Ο Καστρινός Για τον Μαέστρο Μας

ΟΙ ΔΥΟ ΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΑΡΒΑΝΙΤΑΚΗ.

Διαφέρει ο Τιμόθεος, με την απλότητά του,
από σκαφτιάς και ψεκαστής, στο πάλκο να διευθύνει.

Μαζί με κατοικίδια, και η σεμνότητά του,
για αυτήνε την αυλούλα του, έχει μεγάλη ευθύνη.

Όσο κι αν δίχνει ασήμαντος, μικρός με το σορτσάκι,
έχει τεράστιο μέγεθος, έχει η ψυχή του βάθος.

Πολλές φορές αφήνετε, και γίνεται παιδάκι,
μα το΄χει το παράπονο, για των αρχών το λάθος.

Δεν είναι μόνο οι νότες του, και τα πεντάγραμμά του,
ούτε κ΄αυτή του η προσφορά, έχει το αντάλαγμά της.

Για αυτή.. είναι αναπάντητο, και το ερώτημά του,
κ΄όμως σε κάθε έμπνευση, νιώθει το άγγιγμά της.

Η Ζάκυνθος κι η αγάπη της, αυτ΄ είναι που τον θέλει,
οι φίλοι, το χωράφι του, η γη που θα φυτέψει.

Να δει το δημιούργημα, ο ήλιος που ανατέλλει,
να λιάζει τα φυτέματα, όσπου να βασιλέψει.

Κι αυτός μια να χάνεται, μεσ΄τα οράματά του,
σε δρόμους ηχοχρώματα, κι η νότες του πλημμύρα.

Και μια στο χωράφι του, και στα κηπουρικά του,
γδυτός με το κοντόβρακο, και με τη ψεκαστήρα.

Βγάζει ντομάτες νόστιμες, καρπούζια και πεπόνια,
και μελιτζάνες μακρουλές, μπάμιες και φασολάκια.

Σαν πολεμάει ζιζάνια, του έχω μια συμπόνια,
ραντίζει με επιμέλεια, και τα κολοκυθάκια.

Ξαφνιάζει η άλλη όψη του, η μεταμόρφωσή του,
από εργάτης άριστος, μαέστρος με μπαγκέτα.

Μεγάλα και τα έργα του, η κάθε σύνθεσή του,
μια μουσική γλυκόδροση, όπως τα ραδικέτα.

''Ένα τραγούδι του η ζωή, κι ο κήπος του τραγούδι,
η περγουλιά το αγιόκλημα, του τράφου του λουλούδι.''

Ο Καστρινος καστρινος 

πρόσθεσε 4 νέες φωτογραφίες.

       5/2/18

  Για να γνωρίστε τα Έργα του κάντε κλικ Εδώ

οι Άνθρωποι του Τζάντε που Γράφουν Ιστορία!!!

Από 

Καστρινος καστρινος:
19 - 3 - 17

ΈΤΣΙ ΤΗ ΓΝΩΡΙΣΑ.

Εγώ έτσι τη γνώρισα, σε ούλα από την όψη,

την είδα, την αγνάντεψα, κι΄απ΄του γκρεμού την κόψη.

Μ΄έθρεψε, με ανάστησε, κήπος η αγκαλιά τσης, 

καρποί που με πλουτένανε, με πλάθαν τα φιλιά τσης.

Είχε μια χάρη πάντα τσης, και κάτι ευλογημένο,

σπόρος γλυκύς στα σπλάχνα τσης, και χώμα ποτισμένο.

Την είδα απ΄την ανάποδη, απ΄τα ψηλά μουράγια,

τη βλέπω απ΄του καστρόλοφου, τα δασωμένα πλάγια.

Ανθίζει και μαραίνεται, ακμάζει κι΄αρρωσταίνει,

κατα καιρούς η ανάσα τσης, νοσεί μα δεν πεθαίνει.

Τη βλέπω απ΄τον Τιμόθεο, απ΄το γλυκό δοξάρι,

τη βλέπω π΄αναδύεται, σαν βγαίνει το φεγγάρι.

Μέσα απ΄τα μαντολίνα τσης, τη βλέπω απ΄τσι κιθάρες,

Αρβανιτάκης δέντρο τσης, με έμπνευση και χάρες.

Δημιουργός με μαστοριά, και τέκνο τσης χρυσάφι,

την πεναλάπι στην καρδιά, βουτάει μέσα και γράφει.

Βουτάει στο γνήσιο χρώμα τσης, γιομίζει απ΄αποχρώσεις,

με μουσική που σ΄έλουσε, σε κάνει να τη νιώσεις.

Και βλέπω μεσ΄τα μαύρα τσης, πως γράφεται ιστορία,

να βγεί στο φως, στο ξέγναντο, δεν χάνει ευκαιρία.

Κάνει χορούς, θεατρικά, πολλά μεσ΄το σακίδιο,

και ομιλίες, και γραπτά, αλλά δεν ειν΄το ίδιο.

Η μουσική σκορπάει παντού, και την κρατάει στο χρώμα,

εκφράζει και τη μιρουδιά, που βγαίνει απ΄το χώμα.

Εκφράζει στίχους, ποιήματα, για αυτήν που΄ναι γραμμένοι,

το κάτι το καινούργιο τσης, που την κρατάει ανθισμένη.

Βλέπω πολλά που γίνονται, βλέπω πολλά.. πολλάκις,

μα την κρατάει πιο ψηλά, ένας Αρβανιτάκης.!!!

***

https://m.youtube.com/channel/UCjTQ_YIZnfh7AV6RraNuK5A