Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου -
Να μη θολώσει το μυαλό μας
Με αφορμή τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών, η ΕΕΔΥΕ έδωσε στη δημοσιότητα άρθρο του δημοσιογράφου και μέλους του Εθνικού της Συμβουλίου, Γιώργου Μηλιώνη, με τίτλο «Να μη θολώσει το μυαλό μας», από το τεύχος του περιοδικού «Δρόμοι της Ειρήνης» που ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει στο επόμενο διάστημα.
Το άρθρο έχει ως εξής:
«Σε βλέπω, αδελφέ μου, ανήσυχο και φοβισμένο και σε καταλαβαίνω απόλυτα. Γιατί ανησυχία και φόβο έχω και εγώ, όπως όλοι μας. Κακά τα ψέματα. Και να σου, λοιπόν, όλοι μας μπροστά σε οθόνες για να ακούμε τις ειδήσεις.
Εκείνο που δεν επιτρέπεται είναι να "θολώσει" το μυαλό μας. Και για να μη γίνει αυτό, να έχουμε υπόψη μας ότι οι πραγματικές ειδήσεις που αφορούν και στο θέμα του κορονοϊού, συνήθως είναι "πίσω" από τις καθαυτό ειδήσεις για την πανδημία.
Φαίνεται μπερδεμένο, αλλά δεν είναι γιατί και η αντιμετώπιση μιας πανδημίας είναι ταξικό ζήτημα. Τελεία και παύλα. Για να δούμε μερικά πράγματα: Από την πρώτη στιγμή μια στρατιά αστών, πρωθυπουργοί, νυν και πρώην, υπουργοί, βουλευτές, εργατοπατέρες, δημοσιογράφοι βγήκαν αλαλάζοντας ότι "ο ιός δεν κάνει διακρίσεις, πλήττει εξίσου πλούσιους και φτωχούς" και όλοι το ίδιο είμαστε σε τούτο τον κοσμάκη!!!
Ταυτόχρονα, στη σημαία των αστών είναι γραμμένες οι λέξεις: "Ατομική ευθύνη"!!! Πρόκειται για την πιο ύπουλη προπαγάνδα. Το έχει περιγράψει πολύ ωραία ο μεγάλος Αμερικανός θεατρικός συγγραφέας Άρθουρ Μίλερ: "Το σύστημα είναι μια χαρά και για ό,τι δεν πάει καλά, εσύ κάνεις λάθος".
"Ατομική ευθύνη" λοιπόν, του εργάτη, του ανέργου, του αυτοαπασχολούμενου, του φοιτητή, του λαϊκού νοικοκυριού, το ξεγύμνωμα του δημόσιου συστήματος Υγείας, οι δραματικές περικοπές σε αυτό επί χρόνια.
Εμ, βέβαια, αδελφέ μου, "ατομικά" τα αποφασίσαμε αυτά, όπως "ατομικά" αποφασίσαμε να δίνουμε κάθε χρόνο 4 δισ. ευρώ για ΝΑΤΟικές δαπάνες. "Πατρίδα" είναι αυτή, τον εαυτούλη σου θα κοιτάς;
Ναι, αλλά πριν την πανδημία δεν ήμασταν όλοι ίδιοι και οι αστοί μας σαν καλοί νοικοκυραίοι και "στυλοβάτες" της "κοινωνίας" σκέφθηκαν ότι σαφώς δεν πρέπει να είμαστε όλοι ίδιοι και μετά την πανδημία.
Θα μου πεις και πού ξέρεις εσύ τι σκέφτονται; Δεν το μαντεύω, αδελφέ μου, το βλέπω. Μπορείς να το δεις και εσύ, μπορούμε να το δούμε όλοι μας. Πού; Μα, για δες τα αιτήματα των Εμπορικών και Βιομηχανικών Επιμελητηρίων και αντίστοιχων οργανώσεων. Ζητούν "στήριξη", δηλαδή ζεστό χρήμα και ταυτόχρονα ήδη παίρνουν τα μέτρα τους για την αξιοποίησή του. Κι αν αναρωτιέσαι, τα "μέτρα" είσαι εσύ και εγώ. Με αφορμή την όντως σοβαρή πανδημία είναι πανέτοιμοι να μετατρέψουν σε μόνιμα τα έκτακτα μέτρα που αφορούν πρώτα και κύρια τις εργασιακές σχέσεις. Εργασία από το σπίτι, ελαστικά ωράρια, ό,τι μπορείς να φανταστείς που να τσακίζει ό,τι έχει απομείνει από κοινωνικές κατακτήσεις των εργαζομένων.
Αυτό όλο πλασάρεται ως απαραίτητο κοινωνικό μέτρο. Τυχόν αντίδραση των εργαζομένων θα πλασαριστεί ως "ανευθυνότητα".
Την ίδια ώρα που εσύ και εγώ καλούμαστε -σωστά- να μείνουμε στο σπίτι, την ίδια ώρα χιλιάδες εργαζόμενοι θα εξακολουθήσουν να δουλεύουν -με αμφίβολα μέτρα προστασίας- και κάτω από καθεστώς ζόφου σε ό,τι αφορά την ίδια τους τη δουλειά.
Την ίδια ώρα, επίσης, η Βουλή, εκεί που "ατομικά αποφασίζουμε", θα συνεχίσει το νομοθετικό της έργο για περιστολή του δικαιώματος των διαδηλώσεων και για άλλα φιλολαϊκά μέτρα στα οποία από παράδοση επιδίδεται το αστικό κοινοβούλιο. Μα, και το κυβερνητικό έργο θα συνεχιστεί, πρώτα - πρώτα σε ό,τι αφορά τη μετατροπή της χώρας σε φυλακή της ΕΕ. Για δες κάτι μετακινήσεις προσφύγων και μεταναστών στα μουλωχτά σε κλειστές δομές.
Γι' αυτό σου λέω, αδελφέ μου, ότι οι ειδήσεις είναι πίσω από τις "ειδήσεις" και γι' αυτό επιμένω να μη θολώνει το μυαλό μας.
Σε άκουσα όταν βγήκες στο μπαλκόνι να χειροκροτήσεις αυτούς που παλεύουν με το θηρίο στα νοσοκομεία. Το κάλεσμα ήταν σκέτη υποκρισία από αυτούς που τσακίζουν στο ξύλο όταν αυτοί που παλεύουν στα νοσοκομεία ζητάνε δημόσια και δωρεάν Υγεία για όλο το λαό.
Αδελφέ μου, δεν θα σου κουνήσω τα δάχτυλο γιατί ανταποκρίθηκες στο κάλεσμα αυτό. Ξέρεις τι θα κάνω: Θα σε καλέσω, όταν τελειώσει όλο αυτό, να κατεβούμε μαζί στο δρόμο και ανυποχώρητα να διεκδικήσουμε ό,τι μας ανήκει στον 21ο αιώνα, ανοίγοντας το δρόμο για μια άλλη κοινωνία όπου θα ορίζουμε εμείς τη ζωή μας. Τότε θα έχει νόημα το χειροκρότημα.
Μην (ξανα)ρωτήσεις αν γίνεται αυτό. Έχει γίνει και θα ξαναγίνει οριστικά και αμετάκλητα. Αρκεί να φροντίσουμε εμείς γι' αυτό. Όχι "ατομικά", αλλά ως τάξη. Για δες τους αστούς πώς κινούνται σε όλο τον κόσμο. Ως τάξη κινούνται που τα συμφέροντά της είναι αντίθετα με τα δικά μας. Ο πραγματικός ιός είναι πίσω από τον κορονοϊό της πανδημίας».
