Για την ...Ξενιτεμένη Άννα Μας

Σε αβέβαιες τροχιές ο κόσμος,

κάποτε και με το τυχαίο

σφραγίζει την ύπαρξή του.

του τάκη κεφαλληνού

Όλη η σοφία του κόσμου καταργείται

μπροστά στο φόβο της σιωπής,

στη φοβερή όψη της απουσίας παραδίδεται.

Άννα*, ξενιτεμένη

σε αντίλαλους καρδιάς,

εκεί όπου κοχλάζουν μνήμες.

Ενσυνείδητα περπατώ,

με το ξάφνιασμα της μέρας,

στις ομορφιές της φύσης που αγάπησες.

Να δω την ομορφιά σου

ν’ ακούσω το τραγούδι σου

που τα «άκυρα» νικάει.

Υφαίνουμε έναν λυγμό για τη θνητότητα

ακόμη και όταν πρέπει να συλλαβίσουμε

στιγμές απ’ τις χαρές του κόσμου!

*Η Άννα Δ. Κόμη, τελειόφοιτος της Ιατρικής, χάθηκε απροσδόκητα στις 26 Μαΐου 2007, μαζί με άλλους 7 νέους περιπατητές, στον Λούσιο Ποταμό. Ήταν μόλις 23 ετών, όταν οι βεβαιότητες συνθλίφτηκαν σε μια θανάσιμη αναμέτρηση με τη φύση και τη ζωή. Ό,τι με τόσο πάθος είχε αγαπήσει.

Είμαι μέσα στον πόνο του φίλου μου, γονιού που χάνει το εικοσάχρονο παιδί του, αφού το συγκλονιστικό αυτό γεγονός βρίσκεται σε κάποια σχέση με τον δικό μου πόνο. Αυτόν που βιώνει τρίχρονο παιδί, όταν επίσης άδικα, χάνει τον γονιό του και αναγκάζεται να χωρίσει δρόμους.

Να ήταν αυτός ο λόγος, αγαπημένε μου Δημήτρη και Γιώτα, που δεν μπόρεσα τόσα χρόνια να ψελλίσω και εγώ λόγια εμβάθυνσης της μνήμης όπως τόσοι φίλοι, με ευγένεια και ενσυναίσθηση έπραξαν;

Διορθώνω τώρα αυτήν την ολιγωρία. 

Με οδηγούν τα λιτά λόγια του πατέρα: Δεν θέλω να ξεχάσω!

Μα και η ψυχιατρική η οποία προστρέχει, υπενθυμίζοντας: «…το πένθος οργιάζει σε προ απαιτούμενα, δίνει την αγάπη, τη στοργή, το νοιάξιμο, τη σχέση που έχουμε μοιραστεί με εκείνον που έχουμε απωλέσει. Η δυτική - αμερικανική επιφανειακή κουλτούρα, αποφεύγοντας τα αρνητικά συναισθήματα, παρεμποδίζει τη διαδικασία του πένθους και οδηγεί σε υπερπαραγωγή κατάθλιψης.»

Συγκλονιστική παραμένει και η μαρτυρία του Άγη, αδερφού της όμορφης Άννας: «Η αδελφή μου προέτρεπε όλους να ζουν με κέφι και ένταση κάθε μέρα, να είναι δυναμικοί και πολυδιάστατοι. Με πολλά ενδιαφέροντα, ώστε να περνούν καλά όπως και εκείνη, η οποία συχνά έλεγε πως διαισθανόταν ότι θα φύγει νωρίς. Έτσι και έγινε… ».

Η μάνα, πάντα μόνη και απροσπέλαστη στο δικό της πόνο, βάζει τα όρια του πάνω και του κάτω κόσμου. 

Όμως, εδώ η Γιώτα Τριανταφυλλοπούλου-Κόμη έχει τη δύναμη να κοινωνεί αυτά τα όρια μέσα από την ποιητική της συλλογή «Με τη Μέθοδο του Υλοτόμου».

Ένα βιβλίο με την αφιέρωση:

«Στην Άννα, τη γιατρό των αστεριών.

Αυτό το βιβλίο ήταν η μεγάλη της θέληση».

Διαλέγω το ποίημα, από το εμπροσθόφυλλο.

                      Οπτασία

Άφησα πίσω μου

τους πνιχτούς ήχους της πόλης

σε γαλατερό τοπίο

ασημένιου φεγγαριού τρέχοντας.

Και σ’ αντίκρισα!

Είδα κι έπαθα να σε γνωρίσω

καθώς βάδιζες σε παράξενη νηνεμία,

θεσπέσια αύρα

από νωχελικό λίκνισμα,

φαίνονταν τα κεντίδια στο στρίφωμά σου.

-Δεν θέλω να εκλιπαρείς σαν Δήμητρα

που κλαίει στην Ελευσίνα, μου φώναξες,

ούτε γιορτές

-γιορτάζουν τα επουράνια;

(Με εκπλήσσεις πάλι

και χάνω τα λόγια μου.)

Να μείνει μεταξύ μας η κουβέντα

απαίτησες – μη με καμαρώνεις τόσο-

και τα μάτια σου μου φέγγαν

(θυμάσαι; Αστραπή σε φώναζα)

-πάλι δεν τα βγάζω πέρα μαζί σου,

καθώς ζητάς επίσημη διαβεβαίωση

και μυστική συνθήκη.

Αχ! Αστερόεσσα,

πόσο ίδια είσαι, αμετάθετη μέσα μου,

αμαζόνα ιάμβου, αιώνια αγκαλιά μου.

Τελικά, δεν αξίζει οι ζωές των ανθρώπων να αφήνονται στη λησμονιά, αφού: « και οι νέγροι, που τραγουδάνε μπλουζ για να ξεχάσουν, τα τραγούδια τους είναι γεμάτα μνήμες!»

Ζάκυνθος Μάης 2020