ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ποιήματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ποιήματα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 16 Σεπτεμβρίου 2020

Αργοπεθαίνεις ;;

 Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, 

όποιος δεν αλλάζει το βήμα του, 

όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του, 

όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει. 

 

Αργοπεθαίνει όποιος έχει την τηλεόραση για μέντορα του

 

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος,

όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου και τα διαλυτικά σημεία στο “ι” αντί τη δίνη της συγκίνησης αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια, που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο, που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα. 

 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,

όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο, 

όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλιστρήσει απ' τις πάνσοφες συμβουλές. 

 

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει,

όποιος δεν διαβάζει, 

όποιος δεν ακούει μουσική, 

όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

 

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,

όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν, 

όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη ή για τη βροχή την ασταμάτητη 

 

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,

όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει 


Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.


Martha Medeiros

 

Πηγή: www.lifo.gr


Το διάσημο ποίημα “Muere lentamente” (“Αργοπεθαίνει”) κυκλοφορεί στο διαδίκτυο – από το 2009 περίπου – αποδιδόμενο, πολλές φορές, στον Πάμπλο Νερούδα. Όμως, ανήκει στη συγγραφέα και δημοσιογράφο Martha Medeiros από τη Βραζιλία. Η ίδια, επικοινωνώντας με το ίδρυμα “Πάμπλο Νερούδα”, κατέθεσε αποδεικτικά στοιχεία που δείχνουν πως το κείμενο είναι δικό της για να αποκατασταθεί η περεξήγηση, αφού φαίνεται πως από το 2000 είχε συγγράψει το ποίημα με τίτλο “A Morte Devagar” (“Αργά προς τον θάνατο”). Το ίδρυμα απάντησε πως δεν γνωρίζει για ποιο λόγο το ποίημα αποδίδεται στο Χιλιανό ποιητή, κάνοντας το γύρο του κόσμου μέσα από το διαδίκτυο, τονίζοντας πως το ίδιο φαινόμενο παρατηρείται και με άλλα «ανώνυμα» ποιήματα.

Τρίτη 26 Μαΐου 2020

Για την ...Ξενιτεμένη Άννα Μας



Σε αβέβαιες τροχιές ο κόσμος,
κάποτε και με το τυχαίο
σφραγίζει την ύπαρξή του.

του τάκη κεφαλληνού


Όλη η σοφία του κόσμου καταργείται
μπροστά στο φόβο της σιωπής,
στη φοβερή όψη της απουσίας παραδίδεται.

Άννα*, ξενιτεμένη
σε αντίλαλους καρδιάς,
εκεί όπου κοχλάζουν μνήμες.

Ενσυνείδητα περπατώ,
με το ξάφνιασμα της μέρας,
στις ομορφιές της φύσης που αγάπησες.

Να δω την ομορφιά σου
ν’ ακούσω το τραγούδι σου
που τα «άκυρα» νικάει.

Υφαίνουμε έναν λυγμό για τη θνητότητα
ακόμη και όταν πρέπει να συλλαβίσουμε
στιγμές απ’ τις χαρές του κόσμου!

*Η Άννα Δ. Κόμη, τελειόφοιτος της Ιατρικής, χάθηκε απροσδόκητα στις 26 Μαΐου 2007, μαζί με άλλους 7 νέους περιπατητές, στον Λούσιο Ποταμό. Ήταν μόλις 23 ετών, όταν οι βεβαιότητες συνθλίφτηκαν σε μια θανάσιμη αναμέτρηση με τη φύση και τη ζωή. Ό,τι με τόσο πάθος είχε αγαπήσει.
Είμαι μέσα στον πόνο του φίλου μου, γονιού που χάνει το εικοσάχρονο παιδί του, αφού το συγκλονιστικό αυτό γεγονός βρίσκεται σε κάποια σχέση με τον δικό μου πόνο. Αυτόν που βιώνει τρίχρονο παιδί, όταν επίσης άδικα, χάνει τον γονιό του και αναγκάζεται να χωρίσει δρόμους.

Να ήταν αυτός ο λόγος, αγαπημένε μου Δημήτρη και Γιώτα, που δεν μπόρεσα τόσα χρόνια να ψελλίσω και εγώ λόγια εμβάθυνσης της μνήμης όπως τόσοι φίλοι, με ευγένεια και ενσυναίσθηση έπραξαν;
Διορθώνω τώρα αυτήν την ολιγωρία. 

Με οδηγούν τα λιτά λόγια του πατέρα: Δεν θέλω να ξεχάσω!
Μα και η ψυχιατρική η οποία προστρέχει, υπενθυμίζοντας: «…το πένθος οργιάζει σε προ απαιτούμενα, δίνει την αγάπη, τη στοργή, το νοιάξιμο, τη σχέση που έχουμε μοιραστεί με εκείνον που έχουμε απωλέσει. Η δυτική - αμερικανική επιφανειακή κουλτούρα, αποφεύγοντας τα αρνητικά συναισθήματα, παρεμποδίζει τη διαδικασία του πένθους και οδηγεί σε υπερπαραγωγή κατάθλιψης.»

Συγκλονιστική παραμένει και η μαρτυρία του Άγη, αδερφού της όμορφης Άννας: «Η αδελφή μου προέτρεπε όλους να ζουν με κέφι και ένταση κάθε μέρα, να είναι δυναμικοί και πολυδιάστατοι. Με πολλά ενδιαφέροντα, ώστε να περνούν καλά όπως και εκείνη, η οποία συχνά έλεγε πως διαισθανόταν ότι θα φύγει νωρίς. Έτσι και έγινε… ».

Η μάνα, πάντα μόνη και απροσπέλαστη στο δικό της πόνο, βάζει τα όρια του πάνω και του κάτω κόσμου. 
Όμως, εδώ η Γιώτα Τριανταφυλλοπούλου-Κόμη έχει τη δύναμη να κοινωνεί αυτά τα όρια μέσα από την ποιητική της συλλογή «Με τη Μέθοδο του Υλοτόμου».
Ένα βιβλίο με την αφιέρωση:
«Στην Άννα, τη γιατρό των αστεριών.
Αυτό το βιβλίο ήταν η μεγάλη της θέληση».
Διαλέγω το ποίημα, από το εμπροσθόφυλλο.
                      Οπτασία
Άφησα πίσω μου
τους πνιχτούς ήχους της πόλης
σε γαλατερό τοπίο
ασημένιου φεγγαριού τρέχοντας.
Και σ’ αντίκρισα!
Είδα κι έπαθα να σε γνωρίσω
καθώς βάδιζες σε παράξενη νηνεμία,
θεσπέσια αύρα
από νωχελικό λίκνισμα,
φαίνονταν τα κεντίδια στο στρίφωμά σου.
-Δεν θέλω να εκλιπαρείς σαν Δήμητρα
που κλαίει στην Ελευσίνα, μου φώναξες,
ούτε γιορτές
-γιορτάζουν τα επουράνια;
(Με εκπλήσσεις πάλι
και χάνω τα λόγια μου.)
Να μείνει μεταξύ μας η κουβέντα
απαίτησες – μη με καμαρώνεις τόσο-
και τα μάτια σου μου φέγγαν
(θυμάσαι; Αστραπή σε φώναζα)
-πάλι δεν τα βγάζω πέρα μαζί σου,
καθώς ζητάς επίσημη διαβεβαίωση
και μυστική συνθήκη.

Αχ! Αστερόεσσα,
πόσο ίδια είσαι, αμετάθετη μέσα μου,
αμαζόνα ιάμβου, αιώνια αγκαλιά μου.

Τελικά, δεν αξίζει οι ζωές των ανθρώπων να αφήνονται στη λησμονιά, αφού: « και οι νέγροι, που τραγουδάνε μπλουζ για να ξεχάσουν, τα τραγούδια τους είναι γεμάτα μνήμες!»
Ζάκυνθος Μάης 2020