ΚΟΥΒΑ ή ΓΕΡΜΑΝΙΑ -ΘΑ ΕΣΤΕΛΝΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ?

ΣΤΗΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ή ΣΤΗΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΚΟΥΒΑ 

ΘΑ ΕΣΤΕΛΝΕΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΟΥ ΝΑ ΜΑΘΕΙ ΓΡΑΜΜΑΤΑ ??

-Όταν η Γερμανία υποκλίνεται στην Κούβα:

Η Γερμανία αποτελεί ως γνωστόν τη καπιταλιστική ατμομηχανή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη χώρα που καθοδηγεί και χαράζει την οικονομική πολιτική της. 

Η Κούβα, αντίθετα, για πολλούς Γερμανούς θεωρείται ως ένα τριτοκοσμικό, δικτατορικό, ανελεύθερο και λυμφατικό κράτος, αφού στη διακυβέρνησή της από το 1959 ηγούνται οι κομμουνιστές.

Η πραγματικότητα, βέβαια, δεν είναι ακριβώς αυτή, αφού αν θέλει κανείς να συνειδητοποιήσει την αλήθεια, θα πρέπει να κοιτάξει εκείνα τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που αποδεικνύουν την φροντίδα ενός κράτους για τους πολίτες του. Ένα από αυτά είναι και η εκπαίδευση.

Σύμφωνα με τη μελέτη της PISA για το 2018, που δημοσιεύτηκε στις 3 Δεκεμβρίου του 2019, η Γερμανία αντιμετωπίζει πολλά προβλήματα στο εκπαιδευτικό της σύστημα. 

Μάλιστα, σε σύγκριση με την ίδια μελέτη για το 2015, η Γερμανία έχει κάνει βήματα προς τα πίσω.

Αντίθετα, το εκπαιδευτικό σύστημα της Κούβας θεωρείται ένα από τα καλύτερα στον κόσμο. 

«Κανένα εκπαιδευτικό σύστημα της Λατινικής Αμερικής δεν μπορεί να θεωρηθεί υψηλής ποιότητας, όταν μιλάμε με παγκόσμιους όρους εκτός από αυτό της Κούβας. Το σχολικό της σύστημα παρουσιάζει αυξημένες ή τουλάχιστον κατάλληλες παραμέτρους: ισχυρό ακαδημαϊκό ταλέντο, υψηλούς μισθούς και υψηλή επαγγελματική αυτονομία. Έτσι χαρακτηρίζεται ως ένα από τα πιο αποτελεσματικά εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο, όπως αυτά της Φινλανδίας, της Σιγκαπούρης, της Σαγκάης, της Δημοκρατίας της Κορέας, της Ελβετίας, της Ολλανδίας και του Καναδά»», επισήμαινε η έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας το 2016.

Παράλληλα, η Κούβα διαθέτει σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα ποσοστά αλφαβητισμού στον κόσμο (γύρω στο 99%), ενώ σε έκθεσή της το 2011 η Unesco ανέφερε πως οι κουβανοί πολίτες απολαμβάνουν το πιο υψηλό μορφωτικό επίπεδο της Καραϊβικής, κάτι που κατατάσσει τη χώρα τους στην 14η θέση διεθνώς. 

Μάλιστα, το 2013, το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ επισήμανε πως «η Κούβα έχει καταφέρει να εκπληρώσει πολλούς από τους Αναπτυξιακούς Στόχους της Χιλιετίας του ΟΗΕ».

Την ίδια στιγμή, στη Γερμανία 6,2 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν σοβαρές δυσκολίες στη γραφή και την ανάγνωση, σύμφωνα με την πρόσφατη έρευνα LEO του Πανεπιστημίου του Αμβούργου.

Η σημασία της επιτυχίας της Κούβας μεγαλώνει αν σκεφτεί κανείς τους διαχρονικούς περιορισμούς, το εμπάργκο και τη λυσσαλέα πολεμική που έχει δεχθεί το νησί της Καραϊβικής από τους υπέρμαχους του φιλελευθερισμού, από τις ΗΠΑ και τις γύρω σφαίρες επιρροής της. Η Κούβα, όμως, άντεξε κόντρα σε όλους και σε όλα, καταφέρνοντας να ατενίζει το μέλλον της με ακόμη περισσότερη αισιοδοξία.

Ο Γενικός Γραμματέας του ΟΟΣΑ, Άνχελ Γκουρία, στην εισαγωγική παράγραφο της έκθεσης PISA για το 2018 αναφέρει πως «η ποιότητα των σχολείων σήμερα θα ενδυναμώσει την ισχύ των οικονομιών αύριο», φράση που φανερώνει την ανησυχία του και τον προβληματισμό του όχι μόνο για τη Γερμανία, αλλά για την πορεία ολόκληρου του καπιταλιστικού συστήματος και της Ευρωπαϊκής Ένωσης εν γένει.

Εμείς, από τη δική μας οπτική γωνία, θα συμφωνήσουμε εν μέρει μαζί του, πως η ποιότητα των σχολείων αποτελεί μια σημαντική παράμετρο για την εξέλιξη ενός κράτους, προσθέτοντας πως η διαφορά ανάμεσα σε αυτά που η Γερμανία και η Κούβα προκρίνουν ως σημαντικά, ως ουσιώδη και αναπόσπαστα μέρη της ματιάς που επιλέγουν να διατηρούν απέναντι στον τρόπο που οραματίζονται τον κόσμο και τις μελλοντικές κοινωνίες, δεν μπορούν παρά να τροφοδοτήσουν γενικότερες αλλαγές τα επόμενα χρόνια, επαναστάσεις, λαϊκές εξεγέρσεις και προσπάθειες κοινωνικής απελευθέρωσης.

Άλλωστε, η Κούβα δεν πρωτοπορεί μόνο στον τομέα της εκπαίδευσης, αλλά έχει κατορθώσει σπουδαία πράγματα και στην υγεία. 

Έγινε η πρώτη χώρα στον κόσμο που εξάλειψε την μετάδοση του AIDS και της σύφιλης από τη μητέρα στο παιδί, έχει ένα από τα χαμηλότερα ποσοστά βρεφικής θνησιμότητας διεθνώς και ανακάλυψε το πρώτο θεραπευτικό εμβόλιο για ασθενείς με καρκίνο του πνεύμονα. 

Όλα αυτά στις λεγόμενες προηγμένες χώρες, που διαθέτουν περισσότερους πόρους από την Κούβα, θα έπρεπε να έχουν λυθεί προ πολλού, αλλά συνεχίζουν να παραμένουν θέματα που χρήζουν διερεύνησης και απαντήσεων. 

Ο λόγος πίσω από αυτό κρύβεται στην ίδια την οργάνωση του κράτους τους και της παραγωγής τους που είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με το κέρδος και όχι με την ικανοποίηση των διευρυμένων σύγχρονων ανθρώπινων αναγκών.

Γιατί, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν πως «στο τέλος πάντα νικούν οι Γερμανοί», το παράδειγμα της Κούβας δείχνει πως και οι «μικρές» ομάδες μπορούν να τα καταφέρουν, αν παρά τα λάθη και τις αδυναμίες τους, συνεχίζουν απαρέγκλιτα να βαδίζουν στον δρόμο του αγώνα που εμπεριέχει στα σπλάχνα του τις κινητήριες δυνάμεις της ελπίδας, της αξιοπρέπειας και της δικαιοσύνης, υπερασπιζόμενες την έννοια του ανθρώπου

 έτσι όπως την έθετε ο Τσε Γκεβάρα:

 «ο άνθρωπος πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το μέτωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει με τη σφραγίδα της τιμής. Όποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτήν την τιμή».

Παναγιώτης Κολέλης

ΔΕΣ ΑΚΟΜΗ: Ένας Γέροντας Μέρμηγκας Αφηγείται την Ζωή του...

Αλίευση από Κατιούσα Παρουσίαση: Viva.La.Revolucion

"Θαυμάστε, Απογόνους Μεγάλων Ελλήνων"

Είστε η ντροπή αυτού του τόπου.
Όλοι όσοι υπερηφανεύεστε για τον πατριωτισμό σας, είστε η ντροπή όλων των Ελλήνων.
Ντροπιάζετε τους αληθινούς πατριώτες, τους αληθινούς χριστιανούς, ντροπιάζετε την ανθρωπότητα.
Ορίστε, θαυμάστε, απογόνους μεγάλων Ελλήνων.
3.000 χρόνια ιστορίας και πολιτισμού για να την εξευτελίζουν με τέτοιο χυδαίο τρόπο μισάνθρωποι πίσω απ'τον μανδύα του πατριώτη. 
Στα διαβατά, δίπλα από πρόσφυγες πεινασμένους, εξαθλιωμένους, βρώμικους, άρρωστους, έχοντας ξεφύγει από πολέμους, βόμβες, χημικά, βιασμούς, έχοντας χάσει μανάδες, πατεράδες, παιδιά, ο ελληνικός ελλάνιος Έλληνας με πιστοποιημένο Ιχώρ, διάλεξε αυτό το τρόπο να δείξει πόσο πολύ πατριώτης είναι και πόσο αγαπάει την Ελλάδα του.

Τέρμα πια με τις μάσκες υπέρ πατρίδος. Είστε μισάνθρωποι και είστε οι πρώτοι που εξευτελίζετε τη πατρίδα μας.
Αυτοί που έχυσαν αίμα γι'αυτη τη πατρίδα τους οποίους θυμάστε όποτε σας συμφέρει θα ντρέπονταν για σας και τους ομοίους σας. 
Πατριδοκάπηλοι φασίστες.
Ντροπή του ανθρώπινου γένους.
Πνευματικά ανάπηροι.
Μισάνθρωποι.
Σπαλομπριζόλες και σουβλάκια δίπλα από πεινασμένους.
Αν ζούσαν οι αρχαίοι Έλληνες θα πεφταν απ την Ακρόπολη απ'τη ντροπή τους.
Θαυμάστε απογόνους του Αριστοτέλη
Θαυμάστε ανθρώπους που τις Κυριακές πάνε εκκλησία και προσεύχονται μόνο για τα δικά τους παιδιά.
Κι όσοι στο προφίλ αυτό χρησιμοποιούν ως κάλυψη την ελληνική σημαία για να βγάλουν στην επιφάνεια τον μισανθρωπισμό τους κατά απροστάτευτων παιδιών, κατά κυνηγημένων φτωχοδιαβόλων, αδειάστε μου τη γωνιά.
Δεν είστε Έλληνες και σταματήστε να το παίζετε πατριώτες.
Είστε μισάνθρωποι.
Κοιτάτε μόνο τη πάρτη σας.
Δεν σας αλλοιώνει κανένας πρόσφυγας τον πολιτισμό σας, πολύ απλά γιατί δεν έχετε πολιτισμό! 
Αυτός είναι ο πολιτισμός σας, εδώ σε αυτές τις φώτο. Εσείς αλλοιώνετε τον όποιο πολιτισμό είχαν κάποτε οι Έλληνες.
Εσείς που στηρίζετε τους φασίστες που διώχνουν κυνηγημένα και ασυνόδευτα παιδάκια μες στη νύχτα.
Εσείς που δεν έχετε τα αρχίδια να τα βάλετε με τους τραπεζίτες που σας έχουν ρίξει στη φτώχεια και σας φταίει ο κυνηγημένος.
Εσείς που λυσσάξατε για τη Μακεδονία και για ένα όνομα το οποίο είχε δοθεί έτσι κι αλλιώς χρόνια τώρα, μα δεν βγάζετε κιχ για τις συντάξεις που κλέβουν απ'τις μανάδες και τους πατεράδες σας που μόχθησαν τόσα χρόνια,
 δεν βγάζετε κιχ για τους παπάδες που βιάζουν κοριτσάκια, 
δεν βγάζετε κιχ για τη ποιότητα ζωής σας, δεν βγάζετε κιχ ενώ βλέπετε καθημερινά στις ειδήσεις να ψηφίζονται νόμοι για βουλευτικές ασυλίες. για novartis, για siemens, 
σας κλέβουν καθημερινά με τα κοστούμια τους μπροστά στα μούτρα σας ζώα και συνεχίζετε να τους ψηφίζετε όλους και δεξιούς και ψευτοαριστερούς, γίδια.
Εσείς που βλέπατε τα μωρά που τα ξέβραζε η θάλασσα πνιγμένα στις ειδήσεις και δήθεν σαν έπιανε η στεναχώρια αλλά τώρα μαζεύεστε να διώξετε όσα δεν πνίγηκαν για να μη χάσετε τους τουρίστες στα κωλομάγαζα που έχετε.
Εσείς που ντροπιάζετε την Ελλάδα, τη χώρα της προσφυγιάς, τη χώρα της συμπόνιας, τη χώρα που πέρασε φουρτούνες, πολέμησε ξένους μα και Έλληνες προδότες, πολέμησε ταγματασφαλίτες, πολέμησε κουκουλοφόρους που δείχναν με το δάχτυλο, πολέμησε τανκς έξω από πολυτεχνεία για να τα καπηλεύεστε όλοι εσείς τόσο απλά φορώντας στη πλάτη μια ελληνική σημαία, τρώγοντας σουβλάκια σα βόδια για να πολεμήσετε δήθεν τους βάρβαρους που σκοπό έχουν να αλλοιώσουν τον πολιτισμό σας.
Εσείς αλλοιώνετε τον πολιτισμό μας, τις ανθρώπινες αξίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα (αν υπάρχουν κι αν υπήρχαν ποτέ αυτά), την ανθρώπινη αξιοπρέπεια.
Υπερηφανεύεστε για νίκες που δεν κάνατε εσείς, για αγώνες που δεν δώσατε ποτέ εσείς μα οι πρόγονοί σας. 
Εσείς ορίστε τι αγώνα κάνατε. Αγώνα ποιος θα μπουκωθεί με τα περισσότερα σουβλάκια. Αγώνα ποιος θα μπει στο δημόσιο επι Πασόκ για να σας χτυπάει τη κάρτα ο συνάδελφος και να κολλάτε αναρρωτικές άδειες δίπλα σε αργίες. Αυτόν τον αγώνα κάνατε! 
Υπέρ πατρίδος δεν κάνατε τίποτα απολύτως στη ζωή σας. Μόνο καπηλεύεστε αγώνες άλλων. Προδότες της ανθρωπότητας.
Αν θέλατε να κάνετε κάτι για τη χώρα που ζείτε, κατεβείτε στους δρόμους να φωνάξετε για τον ιδρώτα σας που σας τον έχουν κλέψει, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για όσους σας ελέγχουν τη ζωή!
Ολόκληροι μαντράχαλοι γίνατε, κάνατε παιδιά, κάνατε εγγόνια, ακόμα δεν ξέρετε ποιος σας φταίει για όλα τα δεινά και τα βάζετε με τους κατατρεγμένους?? 
Δεν διαβάσατε? Δεν είδατε? Δεν σας είπαν?? Δεν ανοίξατε τα στραβά σας τόσα χρόνια? Τίποτα??
Τέρμα, λοιπόν, οι δικαιολογίες, δεν άκουσα, δεν είδα, δεν ήξερα.

Οπλίσατε τους μαχαιροβγάλτες καραφλούς γιατί δήθεν δεν ξέρατε, δεν ακούσατε, δεν είδατε κι ακόμα η μάνα εκείνη παλεύει μόνη της 6 χρόνια.

Όποιος ακόμα δεν άκουσε, δεν είδε, δεν έμαθε... και με τον μανδύα του πατριώτη, ξερνάει χολή και μισανθρωπισμό, έξω απ'το προφίλ μου κι απ'τη ζωή μου.
Σας βαρέθηκα, σας σιχάθηκα.

Ευχαριστώ

 Nikos Karagiorgis

Άκου, φασιστοανθρωπάκο…
12-11-2019

Παναγιώτης Κολέλης Από Κατιούσα 

«Είσαι άρρωστος, πολύ άρρωστος, ανθρωπάκο».

Τώρα σου φταίνε οι μετανάστες. Οι περιθωριοποιημένοι, οι απροστάτευτοι, οι κλοσάρ. Πίσω από αυτούς ψάχνεις να κρύψεις τη δική σου ένδεια και τη δική σου μισανθρωπιά.

Σου φταίνε οι φτωχοί μετανάστες φασιστοανθρωπάκο, όχι οι πλούσιοι, όχι όσοι επενδύουν, όσοι αγοράζουν γη, όσοι έχουν πάρει μπιρ παρά τον πλούτο της χώρας μας.

Αυτούς τους προσκυνάς, στήνεσαι όρθιος για να τους δεις και να βγάλεις μια φωτογραφία μαζί τους. Αποζητάς λίγη από την αίγλη τους για να νιώσεις σημαντικός μέσα από την προσωπικότητά τους.

Και μόλις τελειώσεις με τις φωτογραφίες, πας και κλωτσάς τον άστεγο πιο πέρα. Τον σπρώχνεις να σηκωθεί ή φωνάζεις την αστυνομία να τον μαζέψει. Δεν θέλεις να τον βλέπεις, επειδή θυμάσαι πως φέρνεις πιο πολύ με αυτόν παρά με εκείνον που φωτογραφιζόσουν προηγουμένως.

«Είσαι μικρός και θέλεις να παραμείνεις μικρός».

Βλέπεις την αστυνομία να μπουκάρει σε μπαρ, καφενεία, σινεμά και πανεπιστήμια και το θεωρείς φυσιολογικό. Μιλάς για κανονικότητα και πρόοδο και ονειρεύεσαι μια κοινωνία γεμάτη συρματοπλέγματα και περιορισμούς.

Κρύβεσαι πίσω από μια ψευδεπίγραφη ευνομία και ρητορεύεις υπέρ της. Τώρα τελευταία έχεις αρχίσει να φοράς πιο συχνά και κουκούλα και να δείχνεις με το δάκτυλο προτεταμένο κάθε άνθρωπο που θεωρείς με κάποιο τρόπο απροσάρμοστο στις απαιτήσεις του σύγχρονου κόσμου.

ΜΑΤ και κλούβες, δεν έχεις πιο αγαπημένα από αυτά, φασιστοανθρωπάκο…

«Έτσι κραυγάζεις, ανθρωπάκο, όταν κάποιος σου υπενθυμίζει την ψυχική σου δυσκοιλιότητα. Δεν θέλεις να τ’ ακούσεις, δεν θέλεις να το μάθεις, θέλεις να φωνάζεις, ζήτω!»

Παρακολουθείς τις ζωές των άλλων, κάνοντας like και σχόλια, και αισθάνεσαι σημαντικός. Πίσω από την οθόνη της ανωνυμίας και της υποκρισίας, βγάζεις μίσος και χολή.

Φοβάσαι να βγεις έξω. Να συναντήσεις άλλους με τα ίδια προβλήματα με εσένα. Νομίζεις πως έτσι προστατεύεσαι, πως απαλύνεις τον πόνο. Μα κάνεις λάθος. Ο πόνος σου γιγαντώνεται, όπως γιγαντώνεται το μίσος σου, ένα μίσος παροξυσμικό μα κυρίως θρασύδειλο.

«Θέλεις να μάθεις τι είσαι ανθρωπάκο; Άκου στο ραδιόφωνο τις διαφημίσεις των καθαρτικών, της οδοντόκρεμας, των αποσμητικών».

Αλλά όχι, ξέχασα, εσύ δεν είσαι έτσι. Είσαι διαφορετικός. Γιατί; Επειδή έτσι…

Δεν έχεις κάτι άλλο να πεις. Απλώς έπεισες τον εαυτό σου πως δεν μπορεί να είσαι σαν τους άλλους. Αυτοπροσδιορίσου, λοιπόν, όπως θέλεις, αλλά να ξέρεις καλά πως ορισμένοι δεν ξεγελιούνται από τα βαρύγδουπα λόγια σου ούτε φοβούνται τις αγριοφωνάρες σου. Ξέρουμε πλέον τι είσαι…

«Είσαι κτηνώδης κάτω από τη μάσκα της κοινωνικότητας και της φιλίας».

Είσαι μια κουκίδα μέσα στον ανθρώπινο χάρτη, αλλά παρόλα αυτά έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου. Νομίζεις πως όλα γυρίζουν γύρω από εσένα, κάνεις τον καμπόσο και κοκορεύεσαι για τη δύναμή σου. Δεν έχεις, όμως, δύναμη. Άθυρμα στα χέρια των κυβερνώντων, το μόνο που ξέρεις να κάνεις είναι να κατασκευάζεις εχθρούς. Πάντα βολικούς και εύκολους, όπως οι μετανάστες, οι κατατρεγμένοι, αυτοί που δεν μπορούν να σταθούν καν στα πόδια τους για να σε αντιμετωπίσουν.

Αυτούς πολεμάς και μάλιστα πισώπλατα. Χωρίς να ντρέπεσαι, χωρίς να σκύβεις το κεφάλι, προσπαθώντας απλώς να καλύψεις το υπερτροφικό σου εγώ και τη ματαιοδοξία σου.

«Νομίζεις ότι η ελευθερία σου διασφαλίζεται όταν στήνεις ανθρώπους στον τοίχο. Επιτέλους, στήσε τον εαυτό σου μπροστά σε ένα καθρέφτη!»

Στήνεις μπάρμπεκιου έξω από εκεί που μένουν, αλλά δεν τολμάς να μας πεις αν θα διάλεγες ποτέ να μείνεις με τις δικές τους τις συνθήκες. Διαδηλώνεις για να φύγουν, εσύ που δεν διαδήλωσες ποτέ για να φύγουν οι πραγματικοί εισβολείς, αυτοί που σου κατέστρεψαν τη ζωή και σε ταπεινώνουν καθημερινά, βυθίζοντάς σε στην εξαθλίωση. Μια εξαθλίωση που γίνεται με σύγχρονους όρους, με μέσα προηγμένα, που κυκλοφορεί με φτιασίδια στους δρόμους και νομίζεις πως μοιάζει με πρόοδο.

Τα μάτια σου είναι βουρκωμένα, φασιστοανθρωπάκο, γι’ αυτό και αναπαράγουν διαρκώς τον βούρκο…

«Κόφτο, ανθρωπάκο. Είσαι και θα είσαι αιώνια ο μετανάστης. Τυχαία βρέθηκες σ’ αυτό τον κόσμο και σιωπηλά θα τον αφήσεις».

Σου πήρε καιρό να διώξεις τους ναζί από τη Βουλή, μα θα σου πάρει ακόμα περισσότερο καιρό να ξεμπερδεύεις με τη λογική των ναζί. Γελάς και χαχανίζεις διατυμπανίζοντας πως οι υπόλοιποι βλέπουν φασίστες εκεί που δεν υπάρχουν. Λες «πρώτα οι Έλληνες» και κάνεις τα θελήματα εκείνων που σου πετούν ένα ξεροκόμματο να γλύφεις για να σε συντηρούν στη δούλεψή τους.

«Η αγάπη, η δουλειά και η γνώση δεν έχουν πατρίδα, δεν ξέρουν τελωνειακούς σταθμούς και δεν φοράνε στρατιωτικές στολές. Είναι διεθνείς και αγκαλιάζουν όλη την ανθρωπότητα».

Σχεδόν σαν το κεφάλαιο, φασιστοανθρωπάκο. Σχεδόν… Αφού το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, ακριβώς επειδή φοράει στρατιωτικές στολές. Και αμπέχωνα. Και κελεμπίες και κιμονό, αν πρόκειται να αυξήσει τα κέρδη του.

Μη γελάς… Σκέψου καλύτερα πόσες φορές τα φόρεσες και θα τα ξαναφορέσεις για να πας σε νέες «Κορέες» και σε νέα «Βιετνάμ» και όπου αλλού σε διατάξουν. Μάτωσες σε πολέμους και θα ματώσεις ξανά στο μέλλον, φασιστοανθρωπάκο…

«Δεν θέλεις να γίνεις αετός, ανθρωπάκο και γι’ αυτό κατασπαράζεσαι από τα όρνια».

Σου αρέσει ο χειμώνας, γιατί σκέφτεσαι τους πρόσφυγες μέσα σε σκηνές γεμάτες από χιόνι, φαντάζεσαι παιδιά που τουρτουρίζουν μέσα στο κρύο, που αφήνουν την τελευταία τους πνοή κατάχαμα. Και λες «ένας λιγότερος»…

Σου αρέσει ο χειμώνας, επειδή δεν θέλεις να θυμάσαι το καλοκαίρι που δεν πήγες πουθενά διακοπές, που δεν είχες λεφτά ούτε για βενζίνη. Αλλά ήξερες να το παίζεις μάγκας, να μιλάς με ύφος χιλίων καρδιναλίων και να έχεις άποψη για όλα. Δεν σε πείραζαν οι ξένοι το καλοκαίρι στα νησιά. Δεν σε πείραζε που καθόσουν σε ελληνική ταβέρνα και δεν άκουγες πουθενά τριγύρω να μιλάνε τη γλώσσα σου, που κολυμπούσες σε ελληνικές παραλίες και έβλεπες γύρω σου ανθρώπους από άλλες χώρες. Ήταν ευυπόληπτοι αυτοί οι ξένοι, φασιστοανθρωπάκο. Σωστά;

Είχαν λεφτά, money, παραδάκι, πώς το λένε;

«Δεν με νοιάζει για σένα ανθρωπάκο. Αλλά όταν σκέπτομαι τα νεογέννητα παιδιά σου, πως τα βασανίζεις για να τα φτιάξεις κανονικούς ανθρώπους σαν κι εσένα».

Ήσουν, είσαι και θα είσαι σκάρτος. Εθελόδουλος, καιροσκόπος και οπορτουνιστής. Από τη μία μεριά διαμαρτύρεσαι πως δεν έχεις λεφτά για να βάλεις πετρέλαιο να ζεσταθείς και από την άλλη φωνάζεις πως φταίνε τα επιδόματα για την καταστροφή της χώρας.

«Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια», οι ιερές αγελάδες σου, αλίμονο αν σου πει κάποιος κάτι γι’ αυτές. Τι σημασία έχει που είσαι σφουγκοκωλάριος της αστική τάξης, που βλέπεις τα παιδιά σου να μεταναστεύουν σε ξένες πολιτείες αναζητώντας την ελπίδα; Αυτά έρχονται και παρέρχονται, λες. Κάνεις τον σταυρό σου ευλαβικά, κλείνεσαι στο σπίτι σου, ασφαλίζεις πόρτες και παράθυρα και αδιαφορείς για τον διπλανό σου.

Τι με νοιάζουν οι πόλεμοι και η φτώχεια των άλλων; Έτσι σκέφτεσαι. Μικρόψυχα, ποταπά, κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις το αλληλένδετο του πράγματος, την αλυσίδα που ενώνεις χώρες, λαούς και πολιτείες.

«Ξέρω ότι αυτό που ονομάζεις Θεό υπάρχει, αλλά όχι όπως τον φαντάζεσαι: υπάρχει σαν βασική κοσμική ενέργεια στο σύμπαν, σαν αγάπη στο σώμα σου, σαν τιμιότητα και σαν αίσθηση της φύσης μέσα σου και γύρω σου».

Γι’ αυτό και σου λέω πως αργά ή γρήγορα θα εκλείψεις, θα πάψεις να υπάρχεις, θα σε αποβάλλει η ίδια η κοινωνία. Και αυτοί που σήμερα σε χειροκροτούν και σε υποθάλπουν, θα έρθουν μαζί σου. Είναι υπόσχεση και όρκος μαζί. Γιατί δεν αξίζετε μία. Ούτε εσείς, ούτε οι ιδέες σας, φασιστοανθρωπάκια…

«Έφτασα στο τέλος της κουβέντας μου με σένα, Ανθρωπάκο. Υπήρχαν πολλά ακόμα να σου πω. Μα αν διάβασες ετούτα τα λόγια προσεκτικά και τίμια, θ’ αναγνωρίσεις τον εαυτό σου σαν Ανθρωπάκο και σ’ άλλες περιπτώσεις που δεν σου ανέφερα. Γιατί πάντα η ίδια χαρακτηριστική ιδιότητα υπάρχει στις μικρές πράξεις και σκέψεις σου».

*Τα αποσπάσματα που είναι με bold στο κείμενο προέρχονται από το βιβλίο «Άκου, ανθρωπάκο!» του Βίλχελμ Ράιχ (Εκδόσεις Αποσπερίτης, 1983).

**Όλες οι φωτογραφίες μέσα στο κείμενο είναι του βραβευμένου με Πούλιτζερ φωτογράφου, Γιάννη Μπεχράκη, που έφυγε από τη ζωή το Σάββατο 2 Μαρτίου του 2019.

"ΕΠΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟ ΑΜΟΝΙ" ΑΠΟ ΝΕΟ ΣΕ ΝΕΟΥΣ: ΠΟΥ ΑΝΑΖΗΤΟΥΝ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΟΝ ΗΛΙΟ !!

Όσα είπε η δημοσιογράφος και συγγραφέας, Μαριάννα Τζιαντζή, στην παρουσίαση του βιβλίου «Επτά χρόνια στο αμόνι», στις 20 Φεβρουαρίου, στο Public Συντάγματος.

Κατιούσα

Μια αφετηρία για να προσεγγίσουμε το βιβλίο του Παναγιώτη Κολέλη είναι η ηλικία του συγγραφέα. Δεν εννοώ να τονίσουμε ότι είναι νέος – και άλλοι δημιουργοί, ποιητές και πεζογράφοι, έγραψαν λαμπρά έργα σε νεαρή ηλικία. Εννοώ κυρίως να λάβουμε υπόψη ότι ο Παναγιώτης ανήκει στη γενιά των millenials, όπως τους αποκαλούν στον αγγλοσαξωνικό κόσμο, και στην οποία ανήκουν όσοι γεννήθηκαν λίγο πριν το 2000. 

Ο συγγραφέας ενηλικιώθηκε στην αρχή της κρίσης, στην εποχή των πρώτων μνημονίων και νομίζω ότι αυτό ήταν που σφράγισε την απόφασή του να στραφεί στη λογοτεχνία, να γράψει για τη γενιά του και τα βιώματά της, να μιλήσει για την εποχή του. Από αυτή την άποψη, το βιβλίο του παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον, γιατί διαβάζοντας τα επτά χρόνια στο αμόνι βλέπει κανείς πώς αντιλαμβάνεται τον κόσμο η νέα γενιά. Για την ακρίβεια ένα κομμάτι της νέας γενιάς, μειοψηφικό βέβαια. Το σίγουρο είναι ότι δεν τον βλέπει με τα ίδια μάτια που τον βλέπει η γενιά η δική μου ή η γενιά της μεταπολίτευσης ή η γενιά του lifestyle της δεκαετίας του ’80.

Ίσως αν δεν υπήρχε το σοκ της κρίσης, ο Παναγιώτης Κολέλης να γινόταν ένας καλός τεχνοκράτης, που θα τελείωνε τη σχολή του, την Ανωτάτη Εμπορική, ωραία και καλά, θα έκανε κάποιο μεταπτυχιακό στο εξωτερικό, θα διοριζόταν σε κάποια τράπεζα ή ιδιωτική εταιρεία και ίσως, με λίγη τύχη και πολλή φιλοδοξία, κάποτε να γινόταν ένα από αυτά τα golden boys για τα οποία μιλούσαμε στην προ κρίσης εποχή.

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι και τη σχολή του τελείωσε και μεταπτυχιακό του έκανε, όμως εκείνο που τον τρώει και θα τον τρώει και αύριο είναι η λογοτεχνία. Όχι πως ο Παναγιώτης ζητά απεγνωσμένα μια θέση στον ήλιο της λογοτεχνίας, όχι πως ζητά την αναγνώρισή του ως συγγραφέας. Απ’ ότι μαντεύω διαβάζοντας το «Επτά χρόνια στο αμόνι», όπως και το προηγούμενο μυθιστόρημά του, την «Εξαπάτηση της Δημοκρατίας», ο Παναγιώτης ζητά μια θέση στον ήλιο της ελπίδας, και νομίζω ότι αυτό ζητούν και οι περισσότεροι ίσως από εμάς – και συγχωρέστε με αν αυτό ηχεί κάπως μελό.

Αλλά επιμένω και διευκρινίζω: ο συγγραφέας ζητά μια θέση στον ήλιο της συλλογικής ελπίδας, στον ήλιο του «μαζί», έναν ήλιο που διαρκώς κρύβεται πίσω από σύννεφα, έναν ήλιο που συχνά παίζει μαζί μας κρυφτό, κάποτε μοιάζει να μας κοροϊδεύει, να μας παραπλανά. 

Και ίσως η ομορφιά να μη βρίσκεται στον ίδιο τον ήλιο, αλλά στους ανθρώπους που τον αναζητούν. Εδώ, στο βιβλίο, η αναζήτηση παίρνει τη μορφή της αφήγησης μιας ιστορίας. Μιας ιστορίας που τα κύρια πρόσωπά της είναι ένας κατεστραμμένος από την κρίση ζωγράφος, ένας οικονομικός πρόσφυγας, ο Οσμάν, δύο νέοι, η Χαρά και ο Λευτέρης, ο Δημήτρης, εκπρόσωπος αυτού που ονομάζουμε «οικονομική ολιγαρχία», και η συζυγός του, η Μάνθα. 

Το βιβλίο αυτό δεν είναι ούτε πολιτικό μανιφέστο ούτε χρονικό ούτε μία δημοσιογραφική καταγραφή της μνημονιακής περιπέτειας. Κάνει αυτό που εδώ και περίπου 4-5 αιώνες κάνουν τα μυθιστορήματα: αφηγείται μια ιστορία. Μια ιστορία που εκτυλίσσεται στα χρόνια της κρίσης.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην αναζήτηση της ελπίδας. Είναι φυσικό η ελπίδα να βρίσκεται στην αντίσταση των λαών για την οποία διαβάζουμε στη σελίδα 43: «Πολλά γίνονται τον τελευταίο καιρό σε ολάκερο τον κόσμο. Απ’ άκρη σ’ άκρη, οι λαοί ξεκίνησαν την αντίστασή του. Μα είναι μία αντίσταση που δεν έχει πάρει σάρκα ακόμα. Δεν κάνει πράξεις, ούτε μιλάει. Είναι μία αντίσταση σχεδόν αόρατη, γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να τη βρει και να την αντιμετωπίσει».

Ο Παναγιώτης έχει ένα χάρισμα. Δεν εννοώ την ευχέρεια στο γράψιμο, την ικανότητα να βρίσκει κομψούς τρόπους για να διατυπώνει τις σκέψεις του και να περιγράφει πρόσωπα και καταστάσεις. Εννοώ τη ικανότητα να παρατηρεί. Να βλέπει, να ακούει, να ρουφάει, να μαθαίνει. Δεν βλέπει τον εαυτό του σαν το κέντρο του σύμπαντος. Έτσι, παρόλο που αναπόφευκτα περιέχονται βιωματικά στοιχεία, το βιβλίο αυτό δεν είναι αυτοβιογραφικό, εξομολογητικό – και αυτό συγκαταλέγεται στα υπέρ του.


Από την παρουσίαση στο Public Συντάγματος στις 20 Φεβρουαρίου. Από αριστερά προς τα δεξιά: Μαριάννα Τζιαντζή, Χρήστος Κτενάς, Παναγιώτης Κολέλης, Νίκος Κουρμουλής

Ο χρόνος του βιβλίου είναι συγκεκριμένος, όπως υπονοεί και ο τίτλος του. Από το 2011 όταν εκδηλώνεται το κίνημα των πλατειών, των αγανακτισμένων όπως ονομάστηκε, μέχρι την «αριστερή» κυβέρνηση, το δημοψήφισμα του 2015, αλλά και μετά απ’ αυτό. Στο βιβλίο δεν αναφέρονται χρονολογίες, αλλά τα πρόσφατα χρόνια κυριαρχούν. (Για παράδειγμα, γίνεται συγκεκριμένη αναφορά στην κυβέρνηση Παπαδήμου.) Δεν υπάρχουν αναφορές ούτε στην προμνημονιακή εποχή ούτε γενικότερα στη μεταπολίτευση και είναι φυσικό αφού ο συγγραφέας γεννήθηκε το 1990 και εδώ μιλάει για τα πράγματα που γνώρισε και που έζήσε.

 Όπως λέει ένα τραγούδι των Φατμέ «χούντα δεν εγνώρισα μα ούτε ελευθερία». Όπως και στο προηγούμενο βιβλιό του, έτσι κι εδώ ο Παναγιώτης αμφισβητεί και την ελευθερία και την «επίσημη» δημοκρατία, τις καθαγιασμένες αρχές εν ονόματι των οποίων δρα η εξουσία, όχι μόνο η πολιτική, αλλά και η επιχειρηματική και η μιντιακή. Με λίγα λόγια, το «Επτά χρόνια στο αμόνι» είναι γερά ριζωμένο στο παρόν, στις εμπειρίες του ίδιου του συγγραφέα και της γενιάς του.

Ο συγγραφέας δεν πέφτει στην παγίδα να φορτώσει την ιστορία του με ένα πλήθος επικαιρικών αναφορών. Από το πολύχρωμο καλειδοσκοπικό παρόν επιλέγει εκείνα τα γεγονότα που σφραγίζουν, που σημαδεύουν την εποχή μας. 

Για παράδειγμα, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα ή οι δολοφονίες μεταναστών από ναζιστές περνούν από τις σελίδες του βιβλίου, όχι όμως με δημοσιογραφικό τρόπο αλλά δείχνοντας το κλίμα της εποχής και το πώς η εποχή επηρεάζει τη συμπεριφορά των χαρακτήρων. Με άλλα λόγια, ο συγγραφέας επιλέγει τις πλευρές της πραγματικότητας με τις οποίες θα ασχοληθεί.

Ένα μεγάλο μέρος των επιλογών του αφορά τον εξευτελισμό της εργασίας που συντελέστηκε στα μνημονιακά χρόνια και ο οποίος δεν φαίνεται να ανήκει στο παρελθόν. Για παράδειγμα, στη σελίδα 48 βλέπουμε δύο φίλες, φοιτήτριες, να διαβάζουν για να περάσουν ένα μάθημα. Παραγγέλνουν σουβλάκια και ο διανομέας που τους τα φέρνει παρατηρεί: «κι εγώ αυτό έκανα πριν δύο χρόνια». 

Μια πινελιά αρκεί.

Η αθλιότητα των εργασιακών σχέσεων απεικονίζεται με φυσικότητα στο βιβλίο χωρίς πουθενά να δίνεται η εντύπωση ότι ο συγγραφέας κάνει κήρυγμα. Επίσης, εκτός από τις εργασιακές σχέσεις, στο βιβλίο υπάρχουν πολλές αναφορές στα μεγάλα ζητήματα που καθορίζουν τη ζωή μας και θα την καθορίζουν και τα επόμενα χρόνια (στο ΔΝΤ, την Ευρωπαική Ένωση, το ΝΑΤΟ, το ευρώ κ.λπ.). 

Ωστόσο, το βιβλίο δεν είναι ένα άθροισμα καταγγελιών. Συχνά χρησιμοποιείται η υπερβολή, όταν για παράδειγμα οι συνταξιούχοι είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν, εκτός από τον έναν τους πνεύμονα, και το ένα τους πόδι ώστε να πληρωθεί το χρέος και να υπάρξει πρωτογενής ανάπτυξη. Άλλοτε ένας μετεωρίτης χτυπά μια πόλη και απ΄ τους κατοίκους της σώζονται μόνο οι μισοί, για την ακρίβεία οι πλουσιότεροι. Με λίγα λόγια, η πραγματικότητα διυλίζεται λογοτεχνικά.

Η ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος συνυπάρχει με τη βεβαιότητα ότι αξίζει κανείς να παλεύει για έναν καλύτερο κόσμο, ακόμα κι αν η νίκη δεν είναι εγγυημένη. Ο συγγραφέας δεν μας κάνει ενέσεις αισιοδοξίας, αλλά και μόνο το γεγονός ότι μέσα στη γενική καθίζηση ένας νέος λογοτέχνης επιχειρεί να σηκώσει τις «μεγάλες πέτρες» είναι από μόνο του ελπιδοφόρο.

Τα «Επτά χρόνια στο αμόνι» είναι ένα πολιτικό βιβλίο. Ο πολιτικός του χαρακτήρας έγκειται στο ότι ο συγγραφέας έχει κάνει μια πολιτική επιλογή: να βρίσκεται στο πλευρό των ταπεινών και καταφρονεμένων, να μην ξεχνά σε τι κόσμο πραγματικά ζούμε. 

Απ’ αυτή την άποψη, μου θύμισε έναν μεγάλο βρετανό συγγραφέα, τεχνοκριτικό, ποιητή και μυθιστοριογράφο, τον Τζον Μπέρτζες, που πέθανε πριν δύο περίπου χρόνια. Στο «Ένας ζωγράφος του καιρού μας», το πρώτο του μυθιστόρημα, λέει: «Και ο σημαντικότερος βιολιστής του καιρού μας δεν δικαιώνεται αν συνεχίζει να παίζει το βιολί του στην όχθη του ποταμού όταν κάποιος πνίγεται φωνάζοντας για βοήθεια…»

Την κραυγή αυτών που πνίγονται μεταφέρει με λεπτότητα και ευαισθησία ο Παναγιώτης Κολέλης στο βιβλίο του, εκφράζοντας ταυχόχρονα τη βαθιά περιφρόνησή του για εκείνους που τους αφήνουν να πνιγούν ή κερδίζουν από τον πνιγμό τους.

Κάνε κλικ στην παρακάτω εικόνα 

και Απόκτησέ το 

https://www.public.gr/product/books/greek-books/literature/greek-literature/epta-hronia-sto-amoni/prod9560338pp/