Μη ,,φοβάστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό Σας και τους Άλλους,,

...Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες...

https://www.facebook.com/xtheodoritsi?pnref=lhc.unseen

" Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, μπόρεσα να καταλάβω ότι ο συναισθηματικός πόνος και η θλίψη, απλώς με προειδοποιούσαν να μη ζω κόντρα στην αλήθεια μου.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυθεντικότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα σε πόσο δύσκολη θέση ερχόταν κάποιος με το να του επιβάλλω τις επιθυμίες μου, παρότι ήξερα ότι
ούτε ήταν κατάλληλη η στιγμή ούτε ο άνθρωπος ήταν έτοιμος, ακόμα κι αν αυτός ο άνθρωπος ήμουν εγώ.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αυτοεκτίμηση.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να λαχταρώ μια άλλη ζωή και μπόρεσα να δω ότι τα πάντα γύρω μου με προκαλούσαν να μεγαλώσω.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ωριμότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, κατάλαβα ότι βρίσκομαι πάντα και σε όλες τις περιστάσεις, την κατάλληλη στιγμή και στο σωστό μέρος και ότι όλα όσα γίνονται είναι σωστά. Από τότε κατάφερα να γαληνέψω.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε αποδοχή.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να στερούμαι τον ελεύθερο χρόνο μου και σταμάτησα να κάνω μεγαλόπνοα σχέδια για το μέλλον.
Σήμερα κάνω μόνο ό,τι με ευχαριστεί και με γεμίζει χαρά, ό,τι αγαπώ και κάνει την καρδιά μου να γελά, με τον δικό μου τρόπο και στους δικούς μου ρυθμούς.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό το λέμε ειλικρίνεια.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, απελευθερώθηκα από ό,τι δεν ήταν υγιές για μένα. Από φαγητά, άτομα, πράγματα, καταστάσεις και από ό,τι με τραβούσε συνεχώς μακριά από τον ίδιο μου τον εαυτό. 

Στην αρχή το ονόμαζα “υγιή εγωισμό”.Αλλά σήμερα ξέρω ότι είναι αυταγάπη.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, έπαψα να θέλω να έχω πάντα δίκιο. Έτσι έσφαλα πολύ λιγότερο.

Σήμερα κατάλαβα ότι αυτό το λέμε απλότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, αρνήθηκα να συνεχίσω να ζω στο παρελθόν και να ανησυχώ για το μέλλον μου. Τώρα ζω περισσότερο τη στιγμή όπου όλα συμβαίνουν.

Έτσι σήμερα, ζω την κάθε μέρα και αυτό το λέω πληρότητα.

Όταν άρχισα να αγαπώ τον εαυτό μου πραγματικά, συνειδητοποίησα ότι η σκέψη μου μπορεί να με κάνει μίζερο και άρρωστο. Όταν όμως επικαλέστηκα τις δυνάμεις της καρδιάς μου, η λογική απέκτησε έναν πολύτιμο σύντροφο.

Αυτή τη σχέση την ονομάζω σήμερα σοφία της καρδιάς.

Δεν υπάρχει λόγος να φοβόμαστε τις αντιπαραθέσεις, τις συγκρούσεις και τα προβλήματα με τον εαυτό μας και τους άλλους γιατί καμιά φορά, ακόμα και τα άστρα εκρήγνυνται και δημιουργούνται νέοι Γαλαξίες.

Σήμερα ξέρω ότι αυτό είναι η ζωή!"

Το κείμενο αποδίδεται στον Τσάρλι Τσάπλιν αλλά αμφισβητείται (http://ellinikahoaxes.gr/2014/07/19/chaplin/).

Παρ' ολα αυτά δε παύει νάναι ενα ωραίο κείμενο

Χαρά Θεοδωρίτση 

18 Ιανουαρίου στις 2:41 μ.μ. · 

,,Τι θελουμε ? Να παραμερισετε θελουμε..,,

...να περασουμε αναμεσα σας επιδεικτικα κ να πεταξουμε ενα μισοσβησμενο τσιγαρο στον κοσμο σας να παρει φωτια...

Για να τελειωνουμε μαζι σας...

Κ μετα να αραξουμε στον λοφο κ να απολαμβανουμε το θεαμα...!!,,

Τι θελουμε?

Να μας αγαπησετε ?

Οχι δεν θελουμε να μας αγαπησετε γιατι δεν μπορειτε να μας αγαπησετε...

Να μας μισησετε?

Ισως αυτο θα ηταν πιο πρεπον αλλα δεν χωραει μεσα σας ενα πραγμα τοσο μεγαλο...

Να μας ακουσετε?

Οχι δεν μπορειτε να μας ακουσετε γιατι χρησιμοποιουμε εντελως διαφορετικο λεξιλογιο...

Να μας φοβαστε ?

Ωραια θα ηταν να μας φοβαστε κ να μας βλεπετε στους εφιαλτες σας να σας παραφυλαμε...

Να μας πεισετε?

Οχι ευχαριστουμε ,,εκτιμουμε πραγματικα την φιλοτιμη προσπαθεια σας κ τον χρονο που δαπανησατε για την συμμορφωση μας....

Να μας εξαγορασετε ?

Αυτα που ζηταμε δεν μπορειτε να μας τα δωσετε...

Τι θελουμε στην τελικη?

Λιγα πραγματα...

Να παραμερισετε θελουμε ...να περασουμε αναμεσα σας επιδεικτικα κ να πεταξουμε ενα μισοσβησμενο τσιγαρο στον κοσμο σας να παρει φωτια...

Για να τελειωνουμε μαζι σας...

Κ μετα να αραξουμε στον λοφο κ να απολαμβανουμε το θεαμα...!!

από:

Rira Kipoura

17 Ιανουαρίου 

Μην κλαίς...Εμείς Στέκουμε Όρθιοι...Ώσπου να ορθώσει κορμί, να δέσει χυμούς κι ο τελευταίος αδικημένος,,

Μην κλαίς..

Εμείς, μυρίζουμε ακόμη άνοιξη και μπαρούτι.

Χαμογελάμε στην κάθε ανατολή. 

Πίνουμε κοκκινο κρασί και σπάμε το ποτήρι. 

Μεθάμε με τις λεμονιές. 

Δεν χώνουμε τα χέρια μες στις τσέπες μας, 

μα στην χούφτα του διπλανού μας. 

Μην κλαίς..Μείναμε πίσω. Εκεί, στην λίθινη εποχή..

Εμείς, γλεντάμε ακόμη με δυό ελιές κι ένα κρεμμύδι.

Στέκουμε όρθιοι κάτω απ΄όλους τους καιρούς είτε με ιδρωμένο, είτε με σπασμένο κεφάλι.

Λέμε: " αύριο, ναι, αύριο" και ημερεύει η καρδιά του κόσμου,

Εμείς, ακόμη ξενυχτάμε ερωτοχτυπημένοι κάτω από κλειστά παράθυρα και δακρύζουμε με την " συννεφιασμένη Κυριακή"..

Ακόμη ορκιζόμαστε στο όνομα του δίκιου και της ελευθερίας μας.

Ακόμη κουβαλάμε στο δισάκι μας το αίμα των ηρώων μας και του μιλάμε.

Έτσι. Εμείς. Όρθιοι. Έτσι.

Ώσπου 

να ορθώσει κορμί, να δέσει χυμούς κι ο τελευταίος αδικημένος, ξεσπιτωμένος, ρημαγμένος και καταπιεσμένος απανταχού της γής.

Γι αυτό, μην κλαίς. 

Όρκος.

Μαρια Δημητρουκα

18 Οκτωβρίου 2017

Για να Νιώσεις το "πρώτο βήμα":

Μεγάλη Παρασκευή - της λάθος ματιάς

Δεν είναι από κει που κοιτάς ο Εσταυρωμένος

γωνιά Τοσίτσα με Πατησίων είναι,

στα σύνορα του Έβρου σταυρώνεται τις νύχτες

στης Κακαβιάς τα χιόνια ποτίζεται όξος μουλωχτά

στο Φαρμακονήσι εξαφανίζεται

Στον Άγιο Παντελεήμονα κουβαλά τον σταυρό του μαρτυρίου

στον Δενδροπόταμο ξεψυχά

στο πάρκο της ΧΑΝΘ με τη σύριγγα στο χέρι ψιθυρίζει 

«λαμά λαμά σαβαχθανί»

έξω από τα supermarket και στις λαϊκές αγορές

φορά ακάνθινο στεφάνι 

βλέπεις το αίμα στο μέτωπο η όχι ακόμη;

Δεν είναι εκεί στις λαμπάδες, στα προαύλια ναών ο επιτάφιος απόψε

είναι κάτω από το σπίτι σου ο κοιμισμένος άστεγος

δεν του αρκεί να τον προσπεράσεις με το κερί στο χέρι

ούτε κάποια νηστεία σου, θα τον σώσει

Οι ολονύκτιες ψαλμωδίες σου δεν θα βρουν δουλειά στον άνεργο

μήτε οι ευχές με τα λαγουδάκια του πάσχα στο διαδίκτυο

θα αναπληρώσουν τα άδεια μάτια των μεταναστών 

θύματα του συμμαθητή δουλεμπόρου

που χαιρετάς στα προεκλογικά σαλόνια

με κατάνυξη

Δεν είναι από κει που κοιτάς ο Άγιος που θα σε σώσει με το θάνατο του

κοίτα προσεκτικότερα, σταμάτα να φοβάσαι 

και κοίτα

ίσως να μη σωθείς βεβαίως 

αλλά τουλάχιστον θα έχεις 

νιώσει το "πρώτο βήμα" τι σημαίνει 

κι αν μια Ανάσταση έχει λόγο ύπαρξης 

η μοναχά σαν αργία των δημόσιων υπηρεσιών 

για μια πενταήμερη εκδρομή στην εξοχή μετριέται.

τ.φ.

Από:

 Μιχάλης Τρανουδάκης εξοργισμένος:

Χθες στις 8:12 μ.μ. · 

Γι' αυτό το κείμενο, ο αγαπημένος φίλος Τέλλος Φίλης αποκλείστηκε από το fb.

Φωτο - παρουσίαση κειμένου: 

Viva.La.Revolucion

«Αν δεν φτάσει ο άνθρωπος στο χείλος του γκρεμού, δε θα βγάλει η ράχη του φτερούγες να πετάξει, μου έχει γράψει η κόρη μου εδώ πίσω».

Η δύναμη μέσα σου

της Σπυριδούλα Γεωργοκίτσου 

Ήταν άσχημα τα λευκά δωμάτια της κλινικής μας όταν ήταν γεμάτα.

Έμοιαζαν με φυλακές. Μέσα τους έκρυβαν ανθρώπινες ιστορίες, πόνους και κάποια χαμόγελα, που ήταν το βασικό όπλο όλων μας εδώ μέσα.

Χθες ήρθε στην κλινική να εγχειριστεί η Αγγελική. Ο γιατρός της είχε πει πως ήταν ένας όγκος στο στήθος και έπρεπε να αφαιρεθεί.

Η Αγγελική μπήκε στο λευκό δωμάτιο στις δέκα και βγήκε στις τέσσερις.

Αφού συνήλθε πήγα δίπλα της, έπιασα το χέρι της και την άκουσα. 

Αυτή ήταν η δουλειά μου, να αγγίζω τα χέρια αυτών των γυναικών και να μοιραζόμαστε λίγο τον πόνο ή τη δύναμη. 

Χτίζαμε αμφίδρομη σχέση από το πρώτο δευτερόλεπτο και η καθεμιά έδινε στην άλλη ό,τι της έλειπε.

«Ήμουν διακοπές. Έπιασα κάπως το στήθος μου στο μπάνιο και ένιωσα ένα γρουμπουλάκι. Το προσπέρασα. Τελείωσαν οι διακοπές κι αυτό ήταν εκεί και είχε εμφανιστεί και ένας μικρός πόνος. Φοβήθηκα. Δεν ήθελα να σκεφτώ τι μπορεί να ήταν. Άλλωστε ήταν προς τη μασχάλη όλο αυτό και κάπως μια αισιοδοξία την είχα. Πήγα στο γιατρό και μου είπε πως το προλάβαμε. Και μάλλον το προλάβαμε. Τώρα νομίζω θα γίνω καλά. Αν και πριν καλά ένιωθα. Πώς γίνεται να νιώθεις καλά και να μην είσαι, δεν μπορούσα να το καταλάβω.»

Η Αγγελική μου κρατούσε σφιχτά το χέρι, με όση δύναμη θα μπορούσε να έχει κανείς μετά από μία μεγάλη εγχείρηση. 

Την κοιτούσα στα μάτια, αλλά το μάτι μου πήγαινε σε μία φωτογραφία που είχε στο κομοδίνο με την κόρη και τον άντρα της. 

Με έβλεπε που κοιτούσα.

«Αυτοί είναι οι θησαυροί μου», μου είπε, 

«Ξέρεις τι; 

Νομίζω πως ο καρκίνος τους φοβάται κάτι τέτοιους θησαυρούς και κάνει πίσω.

 Αν ήταν άνθρωπος ο καρκίνος, θα ήταν σκυθρωπός και μαυροφορεμένος κι εμείς κάναμε μια συμφωνία με τους θησαυρούς μου. 

Θα ντυνόμαστε με πολύχρωμα ρούχα και θα χαμογελάμε. Τα τρέμει ο καρκίνος αυτά.»

Της βάζω στο χέρι ένα χαρτί, με τη συνταγή του γιατρού. Ένα χάπι για τα επόμενα τρία χρόνια και κάποιες χημειοθεραπείες. Τα διαβάζει σα να διαβάζει ποίημα αγαπημένου ποιητή. Απόρησα πως είχε τόση ηρεμία μέσα της.

«Ναι», μου λέει. «Μόνο ένα πρόβλημα έχω. Δε μου πηγαίνουν οι περούκες. Ακόμη και στις απόκριες, πιο μικρή με τον άντρα μου, τα άφηνα πάντα ελεύθερα τα μαλλιά μου.»

Έκανε προσπάθειες να γελάσει, κρατούσε τους όρκους που είχε δώσει και ήξερε πως κάποια άλλη αντίδραση δε θα ωφελούσε.

«Ξέρεις τι; Σε εκείνο το ταξίδι που σου έλεγα πριν, είχα αγοράσει κάτι μαντήλια, γαλάζια με ασημένιες λεπτομέρειες. Θα μου πηγαίνουν λες;»

Τι να της έλεγα; Πως εξηγείται αυτή η δύναμη και από πού βγαίνει; Από πού την έπαιρνε; Όχι από εμένα, δεν είχα τόση να δώσω. Ούτε διάθεση συμπονετική είχα, δεν ταιριάζουν αυτά εδώ.

Ο καρκίνος του μαστού είναι η συχνότερη μορφή καρκίνου που προσβάλλει τις γυναίκες. Αν κάτι ίσως δεν γνωρίζουμε, είναι ότι μπορεί να προσβάλλει και άντρες.

Έχει στρατηγική αντιμετώπισης ο καρκίνος κι αυτή είναι τριπλή: πρόληψη, πρώιμη διάγνωση, θεραπεία.

Να αγγίζεις το στήθος σου και να αυτοεξετάζεσαι.

Μην ξεχνάς πως ο σύντροφός σου είναι κι αυτός υπεύθυνος για την υγεία σου. Έχεις δίπλα σου ένα μικρό γιατρό που μπορεί να σε εξετάσει κι εκείνος.

Η μαστογραφία, αν είσαι πάνω από σαράντα είναι απαραίτητη κάθε χρόνο, διότι ο καρκίνος στρέφεται σε αυτές τις ηλικίες. Και οι μικρότερες, όμως, οφείλουν στον εαυτό και την υγεία τους να ελέγχονται, κάθε δύο με τρία χρόνια.

Είχα αφαιρεθεί και η Αγγελική είχε βρει ένα συνδετήρα, για να καρφιτσώσει τη συνταγή του γιατρού πίσω από τη φωτογραφία.

«Αν δεν φτάσει ο άνθρωπος στο χείλος του γκρεμού, δε θα βγάλει η ράχη του φτερούγες να πετάξει, μου έχει γράψει η κόρη μου εδώ πίσω. Ο Καζαντζάκης δεν το έλεγε αυτό;»

Χαμογέλασα και της κούνησα καταφατικά το κεφάλι. Η Αγγελική το είχε μέσα της το φάρμακο, οι συνταγές του γιατρού ήταν βοηθητικές.

Θα συνεχίσει να πετάει σε αυτόν τον κόσμο, θα συνεχίσει να δίνει αγάπη, μαζί με τη συμμορία της, την οικογένειά της. Θα φοράει, για λίγο, αυτά τα πολύχρωμα μαντήλια των διακοπών και θα αρχίσει να διαβάζει και Καζαντζάκη, μου είπε.

Και επειδή τα δωμάτια των κλινικών πρέπει να είναι άδεια, αυτοεξετάσου, αυτοελέγξου, αγαπήσου.

Ο άνθρωπος έχει μέσα του τα υλικά που χρειάζεται για να σηκώνεται κάθε φορά που πέφτει.

Κι αν τα υλικά αυτά σου έχουν τελειώσει, σήκωσε το βλέμμα σου και πιάσου από αυτό το χέρι που θα δεις πρώτο.