Η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ, οι κομμουνιστές της Θεσσαλονίκης,
σύσσωμο
το Κόμμα μας, δίνουμε σήμερα τον ύστατο χαιρετισμό στον Μιχάλη
Σπυριδάκη, σε έναν ακριβό και αγαπημένο σύντροφο, που σημάδεψε για
πολλά χρόνια τη δράση της Οργάνωσής μας.
Επιτελούμε αυτό το καθήκον με ιδιαίτερη συγκίνηση, οδύνη και σεβασμό
απέναντι στο Μιχάλη, που μας άφησε ξαφνικά και απροειδοποίητα.
Ο πόνος
μας μετριάζεται από το γεγονός ότι ο Μιχάλης έφυγε όρθιος, όπως πορεύτηκε
σε όλη του τη ζωή, χωρίς να κάνει πίσω στις αρχές και στα ιδανικά του.
Είμαστε περήφανοι που παλέψαμε μαζί του, που μαζί του δώσαμε τόσους
αγώνες, που γευτήκαμε τις χαρές και τις δυσκολίες της κομματικής ζωής, που
παίρναμε δύναμη και κουράγιο από το προσωπικό του παράδειγμα κι από την
ανεξάντλητη ενέργειά του.
Ο Μιχάλης συνέδεσε όλη του τη ζωή με το Κόμμα και το λαϊκό κίνημα, δεν
έλειψε ούτε στιγμή από καμιά μάχη, δεν λιποψύχησε ποτέ, δεν έκανε πίσω,
δεν ταλαντεύτηκε στις πολλές δύσκολες καμπές που πέρασε το ΚΚΕ.
Ο Μιχάλης Σπυριδάκης, γεννήθηκε στην Τύλισο Ηρακλείου Κρήτης, το 1942.
Ήταν ο μικρότερος από τα 6 παιδιά της οικογένειάς του.
Από νωρίς εντάχθηκε στην οργανωμένη πάλη.
Από το 1962, που βρίσκεται
στην Αθήνα για να σπουδάσει στην Οδοντιατρική Σχολή, αρχίζει η πολιτική και
συνδικαλιστική του δράση.
Εκλέγεται μέλος του Γραφείου Σπουδάζουσας της
ΕΔΑ και συμμετέχει δραστήρια σε όλες τις διαδηλώσεις και εκδηλώσεις της
νεολαίας της ΕΔΑ στην Αθήνα.
Στη συνέχεια παίρνει μεταγραφή στην Ιατρική
Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου και έτσι ανεβαίνει στη Θεσσαλονίκη
για να συνεχίσει τις σπουδές του.
Το Νοέμβρη του 1966, γίνεται μέλος του Κόμματος. Η δικτατορία του 1967, τον
βρίσκει στη Θεσσαλονίκη, όπου διαφεύγει τη σύλληψη και περνά αμέσως
στην παρανομία. Στη διάρκεια της παρανομίας συμβάλλει στη συγκρότηση
αντιδικτατορικών οργανώσεων.
Ένα χρόνο μετά συλλαμβάνεται από την
αστυνομία και παραδίδεται στην ασφάλεια.
Υπέστη πλήθος βασανιστηρίων,
γρονθοκοπήματα, δέσιμο, φάλαγγα, μαστίγωμα, κάψιμο με τσιγάρο και
αναμμένα χαρτιά, πείνα, δίψα, ηλεκτροσόκ, βρισιές, αϋπνία, πέταγμα στα
τσιμεντένια πατώματα, κουβάδες με κρύο νερό.
Άντεξε όμως και έμεινε πιστός
στα ιδανικά και τις αξίες του Κόμματος. Κρατήθηκε 77 μέρες στην απομόνωση
και στη συνέχεια μεταφέρθηκε στο 424ΓΣΝ για περίθαλψη.
Τέθηκε σε ομαδική
απομόνωση για ένα χρόνο και το 1969 περνά Στρατοδικείο για την υπόθεση
των «39», στη Θεσσαλονίκη. Καταδικάζεται σε 16,5 χρόνια φυλακή. Για 5,5
χρόνια περνά από τις φυλακές του Γεντί Κουλέ, Αβέρωφ, Κορυδαλλού και
Αίγινας.
Στην κρίση του Κόμματος το 1968, φυλακισμένος στον Κορυδαλλό,
συντάσσεται με το Κόμμα και τις αποφάσεις της 12ης ευρείας Ολομέλειάς του.
Η μεταπολίτευση τον βρίσκει στο στρατό, όπου αντιμετώπισε νέα βάσανα και
περιπέτειες.
Με απόφαση του Κόμματος το 1975, πηγαίνει στην Κρήτη και αναλαμβάνει
γραμματέας της Κομματικής Οργάνωσης Χανίων, ενώ λίγο αργότερα
εκλέγεται γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης.
Με απόφαση του Κόμματος έρχεται στη Θεσσαλονίκη ως μέλος του
Νομαρχιακού Γραφείου της ΚΟΘ και από τότε μέχρι σήμερα αναλαμβάνει
διάφορες στελεχικές θέσεις.
Από το 9ο Συνέδριο του Κόμματος, το 1973, έως και το 15ο Συνέδριο, το
1996, εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής.
Την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών και της διάσπασης του ΚΚΕ,
1989 - 1991, υπερασπίστηκε το χαρακτήρα και τους στόχους του Κόμματος,
ενάντια στη διαλυτική προσπάθεια του οπορτουνισμού.
Δούλεψε ως γιατρός του ΕΣΥ για πολλά χρόνια στο Κέντρο Υγείας του
Λαγκαδά.
Ήταν υποψήφιος βουλευτής του Κόμματος σε σειρά εκλογικών
αναμετρήσεων, στο Νομό Ηρακλείου και μετά στη Θεσσαλονίκη, ενώ ήταν
υποψήφιος ευρωβουλευτής το 1994.
Με τα ψηφοδέλτια του Κόμματος
εκλέχτηκε νομαρχιακός σύμβουλος Θεσσαλονίκης.
Δραστηριοποιήθηκε στο φιλειρηνικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και για πολλά
χρόνια, μέχρι και το τέλος της ζωής του, διατέλεσε πρόεδρος της Επιτροπής
για τη Διεθνή Ύφεση και Ειρήνη Θεσσαλονίκης (ΕΔΥΕΘ), ενώ ήταν
εκλεγμένος για πολλά χρόνια και στο ΔΣ του Συνδέσμου Φυλακισθέντων
Εξορισθέντων Αγωνιστών της περιόδου ’67-’74.
Ο Μιχάλης ανήκε σε εκείνη τη γενιά των κομμουνιστών που ατσαλώθηκαν
στην αντιδικτατορική πάλη, που στα ομορφότερα τους χρόνια απαρνήθηκαν
την προσωπική τους βόλεψη, που δεν τους λύγισε η ωμή βία και η καταστολή
του αστικού κράτους.
Δεν «συνεμορφώθη», δεν έκατσε ήσυχος όπως ήθελε το
σύστημα κι ας του στοίχισε αυτό παρανομία, διώξεις, φυλακίσεις, στέρηση για
χρόνια μιας φυσιολογικής ζωής, στέρηση των αγαπημένων του προσώπων.
Είχε πάντα σαν αρχή του το «αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, δε θα
γεννούνε τα σκοτάδια λάμψη».
Το όραμα της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής
κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς πείνα,
φτώχεια και δυστυχία, καθοδηγούσε τη δράση του σε όλη την πολυκύμαντη
ζωή του.
Δεν υποχώρησε και δεν ταλαντεύτηκε ποτέ, ούτε στην δοκιμασία του 1968,
ούτε στα κρίσιμα χρόνια 1990-1992 και στην αντιπαράθεση με τους
οπορτουνιστές που ήθελαν να εκτρέψουν και να διαλύσουν το Κόμμα.
Πήρε
εξαρχής ξεκάθαρη θέση, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην αντιπαράθεση με την
φραξιονιστική ομάδα στο χώρο της Θεσσαλονίκης και της Κεντρικής
Μακεδονίας, έδωσε τη μάχη για να κρατηθεί το Κόμμα μας, για την
ανασυγκρότησή των κομματικών οργανώσεων, το δυνάμωμά τους.
Από τα νεανικά του χρόνια μέχρι το τέλος της ζωής του δεν αρνήθηκε καμιά
κομματική χρέωση, όσο δύσκολη κι αν ήταν, είτε στην καθοδήγηση
οργανώσεων είτε στο μαζικό κίνημα, την ΕΔΥΕΘ, το ΣΦΕΑ, την Τοπική και
Περιφερειακή Διοίκηση.
Αντιπάλευε τις δυσκολίες, ενέπνεε με το προσωπικό
του παράδειγμα τους συντρόφους που συνεργάζονταν μαζί του, μετέδιδε την
αισιοδοξία του, την πίστη στον αγώνα μας.
Είμαστε πραγματικά περήφανοι που συμπορευτήκαμε μαζί του, που για τόσα
χρόνια, κερδίσαμε από την πείρα του, την επιμονή, τη μαχητικότητά του.
Αγαπημένε μας σύντροφε Μιχάλη, έφυγες έχοντας τη συνείδησή σου ήσυχη,
ότι έπραξες στο ακέραιο το καθήκον σου απέναντι στο κόμμα, στους
συντρόφους σου, το λαϊκό κίνημα.
Γνωρίζεις καλά ότι οι αγώνες και οι θυσίες
που έκανες, εσύ και οι χιλιάδες των συντρόφων που χάσαμε, δεν πήγαν
χαμένοι.
Τη θέση σας παίρνουν νέοι αγωνιστές, που εμπνευσμένοι από το
δικό σας παράδειγμα, τη δική σας στάση ζωής, ατσαλώνονται στη σημερινή
εποχή που έχει τις δικές της δυσκολίες, με πιο χαρακτηριστική την βαθιά
επίδραση της αντεπανάστασης σε όλες τις πτυχές της ζωής και της
συνείδησης του λαού.
Σήμερα τη στιγμή που η εργατική τάξη, όλος ο λαός αγωνίζεται για την
επιβίωσή του, ενάντια στην πολιτική ΕΕ – κεφαλαίου και τις κυβερνήσεις τους,
το κόμμα μας βαδίζει προς το 20ο
Συνέδριό του.
Διδασκόμαστε από την
ιστορία μας, εμπνεόμαστε από τους αγώνες και τις θυσίες των αγωνιστών του
Κόμματός μας, προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι και αποτελεσματικότεροι
στην οργάνωση του λαού, στην υπηρέτηση των λαϊκών συμφερόντων.
Αναπαύσου εν ειρήνη, σύντροφε Μιχάλη, στο πλάι χιλιάδων άλλων
αγωνιστών, που όπως κι εσύ έπραξαν το καθήκον τους.
Αγαπημένε μας σύντροφε, θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις για να
αναπληρώσουμε το μεγάλο κενό που αφήνεις εσύ και οι αγωνιστές της γενιάς
σου.
Θα δυναμώσουμε τους αγώνες μας, για να έρθουν κοντύτερα τα όνειρα,
για να γίνουν πραγματικότητα τα ιδανικά του σοσιαλισμού, για τα οποία με
τόσο αυταπάρνηση πάλεψες.
Εκ μέρους της ΚΕ του ΚΚΕ και της ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας τα πιο θερμά
συλληπητήρια στη σύντροφο της ζωής σου Εύα, στον Χρήστο και τη Φανή, σε
όλους τους συγγενείς σου.
Καλό ταξίδι σύντροφε.
Για περισσότερα για
Το «τελευταίο αντίο» στον σ. Μιχάλη Σπυριδάκη
