RevolucionHellas: ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΙΣ ΣΑΠΙΕΣ ΓΕΦΥΡΕΣ, ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΕΤΑΕΙ !!

Τετάρτη 8 Ιανουαρίου 2020

ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΓΚΡΕΜΙΖΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΙΣ ΣΑΠΙΕΣ ΓΕΦΥΡΕΣ, ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΕΤΑΕΙ !!

" Η δική μου πολιτεία"

Όχι, δεν φοβάμαι. Μιά μέρα οι παραπόταμοι ενώνονται με τη θάλασσα.
Νόμος τής φύσης είναι.
Εκεί πάνω στο τρελό σμίξιμο θέλω να χτίσω την πολιτεία μου.
Μιά πολιτεία για παράνομους.
Χωρίς σηματοδότες με το κόκκινο τού απαγορεύεται και τής τιμωρίας.
Χωρίς το πράσινο τού μίσους, τής ντροπής, και τής νομιμότητας.
Χωρίς το πορτοκαλί ,με την ψυχή στο στόμα να προλάβω να περάσω.
Δεν θέλω την ψυχή στο στόμα.
Θέλω το στόμα στην ψυχή, για να φιλάω τίς φτερούγες της, να πηγαίνουν πιο ψηλά.

Δεν θέλω σήματα οδικής κυκλοφορίας.

Δεν θέλω τούς δρόμους τους με τη λάσπη και τις λακκούβες. Έχω εγώ τις αρτηρίες και τις φλέβες μου για λεωφόρους.

Το αίμα μου θέλω για αυτοκίνητο.
Να πηγαίνει με πρώτη για να βλέπω πώς σκάνε τα πέταλα τών λουλουδιών, και με τετάρτη όταν γεννιέται ένα αδύναμο αηδόνι, για να το σώσω.

Θέλω νότες ωδικής συμφωνίας, για να μού θυμίζουν πότε ο ήλιος είναι κατακόρυφα.
Να βγάζω τα ψήγματα της προαιώνιας μιζέριας μου, για να τα κάψει.
Αφού δεν θα υπάρχει ώρα, αλλά μόνο ωραία.
Αφού όλα θά' ναι άχρονα..Έτσι..Για να μη λυσσάει η ζωή ότι και πάλι δεν πρόλαβε..
Έτσι, για να μην έχουμε απωθημένα.

Θα φτιάξω πάρκα γεμάτα ανάκλιντρα.

Ποτέ πια παγκάκια, και στα σπίτια και στα σχολεία ποτέ καρέκλες, για να μην ασφυκτιά το αίμα στα πόδια.Οι αφέντες θαρρώ τίς επινόησαν, γιατί φοβόντουσαν το αίμα στο κεφάλι τών δούλων.

Με ανάκλιντρα θα γεμίσω την πολιτεία μου.
Δεν θέλω τον πολιτισμό τους που οδηγεί στην υπακοή μου, και στη συναίνεση μου για τη δουλεία μου.
Να κυλάει θέλω το αίμα μου, όχι να λιμνάζει.
Δεν θέλω επιστήμονες στην πολιτεία μου.
Θέλω γύρη και στήμονες, κι ένα σμήνος μέλισσες,να με μυήσουν στην επιστήμη.

Κι άμα δώ την κάμπια να αποκτά φτερά και χρώματα,κι άμα δώ τα ηλιοτρόπια όταν νυστάζουν,το ηλιοβασίλεμα να γλείφει με τα μώβ του μάτια τον ουρανό και να τον παρακαλά για λίγη ακόμα ζωή, και το σκυλί μου να γλείφει τα χέρια μου, δεν θα ορμάω να γλείψω την ευτυχία και να σακατεύομαι.Θα έχω τη γεύση τής ευτυχίας στον ουρανίσκο μου.

Τα δέντρα θα είναι ψηλά.

Τα δέντρα θα τα ποτίζουμε με γέλια και ορμόνες τής χαράς και τής ηδονής,να ψηλώνουν.

Τα σπίτια θά' ναι όλα χαμηλά με κεραμίδια. Να σηκώνω το κεφάλι μου ψηλά και να πίνω το λιωμένο χιόνι όταν στάζει. Όποιος δεν ήπιε λιωμένο χιόνι όταν ήταν παιδί, κι ήπιε μονάχα γάλα , τού έκανε μεγάλες πλάκες ο πυρετός όταν τον " έψηνε".

Ποτέ ψηλά κτίρια δεν θα φτιάξω, ποτέ- ποτέ!

Εκεί πρωτοείδα ρομπότ και εξωγήινους να τρέχουν αλαφιασμένοι, αντίθετα με τη ρότα της ζωής. Εκεί βιάζουν ακόμη και τον αέρα οι ιερόσυλοι, μέσα σε μηχανές.

Εκεί στα ψηλά κτίρια ,στις πίσω αίθουσες δεν ακούγονται έξω οι κραυγές όσων βασανίζουν.

Εκεί στα ψηλά κτίρια βάζουν στη ζυγαριά το ψωμί μας, και τα πόδια τού μικρού παιδιού που μεγαλώνουν γρήγορα, κι όταν γέρνει η ζυγαριά τους απ' τη ντροπή, και παύει να λειτουργεί, μόνο τότε δεν κόβουν τα πόδια τών παιδιών, και τούς παίρνουν παπούτσια..

Γιατί εκεί μέσα μόνο οι ζυγαριές νιώθουν ντροπή.

Εκεί στα ψηλά κτίρια που η ανθρωπιά βρίσκεται στη φορμόλη, κάποια γουρλωμένα μάτια από τη μαστούρα τής εξουσίας, κάποια χέρια με ακριβά ποτήρια και αλκοόλ , παίζουν σε επιτραπέζια παιχνίδια τον πλανήτη.

Αυτά τα επιτραπέζια που έκλεψαν γδέρνοντας τα παιδιά, ξεγελώντας τα, και ξερριζώνοντας τα δοντάκια τους , για να' χουν ζάρια για το παιχνίδι τους.

Από ένα τέτοιο ψηλό κτίριο πριν χρόνια πέταξε για την αιωνιότητα ο φίλος μου ο Σωτήρης, πιστεύοντας ότι τα έχασε όλα.
Δεν τον πρόλαβα.. Δεν ξέρω αν τα κατάφερνα..
Δεν πρόλαβα να τού πώ ότι "ΟΛΑ" ήταν αυτός.
Ότι " ΌΛΑ" είναι ο καθένας μας, μόνο να αποφασίσει να μπει στη μάχη για να αλλάξει τον κόσμο.

Μόνο αυτό στην αρχή, και μετά επιτέλους αρχίζει να τραγουδά η ψυχή και δεν σε αφήνει να νοιώσεις ποτέ ερημιά!

Κι όταν συγχρονιστούν πολλές ψυχές που τραγουδούν το ίδιο τραγούδι, τότε γκρεμίζονται με μιάς όλες οι σάπιες γέφυρες.

Με πόσο τρόμο και με πόση πλάνη τίς συντηρούμε!!!
Πιστεύουμε ότι γκρεμίζοντας τες, θα σκοτωθούμε κι εμείς που είμαστε επάνω.

Κανείς ποτέ δεν μάς είπε, κανείς ποτέ δεν θα μάς πεί, ότι τη στιγμή που γκρεμίζει ο άνθρωπος τίς σάπιες γέφυρες, εκείνη τη στιγμή πετάει!!!
( Στον Σωτήρη που έφυγε νωρίς)...

μαρια σαρρη

νιώθει ελπίδα

Τζατζανης Αλεκος Κι εγώ Μαράκι μου ονειρεύομαι τον αταξικό παράδεισο, κάπως αλλιώς βέβαια γιατί έχω άλλες εμπειρίες αλλά το κείμενο σου με έφερε πολύ κοντά του. Σημασία έχει ότι όλοι οι συνοδηπόροι αγωνιζόμαστε για κάτι το τόσο υπέροχο που απαλαίνει το γεγονός οτι ίσως και να μην είμαστε στην σημερινή μορφή μας οταν γίνει πραγματικότητα.
Τώρα το πρωί που το μυαλό είναι καθαρό είχα σκοπό να γράψω κάτι για τη μόλυνση απο τα ξύλα αλλά έπεσα στο αριστουργηματάκι σου και είπα: Ολα είναι τίποτα μπροστά στον τελικό στόχο που δεν πρέπει ούτε λεπτό να ξεχνάμε. Να θυμάσαι πάντα με τέτοιο τρόπο τους φίλους σου που έφυγαν❤️🧡💛💚💙💜
- Συντάκτης
  
  μαρια σαρρη Τζατζανης Αλεκος Ίδιο τόν ονειρευόμαστε Αλέκο μου....
  Να γράψεις για τά ξύλα..
  Θέλω πολύ να μάθω.. Όταν επέλεγα φωτογραφία ήταν η μέρα που " έφυγε" η Μαή, και ήταν συνεχώς στο μυαλό μου..
  Ξέρω ότι η φωτογραφία ανήκει σε Εκείνη..
  Καλό μεσημέρι ♥️
Τζατζανης Αλεκος Και να σου πω την αμαρτία μου, στο εκλεψα και τ' αφιέρωσα νοερά στην φίλη μου Μαή!
- Συντάκτης
  
  μαρια σαρρη Τζατζανης Αλεκος Κι εγώ τής αφιερώνω ένα ψηλό δέντρο για ίσκιο και είμαι σίγουρη ότι αντιπαθεί τα ψηλά, απρόσωπα κτίρια, και θα απολάμβανε να λέει αστεία , πάνω σε ένα ανάκλιντρο ♥️