#ΓΙΑΝΝΗΣ_ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ Πνεύμα Ελεύθερο και Ανυπότακτο!

Από Ιωάννα Κόκκαλη:

ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
Πνεύμα ελεύθερο και ανυπότακτο!

«Βαθιά πικραμένος τα σκεφτόταν.

Είχε και δίκιο ο δόλιος.

Φουκαράς, φτωχαδάκι, τον είχε πάρ' η κάτω βόλτα.

Ψαράς, χταποδάς και τρατάρης, κι αργάτης ακόμα κι οξωμάχος, όπως λάχαινε, όπως ερχόταν.

Κυνηγός του καρβελιού και του μπακέτου, όπου νάταν βρισκούμενο, στο γιαλό, στη στεριά, ή του πελάου. Χρόνια 'χε να κοιμηθεί με 'κοσπεντάρικο στην τσέπη.

Με μια σαπόβαρκα παιδεύονταν για το ψωμί, για το καρβέλι.

 Δύσκολο πράμα όμως. 

Το χειμώνα λιοτρουβιάρης ούλη νύχτα και τη μέρα δούλευε το παραγάδι. Και σαν έπιανε ο Απρίλης, ξανά πάλε στην τράτα. 

Στην ίδια κείνη πούταν αυτός αφεντικό και καπτάνιος της, πούταν αυτός ψυχή και καύχημά της και που τώρα τού τη χαίρονταν ο οχτρός του.

Πεντάμορφη σκλάβα χριστιανή αυτή, σ' αφέντη Τούρκο. Σκλάβος κι αυτός ο έρμος... αδερφός της.

Αχ! τύχη κακιά, μαγκούφα...

 Σβάρνα τον είχαν πάρει η φτώχεια και τα χρόνια... Ασπρισαν τα μαλλιά του και καμπούριασε... Να του σβαρνάν αρχίσαν και τα πόδια.

Πικρά τα συλλογιόταν ούλα.

Τον κατάλυσαν τα βάσανα και το μεράκι.

Κακομοίρη, ταπεινό τον είχε κάμει η φτώχεια. 

Ψωμί και δάχτυλο κι αυτός κ' η δόλια η γριά του»...

                                    * * *

Φύση ανήσυχη, που δεν χώρεσε στη συμβατικότητα, ριζοσπάστης διανοητής και λογοτέχνης, συγγραφέας ελεύθερος, ανυπότακτος και αμίμητος, ο Γιάννης Σκαρίμπας, μάς κληροδότησε ένα πλούσιο και πολύμορφο έργο, που τον κατατάσσει στην πρωτοπορία της ελληνικής λογοτεχνίας.

 Οπλισμένος με το δραστικό λόγο του, που δεν «χάριζε κάστανα», ο Γ. Σκαρίμπας, έμεινε απροσκύνητος, μέχρι τα στερνά του - «έφυγε» από τη ζωή στις 21 Γενάρη 1984.

Ο Γιάννης Σκαρίμπας υπήρξε μια πολυδιάστατη φυσιογνωμία των Ελληνικών Γραμμάτων, που σφράγισε με την παρουσία του την ελληνική ηθογραφία, που καθιερώθηκε από την πρώτη του κιόλας εμφάνιση σαν συγγραφέας με το δικό του προσωπικό ύφος, το περίφημο «α-λα-Σκαρίμπα» ύφος, όπως το αποκάλεσε τότε ο Κόντογλου. 

Ασχολήθηκε με όλα σχεδόν τα είδη του γραφτού λόγου, διήγημα, νουβέλα, ποίηση, μυθιστόρημα, ιστορικό δοκίμιο, θέατρο, Καραγκιόζη, σχολιογραφία κ.λπ.

Η πρώτη του εμφάνιση πραγματοποιήθηκε στα 1929, όταν απέσπασε ομόφωνα το πρώτο βραβείο του Διαγωνισμού του περιοδικού «Νεοελληνικά Γράμματα» για «το πρωτότυπο ύφος του, την εκρηκτική του γλώσσα και τις πλούσιες εικόνες του που μοιάζουν με λαϊκές ζωγραφιές».

Σουρεαλιστής χωρίς να ενταχθεί ποτέ στην παρέα των σουρεαλιστών, πολέμιος της ρεαλιστικής γραφής και της ηθογραφίας, χρησιμοποίησε τη γλώσσα με τρόπο παράδοξο, σαν παρωδία της γλώσσας των λογίων με μια εκούσια αναστάτωση της σύνταξης και της λογικής. Κατέστρεψε τους παραδοσιακούς θεσμούς της αφήγησης, παραβίασε τη σύνταξη και τη γραμμική της τάξη και κατέγραψε την πραγματικότητα με πνεύμα ανήσυχο και καυστικό. 

Τα γραπτά του γεμάτα ευαισθησία, οξυδέρκεια, χιούμορ και αυτοσαρκασμό, συνθέτουν ένα έργο που αποτελεί παντοτινή πνευματική αξία. 

Μαζί με τη σπουδαία πεζογραφία του, ο Γ. Σκαρίμπας μάς δώρισε και μία ποίηση ανατρεπτική και ξεχωριστή, η οποία όμως έμεινε στη σκιά της πρώτης και εν πολλοίς άγνωστη, ενώ εκτός από εκπληκτικός λεξιπλάστης και στιχοπλόκος υπήρξε και αιρετικός ιστορικός.

Ιδιαίτερη αγάπη έτρεφε ο Σκαρίμπας για τον Καραγκιόζη που τον θεωρούσε το γνησιότερο είδος λαϊκού θεάτρου, αφού μέσα απ' αυτόν εκφράζονταν τα όνειρα κι οι καημοί του λαού κι ακόμα γιατί οι ρίζες του βυζαίνουν στην αρχαία μας παράδοση. 

Εγραφε σχετικά με το θέμα αυτό σε κάποιο βιβλίο του: «Τούτος ο ξυπόλυτος έρχεται ντρίτα από τα μυστήρια: τα ορφικά, τα ελευσίνια, τα διονύσια, όπως ο άνθρωπος έρχεται ντρίτα από τη μόδα. Ντεμοντέ είναι μόνον οι νεκροί, ενώ και η καρδιά του Εθνους δεν χτυπάει στα νάιτ-κλαμπ ούτε στα σαλονειακά κουκουβαγεία της Αθήνας».

Από τη Χαλκίδα, όπου διέμενε, είχε την ελευθερία να κρίνει και συχνά να κατακεραυνώνει. 

Ο μπάρμπα Γιάννης υπήρξε ένας ποταμός λαϊκής σοφίας, γνώσης, σπουδής, πάθους για τη γυμνή αλήθεια και αγωνιστικότητα. Με το οξύ, ευθύβολο, σαρκαστικό και μαχητικό του πνεύμα έβαλλε εναντίον δειλών και «κατεστημένων» της πολιτικής και του πνεύματος, εναντίον εθνικών μειοδοτών, προσκυνημένων της εξουσίας και ξένων «προστατών».

Σφυροκοπούσε ό,τι ήταν ξένο προς τις πεποιθήσεις του, είτε για την τέχνη είτε για την πολιτική. 

Εριχνε τα «βέλη» του σε όσους είχαν... λυγισμένη μέση. Με το ασυγκράτητο στόμα του, με τη φλογερή πένα του καυτηρίαζε το κατεστημένο, την «ιστορικάντζα» και τους μεγαλοσχήμονες της ακαδημαϊκής, πανεπιστημιακής και λογοτεχνικής κάστας των Αθηνών. 

Στους «ευνουχιστές της Ιστορίας και τους αλλουβρεχήτες της αλήθειας» πετούσε καταπρόσωπο το κάθε του βιβλίο, άρθρο, σημείωμα... 

Αμείλικτα στηλίτευε την «πνευματική μας ηγεσία», που εναγωνίως πάλευε να μη δοθεί το Νόμπελ λογοτεχνίας σε κορυφαίες μορφές των ελληνικών Γραμμάτων, όπως οι Αγγελος Σικελιανός, Γιάννης Ρίτσος, Κώστας Βάρναλης, Νίκος Καζαντζάκης. 

Ο Γ. Σκαρίμπας δεν ανεχόταν την υποκρισία, το κίβδηλο, το πνευματικό σκοτάδι... Και εν γνώσει του μαγνήτιζε τη μήνιν του συστήματος απέναντί του.

Ο Σκαρίμπας έγραψε και θεατρικά έργα με κορυφαίο τον «Ηχο του κώδωνος» και άλλα στο ίδιο ύφος του παράλογου όπως: το «Σεβαλιέ Σερβάν της κυρίας», την «Κυρία του τραίνου», τον «πάτερ Συνέσιο», τα «Καγκουρώ», το «σημείο του σταυρού» κ.ά.

 Σημαντική ήταν η προσφορά του Σκαρίμπα και στην Ιστορία, που, όπως πίστευε, δεν έδιδε την πραγματική εικόνα του εθνικού μας βίου. 

Ετσι, ύστερα από πολύχρονες προσπάθειες και θυσίες, κατόρθωσε να συγκεντρώσει πολύτιμα στοιχεία και να γράψει το πολυσυζητημένο τρίτομο έργο του, το «Εικοσιένα και η αλήθεια» που προκάλεσε αληθινό σάλο.

«Ως ωραία ήταν μου απόψε η λύπη, ήρθαν όλα σιωπηλά χωρίς πάθη και με ήβραν -χωρίς κανέν' να μου λείπει- τα λάθη. 

Κι ως τα γνώρισα όλα-μου γύρω - μπραμ-πάφες όλα κράταγαν, τρουμπέτες και βιόλες -εαυτούληδες που με βλέπαν, oι γκάφες- μου όλες. 

A!... τι θίασος λίγον τι από αλήτες μουζικάντες μεθυσμένους και φάλτσους, έτσι ως έμοιαζαν - με πρισμένες τις μύτες- παλιάτσους. 

Και τι έμπνευση να μου δώσουν τη βέργα μπρος σε τρίποδα με κάντα μυστήρια, όπου γράφονταν τ' αποτυχημένα - μου έργα - εμβατήρια! 

Και τι έμπνευση!... Μαιτρ του φάλτσου 'γώ πάντα, με τη βέργα - μου τώρα ψηλά -λέω- με τρόμους να, με δαύτη - μου να παρελάσω τη μπάντα στους δρόμους».

(Ριζοσπάστης)

#Semina_Digeni Μιλάω σήμερα με την Μάρθα Φριντζήλα στον Ριζοσπάστη.

Semina Digeni
Μιλάω σήμερα με την Μάρθα Φριντζήλα στον Ριζοσπάστη. 

Τίτλος της συνέντευξης: «Ν' αλλάξει το σύστημα που γεννά και τρέφει φασίστες και κυνηγούς κεφαλών»
Η γυναίκα απέναντί μου είναι σαρωτική! 

Πληθωρική και ευαίσθητη, αντισυμβατική, ακαταπόνητη, σκανταλιάρα, με απίστευτη ενέργεια, χιούμορ, πείσμα, αυτοσαρκασμό και ιδιαίτερη κοινωνική ευαισθησία.

 Ενας ολόκληρος κόσμος σε έναν άνθρωπο.

 Μότο της - και μότο του «Baumstrasse», του «Δρόμου με δέντρα», ενός χώρου Τέχνης και Εκπαίδευσης τον οποίο δημιούργησε μαζί με τον συνθέτη και σκηνογράφο Βασίλη Μαντζούκη το 2000 

- είναι το εξής: 

«Αν ο στόχος σου είναι να κάνεις Τέχνη και να ζεις μέσα στην Τέχνη, υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να κάνεις καριέρα. Αν ο στόχος σου είναι να κάνεις καριέρα, οι πιθανότητες να κάνεις Τέχνη είναι ελάχιστες, αν όχι μηδαμινές». 

Δημιούργησε κι άλλο ένα σχολείο, το Αττικό Σχολείο Αρχαίου Ελληνικού Δράματος, με στόχο τη μελέτη του σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ελευσίνα. Σπούδασε μουσική και θέατρο. Είναι ηθοποιός, ερμηνεύτρια, μουσικός, σκηνοθέτις, δασκάλα σε χώρους Τέχνης και συνεργάτης στα πανεπιστήμια Stockton και Princeton στο New Jersey. 

Πατρίδα της νιώθει πάντα την Τέχνη, γιατί είναι συνάντηση και συνύπαρξη. Μπορεί να γνωρίζει ότι η χώρα της έχει να επενδύσει στον πολιτισμό από την εποχή του Περικλή, εκνευρίζεται όμως που τώρα αυτή χρησιμοποιεί το άλλοθι των οικονομικών δυσκολιών για να τον αγνοήσει πλήρως.

***

-- Επίτρεψέ μου να κάνω μαζί σου δύο συνεντεύξεις, μία κανονική και μία αντι-κανονική. Με αφήνεις;
-- Ευχαριστώ πολύ. Μεγάλη μου τιμή.

-- Ξεκινάω με την πρώτη. Οταν όλη η χώρα καιγόταν, με νεκρούς ανθρώπους και ζώα, δάση και σπίτια στάχτη, και τα ΜΜΕ έπαιζαν κανονικά το πρόγραμμά τους, τι σκέφτηκες;
-- Βρίσκομαι σε διαρκή απορία. Μέχρι πρότινος, κάθε φορά που διάβαζα στο διαδίκτυο μια είδηση, αμέσως έκανα ζάπινγκ για να δω ποιο κανάλι θα τη δείξει και πώς. 

Για παράδειγμα, η τραγωδία στην Πύλο, που για μένα είναι από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στην Ιστορία μας, πώς αντιμετωπίστηκε από τα δελτία ειδήσεων; 

Δεν κάνω πια ούτε ζάπινγκ, γιατί απογοητεύομαι. Δεν θέλω να πιστέψω ότι γίνεται βάσει σχεδίου. 

Το καλοκαίρι με πλησίασε μια δημοσιογράφος μεγάλου τηλεοπτικού καναλιού, μετά από μια συναυλία. 

Μου συστήθηκε: «Είμαι η τάδε και - ντρέπομαι που το λέω - είμαι δημοσιογράφος στο τάδε κανάλι». Της απαντώ: «Οσο έχετε καθαρή τη συνείδησή σας, να μην ντρέπεστε». Και μου απαντά: «Δεν είναι εύκολο». Η απάντησή της με σόκαρε.

-- Στα live σου αναφέρεσαι πάντα στους αδικημένους, στους καταπιεσμένους, στους πρόσφυγες... Πώς αισθάνθηκες βλέποντας πριν λίγες μέρες αυτόν που κλείδωσε μετανάστες στο τρέιλερ του φορτηγού του και παρακινούσε τον κόσμο σε ρατσιστικό πογκρόμ;
-- Εκλαψα πολύ. Για τους άμοιρους ανθρώπους, για τη βαρβαρότητα και την αποκτήνωση. Μου είναι αδύνατον να επεξεργαστώ διανοητικά τέτοια κτηνωδία. Πονούσε το κεφάλι μου, το στομάχι μου σφίχτηκε. Αισθάνθηκα μια πρωτόγνωρη ετεροντροπή. Γι' αυτόν τον ελεεινό υπάνθρωπο - κυνηγό κεφαλών, για τους συνανθρώπους μου που σχολίαζαν το βίντεο ξερνώντας το φαρμάκι τους, για τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους που μιλούσαν για αυτοδικία. Ηθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί.

             «Πάντα ο ευάλωτος γίνεται ο αποδιοπομπαίος τράγος».
-- Αυτό το περιστατικό φανέρωσε στα κοινωνικά δίκτυα ένα ρατσιστικό παραλήρημα βίας, ανθρώπων που διψούσαν για αίμα. Τι σημαίνει αυτό κατά τη γνώμη σου και από πού τροφοδοτείται;
-- Εχω ακούσει σε καφενείο, παλιότερα, παρέες να μιλούν παρόμοια, σχολιάζοντας Αλβανούς, έχω ακούσει συνανθρώπους να μιλούν έτσι για τους Τσιγγάνους, για τους γκέι, για τους ψυχικά ασθενείς. Πάντα οι ευάλωτες ομάδες είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος. Ο άλλος, ο ξένος, ο διαφορετικός είναι η απειλή για την κανονικότητά τους, για την υποτιθέμενη ασφάλειά μας. Το φαινόμενο του «καφενείου» παρατηρείται όπου υπάρχουν ευάλωτοι. Τώρα, απλά το καφενείο είναι δημόσιο και ανεξέλεγκτο. Και δεν ισχύει βέβαια μόνο στην Ελλάδα. Είναι παγκόσμια μάστιγα ο ρατσισμός και ο φασισμός. Είμαι σίγουρη ότι το ίδιο συνέβαινε και στα καφενεία της Ευρώπης πριν τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Τροφοδοτείται από την άγνοια και τον φόβο.

-- Τα φασιστοειδή και οι χρυσαυγίτες αποθρασύνονται, είναι προκλητική η ανοχή της εγκληματικής δράσης τους ως μαντρόσκυλων του συστήματος. Πώς νομίζεις ότι αντιμετωπίζεται αυτό;
-- Φαντάζομαι, με την αλλαγή του ίδιου του συστήματος που τους γεννά, τους τρέφει ή τους επιτρέπει να υπάρχουν. Αλλά είμαι καλλιτέχνις. Δεν μπορώ να μιλήσω αλλιώς. Θα μιλήσω για την αναγκαιότητα της Τέχνης, της Παιδείας, για την εκπαίδευση στην κοινότητα. Εκπαίδευση στη συνύπαρξη, στη συμπερίληψη και την αλληλεγγύη. Τα αυτονόητα δηλαδή. Είμαστε φιλοξενούμενοι όλοι σ' αυτήν τη Γη και πρέπει να μάθουμε να συνυπάρχουμε. Με τους ανθρώπους, με τα ζώα, με τη φύση. Θα φύγουμε κάποια στιγμή και θα έχουμε αφήσει το αποτύπωμά μας. Ποιο θέλουμε να είναι αυτό; Είδα παλιότερα ένα ντοκιμαντέρ για τους απογόνους των βασανιστών των ναζί, και ένας απ' αυτούς είχε υποβληθεί σε εθελουσία στείρωση, από φόβο μη γεννήσει το τέρας.
«Το metoo να μην ξεχαστεί, να μην εκπέσει στην κατηγορία του γραφικού».

-- Γνωρίζω ότι παλεύεις χρόνια με τον σεξισμό και την ανισότητα, και πως όταν ήσουν μικρή είχες υποστεί από την μητριά σου άγρια κακοποίηση. Πού βλέπεις να βρίσκεται το #metoo σήμερα; Αντιμετωπίστηκε από την πολιτεία όπως έπρεπε;
-- «Ευτυχώς», στην περίπτωσή μου, η κακοποίηση προερχόταν από πρόσωπο που δεν ανήκε στη βιολογική μου οικογένεια κι αυτό μας προστάτευσε, εμένα και τις αδερφές μου. Μας ένωσε, μας έκανε πιο δυνατές. Το τραύμα είναι τραύμα, βέβαια, και το έχεις για πάντα μαζί σου, άλλοτε ως αδυναμία και άλλοτε ως δύναμη, ως παράσημο. Το metoo είναι μια συζήτηση που άνοιξε. Το θέμα είναι να μην ξεχαστεί, να μην εκπέσει στην κατηγορία του γραφικού. Η πολιτεία καλά θα κάνει να το υπενθυμίζει, να προστατεύει τα θύματα, να μην τα στιγματίζει. Δεν νομίζω πως το κάνει, ή τουλάχιστον στον βαθμό που οφείλει.

-- Χωρίς να γνωριζόμαστε καλά, αισθάνομαι μια μυστήρια συγγένεια μαζί σου. Λίγο πιο κάτω από το παλιό μου σπίτι, στη Σερρών, βρίσκεται το «Baumstrasse» σου, σου αρέσουν οι Φελίνι, Ταρκόφσκι, Κασσαβέτης και Παζολίνι, οι βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, δεν είχες ευτυχισμένα παιδικά χρόνια και είσαι συγκεντρωτική. Τι δεν αντέχεις στον εαυτό σου και τι λατρεύεις σε αυτόν;
-- Δεν είναι ένα. Είναι πολλά και αλλάζουν με τις περιστάσεις. Γιατί όταν κάτι δεν αντέχω στον εαυτό μου, προσπαθώ να το αλλάξω. Και μου έχει συμβεί κάτι, που θαυμάζω σε μένα, στην πορεία να με φρικάρει. Παράδειγμα, η αντοχή. Είμαι άνθρωπος ανθεκτικός, αντέχω πολύ. Το θαύμαζα αυτό για πολλά χρόνια. Εφτασα όμως στο σημείο να μη με αντέχω που αντέχω. Η σχολαστικότητα επίσης, η ευθιξία μου, η άγνοια κινδύνου. Ολα αυτά κατά καιρούς μου έχουν παρουσιαστεί και με τις δυο τους όψεις.

-- Εχεις εργαστεί ως μπαργούμαν, τραγουδίστρια σε ρεμπετάδικα, ως ηθοποιός στο Εθνικό και σήμερα - εκτός από το φυτώριο των νέων καλλιτεχνών, το «Baumstrasse» που διευθύνεις, και τις συναυλίες σου - εργάζεσαι και ως δασκάλα θεάτρου και συνεργάζεσαι με ξένα πανεπιστήμια. Καλλιτέχνης στην Ελλάδα σημαίνει ζωή μετέωρη και επικίνδυνη;
--Υπάρχουν πιο μετέωρα και επικίνδυνα επαγγέλματα από τα δικά μας. Η ζωή των εκπαιδευτικών ή των υγειονομικών, ας πούμε. Αυτό που συμβαίνει με τους καλλιτέχνες στη χώρα είναι πως δεν τους παίρνουν στα σοβαρά. Θεωρούμαστε χομπίστες. Καταλαβαίνω ότι μάλλον κάνω κάτι δύσκολο, ή ακόμα και σπουδαίο, όταν πηγαίνω στο εξωτερικό και ειδικότερα στα πανεπιστήμια ως επισκέπτρια καθηγήτρια. Οχι από την αποδοχή, αλλά από την αμοιβή που μου προσφέρουν.

-- Πού βρίσκεται το «The Xenophobia Project», που γίνεται με τη συνεργασία της Καλλιτεχνική Σχολής της Νορβηγίας;
-- Η ομάδα μου έχει ολοκληρώσει την εργασία της για το «Xenophobia Project». Στο YouTube μπορείτε να δείτε την ταινία που δημιουργήσαμε. Εχει τίτλο «Every trip is a trip one way». Σ' αυτή συμμετείχαν Ελληνες και ξένοι μουσικοί, ερασιτέχνες και επαγγελματίες, μετανάστες μουσικοί από τη διαπολιτισμική ορχήστρα της Λυρικής Σκηνής, καθώς και ηθοποιοί.
Ο Παζολίνι, η Φαραντούρη, η Ρίτα Σακελλαρίου και το τσουνάμι.

Και η δεύτερη συνέντευξη, η αντι-κανονική. Ξέρω πως θα απαντήσει σε ό,τι την ρωτήσω.
-- Αν έπρεπε να ξαναγεννηθείς ως Μαρία Φαραντούρη ή Ρίτα Σακελλαρίου, ποια θα επέλεγες και γιατί;
-- Η Ρίτα Σακελλαρίου είναι πολύ αγαπημένη μου τραγουδίστρια. Είχε όμως μια δύσκολη και άδικη ζωή, ειδικά στη νεότητά της. Θα επέλεγα την Μαρία Φαραντούρη. Οχι πως η κα Φαραντούρη έζησε ρόδινα χρόνια, αλλά θα ήθελα να ταξιδέψω όλο τον κόσμο τραγουδώντας και συνομιλώντας με μεγάλους ποιητές και συνθέτες, αγωνιζόμενη για τα δικαιώματα των ανθρώπων. Τραγουδά ακόμα υπέροχα, σαν να μην έχει περάσει από πάνω της ο χρόνος, η φθορά.

-- Σε κολακεύει το σύνθημα «Μάρθα ζούμε για να σε παντρευτούμε» ή σου δημιουργεί ...δεύτερες σκέψεις;
-- Ούτε με κολακεύει, ούτε μου δημιουργεί δεύτερες σκέψεις. Με κάνει να χαμογελώ, με διασκεδάζει. Με συγκινεί ο τρόπος που βρίσκει ο κόσμος να εκφράσει τα συναισθήματά του. Οι Ελληνες έχουν πολύ χιούμορ. Ενα σύνθημα που με έκανε να κλαίω από τα γέλια ήταν το «Μάρθα Φριντζήλα του Δη-μη-τρίου».

-- Είναι αλήθεια πως η Χαρούλα Αλεξίου είναι η μεγάλη σου αδερφή;
-- Οταν πρωτοδουλέψαμε μαζί, έτσι ένιωσα. Με καταλαβαίνει, με αποδέχεται, με συμβουλεύει, με μαλώνει, με φροντίζει. Αισθάνομαι ήρεμη όταν είμαι κοντά της. Και, τώρα πια, είναι το άτομο που θέλω να πάρω τηλέφωνο για να μοιραστώ κάτι, αφού το έχω μοιραστεί λίγο πριν με τις αδερφές μου.

-- Αν γινόταν να «μπεις» και να ζήσεις για δυο ώρες σε μια ταινία, ποιον σκηνοθέτη θα επέλεγες: Φελίνι, Ταρκόφσκι, Κασσαβέτη ή Παζολίνι;
-- Τον Παζολίνι θα επέλεγα. Σε μια από τις ταινίες της «Τριλογίας της ζωής», το «Δεκαήμερο» ή «Οι θρύλοι του Καντέρμπερι», αλλά και το «Χίλιες και μία νύχτες», γιατί όταν βλέπω αυτές τις ταινίες είμαι ευτυχισμένη.

-- Ενώ έναν εχθρό σου σε ποια ταινία θα τον έστελνες;
-- Στις ίδιες ταινίες, μπας και αλλάξει κάτι μέσα του όταν βρεθεί μέσα σ' αυτήν την ομορφιά. Αμα δεν καταλάβει κι εκεί, δεν θα ασχοληθώ άλλο μαζί του.

-- Γιατί μαθαίνεις Ρωσικά, σε τι σου χρειάζονται;
-- Θέλω να διαβάσω στο πρωτότυπο τους ποιητές που αγαπώ. Οταν διάβασα Λόρκα στο πρωτότυπο, ανακάλυψα έναν άλλο ποιητή. 

Το ίδιο και όταν διάβασα Μπέκετ ή Αλντα Μερίνι. Τα Ρωσικά είναι πολύ δύσκολη γλώσσα. Προς το παρόν απογοητεύομαι όταν πάω να διαβάσω Αχμάτοβα, ας πούμε. Τα Ρωσικά μου είναι στο επίπεδο να μην πεθάνω από το κρύο ή την πείνα αν βρεθώ σε μέρος όπου μιλούν μόνο Ρωσικά.

-- Βάλε μία θεατρική λέξη/όρο - ή μία πρόταση - δίπλα στην πολιτική κατάσταση της Ελλάδας σήμερα.
-- «Εξοδος». Το πρώτο όμως που μου ήρθε στο μυαλό ήταν ο «Από μηχανής θεός», γιατί δεν ξέρω ποιος άλλος μπορεί να μας βγάλει από αυτό το τσουνάμι που ζούμε.

Οι φωτογραφίες είναι της Ασπας Κουλύρα.
https://www.rizospastis.gr/page.do?id=19435...

#ΠΛΕΙΣΤΗΡΙΑΣΜΟΙ: ΣΥΖΗΤΗΣΗ "Ρ" ΜΕ 4 ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΥΣ

Υπενθυμίζεται ότι η συγκεκριμένη συζήτηση αφορά το αν θα δοθεί η δυνατότητα στους «servicers» (εταιρείες διαχείρισης) να επισπεύδουν πλειστηριασμούς. Πρόκειται για εταιρείες που λειτουργούν για λογαριασμό των funds, τα οποία ελέγχουν χιλιάδες δάνεια, μετά και τον σχετικό νόμο που ψήφισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το 2016.

Τα λαϊκά νοικοκυριά είναι όλο και πιο έκθετα στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις, αφού μετά τις ρυθμίσεις υπέρ των τραπεζιτών του ΣΥΡΙΖΑ ήρθαν και οι αντίστοιχες της ΝΔ με τον νέο Πτωχευτικό Κώδικα. Μια κατάσταση που αναμένεται να χειροτερέψει ακόμα περισσότερο την «επόμενη μέρα» των εκλογών, αφού διακηρυγμένος στόχος κάθε αστικού κόμματος που διεκδικεί τη διακυβέρνηση είναι η «εξυγίανση των τραπεζών», που σε ...απλά Ελληνικά σημαίνει ξεφόρτωμα «κόκκινων» δανείων, δηλαδή νέο πογκρόμ πλειστηριασμών.

Ταυτόχρονα, η ραγδαία άνοδος των επιτοκίων στα στεγαστικά δάνεια, σε συνδυασμό με την ακρίβεια και τις ανατιμήσεις που πλήττουν τα λαϊκά νοικοκυριά, είναι σίγουρο ότι θα «γεννήσουν» νέα κύματα «κοκκινισμένων» δανείων, στο φόντο της άρσης της όποιας προστασίας της λαϊκής κατοικίας.

Ποιος μπορεί λοιπόν να προστατέψει τα σπίτια του λαού, ποιος θα αποτελέσει το «αντίπαλο δέος» στην επιδρομή που ετοιμάζεται από τα κάθε λογής κοράκια; 

Η ίδια η πείρα των τελευταίων μηνών, οι μεγάλες κινητοποιήσεις για να μπει φρένο στο ξεσπίτωμα λαϊκών οικογενειών, όπως της χαμηλοσυνταξιούχου στου Ζωγράφου, που γέννησαν το σύνθημα «Τα σπίτια του λαού τα σώζει ο λαός, κανένας μόνος - παντού ξεσηκωμός», δείχνει τον δρόμο. Φρένο μπορεί να μπει μόνο μέσα από την οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση, την ετοιμότητα των σωματείων να παρέμβουν εκεί που γίνεται η έξωση, να την αποτρέψουν, να διεκδικήσουν την ουσιαστική προστασία της πρώτης κατοικίας.

Πρέπει να είναι καθαρό: Για να προστατευτεί ουσιαστικά η λαϊκή κατοικία πρέπει να χάσουν οι τραπεζίτες, συνολικά οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Δεν γίνεται και τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά να συνεχίσουν να έχουν τα σπίτια τους και τα κοράκια να αυγαταίνουν τα κέρδη τους. Και εδώ το στρατόπεδο που έχουν διαλέξει η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα είναι ήδη γνωστό, φαίνεται από «τα έργα και τις ημέρες» τους, όπως αναδεικνύεται και στη συνέντευξη που δίνουν σήμερα δικηγόροι - συνδικαλιστές.

Αυτό που κρίνεται από σήμερα, αλλά και την «επόμενη μέρα» των εκλογών, για την προστασία της λαϊκής κατοικίας, είναι το κατά πόσο ο λαός και το κίνημά του θα βρεθούν πιο δυνατοί για την προστασία της λαϊκής κατοικίας, επομένως πόσο αδύναμη θα είναι η επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση, με τις γνωστές δεσμεύσεις της απέναντι σε τραπεζίτες και funds για τα «κόκκινα» δάνεια.

Με πιο ισχυρό το ΚΚΕ, το μόνο κόμμα που δεν βάζει «αστερίσκους» και προϋποθέσεις για την υπεράσπιση των σπιτιών του λαού, οι εργαζόμενοι μπορούν να δώσουν απάντηση στο μαζικό ξεσπίτωμα, να κάνουν ακόμα πιο δύσκολο το έργο των κορακιών, να ενισχύσουν την πάλη για το δικαίωμα στη στέγη, που το τσακίζουν τα κέρδη μιας χούφτας παρασίτων.

Σήμερα ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει τη συζήτηση που έκανε με τους δικηγόρους Γιάννη Γρατσινόπουλο και Κατερίνα Γεράκη, που δραστηριοποιούνται στην Επιτροπή του ΠΑΜΕ ενάντια στους πλειστηριασμούς, με την δικηγόρο Βάγια Γκουνέλα, γραμματέα του Σωματείου Μισθωτών Δικηγόρων, και με τον μισθωτό δικηγόρο Γ. Μ. (εργαζόταν σε μεγάλη δικηγορική εισπρακτική εταιρεία και το όνομά του για ευνόητους λόγους δεν παρατίθεται), οι οποίοι μας δίνουν το «πανόραμα» της διαχρονικής στήριξης των κυβερνήσεων στους τραπεζίτες με ξεσπίτωμα του λαού, ενώ μεταφέρουν και την πείρα τους από τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι οφειλέτες.

* * *

-- Από πότε ξεκινά το μεγάλο πρόβλημα για τα δάνεια των λαϊκών οικογενειών;

Γ. Γ.: Λόγω της καπιταλιστικής κρίσης του 2008 - 2009, διογκώθηκαν απότομα τα λεγόμενα «κόκκινα» δάνεια, κυρίως στεγαστικά. Η τότε κυβέρνηση Παπανδρέου (ΠΑΣΟΚ) τον Σεπτέμβριο του 2010 θέσπισε τον νόμο 3869/2010 (νόμος Κατσέλη) για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ο οποίος τροποποιήθηκε αρκετές φορές από τις επόμενες κυβερνήσεις, ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και ΝΔ, πάντα προς το χειρότερο για τους δανειολήπτες και με το πρόσχημα να μην καταφεύγουν σε αυτόν οι στρατηγικοί κακοπληρωτές. Ο νόμος αυτός απέβλεπε, υποτίθεται, στην προστασία όσων είχαν βρεθεί υπερχρεωμένοι λόγω ανεργίας ή λόγω των περικοπών που επιβλήθηκαν τότε σε μισθούς και συντάξεις, με τα μνημόνια. Παρουσιάστηκε σαν ασπίδα προστασίας των δανειοληπτών έναντι των τραπεζών, ώστε να διασώσουν από τον πλειστηριασμό την πρώτη κατοικία τους τουλάχιστον και υπό προϋποθέσεις και τα άλλα περιουσιακά στοιχεία τους, καθώς και να ρυθμίσουν τις οφειλές τους, ώστε να δώσει διέξοδο και προοπτική σε χιλιάδες υπερχρεωμένους δανειολήπτες και νοικοκυριά να «επανενταχθούν στην οικονομική και κοινωνική ζωή», όπως υποστήριζε η αιτιολογική έκθεση του νόμου.

-- Ηταν ο νόμος Κατσέλη αυτό που παρουσιαζόταν, μια ασπίδα προστασίας των δανειοληπτών;

Γ. Γ.: Σε καμία περίπτωση. Στην αρχή της εφαρμογής του νόμου εκδόθηκαν κάποιες δικαστικές αποφάσεις που επέβαλαν πράγματι ορισμένα «κουρέματα» δανείων. Ομως, όπως αναφέρθηκε και παραπάνω, ο νόμος 3869/2010 τροποποιούνταν συνεχώς προς το αυστηρότερο για τους δανειολήπτες. Επιπλέον, ο νόμος αυτός υποχρέωνε τους αιτούντες δανειολήπτες σε ένα ατελείωτο κυνήγι δικαιολογητικών και επικαιροποιήσεων. Πολλές αιτήσεις απορρίπτονταν ως απαράδεκτες, για τυπικό λόγο, χωρίς να εξεταστεί η ουσία της υπόθεσης, γιατί έλειπε ένα δικαιολογητικό ή γιατί το δικαιολογητικό αυτό δεν ήταν «σωστό» ή γιατί δεν έγινε επικαιροποίηση. Το δε κόστος προσφυγής ήταν αρκετά υψηλό, λαμβάνοντας υπόψη ότι μιλάμε για άνεργους, μισθωτούς, συνταξιούχους, μονογονεϊκές οικογένειες. Σταδιακά, με νομολογία του Αρείου Πάγου και των δικαστηρίων, εισήχθησαν έννοιες - «κόφτες», όπως «δόλια περιέλευση σε κατάσταση υπερχρέωσης» ή «αρχική αδυναμία» κ.ά., που οδηγούσαν σε απόρριψη των αιτήσεων. Αντίστοιχα, έννοιες όπως «συνεργάσιμος δανειολήπτης», «εύλογες δαπάνες διαβίωσης» και «μη χειροτέρευση της θέσης των πιστωτών», που προβλέφθηκαν το 2016 από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τις τροποποιήσεις του νόμου Σταθάκη (και γι' αυτό στη συνέχεια επικράτησε να λέγεται νόμος Κατσέλη - Σταθάκη), οδηγούσαν είτε σε απόρριψη της αίτησης είτε στην επιβολή υψηλών μηνιαίων δόσεων για τη ρύθμιση των χρεών και τη διάσωση της πρώτης κατοικίας, που τελικά ήταν και είναι αδύνατο να πληρωθούν.

Εκ του αποτελέσματος, εκτιμώ τελικά ότι ο νόμος Κατσέλη στην πολύ αρχική φάση της εφαρμογής του εξυπηρέτησε τις τράπεζες, από την άποψη ότι με τα πρώτα μεγάλα «κουρέματα» ξεφορτώθηκαν «κόκκινα» δάνεια και «συμμάζεψαν» κάπως τους ισολογισμούς και τα λογιστικά τους βιβλία. Αργότερα, βέβαια, βρέθηκε αποτελεσματικότερος τρόπος να γίνει, με την πώληση των «κόκκινων» δανείων σε εταιρείες απόκτησης απαιτήσεων από δάνεια και πιστώσεις (funds). Πάντως πραγματική προστασία πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς δεν πρόσφερε. Στην πραγματικότητα, έθεσε τους οφειλέτες σε μια διαρκή ομηρία.

-- Ποια είναι η κατάσταση σήμερα για τους οφειλέτες που υποτίθεται ότι προστατεύονται από τον νόμο Κατσέλη με δικαστικές αποφάσεις;

Κ. Γ.: Τα κόμματα της λεγόμενης αντιπολίτευσης, ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ κ.λπ., κατηγορούν την κυβέρνηση της ΝΔ ότι έχει διαλύσει την προστασία της πρώτης κατοικίας την οποία πρόσφερε τάχα το προηγούμενο καθεστώς, με τον νόμο Κατσέλη - Σταθάκη. Οπωσδήποτε οι ευθύνες της κυβέρνησης της ΝΔ είναι τεράστιες, διότι έφερε τον απαράδεκτο νέο Πτωχευτικό Κώδικα, που μετατρέπει τους εργαζόμενους σε νοικάρηδες στο σπίτι τους. Ομως η κατάσταση για τους δανειολήπτες που έχουν ενταχθεί στον νόμο Κατσέλη με δικαστικές αποφάσεις είναι εξίσου αρνητική. Σήμερα οι περισσότεροι απ' αυτούς κινδυνεύουν να χάσουν τις ρυθμίσεις από τις δικαστικές αποφάσεις. Τα δάνειά τους έχουν ήδη πουληθεί σε διάφορα funds και τη διαχείρισή τους έχουν αναλάβει διαδοχικά πολλές διαφορετικές εταιρείες διαχείρισης. Πολλοί δεν ξέρουν πού χρωστούν και κανένας δεν τους υποδεικνύει τους αντίστοιχους λογαριασμούς στους οποίους πρέπει να καταβάλλονται οι δόσεις, με κίνδυνο να φαίνεται ότι δεν υλοποιούν τις αποφάσεις. Οι τράπεζες που είχαν χορηγήσει αρχικά το δάνειο δεν δίνουν καμία πληροφορία. Οι εταιρείες διαχείρισης δεν ασχολούνται, ακόμα κι όταν επιδίδονται σε εξώδικα διαμαρτυρίας με δικαστικό επιμελητή. Το πιο σοβαρό πρόβλημα, όμως, είναι οι τόκοι που σύμφωνα με τον νόμο Κατσέλη - Σταθάκη επιβάλλονται στις ρυθμίσεις για τη «διάσωση» της πρώτης κατοικίας. Σήμερα, λόγω της ανόδου των επιτοκίων, οι δόσεις έχουν γίνει πολύ υψηλές και οι περισσότεροι δανειολήπτες δεν μπορούν να τις πληρώσουν, κινδυνεύοντας να χάσουν την όποια ρύθμιση.

-- Μπορούν σήμερα οι λαϊκές οικογένειες να ρυθμίσουν τις οφειλές τους;

Β. Γκ.: Οταν τελικά οι οφειλέτες κατορθώσουν πια να βρουν την εταιρεία που διαχειρίζεται τις οφειλές τους, ξεκινά γι' αυτούς ένας καινούργιος αγώνας δρόμου για να καταφέρουν να επικοινωνήσουν μαζί της. Αλλεπάλληλες κλήσεις και αναμονή πολλών ωρών, άσχημη συμπεριφορά και «μπαλάκι» από υπάλληλο σε υπάλληλο μέχρι να βρουν εκείνον που χειρίζεται την υπόθεσή τους. Και το μαρτύριό τους συνεχίζεται, αφού για να υποβάλουν αίτημα για ρύθμιση της οφειλής τους χρειάζεται να συγκεντρώσουν αμέτρητα έγγραφα και στοιχεία, ξανά και ξανά, και όλα αυτά ενώ κατά βάση τα αιτήματά τους είτε απορρίπτονται μετά από πολλούς μήνες είτε δεν απαντώνται ποτέ. Ετσι, οι οφειλέτες, απεγνωσμένοι, αναγκάζονται να ζητήσουν τη βοήθεια δικηγόρου. Βέβαια, αν και οι δικηγόροι τυγχάνουμε σχετικά καλύτερης συμπεριφοράς από τις εταιρείες, η κατάσταση που αντιμετωπίζουμε δεν είναι πολύ διαφορετική. Ηδη για να ξεκινήσουμε τη συζήτηση απαιτείται να αποστείλουμε διάφορα νομιμοποιητικά έγγραφα όπως εξουσιοδοτήσεις, πιστοποιητικά κ.λπ., τα οποία ελέγχονται αρκετό καιρό μετά. Ομως η εξέταση των αιτημάτων για ρύθμιση και των προτάσεων που τους υποβάλλουμε καθυστερεί ακόμα περισσότερο, παρά τις επανειλημμένες οχλήσεις μας, με αποτέλεσμα οι οφειλές να διογκώνονται. Παρ' όλα αυτά, κατά το διάστημα αυτό και ενώ βρισκόμαστε είτε σε διαπραγματεύσεις είτε εν αναμονή της όποιας απάντησής τους, οι εταιρείες διαχείρισης και τα funds δεν διστάζουν να προβούν σε διάφορες νομικές ενέργειες, όπως σε καταγγελία των δανειακών συμβάσεων ή ακόμα και στην έκδοση διαταγών πληρωμής, προετοιμάζοντας δηλαδή το έδαφος για την επίσπευση κατάσχεσης και πλειστηριασμού.

-- Υπάρχει σήμερα πλαίσιο προστασίας της λαϊκής κατοικίας;

Κ. Γ.: Το νομοθετικό πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί σταδιακά από όλες τις κυβερνήσεις είναι ασφυκτικό σε βάρος των λαϊκών οικογενειών. Σήμερα δεν υπάρχει ουσιαστικά κανένα πλαίσιο προστασίας της πρώτης κατοικίας, εκτός από την προσπάθεια διαπραγμάτευσης με τις τράπεζες και τα funds για ρύθμιση. Φυσικά, αυτή η διαπραγμάτευση είναι δύσκολη διαδικασία. Η εφιαλτική γραφειοκρατία και οι τεράστιες καθυστερήσεις δείχνουν απροθυμία των τραπεζών και των funds να προβαίνουν σε ρυθμίσεις, ενώ για τις όποιες ρυθμίσεις επιβάλλονται εξωπραγματικές προκαταβολές, μεγάλες δόσεις κ.ά. σε βάρος των δανειοληπτών, και πάντοτε με την απειλή του πλειστηριασμού. Μεγάλο πρόβλημα υπάρχει με τους εγγυητές των δανείων, οι οποίοι είναι εντελώς απροστάτευτοι και αντιμετωπίζουν μεγάλους κινδύνους και για τη δική τους κατοικία. Ο εξωδικαστικός μηχανισμός είναι ασύμφορος και αφορά ένα πολύ μικρό μέρος των οφειλετών, και γι' αυτό ελάχιστες αιτήσεις έχουν γίνει δεκτές από το σύστημα, ενώ ο νέος Πτωχευτικός Κώδικας οδηγεί ουσιαστικά στην απώλεια κάθε περιουσίας.

-- Ποια κατάσταση επικρατεί στις εισπρακτικές δικηγορικές εταιρείες; Επιφυλάσσεται κάποια καλύτερη αντιμετώπιση των οφειλετών από τη δικηγορική εταιρεία σε σύγκριση με τις εταιρείες διαχείρισης;

Γ. Μ.: Γνωρίζοντας κανείς τον τρόπο λειτουργίας των μεγάλων εισπρακτικών δικηγορικών εταιρειών, μπορεί να καταλάβει πώς είναι τόσο «αποτελεσματικές» στην τρομοκράτηση των οφειλετών και στις ρυθμίσεις των δανείων που «πετυχαίνουν» για λογαριασμό των πελατών τους, δηλαδή των τραπεζών και των funds. Πολύς κόσμος, όταν δέχεται τηλεφώνημα από δικηγορική εταιρεία, νομίζει ότι μιλάει με δικηγόρο, που θεωρητικά έχει και τις αντίστοιχες νομικές γνώσεις. Ομως χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι οι τηλεφωνικές κλήσεις, με απειλές, εκβιασμούς κ.λπ. στους οφειλέτες, δεν γίνονται από δικηγόρους αλλά από άλλους υπαλλήλους, που ακολουθούν συγκεκριμένα πρωτόκολλα και οδηγίες επιθετικής συμπεριφοράς, μέσα σε ένα κλίμα έντονων πιέσεων και τρομοκρατίας. Οι εταιρείες αναθέτουν την άμεση επικοινωνία με κάποιον δικηγόρο μόνο στις περιπτώσεις των μεγάλων οφειλετών - επιχειρήσεων, που τυγχάνουν διαφορετικής αντιμετώπισης και πιο ευνοϊκών ρυθμίσεων. Φυσικά ο καθένας αναλαμβάνει την ευθύνη για τη συμπεριφορά του, αλλά το κλίμα τρομοκρατίας είναι πολύ τεταμένο. Αλλωστε, οι εισπρακτικές δικηγορικές εταιρείες διαρθρώνονται σε πολλά διαφορετικά τμήματα, σε διαφορετικούς χώρους ή ορόφους, συχνά ακόμα και σε διαφορετικά κτίρια. Οι εργαζόμενοι - δικηγόροι, τηλεφωνικό κέντρο, γραμματειακή υποστήριξη κ.ά. - δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους. Ο χειρισμός της ίδιας υπόθεσης περνά από διάφορα στάδια και διαφορετικά τμήματα. Κανένας ουσιαστικά δεν έχει την πραγματική εικόνα της οικονομικής κατάστασης ή των προβλημάτων της κάθε λαϊκής οικογένειας που έχει κάποια οφειλή. Π.χ. τόσες διαταγές πληρωμής ή τόσες εκτελέσεις (δηλαδή πλειστηριασμούς και εξώσεις) τη βδομάδα είναι η ύλη που καλούμαστε ως μισθωτοί δικηγόροι να διεκπεραιώσουμε. Οι οφειλές είναι απλά στεγνοί αριθμοί, στόχοι είσπραξης που πρέπει να πιαστούν, προθεσμίες στόχων που πρέπει να τηρηθούν, πάντοτε σε ένα κλίμα ανταγωνισμού και τρομοκρατίας, με τον προϊστάμενο ή την κάμερα πάνω από το κεφάλι σου και υπό την απειλή της απόλυσης. Είναι χαρακτηριστικό ότι παρά την εξασφάλιση της σταθερότητας του μισθού σε σύγκριση με την ανασφάλεια της αναζήτησης εργασίας σε κάποιο δικηγορικό γραφείο ή της αυτοαπασχόλησης - υποαπασχόλησης για τους νεότερους κυρίως συναδέλφους, πολλοί μισθωτοί δικηγόροι φεύγουν γρήγορα από τις εταιρείες αυτές.

-- Πείτε μας κάποια παράδοξα ή και εξοργιστικά περιστατικά που έχετε αντιμετωπίσει όλα αυτά τα χρόνια.

Γ. Γ.: Είναι πολλά. Οπως να υπάρχουν σε αποφάσεις αποσπάσματα άσχετα με την υπόθεση, π.χ. να αναφέρεται στα εισοδήματα του συζύγου της δανειολήπτριας ενώ αυτή είναι χωρισμένη ή ανύπαντρη. Πολλά παράδοξα, έως και εξοργιστικά, πάντως, συναντώ στην επαφή μου με τράπεζες, servicers και εισπρακτικές, οι οποίες, ενώ τους έχουν αποσταλεί οικονομικά στοιχεία του δανειολήπτη που δείχνουν έναν μισθωτό π.χ. των 600 - 800 ευρώ, χωρίς τραπεζικές καταθέσεις, αυτές ζητάνε προκαταβολή 5.000 - 10.000 ευρώ. Επίσης, όταν τους θέτω κάποιες παραμέτρους, όπως ότι ο δανειολήπτης πάσχει από βαριά ασθένεια ή ότι πρόκειται για μονογονεϊκή οικογένεια, και αυτό απλά το προσπερνάνε.

Β. Γκ.: Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα που μου έρχεται στον νου, και αποδεικνύει την αναλγησία της πολιτικής που ακολουθούν όλες αυτές οι εταιρείες, είναι η περίπτωση ενός χαμηλοσυνταξιούχου, καρκινοπαθούς, ο οποίος είχε μια μικρή οφειλή. Η εταιρεία αρνήθηκε να προβεί σε οποιαδήποτε ρύθμιση και δοσοποίηση της οφειλής του. Μάλιστα, και ενώ γνώριζε την κρίσιμη κατάσταση της υγείας του, προχώρησε σε νομικές ενέργειες, συμπεριλαμβανομένης της κατάσχεσης της κινητής και ακίνητης περιουσίας του, με τον υπεύθυνό της να ομολογεί κυνικά ότι έπραξε το «νόμιμο και σωστό», καθώς η εταιρεία δεν είναι «φιλανθρωπικό ίδρυμα», αλλά σκοπό της έχει την είσπραξη των οφειλών με κάθε μέσο, αδιαφορώντας για το πώς αυτός ο άνθρωπος θα ζήσει την επόμενη μέρα!

Κ. Γ.: Το πιο εξοργιστικό είναι η επίδραση όλης αυτής της κατάστασης στους εργαζόμενους και στις λαϊκές οικογένειες. Η ψυχολογία των ανθρώπων πραγματικά κουρελιάζεται. Εξαιτίας της πίεσης που δέχονται, των καθημερινών τηλεφωνημάτων και των απειλών, πολλοί αντιμετωπίζουν κρίσεις άγχους και πανικού, λένε ότι θα αυτοκτονήσουν κ.ά. Ερχονται σε κατάσταση απόγνωσης, με μεγάλους κινδύνους ακόμα και για την υγεία τους. Οι τράπεζες και τα funds, οι διάφορες πλατφόρμες, ασχολούνται με αριθμούς και μαθηματικούς τύπους. Πίσω από κάθε δάνειο λαϊκής οικογένειας, όμως, κρύβονται ιστορίες ανθρώπων με πολλά προβλήματα και μεγάλο αγώνα ζωής. Κανένας δεν πρέπει να το ξεχνά αυτό, μέσα στις συνθήκες της ανθρωποφαγίας που επιβάλλει η σημερινή βαρβαρότητα του καπιταλισμού.

Κανένας μόνος, τα σπίτια του λαού τα σώζει ο λαός!

Η Επιτροπή του ΠΑΜΕ ενάντια στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις λειτουργεί τα τελευταία πέντε χρόνια περίπου, αλλά τον Νοέμβριο του 2022 ενισχύθηκε και πρόσθεσε νέα μέλη στη δύναμή της, από μαχόμενους νομικούς, συνδικάτα που δραστηριοποιούνται στον τραπεζικό κλάδο και άλλους συνδικαλιστές, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις όλο και αυξανόμενες ανάγκες των λαϊκών νοικοκυριών εξαιτίας του μεγάλου κύματος πλειστηριασμών και εξώσεων. Σε πολλές περιπτώσεις μέχρι σήμερα, οι πρωτοβουλίες της Επιτροπής, οι κινητοποιήσεις και παρεμβάσεις των σωματείων και μαζικών οργανώσεων έχουν φέρει θετικά αποτελέσματα, όπως αποτροπή πλειστηριασμών, επίτευξη ρυθμίσεων με λογικές δόσεις για τους οφειλέτες κ.ά., επιβεβαιώνοντας ότι «Μόνο ο λαός μπορεί να σώσει τον λαό».

Οπως υπογραμμίζουν οι δικηγόροι με βάση την εμπειρία τους από την οργάνωση αυτής της μάχης, κανένας λαϊκός άνθρωπος δεν πρέπει να ντρέπεται ούτε να νιώθει άσχημα για τη συσσώρευση χρεών. «Δεν είναι οι μόνοι που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα, υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες. Δεν πρέπει να αφήνουν να τους κυριεύει ένα παραλυτικό άγχος. Να ξέρουν ότι δεν είναι μόνοι τους. Να μη διστάζουν να απευθύνονται στα σωματεία τους, στις επιτροπές αλληλεγγύης στη γειτονιά τους, στο ΠΑΜΕ κ.α. Η πείρα δείχνει ότι η οργανωμένη πίεση και ανάδειξη ζητημάτων μπορεί να φέρει κάποιο αποτέλεσμα, όπως μια καλύτερη ρύθμιση, αναστολή του πλειστηριασμού κ.λπ.

Κυρίως, οι εργαζόμενοι πρέπει να πιστέψουν στη δύναμή τους και να μην περιμένουν τίποτα από τους επίδοξους "σωτήρες", που έχουν βάλει την υπογραφή τους στο υπάρχον ασφυκτικό και άδικο νομοθετικό πλαίσιο. Απαιτείται να γίνει καθολικό αίτημα του εργατικού - λαϊκού κινήματος η πλήρης προστασία της πρώτης κατοικίας με άμεση νομοθετική ρύθμιση. Αυτή είναι η μοναδική λύση, και όχι κάποια απόφαση του Αρείου Πάγου ή των δικαστηρίων. Μόνο με τη μαζική άνοδο του κινήματος και την πίεση στην όποια κυβέρνηση θα έρθουν ορισμένα μέτρα προστασίας».

https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=4/2/23&id=18921&pageNo=12

Πώς η Σοβιετική Ένωση Συνέτριψε τον Ιό της Ευλογιάς

 

Πώς η Σοβιετική Ένωση συνέτριψε τον ιό της ευλογιάς

Η πανδημία του κορονοϊού έχει θέσει σε δοκιμασία τα συστήματα Υγείας των σύγχρονων καπιταλιστικών κρατών και έχει αποδείξει την αδυναμία αυτού του σάπιου συστήματος, που θεός του είναι το καπιταλιστικό κέρδος, να υπερασπιστεί και να διασώσει την υγεία και τη ζωή του λαού.

Η υπεροχή του σοσιαλισμού και σε αυτόν τον τομέα αναδεικνύεται ασύγκριτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι 60 χρόνια πριν, η Σοβιετική Ενωση αναμετρήθηκε με έναν πολύ πιο βαρύ και φονικό ιό και σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάφερε να τον συντρίψει, καταγράφοντας μάλιστα ελάχιστες απώλειες.

Πρόκειται για τον ιό της ευλογιάς...

Η αρρώστια αυτή, γνωστή από τα παλιά χρόνια στην Απω Ανατολή, αποτελούσε τον εφιάλτη των λαών της, γιατί οι επιδημίες της ήταν θανατηφόρες. Από την Απω Ανατολή μεταδόθηκε στην Εγγύς Ανατολή και έπειτα, σιγά σιγά, στις ευρωπαϊκές χώρες.

Οι Ισπανοί κατακτητές μεταφέρανε την ευλογιά, κατά το 1517, στην Κούβα και στις Μπαχάμες κι από εκεί μεταδόθηκε σε ολόκληρη τη Βόρεια και Νότια Αμερική, με ολέθρια αποτελέσματα. Στην Αμερική η εξάπλωση της ευλογιάς ήταν ένας από τους λόγους εξαφάνισης του πολιτισμού των Μάγια. Με την ανάπτυξη της συγκοινωνίας, η ευλογιά μεταδόθηκε σε όλη τη Γη. 

Στη Ρωσία πρωτοεμφανίστηκε τον 17ο αιώνα στη Σιβηρία, όπου αφάνισε το 1/3 του πληθυσμού της.


Οποιος αρρώσταινε από την ευλογία, είτε ο οργανισμός τους αυτοθεραπευόταν, είτε πέθαινε, που ήταν και η συχνότερη κατάληξη. 

Η ανάγκη ενός αποτελεσματικού εμβολίου ήταν από την αρχή επιτακτική...

Ο πρώτος που περιέγραψε τη μέθοδο του εμβολιασμού κατά της ευλογιάς ήταν ο Ελληνας γιατρός Ιάκωβος Πυλαρινός (1715).

 Ο Πυλαρινός έκανε τον εμβολιασμό με πύο από φλύκταινα αρρώστου σε σώμα υγιούς.

Το 1796 ο Αγγλος γιατρός Εντουαρντ Τζένερ ανακάλυψε ότι κάποιες γυναίκες που άρμεγαν αγελάδες και είχαν προσβληθεί από τον ιό της δαμαλίτιδας ήταν απρόσβλητες στις θανατηφόρες επιδημίες ευλογιάς.

 Τον ίδιο χρόνο αποδείχτηκε η προφυλακτική δράση του προληπτικού εμβολιασμού, με τη μέθοδο του δαμαλισμού.

Στη Σοβιετική Ενωση, η τελευταία εστία ευλογιάς είχε εξαλειφθεί από το 1937. 

Το υποχρεωτικό σύστημα εμβολιασμού που εισήχθη από το 1919, με ψήφισμα που έφερε την υπογραφή του Λένιν, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην εξαφάνιση της αρρώστιας.

Από το 1937 που εξαφανίστηκε η ασθένεια από τη Σοβιετική Ενωση, ο εμβολιασμός κατά της ευλογιάς συνεχίστηκε (σε όλα τα παιδιά ηλικίας ενός ή δύο ετών, με επανάληψη στην ηλικία των οκτώ και δεκαέξι ετών). Το 1960 αναφορές στην ευλογιά έβρισκες μόνο στα ιατρικά εγχειρίδια...

Η νέα εστία το 1960...

Ο Αλεξέι Κοκορέκιν ήταν διακεκριμένος γραφίστας, βραβευμένος δύο φορές με το Βραβείο Στάλιν. Το Δεκέμβρη του 1959 ταξίδεψε στην Ινδία μαζί με άλλους καλλιτέχνες και συγγραφείς, μια ακόμα προσφορά αναγνώρισης του έργου του από το σοβιετικό κράτος.

Οταν επέστρεψε από την Ινδία στη Μόσχα, στο αεροδρόμιο Βνούκοβο τον υποδέχτηκαν η σύζυγός του και η κόρη του από τον πρώτο του γάμο. 

Το βράδυ στο σπίτι του ανέβασε πυρετό με δυνατό βήχα και πονούσε σε όλο του το σώμα. Ο παθολόγος της κοντινής Πολυκλινικής διέγνωσε γρίπη. Ο ασθενής όμως χειροτέρεψε και εμφάνισε εξανθήματα στο σώμα του.

Την επόμενη μέρα εισήχθη στο Νοσοκομείο Μπότκιν. Η αρχική διάγνωση ήταν γρίπη και θεωρήθηκε ότι τα εξανθήματα ήταν αλλεργική αντίδραση. Στις 29 Δεκέμβρη, τρίτη μέρα νοσηλείας του, χειροτέρεψε ραγδαία και κατέληξε. 

Εγινε νεκροψία και το ιατρικό προσωπικό προσπάθησε και μετά το θάνατό του να έχει μια ακριβή διάγνωση για την ασθένεια και την αιτία θανάτου. Η κηδεία του έγινε στις 31 Δεκέμβρη, με όλα τα προληπτικά μέτρα για το ενδεχόμενο μιας μολυσματικής επικίνδυνης ασθένειας (σφραγισμένο φέρετρο που αποτεφρώθηκε, χωρίς την παρουσία συγγενών).

Τη δεύτερη βδομάδα του Γενάρη και άλλοι ασθενείς του Νοσοκομείου Μπότκιν εμφάνισαν παρόμοια συμπτώματα με αυτά του Κοκορέκιν. 

Οι γιατροί, που ήταν βέβαιοι ότι σύντομα θα αποκαλυφθεί η αιτία των εξανθημάτων και θα βρεθεί το αλλεργιογόνο, έστειλαν δείγμα δέρματος από ασθενή στο Επιστημονικό Ερευνητικό Ινστιτούτο Ορών και Εμβολίων.

Εκεί, ο ακαδημαϊκός Μιχαήλ Ακίμοβιτς Μαρόζοφ (που είχε αρχίσει να «πολεμά» την ευλογιά από την περίοδο πριν ακόμα από την Επανάσταση και είχε ήδη διατυπώσει την πρόταση για ένα παγκόσμιο πρόγραμμα για την εξάλειψη της ασθένειας) ήταν αυτός που εντόπισε στο δείγμα του ασθενούς σωμάτια του ιού Πάσεν, δηλαδή της «μαύρης» ή «αιμορραγικής» ευλογιάς.

Από το θάνατο του εικαστικού Κοκορέκιν είχαν περάσει δύο βδομάδες και στο διάστημα αυτό θα μπορούσε να είχε μολυνθεί πάρα πολύς κόσμος.

Σήμανε συναγερμός! Η Ακαδημία Ιατρικών Επιστημών και οι επιδημιολόγοι - λοιμωξιολόγοι της Μόσχας άρχισαν να δουλεύουν με σχέδιο 24 ώρες το εικοσιτετράωρο.

Μια γιγάντια προσπάθεια...

Ξεκίνησε μια διαδικασία εκτεταμένης ιχνηλάτησης αρχικά για όλες τις επαφές του νεκρού εικαστικού Κοκορέκιν, από την είσοδό του στο αεροπλάνο για την επιστροφή στη Μόσχα και μετά. 75 επιβάτες, αεροσυνοδοί, πιλότοι, τελωνειακοί που έκαναν τους ελέγχους στο αεροδρόμιο της Μόσχας, οι συγγενείς, οι θεράποντες ιατροί του, οι ασθενείς στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύτηκε...

Για όλους αυτούς οργανώθηκε ένα γιγάντιο πρόγραμμα καραντίνας. Οι αρχές προσπάθησαν να εντοπίσουν ακόμα και όσους ήρθαν τυχαία σε επαφή με τον Κοκορέκιν ή και άλλους ασθενείς. 

Μιλάμε για χιλιάδες κόσμου!

Αποφασίστηκε να επιμεριστεί η επιδημία σε δύο εστίες: Το Νοσοκομείο Μπότκιν και ο κύκλος συγγενών και γνωστών του Κοκορέκιν. Στο νοσοκομείο επιβλήθηκε «καθεστώς στρατοπέδου», δηλαδή απαγορευόταν σε όλους να μπουν στο κτίριο και απαγορεύτηκε η έξοδος σε όσους ήταν μέσα. Η λοίμωξη εξαπλωνόταν με τους πιο απίθανους τρόπους (αεραγωγούς, αντικείμενα που άγγιζαν κ.λπ.). Το νοσοκομείο είχε 2.500 ασθενείς και περίπου 5.000 άτομα προσωπικό. Βρέθηκαν για όλους κρεβάτια και στρώματα, ενώ για τα σεντόνια επιστρατεύτηκαν με εντολή της κυβέρνησης αποθέματα του στρατού.

Στην άλλη εστία, των επαφών και των συγγενών του εικαστικού, υπήρχε επίσης εξάπλωση του ιού. Αρρώστησε μια φίλη της δεύτερης συζύγου του, που στη συνέχεια κόλλησε τον άντρα της και το γιο της.

Επίσης, ένας ασφαλιστής που επισκέφτηκε το διαμέρισμα του Κοκορέκιν μετά το θάνατό του για να κανονίσει τα ασφάλιστρα που θα εισέπραττε η χήρα. Ακόμα, αρρώστησε η σύζυγος ενός φίλου του Κοκορέκιν, που πήγε για λίγο να τον δει μόλις εκείνος επέστρεψε από την Ινδία, και διέδωσε επίσης την ασθένεια στον οικογενειακό και φιλικό της κύκλο.

Η έκταση της ιχνηλάτησης ήταν τεράστια. Τα εν δυνάμει κρούσματα εντοπίζονταν από τις αρχές και απομονώνονταν σε καραντίνα. Ωστόσο ο αριθμός των επαφών ήταν πολύ μεγάλος. Η κόρη του Κοκορέκιν είχε συναντηθεί με τους καθηγητές και τους συμφοιτητές της και είχε δώσει εξετάσεις, στο έτος της, στο πανεπιστήμιο. Κι έπειτα οι καθηγητές ήρθαν σε επαφή με άλλους φοιτητές κ.ο.κ. Αναζητήθηκαν όλοι και τέθηκαν σε καραντίνα.

Ο παθολόγος της Πολυκλινικής που είχε εξετάσει τον Κοκορέκιν είδε μετά από εκείνον άλλους 117 ασθενείς. Αναζητήθηκαν και αυτοί και τέθηκαν σε καραντίνα... Αναζητήθηκαν ακόμα και αγοραστές αντικειμένων που ανήκαν στον Κοκορέκιν και η χήρα του τα πούλησε μετά το θάνατό του...

Συνολικά στη Μόσχα και στα περίχωρα τέθηκαν σε καραντίνα 9.000 άτομα. Για τις ανάγκες αυτές εκκενώθηκαν το μεγαλύτερο Νοσοκομείο Λοιμώξεων της πρωτεύουσας στη Σακαλίναγια Γκαρά και άλλα νοσοκομεία. Παράλληλα, μπήκε σε εφαρμογή μια πρωτοφανής σε μέγεθος απολύμανση οικιακών και εργασιακών χώρων.

Κρίσιμο μέτρο όμως για το σταμάτημα εξάπλωσης του ιού ήταν η πρόληψη, δηλαδή ο μαζικός εμβολιασμός. Μέσα σε πέντε μέρες από τον εντοπισμό του ιού ήταν έτοιμα τα αποθέματα εμβολίων για όλους τους κατοίκους της Μόσχας!

Για 7.000.000 ανθρώπους συγκροτήθηκαν περίπου 10.000 μπριγάδες εμβολιασμού, με τη συμμετοχή γιατρών, νοσηλευτών, φοιτητών Ιατρικής κ.λπ. Μέσα σε μια βδομάδα εμβολιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι! Εμβολιάζονταν οι πάντες, μωρά, ηλικιωμένοι, ακόμα και ετοιμοθάνατοι. Ηταν μια γιγάντια προσπάθεια!

Από την επανεμφάνιση του ιού της ευλογιάς στη Μόσχα το 1960 αρρώστησαν δεκάδες άνθρωποι, αλλά κατέστη δυνατό να σωθεί η ζωή των περισσότερων. Εκτός από τον Κοκορέκιν πέθαναν άλλοι τρεις άνθρωποι. Αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα θύματα θα μπορούσε να ήταν υπερπολλαπλάσια αν δεν υπήρχε αυτή η έγκαιρη και τιτάνια κινητοποίηση των σοβιετικών αρχών και του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού.

Η εξάλειψη της ασθένειας από τον πλανήτη

Στο τέλος του 20ού αιώνα η ευλογιά εξαλείφθηκε από όλη τη Γη και μάλιστα αυτό ξεκίνησε με πρωτοβουλία των Σοβιετικών γιατρών. Είναι ίσως η μόνη λοιμώδης νόσος που έχει εξαλειφθεί παντελώς.

Το 1958, στη Συνέλευση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, ο Βίκτωρ Ζντάνοφ, αναπληρωτής υπουργός Υγείας της ΕΣΣΔ, πρότεινε ένα πλανητικό πρόγραμμα εξάλειψης της ευλογιάς. Ο Μιχαήλ Ακίμοβιτς Μαρόζοφ, «πατέρας» της ιδέας για την εξάλειψη της ασθένειας, έλεγε ότι αφού έγινε εφικτό να εξαλειφθεί σε ολόκληρη την ΕΣΣΔ, τότε μπορεί να εξαλειφθεί και σε ολόκληρο τον κόσμο, ενώ όσο υπάρχει σε άλλες χώρες τότε και η ΕΣΣΔ κινδυνεύει από εισαγόμενα κρούσματα.

Η ασθένεια ήταν εξαπλωμένη τότε σε πάνω από 65 χώρες του κόσμου και κόστιζε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές. Η ιδέα της σοβιετικής αντιπροσωπείας θεωρήθηκε αρχικά «μη υλοποιήσιμη» από ιατρικούς κύκλους άλλων χωρών.

Το 1959 η ΕΣΣΔ ουσιαστικά άρχισε από μόνη της να υλοποιεί το παγκόσμιο πρόγραμμα για την εξάλειψη της ευλογιάς, εξάγοντας σταθερά το σοβιετικό εμβόλιο, σε χώρες που μαστίζονταν από την ασθένεια. Μετά από οχτώ χρόνια, το 1967, μπήκαν στο πρόγραμμα και οι ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες.

Μια χούφτα άνθρωποι «έριξαν το γάντι» σε μια ασθένεια με ιστορία αιώνων, που κόστισε εκατοντάδες εκατομμύρια ζωές. Από σοβιετικής πλευράς συμμετείχαν στο πρόγραμμα περίπου 50 - 60 ειδικοί γιατροί. Δούλεψαν για τον εμβολιασμό σε χώρες με πολύ διαφορετικές κλιματολογικές και γεωμορφολογικές συνθήκες, με διαφορετική κουλτούρα και κοινωνικοπολιτική διοίκηση, δούλεψαν συχνά σε πολύ αντίξοες συνθήκες, ερχόμενοι και οι ίδιοι αντιμέτωποι με άλλες διαφορετικές ασθένειες, με εμπόλεμες περιοχές κ.ο.κ., αντιμετωπίζοντας παλικαρίσια τους κινδύνους.

Και η ευλογιά νικήθηκε! Η τελευταία εστία της νόσου στη Γη καταγράφηκε το 1977 στη Σομαλία. Εκτοτε εξαφανίστηκε. Το 1980 ο ΟΗΕ δημοσιοποίησε έγγραφο ανακοινώνοντας την πλήρη και αδιαμφισβήτητη νίκη κατά της ευλογιάς σε κάθε γωνιά της Γης.

ΠΗΓΕΣ:

-- Δήμητρας Καρανάσιου: «Σημειώσεις για την οργάνωση της υγειονομικής και αντιεπιδημικής φροντίδας στην ΕΣΣΔ» («Ριζοσπάστης» 28-29/3/2020)

-- Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 12.

-- https://youtu.be/0oYfQw7J8hE

Γ. Σ.

Ριζοσπάστης

ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Περικοπές k στις Πιο Στοιχειώδεις Λαϊκές Ανάγκες

Σε πλήρη αντίθεση με τις απατηλές θεωρίες περί «καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους», που αναπαράγονται από όλα τα αστικά επιτελεία και στη χώρα μας, η πείρα της Γερμανίας, της «ατμομηχανής» της ΕΕ, αποδεικνύει ότι η μεγάλη καπιταλιστική ανάπτυξη, τα τεράστια πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, η ένταση των επενδύσεων, η συνεχής αύξηση του παραγόμενου πλούτου, στο πλαίσιο του καπιταλισμού «πάνε πακέτο» με την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και την όξυνση των προβλημάτων για την πλειοψηφία των εργαζομένων και του λαού.

ΓΕΡΜΑΝΙΑ:

Περικοπές στις πιο στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες ενώ η φτώχεια εξαπλώνεται

Χαρακτηριστικά στοιχεία από την πιο ισχυρή καπιταλιστική οικονομία της ΕΕ

Εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά στη Γερμανία αναγκάζονται να κάνουν περικοπές στη θέρμανση, στην κατανάλωση νερού και ηλεκτρικής ενέργειας, ακόμα και στη διατροφή...
Η φτώχεια και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο επεκτείνονται όλο και περισσότερο όχι μόνο στους άπορους, αλλά και σε κακοπληρωμένους εργαζόμενους, χαμηλοσυνταξιούχους κ.ο.κ...

Τα παιδιά των εργατικών οικογενειών αντιμετωπίζουν τεράστιους ταξικούς φραγμούς στη μόρφωσή τους...

Σε πλήρη αντίθεση με τις απατηλές θεωρίες περί «καπιταλιστικής ανάπτυξης για όλους», που αναπαράγονται από όλα τα αστικά επιτελεία και στη χώρα μας, η πείρα της Γερμανίας, της «ατμομηχανής» της ΕΕ, αποδεικνύει ότι η μεγάλη καπιταλιστική ανάπτυξη, τα τεράστια πλεονάσματα στον προϋπολογισμό, η ένταση των επενδύσεων, η συνεχής αύξηση του παραγόμενου πλούτου, στο πλαίσιο του καπιταλισμού «πάνε πακέτο» με την επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου και την όξυνση των προβλημάτων για την πλειοψηφία των εργαζομένων και του λαού.

Η τάση προϋπήρχε, ωστόσο κατά τη διάρκεια της πανδημίας και της οικονομικής κρίσης που εκδηλώθηκε το 2020 και στη Γερμανία, ακόμη περισσότεροι εργαζόμενοι, συνταξιούχοι, φοιτητές, άνεργοι βρέθηκαν σε δεινή θέση, αδυνατώντας να καλύψουν στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες.

Η γερμανική κυβέρνηση ενίσχυσε αδρά τους επιχειρηματικούς ομίλους αντί τον λαό. Ενίσχυσε με επιδοτήσεις δισ. ευρώ τους ομίλους της Υγείας για τη χασούρα που είχαν από ακυρώσεις χειρουργείων και θεραπειών, αντί να ενισχυθούν τα νοσοκομεία με κονδύλια και προσωπικό. Εξασφάλισε επιδοτήσεις στις επιχειρήσεις για να επιβάλουν εκ περιτροπής εργασία και μείωση μισθών στους εργαζόμενους.

Με μια κυνική απόφαση, η κυβέρνηση αύξησε τα προνοιακά επιδόματα «Hartz 4» κατά... 3 ευρώ (!) από τον Γενάρη του 2022, σε μόλις 449 ευρώ τον μήνα. Ενδεικτικά, 36,44 ευρώ από αυτά προορίζονται για την πληρωμή του λογαριασμού ηλεκτρικής ενέργειας. Ωστόσο, το κόστος ηλεκτρικής ενέργειας ενός μονομελούς νοικοκυριού (κατανάλωση 1.500 κιλοβατώρες) ανέρχεται σε 44 - 49 ευρώ τον μήνα κατά μέσο όρο. Από το 2005, που άρχισε η εφαρμογή των διαβόητων επιδομάτων «Hartz 4», αυτά έχουν αυξηθεί κατά 30% (από 345 σε 449 ευρώ). Την ίδια περίοδο, οι τιμές ηλεκτρικής ενέργειας έχουν αυξηθεί κατά μέσο όρο 59%, σε ορισμένες περιπτώσεις έως και 80%...
«Είδος πολυτελείας» και τα πιο στοιχειώδη στη διατροφή

Οι νέες μεγάλες αυξήσεις των τιμολογίων στην Ενέργεια οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερη επιδείνωση της θέσης των εργαζομένων.

Η πλειοψηφία των Γερμανών θα αναγκαστεί να προβεί σε περικοπές στις ατομικές δαπάνες, σύμφωνα με την έρευνα της εταιρείας «Forsa»: Το 44% απάντησε ότι πρέπει να περιορίσει τα έξοδά του κάπως και το 23% να τα περιορίσει πολύ.

Από τους ερωτηθέντες με χαμηλότερα εισοδήματα (λιγότερο από 1.500 ευρώ μηνιαίως), το 42% απάντησε ότι θα πρέπει να περιορίσει σημαντικά τα έξοδά του λόγω της αύξησης των τιμών της Ενέργειας. Από αυτούς το 31% θα κάνει περιορισμούς στη διατροφή. Το 24% στη θέρμανση ή την κατανάλωση νερού, το 18% στην κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας και το 20% στη χρήση του αυτοκινήτου. Το 17% απάντησε ότι θα πρέπει να περιορίσει (επίσης) την ψυχαγωγία, το 12% τα ταξίδια και το 11% τα έξοδα ένδυσης.

Αλλά και μεταξύ των ερωτηθέντων με μεσαίο εισόδημα (1.500 έως 3.000 ευρώ), το 1/3 απαντά ότι θα πρέπει να περιορίσει ορισμένα έξοδά του.

Εν ολίγοις, όλο και περισσότεροι άνθρωποι θα πεινούν ή δεν θα θρέφονται σωστά, θα κρυώνουν, θα «σκέφτονται» να ανοίξουν τη βρύση και το φως ή να μετακινηθούν. Εξάλλου, όπως είχε προειδοποιήσει πριν από περίπου ένα μήνα η οργάνωση «Κοινωνική Ενωση» (VdK), στη Γερμανία τρόφιμα όπως φρούτα, λαχανικά, ξηροί καρποί, καλής ποιότητας κρέας γίνονται χρόνο με τον χρόνο είδος πολυτελείας για τους χαμηλόμισθους, τους ανέργους, τους συνταξιούχους.

Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία, οι τιμές των τροφίμων αυξήθηκαν στη Γερμανία κατά 4,6% τον Αύγουστο σε σύγκριση με τον ίδιο μήνα πέρυσι, ενώ οι τιμές των λαχανικών αυξήθηκαν κατά 9%. Ειδικά η πράσινη σαλάτα και οι ντομάτες έχουν ακριβύνει σχεδόν κατά 40%.
Μια «νέα κατηγορία φτωχών»

Οργανώσεις όπως η «Κοινωνική Ενωση», καθώς και αναλυτές κοινωνιολόγοι σε γερμανικά ΜΜΕ, κάνουν λόγο για μια «νέα κατηγορία φτωχών» στις δυτικές βιομηχανικές χώρες. Δηλαδή η διατροφική ανεπάρκεια και το χαμηλό βιοτικό επίπεδο δεν αφορούν μόνο όσους εξαρτώνται από τα προνοιακά επιδόματα («Hartz 4»), αλλά και χαμηλόμισθους υπαλλήλους με «κανονική» δουλειά, μετανάστες, χαμηλοσυνταξιούχους, ακόμη και «καλές» οικογένειες, άτομα με υψηλό επίπεδο μόρφωσης και ολοένα και περισσότερους ηλικιωμένους.

Αυτή η τάση φαίνεται και στην κοινωνική σύνθεση όσων προσφεύγουν στις 950 «Τράπεζες Τροφίμων» της Γερμανίας, που μοιράζουν τρόφιμα σε πάνω από 1,6 εκατ. ανθρώπους. Ξεκινώντας στην πανδημία και την οικονομική κρίση και συνεχίζοντας μέχρι σήμερα, τις «τράπεζες τροφίμων» τις επισκέπτονται όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι που βρίσκονται σε εκ περιτροπής εργασία (+35%), δικαιούχοι επιδόματος ανεργίας, φοιτητές και φυσικά συνταξιούχοι.

Ενδεικτικά οι 46 «τράπεζες τροφίμων» στο Βερολίνο προμηθεύουν σήμερα με τρόφιμα πάνω από 130.000 κατοίκους, περίπου 5.000 περισσότερους σε σχέση με πριν από την πανδημία. Ολο και περισσότεροι είναι συνταξιούχοι, καθώς η σύνταξη δεν φτάνει, αλλά και φοιτητές που έχασαν τα «μίνι τζομπς» (mini job) των 450 ευρώ.

«Η σύνταξη των 780 ευρώ δεν είναι αρκετή για να τα βγάλεις πέρα. 450 ευρώ πηγαίνουν στο ενοίκιο», λέει στην εφημερίδα «Bild» ο 67χρονος Γκ. Μπρίμερ, ο οποίος ως εκπαιδευτικός στην εκπαίδευση ενηλίκων είχε μισθό 2.300 ευρώ μεικτά και σήμερα επισκέπτεται τακτικά την «τράπεζα τροφίμων» της Λειψίας.
Καθοριστικοί ταξικοί φραγμοί για την πρόσβαση στα πανεπιστήμια

Οταν ένα παιδί ζει σε οικογένεια που δυσκολεύεται να εξασφαλίσει επαρκή και υγιεινή διατροφή, να πληρώσει το ενοίκιο, να ζεστάνει το σπίτι της, να αγοράσει βιβλία, να πάει θέατρο ή να ταξιδέψει, πόσο πιθανό είναι να προχωρήσει σε πανεπιστημιακές σπουδές;

Η επιδείνωση του βιοτικού επιπέδου για εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά στη Γερμανία αναμένεται να κάνει ακόμα πιο αξεπέραστα τα μεγάλα ταξικά εμπόδια που συναντούν εδώ και χρόνια στο γερμανικό εκπαιδευτικό σύστημα τα παιδιά των εργατικών οικογενειών.

Χαρακτηριστικά για την κατάσταση που έχει ήδη διαμορφωθεί από τα προηγούμενα χρόνια είναι όσα καταγράφονται στην πρόσφατη σχετική μελέτη των ερευνητικών ιδρυμάτων «Stifterverband der Wirtschaft fur die Wissenschaft» και «McKinsey» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Handelsblatt».

Ετσι, από τους 100 μαθητές δημοτικού οι οποίοι προέρχονται από εργατικές οικογένειες στη Γερμανία, μόνο 27 φτάνουν στο πανεπιστήμιο.

Αντίθετα, στο πανεπιστήμιο φτάνουν τα 79 από τα 100 παιδιά πτυχιούχων πανεπιστημιακού επιπέδου, που συνήθως έχουν και μεγαλύτερο εισόδημα. Δηλαδή τα παιδιά των γονιών με ακαδημαϊκή μόρφωση έχουν τρεις φορές μεγαλύτερες πιθανότητες να σπουδάσουν και να πάρουν πτυχίο πανεπιστημίου.

«Τα περισσότερα παιδιά από μη ακαδημαϊκές οικογένειες εξακολουθούν να αποτυγχάνουν να αντιμετωπίσουν τα ψυχικά, πολιτιστικά και οικονομικά εμπόδια μιας εκπαιδευτικής σταδιοδρομίας», αναφέρεται.

Ολα αυτά συμβαίνουν σε μια από τις πιο προηγμένες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου, της οποίας το εκπαιδευτικό σύστημα - βαθιά ταξικό - αποτελεί πρότυπο για άλλα καπιταλιστικά κράτη, όπως η Ελλάδα. Πρότυπο... «απεγκλωβισμού» των μαθητών (των πιο φτωχών οικογενειών) από τα πανεπιστήμια, για να θυμηθούμε και τα λόγια της υπουργού Παιδείας, Νίκης Κεραμέως. Μάλιστα ο διαχωρισμός των παιδιών για «τεχνική» και «γενική εκπαίδευση» στη Γερμανία γίνεται στην τρυφερή ηλικία των 10 ετών. Στη συνέχεια οι πιθανότητες για ένα παιδί της «τεχνικής» εκπαίδευσης να συνεχίσει με ανώτατες σπουδές είναι ελάχιστες.

Ανησυχία για τα «χαμένα ταλέντα» που θα είναι χρήσιμα για την ανταγωνιστικότητα της γερμανικής οικονομίας εξέφρασε ο Φόλκερ Μέιερ - Γκούκελ, αντιπρόεδρος της «Stifterverband der Wirtschaft fur die Wissenschaft» και προέτρεψε τη νέα ομοσπονδιακή κυβέρνηση «να κάνει τα πάντα για να διευρύνει περαιτέρω τις ίσες ευκαιρίες στην Εκπαίδευση σε ευρεία έκταση».

Οπως είπε, «η Γερμανία χρειάζεται όλα της τα ταλέντα, αλλά μόνο το 15% των νέων από εργατικές οικογένειες μπορούν να βασιστούν πλήρως στους γονείς τους για να χρηματοδοτήσουν τις σπουδές τους. Γι' αυτό και απαιτείται μια ευρεία μεταρρύθμιση του BafoG», του νόμου επιδομάτων σπουδών και επαγγελματικής κατάρτισης, ο οποίος ουσιαστικά παρέχει δάνεια σε φοιτητές, που πρέπει να αποπληρωθούν...

Ε. Μ.

www.rizospastis.gr

Σήμερα στον «Ριζοσπάστη» ο Νίκος Ψαρράς μιλάει στη Σεμίνα Διγενή !!!

   

 Digeni C Semina με Nikos Psarras A.:
Σήμερα στον "Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου" συζητάω με τον Νίκο Ψαρρά.
***
«Ζούμε σε θλιβερή εποχή, πρέπει να τα αλλάξουμε όλα»
Ο Νίκος Ψαρράς μιλάει σήμερα στον «Ριζοσπάστη» για την ανυπεράσπιστη Ελλάδα που παραπαίει, τον πολιτισμό που παραμένει στο περιθώριο, την αλλοπρόσαλλη κυβερνητική διαχείριση σε όλα, τη δεκαετία που μας γονάτισε, τη φτώχεια που εκτοξεύεται, τις αντοχές μας που τελειώνουν, αλλά και για το πείσμα του να συνεχίσει να ονειρεύεται, να δημιουργεί και να παλεύει ανυποχώρητα για τα ιδανικά του!
Στην «Ιφιγένεια εν Ταύροις», ερμήνευσε συγκλονιστικά τον Θόα και απέσπασε αποθεωτικές κριτικές. Ο ίδιος, όμως, λέει πως τα τελευταία χρόνια όλο και λιγότερο διαβάζει τις κριτικές. «Χαίρομαι, βέβαια, όταν γράφουν κάτι καλό, αλλά οι κριτικοί κάνουν τη δουλειά τους και εγώ τη δική μου. Βαθιά μέσα μας οι ηθοποιοί ξέρουμε πάντα, αν σε κάποιον ρόλο είμαστε καλοί ή δεν τα καταφέραμε τόσο καλά. Εκείνη, πάντως, την κριτική που περιμένω με αγωνία, γιατί για μένα είναι η πιο σπουδαία, είναι αυτή του γιου μου!».
-- Θεωρείσαι ένας από τους λίγους ηθοποιούς που είναι γνώστες της τραγωδίας. Τι σημαίνει αυτό και πώς προέκυψε;
-- Η τραγωδία θέλει άσκηση, θέλει τριβή, θέλει ψάξιμο. Το να σου δίνεται η ευκαιρία να αναμετρηθείς κάθε καλοκαίρι με ανθρώπους που παλεύουν με τη φύση τους, που στέκονται αντιμέτωποι με το θείο, που διαπράττουν ύβρι και στο τέλος τιμωρούνται, είναι ευλογία. Η Επίδαυρος είναι μέρος μαγικό. Εύχομαι να συνεχίσουμε να μπορούμε να ερευνούμε αυτά τα κείμενα και να συγκινούμε τους θεατές μας.
-- Αυτήν τη σιδερένια πειθαρχία που σε χαρακτηρίζει, πώς καταφέρνεις να την τηρείς σε όλες τις δουλειές σου;
-- Η πειθαρχία είναι το Α και το Ω στη δουλειά ενός ηθοποιού. Η άσκηση, το διάβασμα, η ενημέρωση όλα είναι μέρος ενός παζλ. Σαν παζλ είναι ο κάθε νέος ρόλος. Μπορείς απλώς να μάθεις τα λόγια σου ή να ψάξεις να δεις έναν άλλον κόσμο μέσα από κάθε ρόλο. Το δεύτερο πρέπει να έλκει κάθε ηθοποιό. Εκεί κρύβεται η μαγεία της δουλειάς μας.
-- Τι ακριβώς ψάχνεις και τι σε νοιάζει να καταλάβεις σήμερα στην τέχνη σου;
-- Η τέχνη του ηθοποιού είναι τόσο πλούσια που ακόμη διαβάζω για να τη μάθω, μια τέχνη που συμπεριλαμβάνει όλες τις άλλες. Θέλω να μάθω τα μυστικά της και κυρίως να τα δείξω στα νέα παιδιά, που ονειρεύονται να ακολουθήσουν αυτόν τον μαγικό δρόμο.
-- Τι χρωστάς στους δασκάλους σου, αλλά και σ' αυτούς που σου έκαναν κακό στον χώρο της δουλειάς σου;
-- Ολοι οι άνθρωποι στη ζωή μας κάτι αφήνουν, άλλοι πίκρα, άλλοι γνώση, πάθος, χαρά, σκοτάδι. Γινόμαστε αυτό που συναναστρεφόμαστε. Τους χρωστάω τον Νίκο! Να είναι όλοι καλά και οι φίλοι που είναι κοντά μου κι οι άλλοι που είναι πολύ μακριά.
-- Τι εκτιμάς πιο πολύ στους ανθρώπους;
-- Την ειλικρίνεια πάνω από όλα. Δεν μπορώ τους μίζερους, τους κακόβουλους, τους απατεώνες, δεν μπορώ τους αρνητικούς ανθρώπους και κυρίως αυτούς που αθετούν τον λόγο τους.
-- Πώς θα εξελιχθεί κατά τη γνώμη σου η κατάσταση του κορονοϊού στη χώρα, όταν δεν λαμβάνεται κανένα μέτρο στα σχολεία, στα ΜΜΜ, στους χώρους δουλειάς, ενώ ταυτόχρονα προσαρμόζονται τα υγειονομικά πρωτόκολλα με βάση τις ανάγκες του τουρισμού και των ξενοδόχων; Φτάσαμε μέχρι και σε κλείσιμο εμβολιαστικών κέντρων!
-- Η αίσθηση που έχω, όλο και περισσότερο, είναι ότι γίνονται κάθε μέρα λάθη στη διαχείριση της πανδημίας. Ζούμε σε μια θλιβερή εποχή. Είμαστε όλοι πάνω σε κινούμενη άμμο, χωρίς να ξέρουμε πού βρισκόμαστε. Τι καθεστώς έχουμε; Πού είναι το κράτος πρόνοιας, ποιος φροντίζει για την προστασία της δημόσιας υγείας; Τι μέτρα παίρνουνε για τους στοιβαγμένους εργάτες, που πάνε κάθε πρωί στη δουλειά τους; Είναι δυνατόν π.χ. να ζητάνε πιστοποιητικό εμβολιασμού του πελάτη και οι σεφ ή οι σερβιτόροι να μαγειρεύουν με ράπιντ ή να σερβίρουν χωρίς μάσκα; Καμία προστασία μας, κανένας στρατηγικός σχεδιασμός. Ολα γίνονται άρπα - κόλλα, με τους εμβολιασμένους να θεωρούν ότι έκαναν το καθήκον τους, τους ανεμβολίαστους να πιστεύουν ότι κάνοντας τεστ γλίτωσαν, αλλά φοβούνται τους εμβολιασμένους, άλλοι δεν θέλουν να γίνουν πειραματόζωα, γιατί φοβούνται το τσιπάκι, που είναι ...του διαβόλου, ένας παράλογος κόσμος και μια κυβέρνηση, που εντελώς ανεύθυνα αλλάζει ρότα κάθε δυο μέρες. Είμαι σαφώς υπέρ των εμβολίων, αλλά κατά της υποχρεωτικότητας, απαιτώ ένα κράτος που να με σέβεται και να με προστατεύει, γιατί αισθάνομαι πως το μέλλον αυτής της χώρας είναι σκοτεινό. Τώρα που θα τελειώσει η τουριστική περίοδος, να δούμε τι θα γίνει και αν τελικά γλιτώσουμε απ' αυτήν τη ρώσικη ρουλέτα...
-- Πού οδηγεί πιστεύεις η κλιμάκωση της επίθεσης στους εργαζόμενους, καθώς τις επόμενες μέρες ξεκινούν οι πλειστηριασμοί, οι ανατιμήσεις, οι αυξήσεις και καλπάζει η ανεργία;
-- Οι πλειστηριασμοί μού προκαλούν αποτροπιασμό, όπως κι αυτοί που τους προκαλούν και τα «κοράκια» που καραδοκούν για να αρπάξουν τζάμπα τα σπίτια του κόσμου και να κάνουν μπίζνα. Η Ενέργεια θα εκτοξευθεί σύντομα και με τη φτώχεια που επικρατεί δεν ξέρω πώς θα τα βγάλουμε πέρα όλοι μας. Η υπομονή και οι αντοχές μας έχουν τελειώσει, εξαντληθήκαμε, δεν το βλέπουν; Στην Ελλάδα μετά τα δέκα δυσβάσταχτα χρόνια της φρικτής ταλαιπωρίας, με μνημόνια, αγωνία, αβεβαιότητα για το αύριο, διχασμό, φτάσαμε στο κλείσιμο, στην απειλή, στην τιμωρία, στην απομόνωση.
Καταφέραμε να επιζήσουμε αυτά τα δέκα χρόνια που μας γονάτισαν, μας τρομοκράτησαν, μας γέμισαν αβεβαιότητα, και τώρα έρχεται ένα άγνωστο μέλλον, μάλλον ζοφερό δυστυχώς! Εχουμε όμως όλοι ανάγκη να ονειρευτούμε, έχουμε ανάγκη ν' ανασάνουμε και κυρίως ξέρουμε πως πρέπει να τα αλλάξουμε όλα. Πραγματικά!
-- Πώς σου φάνηκε όταν άκουσες ότι το κράτος για να εξασφαλίσει φθηνή εργατική δύναμη σε επιχειρήσεις, βγάζει στο μεροκάματο ανήλικα παιδιά, παρουσιάζοντας μάλιστα την προώθηση της ανήλικης εργασίας σαν ενίσχυση της κοινωνικής προστασίας;
-- Είναι μεγάλη ντροπή! Είναι απαράδεκτο. Το παιδί έχει ανάγκη το παιχνίδι, την ξεγνοιασιά, την οικογένεια και την αίσθηση της ασφάλειας. Οφείλουμε να ασχοληθούμε σοβαρά με τα παιδιά, με την προστασία και τη μόρφωσή τους. Να τους μάθουμε πολιτισμό, να αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Η δουλειά είναι μόνο για τους ενήλικες!
-- Αισθάνεσαι κι εσύ πως ο παραμελημένος από το κράτος κόσμος του πολιτισμού στηρίζεται μόνο από τον κόσμο;
-- Το πιστεύω απόλυτα. Ο πολιτισμός στηρίζεται, όλα αυτά τα χρόνια, μόνο από την αγάπη του κόσμου. Στην Ελλάδα θυμούνται μόνο προεκλογικά ότι ο πολιτισμός θα μπορούσε να είναι η βαριά μας βιομηχανία και μετά τις εκλογές το ξεχνούν. Πιστεύω, πως θα μπορούσαμε να εξάγουμε πολιτισμό και να είμαστε παρόντες σε όλα τα φεστιβάλ του κόσμου, θεατρικά και μη. Αν υπάρξει όραμα κάποια στιγμή, θα μπορέσει να σταθεί ο πολιτισμός μαζί με τους ανθρώπους του, εκεί που του πρέπει. Επίσης, θα ήταν χρήσιμο να απαντούσε η υπουργός Πολιτισμού, στο ερώτημα «πώς αισθάνεται που σε μια πρωτεύουσα της Ευρώπης γίνονται 1.200 παραστάσεις σε μια χρονιά και οι εργαζόμενοι σ' αυτές, αμοιβή παίρνουν μόνο για τις 50;». Θα ήθελα επίσης να μου πει και πώς αισθάνεται η ίδια και τι σκέφτεται να κάνει με το κίνημα #Μενδώνη_παραιτήσου
-- Τι κρατάς από τον τόπο που γεννήθηκες και ποιο στοιχείο του χαρακτήρα σου οφείλεται σ' αυτόν;
-- Οι γονείς μου, ο Σοχός Θεσσαλονίκης που μεγάλωσα, ο αδελφός μου, οι φίλοι μου με συντροφεύουν πάντα, όπου κι αν βρίσκομαι, η παιδική μας ηλικία δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Η δική μου ήταν ένα τραγούδι στο στόμα της μάνας μου κάθε πρωί: «Σηκωθείτε βρε παιδιά, για να φάτε το χαλβά!». Κρατάω τη χαρά της ζωής, το τραγούδι και την καλή διάθεση, την αθωότητα και κυρίως ότι πρέπει να σηκωθούμε, να μην παραιτηθούμε ποτέ και για κανέναν λόγο!
-- Σε ποια «Παράνομη αγάπη» εμπλέκεσαι τελευταία και γιατί;
-- Στην «Αγάπη παράνομη» του Κωνσταντίνου Θεοτόκη, σε σκηνοθεσία Νίκου Κουτελιδάκη στην ΕΡΤ. Αρχές Νοέμβρη αρχίζει η προβολή. Ο Στάθης Θεριανός, παντρεμένος και σωστός οικογενειάρχης, ερωτεύεται παράφορα μια νεαρή κοπέλα. Μην ξέροντας πώς να φερθεί και έχοντας ένα φοβερό πάθος γι' αυτήν, την παντρεύει με ...τον γιο του. Με την είσοδο της νύφης στο σπίτι, αρχίζει η καταστροφή του Θεριανού.
-- Στον Νίκο, σε προσωπικό επίπεδο, τι θα έλεγες, ως φιλική προτροπή ζωής;
-- Να είναι μόνο με θετικούς ανθρώπους, μακριά από απατεώνες και διπρόσωπους. Να είναι ειλικρινής. Να αγαπάει και να αγαπιέται. Να μεγαλώσει σωστά το παιδί του, με τραγούδια και χαρά. Να ονειρεύεται και να παλεύει ανυποχώρητα για τα ιδανικά του!
-- Στην ταινία (θρίλερ;) που σκηνοθετεί το 2021 για την Ελλάδα, τι τίτλο θα έδινες;
-- «Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά». Πρόκειται για βουκολικό θρίλερ!
https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=25/9/2021&id=18346&pageNo=31

ΕΡΧΕΤΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ

Ωρολογιακή βόμβα για εισφορές και συντάξεις παλιών και νέων ασφαλισμένων

Τζόγος των εισφορών χωρίς καμιά εγγύηση για την καταβολή των «συντάξεων»

Από κινητοποίηση για το Ασφαλιστικό

Τις αμέσως επόμενες μέρες αναμένεται να ξεκινήσει στη Βουλή η συζήτηση του νομοσχεδίου που φέρνει η κυβέρνηση για τη δημιουργία του Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης (ΤΕΚΑ), ολοκληρώνοντας αυτό που ξεκίνησε με νόμο του 2012 (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.), συνέχισε και επικαιροποίησε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τον νόμο του 2016.

Πυρήνας του νομοσχεδίου είναι η θεσμοθετημένη κλοπή δισεκατομμυρίων ευρώ από τις τσέπες των εργαζομένων - ασφαλισμένων, τα οποία θα δίνονται χάρισμα στις μεγάλες επιχειρήσεις για να τα τζογάρουν. Ενώ για τους ίδιους τους εργαζόμενους το αν, πότε και πόση σύνταξη θα πάρουν, δεν το εγγυάται κανένας.

Πρόκειται για συνέχεια αντιασφαλιστικών νόμων προηγούμενων δεκαετιών που αφαίμαξαν τα αποθεματικά των Ταμείων με διάφορους τρόπους (δάνεια, χρηματιστήριο κ.ά.) για τη χρηματοδότηση της καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ, προκειμένου να ρίξει στάχτη στα μάτια των ασφαλισμένων, κυρίως των νέων, για τις πραγματικές στοχεύσεις του νομοσχεδίου, ισχυρίζεται ότι το κεφαλαιοποιητικό σύστημα «είναι η απάντηση στους κινδύνους που προκαλεί η γήρανση του πληθυσμού», ότι «θα συμβάλει στην ανάπτυξη και στη δημιουργία θέσεων εργασίας» και ότι θα δίνει μεγαλύτερες συντάξεις. Σπεύδει επίσης να «καθησυχάσει» τους παλιούς ασφαλισμένους ότι δεν θα έχει επιπτώσεις γι' αυτούς.

Η αλήθεια βέβαια είναι τελείως διαφορετική και κάνει επιτακτική την ανάγκη να δοθεί μαζική απάντηση στους νέους αντιασφαλιστικούς σχεδιασμούς της κυβέρνησης.

«Δώρο» δισεκατομμυρίων ευρώ στο κεφάλαιο

Η ίδια η έννοια της κεφαλαιοποίησης διαψεύδει την κυβέρνηση. Στο ΤΕΚΑ θα υπαχθούν υποχρεωτικά οι νεοεισερχόμενοι στην αγορά εργασίας από 1/1/2022 και προαιρετικά όσοι ασφαλισμένοι είναι κάτω των 35 ετών, αλλά και κλάδοι ελεύθερων επαγγελματιών, που μέχρι τώρα δεν υπάγονται στην Επικουρική Ασφάλιση. Σε αυτό, ο κάθε ασφαλισμένος θα έχει έναν «ατομικό κουμπαρά», στον οποίο θα αποθέτονται οι εισφορές του που δεν θα μπορεί να ακουμπήσει. Ο ασφαλισμένος ξέρει τι εισφορές θα δίνει, αλλά δεν έχει ιδέα αν και πόση σύνταξη θα πάρει.

Αθροιστικά οι «ατομικοί κουμπαράδες» θα διαμορφώνουν τεράστια ποσά, τα οποία θα πηγαίνουν στον «μεγάλο κουμπαρά», στις τσέπες δηλαδή των κεφαλαιοκρατών - διαχειριστών, που δεν έχουν καμιά υποχρέωση να τα επιστρέψουν.

Εχουν όμως το απόλυτο δικαίωμα να τα τζογάρουν, με το ρίσκο ακόμα και να χαθούν. Να γίνουν δηλαδή «αέρας» οι εισφορές και τελικά οι συντάξεις. Ακόμα όμως και αν υπάρξει κάποιο κέρδος από την επένδυση, οι συνταξιούχοι θα γλείψουν ένα κοκαλάκι απ' αυτό και οι επιχειρήσεις θα κρατήσουν τη μερίδα του λέοντος, από ένα αρχικό κεφάλαιο που δεν τους ανήκε! Δηλαδή, μονά - ζυγά κερδισμένοι οι επιχειρηματικοί όμιλοι και χαμένοι οι ασφαλισμένοι, που αναλαμβάνουν τεράστιο ρίσκο να μείνουν και χωρίς συντάξεις.

Τα περί «κρατικής εγγύησης» στην «καταβολή ελάχιστης μηνιαίας σύνταξης» είναι λόγια του αέρα. Στην καλύτερη περίπτωση, θα είναι μερικές δεκάδες ευρώ που καμία σχέση δεν έχουν με την έννοια και τη σημασία της σύνταξης.

Από την άλλη, με δεδομένο ότι μέσα σε 30 χρόνια έχουν νομοθετηθεί περίπου 10 αντιασφαλιστικοί νόμοι, που αλλάζουν κάθε φορά προς το χειρότερο τους όρους συνταξιοδότησης, πόση αξία έχει η εγγύηση που δίνει σήμερα μια κυβέρνηση για μια σύνταξη που υποτίθεται ότι θα δοθεί μετά από 40 χρόνια; Απολύτως καμιά!

Με το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, επί της ουσίας καταργείται η επικουρική σύνταξη και ο εργαζόμενος παύει να θεωρείται ασφαλισμένος. Είναι πλέον «επενδυτής», οι εισφορές του γίνονται κεφάλαιο που τζογάρεται και τα αποτελέσματα του τζόγου θεωρούνται μερίσματα - εάν υπάρξουν.

Ετσι, η σύνταξη ως δικαίωμα που απαντά στην ανάγκη επιβίωσης των συνταξιούχων καταργείται και μετατρέπεται σε ατομική υπόθεση - ευθύνη. Το αν και τι μερίσματα θα πάρει ο ασφαλισμένος, είναι ένα ρίσκο που αναλαμβάνει ο καθένας ατομικά, όπως ατομικά θα υποστεί και τις συνέπειες...

Μεγάλη επισφάλεια και για τους σημερινούς συνταξιούχους

Σε ό,τι αφορά τους σημερινούς συνταξιούχους, παρά τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, η επισφάλεια είναι μεγάλη, αφού οι σημερινές συντάξεις χρηματοδοτούνται από τις εισφορές που εισπράττονται από τους εν ενεργεία ασφαλισμένους. Από το 2022 και μετά, οι εισφορές των εν ενεργεία θα πηγαίνουν - σύμφωνα με το νομοσχέδιο - στους ατομικούς λογαριασμούς τους και όχι για την πληρωμή των συντάξεων.

Επομένως και με δεδομένη τη διαρκή απόσυρση του κράτους από τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης προκύπτει σοβαρό ζήτημα χρηματοδότησης των σημερινών συντάξεων και όσων ασφαλισμένων είναι ενταγμένοι στο «παλιό» σύστημα και πρόκειται να βγουν στη σύνταξη τα επόμενα χρόνια.

Το χρηματοδοτικό κενό - ανάλογα με τις παραδοχές - εκτιμάται από τα 48 έως τα 78 δισ. ευρώ. Αυτό το ποσό, ακόμα και αν υποθέσουμε ότι θα καλυφθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό, θα επιβαρύνει τους φορολογούμενους, δηλαδή και πάλι ο λογαριασμός θα φορτωθεί στα λαϊκά στρώματα. Η επιβάρυνση αυτή μπορεί να συνδυαστεί και με μείωση των υφιστάμενων συντάξεων, όπως και των νέων συντάξεων για τους ασφαλισμένους που θα παραμείνουν στο ισχύον σύστημα.

Οσο για τη συμβολή του «κουμπαρά» στην ανάπτυξη, που επικαλείται η κυβέρνηση ως το τυράκι στη φάκα, από την οποία οι ασφαλισμένοι έχουν κάτι τάχα να περιμένουν, η πείρα από τα προηγούμενα χρόνια είναι διδακτική και κανείς δεν πρέπει να πέσει στην παγίδα που στήνουν κράτος και επιχειρηματικοί όμιλοι.

Τα λεγόμενα αποθεματικά των Ταμείων λεηλατήθηκαν και στο παρελθόν για να γίνουν κεφάλαιο για επενδύσεις, ιδιαίτερα μεταπολεμικά, όταν έγιναν «δανεικά και αγύριστα» προς τους καπιταλιστές, μετατράπηκαν σε ιδιωτικές περιουσίες, έγιναν βιομηχανίες, καράβια, τράπεζες. Οι εργαζόμενοι όμως δεν κέρδισαν ποτέ τίποτα και οι «μαύρες τρύπες» στα Ταμεία μεγάλωσαν, με αποτέλεσμα να πληρώσουν τον λογαριασμό και με μειώσεις συντάξεων τα χρόνια που ακολούθησαν. Αυτό θα γίνει ακόμα πιο απροκάλυπτα τώρα, με την παράδοσή τους στον τζόγο.

Η «καραμέλα» του δημογραφικού

Σε ό,τι αφορά, τέλος, την επίκληση του δημογραφικού προβλήματος, που προκύπτει από τη γήρανση του πληθυσμού, ως «άλλοθι» για τη νέα αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, η κυβέρνηση δεν πρωτοτυπεί καθόλου. Τα τελευταία 30 χρόνια τουλάχιστον, αυτό είναι το μόνιμο επιχείρημα, για κάθε αντιασφαλιστική μεταρρύθμιση, απ' όλες διαχρονικά τις κυβερνήσεις.

Το κεφαλαιοποιητικό σύστημα, όμως, και το τζογάρισμα των αποθεματικών δεν λύνουν και ούτε μπορούν να λύσουν το δημογραφικό πρόβλημα. Αξιοποιούνται σε όλο τον κόσμο για να επιταχύνουν την απόσυρση του κράτους και της εργοδοσίας από την Ασφάλιση, μετατρέποντάς την ολοένα και περισσότερο σε ατομική υπόθεση.

Οι κοινωνίες μπορεί όντως να «γερνάνε», αφού αυξάνεται το προσδόκιμο ζωής και ταυτόχρονα έχουν μειωθεί οι γεννήσεις, αλλά γιατί αποτελεί πρόβλημα για μια κοινωνία το 30% του πληθυσμού της να είναι 65 ετών και πάνω όπως προβλέπει η Eurostat ότι θα συμβεί το 2100;

Αλλά και τα αίτια της υπογεννητικότητας, που η αντιμετώπισή της θα μπορούσε να συμβάλει στην ταχύτερη ηλικιακή ανανέωση του πληθυσμού, δεν μπορούν να αναζητηθούν έξω από το ίδιο το σύστημα και τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, που καταδικάζει τα νέα ζευγάρια σε ανασφάλεια και μεροδούλι - μεροφάι, χωρίς εισόδημα και πραγματική στήριξη της οικογένειας, ενώ η «φροντίδα» του για τους γηραιότερους εξαντλείται σε αλλεπάλληλες αυξήσεις των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και σε ιδιωτικοποίηση της όποιας Πρόνοιας...

 https://www.rizospastis.gr/page.do?publDate=28/8/2021&id=18321&pageNo=5