Η ΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΜΑΣ χωρίς εισαγωγικά..

Μαρια Δημητρουκα:

Χθες 

Τι σκέφτομαι;

Θα σου πω.

Μετρώντας τα χρόνια, τα πιο πολλά , τα έχω αφήσει πίσω.

Δεν είναι μακριά η μέρα που θα αρχίσω να μετρώ τα επόμενα , σχολιάζοντας κατ ιδίαν: " άντε, λίγο ακόμη.."

Πολλά έζησα, πολλά είδα, πολλά έμαθα, πολλά έχασα, πολλά κέρδισα, αδίκησα κι αδικήθηκα, έκλαψα πολύ και γέλασα ακόμη περισσότερο.

Πεινούσα όταν ήμουνα παιδί, μα εύκολα χόρτασα με το πρώτο πιάτο φαγητού, ολόκληρο για μένα. Έκλεψα λάδι και ψωμί, δεν με τσάκωσαν ποτέ, μα μόλις μπόρεσα τα επέστρεψα πολλαπλάσια.

Μεγάλωσα δύσκολα μα όμορφα. Κυνήγησα και κυνηγήθηκα.

Τίμησα τους γονείς μου, τ αδέλφια μου, τα παιδιά μου, τον σύντροφό μου στη ζωή,τους φίλους μου. Τους αγάπησα, πέρα για πέρα.

Λάθη;; Μα, ναί! Έχω κάνει πολλά. Δεν τα παραδεχόμουν φανερά πάντα. Μα προσπαθούσα να μην τα ξανακάνω. Άλλοτε τα κατάφερνα, άλλοτε όχι.

Μεγάλωσα σε μαύρους καιρούς. Γεννήθηκα μετά τον εμφύλιο. "Ανθούσαν" οι εξορίες, το δόγμα Τρούμαν, οι μαυραγορίτες, οι δωσίλογοι γίνονταν σιγά-σιγά η άρχουσα τάξη του τόπου μας.

"Ηττημένοι" νικητές οι απελευθερωτές μας.

Προδοσία Βάρκιζας.

Το 114, οι " Λαμπράκηδες", το ξύλο και οι μάνικες νερού.. Δολοφονίες. Λαμπράκηδες και Πέτρουλες , σημάδεψαν την πρώτη μου νειότη.. Αποστασίες και κρυφτούλια. Μπερδεύονταν στο μυαλό και στη ζωή μου , Εγγλέζοι κι Αμερικάνοι στην καρδιά και στο συμφέρον, που φορούσαν τα ρούχα της πατρίδας μου και μιλούσαν την μητρική μου γλώσσα.

Χούντα.

Πολυτεχνείο. Κύπρος.

Οι δολοφόνοι επονομάσθηκαν " Εθνάρχες"..

"Σοσιαλιστικά κινήματα" , ένα τέλειο πιάτο καπιταλιστικά σερβιρισμένο. Αμερικάνικο. Επιστημονικό.

Έσπειρε σύγχιση στον κοσμάκη. Τον ξεγέλασε. Είχε μόλις ξεφορτωθεί την δικτατορία και νόμισε, πως, ναι, αυτό ήταν. Σωθήκαμε. Μπαλκόνια πρασινογάλανα με λαϊκά συνθήματα..

Ένα ψέμμα που κράτησε πολύ..

Ύστερα, οι άλλοι. " Η σειρά μου, η σειρά σου". Έτσι πάνε αυτά.

Κάπου στην πορεία , χλώμιασε το κουτσαβακίστικο μπλε.

Έτοιμη η καβάντζα.

" Εφθάρη ανθρωπάκια μέσα σας η δεξιά; Πάρτε έναν κλώνο του πασόκ , νοιώστε ο τι είστε ο κυρίαρχος λαός , γονατίστε στην Καισαριανή και την μαντήλα του Αραφάτ και θα τα ξαναπούμε σε τέσσερα χρονάκια.."

Και ήπιαμε πολλές φραπεδούπες με τζήν και κοντομάνικο πουκάμισο.

Και υπογράψαμε την πληρη υποδούλωσή μας. Εθνική, κοινωνή και οικονομική.

Και τα τέσσερα περάσανε.

Και πάλι " τα μπλέ σου τα στολίδια"..

Η βία, η τρομοκρατία, η ανεργία, ο πληθωρισμός, ο φασισμός.

Σηψαιμία, βόθρος. Ανήλιαγα κι απότιστα μεγαλώνουν τα παιδιά. Αθόρυβα και παραπεταμένα πεθαίνουν τα γερόντια μας.

Μέσα σ αυτά κι απ΄όλα αυτά, πέρασα ως σήμερα.

Όλα στον αέρα. Ανάμεσα στο τίποτα και στο πουθενά.

Μα όλα αυτά τα χρόνια, κάτω απ΄όλους τους καιρούς, δεν αποχωρίστηκα στιγμή απ΄την περηφάνεια μου.

... Κι όταν ήρθε μια στιγμή , η μαύρη Πέμπτη της 7ης του Απρίλη να δοκιμαστεί η περηφάνεια όχι μόνο η δική μου μα κι όλων μας, καθώς και του παρελθόντος, δεν χρειάστηκε καν η διαδικασία.

Δεν τέθηκε ούτε ως ρητορική ερώτηση.

ΤΟ ΚΚΕ ΔΕΝ θα παραστεί!!

Ο ξεπεσμός, η αθλιότητα , η δουλοπρέπεια , το ξεπούλημα, ο φασισμός εν κατακλείδι, δικός τους. Μόνο δικός τους.

Εμείς, έχουμε την περηφάνεια μας.

..Διότι εμείς, είμαστε, "ΜΕ ΤΗΝ ΣΩΣΤΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΣΤΟΡΙΑΣ"

και χωρίς εισαγωγικά..

Καλο μας ξημέρωμα.

https://www.facebook.com/mdimitrouka/posts/2866369766842594

Τότε που Πρωτοείδα Δρεπάνι...

Όταν ήμουν μικρή, πολύ μικρή, στα χωράφια που αγκάλιαζαν απ΄τη μια το χωριό μου κι απ΄την άλλη την λίμνη Τριχωνίδα,πρωτοείδα δρεπάνι.
Καλοκαίρι. Στον θερισμό. Μ άρεσε πολύ.
Το κυρτό του σχήμα, η ξύλινη λαβή και το φώς του. Αντανακλούσε πάνω του ο ήλιος του Ιούλη και γέμιζε ο τόπος γυαλιστερά καθρεφτάκια.
Τα κοιτούσα από μακριά και μαγευόμουν..
Όταν ξεθάρρεψα και πλησίαζα, είδα κι αυτούς που τα κρατούσαν..
΄Αντρες με πλατύγυρα ψάθινα καπέλα και γυναίκες με μεγάλες μαντήλες ,δεμένες γύρω γύρω στο κεφάλι ως πίσω στον λαιμό ,ώστε να καλύπτουν και μεγάλο μέρος απ΄το πρόσωπο μια και η αισθητική εκείνων των χρόνων ήθελε το γυναικείο δέρμα λευκό..

...Σιγά σιγά, άρχισα να παρατηρώ τα πρόσωπά τους από κοντά.
Κι είδα αυλακιές, βαθύτερες από κείνες που είχε η γή..Είδα τσακισμένα πρόσωπα , σφιχτά χείλη, κουρασμένα μάτια.
Οι αγρότες σε ξένη δούλεψη..Ο αδίκιωτος μόχθος τους.
Έτσι, αγάπησα το δρεπάνι που τους έδινε έστω το ελάχιστο δικαίωμα της επιβίωσης.
.....Κάπου εκεί, στα πρώτα μικρά μου χρόνια, γνώρισα και το σφυρί.
Σε χέρια ροζιασμένα μα δυνατά, ανεβοκατέβαινε αποφασιστικά ,άλλοτε με στριγγό ήχο άλλοτε με υπόκωφο και κάρφωνε το ξύλο -καλούπι για το καινούργιο σπίτι.
Πάλι αδίκιωτος ο μόχθος. Το σπίτι πάντα ήταν για τον τσιφλικά. Οι εργάτες, έμεναν σε καλύβια με σβουνιά, λάσπη κι ασβέστη..
Με το όνειρο των κανονικών σπιτιών για όλα εμάς τα φτωχαδάκια, αγάπησα και το σφυρί.
...Πρίν, πολύ πρίν δω έστω ζωγραφιστό κάπου το σφυροδρέπανο, το αγάπησα.
Πριν μάθω πως ήταν το παγκόσμιο σύμβολο των προλετάριων, το έχωσα βαθειά στην καρδιά μου. Το ένοιωσα να κυλάει στο αίμα μου..
Πέρασαν χρόνια πολλά.
Μέσα τους πέρασα από αγώνες, αγωνίες, διώξεις, κυνηγητά. Σκλήρυνα. Ο τι είχα τρυφερό και λείο, έγινε δέρμα ακατέργαστο.
Όμως..
............ Στο σπίτι μου έχω λάβαρα μεγάλα κόκκινα. Τα έχω στεριώσει δίπλα στην πόρτα που βγαίνει στη βεράντα.
Κάθε που φυσάει, ο αέρας τα ανοίγει..Κυματίζουν. Ανοίγουν.
Μέσα τους. αγρυπνά το σφυρί και το δρεπάνι.
Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε.
Κι όμως..
Κάθε φορά- πολλές φορές μέσα στη μέρα- καθώς τα κοιτάζω, ξαναγίνομαι πέντε κι έξι χρόνων και τα βλέπω στον κάμπο της Μακρυνείας να λαμποκοπούν και στο χωριό μου να χτίζουν.

Και τρυφερεύω πάλι και χαμογελώ.

Και κείνο το παιδικό μου όνειρο για δικαίωση, το κάνω όρκο ώριμο: Ώσπου να πεθάνω θα αγωνίζομαι για το ψωμί και το σπίτι όλου του κόσμου.
        Γειά μας.

Μαρια Δημητρουκα

-Οι φωτο αλιευμένες απ΄το διαδίκτυο 

Μην κλαίς...Εμείς Στέκουμε Όρθιοι...Ώσπου να ορθώσει κορμί, να δέσει χυμούς κι ο τελευταίος αδικημένος,,

Μην κλαίς..

Εμείς, μυρίζουμε ακόμη άνοιξη και μπαρούτι.

Χαμογελάμε στην κάθε ανατολή. 

Πίνουμε κοκκινο κρασί και σπάμε το ποτήρι. 

Μεθάμε με τις λεμονιές. 

Δεν χώνουμε τα χέρια μες στις τσέπες μας, 

μα στην χούφτα του διπλανού μας. 

Μην κλαίς..Μείναμε πίσω. Εκεί, στην λίθινη εποχή..

Εμείς, γλεντάμε ακόμη με δυό ελιές κι ένα κρεμμύδι.

Στέκουμε όρθιοι κάτω απ΄όλους τους καιρούς είτε με ιδρωμένο, είτε με σπασμένο κεφάλι.

Λέμε: " αύριο, ναι, αύριο" και ημερεύει η καρδιά του κόσμου,

Εμείς, ακόμη ξενυχτάμε ερωτοχτυπημένοι κάτω από κλειστά παράθυρα και δακρύζουμε με την " συννεφιασμένη Κυριακή"..

Ακόμη ορκιζόμαστε στο όνομα του δίκιου και της ελευθερίας μας.

Ακόμη κουβαλάμε στο δισάκι μας το αίμα των ηρώων μας και του μιλάμε.

Έτσι. Εμείς. Όρθιοι. Έτσι.

Ώσπου 

να ορθώσει κορμί, να δέσει χυμούς κι ο τελευταίος αδικημένος, ξεσπιτωμένος, ρημαγμένος και καταπιεσμένος απανταχού της γής.

Γι αυτό, μην κλαίς. 

Όρκος.

Μαρια Δημητρουκα

18 Οκτωβρίου 2017

,,Βάλε φτερά στη Σκέψη σου,,

Μαρια Δημητρουκα:

28/9/17

Από μένα πρός εμένα.

--------------------------------------

Μη σταματάς να ταξιδεύεις και μην αφήνεις αναπάντητα " γιατί".

Γέμιζε το δισάκι σου με χρώματα και ήχους, με θυμό κι αλήθειες,

με νερό κι αλάτι.

Τρύγησε τις κορφάδες.Κι ύστερα μπές βαθειά, σκάψε το χώμα,

βρές τους βολβούς.

Κοιμήσου πλάτη-πλάτη με τα δέντρα. Πές τους ευχαριστώ. 

Κι ύστερα, βύθισε τις γνώσεις σου 

ως το κρεββάτι της θάλασσας.

Γυμνή κι ωραία, σκεπάσου από κοχύλια. Βάλε φτερά στη σκέψη σου.

Πέτα μακρια, όσο πιο μακριά μπορείς.

Μέτρα τους μαυροφορεμένους.

Τις έρημες χώρες.

Τις ρημαγμένες ζωές.

Σβήνε μ ορμή κεράκια γενεθλίων.

Είναι το πρώτο ψέμμα που γιορτάζουμε.

Γκρέμιζε εκκλησιές.

Χτίσε στη θέση τους γιοφύρια. Κανείς να μην χωρίζει τον άνθρωπο απ΄τον άνθρωπο.

Άναψε μια φωτιά μεγάλη. Να καίει μερόνυχτα. Αιώνες.

Ρίξε και κάψε οτι άχρηστο κουβαλάς.

Σχήματα ψεύτικα, ρούχα και στολίδια.

Κι ας την να καίει μερόνυχτα.

Να ζεσταθεί ο κόσμος.

Και σαν ξανά θα γεννηθείς μες σ ολα αυτά κι απ΄όλα αυτά

γύρνα ξανά στο σπίτι.

Ξεκουράσου.

...Χαμογελώντας, ξεκίνα για τ άλλο τ ωραίο ταξίδι.

Τότε - μόνο τότε- έχεις δικαίωμα να πεθάνεις..

Μ.