Σήμερα, τα όσα μεσολάβησαν είναι παραπάνω από αρκετά ώστε ο λαός να κάνει το δικό του «ταμείο», να βγάλει συμπεράσματα πολύτιμα στον αγώνα του για να διεκδικήσει όσα έχασε τα προηγούμενα χρόνια και - πολύ περισσότερο - την ικανοποίηση των δικών του σύγχρονων αναγκών.
Στις ίδιες ράγες...
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ήρθε για να ολοκληρώσει τη «βρώμικη δουλειά» για λογαριασμό του κεφαλαίου, «να πετύχει εκεί που οι προηγούμενες κυβερνήσεις απέτυχαν» σε ό,τι αφορά τη στήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, όπως αρέσκεται να επαναλαμβάνει συχνά - πυκνά ο πρωθυπουργός.
Δε χρειάστηκε εξάλλου να περάσουν τέσσερα χρόνια, αφού πολύ γρήγορα αποδείχθηκε ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική που να ικανοποιεί ταυτόχρονα και τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και τις λαϊκές ανάγκες.
Ετσι, στην αντιλαϊκή επίθεση όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων και στα δύο προηγούμενα μνημόνια πρόσθεσε και ένα τρίτο, και μαζί εκατοντάδες αντιλαϊκούς νόμους και «μεταμνημονιακές» δεσμεύσεις έως το 2060, χώρια εκείνες που απορρέουν από τα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ.
Η «πολύ διαφορετική Ελλάδα» για την οποία μιλάει σήμερα η κυβέρνηση δεν είναι άλλη από την Ελλάδα της ακόμα πιο άγριας εκμετάλλευσης στους χώρους δουλειάς, της εκτίναξης της «ευελιξίας» και της μοιρασιάς μιας θέσης δουλειάς στα δύο και τα τρία, των δεκάδων εργατικών «ατυχημάτων», των διαλυμένων ΣΣΕ και του καθορισμού του κατώτατου μισθού με κυβερνητική απόφαση με βάση τον κατάπτυστο νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου, με το ξήλωμα του ασφαλιστικού συστήματος να έχει πάει πολλά βήματα παραπέρα, με βάση και τον άθλιο νόμο Κατρούγκαλου, που ήρθε να προστεθεί σε όλες τις προηγούμενες αντιασφαλιστικές ανατροπές.
Είναι η Ελλάδα με ακόμα πιο χτυπημένα τα δικαιώματα σε Υγεία και Πρόνοια, με τη φοροληστεία του λαού να έχει χτυπήσει «ταβάνι» και με τα δισ. των ματωμένων πλεονασμάτων για την αποπληρωμή των χρεών που δεν δημιούργησε ο λαός να επεκτείνονται για πολλά χρόνια μπροστά, με χιλιάδες πλειστηριασμούς λαϊκών σπιτιών προ των πυλών και την ενεργειακή φτώχεια να σπάει κόκαλα.
Ταυτόχρονα, η τετράχρονη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε ότι η αντιλαϊκή πολιτική πηγαίνει χέρι χέρι με την ένταση της καταστολής ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, ανεξάρτητα από τα υποτιθέμενα «πρόσημα» των αστικών κυβερνήσεων: Από το χτύπημα κινητοποιήσεων εργαζομένων, εκπαιδευτικών, ακόμα και των συνταξιούχων, έως τα «αγροτοδικεία» και τα «μαθητοδικεία» που γνώρισαν «νέες δόξες», και από το «ιδιώνυμο» για τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς έως τα μεγαλύτερα ακόμα εμπόδια στο δικαίωμα στην απεργία, η κυβέρνηση κατέγραψε στο «παλμαρέ» της νέες στιγμές αθλιότητας στην υπηρεσία του κεφαλαίου.
Το ίδιο έκανε και επιστρατεύοντας όπου χρειάστηκε - και παράλληλα με τη συστηματική προσπάθεια να παραχαράξει την Ιστορία του εργατικού και του κομμουνιστικού κινήματος για να τη φέρει στα μέτρα της αστικής διαχείρισης - τον ωμό αντικομμουνισμό και τη λάσπη ενάντια στο ΚΚΕ.
Ολα αυτά αποτέλεσαν την άλλη όψη των δεκάδων μέτρων που πήρε για να στηρίξει την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και να στρώσει «κόκκινο χαλί» για τους επενδυτές, με δεκάδες φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές, ζεστό χρήμα, επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων, διευκολύνσεις κάθε είδους και ένα ακόμα πιο «φιλικό» στις ανάγκες τους αστικό κράτος.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, που αναρριχήθηκε με τον κάλπικο «αντιμνημονιακό» λόγο, έγινε μνημονιακότερος των μνημονιακών, έφτασε να εγκωμιάζεται από σύσσωμους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την Μέρκελ, την Κομισιόν, πήρε τη σκυτάλη της αντιλαϊκής επίθεσης από εκεί που την άφησαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις και την πήγε πολλά βήματα παραπέρα.
Επιβεβαιώθηκε και έτσι ότι η καπιταλιστική οικονομία έχει τις δικές της νομοτέλειες, που απορρέουν από το κυνήγι του καπιταλιστικού κέρδους, κι αυτές οι νομοτέλειες «βρίσκουν το δρόμο τους», όποιος κι αν είναι στο τιμόνι της αστικής κυβερνητικής διαχείρισης. «Οι ράγες είναι συγκεκριμένες, άσχετα με το ποιος είναι ο μηχανοδηγός», έλεγε χαρακτηριστικά το ΚΚΕ, όταν καλούσε το λαό να μην εγκλωβιστεί στην επιλογή τιμονιέρη της αστικής διαχείρισης.
...απέναντι στις λαϊκές ανάγκες
Τα τέσσερα χρόνια της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσαν «πανηγυρικά» ότι η υποτιθέμενη λογική του «μικρότερου κακού» και του «ρεαλισμού» της υποταγής στις απαιτήσεις και τις «ανάγκες» των καπιταλιστών παραπέμπει στη «Δευτέρα Παρουσία» την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, επιχειρεί με το βλέμμα στο σήμερα και το αύριο «να κόψει από τα πόδια» κάθε διεκδίκηση για την ανάκτηση όσων έχασαν οι εργαζόμενοι, πολύ περισσότερο τον αγώνα για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, που συνεχώς διευρύνονται και πρέπει να αποτελέσουν το πραγματικό κριτήριο για το λαό.
Εξάλλου, τα τέσσερα αυτά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ απέρριψε μία προς μία τις δεκάδες προτάσεις νόμου και τροπολογίες που κατέθεσε το ΚΚΕ στη Βουλή, για αύξηση μισθών, επαναφορά ΣΣΕ, για την προστασία των ανέργων, την προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς, για τα χρέη των λαϊκών στρωμάτων, για διατήρηση του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά του Αιγαίου κ.ά.
Οι υποσχέσεις για φιλολαϊκά μέτρα, που ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε σημαία του προκειμένου να εξαπατήσει τους εργαζόμενους και να τους στοιχίσει στους στόχους του κεφαλαίου, βρέθηκαν γρήγορα στον κάλαθο των αχρήστων και αντικαταστάθηκαν από μέτρα διαχείρισης της «ακραίας φτώχειας» που αφήνει πίσω της η αντιλαϊκή πολιτική.
Μέτρα που όχι μόνο αποτελούν σταγόνα στον ωκεανό και σε καμία περίπτωση δεν αναιρούν το «πρόσημο» της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά στην πραγματικότητα αποδείχθηκαν μέτρα - συμπλήρωμα της αντιλαϊκής πολιτικής.
Στο πλαίσιο της στρατηγικής υπέρ του κεφαλαίου, αποτέλεσαν μοχλό για το παραπέρα ξήλωμα σειράς δικαιωμάτων και την αντικατάστασή τους από επιδόματα πτωχοκομείου και έναν ολόκληρο μηχανισμό ενσωμάτωσης, κατά τα ευρωενωσιακά πρότυπα, με το λαό να κυνηγάει «όρους» και «προϋποθέσεις» για να μπαλώσει προσωρινά ορισμένες από τις ανάγκες του. Γι' αυτό και ο πρωθυπουργός παρουσιάζει τα μέτρα αυτά, που ήρθαν για να μείνουν, ως «όρο για τη σταθερότητα και τη διεύρυνση του κύκλου της οικονομίας», για την κερδοφορία του κεφαλαίου και την ενίσχυση της «κοινωνικής συνοχής», της υποταγής δηλαδή των εργαζομένων στα «θέλω» του κεφαλαίου.
Τέσσερα χρόνια μετά, ο λαός έχει πολύ περισσότερη πείρα για το ότι η δική του ελπίδα, οι δικές του ανάγκες δεν χωράνε στη στρατηγική που υπηρετεί το κεφάλαιο και η οποία τις αντιστρατεύεται. Χρειάζεται να την αξιοποιήσει αυτή την πείρα για να αχρηστεύσει τις νέες παγίδες που στήνονται, ότι τάχα η ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας θα ανακόψει την κατρακύλα.
«Σε άλλο επίπεδο» η εμπλοκή
Ταυτόχρονα ο ΣΥΡΙΖΑ, από κοινού με τον ακροδεξιό του εταίρο, τους ΑΝΕΛ, και για λογαριασμό της αστικής τάξης και της «αναβάθμισής» της στην περιοχή, πήγε «σε άλλο επίπεδο» την εμπλοκή στα επικίνδυνα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ.
Αποδείχθηκε ότι τα προεκλογικά σούρτα - φέρτα στις ΗΠΑ, στο Τέξας και στο Μπρούκινγκς, είχαν αντικείμενο και περιεχόμενο.
Η «αριστερά» του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ μετέτρεψε όλη τη χώρα σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση εφόρμησης και αντίστοιχα σε έναν ακόμα μεγαλύτερο στόχο των ανταγωνισμών που ξεδιπλώνονται για τη μοιρασιά των πλουτοπαραγωγικών πηγών, των δρόμων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων, για τις αγορές και σφαίρες επιρροής.
Εδωσε «γη και νερό» στους Αμερικανούς φονιάδες, έμπλεξε ακόμα πιο βαθιά τις Ενοπλες Δυνάμεις σε βρώμικες αμερικανοΝΑΤΟικές αποστολές στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο και τα Βαλκάνια, στο πλαίσιο και της επιθετικής στρατηγικής του ΝΑΤΟ για την περικύκλωση της Ρωσίας.
Μπήκε μπροστά ως ο «προτιμώμενος εταίρος» των ΗΠΑ, μετά και τη συνάντηση Τσίπρα με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ, ώστε να υλοποιηθούν ένα προς ένα όλα τα βρώμικα σχέδια και οι «διευθετήσεις» των ΑμερικανοΝΑΤΟικών, που ρίχνουν κι άλλο λάδι στη φωτιά των ανταγωνισμών και βάζουν το λαό μας σε μεγάλους κινδύνους.
Στο πλαίσιο αυτό, δρομολόγησε την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ με την κατά παραγγελία από ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - Γερμανία συμφωνία των Πρεσπών, δρομολόγησε αντίστοιχες «διευθετήσεις» για τον καθορισμό των θαλάσσιων ζωνών με την Αλβανία, μπαίνει μπροστά και με τα σχήματα «συνεργασίας» που στήνει ώστε τα σχέδια «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Βαλκάνια να περάσουν στην επόμενη φάση τους.
Στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο μπήκε μπροστά ώστε να στηθούν σχήματα ευρωατλαντικής «σταθερότητας», ανάμεσα στα άλλα και με το κράτος - δολοφόνο του Ισραήλ, ενώ πήγε την «μπάλα» της διχοτομικής και με ΝΑΤΟική σφραγίδα «λύσης» στο Κυπριακό παραπέρα.
Στο πλαίσιο και του αντίστοιχου σχεδιασμού των ΗΠΑ, ανέλαβε ρόλο «διαύλου» ώστε η Τουρκία να παραμείνει στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο, καλλιεργεί τον επικίνδυνο εφησυχασμό για την τουρκική επιθετικότητα, βάζει στο ιμπεριαλιστικό παζάρι τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τον καλύτερο εαυτό του ώστε να «ξεπλυθούν» οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, η ΕΕ και τα δολοφονικά τους σχέδια στις λαϊκές συνειδήσεις, να χτυπηθούν τα αντιιμπεριαλιστικά αισθήματα του λαού μας, ώστε - όπως λέει η πρόσφατη έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ - «οι Ελληνες πολίτες να κατανοήσουν τις προτεραιότητες των ΗΠΑ στην περιοχή και να υποστηρίξουν τη συνεργασία με τις ΗΠΑ». Η καπηλεία της Ιστορίας του εργατικού - λαϊκού κινήματος και των κομμουνιστών έπιασε ταβάνι. Τα γαρίφαλα στην Καισαριανή πήγαν μαζί με τα χαμόγελα στον Τραμπ και την Μέρκελ.
Κάλπικες διαχωριστικές γραμμές στην υπηρεσία του κεφαλαίου
Τα τέσσερα αυτά χρόνια επιβεβαιώθηκε το πόσο κάλπικες είναι οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στα αστικά κόμματα, που μαζί ψήφισαν το 3ο μνημόνιο και τη συντριπτική πλειοψηφία των αντιλαϊκών νόμων, ενώ από τον ίδιο «τσελεμεντέ» του κεφαλαίου διαβάζουν τις συνταγές της ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και τα σχέδια για «αναβάθμιση» της αστικής τάξης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ που θα «ξεμπέρδευε με το παλιό» απορρόφησε στελέχη και τμήματα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, έγινε πρώτο βιολί του. Η επί τετραετία συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με το ακροδεξιό συνεταιράκι του, τους ΑΝΕΛ, το ΣΥΡΙΖΑίικο «ξέπλυμα» στην υπόλοιπη σοσιαλδημοκρατία, το ατελείωτο πέρα - δώθε και οι μεταγραφές ανάμεσα στα αστικά κόμματα, η πορεία των «νέων» και «άφθαρτων» μορφωμάτων που αξιοποιήθηκαν για τον εγκλωβισμό του λαού, το πέρασμα από το κάλπικο δίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» στον - κατά τον πρωθυπουργό - «δημιουργικό διπολισμό», είναι ενδεικτικά για το τι έχει να περιμένει ο λαός από την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος και από την εναλλαγή διαχειριστών στο τιμόνι της αστικής εξουσίας.
Επιβεβαιώθηκε ότι η μοναδική διαχωριστική γραμμή είναι αυτή ανάμεσα στο κεφάλαιο και το λαό, και άρα η εργατική - λαϊκή πάλη πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στην αστική τάξη, στις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, στα αστικά κόμματα όλων των αποχρώσεων. Οσο εγκλωβίζεται ενάντια σε συγκεκριμένα μόνο κόμματα, ή στη φθορά στελεχών και υπουργών, γίνεται ευάλωτη στην ενσωμάτωση και στον εκφυλισμό, στην υλοποίηση αστικών σχεδιασμών για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού.
Η ελπίδα στην πάλη του λαού και την ενίσχυση του ΚΚΕ παντού
Το σύστημα αξιοποιεί το παράδειγμα του ΣΥΡΙΖΑ για να αποδείξει ότι κάθε επίκληση ρήξης και σύγκρουσης είναι ανώφελη, για να διδάξει το «ρεαλισμό» της υποταγής στον συσχετισμό δυνάμεων.
Αν χρεοκόπησε κάτι αυτά τα χρόνια, όμως, είναι η αντίληψη ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική με την αστική τάξη στην εξουσία, με την οικονομία στα χέρια του κεφαλαίου και τους αντιλαϊκούς διαχειριστές να εναλλάσσονται ο ένας με τον άλλον. Οι αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για φιλολαϊκή μεταρρύθμιση του συστήματος.
Το ΚΚΕ προέβλεψε την πορεία αυτή του ΣΥΡΙΖΑ ακριβώς επειδή κρίνει με βάση τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Σήκωσε το βάρος της αποκάλυψης αυτής, στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων για να παραμείνει η φλόγα της πάλης αναμμένη, για να μην περάσει σαν οδοστρωτήρας η απογοήτευση πάνω από το εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Σήμερα, μπαίνει μπροστά ώστε η πείρα που έχει συσσωρευθεί να μπολιάσει την πάλη για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για το στέριωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας, που αποτελεί την πραγματική ελπίδα για κάθε εργάτη, λαϊκό άνθρωπο, νέο και νέα. Η ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού, η συστράτευση με το ΚΚΕ στον αγώνα ενάντια στο κεφάλαιο, στις κυβερνήσεις του και τα κόμματά του, είναι αυτό που μπορεί να ανοίξει το δρόμο για την πραγματική φιλολαϊκή διέξοδο, την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του λαού.
