ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΕΛΙΔΑΣ

TRANSLATE

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2017

Ακόμη και οι ειδησεογραφικοί απολογητές, υποχρεώνονται να γράψουν τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού:


Μητέρα παιδιού που γεννήθηκε με συγγενείς ανωμαλίες πλένει το άρρωστο παιδί της. Ο πατέρας του είχε εκτεθεί στον Πορτοκαλί Παράγοντα 
(Φωτογραφία: Reuters )
Ντανάγκ, Βιετνάμ
Ο Ταν Τρι δεν ξέρει τίποτε για τον Agent Orange (Πορτοκαλί Παράγοντα). 
Αλλά οι γιατροί λένε ότι ζει υπό την επίδρασή του κάθε μέρα, όταν σέρνεται για να κατεβεί από το ξύλινο κρεβάτι του και περιμένει κάποιον να τον ταΐσει. Είναι 25 ετών.
Η μητέρα του, η Βο Τι Ναμ, είχε εκτεθεί στον Agent Orange 
όταν πριν από μισό αιώνα οι αμερικανικές στρατιωτικές δυνάμεις ψέκασαν τα εδάφη του Βιετνάμ με αυτό το ισχυρό ζιζανιοκτόνο για να αποψιλώσουν τη ζούγκλα και να στερήσουν τους Βιετκόνγκ από τις βάσεις και τα ορμητήριά τους.
Η Ναμ έχει κάθε λόγο να πιστεύει ότι σε αυτό οφείλεται το ότι ο γιος της γεννήθηκε σωματικά ανάπηρος και με νοητική στέρηση. 
Ο «πορτοκαλί παράγοντας» που χρησιμοποιήθηκε στο Βιετνάμ περιείχε μια διοξίνη στην οποία αποδίδονται τα περισσότερα προβλήματα υγείας.
«Και άλλοι άνθρωποι στην περιοχή επλήγησαν από τον Agent Orange, αλλά για εμάς ήταν πιο κακό, τουλάχιστον οι άλλοι μπορούν να περπατούν, εκείνος όχι» λέει.

Σωριασμένος στο τσιμεντένιο πάτωμα στα πόδια της ο Τρι την διορθώνει: «Κι εγώ μπορώ να περπατάω, με τα χέρια μου».
Ο Πόλεμος του Βιετνάμ τελείωσε πριν από 40 χρόνια και οι μνήμες του αρχίζουν να σβήνονται στις νέες γενιές.
Αλλά ο Agent Orange είναι μία κληρονομιά που δεν μπορεί να ξεχαστεί, με όλα αυτά τα παιδιά της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς που γεννιούνται με παραμορφώσεις, τις οποίες οι γιατροί αποδίδουν στην φυτοκτόνα χημική ουσία.
Περί τα τρία εκατομμύρια Βιετναμέζοι προσβλήθηκαν από καταληκτικές ασθένειες,
 από αναπηρίες και νόσους μετά την επαφή τους με τον χημικό παράγοντα, σύμφωνα με την Ένωση Θυμάτων του Agent Orange/Dioxin του Βιετνάμ.
Σήμερα οι παραμορφώσεις είναι παντού ορατές. Στους δρόμους, ζητιάνοι που κρατούν παιδιά με παραμορφωμένα κεφάλια ή μέλη. Ορισμένα παιδιά γεννιούνται χωρίς μάτια.
Δημοσιογράφος του Reuters έκανε αυτόν τον μήνα ένα οδοιπορικό από το βόρειο στο νότιο Βιετνάμ και κατέγραψε τις μαρτυρίες ανθρώπων που οι οικογένειές τους λένε ότι έχουν εκτεθεί στον Agent Orange.

Πρώην στρατιώτης, ο Ντο Ντουκ Ντιού λέει ότι έθαψε τα 12 από τα 15 παιδιά του και έχει ετοιμάσει τάφους για τις δύο κόρες του που πιστεύει ότι δεν θα ζήσουν πολύ.
Ο Ντανγκ Νγκοκ Χουνγκ, 15 ετών, μένει αμίλητος ξαπλωμένος όλη μέρα στο στρώμα του από μπαμπού, με μάτια άτονα και στόμα κρεμασμένο. Δεν μπορεί να περπατήσει και έχει το ευαίσθητο δέρμα του μωρού, γιατί δεν βγαίνει ποτέ έξω.
Η υπόθεση του Πορτοκαλί Παράγοντα είναι πολύπλοκη, οι μακροπρόθεσμες συνέπειές του αποτελούν αντικείμενο συζήτησης και δικαστικών αγωγών από βιετναμέζους και αμερικανούς βετεράνους.
Αμερικανικές έρευνες έχουν δείξει αυξημένο κίνδυνο για λεμφοκυτταρική λευχαιμία και μελάνωμα σε μέλη του στρατιωτικού προσωπικού που έχουν εκτεθεί, αλλά ταυτόχρονα και δυσκολίες στην εξαγωγή αξιόπιστων συμπερασμάτων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες αποτελούν πλέον σημαντικό σύμμαχο του Βιετνάμ, όπως ο Agent Orange παραμένει σημείο τριβής στις σχέσεις των δύο χωρών.

Η Ουάσινγκτον διέθεσε 43 εκατομμύρια δολάρια το 2012 για τον καθαρισμό περιοχών που έχουν μολυνθεί από τη διοξίνη από τα 20 εκατομμύρια γαλόνια Agent Orange με τα οποία ο αμερικανικός στρατός ψέκασε από το 1962 μέχρι το 1971 το Βιετνάμ, αλλά υπάρχουν πολλοί Βιετναμέζοι που λένε ότι δεν είναι αρκετό.
Αμερικανοί βετεράνοι, όπως ο Τσακ Παλάτσο, έχουν αφιερώσει χρόνια από τη ζωή τους για την αντιμετώπιση του Agent Orange.
Όμως, δεν είναι καθόλου βέβαιος ότι κερδίζουν τη μάχη.
«Η κατάσταση βελτιώνεται ή γίνεται χειρότερη; Είναι μία δουλειά χωρίς τέλος. Δεν έχουμε ιδέα πόσο θα διαρκέσει»λέει.
Απ'το in.gr

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2017

Η πείρα των Λαϊκών Μετώπων στον Ισπανικό Εμφύλιο:

Ισπανικός Εμφύλιος (1936 - 1939). Ενα «εθνικό - διεθνικό» ταξικό πεδίο μάχης
(α' μέρος)

Στις 17 - 18 Ιούλη 1936 εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα στην Ισπανία, με σκοπό την ανατροπή της νεοσχηματισθείσας κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου (ενός πολιτικού συνασπισμού με επικεφαλής τους Σοσιαλιστές, στον οποίο μετείχε και το ΚΚ Ισπανίας). Το κίνημα προετοιμαζόταν από καιρό από τμήματα της αστικής τάξης που προσανατολίζονταν στην επιβολή ανοιχτής φασιστικής δικτατορίας. Επικεφαλής του τέθηκε ο στρατηγός Φρ. Φράνκο.

Οι κινηματίες είχαν με το μέρος τους περίπου τη μισή δύναμη του τακτικού στρατού, τη Στρατιά της Αφρικής (αποτελούμενη βασικά από Μαροκινούς - από το Ισπανικό Μαρόκο άλλωστε ξεκίνησε και στέριωσε το πραξικόπημα), 
μεγάλο μέρος των Σωμάτων Ασφαλείας και βεβαίως τα δεκάδες χιλιάδες μέλη των
 φασιστικών - παρακρατικών οργανώσεων (όπως οι Φαλαγγίτες, οι Καρλιστές, κ.ά.), που ξεπερνούσαν σε αριθμητική δύναμη τον τακτικό στρατό και αποτέλεσαν σημαντική δύναμη κρούσης των φασιστών.

Ωστόσο, με εξαίρεση ορισμένες επαρχίες
 (όπου καταλυτικό ρόλο στην επικράτησή τους έπαιξε η επιρροή της Καθολικής Εκκλησίας και του Βατικανού υπέρ των φασιστών) 
και την πόλη της Σεβίλλης, οι πραξικοπηματίες δεν κατάφεραν να κυριαρχήσουν. 
Ειδικά στα αστικά κέντρα, όπου νικήθηκαν κατά κράτος από την οπλισμένη εργατιά. 
«Στα εργοστάσια και στα ορυχεία συγκροτούνταν εργατικά τάγματα που οπλίζονταν με ό,τι μπορούσαν (...) 
Ολο το βάρος των πρώτων μαχών με τον καλά εφοδιασμένο στρατό των κινηματιών έπεσε στα ανεκπαίδευτα αυτά και κακοοπλισμένα τμήματα της πολιτοφυλακής που κατόρθωσαν με μεγάλες θυσίες να αναχαιτίσουν (...) το φασιστικό κίνημα».1

Διαδήλωση στη Μαδρίτη ενάντια στον Φράνκο τον Ιούλη του 1936

Αλλά ούτε και στο ναυτικό οι πραξικοπηματίες είχαν ιδιαίτερη επιτυχία, αφού οι ναύτες, έχοντας συγκροτήσει επαναστατικά συμβούλια, εξεγέρθηκαν, εκτέλεσαν τους αξιωματικούς τους και απέτρεψαν την παράδοση των περισσότερων πλοίων στον Φράνκο.

Τις κρίσιμες όμως εκείνες ώρες 
(όπως και στη συνέχεια), 
στην πάλη του εργαζόμενου λαού, βάρυναν καταλυτικά οι ταλαντεύσεις, η αναβλητικότητα, έως και τάση συμβιβασμού της σοσιαλδημοκρατικής ηγεσίας του Λαϊκού Μετώπου απέναντι στην αστική - φασιστική επιθετικότητα. 
Το Σοσιαλιστικό Κόμμα, όπως και τα υπόλοιπα κόμματα που απάρτιζαν το Λαϊκό Μέτωπο,
 ήταν βεβαίως αστικά ή αστικοποιημένα κόμματα, με τα οποία το ΚΚ είχε συμμαχήσει στο πλαίσιο της στρατηγικής που χάραξε το 7ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς. 
Γεγονός, που είχε άμεσες επιπτώσεις στον προσανατολισμό και την αποτελεσματικότητα της πάλης για την υπόθεση της εργατικής τάξης. 
Οπως απέδειξε η πείρα των Λαϊκών Μετώπων, τόσο στην Ισπανία όσο και στη Γαλλία, η στρατηγική αυτή ούτε τον σοσιαλισμό έφερε πιο κοντά, 
ούτε το φασισμό μπόρεσε να αναχαιτίσει, καταδεικνύοντας ότι τα θεμελιώδη συμφέροντα της εργατικής τάξης βρίσκονται σε αδιάκοπη αντίθεση με τα αντίστοιχα της αστικής 
(τόσο σε καιρούς ειρήνης όσο και σε καιρούς πολέμου) και δεν «χωρούν» σε καλούπια αστικής διαχείρισης.

Ανδρες των Διεθνών Ταξιαρχιών κατά τη διάρκεια μαχών στη Μαδρίτη

Σε στρατιωτικό επίπεδο, στην πλάστιγγα υπέρ των φασιστικών δυνάμεων, βάρυνε σίγουρα η άμεση και αποφασιστική συνδρομή των Ιταλίας, Γερμανίας και Πορτογαλίας με στρατιωτικό υλικό, άρματα μάχης, αεροπλάνα και στρατεύματα 
(50.00 - 60.000, 16.000 και 8.000 - 12.000 αντίστοιχα),
 αλλά και το ταυτόχρονο εμπάργκο των καπιταλιστικών κρατών 
(ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία, κ.ά.) 
προς τη Δημοκρατική Ισπανία
 (πολιτική της δήθεν «Μη-Επέμβασης»).

Ολα τα παραπάνω συνέτειναν στη γρήγορη προέλαση των φασιστικών στρατευμάτων, που το Σεπτέμβρη του 1936 βρέθηκαν στις πύλες της Μαδρίτης. 
Το τέλος της Δημοκρατικής Ισπανίας θα ερχόταν σίγουρα πιο γρήγορα, αν δεν υπήρχε η γενναία σοβιετική στρατιωτική βοήθεια
 -που μόλις είχε αρχίσει να καταφθάνει- 
αλλά και ένας στρατός, που για πρώτη φορά έκανε την εμφάνισή του. 
Επρόκειτο για τις Διεθνείς Ταξιαρχίες.
Ενας διεθνής προλεταριακός στρατός

Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες συγκροτήθηκαν με απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς στις 18 Σεπτέμβρη 1936, ενώ στις γραμμές τους εντάχθηκαν συνολικά 35.000 περίπου μαχητές, από το Μεξικό έως την Κίνα. Αρχικά, ο σοσιαλιστής πρωθυπουργός του Λαϊκού Μετώπου Λ. Καμπαλέρο αντιτάχθηκε στο όλο εγχείρημα. 
Στη συνέχεια, ωστόσο, υπό το βάρος των προελαυνόντων στρατευμάτων του Φράνκο, αναγκάστηκε σε υποχώρηση. 

Οι αναρχικοί (CNT) υπήρξαν επίσης αρνητικοί, απαγορεύοντας μάλιστα το πρώτο διάστημα την είσοδο στους ξένους εθελοντές στα σύνορα που έλεγχαν. Τέτοιας «υποδοχής» έτυχε και μια ομάδα Ελλήνων εθελοντών, τους οποίους 
«πιάσανε οι Ισπανοί φρουροί που ανήκαν στους αναρχικούς της CNT και τους κράτησαν 40 ώρες» μέχρι να απελευθερωθούν με παρέμβαση του Λαϊκού Μετώπου.2 
Να σημειώσουμε πως ξένοι εθελοντές εντάχθηκαν τελικά, τόσο στην αναρχική CNT όσο και στο τροτσκιστικό POUM, σε πολύ μικρότερο όμως βαθμό απ' ό,τι στις Διεθνείς Ταξιαρχίες.

Το τάγμα «Αβραάμ Λίνκολν» της 15ης Διεθνούς Ταξιαρχίας, όπου δραστηριοποιούνταν ελληνική διμοιρία

Οι μαχητές των Διεθνών Ταξιαρχιών ήταν στην πλειοψηφία τους οργανωμένοι κομμουνιστές: το 60% των Γάλλων, το 70% των Αμερικανών, το 75% των βαλκάνιων λαών, το 80% - 90% των Γερμανών, 
κ.ο.κ. 
Το 80% ήταν εργάτες, στην πλειοψηφία τους νέοι, αλλά και «ψημένοι» στους ταξικούς αγώνες στις χώρες τους.3
Το ίδιο ίσχυε και για τους Ελληνες. 
Ο Δημήτρης Σακαρέλλος ήταν Γραμματέας του σωματείου Φορτοεκφορτωτών Πειραιά,
 ο Νίκος Βαβούδης Γραμματέας του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, 
ο Νίκος Καραγιάννης στέλεχος της Ναυτεργατικής Ενωσης, ο Α. Δεληγιάννης Γραμματέας της Καπνεργατικής Ομοσπονδίας Ελλάδας, ο Κώστας Βερνικιώτης εκ των ηγετών των μεγάλων καπνεργατικών αγώνων στο Αγρίνιο, κ.ο.κ. Όλοι στελέχη του ΚΚΕ. 
Οι μισοί σχεδόν από τους μαχητές που προήλθαν από την Ελλάδα ήταν ναυτεργάτες. 
Οι Ελληνες που κατέφθασαν στην Ισπανία απ' όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου 
(τα ιταλοκρατούμενα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την Αίγυπτο, τη Γαλλία, την Αγγλία, τις ΗΠΑ και τον Καναδά, κ.λπ.)
 ήταν επίσης εργάτες στην πλειοψηφία τους: Ανθρακωρύχοι, οικοδόμοι, μεταλλουργοί, κ.ο.κ.

Ειδική αναφορά πρέπει να γίνει στους Ελληνες μετανάστες στις ΗΠΑ, που «σκυμμένοι ως ήταν στο μόχθο της δουλειάς, στα χυτήρια, στα εργοστάσια, στις κουζίνες, στο δρόμο, ορθώθησαν, έριξαν τα σύνεργά τους, αφήκαν τις προσωπικές έγνοιες και φροντίδες και κίνησαν να πάνε (...) ν' αγωνισθούν για το καλό του κόσμου».
Οι Ελληνες μετανάστες στις ΗΠΑ υπήρξαν η πολυπληθέστερη ομάδα Ελλήνων που πολέμησε στην Ισπανία. 
Πολλοί εξ αυτών ήταν μέλη του ΚΚ ΗΠΑ 
(όπως οι Στέφανος Τσερμέγκας, Χρήστος Μούγιαννης, Κώστας Σαμαράς, κ.ά.), 
με μακρά «θητεία» στους αγώνες της εργατικής τάξης (και όχι μόνο της ομογένειας), 
στην οργάνωση της πάλης των ανέργων την περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης 1929 - 1933, κ.ο.κ.

Στις Διεθνείς Ταξιαρχίες εντάχθηκαν, τέλος, και τρεις Ελληνίδες από τον Καναδά (η Μαρία Νικολάου, η Ελένη Νικηφόρου και η Τούλα Ιωάννου), που υπηρέτησαν ως νοσοκόμες.

Η βάση των Διεθνών Ταξιαρχιών ήταν στο Αλμπαθέτε, όπου οι ξένοι εθελοντές συγκεντρώνονταν και εκπαιδεύονταν για περίπου ένα μήνα προτού διοχετευτούν στα διάφορα πεδία των μαχών.
 Συχνά, βέβαια, οι πολεμικές ανάγκες ήταν τέτοιες, που οι εθελοντές στέλνονταν απευθείας στο μέτωπο.

Οι Διεθνείς Ταξιαρχίες υπήρξαν 
ένα λαμπρό παράδειγμα διεθνούς προλεταριακού στρατού.
 Παρότι δεν ήταν ένας επαναστατικός στρατός 
(ως προς τον στρατηγικό σκοπό για τον οποίο μαχόταν), 
ωστόσο διέθετε πολλά από τα χαρακτηριστικά του, π.χ. στη σύνθεση, στη λειτουργία, στη συνειδητή πειθαρχία και τον ηρωισμό που απορρέουν από το δίκαιο του πολέμου, κ.ο.κ.


ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ:

1. Ακαδημία Επιστημών ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τ. Θ1 - Θ2, εκδ. «Μέλισσα», Αθήνα, σελ. 469.

2. Παλαιολογόπουλος Δ., Ελληνες αντιφασίστες εθελοντές στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο (1936 - 1939), εκδ. «Φιλιππότη», Αθήνα, 1986, σελ. 61.

3. Thomas H., The Spanish Civil War, εκδ. Penguin, London, 1961, σελ. 258 και Alpert M, «The Clash of Spanish Armies: Contrasting Ways of War in Spain, 1936 - 1939», στο War in History, τ. 6(3), 1999, σελ. 331 - 351.

4. Αρχείο ΚΚΕ - έγγραφο 420011.


Του Αναστάση ΓΚΙΚΑ
 Ο Αναστάσης Γκίκας είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

ο Άλφα ήθελε αφέντης μας να γίνει. ο Βήτα, αφέντες να γινούμε εμείς:


 Μπρέχτ και Χίτλερ

Διάβασε:


Το βρήκαμε Εδώ

Επιστήμονες προσφέρουν τις Γνώσεις τους Δωρεάν, Έλα να Μάθεις:


Aπό:
ΣΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΟΥΜΕ ΝΑ ΜΗΝ ΑΠΟΥΣΙΑΣΕΤΕ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΩΡΕΑΝ ΣΕΜΙΝΑΡΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ του ΛΑΪΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ & ΝΟΤΙΩΝ ΠΡΟΑΣΤΙΩΝ.
Διδάσκονται θέματα, τα οποία ΠΟΤΕ δε διδαχθήκαμε στο σχολείο στα ΤΕΙ και ΑΕΙ (ίσως, να διδάσκονται στα ΑΕΙ κάποια από αυτά, αλλά με μεθοδολογία-ερμηνευτική προσέγγιση της αστικής επιστημονικής σκέψης). Εδώ, η διδασκαλία περιλαμβάνει όλες τις θεωρίες Πολιτικής Οικονομίας, αστικές και μη και μελετούμε τις διαφορές και αντιθέσεις τους, πάντοτε σε επιστημονικό επίπεδο και εκλαϊκευμένα, ώστε να μπορεί κάποιος που δεν έχει ειδικές γνώσεις να κατανοήσει σχετικά θέματα.

Τμήμα Πολιτικής Οικονομίας (4 μαθήματα) - Φεβρουάριος 2017
Αίθουσα 2: Κοινωνικό Παντοπωλείο Δήμου Αγ. Δημητρίου 
(στο κέντρο της πλατείας "Αλ. Παναγούλη"-ΜΕΤΡΟ: στάση "ΑΓ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ/ΑΛ. ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ")

Τετάρτη, 1 Φεβρουαρίου 2017, ώρα: 18.00-21.00
Γιάννης Βεντούρας, 
Οικονομολόγος - Συγγραφέας
με θέμα: "Ιδιοκτησία-Εξουσία-Υπεραξία και ο καθοριστικός τους ρόλος στην καθημερινότητά μας"
...
Κυριακή, 5 Φεβρουαρίου 2016, ώρα: 17.00-20.00
Αντώνης Πατίδης
Οικονομολόγος, Δρ. Οικονομικών Επιστημών
με θέμα:«Η καπιταλιστική οικονομική κρίση. Κριτική προσέγγιση διάφορων θεωριών»
...
Κυριακή, 12 Φεβρουαρίου 2016, ώρα: 17.00-20.00
Δρ. Θανάσης Ν. Καραγιάννης
με θέμα: «Εννοιολογικές αποσαφηνίσεις στο βιβλίο του Β.Ι. Λένιν, Ο Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού» και
Αντώνης Πατίδης,
Οικονομολόγος, Δρ. Οικονομικών Επιστημών 
Παρουσίαση και μελέτη του βιβλίου του Β.Ι. Λένιν, «Ο Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού»
...
Κυριακή, 19 Φεβρουαρίου 2016, ώρα: 17.00-20.00
Αντώνης Πατίδης
Οικονομολόγος, Δρ. Οικονομικών Επιστημών 
Συνέχεια της μελέτης του βιβλίου του Β.Ι. Λένιν, «Ο Ιμπεριαλισμός, ανώτατο στάδιο του Καπιταλισμού»

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2017

Η Εικόνα της κατακτημένης Ελλάδας, απ' τους ''πολιτισμένους και ευγενικούς" κατακτητές.



Edgar Conan
  28 / 1 / 2017
Μερικές πληροφορίες από ένα παλιό μου άρθρο για το Βήμα και τα Νέα τις οποίες ίσως να μην τις γνωρίζουν κάποιοι:

Το έργο φασισμός το έχουμε ξαναδεί: Μέρος δεύτερο, η παράδοση της χώρας στους ναζί, οι επιπτώσεις, οι ντόπιοι συνεργάτες τους και εχθροί της αντίστασης.

Οι γερμανοί είναι φίλοι μας, γιατί δεν με πιστεύεις;

Στο δεύτερο μέρος του άρθρου θα μας απασχολήσει κυρίως η παράδοση της χώρας στους ναζί/φασίστες, μετά τη στρατιωτική τους νίκη, από τους ντόπιους καλοθελητές προδότες. 
Ας δούμε λοιπόν ποια ήταν τα ανδραγαθήματα της πολεμικής μηχανής του Χίτλερ(που σύμφωνα με την Χ.Α η ιστορία δεν τον έχει ακόμα κρίνει) και των συμμάχων του, ντόπιων και ξένων.


Η προδοτική στάση των αρχών

Σαν ιδρυτική πράξη αυτής της σχέσης συνεργασίας μεταξύ ξένων και ντόπιων φασιστών μπορούμε να θεωρήσουμε την παράδοση στους Γερμανούς, από τον υφυπουργό Ασφαλείας Κ. Μανιαδάκη, 1600 συμπατριωτών του, κομμουνιστών και άλλων αντιπάλων του δικτατορικού καθεστώτος. 
Αξίζει να σημειωθεί ότι οι πολιτικοί κρατούμενοι ζητούσαν την αποφυλάκιση τους προκειμένου να συγκρουστούν με τον κατακτητή ενώ την ίδια στιγμή ο βασιλιάς και η ελληνική κυβέρνηση είχαν αυτοεξοριστεί (πολύ μου αρέσει αυτή η λέξη) στην Αίγυπτο επιδεικνύοντας έτσι περίσσιο θάρρος.[1]

Η κατοχική κυβέρνηση Τσολάκογλου που ανέλαβε την διακυβέρνηση στις 30/4/1941 ενώ είχε πρώτα διαχειριστεί την ανευ όρων παράδοση της χώρας στους ναζί, επιδόθηκε με περίσσια θέρμη στην εξυπηρέτηση του ρόλου του αστυνόμου-τρομοκράτη, υποβοηθώντας τους κατακτητές (Βούλγαρους, Γερμανούς και Ιταλούς) στο δύσκολο έργο να επιβάλλουν την κυριαρχία τους. 
Πλήθος εγγράφων μαρτυρούν την ανάληψη αυτής της «υποχρέωσης» της κυβέρνησης του Τσολάκογλου προς τους κατακτητές.

Ο Τσολάκογλου ζητούσε από τον υπουργό Δημόσιας Ασφάλειας «την λήψιν αυστηροτάτων μέτρων κατά παντός οργάνου της Χωροφυλακής και της Αστυνομίας Πόλεων, το οποίο ου μόνον ήθελε παραμελήσει την εκτέλεσιν του καθήκοντος του, αλλά και δεν ήθελε να συμπεριφερθεί καλώς και επιζητήσει ουσιαστικώς και τυπικώς στενήν συνεργασίαν προς τα όργανα των Ιταλών Βασιλικών καραμπινιέρων»[2]. Ο υπουργός Δημόσιας Ασφάλειας Ν.Μάρκου, εξάλλου, βεβαίωνε τον πρωθυπουργό του ότι «αι υπηρεσίαι Χωροφυλακής και Αστυνομίας Πόλεων θα δίδωσιν εις τας αρχάς κατοχής εις σχετικάς αιτήσεις των τα ονοματεπώνυμα των κομμουνιστών»[3], ενώ έσπευδε παράλληλα να ορίσει σαν τόπους εκτόπισης των κομμουνιστών που συλαμβάνονταν τον Άγιο Ευστράτιο, την Ανάφη, τη Φολέγανδρο, τη Σίφνο, το στρατόπεδο της Ακροναυπλίας και τους πρώην στρατώνες του πυροβολικού «Παύλος Μελάς» στη Θεσσαλονίκη.
 Ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός της μοναρχοφασιστικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου πέρασε στην υπηρεσία των κατακτητών.[4]

Παράλληλα με όλα αυτά ιδρύθηκαν στην χώρα φασιστικά κόμματα και οργανώσεις. Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωση(ΕΣΠΟ), Οργάνωση Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδας(ΟΕΔΕ), κ.α.[5]

Ο Αστικός Τύπος

Μόλις οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα έσπευσαν να πάρουν στα χέρια τους την ραδιοφωνία και τον τύπο. Οι ιδιοκτήτες των εφημερίδων, συμφώνησαν με τους κατακτητές να συνεχίσουν τις εκδόσεις τους, ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να γίνουν φερέφωνα τους. 
Έτσι έχουμε εφημερίδες όπως η «Καθημερινή» η «Εστία» η «Ακρόπολις» η «Βραδινή» το «Ελεύθερον Βήμα» τα «Αθηναϊκά Νέα» και άλλες που υμνούσαν τον Άξονα και αντιστρατευόταν σε κάθε ιδέα και προσπάθεια αντίστασης.[6]

Αξίζει να ρίξουμε μια ματιά σε κάποια δημοσιεύματα τα οποία προέρχονται από τα ιστορικά του Ριζοσπάστη, 
Στα 70 Χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ, σελ. 16-17:

Από την «Εστία» 29/4/1941 με το που μπήκαν οι χιτλερικοί στην Αθήνα
«Ο πόλεμος ετελείωσε διά την Ελλάδα. Θα νικήσει ο Άξον»(έτσι για να ανέβει το εθνικό φρόνημα).

Το «Ελεύθερο Βήμα»2/5/1941 φιλοξενούσε άρθρο που έκανε λόγο για κοινότητα συμφερόντων Ελλάδας και δυνάμεων του Άξονα.

Η «Ακρόπολις» 15/5/1941 ονόμαζε «το δεύτερο όχι», δηλαδή την αντίσταση στους Γερμανούς, «εγκληματικότερον του πρώτου», δηλαδή την αντίσταση στους Ιταλούς.

Η «Καθημερινή» 1/6/1941 έγραφε ότι «Καλώς συνετάγη» ο νόμος που τιμωρεί με θάνατο τους Έλληνες υπηκόους όσοι μετέχουν σε πολεμικές εχθροπραξίες κατά των γερμανών.

Τα «Καθημερινά Νέα» στον τίτλο τους ονόμαζαν Αίσχος την αντίσταση των πατριωτών στην Κρήτη κατά των ορδών του Χίτλερ.

Και για τις φιλικές προθέσεις των κατακτητών η «Καθημερινή» στις 30 Απρίλη 1941 γράφει:
«Ναι! Να γίνη και η ψυχική αποστράτευσις, περί της οποίας γράφει η «ΕΣΤΙΑ». 
Ο πόλεμος ετελείωσε και πρέπει να το πιστεύσωμεν και να ασχοληθώμεν με τα ειρηνικά μας έργα. Αυτή είναι η σπουδαιότερη υπηρεσία εξ όσων έχομεν να προσφέρωμεν εις την χώρα μας. 
Με την ψυχικήν αποστράτευσην θα αισθανθούμε την λύτρωσιν από τον εφιάλτην του πολέμου και θα αγωνισθώμεν, δια να αναδείξουμε την παραγωγήν και τον πολιτισμόν μας»

Και στις 29 του ίδιου μήνα:
«Δεν το γράφομεν εκ λόγων κολακείας, αλλά διότι είναι γενική εντίπωσις: Οι Γερμανοί στρατιώται, όσοι εκυκλοφόρησαν κατά τας ημέρας αυτάς εις την πόλιν, υπήρξαν όλοι υποδείγματα ευπρέπειας και ευγένειας» και σε άλλο άρθρο, προκειμένου να σιγουρευθεί ο λαός ότι οι γερμανοί είναι φίλοι του, αναφέρονται τα εξής. «Αυταί οι εκδηλώσεις των ευάριθμων-ευτυχώς ευάριθμων-μωρών ανθρώπων, πρέπει να τελειώνουν. Δεν τους οφείλομεν τίποτε να προδίδουν και να δηλητηριάζουν μίαν απολύτως φιλικήν ατμόσφαιρα μεταξύ του Λαού και των στρατευμάτων κατοχής. Εις το κάτω-κάτω είναι και έλλειψις στοιχειώδους αγωγής αι τοιούται εκδηλώσεις(σ.σ. προς τους αιχμαλώτους Άγγλους εκ μέρους του Λαού)».

Τέλος τα «Αθηναϊκά Νέα» 2/6/1941 γράφουν:
«Λησμονούντες ότι απο της πρώτης στιγμής οι Γερμανοί μας εφέρθησαν ως φίλοι, ότι δε μας ήθησαν εις όλα, ότι μας συνέδραμαν εις όλα, ότι αποδέσμευσαν τρόφιμα που ήσαν λεία πολέμου, ότι εργάζονται διά να αποκαταστήσουν τας συγκοινωνίας μας, ότι μας έδωσαν ύλας που χρειαζόμεθα, δια να επικοινωνήσωμεν μετά των επαρχιών. Οι άνθρωποι, που ελησμόνησαν τας υπηρεσίας αυτάς, δεν ειναι Έλληνες. Είναι ή πεπωρωμένοι άνθρωποι ή όργανα των ξένων(!!!)»

Στο ένθετο του Ριζοσπάστη θα βρείτε περισσότερες πληροφορίες και αποσπάσματα σχετικά με τον ρόλο του τύπου την περίοδο της Γερμανικής κατοχής τα οποία για να μην γίνει τεράστιο το άρθρο δεν μπορώ να τα δημοσιεύσω. Το ένθετο θα το βρείτε εδώ σε ηλεκτρονική μορφή.

Η Εκκλησιαστική αρχή

Θέση κατά της αντίστασης όμως πήρε και η επίσημη εκκλησία, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός απευθυνόμενος στον Ελληνικό Λαό γράφει:
«Ουδέν έχομεν να ωφεληθώμεν εξ οιωνδήποτε αποπειρών και προκλήσεων εναντίον των Αρχών κατοχής. Διά τούτο πάντες οφείλομεν, αφιερωμένοι εις την παραγωγικήν εργασίαν, ν’ αναμείνουμε την ώρα της ειρήνης, εγκαρτερούντες και πιστεύοντες εις τον δικαιοκρίτην Θεόν»[7]

Ενώ σε επιστολή προς τον πληρεξούσιο του Ράιχ στην Ελλάδα Γκ. Αλτενμπουργκ:
«Είναι περιττόν και να λεχθεί ότι εκ της τοιαύτης περιπλοκής μόνον ζημίαι, υλικαί και ηθικαί, δύνανται να προκύψουν δι’ αμφότερα τα μέρη, ωφελήματα δε μόνον διά τους έχοντας συμφέρον να οξύνουν και να διαιωνίζουν την αντίθεσιν μεταξύ Δυνάμεων Κατοχής και Ελληνικού Λαού»[8]

Πόσο φίλοι ήταν οι κατακτητές;
 Μήπως είχαν δίκιο οι εφημερίδες τελικά ότι την Κατοχή έπρεπε να χαλαρώσουμε και να την απολαύσουμε;

Μερικά στατιστικά στοιχεία για την περίοδο της κατοχής και τα εγκλήματα των κατακτητών και των συνεργατών τους από το δοκίμιο ιστορίας σελ. 444-445:
-Οι χιτλερικοί ίδρυσαν στη χώρα μας 36 στρατόπεδα συγκέντρωσης ενώ ήταν χιλιάδες οι Έλληνες που στέλνονταν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης εκτός της χώρας.
– Οι εκτελεσμένοι πατριώτες έφτασαν τις 48 χιλιάδες και οι όμηροι πάνω από τις 100 χιλιάδες.
– Εξοντώθηκε το 87% του εβραϊκού πληθυσμού της Ελλάδας.

Παράλληλα με τις εκτελέσεις ή σε συνδυασμό με αυτές, οι χιτλερικοί με τους εθνοπροδότες έκαναν πολλές επιδρομές και μπλόκα σε συνοικίες πόλεων και σε χωρία, ακολουθούν ενδεικτικά μερικές πληροφορίες σχετικά με τέτοιες ενέργειες(από το δοκίμιο, σελ. 446-447).

Ενδεικτικά μόνο καθώς οι σφαγές ήταν πολλές:

– 14/10/1941, κατακτητές μαζί με ντόπιους συνεργάτες τους εκτελούν σε δυο φάσεις 315 κατοίκους του χωριού Μεσόβουνο της Δυτικής Μακεδονίας και ισοπεδώνουν το χωριό.

– 25/10/1941, εκτελούν 222 άνδρες και καταστρέφουν τα χωριά Άνω και Κάτω Κερδύλια της Κεντρικής Μακεδονίας.

– 15/8/1943, καταστρέφουν το χωριό Κομμένο της Ηπείρου και εκτελούν 317 κατοίκους.

Η μαζικότερη σφαγή ήταν η σφαγή των Καλαβρύτων που από τις 5-13 του Δεκέβρη εκτελέστηκαν 1.100 πατριώτες, 776 εκτέλεσαν μέσα στην πόλη από τους οποίους ο μικρότερος ήταν 12 ετών.[9]
Οι οικονομικές επιπτώσεις της Κατοχής, διότι ο καλός ο φίλος στην ανάγκη φαίνεται.

Η αγροτική παραγωγή της χώρας που προπολεμικά κάλυπτε τα 2/3 των αναγκών της χώρας πέφτει το 1941 και 1942 στο 40% της προπολεμικής. 
Η παραγωγή σιτηρών έπεσε από τους 1.100 χιλιάδες τόνους στους 850.000 το 41 και στους 690.000 το 42. Οι εισαγωγές τροφίμων από τους 700.000 τόνους προπολεμικά, έπεσαν στους 76.400 τόνους, όπως ήταν φυσικό την περίοδο 41-42 την χώρα την έπληξε τρομερός λιμός που στην Αθήνα και τον Πειραιά στοίχησε τη ζωή τουλάχιστον του 1/10 των κατοίκων[10]
Σαν να μην έφτανε αυτό, την περίοδο που ο λιμός μάστιζε την χώρα, οι κατακτητές μαζί με τους ντόπιους συνεργάτες τους έκαναν ότι μπορούσαν για να αρπάξουν την εναπομένουσα παραγωγή των αγροτών, δυσχεραίνοντας έτσι ακόμη περισσότερο τις συνθήκες για τον Λαό.[11](οι φίλοι μας οι γερμανοί μας έθεσαν εις αναγκαστικήν δίαιτα δια να μην παχύνουμε, υποθέτω θα έγραφε ο αστικός τύπος της εποχής).

Ο βιομηχανικός κλάδος ακολούθησε χειρότερη κατρακύλα αφού η βιομηχανική παραγωγή σχεδόν σταμάτησε, ενώ ενδεικτικά οι εισαγωγές πρώτων υλών από 1.659 χιλιάδες τόνους προπολεμικά μειώθηκαν το 41 σε 79 μόλις χιλιάδες τόνους. 
Οι μισθοί έπεσαν, οι τιμές των τροφίμων ανέβηκαν ραγδαία(ως και 11,5 φορές πάνω), ενώ οι Γερμανοί και οι Ιταλοί απομυζούσαν την οικονομία με τα κατοχικά δάνεια και την βίαια εισχώρηση του Γερμανικού και Ιταλικού κεφαλαίου.
 Οι ιταλικές και γερμανικές εταιρίες έβαλαν στο χέρι το εξωτερικό εμπόριο, το κρατικό μονοπώλιο καθώς και το 51/100 των μετοχών όλων των μεγάλων επιχειρήσεων της χώρας, όλα αυτά φυσικά έγιναν δια της βίας. Πιο συγκεκριμένα, το εθνικό εισόδημα έπεσε από τα 62 δις δραχμές το 1939 στα 21 το 41 και στα 7 το 42, ενώ ο προυπολογισμός απο 14,7 δις δραχμές το οικονομικό έτος 1938-1939, μόλις έφτανε τα 600 εκ. το 1941-1942.[12]

Αυτή ήταν η εικόνα της κατακτημένης Ελλάδας, υπο τους κατά τα άλλα πολιτισμένους και ευγενικούς (όπως τους αποκαλούσε ο αστικός τύπος) κατακτητές.
 Σε αυτή τη δεινή θέση έφεραν την χώρα οι θιασώτες του φασισμού και του ναζισμού ντόπιοι και ξένοι (το λεω και το ξαναλέω), έχοντας βέβαια να αντιμετωπίσουν την σθεναρή και ηρωική αντίσταση μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού, με αιχμή του δόρατος το ΚΚΕ και τις οργανώσεις του.

Κάπου εδώ σταματάει το δεύτερο μέρος της αναφοράς μου στον φασισμό που γνωρίσαμε(και ξεχάσαμε), εστιασμένο κυρίως στα δεινά της γερμανικής κατοχής και σε όσους την υποστήριξαν. Σίγουρα ένα άρθρο λίγων σελίδων(που δεν μπορεί να γίνει μεγαλύτερο λόγω της φύσης του μέσου) αδυνατεί να καλύψει όλα τα ζητήματα μιας και το θέμα είναι τεράστιο, ελπίζω όμως να κατάφερα ενδεικτικά να δοθεί έστω μια αντιπροσωπευτική εικόνα.

Πρόκειται να ακολουθήσει και τρίτο μέρος το οποίο θα αναφέρεται στην μετακατοχική εποχή.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

[1] Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α Τόμος, 1918-1949, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 2011, σελ. 365.
[2] Πρόεδρος της Κυβερνήσεως. Επιτροπή Συνδέσμου μετά της Ιταλικής Διοικήσεως. Απόρρητος, επείγουσα,, 21-8-1941.
[3] Υπουργείον Δημοσίας Ασφαλείας. Διεύθυνσης Εθνικής Ασφαλείας. Γραφείο Ε, Αριθ. Εμπ. Πρωτ. 13/16-8-1941.
[4] Δοκίμιο ιστορίας, σελ. 370-371.
[5] Δοκίμιο ιστορίας, σελ. 371.
[6] Ριζοσπάστης Ιστορικά, Στα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΕΑΜ, 25 Σεπτέμβρη 2011, σελ. 16.
[7] Ο.Π. σελ. 17.
[8] Ο.Π. σελ. 17.
[9] Δοκίμιο Ιστορίας, σελ. 447.
[10] Ο.Π, σελ. 392-393.
[11] Ο.Π, σελ. 393.
[12] Ο.Π, σελ. 369-370, 392.