"Κάτω απ' τη Μύτη σου" αλλά και Κάτω απ' τη Μύτη του Παιδιού σου...

Μια συγκλονιστική επιστολή του πατέρα της Αρετής Παληού, που αποκάλυψε τη σεξουαλική της κακοποίηση, έφτασε στον «Ριζοσπάστη»

Κανένα άλλο κακοποιημένο παιδί στο σκοτάδι: Δικαίωση για όλους μας!

* * *

«Από τη στιγμή που φέρνεις το παιδί σου στη ζωή, του δίνεις κρυφά, χωρίς να το ξέρει, ισόβια υπόσχεση ότι θα είσαι πάντα εκεί, δίπλα του, να το αγαπάς και να το φροντίζεις χωρίς αντάλλαγμα. Δεν πρέπει να περιμένεις αντάλλαγμα, ούτε καν την αγάπη του. Αυτή είναι στο χέρι σου να την κερδίσεις. Και την κερδίζεις. Και το αγαπάς. Και σε αγαπάει. Κοιμάσαι ήσυχος γονέας, γιατί είσαι σίγουρος ότι έχεις κάνει το καλύτερο που μπορείς, ώστε να ζήσει όσο γίνεται πιο ευτυχισμένα, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο δυστυχία. Δεν ξεχνάς ότι πάντα ελλοχεύουν κίνδυνοι, αλλά προχωράς κάνοντας κάθε μέρα το καλύτερο που μπορείς... Ωσπου τελικά, έρχεται η μέρα που διαπιστώνεις ότι δεν μπόρεσες να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο έγκαιρα. Γιατί η ανθρωπότητα όλα τα κατάφερε, εκτός από το να εξοντώσει τους κακούς.

Όλα λοιπόν ξεκινούν από τη στιγμή που το παιδί σου βρίσκει το κουράγιο να σου μιλήσει για τον "Γολγοθά" που ανέβαινε μόνο του τόσον καιρό. Τόσον καιρό έβλεπες δείγματα, αλλά τα απέδιδες στην εφηβεία. Το πρώτο μου παιδί την αντιμετώπισε ήπια... Το δεύτερο, η Αρετή, σκέφτηκα, μάλλον την περνάει δυσκολότερα.

Σε μια τόσο τρυφερή ηλικία (13 - 16 ετών) όση αγάπη και εμπιστοσύνη κι αν έχεις καταφέρει να χτίσεις με το παιδί σου, δεν πρέπει να ξεχνάς ότι τότε το παιδί ξεκινά να ανακαλύπτει πια τον κόσμο μόνο του. Δεν του αρκούν όσα του έχεις πει και όσα του λες. Αρχίζει να σε αμφισβητεί, νομίζει πως μπορεί να τα καταφέρει μόνο του. Τότε λοιπόν έρχεται ένας επιτήδειος και "κάτω απ' τη μύτη σου" αλλά και κάτω απ' τη μύτη του παιδιού σου, δρα μεθοδικά ώστε να πλάσει με τις δικές του ειδεχθείς ορέξεις και πεποιθήσεις ένα σεξουαλικό έρμαιο, ένα παιχνιδάκι.

Ενοχοποιείς ως πατέρας ή ως μάνα τον εαυτό σου. Σκέφτεσαι ότι εσύ έφταιξες. Μέγα λάθος. Κανένας πατέρας και καμιά μάνα δεν πρέπει να ενοχοποιούν τους εαυτούς τους. Ούτε το θύμα πρέπει να ενοχοποιεί τον εαυτό του. Ο μόνος ένοχος είναι ο κακοποιός.

Η κόρη μου η Αρετή κακοποιήθηκε ψυχικά και έπειτα σεξουαλικά από ένα τέρας που εισχώρησε στην οικογένειά μας, από τα 13 μέχρι και τα 16 της, που δεν άντεξε άλλο και μας μίλησε για την κακοποίηση που δεχόταν. Αμέσως πήγαμε στην αστυνομία με την μητέρα της, εν έτει 2015. Έκτοτε μέχρι σήμερα, έχουμε πάει στα δικαστήρια για ανακρίσεις, καταθέσεις και όλες τις άλλες διαδικασίες που προστάζει ο νόμος, πάνω από 30 φορές. Τα αδικήματα χωρίστηκαν σε πλημμελήματα και σε κακουργήματα, καθώς τα πλημμελήματα ήταν προς παραγραφή. Για το κακούργημα, τόσα χρόνια μετά, δεν έχει οριστεί δικάσιμος. Ο κατηγορούμενος δικηγόρος, μάλιστα, μας έκανε μήνυση για συκοφαντική δυσφήμηση, όταν μάλιστα κατηγορείται και για κακοποίηση άλλων δυο μικρών κοριτσιών, αδελφών, 9 και 11 ετών κατ' εξακολούθηση. Πού είναι η δικαιοσύνη;

Σε λίγες μέρες, με κίνδυνο να παραγραφούν τα πλημμελήματα της προσβολής γενετήσιας αξιοπρέπειας και της διακίνησης πορνογραφίας ανηλίκων μετά από εφτά χρόνια, οδηγούμαστε ξανά (20 Ιανουαρίου) ενώπιον της Δικαιοσύνης... Και αναμένουμε να οριστεί δικάσιμος για το κακούργημα. Είμαστε ευτυχείς, όμως, γιατί τώρα η Αρετή δεν είναι μόνη της. Υπάρχουν τα άλλα δύο κορίτσια και με το δικαστήριό τους να έχει οριστεί τον Μάιο, αισθανόμαστε ότι θα δικαιωθούμε κι εμείς μαζί τους.

Στηρίζοντας ως πατέρας την κόρη μου σε αυτό που πέρασε και περνάει μέχρι σήμερα, θέλω να πω στους γονείς αυτό που βαθιά πιστεύω: Χωρίς καμιά ντροπή και δισταγμό στηρίξτε τα παιδιά σας, μην αφήνετε τα θέματα στο σκοτάδι. Αυτοί που κάνουν τέτοιες πράξεις πρέπει να καταγγέλλονται και να οδηγούνται στη Δικαιοσύνη. Να μην βιώσει κανένα άλλο παιδί τον εφιάλτη που έζησε η κόρη μου. Θέλω να τιμωρηθούν όσοι έβλαψαν το παιδί μου και του έκαναν κακό στην πιο τρυφερή του ηλικία.

Την ψυχή και τα χρόνια που της έκλεψαν, δεν μπορώ να της τα δώσω πίσω. Μπορώ όμως και θα παλέψω να την βοηθήσω μέχρι να δικαιωθεί. Και θα το κάνω. Και θα το κάνουμε όλοι μαζί, σαν οικογένεια».

https://www.902.gr/eidisi/koinonia/282859/kanena-allo-kakopoiimeno-paidi-sto-skotadi-dikaiosi-gia-oloys-mas?fbclid=IwAR2nR6xWCAX7WjNj_CiG-hugnj6HgpAOjPhmAF0TrTLW_cDMNJJ728Pw6A8

Με αφορμή αυτά που όλα που βγαίνουν στη φόρα...

 

Thesska Katerina:

Με αφορμή αυτά που όλα που βγαίνουν στη φόρα για βιασμούς ανηλίκων από κυκλώματα που έχουν τα πλοκάμια τους στην εξουσία, για εμπλοκή ΜΚΟ που "προστατεύουν" ασυνόδευτα προσφυγόπουλα και επίσης με αφορμή έναν άστεγο ηλικιωμένο που είδα να σέρνεται ανήμπορος και πιάστηκε η ψυχή μου, έχω να πω το εξής αληθινό γεγονός.

Στο τέλος του Β' Π.Π. η Σοβιετική Ένωση θρήνησε εκατομμύρια νεκρούς στα πεδία των μαχών και όχι μόνο. Τα ορφανά ήταν χιλιάδες. Και οι υποδομές της χώρας κατεστραμμένες. Στους δρόμους όμως αυτής της αχανούς χώρας δεν κυκλοφόρησε ποτέ άστεγος γιατί υπήρχε κράτος που μεριμνούσε και άλλη νοοτροπία.

Για τα χιλιάδες ορφανά χτίστηκαν μεγάλα ορφανοτροφεία με γιατρούς, εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους και άλλα απίστευτα.

Σαν να μην έφτανε αυτό, η ΕΣΣΔ φιλοξένησε και τα χιλιάδες ορφανά των κυνηγημένων κομμουνιστών στη λήξη του ελληνικού εμφύλιου το 1949.

Από αυτές όλες τις δομές φιλοξενίας βγήκαν άνθρωποι σπουδαγμένοι, τεχνίτες, επιστήμονες, χρήσιμοι στην κοινωνία.

Κάποια από αυτά τα προσφυγόπουλα της Ελλάδας δεν ακολούθησαν τις ιδέες των γονιών τους όταν επέστρεψαν στην Ελλάδα.

Κανένα όμως παιδί από αυτά όταν έγινε ενήλικας δεν κατήγγειλε βιασμούς και κακομεταχείριση ή ρατσισμό.

Κανένας δεν κατήγγειλε τιμωρίες, πείνα, ελλείψεις στα ορφανοτροφεία των σοσιαλιστικών χωρών.

Κανένας δεν κατήγγειλε παράνομες υιοθεσίες, αρπαγές ανηλίκων και οτιδήποτε ακούμε να συμβαίνει στα Παπάφεια, στα Βατικανό, στις κρατικές δομές (παλιότερα στα ορφανοτροφεία της Φρειδερίκης), σε αυτές της εκκλησίας, στις ΜΚΟ στη χώρα μας και αλλού.

Και πιστέψτε με, αν υπήρχε έστω ένα περιστατικό θα το είχαν κάνει σημαία τους οι υποστηρικτές του καπιταλισμού.

Δυστυχώς για αυτούς όμως, δεν υπήρχε.

Ενήλικες που μεγάλωσαν στα ορφανοτροφεία της ΕΣΣΔ έχουν να πουν τα καλύτερα λόγια. Έχουν τις καλύτερες αναμνήσεις.

Σε όποια παράταξη κι αν ανήκει κάποιος, αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να παραβλεφθεί και πρέπει να αναγνωριστεί.

ΤΙ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΑΝ ;;

Σήψη σε κάθε του πτυχή

Οι σοβαρές καταγγελίες που βλέπουν το φως της δημοσιότητας στο χώρο της Τέχνης και του Πολιτισμού σηκώνουν το «καπάκι» μιας κατάστασης δύσοσμης, καθρεφτίζουν τη σήψη του συστήματος η οποία έχει απλωθεί σε κάθε του πτυχή.

Το «δεν άκουσα - δεν ήξερα» της κυβέρνησης και η κατόπιν εορτής προσπάθεια να εμφανιστεί με τη ρομφαία της κάθαρσης, ενώ μέχρι χτες προσπαθούσε να περάσει «άβρεχτη» από τον ορυμαγδό των καταγγελιών, προδίδουν τις μεγάλες ευθύνες της. Δεν τους ξεπλένει - ούτε την κυβέρνηση ούτε προσωπικά τον πρωθυπουργό - το «άδειασμα» της υπουργού Πολιτισμού, ούτε οι διάφοροι αντιπερισπασμοί και οι «θεσμικές πρωτοβουλίες» που προαναγγέλλουν.

Τι ακριβώς «δεν ήξεραν» η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, που κάνουν σαν να έπεσαν από τα σύννεφα μετά τις αποκαλύψεις;

Δεν γνωρίζουν τους όρους εμπορευματοποίησης και ανταγωνισμού που κυριαρχούν και στον Πολιτισμό, «αλέθοντας» τα όνειρα και τις προσδοκίες χιλιάδων νέων καλλιτεχνών να ξεδιπλώσουν το ταλέντο τους και ταυτόχρονα να βιοποριστούν απ' αυτό;

Δεν γνωρίζουν άραγε το κοινωνικό, οικονομικό και νομοθετικό πλαίσιο, που παράγει δράστες και θύματα, ενώ ταυτόχρονα εκβιάζει τη σιωπή τους;

Δεν άκουσαν τίποτα για την άγρια εργασιακή ζούγκλα στο θέατρο και στις άλλες τέχνες, όπου για την πλειοψηφία των εργαζομένων κυριαρχούν η ανεργία, η ανασφάλεια και η αβεβαιότητα, που τους κάνουν ακόμα πιο ευάλωτους όταν έρθουν αντιμέτωποι με τη βία κάθε μορφής και θελήσουν να την καταγγείλουν;

Μήπως δεν είναι το ίδιο πλαίσιο που «θρέφει» την πολύμορφη βία, με δράστες που αξιοποιούν τη θέση, το κύρος, την καριέρα, την «καλλιτεχνική» και πολιτική τους επιρροή για να εκτονώσουν τις πιο άγριες διαθέσεις τους σε βάρος - συνήθως - νέων παιδιών, εκβιάζοντας μετά τη σιωπή τους με απειλές για οικονομική, επαγγελματική και κοινωνική απαξίωση;

Ολα αυτά είναι περισσότερο από γνωστά στη σημερινή και σε όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις. 

Γιατί με δικούς τους νόμους και στο έδαφος της δικής τους αντιλαϊκής πολιτικής διατηρείται και αναπαράγεται το σάπιο υπόβαθρο και στον Πολιτισμό, πάνω στο οποίο ευδοκιμούν φαινόμενα σαν αυτά που βλέπουν τώρα το φως.

Οσο για τα περί «κάθαρσης» που διακηρύσσει η κυβέρνηση, είναι αστείο και να τα ακούει κανείς, έχοντας μάλιστα την εμπειρία και από άλλους χώρους, όπου οι πραγματικές αιτίες και οι ευθύνες για ανάλογα «σκάνδαλα» έγινε προσπάθεια να κρυφτούν πίσω από παραιτήσεις υπουργών, αποσύρσεις στελεχών και «θεσμικές πρωτοβουλίες», που όχι μόνο δεν αντιμετώπισαν το πρόβλημα, αλλά έγιναν καταλύτης και για πιο αντιδραστικές αλλαγές.

Το ίδιο ισχύει με τους «κώδικες δεοντολογίας» που προωθεί τώρα η κυβέρνηση στο θέατρο και συνολικά στον Πολιτισμό, όταν αφήνει ανέγγιχτο όλο το θεσμικό, αντεργατικό πλαίσιο που υποθάλπει την πολύμορφη βία.

Η πολιτική που υπερασπίζεται τη σαπίλα, που βαθαίνει την εμπορευματοποίηση τομέων της κοινωνικής ζωής όπως ο Πολιτισμός, που παραδίδει σε χορηγούς και μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα την παραγωγή του πολιτιστικού έργου. 

Που διευρύνει το καθεστώς εργασιακής ζούγκλας και σε αυτόν το χώρο...

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο τα θύματα της βίας σκέφτονται διπλά και τρίδιπλα την όποια καταγγελία, αφού καμία ουσιαστική στήριξη δεν υπάρχει από το κράτος, όπως αποδείχθηκε κι άλλες φορές στο παρελθόν. 

Πολύ περισσότερο που πολλές φορές βλέπουν τις καταγγελίες τους, αντί να γίνονται αφορμή για να ξεπατωθούν οι αιτίες της σαπίλας, να αξιοποιούνται για ξεκαθαρίσματα πολιτικών και επιχειρηματικών «λογαριασμών», σε βάρος τελικά των ίδιων των θυμάτων της βίας και γενικότερα του λαού.

Το σπάσιμο λοιπόν της σιωπής είναι σε ατομικό επίπεδο η γενναία και αναγκαία πράξη για την τιμωρία των ενόχων. 

Το επόμενο βήμα πρέπει να είναι η αποκάλυψη και η αναμέτρηση με όλους εκείνους τους κοινωνικούς καταναγκασμούς, που διευκολύνουν τους δράστες και επιβάλλουν τη σιωπή. 

Αλλά και με όσους συντηρούν ή ενισχύουν αυτούς τους πολύμορφους καταναγκασμούς. 

Αυτή η ασπίδα προστασίας χτίζεται συλλογικά, διεκδικητικά, και αυτό είναι που πρέπει να γίνει τώρα.

 https://www.rizospastis.gr/

ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΟΥΛΟΥΔΑ ΠΑΡΑΓΕΙ Η Χ/Α: ΒΙΑΣΤΕΣ-ΜΑΧΑΙΡΟΒΓΑΛΤΕΣ-ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ

Χρυσαυγίτης και στέλεχος του Π. Ναυτικού είναι ο 42χρονος που κατηγορείται για ασέλγεια σε ανήλικη

Αλιεύσαμε από το Luben

Τα στοιχεία ενός 42χρονου, ο οποίος κατηγορείται ότι ασελγούσε κατ’ επανάληψη σε βάρος ανήλικου κοριτσιού με νοητικά προβλήματα δημοσίευσε η ΕΛ.ΑΣ., κατόπιν σχετικής Διάταξης της Εισαγγελίας Πρωτοδικών Πειραιά. 

Ο κατηγορούμενος ονομάζεται Αγγελής Μοσχοβής και γεννήθηκε στην Νίκαια Αττικής το 1976, ενώ σύμφωνα με τα μέχρι τώρα στοιχεία η κακοποίηση έγινε στη Σαλαμίνα και κράτησε δύο μήνες: από τον Δεκέμβριο και έως τα τέλη Ιανουαρίου.

Πιο συγκεκριμένα, ο Μοσχοβής κατηγορείται για κατάχρηση σε ασέλγεια ανηλίκου κατ’ εξακολούθηση, ακούσια απαγωγή ανηλίκου με σκοπό την ακολασία, επικίνδυνη σωματική βλάβη κατά συρροή, εξύβριση, απειλή κατά συρροή και φθορά ξένης ιδιοκτησίας. Η δημοσίευση θα διαρκέσει έξι μήνες και η Αστυνομία ελπίζει πως θα βοηθήσει στην διαλεύκανση τυχόν άλλων παράνομων πράξεων του 42χρονου.

Τα πράγματα γίνονται αρκετά πιο ενδιαφέροντα αν επισκεφθεί κανείς το ανοιχτό προφίλτου 42χρονου στο Facebook. Αυτό που δεν έχει αναφερθεί μέχρι στιγμής από τα ΜΜΕ, είναι πως πρόκειται για ένστολο, πιο συγκεκριμένα του Πολεμικού Ναυτικού.

Στο λογαριασμό του ο 42χρονος έχει άφθονες δημοσιεύσεις και φωτογραφίες με στολή και διακριτικά στελέχους του Πολεμικού Ναυτικού, ενώ αναφέρει επανειλημμένα πως εργάζεται στο Ναύσταθμο Σαλαμίνας, όπου σύμφωνα με την ανακοίνωση της ΕΛ.ΑΣ. έγιναν και οι πράξεις για τις οποίες κατηγορείται. Μεταξύ άλλων και φωτογραφίες με όπλα:













Ενώ ενδιαφέρουσες, πλην αρκετά προβλέψιμες είναι και οι πολιτικές πεποιθήσεις του 42χρονου. Σύμφωνα με τις ίδιες του τις δημοσιεύσεις, το κατηγορούμενο στέλεχος του Π.Ν. είναι οπαδός του Μεταξά, του Κασιδιάρη, του Παπαδόπουλου και γενικά μάλλον οποιασδήποτε φασιστικής πολιτικής περσόνας αγαπάει η Άρια φυλή της χώρας μας:









Όλη αυτή η δραστηριότητα δεν πέρασε απαρατήρητη από διάφορους χρήστες του Facebook, οι οποίοι έχουν σπεύσει στο προφίλ του για να σχολιάσουν τις ιδέες και τα έργα του 42χρονου:





Την ίδια στιγμή, οι ομοϊδεάτες του 42χρονου που διαβάζουν την είδηση συνεχίζουν εξίσου προβλέψιμα να ζορίζονται με το λεξιλόγιο της ελληνικής γλώσσας, αν κρίνουμε από σχόλια στο Ίντερνετ:



Ένας πραγματικά υπέροχος άνθρωπος, χρειαζόμαστε περισσότερους σαν αυτόν.



CLOPYRIGHT
ΑΠΟ ΜΟΥΣΑΦΙΡΗΔΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΟΦΡΕΝΕΙΑΣ 

***

Καταγγελία:«Τα δύο παιδιά του Εμπουκά δεν θα τον ξαναδούν ποτέ. Δολοφονήθηκε προχθες από αστυνομική βία»

Αλιεύσαμε από το facebook του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

Αυτός είναι ο Εμπουκά. Με καταγωγή από τη Νιγηρία, μετανάστης στην Ελλάδα, με δύο παιδιά, το ένα νεογέννητο.
Τα δύο παιδιά του Εμπουκά δεν θα τον ξαναδούν ποτέ, το νεογέννητο δεν θα τον γνωρίσει ποτέ στην πραγματικότητα. Γιατί ο Εμπουκά δολοφονήθηκε προχθες από αστυνομική βία στο γνωστό για ανάλογες υποθέσεις Α.Τ. της Ομόνοιας.
Δολοφονήθηκε μέσα στη σιωπή και εκεί θα έμενε αν δεν σήκωνε το θέμα η Ένωση Αφρικανών Γυναικών. Καμία εφημερίδα και κανένα κανάλι δε μίλησε για αυτόν, ούτε καν για να διαστρεβλώσει την υπόθεση.

Δέκα χρόνια μετά την εξέγερση που προκάλεσε η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου από ειδικό φρουρό, το κίνημα της αλληλεγγύης ενάντια στην καταστολή εξακολουθεί να υποφέρει από έναν εντελώς απαράδεκτο ελάττωμα: διαχωρίζει ασυναίσθητα, αλλά πραγματικά, τα θύματα της καταστολής σε Έλληνες και ξένους. Για κάθε Παύλο Φύσσα που μας ξεσηκώνει, υπάρχει ένας Λουκμάν Σαχζάτ για τον οποίον κάναμε πολύ λιγότερα. Για κάθε Αλέξανδρο που μας έβγαλε στον δρόμο, υπάρχει ένας Εμπουκά που θα προκαλέσει μόνο την περιορισμένη μας αγανάκτηση. Για κάθε Ζακ που θα συγκινήσει και θα κινητοποιήσει τα πιο ευγενικά μας αισθήματα, υπάρχει ένας μετανάστης που πετάχτηκε νεκρός σε κάποιο τμήμα ή κάποιο δρόμο χωρίς να μας ταράξει.

Δεν μπορούμε να έχουμε ένα αντιρατσιστικό κίνημα μέσα στο οποίο θα επιβιώνουν ρατσιστικοί διαχωρισμοί. Ο θάνατος του Εμπουκά δεν πρέπει να μείνει κρυμμένος στη σιωπή. Το Αστυνομικό Τμήμα της Ομόνοιας, άντρο κατά συρροή δολοφόνων και βασανιστών, δε μπορεί να συνεχίσει να κάνει τη «δουλειά» του μέσα στη σιωπή.

Τη δικαιοσύνη για τον Εμπουκά, τη χρωστάμε στα παιδιά του. Τη χρωστάμε στους μετανάστες που ζουν στην Αθήνα χωρίς την παραμικρή προστασία της αξιοπρέπειάς τους. Και τη χρωστάμε και σε εμάς τους ίδιους.