«Πρέπει να κρατήσουμε τα σημάδια της Ιστορίας, όπως αποτυπώθηκαν πάνω στα ρούχα», λέει η Κατερίνα Δελλαπόρτα.
Το περίεργο είναι πως διεθύντρια του μουσείου είναι η κ. Κατερίνα Δελαπόρτα, κόρη του Παύλου Δελαπόρτα, του εισαγγελέα που συνδέθηκε άμεσα με τις ανακρίσεις και τη δίκη της Υπόθεσης Λαμπράκη!
«Πρέπει να κρατήσουμε τα σημάδια της Ιστορίας, όπως αποτυπώθηκαν πάνω στα ρούχα», λέει η Κατερίνα Δελλαπόρτα. «Είδατε πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή; Ακόμη κι αν έζησες, νέος και έμμεσα ένα τέτοιο γεγονός, και μετά από χρόνια το έχεις μπροστά σου για να συντηρήσεις τα ίχνη του, σε συγκλονίζει».
Το 1966 στη δίκη που έγινε, ο πατέρας της, εισαγγελέας της έδρας, με τον ανακριτή τότε Χρ. Σαρτζετάκη δέχθηκαν έντονες πιέσεις για να κλείσει χωρίς έρευνα και γρήγορα η υπόθεση Γρ. Λαμπράκη. Εκείνη η περίοδος είναι πιο έντονα χαραγμένη στη μνήμη της. «Τον θυμάμαι να ασχολείται με τη δικογραφία, όπως επίσης τις επισκέψεις του Χρ. Σαρτζετάκη για να συζητήσουν την εξέλιξη της ανάκρισης».
Ηταν από τους θαρραλέους λειτουργούς της Δικαιοσύνης που σε αντίξοες συνθήκες αποκάλυψαν τον ρόλο των δολοφόνων Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη και τις διασυνδέσεις τους με το παρακράτος και την Αστυνομία.
Ο Βασίλης Λαμπρίδης (πρωτοδίκης τότε) και συγγραφέας του βιβλίου «Αναμνήσεις και εκμυστηρεύσεις ενός δικαστή» [Εκδόσεις Ιανός 2016], έχει υπογραμμίσει πως ο Δελλαπόρτας αγόρευε δύο μέρες. «Όλη του η αγόρευση είναι ένας ύμνος στη δημοκρατία», έχει πει χαρακτηριστικά.
«Ο πατέρας δεν έφευγε από την αίθουσα του δικαστηρίου και μιλούσε με όλους. Ακόμη και οι κατηγορούμενοι πήγαιναν στην έδρα να του μιλήσουν. Δεν προκαλούσε φόβο ούτε κρατούσε αποστάσεις γιατί ήταν σίγουρος γι’ αυτά που υπηρετούσε. Θυμάμαι ακόμη ότι είχε δει τον Λαμπράκη. Πήγε με τον καθηγητή της Ιατροδικαστικής Νικόλαο Καβαζαράκη, ο οποίος είχε γνωματεύσει ότι ο βουλευτής χτυπήθηκε όρθιος. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή το ΒΧΜ ανέλαβε τη συντήρηση των ρούχων που φορούσε εκείνη το βράδυ ο δολοφονηθείς, είναι διπλή συγκίνηση. Όσο για τη συντήρηση των ρούχων δεν είναι εύκολη. Πρέπει να κρατήσουμε τα σημάδια της Ιστορίας, όπως αποτυπώθηκαν πάνω στα ρούχα. Τα κοψίματα στη φανέλα και το σκίσιμο στο παντελόνι είναι η ιστορική στιγμή, ενώ ο σκόρος πάνω τους, το σημάδι του χρόνου. Για κάθε στάδιο της συντήρησης προηγείται έρευνα. Ακόμη και οι κλωστές που χρησιμοποιούνται για την αποκατάσταση έχουν σημασία. Όταν ολοκληρωθούν οι εργασίες, τα τεκμήρια θα παραδοθούν στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης και στον γιο του Γρ. Λαμπράκη για να εκτεθούν».
Σαν να μην έφτανε αυτό «Ο παππούς της Δάφνης [Δάφνη Φίλιου, η συντηρήτρια του μουσείου που κάνει τη συντήρηση] ήταν μαιευτήρας και συμφοιτητής του Λαμπράκη».
Τα ρούχα του Γρ. Λαμπράκη αποτελούσαν αποτέλεσαν δικαστικό υλικό το 1966. Βρέθηκαν το 2010 σε χαρτοκιβώτιο στα υπόγεια του Δικαστικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης. Τα πειστήρια παραδόθηκαν στην Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων.
Πριν από έναν χρόνο, το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης (Δήμου Ηλιούπολης) και το Ίδρυμα «Γρηγόρης Λαμπράκης» έστειλαν τα ρούχα για συντήρηση από το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.
«Ο πατέρας είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων», λέει η Κ. Δελλαπόρτα. «Όταν με ρώτησαν αν μπορούμε να συντηρήσουμε τα ρούχα που φορούσε εκείνο το βράδυ ο Λαμπράκης, πέρασαν μπροστά μου παιδικά βιώματα από τη χρονιά της δολοφονίας, που ήμουν μαθήτρια του δημοτικού, αλλά κυρίως της δίκης που ακολούθησε το 1966. Είναι συγκινητική συγκυρία».
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», ΡΕΠΟΡΤΑΖ 27.5.2019
[ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ(1905-1980): Δικαστικός-σύμβολο, ιδιαίτερα καλλιεργημένος και ιδιαίτερα χιουμορίστας. Γεννήθηκε στο Ληξούρι. Κατά το διάστημα 1947-1951 υπηρέτησε ως προωτοδίκης στην Ζάκυνθο, όπου και παντρεύτηκε.
Το 1961 έγινε εισαγγελέας εφετών στη Θεσσαλονίκη. Από την θέση αυτή αναμείχθηκε το 1963 στην υπόθεση Λαμπράκη, καθώς είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων, που διεξάγονταν από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τους εισαγγελείς Δημήτριο Παπαντωνίου και Νίκο Αθανασόπουλο. Μαζί με τον Σαρτζετάκη αντιστάθηκαν στις πιέσεις του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνου Κόλλια (μετέπειτα Πρωθυπουργού της Χούντας), να κλείσει γρήγορα και χωρίς έρευνα η υπόθεση. Αργότερα στην δίκη ως εισαγγελέας έδρας πρότεινε την καταδίκη των περισσοτέρων, πρόταση που δεν έγινε δεκτή από το δικαστήριο. Με τον ερχομό της Χούντας των Συνταγματαρχών εκδιώχθηκε από το δικαστικό σώμα. Μετά την πτώση της χούντας επανήλθε στην υπηρεσία και προβιβάστηκε στο βαθμό του επίτιμου εισαγγελέα Εφετών, με τον οποίο και συνταξιοδοτήθηκε λόγω ορίου ηλικίας.
Έχει συγγράψει δύο βιβλία αυτοβιογραφικού χαρακτήρα: το σημειωματάριο ενός Πιλάτου (1978, εκδόσεις Θεμέλιο) και το Λιθάρι του Σισύφου (1981, εκδόσεις Θεμέλιο)]
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
- ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ
- ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ
- ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡ. ΛΑΜΠΡΑΚΗ]
Ηταν από τους θαρραλέους λειτουργούς της Δικαιοσύνης που σε αντίξοες συνθήκες αποκάλυψαν τον ρόλο των δολοφόνων Γκοτζαμάνη και Εμμανουηλίδη και τις διασυνδέσεις τους με το παρακράτος και την Αστυνομία.
Ο Βασίλης Λαμπρίδης (πρωτοδίκης τότε) και συγγραφέας του βιβλίου «Αναμνήσεις και εκμυστηρεύσεις ενός δικαστή» [Εκδόσεις Ιανός 2016], έχει υπογραμμίσει πως ο Δελλαπόρτας αγόρευε δύο μέρες. «Όλη του η αγόρευση είναι ένας ύμνος στη δημοκρατία», έχει πει χαρακτηριστικά.
«Ο πατέρας δεν έφευγε από την αίθουσα του δικαστηρίου και μιλούσε με όλους. Ακόμη και οι κατηγορούμενοι πήγαιναν στην έδρα να του μιλήσουν. Δεν προκαλούσε φόβο ούτε κρατούσε αποστάσεις γιατί ήταν σίγουρος γι’ αυτά που υπηρετούσε. Θυμάμαι ακόμη ότι είχε δει τον Λαμπράκη. Πήγε με τον καθηγητή της Ιατροδικαστικής Νικόλαο Καβαζαράκη, ο οποίος είχε γνωματεύσει ότι ο βουλευτής χτυπήθηκε όρθιος. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή το ΒΧΜ ανέλαβε τη συντήρηση των ρούχων που φορούσε εκείνη το βράδυ ο δολοφονηθείς, είναι διπλή συγκίνηση. Όσο για τη συντήρηση των ρούχων δεν είναι εύκολη. Πρέπει να κρατήσουμε τα σημάδια της Ιστορίας, όπως αποτυπώθηκαν πάνω στα ρούχα. Τα κοψίματα στη φανέλα και το σκίσιμο στο παντελόνι είναι η ιστορική στιγμή, ενώ ο σκόρος πάνω τους, το σημάδι του χρόνου. Για κάθε στάδιο της συντήρησης προηγείται έρευνα. Ακόμη και οι κλωστές που χρησιμοποιούνται για την αποκατάσταση έχουν σημασία. Όταν ολοκληρωθούν οι εργασίες, τα τεκμήρια θα παραδοθούν στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης και στον γιο του Γρ. Λαμπράκη για να εκτεθούν».
Σαν να μην έφτανε αυτό «Ο παππούς της Δάφνης [Δάφνη Φίλιου, η συντηρήτρια του μουσείου που κάνει τη συντήρηση] ήταν μαιευτήρας και συμφοιτητής του Λαμπράκη».
Τα ρούχα του Γρ. Λαμπράκη αποτελούσαν αποτέλεσαν δικαστικό υλικό το 1966. Βρέθηκαν το 2010 σε χαρτοκιβώτιο στα υπόγεια του Δικαστικού Μεγάρου Θεσσαλονίκης. Τα πειστήρια παραδόθηκαν στην Εταιρεία Διάσωσης Ιστορικών Αρχείων.
Πριν από έναν χρόνο, το Μουσείο Εθνικής Αντίστασης (Δήμου Ηλιούπολης) και το Ίδρυμα «Γρηγόρης Λαμπράκης» έστειλαν τα ρούχα για συντήρηση από το Βυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο.
«Ο πατέρας είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων», λέει η Κ. Δελλαπόρτα. «Όταν με ρώτησαν αν μπορούμε να συντηρήσουμε τα ρούχα που φορούσε εκείνο το βράδυ ο Λαμπράκης, πέρασαν μπροστά μου παιδικά βιώματα από τη χρονιά της δολοφονίας, που ήμουν μαθήτρια του δημοτικού, αλλά κυρίως της δίκης που ακολούθησε το 1966. Είναι συγκινητική συγκυρία».
ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ», ΡΕΠΟΡΤΑΖ 27.5.2019
[ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ(1905-1980): Δικαστικός-σύμβολο, ιδιαίτερα καλλιεργημένος και ιδιαίτερα χιουμορίστας. Γεννήθηκε στο Ληξούρι. Κατά το διάστημα 1947-1951 υπηρέτησε ως προωτοδίκης στην Ζάκυνθο, όπου και παντρεύτηκε.
Το 1961 έγινε εισαγγελέας εφετών στη Θεσσαλονίκη. Από την θέση αυτή αναμείχθηκε το 1963 στην υπόθεση Λαμπράκη, καθώς είχε τη γενική εποπτεία των ανακρίσεων, που διεξάγονταν από τον ανακριτή Χρήστο Σαρτζετάκη και τους εισαγγελείς Δημήτριο Παπαντωνίου και Νίκο Αθανασόπουλο. Μαζί με τον Σαρτζετάκη αντιστάθηκαν στις πιέσεις του τότε εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, Κωνσταντίνου Κόλλια (μετέπειτα Πρωθυπουργού της Χούντας), να κλείσει γρήγορα και χωρίς έρευνα η υπόθεση. Αργότερα στην δίκη ως εισαγγελέας έδρας πρότεινε την καταδίκη των περισσοτέρων, πρόταση που δεν έγινε δεκτή από το δικαστήριο. Με τον ερχομό της Χούντας των Συνταγματαρχών εκδιώχθηκε από το δικαστικό σώμα. Μετά την πτώση της χούντας επανήλθε στην υπηρεσία και προβιβάστηκε στο βαθμό του επίτιμου εισαγγελέα Εφετών, με τον οποίο και συνταξιοδοτήθηκε λόγω ορίου ηλικίας.
Έχει συγγράψει δύο βιβλία αυτοβιογραφικού χαρακτήρα: το σημειωματάριο ενός Πιλάτου (1978, εκδόσεις Θεμέλιο) και το Λιθάρι του Σισύφου (1981, εκδόσεις Θεμέλιο)]
[ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ:
- ΠΑΥΛΟΣ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑΣ
- ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΛΑΜΠΡΑΚΗΣ
- ΤΑ ΡΟΥΧΑ ΤΗΣ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΓΡ. ΛΑΜΠΡΑΚΗ]
