης περι του μέλλοντος του Ελληνος εργαζόμενου... εις τρόπον ώστε οι εναπομείναντες εν Ελλάδι ολίγοι τον αριθμον να αναγκασθωμεν να αποδημησουμεν και ημείς εις την ξένην ........

Συντάκτης του Κώδικα Εργασίας ηταν ενας [ συνταξιουχος ] καθηγητης εργατικου δικαιου [ με προδευτικο παρελθον αλλα με δύσοσμο τότε παρόν ]

ο οποίος υπεραμυνόμενος της διάταξης του άρθρου 509 για το δικαίωμα της απεργίας αποφαίνεται σε επιστημονικό του πόνημα ότι :

“ ...η απεργία είναι ένα όπλον επικίνδυνο του οποίου η χρησις δέον να γίνεται ουχί εικη ως ετυχεν , αλλά μετά πολλής προσοχής και περισκέψεως ...”

...προφανώς αυτήν την “προσοχή” και “περίσκεψιν” ευαγγελίστηκαν οι εγκέφαλοι του ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοι βρήκαν έτοιμη την ιδεολικη δικαιολογία για νεο [ αντι] απεργιακό νόμο [ αρθρο ] 509 .

σε διαφορετικό μήκος κυμματος - το 1973 -χουντικός εργατοπατέρας - μελος της Συμβουλευτικής Επιτροπής - μιλώντας στο οργανο αποφαινόταν οτι:“ο Κωδικας ......ομοιαζει περισσοτερον με στρατιωτικον κανονισμον περι πολεων και φρουριων δυναμενος να εφαρμοστει επι στρατευμενων μονον πολιτων , παρα με κωδικα εργασιας ......”

Αν τωρα οι βουλευτες του ΣΥΡΙΖΑ αισθάνονται υπερήφανοι που τους ....βγαίνει απο αριστερά και η χουντική συνδικαλιστική “εκπροσωπηση” είναι δικό τους πρόβλημα .

Ενας απο τους αποδέκτες των διαφωνιών εκείνης της εποχής [1973 ] ήταν ο γενικός γραμματέας του υπουργείου Εργασίας. Επρόκειτο για ένα ανώτατο συνδικαλιστικό στέλεχος του Εμπορικού Συλλόγου [ σ.σ. εργοδοτικος φορεας ] ο οποίος προφανώς τοποθετήθηκε εκεί για να προασπίσει τα συμφέροντα και δικαιώματα των εργαζομενων.

Ο σημερινός διάδοχός του στην θέση αυτή είναι γόνος μεγάλης αριστερής οικογενείας με σημαντική συμμετοχή και συμβολή στο αγωνιστικό συνδικαλιστικό κίνημα της “επικίνδυνης” αριστεράς - και του δικαιώματος της απεργίας - εποχές του μεσοπολέμου και της εμφυλιακης και μετεμφυλιακης Ελλαδας.

Και οι δυο αυτοι αξιωματούχοι - παρα τις προφανεις διαφορες τους - φαινεται οτι συμφωνουν για τον [ αντι]απεργιακο 509 ...

που είσαι νιότη μου που μου δειχνες οτι θα γινόμουν άλλος ....

αλιεύτηκε από Εδώ

Συνέχισε Εδώ

http://www.ellinofreneianet.gr/radio/radio-shows-2/1738-10.html

και Εδώ:

 15 Ιαν 2018

Το δικαίωμα στην απεργία και η ανταπεργία

Η απεργία είναι μεγάλο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, γι' αυτό κυβέρνηση και εργοδοσία κλιμακώνουν την επίθεση εναντίον της

Τις μέρες αυτές, ξεδιπλώνεται με ταχύτητα το σχέδιο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου να επισπεύσουν τα αντιλαϊκά μέτρα της «αξιολόγησης», ανάμεσα σε αυτά και τα Εργασιακά.

Ενα από τα κεντρικά ζητήματα που επιχειρούν να ρυθμίσουν - κράτος και εργοδότες - με τη μεταρρύθμιση στα Εργασιακά και συγκεκριμένα με την αναμόρφωση του συνδικαλιστικού νόμου, είναι αυτό της απεργίας.

Η απεργία εμφανίστηκε ταυτόχρονα με την εμφάνιση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και στην πορεία της ταξικής πάλης αναδείχθηκε σε μία από τις κορυφαίες διεκδικητικές μορφές της. 

Είναι ένα από τα ισχυρότερα όπλα που διαθέτει ο εργάτης απέναντι στον κεφαλαιοκράτη, αφού προσωρινά παύει να θέτει στη διάθεσή του την εργατική του δύναμη - χωρίς την οποία είναι αδύνατη η συνέχιση της παραγωγής - καταργώντας έτσι τη δυνατότητα κέρδους, που αποτελεί βασικό όρο ύπαρξης του κεφαλαίου.

Η απεργία, όπως είναι φυσικό, πρώτα διαμορφώθηκε σαν μία πραγματικότητα της ταξικής πάλης, χωρίς να γνωρίζει νομική ρύθμιση. 

Από την άποψη αυτή, αντιμετωπίστηκε εξαρχής από τους κεφαλαιοκράτες, το κράτος τους και το αστικό δίκαιο σαν παράνομη πράξη, που αντιμετωπίζεται με βίαιο και πολλές φορές δολοφονικό τρόπο από τις δυνάμεις καταστολής του αστικού κράτους και τους ιδιωτικούς στρατούς της εργοδοσίας.

 Τα παραδείγματα από την ιστορία του εργατικού κινήματος είναι αμέτρητα, π.χ. στις ΗΠΑ, στην τσαρική Ρωσία, στην Αγγλία, αλλά και στην Ελλάδα.

Σταθμός στην ιστορία του ελληνικού εργατικού κινήματος ήταν οι απεργίες των μεταλλωρύχων της Γαλλικής Εταιρείας στο Λαύριο, το 1883, το 1887 και το 1896, με αιτήματα την αύξηση του ημερομισθίου, τη λήψη μέτρων ασφαλείας για να μη σκοτώνονται οι εργάτες και την κατάργηση της εργασίας την Κυριακή, οι οποίες γνώρισαν τη βίαιη καταστολή κράτους και εργοδοσίας και πνίγηκαν στο αίμα. Στην πρόσφατη Ιστορία της χώρας μας, σταθμό και παρακαταθήκη αποτελεί και η 9μηνη ηρωική απεργία των χαλυβουργών.

Ασφυκτικοί περιορισμοί και όροι στο δικαίωμα στην απεργία

Αποτέλεσμα της σκληρής και τις περισσότερες φορές αιματηρής πάλης της εργατικής τάξης είναι και η αναγνώριση της απεργίας ως εργατικού δικαιώματος στη νομοθεσία των αστικών κρατών. Η αναγνώριση αυτή, όμως, συνοδευόταν πάντοτε από ασφυκτικούς περιορισμούς και όρους.

Μόνο μετά τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση και την άνοδο των δυνάμεων του σοσιαλισμού μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την Αντιφασιστική Νίκη αναγκάστηκαν να συμπεριλάβουν στα αστικά συντάγματα ειδικές διατάξεις που κατοχύρωναν ρητά τη συνδικαλιστική ελευθερία και το δικαίωμα στην απεργία, αλλά και πάλι κάτω από σοβαρούς περιορισμούς. 

Εξάλλου, το αστικό δίκαιο - τμήμα του οποίου είναι και το εργατικό - πάντοτε θα εκφράζει τις εκμεταλλευτικές καπιταλιστικές σχέσεις και τα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών.

 Γι' αυτό και οι όποιες νομοθετικά κατοχυρωμένες κατακτήσεις του ταξικού εργατικού κινήματος είναι ανεπαρκείς, προσωρινές και εξαρτώνται πάντοτε από το επίπεδο της ταξικής πάλης και το συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στην αστική και την εργατική τάξη.

Στην Ελλάδα, ρητή συνταγματική αναφορά για την απεργία υπάρχει για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του 1975, ενώ ο βασικός συνδικαλιστικός νόμος που καθορίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις άσκησης του απεργιακού δικαιώματος είναι ο νόμος 1264/1982.

Ωστόσο, ο συγκεκριμένος νόμος, τόσο αυτοτελώς όσο και σε συνδυασμό με άλλες διατάξεις του ελληνικού δικαιικού συστήματος, όχι απλά δεν διασφαλίζει την ανεμπόδιστη άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, αλλά απεναντίας εισάγει σημαντικούς περιορισμούς και εμπόδια σχετικά με την άσκησή του.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι:

• Η συνταγματικά κατοχυρωμένη δυνατότητα πολιτικής επιστράτευσης των απεργών από το κράτος.
• Ο αντιδραστικός - αντεργατικός νόμος 330/1976, ο οποίος ισχύει μέχρι σήμερα για τους ναυτεργάτες.
• Η υποχρέωση ενημέρωσης του εργοδότη προ 24 ωρών για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα και προ 4 ημερών για τους εργαζόμενους στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που δυσχεραίνει την πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων.
• Οι περιορισμοί στο πλαίσιο των αιτημάτων.
• Οι περιορισμοί στην απεργία αλληλεγγύης.
• Η απαγόρευση της απεργίας που έχει πολιτικά αιτήματα, που ως τέτοια εννοούνται αιτήματα που απευθύνονται για την ικανοποίησή τους στην κυβέρνηση.
• Η κήρυξη της απεργίας μόνο από δευτεροβάθμιες ή τριτοβάθμιες οργανώσεις προκειμένου για δημοσίους υπαλλήλους και υπαλλήλους ΟΤΑ.
• Ο νόμος 2224/1994, που με την προϋπόθεση για δημόσιο διάλογο πριν την κήρυξη απεργίας στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, θέτει εμπόδια στην πραγματοποίηση απεργιακών κινητοποιήσεων.
• Η κατ' εξαίρεση - ακόμη και αυθημερόν - συζήτηση των αγωγών της εργοδοσίας για να κηρυχθεί μία απεργία παράνομη και καταχρηστική, παρά την τυπική απαγόρευση της άσκησης ασφαλιστικών μέτρων.

Εργοδοτική τρομοκρατία υπό το μανδύα του «διευθυντικού δικαιώματος»

Εκτός, όμως, από το υφιστάμενο νομοθετικό πλαίσιο που θέτει σοβαρά εμπόδια στην άσκηση του απεργιακού δικαιώματος, συγχρόνως η εργοδοτική τρομοκρατία που κυριαρχεί στους χώρους δουλειάς, επιχειρεί να ακυρώσει στην πράξη κάθε έκφραση συνδικαλιστικής ελευθερίας.

Οι εκβιασμοί της εργοδοσίας, η παρεμπόδιση με κάθε δυνατό τρόπο της συνδικαλιστικής και πολιτικής δράσης, οι απολύσεις για συνδικαλιστικούς λόγους - ανεξάρτητα από το πώς η εργοδοσία τις χαρακτηρίζει κάθε φορά (απολύσεις για οικονομοτεχνικούς λόγους, για μη συμμόρφωση σε εντολή εργοδότη, για μη εκτέλεση συμβατικών καθηκόντων κ.ο.κ.) - είναι στην ημερήσια διάταξη της εργοδοσίας σε όλους τους χώρους δουλειάς.Κι όλα αυτά καλύπτονται κάτω από το μανδύα του «διευθυντικού δικαιώματος», που αποτελεί θεμελιώδη αρχή του εργατικού δικαίου και του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος στην ιδιοκτησία και την επιχειρηματική δραστηριότητα.

Νομολογία που θίγει τον ίδιο τον πυρήνα του απεργιακού δικαιώματος

Κι όταν η εργοδοτική τρομοκρατία και το αντιδραστικό νομοθετικό πλαίσιο δεν επαρκούν για να υπονομεύσουν και να εμποδίσουν το δικαίωμα στην απεργία, τη σκυτάλη παίρνει η Δικαιοσύνη, ως τμήμα του κρατικού μηχανισμού και του αστικού κράτους.

Μετρώντας από τη μεταπολίτευση και μετά, πάνω από το 90% των δικαστικών αποφάσεων που κρίνουν απεργιακές κινητοποιήσεις, τις κηρύσσουν παράνομες ή/και καταχρηστικές, και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που να απαγορεύεται να ξαναπραγματοποιηθούν με τα ίδια αιτήματα.Η επιχειρηματολογία που σταθερά πλέον επαναλαμβάνεται στις αποφάσεις αυτές, είναι ότι η απεργία προξενεί «υπέρμετρη βλάβη στον εργοδότη» ή «θίγει το κοινωνικό σύνολο». Ομως, η απεργία, για να έχει το επιδιωκόμενο αγωνιστικό αποτέλεσμα για τους εργάτες που απεργούν, πρέπει να έχει αρνητικές επιπτώσεις στα συμφέροντα του καπιταλιστή και να του ασκεί έτσι οικονομική πίεση ή να έχει κοινωνικές επιπτώσεις, ώστε άμεσα ή έμμεσα να ασκεί κοινωνική πίεση προς την κυβέρνηση και τους καπιταλιστές για την ικανοποίηση των εργατικών αιτημάτων.

Ετσι, η σταθερή και πάγια νομολογία που έχουν διαμορφώσει τα δικαστήρια, θίγει τον ίδιο τον πυρήνα του απεργιακού δικαιώματος και ουσιαστικά απαγορεύει το δικαίωμα της απεργίας.

Ανταπεργία: Νομιμοποίηση ενός χυδαίου εκβιασμού σε βάρος των εργαζομένων

Σήμερα, η εργοδοσία και το κεφάλαιο προχωράνε ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση στο απεργιακό δικαίωμα. Κι αυτό που έρχεται ως απάντηση στο δικαίωμα που κατακτήθηκε με αιματηρούς αγώνες της εργατικής τάξης, είναι η ανταπεργία, το γνωστό lock out, που προβλέπεται στο Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και στον Αναθεωρημένο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Χάρτη, που η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση στη Βουλή το Γενάρη του 2016.

Πρόκειται για μορφή χυδαίου και ωμού εκβιασμού των εργαζομένων, ότι αν δεν εγκαταλείψουν αυτό το ανώτατο όπλο που έχουν στα χέρια τους, την απεργία, θα βρεθούν εκτός εργασίας. Ετσι, η διαπραγμάτευση για τους όρους πώλησης της εργατικής τους δύναμης θα είναι υπό πολύ χειρότερες συνθήκες. Γι' αυτό, άλλωστε, και η θεσμοθέτηση του lock out υπήρξε πάντοτε βασική επιδίωξη της εργοδοσίας και του κεφαλαίου, αλλά κάτω από την πίεση και τους αγώνες του εργατικού κινήματος δεν είχαν τολμήσει να το περάσουν. Το αστικό κράτος, λοιπόν, νομιμοποιώντας την ανταπεργία, νομιμοποιεί ένα χυδαίο εκβιασμό σε βάρος των εργαζομένων και χτυπάει ένα σημαντικό όπλο που έχουν στα χέρια τους.

Γιατί αυτό ακριβώς η απεργία είναι ένα μεγάλο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, το αποτέλεσμα του οποίου δεν πρέπει να μετριέται μόνο με το πόσα παίρνεις ή δεν παίρνεις στο χέρι. 

Υπάρχουν αγώνες που προσφέρουν πολλά περισσότερα από όσα παίρνεις στο χέρι, γιατί προετοιμάζουν τα επόμενα βήματα, τις επόμενες μάχες συνολικά της εργατικής τάξης, γιατί βοηθάνε στην αφύπνιση των συνειδήσεων.

 Κάθε απεργία, κάθε αγώνας είναι μία μάχη στο συνολικό πόλεμο που κάνουν οι εργάτες μέχρι να καταργήσουν την εκμετάλλευση, να ανατρέψουν τους εκμεταλλευτές τους, να πάρουν την εξουσία και να οικοδομήσουν τη δική τους κοινωνία.

Οπως υπογράμμιζε ο Λένιν: «Η απεργία μαθαίνει στους εργάτες να καταλαβαίνουν πού βρίσκεται η δύναμη των αφεντικών και πού η δύναμη των εργατών, τους μαθαίνει να σκέφτονται όχι μόνο για το δικό τους αφεντικό και όχι μόνο για τους κοντινούς, αλλά για όλα τα αφεντικά, για όλη την τάξη των κεφαλαιοκρατών και για όλη την τάξη των εργατών».

Η συλλογική απόφαση των εργαζομένων να σταματήσουν την παραγωγή δεν σημαίνει βέβαια κατ' ανάγκη και αμφισβήτηση της καπιταλιστικής εξουσίας. 

Στο βαθμό, όμως, που το απεργιακό κίνημα θα συνδέεται με την πάλη για την εξουσία, μπορεί να μετατραπεί σε πολιτικό και η απεργία από μέσο οικονομικής πάλης να γίνει πολιτική. 

Γι' αυτό και το συγκεκριμένο πλαίσιο με το οποίο διεξάγεται μία απεργία - το περιεχόμενό της, ο προσανατολισμός της, τα συνθήματα, τα αιτήματά της, τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της - παίζουν καθοριστικό ρόλο στη σύνδεση της οικονομικής πάλης με την πάλη για αλλαγή της εξουσίας.

Απ' την εισήγηση της Χαράς Μαρκατσέλη, δικηγόρου και στελέχους του ΚΚΕ σε ημερίδα που πραγματοποίησε η ΤΟ Δικαιοσύνης της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ με θέμα «Η πάλη για την προστασία της λειτουργίας και δράσης των σωματείων»

https://www.902.gr/eidisi-synehomenis-rois/voyli/148605/i-ergodosia-apaitei-i-kyvernisi-nomothetei-i-syzitisi-sti-voyli