ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ... ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ...!!!

Άνοιξη....

Ψυχή μου...
Τί να σε κεράσω σήμερα; Σοκολάτες και καραμέλες; Και μόλις περάσει η γλύκα, εγώ τί να σού πώ; Πώς έτσι είναι η ζωή; Και πώς μπορώ εγώ να σβήσω τίς σπίθες τών ματιών σου;;;;;
Έχω μία κούτα ξεχασμένα play mobil στο πατάρι.

Αυτά θα σού κατεβάσω,να δείς πώς από τα κομματάκια αν τα ενώσεις σωστά, μπορεί να ξαναφτιαχτεί ένας άνθρωπος ολόκληρος και όρθιος.

Ψυχή μου, ντρεπόμαστε που ακόμα δεν καταφέραμε να σάς χαρίσουμε την πραγματική Άνοιξη..
Σού υποσχόμαστε ότι θα βγάλουμε απ' τα χεράκια σας τα μαρτάκια που σάς σφίγγουν.
Με το κόκκινο νήμα θα στολίσουμε τίς φωλιές τών χελιδονιών.
Καμία μάνα δεν αντέχει να βλέπει ότι τα παιδιά της ζούν μέσα σε γκρίζο σπίτι.
Και με τα λευκά θα φτιάξουμε φωλιές για τα μωράκια τής Ειρήνης.
Ξέρετε παιδιά πόσα χρόνια είναι που τα περιστέρια δεν έχουν τη δύναμη να σπάσουν το τσόφλι και να γεννηθούν ;
Πάγωσε η Ειρήνη , πέθανε η Ειρήνη, και τί ειρωνεία να τη χωρίζει απ' τη ζωή μόνο ένα τσόφλι.Τι κρίμα.. Πόσες ξοδεμένες - σπαταλημένες ανάσες στον αργό θάνατο,κι ούτε μιά φάτνη για την Ειρήνη με τα χνώτα σας...
Χριστιανοί...

Παιδιά... Πρέπει να σάς χαρίσουμε Απρίληδες χωρίς σταύρωση, και ο Μάης να μη φοράει στο κεφάλι τα μαραμένα λουλούδια τού επιτάφιου.
Παιδιά ντρεπόμαστε..
Δεν πάει άλλο πιά να σάς κοροϊδεύουμε με καραμέλες και σοκολάτες...

Την Άνοιξη,την Άνοιξη την αληθινή οφείλουμε να πλέξουμε , βγάζοντας τα σφιχτά μαρτάκια απ' τα χεράκια σας.... Δεν πάει άλλο...

Γέμισε η αθωότητα σημάδια...

Στον Αλέξανδρο μου, και στη φίλη Καλλιόπη Χριστοφή ♥️

Η μαρια σαρρη νιώθει ελπίδα με το χρήστη Kostis Armpouzis.

ΨΥΧΗ ΑΛΗΤΙΣΣΑ...ΕΚΕΙ ΠΟΥ Ο ΟΙΣΤΡΟΣ ΡΙΧΝΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ...

Κι αρχίζει το πανηγύρι της ζωής μου, εκεί που ο οίστρος ρίχνει όλα τα σύνορα, και τίποτα και κανένας δεν έχει κτήτορα.Και πάνω στα σύνορα τα γκρεμισμένα τού οίστρου, βλέπω πάντα την ίδια εικόνα. Μιά κάμπια που μού κλείνει το μάτι, μού γνέφει "ΖΉΣΕ", φεύγει και επιστρέφει με εκθαμβωτικά φτερά.

Ψυχή αλήτισσα....

Τίς νύχτες γυρίζω μονάχη και τα μαλλιά μου, με αλαφιασμένες γλώσσες σαν φίδια, ψάχνουν να χαθούν στα λαίμαργα στόματα τού αέρα.

 Κι έχει μιά ηδονή τότε ο άνεμος, σαν τον καπνό τού τσιγάρου που φυσάει στο στόμα σου ο παθιασμένος εραστής. 

Και τρέχω,να προλάβω. Τί? Δεν ξέρω, μόνο να προφτάσω!

Κι αρχίζει το πανηγύρι της ζωής μου, εκεί που ο οίστρος ρίχνει όλα τα σύνορα, και τίποτα και κανένας δεν έχει κτήτορα.
Και πάνω στα σύνορα τα γκρεμισμένα τού οίστρου, βλέπω πάντα την ίδια εικόνα. Μιά κάμπια που μού κλείνει το μάτι, μού γνέφει "ΖΉΣΕ", φεύγει και επιστρέφει με εκθαμβωτικά φτερά.
Κι όλη τη νύχτα γδέρνομαι για να βγάλω φτερά. Και μ' αρέσει, και θαρρώ πως βγάζω.

Τίς νύχτες δεν κοιμάμαι..Δένω τα γόνατα μου, κι ύστερα αρχίζω και κλωτσάω, τη μιά αγκαθωτή πλευρά απ' τα τετράγωνα που έφτιαξαν οι " καθώς πρέπει, λογικοί" για να μαντρώσουν τις σκέψεις μου. 

Και γίνονται τα τετράγωνα, τρίγωνα. Και νικάω!!!

Τίς νύχτες μιλάω, και μόνο τότε νοιώθω ότι είμαι ζωντανή. Και οι λέξεις μου γυρνάνε πίσω σαν γαρδένιες στα μπουζούκια. 

Τη μιά με τα πέταλα, και μοσχομυρίζει παντού,

την άλλη με το κοτσάνι και πονάω, αλλά μ' αρέσει

Τίς νύχτες τραγουδάω παράφωνα , αλλά ελεύθερα.
Πηγαινοέρχεται η φωνή μου στο πεντάγραμμο σαν κακοφτιαγμένη, γερασμένη πουτάνα, που αφιονίζεται να βρει πελάτη.
Γελάνε τα φύλλα, γιουχάρουν οι κάδοι, γλιστράνε τα πεζοδρόμια.
Όμως εγώ τραγουδάω. 

Και πότε είμαι σαν στρατηγός πολέμου που μού ξηλώνουν τα παράσημα
Και πότε σαν την Κική που γυρίζει μαστουρωμένη τις νύχτες και ουρλιάζει
Και πότε σαν ένα ματωμένο κοτσύφι.
Όμως ό,τι και να συμβαίνει, σπρώχνω με δύναμη προς τα κάτω όλα τα σύννεφα, τα κάνω στρώμα, ξαπλώνω και ξεκαρδίζομαι στα γέλια.

Τίς νύχτες τρέχω, στροβιλίζομαι, δεν έχω φρένα
Όχι με στρωμένα μαλλιά, σαν νεκρά φύκια στην προκυμαία τής ζωής μου. Ναι, ασφαλώς έχω κι εγώ προκυμαία. Προκυμαία και προοπτική να ταυτιστώ τελείως με το σπέρμα τού πατέρα μου, γιατί ακόμα τον προδίδω, αφού έχω ψήγματα τού " πρέπει".
Ευτυχώς με γκρεμισμένα τετράγωνα - κελιά, και με σκέψεις - δραπέτες.

Τίς νύχτες
στο μυαλό μου τόσοι φάροι αναμμένοι, στα μάτια μου τόσοι επίδοξοι ληστές τής αιωνιότητας, στα χείλη μου τόσα βιολιά, και οι φλέβες μου υπάκουα δοξάρια.
Όμως με μιά καρδιά εύκρατη που είναι αναγκασμένη να ζεί σε τροπικό κλίμα, κι απ' τη ζέστη και την υγρασία χάλασαν οι οπλές της.
Κι αυτή ζουρλαίνεται να χορέψει.
Και ψάχνει έναν καλό τεχνίτη για τίς οπλές της, για να τη βαστούν τα πόδια της.

Γιατί όλα γίνονται.

Γιατί πόδια αχόρευτα, γίνονται.

Ομως καρδιά αχόρευτη είναι τραπέζι που το στρώνεις κάθε μέρα, μιά ολόκληρη ζωή με όλα τα καλά, και δεν έρχεται να τον φιλέψεις κανένας.

Αυτό θαρρώ πως είναι ο θάνατος, η αχόρευτη ψυχή.

Ο άλλος είναι μοναχά ένα φευγιό. Ένα φευγιό τόσο ελαφρύ για τον ταξιδιώτη, αφού δεν παίρνει μαζί του καμιά αποσκευή, και τόσο αβάσταχτα βαρύ για όσους μένουν πίσω.

Έτσι είναι... Τί μεγάλη ειρωνεία, να πασχίζεις να αφαιρεις απ' τούς ανθρώπους, να διαιρείς, να προσθέτεις σύμφωνα με τις ελλείψεις σου, και μόνο όταν φεύγουν να πολλαπλασιάζεις τίς αποσκευές τους, και φυσικά τον πόνο σου...

μαρια σαρρη 

Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion

Μαμά Θα Πετάξω..Στην Ελλάδα Εκεί που οι Σοφοί Δίδαξαν την Αγάπη!!!

............ ΤΟ ΣΧΟΛΕΊΟ.............

Μάνα, εγώ πρέπει να φύγω, πρέπει να βιαστώ... Ανοίγουν τα σχολεία, μάνα..

Και πού θα πάς, και πώς θα πάς, καμάρι μου?

Μάνα θα κολυμπήσω... Θυμάσαι εκείνο το μπουκάλι,που ταξίδεψε χρόνια στη θάλασσα,κι όταν το άνοιξες, σού έγραφε ο πατέρας," περίμενέ με,σ' αγαπώ"??Σε ένα μπουκάλι θα μπώ μάνα, και θα φτάσω στην Ελλάδα....

Και πού την ξέρεις την Ελλάδα, και γιατί στην Ελλάδα?

Γιατί μαμά, εκεί δίδαξαν οι σοφοί την αγάπη,κι όλοι οι άνθρωποι αγαπούν , όπως εσύ!

Δεν έχω παιδί μου , καπάκι μεγάλο...Με το μεγαλύτερο που είχαμε στο κελάρι, σκέπασα τον πατέρα σου...... Τότε... Θυμάσαι...Θα πνιγείς, μάτια μου......

Μάνα πρέπει να φύγω, μάνα ανοίγουν τα σχολεία....Θα πετάξω μαμά!!!

Μα τα φτερά σου είναι βαριά απ' το μολύβι, δεν μπορείς...

Μπορώ μάνα! Ακουσα ότι θα κάνει συμφωνία ο ουρανός με τη γή, και θ' ανταλλάξουνε κεραυνούς, με κόκκινα κουβάρια από γερό σχοινί...Θα κρατηθώ, θα γατζωθώ, θα τυλιχτώ, θα φτάσω!!!

Στάσου.. Σού είπα ότι τα φτερά σου είναι μολυβένια, βαριά... Δεν θ' αντέξεις...
Περίμενε..... Κοίτα το δέρμα μου... Δέρμα που δεν αγκαλιάζει, δεν έχει κανέναν προορισμό... Αυτό θα πάρεις...Μ' αυτό θα σού ράψω φτερά.. 

Μία, όταν σε γέννησα, και μια τώρα που πρέπει να σε ξαναγεννήσω..
Γι' αυτό φτιάχτηκαν οι μανάδες, για να ξαναγεννούν το ίδιο παιδί, όσες φορές χρειαστεί....

Και δεν θα πονάς? Και πότε μάνα θα στο δώσω πίσω???

Μη στεναχωριέσαι γιε μου...Το ένα κομμάτι σιγά σιγά θα το υφαίνει η λύτρωση, ότι είσαι καλά..... Αυτό είναι το εύκολο κομμάτι...
Το άλλο,το άλλο που είναι στις παλάμες μου που σ' αγκάλιαζαν,στα μάτια μου που καθρεφτίζεται η φλογισμένη σου ψυχή ,στο στόμα μου που σε νανούριζε,στα στήθη μου που βύζαινες , μέχρι να μπορέσεις να φάς σκληρό ψωμί.... Αυτό είναι το δύσκολο...

Και πώς θα γίνει αυτό μάνα μου?

Εσύ δεν μού είπες, ότι θα πάς στη χώρα που οι σοφοί δίδαξαν αγάπη, κι όλοι οι άνθρωποι θα σ'αγαπούν?
Η αγάπη τους θα το υφάνει, γιέ μου..
Ποτέ άνθρωποι που διδάχτηκαν την αγάπη, δεν θα αφήσουν μια μάνα γδαρμένη, πληγιασμένη....
Πήγαινε εσύ στο καλό, και μη νοιάζεσαι...
Όλοι θα σ' αγαπήσουν, και πιο πολύ οι μανάδες σαν εμένα...
Βγες τώρα έξω.... Εγώ θα τραγουδώ και θα ετοιμάζω τα φτερά σου...
Κι αν ακούσεις κανένα " αχ" μην έρθεις...Θα είναι γιατί ο άνθρωπος θα νικάει τη μάνα...Για λίγο όμως... Για πολύ λίγο...
Εσύ να' χεις το μυαλό και την καρδιά σου, έτοιμα μόνο για το ταξίδι...
Καλό πέταγμα μονάκριβε μου...

Σ' αγαπώ.......

Από


μαρια σαρρη
11 Σεπτεμβρίου 2019

Παρουσίαση Τίτλου-Κειμένου: Viva.La.Revolucion 

AΣΕ ΜΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ ΑΝΘΡΩΠΕ...ΜΗ ΜΑΣ ..ΣΤΡΟΓΓΥΛΕΥΕΙΣ !!

"............. ΕΜΕΊΣ ΤΑ ΛΌΓΙΑ ΜΕ ΤΙΣ ΓΩΝΊΕΣ....."

Μή μάς στρογγυλεύεις , άνθρωπε.
Δεν είναι η μοίρα μας να τρυπώνουμε.
Στην αλάνα γεννηθήκαμε, και στην αλάνα πεθαίνουμε.

Την απλωσιά ερωτευτήκαμε,μ' εκείνη πλαγιάσαμε.

Κι αν εσύ μάς βλέπεις για γύπες, εμείς σπουργίτια μόνο είμαστε, γι' αυτό και δεν βλέπεις κανένα παιδί μας φυλακισμένο.

Να μάς αγαπάς ,κι ας είμαστε τρομακτικοί σεισμοί.

Να ξέρεις ότι αφήνουμε όρθιο μόνο ό,τι φτιάχτηκε από καθαρά υλικά.

Κοίτα μέσα σου, και αποφάσισε αν πρέπει να μάς φοβάσαι.

Άσε μας να έχουμε γωνίες.
Μπορεί να πέφτουμε με δύναμη σαν μεστά ρόδια γύρω και απέναντι, όμως να ξέρεις κάποιες φορές τραυματίζουμε πρώτα τη μήτρα και τον κόλπο που μάς φέρνουν στον κόσμο σου.
Ναι, βουτάμε με ορμή πάνω στις μάσκες, και ξεσκεπάζουμε τα μεθυσμένα σαϊνια που έχουν ρουφήξει κάβες στην υγειά τού κάθε φορά " τυχερού" κορόϊδου.

Άσε μας ελεύθερα, άνθρωπε..

Ρόδια είμαστε, κιόταν σπάμε,οι σπόροι μας κοκκινίζουν τα ψέματα και ανασταίνουν όλες τις σταυρωμένες αλήθειες.

Αν στρογγυλέψουμε εμείς, στρογγυλεύει και στάζει σάλιο και η γλώσσα.

Και γυρίζει σαν μίξερ με μεγάλη ένταση στη λακούβα κάθε αφαλού που συναντά.
Έτσι ξιπάζεται στον κόσμο μας ο κάθε αφαλός και νιώθει " ομφαλός της γης
".
Μη μάς στρογγυλεύεις, άνθρωπε.
Μόνο εμείς καθαρίζουμε σκουριές, και δίνουμε πέταγμα σε κέρινα φτερά, λυγισμένα γόνατα, και ξεψυχισμένα " μπορώ".

Άσε μας να είμαστε πατινέρ και να μπαίνουμε στο παγοδρόμιο, χωρίς δοκιμές. Να τρώμε τα μούτρα μας. Ασε μας να μάθουμε από διαστρέμματα και κατάγματα
Εσύ τυλίχτηκες με γύψο και νάρθηκες,πριν ακόμη ανέβεις στην πίστα τής ζωής.

Και τα περιστέρια τής ειρήνης που πετάς απ' το στόμα σου γύψινα είναι , μήπως και γρατζουνίσεις την παγωμένη λίμνη τού απέναντι, και δεν έχεις πια την εύνοια του.
Γι' αυτό έχεις πάντα πόλεμο, εσύ που ωρύεσαι ότι μισείς τον πόλεμο.

Άσε μας να έχουμε γωνίες , άνθρωπε....Για τίς αράχνες...Για να τρώνε τα ζωύφια.

Γιατί αυτά που δεν τα πιάνει το μάτι σου κάνουν τη μεγάλη ζημιά.
Και ξέφτισαν τα στάχυα σου, και τρύπησε η αγκαλιά σου, και λιγόστεψε το λάδι τής αντοχής σου, και στο τέλος δεν θα μείνει τσιγάρο ...

 Και πώς θα ξεσυνηθίσεις τον καπνό, και πώς θ' αντέξεις τούς μαύρους καπνούς που έρχονται;

Η μαρια σαρρη νιώθει άνθρωπος με το χρήστη Kostis Armpouzis.

Αντιγραφή-Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion 

ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΙΣ ΣΑΠΙΕΣ ΓΕΦΥΡΕΣ, ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΕΤΑΕΙ !!

" Η δική μου πολιτεία"

Όχι, δεν φοβάμαι. Μιά μέρα οι παραπόταμοι ενώνονται με τη θάλασσα.
        Νόμος τής φύσης είναι.
Εκεί πάνω στο τρελό σμίξιμο θέλω να χτίσω την πολιτεία μου.
        Μιά πολιτεία για παράνομους.
Χωρίς σηματοδότες με το κόκκινο τού απαγορεύεται και τής τιμωρίας.
Χωρίς το πράσινο τού μίσους, τής ντροπής, και τής νομιμότητας.
Χωρίς το πορτοκαλί ,με την ψυχή στο στόμα να προλάβω να περάσω.
      Δεν θέλω την ψυχή στο στόμα.
Θέλω το στόμα στην ψυχή, για να φιλάω τίς φτερούγες της, να πηγαίνουν πιο ψηλά.

Δεν θέλω σήματα οδικής κυκλοφορίας.

Δεν θέλω τούς δρόμους τους με τη λάσπη και τις λακκούβες. Έχω εγώ τις αρτηρίες και τις φλέβες μου για λεωφόρους.

Το αίμα μου θέλω για αυτοκίνητο.
Να πηγαίνει με πρώτη για να βλέπω πώς σκάνε τα πέταλα τών λουλουδιών, και με τετάρτη όταν γεννιέται ένα αδύναμο αηδόνι, για να το σώσω.

Θέλω νότες ωδικής συμφωνίας, για να μού θυμίζουν πότε ο ήλιος είναι κατακόρυφα.
Να βγάζω τα ψήγματα της προαιώνιας μιζέριας μου, για να τα κάψει.
Αφού δεν θα υπάρχει ώρα, αλλά μόνο ωραία.
Αφού όλα θά' ναι άχρονα..Έτσι..Για να μη λυσσάει η ζωή ότι και πάλι δεν πρόλαβε..
        Έτσι, για να μην έχουμε απωθημένα.

Θα φτιάξω πάρκα γεμάτα ανάκλιντρα.

Ποτέ πια παγκάκια, και στα σπίτια και στα σχολεία ποτέ καρέκλες, για να μην ασφυκτιά το αίμα στα πόδια.Οι αφέντες θαρρώ τίς επινόησαν, γιατί φοβόντουσαν το αίμα στο κεφάλι τών δούλων.

Με ανάκλιντρα θα γεμίσω την πολιτεία μου.
Δεν θέλω τον πολιτισμό τους που οδηγεί στην υπακοή μου, και στη συναίνεση μου για τη δουλεία μου. 
     Να κυλάει θέλω το αίμα μου, όχι να λιμνάζει.
Δεν θέλω επιστήμονες στην πολιτεία μου.
Θέλω γύρη και στήμονες, κι ένα σμήνος μέλισσες,να με μυήσουν στην επιστήμη.

Κι άμα δώ την κάμπια να αποκτά φτερά και χρώματα,κι άμα δώ τα ηλιοτρόπια όταν νυστάζουν,το ηλιοβασίλεμα να γλείφει με τα μώβ του μάτια τον ουρανό και να τον παρακαλά για λίγη ακόμα ζωή, και το σκυλί μου να γλείφει τα χέρια μου, δεν θα ορμάω να γλείψω την ευτυχία και να σακατεύομαι.Θα έχω τη γεύση τής ευτυχίας στον ουρανίσκο μου.

Τα δέντρα θα είναι ψηλά.

Τα δέντρα θα τα ποτίζουμε με γέλια και ορμόνες τής χαράς και τής ηδονής,να ψηλώνουν.

Τα σπίτια θά' ναι όλα χαμηλά με κεραμίδια. Να σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και να πίνω το λιωμένο χιόνι όταν στάζει. Όποιος δεν ήπιε λιωμένο χιόνι όταν ήταν παιδί, κι ήπιε μονάχα γάλα , τού έκανε μεγάλες πλάκες ο πυρετός όταν τον " έψηνε".

Ποτέ ψηλά κτίρια δεν θα φτιάξω, ποτέ- ποτέ!

Εκεί πρωτοείδα ρομπότ και εξωγήινους να τρέχουν αλαφιασμένοι, αντίθετα με τη ρότα της ζωής. Εκεί βιάζουν ακόμη και τον αέρα οι ιερόσυλοι, μέσα σε μηχανές.

Εκεί στα ψηλά κτίρια ,στις πίσω αίθουσες δεν ακούγονται έξω οι κραυγές όσων βασανίζουν.

Εκεί στα ψηλά κτίρια βάζουν στη ζυγαριά το ψωμί μας, και τα πόδια τού μικρού παιδιού που μεγαλώνουν γρήγορα, κι όταν γέρνει η ζυγαριά τους απ' τη ντροπή, και παύει να λειτουργεί, μόνο τότε δεν κόβουν τα πόδια τών παιδιών, και τούς παίρνουν παπούτσια.. 

Γιατί εκεί μέσα μόνο οι ζυγαριές νιώθουν ντροπή.

Εκεί στα ψηλά κτίρια που η ανθρωπιά βρίσκεται στη φορμόλη, κάποια γουρλωμένα μάτια από τη μαστούρα τής εξουσίας, κάποια χέρια με ακριβά ποτήρια και αλκοόλ , παίζουν σε επιτραπέζια παιχνίδια τον πλανήτη.

Αυτά τα επιτραπέζια που έκλεψαν γδέρνοντας τα παιδιά, ξεγελώντας τα, και ξερριζώνοντας τα δοντάκια τους , για να' χουν ζάρια για το παιχνίδι τους.

Από ένα τέτοιο ψηλό κτίριο πριν χρόνια πέταξε για την αιωνιότητα ο φίλος μου ο Σωτήρης, πιστεύοντας ότι τα έχασε όλα.
Δεν τον πρόλαβα.. Δεν ξέρω αν τα κατάφερνα..
Δεν πρόλαβα να τού πώ ότι "ΟΛΑ" ήταν αυτός.
Ότι " ΌΛΑ" είναι ο καθένας μας, μόνο να αποφασίσει να μπει στη μάχη για να αλλάξει τον κόσμο.

Μόνο αυτό στην αρχή, και μετά επιτέλους αρχίζει να τραγουδά η ψυχή και δεν σε αφήνει να νοιώσεις ποτέ ερημιά!

Κι όταν συγχρονιστούν πολλές ψυχές που τραγουδούν το ίδιο τραγούδι, τότε γκρεμίζονται με μιάς όλες οι σάπιες γέφυρες.

Με πόσο τρόμο και με πόση πλάνη τίς συντηρούμε!!!
Πιστεύουμε ότι γκρεμίζοντας τες, θα σκοτωθούμε κι εμείς που είμαστε επάνω.

Κανείς ποτέ δεν μάς είπε, κανείς ποτέ δεν θα μάς πεί, ότι τη στιγμή που γκρεμίζει ο άνθρωπος τίς σάπιες γέφυρες, εκείνη τη στιγμή πετάει!!!
( Στον Σωτήρη που έφυγε νωρίς)...

μαρια σαρρη νιώθει ελπίδα

• 
  
  

  Τζατζανης Αλεκος Κι εγώ Μαράκι μου ονειρεύομαι τον αταξικό παράδεισο, κάπως αλλιώς βέβαια γιατί έχω άλλες εμπειρίες αλλά το κείμενο σου με έφερε πολύ κοντά του. Σημασία έχει ότι όλοι οι συνοδηπόροι αγωνιζόμαστε για κάτι το τόσο υπέροχο που απαλαίνει το γεγονός οτι ίσως και να μην είμαστε στην σημερινή μορφή μας οταν γίνει πραγματικότητα.
  Τώρα το πρωί που το μυαλό είναι καθαρό είχα σκοπό να γράψω κάτι για τη μόλυνση απο τα ξύλα αλλά έπεσα στο αριστουργηματάκι σου και είπα: Ολα είναι τίποτα μπροστά στον τελικό στόχο που δεν πρέπει ούτε λεπτό να ξεχνάμε. Να θυμάσαι πάντα με τέτοιο τρόπο τους φίλους σου που έφυγαν❤️🧡💛💚💙💜

  
  
  • 

    Συντάκτης

    μαρια σαρρη Τζατζανης Αλεκος Ίδιο τόν ονειρευόμαστε Αλέκο μου....
    Να γράψεις για τά ξύλα..
    Θέλω πολύ να μάθω.. Όταν επέλεγα φωτογραφία ήταν η μέρα που " έφυγε" η Μαή, και ήταν συνεχώς στο μυαλό μου..
    Ξέρω ότι η φωτογραφία ανήκει σε Εκείνη..
    Καλό μεσημέρι ♥️
• 

  Τζατζανης Αλεκος Και να σου πω την αμαρτία μου, στο εκλεψα και τ' αφιέρωσα νοερά στην φίλη μου Μαή!

  
  

  
  
  • 

    Συντάκτης
    

    
    

    μαρια σαρρη Τζατζανης Αλεκος Κι εγώ τής αφιερώνω ένα ψηλό δέντρο για ίσκιο και είμαι σίγουρη ότι αντιπαθεί τα ψηλά, απρόσωπα κτίρια, και θα απολάμβανε να λέει αστεία , πάνω σε ένα ανάκλιντρο ♥️

Viva.la.Revolucion : Μάλλον η αγαπημένη μας σφσα Μαή Παπαγεωργίου θα προτιμούσε πάνω σε 

                                                         μια ...αιώρα !!!

Από https://chrome-effect.ru/el/okna/gamaki-svoimi-rukami-iz-verevok-pletenie-gamaka-svoimi/

Επιμέλεια - Παρουσίαση κειμένου:  Viva.la.Revolucion