Μην κλαίς..
Εμείς, μυρίζουμε ακόμη άνοιξη και μπαρούτι.
Χαμογελάμε στην κάθε ανατολή.
Πίνουμε κοκκινο κρασί και σπάμε το ποτήρι.
Μεθάμε με τις λεμονιές.
Δεν χώνουμε τα χέρια μες στις τσέπες μας,
μα στην χούφτα του διπλανού μας.
Μην κλαίς..Μείναμε πίσω. Εκεί, στην λίθινη εποχή..
Εμείς, γλεντάμε ακόμη με δυό ελιές κι ένα κρεμμύδι.
Στέκουμε όρθιοι κάτω απ΄όλους τους καιρούς είτε με ιδρωμένο, είτε με σπασμένο κεφάλι.
Λέμε: " αύριο, ναι, αύριο" και ημερεύει η καρδιά του κόσμου,
Εμείς, ακόμη ξενυχτάμε ερωτοχτυπημένοι κάτω από κλειστά παράθυρα και δακρύζουμε με την " συννεφιασμένη Κυριακή"..
Ακόμη ορκιζόμαστε στο όνομα του δίκιου και της ελευθερίας μας.
Ακόμη κουβαλάμε στο δισάκι μας το αίμα των ηρώων μας και του μιλάμε.
Έτσι. Εμείς. Όρθιοι. Έτσι.
Ώσπου
να ορθώσει κορμί, να δέσει χυμούς κι ο τελευταίος αδικημένος, ξεσπιτωμένος, ρημαγμένος και καταπιεσμένος απανταχού της γής.
Γι αυτό, μην κλαίς.
Όρκος.
