ΟΙ ΝΕΕΣ ΑΝΤΕΡΓΑΤΙΚΕΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΤΩΝ ΒΙΟΜΗΧΑΝΩΝ ΣΤΟ ΣτΕ !!

Επίθεση που αφορά όλη την εργατική τάξη.

Με όχημα το ενισχυμένο αντεργατικό πλαίσιο, μεθοδεύουν νέα χτυπήματα στους μισθούς

Η προσφυγή του ΣΕΒ ενάντια στις τριετίες πατά στο οπλοστάσιο που έχουν διασφαλίσει στο κεφάλαιο οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ

Η προσφυγή του Συνδέσμου Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ) στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ) πριν από τις βουλευτικές εκλογές, με την οποία ουσιαστικά οι βιομήχανοι στρέφονται συνολικά ενάντια στις τριετίες (δηλαδή στην προσαύξηση του κατώτατου μισθού με βάση την προϋπηρεσία), έρχεται να επιβεβαιώσει για μια ακόμη φορά ότι η αντεργατική επίθεση στο εισόδημα και τα δικαιώματα των εργαζομένων συνεχίζεται με αμείωτη ένταση και στη λεγόμενη «μεταμνημονιακή περίοδο».

Τη μονιμοποίηση και όλων των προηγούμενων χτυπημάτων στους μισθούς, πάνω στα οποία «χτίζονται» και οι νέες αξιώσεις του κεφαλαίου, επιβεβαίωσε και η πρόσφατη δημοσιοποίηση της απόφαση της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) με την οποία κρίνεται αμετάκλητα «συνταγματική» η κατάργηση του 13ου και 14ου μισθού στους δημόσιους υπαλλήλους...

Κόντρα στα απατηλά αφηγήματα περί «δίκαιης» και «βιώσιμης ανάπτυξης», που αναμασούσαν και στην προεκλογική περίοδο η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλα τα υπόλοιπα κόμματα του κεφαλαίου, επιβεβαιώνεται ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη η διαχρονική προσπάθεια των επιχειρηματικών ομίλων, με τη στήριξη όλων των κυβερνήσεών τους, για παραπέρα συμπίεση των μισθών, για τη θωράκιση των κερδών και της ανταγωνιστικότητάς τους.

Η ενιαία αυτή στρατηγική, με κομβικά σημεία την περιβόητη ΠΥΣ αρ. 6 του Φλεβάρη του 2012, της κυβέρνησης Παπαδήμου, στη συνέχεια τον νόμο 4093 του ίδιου έτους επί κυβέρνησης ΝΔ και από εκεί τον νόμο 4172/2013 (νόμος Βρούτση), μέχρι την τελευταία παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ, τον Σεπτέμβρη του 2018 (ν. 4564), με την οποία ο νόμος Βρούτση τέθηκε για πρώτη φορά σε εφαρμογή, πλέον ως νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου, αποτελεί μια ευθεία αντεργατική γραμμή που υπηρετήθηκε με συνέπεια από όλες τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ - ΠΑΣΟΚ.

Κομβικές παρεμβάσεις στον κατώτατο μισθό, εργαλείο για το χτύπημα όλων των εργαζομένων

Με όλες αυτές τις κομβικές παρεμβάσεις, κυρίως πάνω στον κατώτατο μισθό, επιταχύνθηκε η επίθεση του κεφαλαίου συνολικά στους μισθούς όλων των εργαζομένων. Και ακριβώς πάνω σε όλο αυτό το αντεργατικό οπλοστάσιο, το κεφάλαιο, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά του προετοιμάζουν και τα επόμενα χτυπήματα, προαναγγελία των οποίων αποτελεί η παρέμβαση του ΣΕΒ.

Με την ΠΥΣ 6/2012 επί κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια με τον νόμο 4093/2012, ο κατώτερος μισθός της ΕΓΣΣΕ μειώθηκε κατά 22% και κατά 32% για τους νέους κάτω των 25 ετών και διαμορφώθηκε στα 586 ευρώ και 511 ευρώ μεικτά αντίστοιχα.

Ταυτόχρονα, «πάγωσαν» και οι τριετίες από το 2012 και μετά, με ρήτρα μάλιστα ότι μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από το 10%, δεν θα υπάρξει «ξεπάγωμα» των τριετιών. Οι μόνες τριετίες (προϋπηρεσία) που αναγνωρίστηκαν ήταν αυτές που κάποιος εργαζόμενος είχε συμπληρώσει μέχρι τη νομοθέτηση της ΠΥΣ (Φλεβάρης 2012).

Ακολούθησε ο νόμος 4172/2013, γνωστός αρχικά ως νόμος Βρούτση, με τον οποίο καταργούνται οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για τον κατώτατο μισθό, ο καθορισμός του οποίου θα γίνεται μόνιμα με Υπουργική Απόφαση και με γνώμονα την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων και την κατάσταση της «εθνικής οικονομίας»...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, αφού διατήρησε επί 4 ολόκληρα χρόνια το αίσχος της ΠΥΣ 6/2012, το 2018 ήταν αυτή που, με δόλωμα μερικές δεκάδες ευρώ αύξηση στον κατώτατο μισθό, ενεργοποίησε για πρώτη φορά τον νόμο Βρούτση, ψηφίζοντας τον νόμο 4564.

Αντίστοιχα, αφού διατήρησε άθικτο όλα αυτά τα χρόνια τον «υποκατώτατο» μισθό για τους νέους εργαζόμενους, προχώρησε σε μια... μετεξέλιξή του: Η κατάργησή του συνοδεύτηκε ουσιαστικά από την αντικατάστασή του με τη μεγάλη μείωση των εργοδοτικών εισφορών για τους νέους εργαζόμενους. Ετσι προσφέρεται στην εργοδοσία ένα πιο μόνιμο διπλό δώρο: Αφενός δεν επιβαρύνεται καθόλου από την κατάργηση του «υποκατώτατου» μισθού, αφετέρου διατηρεί τη δυνατότητά της να εκμεταλλεύεται ακόμα πιο φτηνό εργατικό δυναμικό και να το ανακυκλώνει, όπως και τη δυνατότητά της να αξιοποιεί αυτό το όπλο για να συμπιέσει συνολικότερα τους μισθούς για όλους τους εργαζόμενους.

Στη βάση της ενεργοποίησης του νόμου Βρούτση - Αχτσιόγλου, τον Φλεβάρη του 2019 εκδίδεται η σχετική εγκύκλιος του υπουργείου Εργασίας, την οποία σήμερα αμφισβητεί προκλητικά ο ΣΕΒ, ζητώντας ουσιαστικά την πλήρη κατάργηση των τριετιών.

Οι βιομήχανοι από την πρώτη στιγμή είχαν αμφισβητήσει τη νομιμότητα της συγκεκριμένης Υπουργικής Απόφασης, όσον αφορά το σκέλος των τριετιών, επικαλούμενοι μεταξύ άλλων ακριβώς τους νόμους 4093/2012 και 4172/2013 και ειδικότερα τη διάταξη όπου ο κατώτατος μισθός ορίζεται ως «μοναδιαία αξία (ποσό) αναφοράς».

Το πλαίσιο μέσα στο οποίο προβάλλει σήμερα ο ΣΕΒ αυτές τις αντεργατικές αξιώσεις, πέρα από την επίμαχη εγκύκλιο, είναι το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ άφησε ανέγγιχτη και τη διάταξη του μνημονιακού νόμου 4093/2012 της ΝΔ που προβλέπει το «πάγωμα» των τριετιών από τον Φλεβάρη του 2012 και μετά και μέχρι η ανεργία να πέσει κάτω από το 10%, αλλά και τον νόμο 4172/2013.

Τι σημαίνουν το τσεκούρωμα και το πάγωμα των τριετιών

Για να φανεί το μέγεθος των ανατροπών που έχουν επιβληθεί στους μισθούς, αλλά και τι σημαίνουν οι προκλητικές αξιώσεις του ΣΕΒ, που η κυβέρνηση της ΝΔ θα υλοποιήσει μέχρι κεραίας, αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι τον Φλεβάρη του 2012, για τους υπαλλήλους στον ιδιωτικό τομέα που αμείβονταν με τον κατώτατο μισθό, για κάθε τρία χρόνια προϋπηρεσίας υπήρχε προσαύξηση του μισθού τους κατά 10% και μέχρι τρεις τριετίες (προϋπηρεσία 9 ετών). Η συνολική προσαύξηση επομένως έφτανε το 30% επί του κατώτερου μισθού.

Αντίστοιχα για τους εργατοτεχνίτες, η προσαύξηση επί του κατώτατου ημερομισθίου για κάθε τρία χρόνια προϋπηρεσίας ήταν 5% και μέχρι έξι τριετίες, δηλαδή 30% για τα 18 χρόνια προϋπηρεσίας.

Μετά τον Φλεβάρη του 2012 και τον νόμο 4093/2012που ακολούθησε, οι εργαζόμενοι που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό δεν λαμβάνουν πλέον καμιά προσαύξηση στο μισθό τους για το χρόνο που εργάζονται μετά τον Φλεβάρη του 2012.

Ετσι, αν ένας μισθωτός είχε συμπληρώσει μία τριετία τον Φλεβάρη του 2012, μέχρι σήμερα (2019) έχει χάσει δύο τουλάχιστον τριετίες, δηλαδή έχει απώλεια 20% επί του μισθού του. Οσοι μάλιστα μισθωτοί ανέλαβαν εργασία μετά τον Φλεβάρη του 2012, μέχρι σήμερα δεν δικαιούνται καμία προσαύξηση προϋπηρεσίας στον κατώτατο μισθό, καθώς οι τριετίες, σύμφωνα με τον 4093/2012, παραμένουν «παγωμένες»...

Πάνω σε αυτό το «πάγωμα» και με όχημα τον νόμο 4172/2013, με τον οποίο ο κατώτατος μισθός ορίζεται ως «μοναδιαία αξία (ποσό) αναφοράς», ο ΣΕΒ και άλλες ενώσεις του εγχώριου κεφαλαίου αξιώνουν ουσιαστικά την πλήρη κατάργηση των τριετιών. Τυχόν ικανοποίηση από το ΣτΕ των αξιώσεων του ΣΕΒ θα οδηγήσει σε αρκετές περιπτώσεις σε νέες σημαντικές μειώσεις, ενώ θα σημάνει και την επίσημη μονιμοποίηση του σημερινού «παγώματος».

Αν δηλαδή ένας εργαζόμενος που μέχρι τον περασμένο Φλεβάρη αμειβόταν με τον κατώτατο μισθό (586 ευρώ) και είχε προσαύξηση 20% για δύο τριετίες που είχε συμπληρώσει πριν το 2012, λάμβανε συνολικά 704 ευρώ μαζί με την προϋπηρεσία. Τώρα και παρά την αναπροσαρμογή του κατώτατου μισθού στα 650 ευρώ, αν καταργηθούν οι δύο τριετίες που έχει εξασφαλίσει, η συνολική του αμοιβή θα μειωθεί στα 650 ευρώ μεικτά!

Οι νέες αντεργατικές αξιώσεις των βιομηχάνων και η προθυμία της κυβέρνησης της ΝΔ να τις κάνει πραγματικότητα πατούν σε όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο που διατήρησε και ενίσχυσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η οποία μάλιστα απέρριψε με συνοπτικές διαδικασίες τις προτάσεις νόμου του ΚΚΕ και την επίμονη διεκδίκηση εκατοντάδων συνδικαλιστικών οργανώσεων για κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, πλήρη επαναφορά των τριετιών και των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι παρά τη δημοσιότητα που πήρε η προσφυγή του ΣΕΒ στο ΣτΕ, η κυβέρνηση της ΝΔ τηρεί «σιγήν ιχθύος»! 

Τόσο η κυβέρνηση όσο και το υπουργείο Εργασίας «έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους», επιβεβαιώνοντας και με αυτόν τον τρόπο ότι οι προεκλογικές διακηρύξεις της ΝΔ για «ποιοτικές θέσεις εργασίας» και καλές αμοιβές στους εργαζόμενους ήταν αέρας κοπανιστός...

Επίθεση που αφορά όλη την εργατική τάξη

Η επίθεση στον κατώτατο μισθό δεν αφορά βέβαια μόνο τους εργαζόμενους που αμείβονται με αυτόν. Καθώς αποτελεί το «κατώφλι» της μισθολογικής κλίμακας, επιδρά συνολικά σε όλους τους μισθούς και άρα και στον μέσο μισθό, δηλαδή αφορά ολόκληρη την εργατική τάξη.

Αντίστοιχα, το χτύπημα των τριετιών και εν γένει της προϋπηρεσίας αφορά εξίσου όλους τους μισθωτούς, αφού όπως προκύπτει και από τις συναντήσεις συνδικάτων και Ομοσπονδιών με εργοδοτικούς φορείς, οι εργοδότες αμφισβητούν την προϋπηρεσία ως στοιχείο προσαύξησης των μισθών γενικά, ακόμα και στο πλαίσιο κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.

Οπως επιβεβαιώνεται και από τα επίσημα στοιχεία, οι ανατροπές στον κατώτατο μισθό που επιβλήθηκαν το 2012, σε συνάρτηση με την υπονόμευση των κλαδικών Συμβάσεων, συνεχίζουν να επενεργούν μέχρι σήμερα, οδηγώντας τις εργατικές αμοιβές σε ζοφερά επίπεδα.

Συγκεκριμένα, την περίοδο 2011 - 2018, ο μέσος μεικτός μισθός της συνολικής απασχόλησης μειώθηκεκατά 27,5%, της πλήρους απασχόλησης κατά 20,26% και της μερικής απασχόλησης κατά 36,15%. Η μείωση αυτή είναι συνεχής: Ο μέσος μεικτός μισθός της συνολικής απασχόλησης το 2011 ανερχόταν στα 1.264 ευρώ, τον Νοέμβρη του 2014, λίγο πριν αναλάβει την κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, ο μέσος μεικτός μισθός συρρικνώθηκε στα 1.008,9 ευρώ, για να φτάσει τον Νοέμβρη του 2018 στα 916,03 ευρώ μεικτά.

Τέλος, με βάση τα στοιχεία του ΕΦΚΑ για τους μισθούς το 2018, μέχρι 400 ευρώ μεικτά λαμβάνει το 19,7% των μισθωτών, μέχρι 650 ευρώ μεικτά (δηλαδή κάτω από τον σημερινό κατώτερο μισθό) λάμβανε το 37,2%, ενώ σχεδόν ένας στους δύο, το 49,1%, λάμβανε μέχρι 800 ευρώ μεικτά!

Αυτή είναι η κληρονομιά για την εργατική τάξη που άφησαν πίσω τους την προηγούμενη επταετία οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ. 

Απέναντι στην εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου, απέναντι σε όλο αυτό το αντεργατικό πλαίσιο, πρέπει να ενισχυθεί η πάλη των εργαζομένων, για την πλήρη κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων, για ανάκτηση των τεράστιων απωλειών, για αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση δικαιωμάτων.

https://www.rizospastis.gr/story.do?id=10423569 

6 ΩΡΕΣ ΤΗ ΜΕΡΑ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΤΗ ΜΕΡΑ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ ΣΤΟΝ «ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΟ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ» ΤΗΣ ΙΑΠΩΝΙΑΣ!!

ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ Θ. ΧΙΩΝΗ:

***

-ΣΕΒ: «Ο εργαζόμενος καλείται να είναι ευέλικτος και να προσαρμόζεται στις προϋποθέσεις της αγοράς, στη ζήτηση της κάθε επιχείρησης ή ακόμα και στις απαιτήσεις του κάθε πελάτη, μέσα σε ευρύτερο πλαίσιο εργασίας»

Στιγμιότυπο της ξενάγησης στην έκθεση αρχειακού υλικού

Ενταγμένη στις «100 εκδηλώσεις σε 100 πόλεις» για τα 100χρονα του ΚΚΕ ήταν η εκδήλωση της ΤΟ Τηλεπικοινωνιών Αττικής του Κόμματος, που πραγματοποιήθηκε στις 3/6, με τίτλο «Τα καθήκοντα της εργατικής τάξης στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών, στην πάλη για την κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό». Στο πλαίσιο της εκδήλωσης παρουσιάστηκε έκθεση αρχειακού και φωτογραφικού υλικού, που αποτύπωνε τη συμβολή των κομμουνιστών σε σημαντικές στιγμές της ταξικής πάλης με επίκεντρο τον κλάδο των τηλεπικοινωνιών. Επίσης, προβλήθηκε σχετικό βίντεο, ενώ η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με καλλιτεχνικό πρόγραμμα.

Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Θοδωρή Χιώνη,μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ:

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του παλεύει ώστε η εργατική τάξη, μέσα από τους καθημερινούς αγώνες για τις διεκδικήσεις της, ενάντια στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, να προετοιμάζεται για να ηγηθεί στην ανατροπή του παλιού και ξεπερασμένου κόσμου της εκμετάλλευσης, της φτώχειας και των πολέμων, και να οικοδομήσει τον νέο κόσμο, της κοινωνικής απελευθέρωσης και της προόδου, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

Εδώ και δεκαετίες, διάφοροι απολογητές της βαρβαρότητας του καπιταλισμού δεν έχουν λυπηθεί χρόνο και περισπούδαστες αναλύσεις, όπως για τη «μεταβιομηχανική κοινωνία», για το «τρίτο κύμα», για το «τέλος της εργασίας», για το «τέλος της εργατικής τάξης», ότι εξαφανίζεται λόγω της τεχνολογικής επανάστασης, με τα ακόμα πιο εξελιγμένα μέσα αυτοματοποίησης της παραγωγής.

Στην ουσία προσπαθούν να κρύψουν τις εκμεταλλευτικές σχέσεις και τη δυνατότητα να μειωθεί κατά πολύ ο γενικός εργάσιμος χρόνος, με ταυτόχρονη άνοδο της κοινωνικής ευημερίας.

Πράγμα που μέσα στον καπιταλισμό δεν μπορεί να γίνει.

Οι νέες τεχνολογίες που εισάγονται στην παραγωγή, η μηχανοποίηση και αυτοματοποίηση, τα νέα μέσα παραγωγής, μπορούν να εκτελέσουν πολύ μεγαλύτερη γκάμα από ανθρώπινες εργασίες, πολλαπλασιάζουν την παραγωγικότητα της εργασίας, δίνουν τη δυνατότητα παραγωγής σε τεράστια κλίμακα κάθε είδους εμπορεύματος.

Επεκτείνεται η συγκέντρωση της μισθωτής εργασίας

Το πρόβλημα όμως είναι ότι αποτελούν καπιταλιστική ιδιοκτησία. Οτι η εργατική δύναμη, η ικανότητα εργασίας, πουλιέται κι αγοράζεται, είναι εμπόρευμα.

Το πρόβλημα είναι ότι κίνητρο της παραγωγής είναι το κέρδος κι αυτό θέτει ασφυκτικά όρια. Η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων επιτρέπει λιγότερο ημερήσιο χρόνο εργασίας για κάθε εργάτη. Οι καπιταλιστικές εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής όμως απαιτούν αυξημένο χρόνο εργασίας.

Αποτέλεσμα είναι η ανεργία ως μόνιμο φαινόμενο στον καπιταλισμό, που σε συνθήκες κρίσης διογκώνεται, όπως και η ημιαπασχόληση. Αντί να μειωθεί ο γενικός εργάσιμος χρόνος, ανατρέπεται ο σταθερός ημερήσιος χρόνος εργασίας. Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι που βρίσκονται στην παραγωγή πιέζονται να δουλεύουν περισσότερο και πιο εντατικά.

Ο Θ. Χιώνης

Στον «τεχνολογικό παράδεισο» της Ιαπωνίας οι εργάτες κοιμούνται μόλις 6 ώρες και 22 λεπτά τη μέρα, ενώ είναι τεράστια η καταπόνηση λόγω υπερεργασίας.

Μελέτη του ΣΕΒ με τίτλο «Το μέλλον της εργασίας», σχετικά με τις συνθήκες ανάπτυξης καινοτομιών και νέων τεχνολογιών - όπως της ρομποτικής, της 3D εκτύπωσης και άλλων - σε συνδυασμό με την άνοδο διαδικτυακών πλατφορμών πώλησης εμπορευμάτων και υπηρεσιών, αναφέρει το εξής: «Ο εργαζόμενος καλείται να είναι ευέλικτος και να προσαρμόζεται στις προϋποθέσεις της αγοράς, στη ζήτηση της κάθε επιχείρησης ή ακόμα και στις απαιτήσεις του κάθε πελάτη, μέσα σε ευρύτερο πλαίσιο εργασίας», και παραθέτει έναν εκπληκτικά εφιαλτικό κατάλογο διαφόρων μορφών απασχόλησης.

Ολη η εξέλιξη του κλάδου των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής δείχνει ότι η συγκέντρωση της παραγωγής και της μισθωτής εργασίας συνεχώς επεκτείνεται.

Είναι χαρακτηριστικό το πώς έχει επεκταθεί η μισθωτή εργασία και σε μηχανικούς και άλλο επιστημονικό δυναμικό που δεν έχει διευθυντικό ρόλο στην παραγωγή.

Μάλιστα μιλάμε για έναν βιομηχανικό κλάδο, μαζί με τη μεταποίηση, τις μεταφορές, τις κατασκευές. Γιατί σε κάθε περίπτωση, είτε αφορά την παραγωγή νέων υλικών προϊόντων, είτε τη μετακίνηση εμπορευμάτων είτε τη διαβίβαση σημάτων και πληροφοριών, υπάρχει εκμετάλλευση μισθωτής εργασίας για την παραγωγή αξίας και υπεραξίας. Και μάλιστα όλο και πιο στενά συνδεδεμένα μεταξύ τους.

Ταυτόχρονα, στις σύγχρονες καπιταλιστικές κοινωνίες, όπως και στην Ελλάδα, η εργατική τάξη διευρύνεται με εργαζόμενους ως μισθωτούς σε μια σειρά κλάδους.

Στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών υπάρχουν ειδικότητες ρουτινιάρικες, σπαστικές, όπως σε τηλεφωνικά κέντρα, λόγω του αντικειμένου, των συνθηκών, πράγμα για το οποίο ευθύνεται ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, ο σκοπός του. Εκεί πρέπει να στραφεί η αγανάκτηση των εργαζομένων, είτε παραμένουν, είτε αναζητούν αλλού δουλειά που κάνει πιο υποφερτή τη μισθωτή σκλαβιά.

Υπάρχουν ειδικότητες που είναι πιο δημιουργικές, σε τομείς της πληροφορικής - τεχνικοί πεδίου κ.ά. 

Αυτό το αξιοποιούν ιδιαίτερα οι επιχειρήσεις, τους καλούν να «γίνουν καλύτεροι στη δουλειά τους», να επιμορφωθούν, καλλιεργούν την ατομική λύση. Δεν χωρά αμφιβολία ότι η δραστηριότητά τους τούς ευχαριστεί. 

Ομως το περιεχόμενό της, οι στόχοι της εργασίας τους, καθορίζονται από την επιχείρηση στην οποία εργάζονται, με κριτήριο το κέρδος. Είναι άλλο πράγμα να αγαπάνε αυτό που κάνουν, ως κάτι χρήσιμο για την κοινωνία, και να παλεύουν για τους όρους με τους οποίους πραγματικά θα ωφελήσει την ικανοποίηση των κοινωνικών και λαϊκών αναγκών, και άλλο να αποδέχονται τους όρους ώστε αυτό που κάνουν να γίνεται ωφέλιμο για την κερδοφορία των λίγων, για ένα σύστημα που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων και τις δυνατότητες να ικανοποιούνται αυτές.

Πρέπει να σπάσει το κοινωνικό απόστημα

Η κοινωνία δεν χαρακτηρίζεται με κριτήριο το τεχνολογικό επίπεδο των μέσων παραγωγής, αλλά από τις σχέσεις παραγωγής μέσα στις οποίες δημιουργούνται και μπαίνουν σε λειτουργία.

Π.χ., το υπερατλαντικό καλώδιο το 1866, το οποίο μείωσε το χρόνο που χρειαζόταν για να σταλεί ένα μήνυμα από τη Νέα Υόρκη στο Λονδίνο από περίπου μια βδομάδα σε λίγα λεπτά, η παραπέρα ανάπτυξη της τεχνολογίας μετάδοσης πληροφοριών και γενικά σημάτων, με ό,τι ακολούθησε, έως το διαδίκτυο που αποτελεί τομή - συνένωση των τεχνολογιών της πληροφορικής και των τηλεπικοινωνιών, αποτελούν κρίκους στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Αυτή η ανάπτυξη σε κάθε φάση υπηρετούσε τις ανάγκες του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, έγινε με τους όρους του και μέσα στο πλαίσιο των εκμεταλλευτικών σχέσεων.

Στις μέρες μας, στην εποχή κυριαρχίας των μονοπωλίων, η διαδικτυακή επικοινωνία γίνεται με τη μεσολάβηση ενός αχανούς συμπλέγματος μηχανημάτων, τηλεπικοινωνιακών δικτύων και διακομιστών κάθε είδους, τα οποία είναι δομημένα με έναν πολύ αυστηρό τρόπο και ελέγχονται από ισχυρούς μονοπωλιακούς ομίλους και ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Παραμένει και επεκτείνεται το κοινωνικό απόστημα: Οι πολλοί, οι εργαζόμενοι, να παράγουν όλο και πιο συνδεδεμένα μεταξύ τους, και οι λίγοι, οι καπιταλιστές, να καρπώνονται το αποτέλεσμα επειδή κρατάνε στα χέρια τους τα εξελιγμένα μέσα παραγωγής.

Ακόμα και για το ίντερνετ, πόσοι διαφορετικοί κλάδοι και ειδικότητες εργαζομένων πρέπει να συνεργαστούν: Από τους μηχανικούς που θα σχεδιάσουν το δίκτυο, τα συνεργεία κατασκευών που θα σκάψουν για να περάσει η οπτική ίνα ή ο χαλκός, τους τεχνικούς πεδίου που θα στήσουν όλη την εγκατάσταση, τα διαφορετικά εργοστάσια που πρέπει να παράξουν τις πρώτες ύλες και τα εργαλεία, τη μεταφορά τους στα κατάλληλα σημεία, τους μηχανικούς λογισμικού στις εταιρείες πληροφορικής που θα προγραμματίσουν το λογισμικό για να τεθούν σε λειτουργία, μέχρι την εργασία για τη συντήρηση. Κι αυτά είναι ένα μέρος της αλυσίδας.

Ολη αυτή η διαδικασία ελέγχεται από μεγάλους ομίλους και το οικονομικό αποτέλεσμα το καρπώνονται οι μέτοχοί τους, οι οποίοι είναι περιττοί στην οργάνωση και τη διεύθυνση της παραγωγής, συχνά δεν γνωρίζουν ούτε πού βρίσκονται ούτε τι παράγουν οι όμιλοι των οποίων κατέχουν μετοχές και καρπώνονται τα κέρδη.

Αυτό είναι το μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα της εποχής μας. Η καπιταλιστική ιδιοκτησία, που έχει γιγαντωθεί σε μεγάλες μετοχικές εταιρείες, σε μονοπωλιακούς ομίλους, οι οποίοι κυριαρχούν και διεισδύουν σε όλους τους τομείς και κλάδους της οικονομίας, όπου η ίδια η καπιταλιστική εξέλιξη οδηγεί στη συγκεντρωμένη παραγωγή.

Και οι μονοπωλιακοί όμιλοι κάνουν κουμάντο σε όλο τον κόσμο, σε κάθε χώρα, ενώ τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα χάσει λιγότερα και ποιος θα κερδίσει περισσότερα, στις πλάτες των εργατών, των λαών, χωρίς να διστάζουν να τους μακελεύουν, να λύνουν τις διαφορές τους και με τα όπλα για να μοιράσουν τις αγορές, τα εδάφη.
Αυτή η ιδιοκτησία των λίγων, των καπιταλιστών στα μέσα παραγωγής είναι που μπαίνει εμπόδιο, που ακυρώνει τη δυνατότητα που έχει δημιουργηθεί να ζήσουν όλοι οι εργαζόμενοι σε καλύτερες συνθήκες.

Η «δίκαιη ανάπτυξη» είναι ανάπτυξη των κερδών για τους μονοπωλιακούς ομίλους

Η «δίκαιη ανάπτυξη», η «παραγωγική ανασυγκρότηση» του ΣΥΡΙΖΑ είναι ανάπτυξη γι' αυτούς, για το κεφάλαιο, που έχει την εξουσία στα χέρια του. Είναι ανάπτυξη των κερδών που καρπώνονται οι μονοπωλιακοί όμιλοι και τα παράσιτα, οι μεγαλομέτοχοί τους. Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία σημαίνει βάθεμα της εκμετάλλευσης, βαρβαρότητα, αλλιώς δεν αυξάνονται τα κέρδη.

Μέσα στην παραπλάνηση που επιχειρεί, παρουσιάζει ως δήθεν νέα στοιχεία τη στροφή στην καινοτομία και στην ποιότητα, στην αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης και της εξειδικευμένης τεχνολογίας προς όφελος της αύξησης της παραγωγικότητας.

Η κυβέρνηση όμως κρύβει επιμελώς ότι η αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης και της καινοτομίας για να αυξηθεί η παραγωγικότητα δεν χρησιμοποιείται στον καπιταλισμό για να βελτιωθεί η θέση των εργαζομένων, αλλά για να αυξηθούν τα κέρδη του κεφαλαίου.
Συνολικά ο κλάδος των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής είναι κομβικός για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, τόσο από τους ομίλους του ίδιου όσο και ως στοιχείο για τους υπόλοιπους, όπως επισημαίνει και ο ΣΕΒ.

 Γι' αυτό τα αστικά επιτελεία σχεδιάζουν παρεμβάσεις για την ενίσχυση αυτού που ονομάζουν «ψηφιακή οικονομία», δηλαδή της παραπέρα αξιοποίησης και χρήσης των υποδομών και των δυνατοτήτων της αντίστοιχης τεχνολογίας σε μια σειρά κλάδους, όπως: Ενέργεια, μεταφορές, αγροδιατροφή και βιομηχανία τροφίμων, Φάρμακο, Υγεία, υλικές κατασκευές, τουρισμό, σε έργα μηχανογράφησης στο χρηματοπιστωτικό τομέα, στο Δημόσιο κ.α., σχεδόν παντού.

Ταυτόχρονα αναδιαρθρώνεται, προχωράνε συγχωνεύσεις. Αξιοποιώντας νέα πεδία κερδοφορίας, στόχοι και των τριών μεγάλων παρόχων (ΟΤΕ - «Vodafone» - «Wind»), που γίνονται πεδία ανταγωνισμού μεταξύ τους, είναι τα δίκτυα σταθερής για γρήγορο internet, η τηλεόραση και οι άδειες για το ψηφιακό φάσμα, οι συνέργειες, νέα προϊόντα για να ενισχυθεί το συνολικό πακέτο, με προβάδισμα του ΟΤΕ και στην οπτική ίνα.

Το νέο σχετικό υπουργείο μοιράζει την «πίτα», εξασφαλίζει ενισχύσεις και κίνητρα, ρυθμίζει τον ανταγωνισμό, στον κλάδο αλλά και σε διακλαδικό επίπεδο, της σχετικής αγοράς για το ποσοστό των κερδών.

Η παραγωγικότητα στον κλάδο έχει ανέβει σε εκπληκτικό βαθμό, αλλά δεν ωφελήθηκαν αναλογικά ούτε οι εργαζόμενοι του κλάδου ούτε η λαϊκή κατανάλωση.

Για τους εργαζόμενους οδήγησε σε σμπαράλιασμα των εργασιακών σχέσεων, σε εργασιακή ζούγκλα, στις ελαστικές μορφές και στην εξάπλωση της υπενοικίασης εργαζομένων, εντατικοποίηση και «αξιολογήσεις», αναρχία στις βάρδιες, «stand by», σοβαρά προβλήματα υγείας και ασφάλειας, μείωση του μέσου μισθού, αξιοποίηση όλου του αντεργατικού πλαισίου που διαμορφώθηκε για αυτόν το λόγο, απολύσεις, συνδικαλιστικές διώξεις, κανονισμοί εργασίας κ.ά.

Το τηλέφωνο μπορεί να είναι πιο φθηνό, αλλά σε σύγκριση με 30 χρόνια πριν, που καλούσες με τα τηλέφωνα που είχαν ροδέλα και όχι με τις σημερινές δυνατότητες, ενώ το πραγματικά γρήγορο ίντερνετ είναι πανάκριβο. Αλλωστε, η πρόσβαση στην πληροφορία, στην ενημέρωση, στην επικοινωνία, αποτελεί εμπόρευμα. Ολο και λιγότεροι όμιλοι έχουν μεγαλύτερα μερίδια της αγοράς.

Αποδείχθηκαν παραμύθια ότι η «νέα οικονομία» - όπως έλεγαν πριν χρόνια - και η «απελευθέρωση» θα συνέβαλλαν στην «αέναη ανάπτυξη», δηλαδή θα έσωζαν τον καπιταλισμό από την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων. Αντίθετα, με το κίνητρο του κέρδους και της ανταγωνιστικότητας την επιτάχυναν, ενώ συνεχίζουν να μην μπορούν να επενδυθούν με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους. Η καπιταλιστική ανάπτυξη έφερε την κρίση. Και τώρα, με το ίδιο κίνητρο, αγκομαχούν να μπουν πάλι σε ρυθμούς κάποιας ανάπτυξης.

Οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις του κλάδου, στις οποίες δραστηριοποιούνται διεθνή κεφάλαια σε διασύνδεση με ελληνικά, εμπλέκονται άμεσα σε αυτές τις επιχειρηματικές μπίζνες και τους ανταγωνισμούς στις αγορές των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου.

Η στρατηγική που έχει χαράξει η ΕΕ για τα Δυτικά Βαλκάνια, για την αντιμετώπιση της ρωσικής επιρροής - και ιδιαίτερα της αντίστοιχης κινεζικής στρατηγικής, που ακούει στο όνομα «Δρόμος του Μεταξιού» - και με την ισχυρή παρέμβαση των ΗΠΑ, περιλαμβάνει ως κομβικά σημεία τις υποδομές και τα δίκτυα μεταφοράς Ενέργειας, εμπορευμάτων και τηλεπικοινωνιών.

Εδώ οξύνεται ακόμα περισσότερο ο ανταγωνισμός και για τις υποδομές μεταφοράς, μεταγωγής και αποθήκευσης δεδομένων, που ακολουθούν κατά πόδας τα δίκτυα της Ενέργειας και των μεταφορών.

Αναβαθμίζονται αντιπαραθέσεις, όπως μεταξύ γερμανικού και βρετανικού κεφαλαίου, μέσα από την αντιπαράθεση μεταξύ ΟΤΕ - DT και «Vodafone».

Αλλωστε, η ΕΕ δεν είναι «μια ωραία οικογένεια», αλλά λυκοσυμμαχία, όπου κάθε αστική τάξη προσπαθεί να ενισχύσει τα δικά της συμφέροντα.

Συνολικά, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΝΔ, και άλλοι μαζί τους, επιδιώκουν οι εργαζόμενοι να βλέπουν τη ζωή τους μέσα από τα κέρδη, τους στόχους, τις επιδιώξεις των καπιταλιστών, να υποταχθούν στις απαιτήσεις τους.

Ολοι τους επιδιώκουν την «κοινωνική συνοχή», δηλαδή την «ταξική συνεργασία». Γι' αυτή δουλεύουν και οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Αυτό έκαναν και μπροστά στην απεργία (σ.σ. στις 30/5), επιδιώκοντας οι εργαζόμενοι να έχουν για αιτήματα τις αντεργατικές επιδιώξεις του κεφαλαίου, δηλαδή να εναρμονίσουν τις διεκδικήσεις τους με τα «εθνικά αναπτυξιακά σχέδια».

Βγάζουμε συμπεράσματα από την Ιστορία του Κόμματος και του κινήματος

Στην έκθεση αρχειακών ντοκουμέντων και στο βίντεο που είδαμε παρουσιάζονται ορισμένα στοιχεία της συμβολής των προγόνων των σημερινών εργαζομένων στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών σε σημαντικές στιγμές της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Αφού ξεκίνησε αυτή η δουλειά, ιδιαίτερα για τις διαβιβάσεις στον ΔΣΕ, προκύπτει δυνατότητα από το Αρχείο του Κόμματος για πιο ολοκληρωμένη μελέτη, ενδεχομένως και έκδοση.

Ας δούμε όμως δύο στοιχεία που μπορούμε να κρατήσουμε από μια ολόκληρη πορεία αγώνων.

Πρώτο στοιχείο: Η μεγάλη απεργία, το 1932, των «Τριατατικών» (εργαζομένων Τηλεγραφίας - Ταχυδρομείων - Τηλεφωνίας) έγινε μετά την καπιταλιστική κρίση του 1929, σε συνθήκες σοβαρών ενδοαστικών αντιθέσεων στην Ελλάδα. Τις μέρες της απεργίας, η κυβέρνηση Βενιζέλου παραιτήθηκε. Αυτό, από τις συμβιβασμένες τότε ηγεσίες των δύο Ομοσπονδιών - μιας και η απεργία είχε επιβληθεί από τα κάτω - αξιοποιήθηκε για να τη σταματήσει και να εγκλωβίσει τον εργατικό αγώνα στην εναλλαγή κυβερνήσεων.

Σε ανακοίνωσή της η Πανυπαλληλική Επιτροπή ανέφερε: «Οι συνεργαζόμενοι προδότες αρχηγοί σας, ανώτεροι και κατώτεροι, από τους Κοκολάκηδες έως τους Δρίβα, Γεωργούλη, Αθανασίου, Μπεσμπέα κ.ά., σας πρόδωσαν πιο αισχρά αυτήν τη φορά και μαζί σας όλους τους υπαλλήλους. Η κυβερνητική μανούβρα ψευτοαλλαγής κυβέρνησης χρησίμευσε σαν ευκαιρία να τορπιλιστεί η ιστορική σας απεργία...».

Σύντομα οι συσχετισμοί θα άλλαζαν και οι «Τριατατικοί» θα αναδεικνύονταν σε ένα από τα πιο ισχυρά και μαχητικά συνδικάτα. Σ' αυτήν την αναμέτρηση, όντας σπουδαστής στη σχολή ΤΤΤ, συμμετείχε ο Χαρίλαος Φλωράκης, μετέπειτα ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Δεύτερο στοιχείο: Διαχρονικά η αστική τάξη και το κράτος της αξιοποίησαν τόσο την καταστολή όσο και το όπλο της ενσωμάτωσης, σε συνθήκες μάλιστα ανασυγκρότησης της καπιταλιστικής οικονομίας, σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ιδιαίτερα ο ΟΤΕ, με τη σημασία που είχε και έχει για το αστικό κράτος, ήταν από τους χώρους όπου αξιοποιήθηκε εκτεταμένα το «καρότο», μαζί με το «μαστίγιο».

Τις επόμενες δεκαετίες ήταν χαρακτηριστικό γεγονός η εξαγορά τμήματος εργαζομένων και, πάνω σε αυτήν τη βάση, η διαμόρφωση συσχετισμών στα συνδικάτα. Αξιοποιήθηκαν μηχανισμοί διαχείρισης κοινοτικών κονδυλίων, πληρωμένες θέσεις συνδικαλιστών σε διάφορες οικονομικές - κοινωνικές επιτροπές.

Βέβαια το φαινόμενο της εργατικής αριστοκρατίας, που συνδέεται και με μια σειρά άλλους παράγοντες, δεν αφορά απλά κάποιες μισθολογικές διαφορές μεταξύ των εργαζομένων, αλλά ολοκληρωμένη παρέμβαση του αστικού κράτους, που συνδυάζει υλικά προνόμια τα οποία προέρχονται από τα κέρδη των μονοπωλίων με μηχανισμούς άμεσης επίδρασης στη συνείδηση.

Στις σημερινές συνθήκες, που στον κλάδο δραστηριοποιούνται διεθνή μονοπώλια, δεν χωρά αμφιβολία ότι η πείρα τους για να διαμορφώνουν τέτοιους μηχανισμούς είναι μεγάλη. Στον ΟΤΕ η DT, που δραστηριοποιείται σε όλο τον κόσμο, ή η «Accenture» που αριθμεί πάνω από 400.000 εργαζόμενους παγκοσμίως.

Στον κλάδο παρατηρείται και το εξής: Σε ομίλους όπως η «Vodafone», αγγλικών συμφερόντων, οπορτουνιστές τροτσκιστικών αποχρώσεων έχουν το ρόλο καθαρά εργοδοτικού συνδικαλισμού. Τυχαίο;

Επιβάλλεται η σκληρή αναμέτρηση με την αστική τάξη και το ρεφορμισμό

Από όλη την Ιστορία του εργατικού επαναστατικού κινήματος έχει επιβεβαιωθεί η ανάγκη σκληρής αντιπαράθεσης με τα στηρίγματα της αστικής τάξης μέσα στο κίνημα, πάλης με το ρεφορμισμό και τον οπορτουνισμό στο εργατικό κίνημα και στην πορεία ανάπτυξης της ταξικής πάλης.

Σήμερα, το κύριο μέτωπο ιδεολογικής αντιπαράθεσης και οργάνωσης του αγώνα είναι η κατά μέτωπο επίθεση απέναντι στη στρατηγική του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων, που πλασάρει η κυβέρνηση ως «εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο», η «ευρωπαϊκή κανονικότητα» και η εμπλοκή τους στους ανταγωνισμούς για να επεκτείνουν τις μπίζνες τους, μέσα από τους σχεδιασμούς ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ.

Αυτός ο αγώνας πρέπει να δυναμώσει μέσα στους χώρους δουλειάς, τις επιχειρήσεις, τους ομίλους.

Εκεί να αντιπαλευτεί η προσπάθεια της κάθε επιχείρησης να παρουσιάζεται σαν την «ωραία οικογένεια», στην οποία ανήκουν όλοι, και ότι είναι ατομική ευθύνη του καθενός να προοδεύσει, δηλαδή να προοδεύσουν τα κέρδη των μετόχων. Οι στόχοι των εργοδοτών προϋποθέτουν την εκμετάλλευση των εργατών. Δεν μπορούν να υπάρχουν κοινοί στόχοι μαζί τους. Ο ένας λέει να κάνουμε θυσίες για να υπερασπιστούμε τον όμιλο από την επίθεση, για να συνεχίσει να είναι «ναυαρχίδα», και ο άλλος ότι ο ανταγωνιστής τα θέλει όλα δικά του και να κάνουμε θυσίες για «να δώσουμε πνοή» στον όμιλο. Θυσίες οι εργαζόμενοι, κέρδη τα αφεντικά.

Μέσα στον καθημερινό αγώνα, να προωθούμε τη μαζική συμμετοχή, τη ζωντανή λειτουργία και δράση των σωματείων, πολλαπλασιάζοντας τις εστίες αντίστασης, την αλληλεγγύη. Με άξονα τα μεγάλα προβλήματα που ενοποιούν τη δράση και τη συμμαχία της εργατικής τάξης με τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, το καπιταλιστικό σύστημα, την εξουσία των μονοπωλίων.

Ο συσχετισμός μπορεί να βελτιώνεται σε αυτήν την κατεύθυνση, προετοιμάζοντας νέες αναμετρήσεις, νέους νικηφόρους αγώνες, με στόχο την εργατική εξουσία.

Οι αγωνιστικές εστίες που αναπτύσσονται στον κλάδο είναι πολύ σημαντικές. Η επεξεργασία και η πάλη που έχουν ξεκινήσει με την κλαδική Σύμβαση δυναμώνουν τη μάχη για τις Συμβάσεις και σε κάθε επιχείρηση. Είναι αγώνας ενάντια στις επιδιώξεις και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου, τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης και της ΝΔ. Είναι αντιπαράθεση με τα περί επιστροφής των συλλογικών διαπραγματεύσεων με κριτήριο την ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων - ακόμα και για τις κλαδικές θέλουν να επιβάλουν ρήτρες που θα δίνουν το δικαίωμα σε κάθε επιχείρηση να κάνει ό,τι θέλει.

Μόνη διέξοδος η εργατική εξουσία

Ταυτόχρονα, εμείς θέλουμε η εργατική τάξη να παλεύει για το σύνολο των δικαιωμάτων της, των σύγχρονων αναγκών της, χέρι - χέρι με τους αυτοαπασχολούμενους. Να αναπτύξει τις γνώσεις, τις φυσικές και πνευματικές ικανότητές της.

Ενισχύοντας ταυτόχρονα την πάλη για την απεμπλοκή της χώρας μας από τους πολεμικούς σχεδιασμούς, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δυναμώνοντας την κοινή πάλη των λαών, ενάντια στις αστικές τάξεις και την πολιτική που υπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Η ισχυροποίηση του Κόμματος, με γερές Κομματικές Οργανώσεις στους εργασιακούς χώρους, σε νευραλγικά σημεία, στον κλάδο των τηλεπικοινωνιών, αποτελεί βασικό όρο για την οργάνωση της εργατικής τάξης, για αποφασιστικό αγώνα απέναντι στην τάξη των καπιταλιστών. Αποτελεί βασική προϋπόθεση για να ξεπερνιούνται ο συντεχνιασμός και η στενότητα της κλαδικής αντίληψης, ώστε οι εργαζόμενοι του κλάδου να πυκνώσουν τις γραμμές της τάξης τους, να μετατρέψουν τους χώρους δουλειάς τους σε πεδία της ενιαίας αναμέτρησης με το κεφάλαιο, γιατί ενιαία τους ξεζουμίζουν οι κεφαλαιοκράτες.

Σήμερα είναι αναγκαία η ολόπλευρη ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική προετοιμασία του ΚΚ, ώστε να έχει την ικανότητα, με γερές ρίζες μέσα στην εργατική τάξη, το λαό, να ανταποκρίνεται σε όλες τις συνθήκες, σε συνθήκες καμπής αλλά και σε συνθήκες ανόδου της ταξικής πάλης, ακόμα περισσότερο σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Για να είναι πανέτοιμο να οδηγήσει σε εκείνες τις συνθήκες την εργατική - λαϊκή εξέγερση, στην ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων και στην κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Γιατί μόνο η εργατική εξουσία κοινωνικοποιεί, δηλαδή μετατρέπει σε ιδιοκτησία της κοινωνίας, όλων των εργαζομένων, τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Γιατί μόνο σε αυτήν τη βάση μπορούν να κατανεμηθούν εργαζόμενοι και μέσα παραγωγής με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό σε όλους τους κλάδους της παραγωγής, στην οργάνωση κατανομής των προϊόντων, των κοινωνικών υπηρεσιών, συνολικά στην οργάνωση της κοινωνίας.

Μόνο μέσα σε αυτό το πλαίσιο, της κεντρικά σχεδιασμένης οικονομίας, ο ενιαίος, αποκλειστικά δημόσιος φορέας τηλεπικοινωνιών θα διασφαλίζει:
-- Φθηνότερη, ευκολότερη, ταχύτερη, ασφαλή και καθολική πρόσβαση στην επικοινωνία, στη νέα γνώση, στην ενημέρωση και στην ψυχαγωγία μέσω διαδικτύου.

-- Αξιοποίηση της κατασκευής σχετικών έργων υποδομής για να δοθεί ώθηση στην εγχώρια βιομηχανική παραγωγή τηλεπικοινωνιακού υλικού, στην εγχώρια επιστημονική έρευνα, στην περιφερειακή ανάπτυξη.

-- Προστασία της δημόσιας υγείας και του περιβάλλοντος, διασφάλιση της εξοικονόμησης Ενέργειας

-- Διασφάλιση πλήρους και σταθερής εργασίας και αξιοποίηση της αύξησης της παραγωγικότητας για τη βελτίωση της κατάστασης της εργατικής τάξης και του λαού.

-- Αξιοποίηση των δυνατοτήτων της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης για την αναβάθμιση του εργατικού ελέγχου και του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας.

Στην πρώτη γραμμή, λοιπόν. Τιμάμε την Ιστορία μας μέσα στη μάχη για την ισχυροποίηση του ΚΚΕ, στον αγώνα για να δυναμώσει το εργατικό κίνημα και να αναπτυχθεί η Κοινωνική Συμμαχία σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, στην πάλη κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για την εργατική εξουσία. Στη μάχη για να κατακτήσουμε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που θα επιτρέψουν να καθοδηγήσουμε την ταξική πάλη μέχρι τη νίκη.

Ριζοσπάστης 

***H 1η φωτο από www.huffingtonpost.gr

ο ΣΕΒ επιβεβαιώνει ότι τα μέτρα του 4ου μνημονίου Είναι δική του Απαίτηση:

ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΕΥΡΩΖΩΝΗ - ΔΝΤ

Σενάρια αντιλαϊκών προσαρμογών σε ορίζοντα δεκαετιών

Με παρέμβασή του ενόψει Γιούρογκρουπ, ο ΣΕΒ επιβεβαιώνει ότι τα μέτρα του 4ου μνημονίου υπήρξαν προπάντων δική του απαίτηση

Από την κινητοποίηση του ΠΑΜΕ έξω από τη Βουλή την περασμένη Παρασκευή

Το νέο πακέτο των προαπαιτούμενων αντιλαϊκών μέτρων, που κατατέθηκαν και ψηφίστηκαν από την κυβέρνηση την περασμένη Παρασκευή στη Βουλή, αποτελεί, για την ώρα, το τελευταίο επεισόδιο γύρω από το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης», ενόψει της συνεδρίασης του Γιούρογκρουπ την ερχόμενη Πέμπτη, 15 Ιούνη.

Με άξονα τη «βιώσιμη» διαχείριση του κρατικού χρέους, συγκυβέρνηση και κουαρτέτο διαμορφώνουν τα επόμενα σενάρια της αντιλαϊκής κλιμάκωσης και μάλιστα σε ορίζοντα πολλών δεκαετιών, ενώ η πλευρά του ΣΕΒ, παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη, σε νέα παρέμβασή της τη βδομάδα που πέρασε, χαρακτηριστικά τονίζει: «Η πλεονασματική δημοσιονομική διαχείριση αναδεικνύεται ως μια από τις οικονομικές πολιτικές που θα προδιαγράψουν εν πολλοίς τις εξελίξεις τις επόμενες δεκαετίες».

Έτοιμοι για «καταρχήν συμφωνία»

Σε ό,τι αφορά αυτά καθαυτά τα παζάρια για το χρέος και το επικείμενο Γιούρογκρουπ, η πλευρά του ΔΝΤ δείχνει προς την κατεύθυνση μιας καταρχήν συμφωνίας (approval in principle) με το ελληνικό κράτος, χωρίς νέα δάνεια, μέχρις ότου και εφόσον καταληχθεί ένας συνολικότερος συμβιβασμός με την Ευρωζώνη για τη βιωσιμότητα του κρατικού χρέους, συγκλίνοντας ουσιαστικά με την πρόταση του υπουργού Οικονομικών της Γερμανίας, Β. Σόιμπλε, στο τελευταίο Γιούρογκρουπ.

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του ΔΝΤ, Τζέρι Ράις, «με δεδομένες τις χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδος τον Ιούλιο και προκειμένου να αποφευχθούν ανεπιθύμητες καταστάσεις, όπως είχε συμβεί και στο παρελθόν, το ΔΝΤ εμφανίζεται έτοιμο να προχωρήσει με μία "καταρχήν συμφωνία", όπως είχε συμβεί και με άλλες χώρες τη δεκαετία του 1980». Σε αυτό το πλαίσιο, η εκταμίευση δόσης ύψους μέχρι 10 δισ. ευρώ αναμένεται να «ξεκλειδώσει» στις 15 Ιούνη.

Να σημειωθεί ότι για το μήνα Ιούλη οι συνολικές δανειακές υποχρεώσεις του ελληνικού κράτους φτάνουν στα 7,4 δισ. ευρώ (προς ΕΚΤ, ΔΝΤ κ.ά.), ενώ στο ίδιο «πακέτο» περιλαμβάνεται και η αποπληρωμή για τη λήξη του 3ετούς ομολόγου, ύψους 2,1 δισ., που εκδόθηκε το 2014, στο πλαίσιο της εξόδου στις αγορές που επιχείρησε η προκάτοχη κυβέρνηση του Αντ. Σαμαρά. Ουσιαστικά, πρόκειται για μια ακόμη ανακύκλωση κρατικού χρέους, για μια υπόθεση απόλυτα ξεκομμένη και ταυτόχρονα εχθρική προς τα λαϊκά συμφέροντα.

Αντιλαϊκή κλιμάκωση στο διηνεκές

Κατά τ' άλλα, ο επικεφαλής της Ομάδας Εργασίας του Γιούρογκρουπ, Τόμας Βίζερ, αποκάλυψε την περασμένη βδομάδα πτυχές της αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης και των προτάσεων που «έπεσαν» στο τραπέζι σε προηγούμενες συνεδριάσεις του Συμβουλίου των ΥΠΟΙΚ της Ευρωζώνης. Τα όσα είπε είναι ενδεικτικά για το πώς σε όλες τις εκδοχές τους τα παζάρια, τα σενάρια και οι συμβιβασμοί που πέφτουν στο τραπέζι έχουν ως «δεδομένη» την αντιλαϊκή επίθεση... για δεκαετίες!

Μιλώντας σε αυστριακές εφημερίδες, ο Τ. Βίζερ, μεταξύ άλλων, αποκάλυψε:

• Το ΔΝΤ έχει ζητήσει την άρση κάθε αποπληρωμής για τοκοχρεολυτικές δόσεις μέχρι και το 2060. Για τη συνέχεια, το ΔΝΤ έβαλε στο τραπέζι την πρόταση για νέο δάνειο μέχρι και το 2100, έτος στο οποίο το ελληνικό κράτος θα έχει αποπληρώσει το σύνολο των οφειλών στους δανειστές του.
• Για την ώρα, ο ορίζοντας αποπληρωμής των δανείων φτάνει μέχρι το 2059. Η πρόταση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας αφορά σε 15ετή παράταση στις περιόδους των αποπληρωμών, σε συνδυασμό και με άλλες παρεμβάσεις διευκόλυνσης.
• Περιγράφοντας τις παραμέτρους για τη «βιώσιμη» διαχείριση του χρέους, επανέλαβε πως αφορούν τους ρυθμούς ανάκαμψης και το ύψος των πρωτογενών πλεονασμάτων για τα επόμενα 45 χρόνια. Οπως είπε, δεν πρόκειται για προγνώσεις, αλλά για υποθέσεις, που όμως και με ελάχιστες αποκλίσεις οδηγούν σε «τεράστιες διαφορές» μεταξύ Ευρωζώνης και ΔΝΤ σε μακροπρόθεσμο επίπεδο.

Πολλά σενάρια, όλα αντιλαϊκά

Εξίσου χαρακτηριστικά είναι και τα σενάρια, τα οποία επεξεργάζεται η πλευρά της Ευρωζώνης. Σε αυτό το πλαίσιο, το κεντρικό σενάριο του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕSM) προβλέπει μακροπρόθεσμους ρυθμούς ανάκαμψης στην ελληνική οικονομία, κατά μέσο όρο μόλις στο 1,3% το χρόνο για την περίοδο μέχρι το 2060.

Να σημειωθεί ότι η σωρευτική κατρακύλα του παραγόμενου ΑΕΠ, από το 2008 μέχρι σήμερα, έχει φτάσει στο 26%, ποσοστό που με βάση τις προβλέψεις τους θα ανακτηθεί μετά από 20 χρόνια, δηλαδή το 2038. Ολα αυτά την ώρα που ο ESM προβλέπει ότι με τη μεγαλύτερη δυνατή ελάφρυνση του κρατικού χρέους, στη βάση της συμφωνίας στο Γιούρογκρουπ, το Μάη του 2016, το «αναγκαίο» πρωτογενές πλεόνασμα διαμορφώνεται κατά μέσο όρο στο 2,2% ανά έτος για την περίοδο 2023 - 2060.

Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, από την πλευρά της, προκειμένου να κάνει αποδεκτά και τα ελληνικά ομόλογα στα προγράμματα «νομισματικής χαλάρωσης», ζητάει από το Γιούρογκρουπ την ανάληψη «ισχυρής νομικής δέσμευσης» και σημαντική εξειδίκευση σχετικά με την εφαρμογή των ρυθμίσεων που θα κρίνουν τη «βιωσιμότητα» του ελληνικού κρατικού χρέους.

Το συγκεκριμένο ζήτημα που θέτει η ΕΚΤ συνδέεται με την κάλυψή της από τυχόν πιστωτικούς κινδύνους, τους οποίους ενδεχομένως θα είχε να αντιμετωπίσει ως δανειοδότης των ελληνικών τραπεζικών ομίλων. Σε αυτό το πλαίσιο, η συζήτηση για την ένταξη στα προγράμματα νομισματικής χαλάρωσης μετατίθεται για επόμενη φάση και σε κάθε περίπτωση με το νέο κύκλο αντιλαϊκής κλιμάκωσης, στο έδαφος της 3ης «αξιολόγησης».

«Κανονικότητα» τα «ματωμένα» πλεονάσματα

Τέλος, με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Πλεονασματική δημοσιονομική διαχείριση: Η νέα κανονικότητα», η πλευρά του ΣΕΒ, στο εβδομαδιαίο δελτίο του, επισημαίνει ότι το εν λόγω πλαίσιο προδιαγράφει τις «εξελίξεις τις επόμενες δεκαετίες».

Σύμφωνα με τους βιομηχάνους, τα προνομοθετημένα αντιλαϊκά μέτρα της περιόδου 2019 - 2020 συμβάλλουν στην άρση της επιχειρηματικής αβεβαιότητας, διασφαλίζοντας «πέραν πάσης αμφιβολίας την εδραίωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας». 

Οπως τονίζουν, «τα μέτρα αυτά προστατεύουν το επιθυμητό δημοσιονομικό αποτέλεσμα από τις αβεβαιότητες που προκύπτουν από ένα χαμηλότερο του αναμενόμενου ρυθμό ανάπτυξης και μια μεγαλύτερη της αναμενόμενης αναποτελεσματικότητας των εφαρμοζόμενων μεταρρυθμίσεων».

Σε αυτό το φόντο και χωρίς περιστροφές, οι εγχώριοι βιομήχανοι ουσιαστικά θέτουν το πλαίσιο των μνημονίων διαρκείας και τονίζουν: «Αυτό σημαίνει προσήλωση στη δημοσιονομική προσαρμογή και αποφυγή άσκησης πολιτικής άσκοπων παροχών, παρά μόνο εξαιρετικά στοχευμένων και επαρκώς τεκμηριωμένων μέτρων στήριξης συγκεκριμένων ομάδων».

Ταυτόχρονα, συνδέουν την ανάγκη τους για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης με παρεμβάσεις για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, παρουσιάζοντας δύο «συμπληρωματικές μεταξύ τους δράσεις». Συγκεκριμένα:

-- Εκπόνηση ενός προγράμματος μεγάλων έργων υποδομών προς αναζήτηση επενδυτών και ιδιωτικής χρηματοδότησης.

-- «Καλύτερη συστοίχιση της δημόσιας διοίκησης με την ιδιωτική οικονομία, με άξονες όπως τη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους» (ασφαλιστικές εισφορές της εργοδοσίας), το ενεργειακό και το χρηματοδοτικό κόστος λειτουργίας των επιχειρήσεων, καθώς και με παρεμβάσεις που διευκολύνουν αδειοδοτικά και χωροταξικά τις ιδιωτικές επενδύσεις.

Α. Σ.

    

Κι άλλα μέτρα για το κεφάλαιο με άθλιες μεθοδεύσεις

Με τροπολογίες της τελευταίας στιγμής και μάλιστα σε νομοσχέδιο για την κύρωση διεθνούς συμφωνίας για την αλιεία, η κυβέρνηση νομοθέτησε την περασμένη Παρασκευή μια ακόμα φουρνιά μέτρων για το κεφάλαιο, ως προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της δεύτερης «αξιολόγησης».

Το ΚΚΕ κατήγγειλε από την πρώτη ώρα τα αντιλαϊκά μέτρα και τις άθλιες κυβερνητικές μεθοδεύσεις για να ψηφιστούν «στα μουλωχτά» και αποχώρησε από τη συζήτηση του νομοσχεδίου και των τροπολογιών την Παρασκευή. Την ίδια μέρα, και ενώ βρισκόταν σε εξέλιξη η συζήτηση, συνδικάτα της Αττικής και άλλοι φορείς συμμετείχαν σε συγκέντρωση στην οποία καλούσε το ΠΑΜΕ έξω από τη Βουλή. Οι πέντε τροπολογίες που ψηφίστηκαν τελικά από την κυβέρνηση αφορούν τα εξής:

• Αφορολόγητο: Η τροπολογία προβλέπει ότι προκειμένου να διασφαλιστεί ο «δημοσιονομικός στόχος» (πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ) «οι ελληνικές αρχές σε συμφωνία με το ΔΝΤ, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την ΕΚΤ και τον ΕΜΣ θα εφαρμόζουν τις αναγκαίες προσαρμογές» στη σχετική διάταξη, δηλαδή στο ύψος της καρατόμησης του αφορολόγητου. 
• Να σημειωθεί ότι το μέτρο που ψηφίστηκε στο 4ο μνημόνιο προβλέπεται να ισχύσει από το 2020, ενώ η εφαρμογή του, σύμφωνα με την αρχική διάταξη, θα ξεκινήσει από το 2019, σε περίπτωση αρνητικής απόκλισης από τους στόχους. Με τη νέα διάταξη, το αντιλαϊκό οπλοστάσιο θωρακίζεται παραπέρα με τη δυνατότητα δραστικότερων παρεμβάσεων με την περαιτέρω καρατόμηση, είτε από το 2019 είτε και στα επόμενα χρόνια, με γνώμονα την κατοχύρωση των ματωμένων πλεονασμάτων.
• Συντάξεις: Στα 250 εκατομμύρια ευρώ ανέρχεται η νέα απώλεια σε βάρος των συνταξιούχων, από την «ουρά» που κατέθεσε προς ψήφιση χτες η κυβέρνηση για το σκέλος των συντάξεων, πρόσθετα στον νόμο του 4ου μνημονίου. Με τη σχετική τροπολογία η κυβέρνηση, σε συνεννόηση με τους εταίρους, παγώνει για έναν επιπλέον χρόνο τις ήδη κατακρεουργημένες καταβαλλόμενες συντάξεις, δηλαδή μέχρι και το τέλος του 2022, αντί του 2021 όπου είχε ήδη πάει το πάγωμα με τον νόμο που ψήφισε μόλις πριν από λίγες μέρες. Υπενθυμίζεται ότι με την ψήφιση του 4ου μνημονίου, οι νέες απώλειες για τους συνταξιούχους, στις οποίες συνυπολογίζονται η κατάργηση ή η μείωση της «προσωπικής διαφοράς», το κόψιμο των οικογενειακών επιδομάτων και το πάγωμα των συντάξεων, είναι: 2,494 δισ. ευρώ το 2019, 2,583 δισ. το 2020 και 2,723 δισ. το 2021. Σύνολο απωλειών, μόνο από τα συγκεκριμένα μέτρα: 7,8 δισ. ευρώ την τριετία 2019 - 2021. Σε αυτά τα ποσά προστίθενται τώρα επιπλέον 250 εκατ. ευρώ από την επέκταση του παγώματος των συντάξεων και για το έτος 2022.
• Συλλογικές Συμβάσεις: Με τη συγκεκριμένη τροπολογία η κυβέρνηση παγιώνει ακόμα παραπέρα την εργασιακή ζούγκλα που έχει διαμορφωθεί για λογαριασμό του κεφαλαίου, διαιωνίζοντας το σημερινό άθλιο καθεστώς διάλυσης των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Συγκεκριμένα, με την τροπολογία που ψηφίστηκε, όχι μόνο παγιώνεται μέχρι την «επιτυχή ολοκλήρωση του προγράμματος οικονομικής προσαρμογής» το σημερινό αντεργατικό πλαίσιο, αλλά στρώνεται διάπλατα ο δρόμος για την παραπέρα μονιμοποίησή του, αφού απαλείφεται και η παραμικρή αναφορά, τόσο από τη διάταξη του νόμου, όσο και από την αιτιολογική έκθεση, σε ημερομηνία επαναφοράς της επεκτασιμότητας και της αρχής της ευνοϊκότερης ρύθμισης για τις Συλλογικές Συμβάσεις. Θυμίζουμε, επίσης, ότι οι παρεμβάσεις στα Εργασιακά και ειδικά στον συνδικαλιστικό νόμο δεν σταματούν εδώ, καθώς η κυβέρνηση, στο «συμπληρωματικό μνημόνιο» με την Ευρωζώνη, έχει ήδη δεσμευτεί να φέρει στην τρίτη «αξιολόγηση» νομοθεσία για την επιβολή νέων εμποδίων στην προκήρυξη απεργιών, χωρίς να αποκλείεται, βέβαια, και η προσθήκη νέων αντεργατικών μέτρων.
• Με άλλες τροπολογίες που ψηφίστηκαν, διευθετούνται οι εκκρεμότητες γύρω από την υπάρχουσα διάταξη για τη διενέργεια των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, τροποποιούνται οι διατάξεις για τη χορήγηση δανείων σε πολιτικά κόμματα κ.ά.

Ο επόμενος γύρος

Παράλληλα, στο επόμενο διάστημα, μέσω υπουργικών και άλλων αποφάσεων αναμένεται, μεταξύ άλλων, να ολοκληρωθούν και τα παρακάτω προαπαιτούμενα: Στα ζητήματα της Ενέργειας συγκαταλέγεται η προκήρυξη διαγωνισμού για την εκχώρηση του 66% του ΔΕΣΦΑ. Ρυθμίσεις για την ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού, όπως για τη χορήγηση αδειών καζίνο, για τις αρχαιολογικές και δασικές εκτάσεις κ.ά. «Νομική γνωμοδότηση» σχετικά με τη συνταγματικότητα των προνομοθετημένων μέτρων για τη συνταξιοδοτική «μεταρρύθμιση». Ενέργειες που αφορούν στα οικονομικά της ΔΕΗ, με την εκπόνηση επιχειρηματικού σχεδίου για την είσπραξη των ληξιπρόθεσμων οφειλών.

Πηγή