«Πνευματικές» ανησυχίες για τον ΔΟΛ
Γράφει: Μένια Μαραγκού
Διαβάζω τη δημόσια ανακοίνωση-έκκληση του πνευματικού κόσμου για τη στήριξη του ΔΟΛ και εντυπωσιάζομαι από το πλήθος των συνυπογραφόντων και την ηχηρότητα των ονομάτων, που άμεσα κινητοποιήθηκαν. Εκατοντάδες άνθρωποι της επιστήμης, των γραμμάτων, των τεχνών του πολιτισμού κ.ά. έσπευσαν να συνυπογράψουν την παρακάτω ανακοίνωση:
«Καλούμε την Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση, τις Τράπεζες και τη Δικαιοσύνη να δείξουν την επιβαλλόμενη ευαισθησία απέναντι σε έναν ιστορικό Δημοσιογραφικό Οργανισμό και να στηρίξουν – για όσον χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων – τη συνέχιση της έκδοσης των εφημερίδων «Το Βήμα» και «Τα Νέα», των Περιοδικών και της λειτουργίας του ραδιοφωνικού Σταθμού Βήμα FM, του ενημερωτικού πόρταλ in.gr και του πλήθους των ιντερνετικών σελίδων.
Τέτοιες φωνές – είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί με όλες τις απόψεις τους – πρέπει να συνεχίσουν να ακούγονται, τώρα που η Ελλάδα χρειάζεται την πολυφωνία όσο ποτέ και ακόμη περισσότερο γιατί ο σύγχρονος ελληνικός πολιτισμός πάντοτε στηρίχτηκε σε τέτοιες φωνές.
Η καταδίκη σε ανεργία ενός ακόμη μεγάλου αριθμού εργαζομένων, δημοσιογράφων, τεχνικών και άλλων που δοκιμάζονται ήδη επί μήνες, θα είναι μια νέα ανοιχτή πληγή στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην Παιδεία και στα Γράμματα που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία.»
Αντιλαμβάνομαι προφανώς την ιστορικότητα του δημοσιογραφικού οργανισμού. Αναρωτιέμαι όμως, αν σε αυτή την ιστορικότητα προσμετρείται και η περίοδος 1941-1944. Αναρωτιέμαι επίσης, πόσο και πώς εφημερίδες με μεγάλο έρεισμα στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης συνεισέφεραν στον πλουραλισμό, όταν την περίοδο που ήταν κραταιές, η ελληνική δημοσιογραφία κατρακυλούσε τη μία θέση πίσω από την άλλη στην ετήσια κατάταξη για την ελευθερία του Τύπου. Αλλά μάλλον αυτό θα οφείλεται σε κάποιο δικό μου έλλειμμα, που δεν μου επιτρέπει να αντιληφθώ την ανησυχία, για το που θα βρει χώρο και βήμα να εκφραστεί η συστημική θέση και άποψη.
Τέλος ερχόμαστε και στη συναισθηματική έκκληση των επιλεκτικά αγωνιούντων για τις χαμένες θέσεις εργασίας. Μια έκκληση που δεν αξιώνει ή έστω προτείνει κάποιο μοντέλο ώστε οι εργαζόμενοι να μπορέσουν να πάρουν τη ζωή και την εργασία στα χέρια τους, αλλά καλεί τους ιθύνοντες για οικονομική διευκόλυνση των αφεντικών που προφανώς εξαιτίας των χειρισμών τους, «οι εργαζόμενοι αυτοί δοκιμάζονται επί μήνες».
Πραγματικά, πολύ εντυπωσιακή αυτή η συστράτευση του «πνευματικού κόσμου», τόσο ως προς το πλήθος και τη φαινομενικά ετερόκλιτη προέλευσή του, όσο και προς την αμεσότητα των αντανακλαστικών του. Το παράδοξο όμως είναι, πως δεν θυμάμαι μέχρι σήμερα μια αντίστοιχα συντονισμένη κινητοποίηση όλων αυτών των ονομάτων, που θα έκαναν έκκληση για την «επιβαλλόμενη ευαισθησία» για τα χαμηλά στρώματα, τους άνεργους, τους χαμηλά αμειβόμενους, τους χαμηλοσυνταξιούχους, για άλλους απολυμένους.
Πού είναι σύσσωμο αυτό το ετερόκλητο πλήθος διανοούμενων, να απαιτήσει στήριξη «για όσο χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων» ανθρώπων που χάνουν τα σπίτια τους ή το ρεύμα ή όποιο άλλο αγαθό που καθιστά μια κοινωνία πολιτισμένη;
Άραγε, «η καταδίκη σε ανεργία ενός μεγάλου αριθμού εργαζομένων στον ΔΟΛ συνιστά ανοιχτή πληγή στην οικονομία, στον πολιτισμό, στην Παιδεία και στα Γράμματα που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία», αλλά η απόλυση άλλων εργαζομένων δε συνιστά;
Τα παιδιά που υποσιτίζονται δεν είναι ανοιχτή πληγή για την Παιδεία και τα Γράμματα; Τα νοικοκυριά που ζουν χωρίς ρεύμα, οι άνθρωποι που τρέφονται στα συσσίτια, οι άνθρωποι που έμειναν άστεγοι δεν είναι πληγή για τον πολιτισμό;
Άραγε ο «πνευματικός κόσμος» διατηρεί κάποια σύνδεση με την κοινωνία ή αποτελεί μέρος μιας κρίσης που εκτός από οικονομική, είναι κυρίαρχα κρίση αξιών;
Μήπως ό,τι ορίζεται σήμερα ως πνευματικός κόσμος, έχασε κάπου στην πορεία τις προτεραιότητές του; Διότι στην ιστορία του πολιτισμού, η πνευματικότητα ποτέ δεν βρήκε το δρόμο της, στη επιλεκτική ευαισθησία για τους λίγους.
Αντιλαμβάνομαι πως όλη αυτή η στήριξη και συστράτευση έγινε ως ανταπόκριση στο κάλεσμα συνεργατών του ΔΟΛ.
Φαντάζομαι όμως, πως οι εργαζόμενοι του οργανισμού, αν έστω και λίγο ήρθαν στη θέση των τόσων επισφαλών εργαζομένων ή των απολυμένων, αν ένιωσαν έστω και φευγαλέα την απόγνωση των ανθρώπων που καθημερινά βιώνουν κάποια απώλεια λόγω της οικονομικής κρίσης, θα συντάσσουν καθημερινά με δική τους πρωτοβουλία ανακοινώσεις προς τις «Τράπεζες, τη Δικαιοσύνη, την Κυβέρνηση και όλη την Αντιπολίτευση» για τη στήριξη κάθε συνανθρώπου μας που βρίσκεται σε δυσχέρεια, και θα καλούν με το ίδιο πάθος όλο τον «πνευματικό κόσμο» να συνυπογράψει. Και έστω καθυστερημένα, ο πνευματικός κόσμος θα ανταποκριθεί στα προβλήματα της κοινωνίας.
Φαντάζομαι πως αφού βρεθεί κάποια λύση για τον ΔΟΛ, θα είναι δυνατό «να στηριχθεί – για όσον χρόνο απαιτεί η ρύθμιση των χρεών και των όποιων εκκρεμοτήτων-» κάθε συνάνθρωπός μας.
Φαντάζομαι πλέον και κατόπιν τούτου, ένα μεγάλο ρεύμα αλληλεγγύης να συντρέχει κάθε ευπαθή. Φαντάζομαι ο πνευματικός κόσμος να βρει το βηματισμό του και να μας καθοδηγήσει στην έξοδο αυτής της αξιακής κρίσης.
Αλλά εντάξει, εγώ από την άλλη, φαντάζομαι και έναν πιο δίκαιο κόσμο.
..............................................
Viva La Revolucion: Δες και την άποψη τουΠΑΜΕ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΜΜΕ εδώ:
Ο αγώνας των εργαζομένων στο ΔΟΛ πρέπει τώρα να στραφεί στον πραγματικό αντίπαλο
