,,Φοβούνται τα Λόγια πού θα Λέμε αὔριο ὅλοι Μαζί,,

Είδαμε Στις Φίλες Μας:

Κι όσο σαν δούλοι εμείς μένουμε σιωπηλοί....οι ηγεμόνες δυναμώνουν.....

 

Κρατάω το στόμα μου κλειστό
τα χείλη μου ματώσανε
κι αυτοί που μας προδώσανε
ανέραστοι να μείνουν.....
(..........)

 δεν ξοφλήσαμε

 αυτό έχω μόνο να τους πω

τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν....

Θέλει τσαμπουκά και θάρρος να λες "όχι" εκεί που ο άλλος περιμένει ότι θα πεις "ναι".....

Θέλει τσαμπουκά και θάρρος να βάζεις φωτιά στις βεβαιότητες σου και να πασαλείβεσαι τη στάχτη...

Και άλλο τόσο τσαμπουκά και θάρρος χρειάζεται για να πεις "αποκλείεται", εκεί που θέλεις διακαώς να πεις "γίνεται.."...(...)

Kalliope Kasoti

****

Το κορίτσι του κόκκινου βράχου.

Κορίτσι της αμμουδιάς,

του βράχου, του ήλιου,

στο πρόσωπο αδρά κυριαρχούν, 

κορίτσι του πορφυρού,

του πράσινου, του γλαυκού,

της ομορφιάς των λουλουδιών'

κορίτσι με τ'άρωμα θυμαριού...

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=866427683525771&set=p.866427683525771&type=3&theater

IV

Ναί ἀγαπημένη μου,
ἐμεῖς γι᾿ αὐτά τά λίγα κι ἁπλά πράγματα πολεμᾶμε

γιά νά μποροῦμε νά ῾χουμε μία πόρτα, ἕν᾿ ἄστρο, ἕνα σκαμνί

ἕνα χαρούμενο δρόμο τό πρωί

ἕνα ἤρεμο ὄνειρο τό βράδι.

Γιά νά ῾χουμε ἕναν ἔρωτα πού νά μή μᾶς τόν λερώνουν

ἕνα τραγούδι πού νά μποροῦμε νά τραγουδᾶμε

Ὅμως αὐτοί σπᾶνε τις πόρτες μας

πατᾶνε πάνω στόν ἔρωτά μας.

Πριν ποῦμε τό τραγούδι μας

μᾶς σκοτώνουν.

Μᾶς φοβοῦνται καὶ μᾶς σκοτώνουν.

Φοβοῦνται τὸν οὐρανὸ ποὺ κοιτάζουμε

φοβοῦνται τὸ πεζούλι ποὺ ἀκουμπᾶμε

φοβοῦνται τὸ ἀδράχτι τῆς μητέρας μας καὶ τὸ ἀλφαβητάρι τοῦ παιδιοῦ μας

φοβοῦνται τὰ χέρια σου ποὺ ξέρουν νὰ ἀγγαλιάζουν τόσο τρυφερὰκαὶ νὰ μοχτοῦν τόσο ἀντρίκια

φοβούνται τὰ λόγια ποὺ λέμε οἱ δυό μας μὲ φωνὴ χαμηλωμένη

φοβούνται τα λόγια πού θα λέμε αὔριο ὅλοι μαζί

μᾶς φοβούνται, αγάπη μου, και ὅταν μᾶς σκοτώνουν

νεκρούς μᾶς φοβούνται πιό πολύ.

 Τάσος Λειβαδίτης

,,Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας,,

Τάσος Λειβαδίτης: «Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας»

«Πάνω στα ματωμένα πουκάμισα των σκοτωμένων / εμείς καθόμασταν τα βράδια /και ζωγραφίζαμε σκηνές απ’ την αυριανή ευτυχία του κόσμου / Έτσι γεννήθηκαν οι σημαίες μας».

Ο Τάσος Λειβαδίτης (1922- 1988) είναι ο ποιητής που έγραψε αυτούς τους στίχους, ο ποιητής που μας θυμίζει ότι πάντα «φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου». Γεννήθηκε, σαν χτες, 20 Απριλίου 1922. 

Ακολουθεί η «Δραπετσώνα» του, μελοποιημένη από τον Μίκη Θεοδωράκη, σε δύο εκτελέσεις, η μια από τον Γρηγόρη Μπιθικώτση, σε μια από τις τελευταίες του εμφανίσεις, και η άλλη από τον Δημήτρη Μητροπάνο. Στη συνέχεια το ποίημα του «Αιώνας εμπορίου». 

Δραπετσώνα

Αιώνας εμπορίου 

H προσφορά κι η ζήτηση ρυθμίζουνε την κοινωνία

έλεγε ο μεγάλος αδερφός μου Mαρξ. Ένα μικρό, ανήθικο 

εμπόριο

κάθε χειρονομία, κάθε λέξη, κι η πιο κρυφή σου σκέψη ακόμα,

μεγάλα λόγια στις γωνιές των δρόμων, οι ρήτορες σαν τους 

λαχειοπώλες

διαφημίζοντας όνειρα για μελλοντικές κληρώσεις

τα αισθήματα στο Xρηματιστήριο, στα λογιστικά βιβλία

δούναι και λαβείν, πίστωση, χρέωση,

ισολογισμοί, εκπρόθεσμες συναλλαγματικές, μετοχές,

χρεώγραφα

κι ας κλαίει αυτή η γυναίκα στο δρόμο, τί σημασία έχει;

«ζούμε σε μια μεγάλη εποχή», οι παπαγάλοι δεν κάνουν 

ποτέ απεργία

μικροί, ανάπηροι μισθοί αγορασμένοι με νεκρές 

περηφάνειες

γνώση αβέβαιη, πληρωμένη μ’ όλη τη βέβαιη νειότη σου,

βρέχει νομίσματα, οι άνθρωποι τρέχουν σαν τρελλοί να τα 

μαζέψουν

νομίσματα όλων των εποχών, ελληνικά, ρωμαϊκά, της Bαβυλώνας, 

δολλάρια ασημένια

η βροχή είναι πυκνή, ανελέητη, πολλοί σκοτώνονται

πλανόδιοι έμποροι αγοράζουνε τα πτώματα ― θα χρειαστούν 

μεθαύριο

σαν ανεξόφλητες αποδείξεις της «μεγάλης μας εποχής»,

κι αυτούς τους λίγους στίχους χρειάστηκε ένα ολόκληρο

θησαυροφυλάκιο πόνου, για να τους αποσπάσω

απ’ τη φιλάργυρη αιωνιότητα, 

σαν τοκογλύφοι οι μέρες μας

μάς κλέβουν τη ζωή, τί ζέστη, θε μου, κι όμως βρέχει,

τί καιρός, μα δε θα μου τη σκάσετε εμένα, κύριοι,

είμαι ιδιοφυία στο είδος σας, πίστωση, χρέωση,

ο Pοκφέλλερ άρχισε

πουλώντας καρφίτσες. 

Θα χτίσω, λοιπόν, κι εγώ ένα μεγάλο

προστατευτικό σπίτι

με τις πέτρες που μου ρίξατε

σ’ όλη τη ζωή μου.

από:

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ 

παρουσίαση κειμένου:Viva La Revolucion